Προγνωστική αξία της αντιπονεκτίνης, και της ιντερλευκίνης-10 (IL-10) στην οξεία παγκρεατίτιδα

Εισαγωγή: Η οξεία παγκρεατίτιδα ακολουθεί συνήθως μια ήπια αυτοπεριοριζόμενη πορεία με πλήρη αποκατάσταση. Ωστόσο, περίπου 20% -30% των ασθενών παρουσιάζονται με σοβαρή κλινική εικόνα, η οποία συνδέεται με την μορφολογική συσχέτιση της ενδοπαγκρεατικής και εξωπαγκρεατικής νέκρωσης. Ανάλογα με την παρουσία και την έκταση της νέκρωσης, οι λοιμώξεις του παγκρέατος παρατηρήθηκαν στο 30%- 70 % των ασθενών και σχετίζονται με σημαντική αύξηση της νοσηρότητας και θνητότητας. Η έγκαιρη και ακριβής διάγνωση της παγκρεατικής λοίμωξης είναι μείζονος σημασίας γιατί επηρεάζει έντονα την περαιτέρω λήψη θεραπευτικών αποφάσεων. Οι περισσότεροι ασθενείς με στείρα νέκρωση διαχειρίζονται επιτυχώς με συντηρητική θεραπεία, ενώ αποδεδειγμένη παγκρεατική λοίμωξη με γενικευμένα συμπτώματα σήψης είναι ένδειξη για επεμβατική ή χειρουργική θεραπεία. Αντιμετωπίζοντας αυτό το δίλημμα, υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για ένα έγκυρο μέσο για τη διάγνωση της παγκρεατικής λοίμωξης και της σήψης. Πέρα από τα διάφορα πολυπαραγοντικά συστήματα βαθμολόγησης, ένα πλήθος βιοχημικών μεταβλητών έχουν μελετηθεί στην οξεία παγκρεατίτιδα και έχουν αποδειχθεί ότι είναι βάσιμα κριτήρια πρόβλεψης της σοβαρότητας της νόσου. Ωστόσο, είναι ήδη τεκμηριωμένο ότι έχουν μικρή αξία στη διάκριση της παγκρεατικής λοίμωξης και της σχετιζόμενης σήψης, από το σύνδρομο της συστηματικής φλεγμονώδους αντίδρασης (SIRS) χωρίς λοίμωξη. Σκοπός: Ένας ακριβής προσδιορισμός των βιοχημικών παραμέτρων για τον εντοπισμό ασθενών που διατρέχουν κίνδυνο να αναπτύξουν λοιμώξεις του παγκρέατος σίγουρα θα συμβάλει στην ευκολότερη και ασφαλέστερη διάγνωση. Έτσι λοιπόν συγκεντρώσαμε τους πιο πολλά υποσχόμενους δείκτες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως δείκτες πληθυσμιακού ελέγχου για την οξεία παγκρεατίτιδα σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες δημοσιεύσεις σε διεθνή περιοδικά και την βιβλιογραφία, οι οποίοι όμως δεν έχουν ακόμη μελετηθεί επαρκώς. Οι δείκτες αυτοί μετρήθηκαν τόσο σε ασθενείς με οξεία παγκρεατίτιδα όσο και σε ασθενείς με καρκίνο του παγκρέατος, μιας και οι δύο αυτές παθήσεις του παγκρέατος μοιράζονται πολλά κοινά σηματοδοτικά μονοπάτια, κοινούς μηχανισμούς φυσιοπαθολογίας και είναι οι δύο πιο σημαντικές παθήσεις του παγκρέατος που απασχολούν τους ειδικούς στις μέρες μας και για τις οποίες η έγκαιρη πρόγνωση έχει μεγάλη σημασία με σημαντικές ιατρικές και κοινωνικές προεκτάσεις. Οι δείκτες που μελετήθηκαν τόσο για ασθενείς με οξεία παγκρεατίτιδα όσο και για ασθενείς με καρκίνο του παγκρέατος καθώς και στους υγιείς μάρτυρες είναι: Αδιπονεκτίνη. Ιντερλευκίνη 10, Οστεονεκτίνη, Νευροτενσίνη και Νεοπλασματικός αυξητικός παράγοντας (TGF). Υλικό και μέθοδοι: Όλα τα δείγματα ελήφθησαν κατά την ημέρα της εισαγωγής των ασθενών. Μετά από φυγοκέντρηση στις 3000 rpm για 10 λεπτά, διαχωρίστηκε ο ορός από τα ερυθρά και φυλάχθηκε στους -80 ° C μέχρι τον προσδιορισμό των παραγόντων υπό μελέτη. Γενικά κριτήρια αποκλεισμού είναι: • χρονικό διάστημα μεταξύ της έναρξης των κοιλιακών συμπτωμάτων και της ένταξης στη μελέτη> 96 ώρες, • απουσία SIRS • ηλικία κάτω των 18 ετών, • ηπατίτιδα Β, C, ή HIV, • ψυχώσειs εκτός από το τρομώδες παραλήρημα και • προηγούμενες χειρουργικές επεμβάσεις ή οποιουδήποτε τύπου παρεμβάσεις στο πάγκρεας. Γενικά κριτήρια ένταξης για την οξεία παγκρεατίτιδα είναι: • Χρονικό διάστημα μεταξύ της έναρξης των τυπικών κοιλιακών συμπτωμάτων και την ένταξη στη μελέτης 96 ώρες ή λιγότερο, • Παρουσία SIRS • Ενημερωμένη συγκατάθεση. Ειδικά κριτήρια ένταξης για σοβαρή οξεία παγκρεατίτιδα είναι: • Τουλάχιστον 3-φορές αυξημένα επίπεδα αμυλάσης ή