Przewlekła niewydolność serca (CHF, congestive
heart failure) jest coraz większym problemem współczesnej
kardiologii, zarówno ze względu na coraz
większą populację chorych, jak i niekorzystne rokowanie
mimo coraz nowocześniejszych metod terapii.
Jedną z form leczenia CHF jest trening fizyczny, od
kilku lat traktowany jako uznana metoda dopełniająca
leczenie farmakologiczne i interwencyjne. Mimo
opracowania przez towarzystwa kardiologiczne standardów
i zaleceń dotyczących zasad stosowania tej
formy terapii, trening fizyczny wciąż jest niedoceniany
i zbyt rzadko stosowany w praktyce klinicznej.
Coraz większa grupa pacjentów z CHF to chorzy
w podeszłym wieku, którzy właśnie ze względu na
zaawansowany wiek często nie są kwalifikowani do
zajęć rehabilitacyjnych. Co więcej, ta grupa wiekowa
jest bardzo słabo reprezentowana w badaniach
randomizowanych poświęconych rehabilitacji ruchowej.
Tymczasem, ze względu na liczne schorzenia
współistniejące, dużą częstość niewydolności
rozkurczowej czy migotania przedsionków, populacja
ta różni się istotnie od populacji chorych w młodszym
wieku. Według aktualnych standardów pacjenci
w podeszłym wieku nie powinni być dyskwalifikowani
z udziału w programach treningowych; nie ma
także odrębnych zaleceń dotyczących form treningu
dla tej populacji. Należy jednak pamiętać o pewnych
— wynikających z doświadczenia klinicznego
— wskazówkach, jak prowadzić zajęcia treningowe
w najstarszych grupach wiekowych.
Dzięki odpowiednio dobranemu programowi pacjenci
w podeszłym wieku mogą odnieść korzyść
z treningu fizycznego w postaci zwiększenia wydolności
wysiłkowej, redukcji nasilenia objawów choroby,
poprawy jakości życia oraz zmniejszenia częstości
hospitalizacji. Niezbędne jest jednak zaprojektowanie
i przeprowadzenie badań z udziałem dużych
grup pacjentów w podeszłym wieku w celu lepszej
oceny efektów działania i poprawy bezpieczeństwa
treningu fizycznego.
Medycyna Wieku Podeszłego 2011, 1 (2),77–8