λιπάσης • Η παρουσία της ενδοπαγκρεατικής/εξωπαγκρεατικής νέκρωσης τεκμηριωμένη με CT ή CRP> 250 mg/L • Ή εναλλακτικά, τουλάχιστον ένα μη λειτουργικό οργανικό σύστημα: o πνευμονική ανεπάρκεια: αρτηριακή pO2 <60 mmHg σε αέρα δωματίου ή μηχανικό αερισμό o νεφρική ανεπάρκεια: η κρεατινίνη> 180 mol / L ή αιμοδιήθηση / αιμοκάθαρση o σοκ: συστολική αρτηριακή πίεση <80 mmHg για πάνω από> 15΄) σύμφωνα με τα κριτήρια της Ατλάντα. Μέθοδος για την μείωση του bias Χρήση υγειών εθελοντών με ίδια χαρακτηριστικά (φύλο, ηλικία, εθνικότητα, συνήθειες) και ασθενών που πάσχουν από καρκίνο του παγκρέατος. Οι βιομετρικές αναλύσεις έγιναν από το προσωπικό τυφλά σε σχέση με το υλικό προερχόμενο από ασθενή/υγιή. Η μηδενική υπόθεση H0: p1=p2 δοκιμάστηκε ενάντια στην εναλλακτική H1: p1 ≠p2 χρησιμοποιώντας pair T-test, με p1 και p2 μετρήσεις μεταξύ ασθενών και υγιών και ασθενών με καρκίνο του παγκρέατος αντίστοιχα. Δεν έχουμε οποιαδήποτε πληροφόρηση μεταξύ των διαφορών οστεονεκτίνης του ορού μεταξύ υγιών μαρτύρων, ασθενών και ασθενών με καρκίνο του παγκρέατος. Ως εκ τούτου για τον υπολογισμό του δείγματος των ασθενών υποθέσαμε ότι θα χρειαστούμε το μεγαλύτερο δυνατό δείγμα π.χ. p1=0.45, p2=0.55. Ο υπολογισμός του δείγματος Η μελέτη σχεδιάστηκε για τεκμηρίωση διαφοράς 10% στις μετρήσεις των παραγόντων σε επίπεδο σημαντικότητας alpha level =5% με power 1-beta=80%. Μια ενδιάμεση ανάλυση πραγματοποιήθηκε αφού είχε εγγραφεί στη μελέτη το 50% των ασθενών. Αρχικά πραγματοποιήθηκε η εισαγωγή των κωδικοποιημένων στοιχείων της μελέτης στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, ακολουθούμενη από έλεγχο για την ορθότητα της καταγραφής των στοιχείων. Η ανάλυση των δεδομένων πραγματοποιήθηκε χρησιμοποιώντας το στατιστικό πακέτο IBM SPSS 21.0 (Statistical Package for Social Sciences) για το λειτουργικό σύστημα Windows. Για τη διερεύνηση της ύπαρξης σχέσης μεταξύ μιας ποσοτικής μεταβλητής και μιας διχοτόμου μεταβλητής χρησιμοποιήθηκε ο έλεγχος t (student’s t-test) όταν η ποσοτική μεταβλητή ακολουθούσε την κανονική κατανομή, ενώ όταν δεν ακολουθούσε την κανονική κατανομή χρησιμοποιήθηκε ο έλεγχος Mann-Whitney (Mann-Whitney test). Για τη διερεύνηση της ύπαρξης σχέσης μεταξύ δυο κατηγορικών μεταβλητών χρησιμοποιήθηκε ο έλεγχος x2 (chi-square test) και ο ακριβής έλεγχος Fisher (Fisher's exact test). Η διαγνωστική αξία των δεικτών εκτιμήθηκε με την ευαισθησία, την ειδικότητα, την αυθεντικότητα, την επιφάνεια κάτω από την καμπύλη ROC και το αντίστοιχο 95% διάστημα εμπιστοσύνης. Το αμφίπλευρο επίπεδο στατιστικής σημαντικότητας ορίστηκε ίσο με 0,05. Η ανάλυση των δεδομένων πραγματοποιήθηκε με το IBM SPSS 21.0 (Statistical Package for Social Sciences). Ο μελετώμενος πληθυσμός περιλάμβανε 41 ασθενείς με οξεία παγκρεατίτιδα, 13 ασθενείς με καρκίνο του παγκρέατος και 24 άτομα που ανήκαν στην ομάδα ελέγχου. Αποτελέσματα: Η IL-10 είχε την καλύτερη διαγνωστική ικανότητα στην οξεία παγκρεατίτιδα έχοντας την μεγαλύτερη αυθεντικότητα (86,9%) και την μεγαλύτερη επιφάνεια κάτω από την καμπύλη ROC (89,4%). Η ιντερλευκίνη 10 είχε διαγνωστική ικανότητα στον καρκίνο παγκρέατος έχοντας αυθεντικότητα 73,8% και επιφάνεια κάτω από την καμπύλη ROC 74,2%. Οι ασθενείς με οξεία παγκρεατίτιδα είχαν υψηλότερη διάμεση οστεονεκτίνη (p<0,001) σε σχέση με την ομάδα ελέγχου. Οι ασθενείς με καρκίνο του παγκρέατος είχαν υψηλότερη διάμεση οστεονεκτίνη (p<0,001) σε σχέση με την ομάδα ελέγχου. Η οστεονεκτίνη είχε διαγνωστική ικανότητα στην οξεία παγκρεατίτιδα με αυθεντικότητα 81,2% και επιφάνεια κάτω από την καμπύλη ROC 83,1%. Η οστεονεκτίνη είχε την καλύτερη διαγνωστική ικανότητα στον καρκίνο παγκρέατος έχοντας την μεγαλύτερη αυθεντικότητα (86,1%) και την μεγαλύτερη επιφάνεια κάτω από την καμπύλη ROC (85,6%). Συμπεράσματα: Η IL-10 ορού ίσως αποτελέσει ένα χρήσιμο εργαλείο για τη διαφοροδιάγνωση τόσο της οξείας παγκρεατίτιδας όσο και του καρκίνου του παγκρέατος. Επιπλέον θα μπορούσε η οξεία παγκρεατίτιδα θα μπορούσε να είναι αρχική κλινική εκδήλωση παγκρεατικού αδενοκαρκινώματος και με αυτό το σκεπτικό η εκτίμηση των ασθενών με οξεία παγκρεατίτιδα για αδενοκαρκίνωμα παγκρέατος θα μπορούσε να συντελέσει στην έγκαιρη διάγνωση περισσοτέρων ασθενών. Ιδιαίτερα μετα το 40ο έτος της ηλικίας που ο κίνδυνος για αδενοκαρκίνωμα παγκρέατος αυξάνετε σε ασθενείς με οξεία παγκρεατίτιδα. Συμπερασματικά λοιπόν η IL-10 ορού ίσως αποτελέσει ένα χρήσιμο εργαλείο για τη διαφοροδιάγνωση τόσο της οξείας παγκρεατίτιδας όσο και του καρκίνου του παγκρέατος σε σχέση με τον υγιή πληθυσμό. Επίσης η IL-10 του ορού ίσως αποτελέσει ένα χρήσιμο εργαλείο για τη διαφοροδιάγνωση οξείας παγκρεατίτιδας από αδενοκαρκίνωμα παγκρέατος, είναι η πρώτη μελέτη της IL-10 ως δείκτης διαφοροδιάγνωσης οξείας παγκρεατίτιδας από αδενοκαρκίνωμα παγκρέατος. Χρειάζονται προοπτικές μελέτες προκειμένου να επικυρωθούν τα συμπεράσματά μας με μεγαλύτερο δείγμα ασθενών. Αυτό σημαίνει ότι η Οστεονεκτίνη ορού ίσως αποτελέσει ένα χρήσιμο εργαλείο για τη διαφοροδιάγνωση τόσο του καρκίνου του παγκρέατος όσο και της βαριάς οξείας παγκρεατίτιδας. Οι τιμές της οστεονεκτίνης ανάμεσα στις δύο ομάδες διέφεραν στατιστικά σημαντικά (p=0.002). Οπότε συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι η Οστεονεκτίνη ορού ίσως μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως δείκτης πληθυσμιακού ελέγχου τόσο για τον καρκίνο του παγκρέατος, όσο και για την οξεία παγκρεατίτιδα, αλλά χρειάζεται μεγαλύτερο δείγμα ασθενών και σχεδιασμός προοπτικής μελέτης προκειμένου να επικυρωθούν τα αποτελέσματα αυτά. Είναι πρώτη μελέτη της οστεονεκτίνης ως δείκτη πληθυσμιακού ελέγχου με πρόσφατες δημοσιεύσεις σε διεθνή περιοδικά. Είναι σε συμφωνία με τις υπάρχουσες μελέτες σε ιστό. Μελλοντικά μπορεί να έχει ρόλο στην ανίχνευση PanINs και IPMNs σε πρόδρομη φάση και να αποτελέσει Προγνωστικό Βιοχημικό παράγοντας για στάδια I/II. Χρειάζεται όμως μια τυχαιοποιημένη προοπτική μελέτη με μεγαλύτερο δείγμα ασθενών.Introduction: Acute pancreatitis usually follows a mild self-limiting course with complete recovery. However, approximately 20% -30% of patients present with a severe clinical picture, which is associated with the morphological association of intrapancreatic and extrapancreatic necrosis. Depending on the presence and extent of necrosis, pancreatic infections were observed in 30% - 70% of patients and are associated with a significant increase in morbidity and mortality. Early and accurate diagnosis of pancreatic infection is of major importance because it strongly influences further treatment decisions. Most patients with sterile necrosis are successfully managed with conservative treatment, and proven pancreatic infection with generalized sepsis is an indication for invasive or surgical treatment. Faced with this dilemma, there is great interest in a valid means of diagnosing pancreatic infection and sepsis. In addition to the various multifactorial scoring systems, a number of biochemical variables have been studied in acute pancreatitis and have been shown to be valid criteria for predicting disease severity. However, it is already documented that they have little value in distinguishing pancreatic infection and related sepsis from non-infectious systemic inflammatory response syndrome (SIRS). Purpose: An accurate determination of biochemical parameters to identify patients at risk of developing pancreatic infections will certainly contribute to an easier and safer diagnosis. So we have gathered the most promising indicators that can be used as population control indicators for acute pancreatitis according to the most recent publications in international journals and the literature, but which have not yet been sufficiently studied. These markers were measured in both patients with acute pancreatitis and patients with pancreatic cancer, as these two diseases of the pancreas share many common signaling pathways, common physiopathological mechanisms and are the two most important diseases of the pancreas that concern them, nowadays and for which early prognosis is of great importance with important medical and social implications. The indicators studied for both patients with acute pancreatitis and patients with pancreatic cancer as well as healthy controls are: Adiponectin. Interleukin 10, Osteonectin, Neurotensin and Tumor Growth Factor (TGF). Material and methods: All samples were taken on the day of patient admission. After centrifugation at 3000 rpm for 10 minutes, the serum was separated from the red ones and stored at -80 ° C until the agents under study were determined. General exclusion criteria are: • interval between the onset of abdominal symptoms and inclusion in the study> 96 hours, • absence of SIRS, • age under 18 years, • hepatitis B, C, or HIV, • psychoses except of scary delirium and • Previous surgeries or any type of surgery on the pancreas. General inclusion criteria for acute pancreatitis are: • Time interval between the onset of typical abdominal symptoms and inclusion in the study is 96 hours or less, • Presence of SIRS • Updated consent. Specific inclusion criteria for severe acute pancreatitis are: • At least 3-fold increased amylase or lipase levels • The presence of intra-pancreatic / extra-pancreatic necrosis documented by CT or CRP> 250 mg / L • •Or alternatively, at least one non-functional organic system: o pulmonary insufficiency: arterial pO2 <60 mmHg in room air or mechanical ventilation o Renal impairment: creatinine> 180 mol/L or hemofiltration/dialysis o Shock: systolic blood pressure <80 mmHg for over> 15΄) according to Atlanta criteria. Method for reducing bias Use of healthy volunteers with the same characteristics (gender, age, nationality, habits) and patients suffering from pancreatic cancer. The biometric analyzes were performed by the staff blindly in relation to the patient / healthy material. The null hypothesis H0: p1 = p2 was tested against alternative H1: p1 ≠ p2 using a pair T-test, with p1 and p2 measurements between patients and healthy and patients with pancreatic cancer respectively. We do not have any information on the differences of serum osteonectin between healthy controls, patients and patients with pancreatic cancer. Therefore for the calculation of the patient sample we assumed that we would need the largest possible sample e.g. p1 = 0.45, p2 = 0.55. The calculation of the sample The study was designed to document a 10% difference in factor measurements at alpha level = 5% with power 1-beta = 80%. An intermediate analysis was performed after 50% of the patients were enrolled in the study. Initially, the coded data of the study were entered into the computer, followed by a check for the correctness of the data recording. Data analysis was performed using the IBM SPSS 21.0 (Statistical Package for Social Sciences) statistical package for the Windows operating system. To investigate the relationship between a quantitative variable and a bisector variable, the student's t-test was used when the quantitative variable followed the normal distribution, while the Mann-Whitney (Mann-Whitney) control was used when it did not follow the normal distribution. test). The x2 test (chi-square test) and the Fisher exact test (Fisher's exact test) were used to investigate the relationship between two categorical variables. The diagnostic value of the indicators was assessed by sensitivity, specificity, authenticity, the area under the ROC curve and the corresponding 95% confidence interval. The bilateral level of statistical significance was set equal to 0.05. Data analysis was performed with IBM SPSS 21.0 (Statistical Package for Social Sciences). The study population included 41 patients with acute pancreatitis, 13 patients with pancreatic cancer and 24 controls. Results: IL-10 had the best diagnostic capacity in acute pancreatitis having the highest authenticity (86.9%) and the largest area below the ROC curve (89.4%). Interleukin 10 had a diagnostic capacity in pancreatic cancer having an authenticity of 73.8% and an area below the ROC curve of 74.2%. Patients with acute pancreatitis had higher median osteonectin (p <0.001) than the control group. Patients with pancreatic cancer had higher median osteonectin (p <0.001) than the control group. Osteonectin had a diagnostic capacity in acute pancreatitis of 81.2% and an area below the ROC curve of 83.1%. Osteonectin had the best diagnostic capacity in pancreatic cancer having the highest authenticity (86.1%) and the largest area below the ROC curve (85.6%). Conclusions: Serum IL-10 may be a useful tool in the differential diagnosis of both acute pancreatitis and pancreatic cancer. In addition, acute pancreatitis could be the initial clinical manifestation of pancreatic adenocarcinoma and with this in mind the assessment of patients with acute pancreatitis for pancreatic adenocarcinoma could contribute to the early diagnosis of more patients. Especially after the age of 40, when the risk of pancreatic adenocarcinoma increases in patients with acute pancreatitis. In conclusion, serum IL-10 may be a useful tool for the differential diagnosis of both acute pancreatitis and pancreatic cancer in relation to the healthy population. Also serum IL-10 may be a useful tool for the differential diagnosis of acute pancreatitis from pancreatic adenocarcinoma, it is the first study of IL-10 as an indicator of differential diagnosis of acute pancreatitis from pancreatic adenocarcinoma. Prospective studies are needed to validate our findings with a larger sample of patients. This means that serum osteonectin may be a useful tool for the differential diagnosis of both pancreatic cancer and severe acute pancreatitis. Osteonectin values between the two groups differed statistically significantly (p = 0.002). So in conclusion we can say that serum osteonectin may be used as a population control indicator for both pancreatic cancer and acute pancreatitis, but a larger patient sample and prospective study design is needed to validate these results. It is the first study of osteonectin as a population control indicator with recent publications in international journals. It is in line with existing web studies. In the future it may play a role in the detection of PanINs and IPMNs in the precursor phase and be a Prognostic Biochemical factor for stages I / II. But a randomized prospective study with a larger sample of patients is needed

The study of erectile dysfunction in patients with chronic obstructive pulmonary disease who have oxygen desaturation during sleep

Aim: 1) To determine the prevalence of erectile dysfunction in patients with overlap syndrome (obstructive sleep apnea and chronic obstructive pulmonary disease) compared with patients suffered from sleep apnea syndrome and erectile dysfunction and 2) To assess the improvement of concurrent erectile dysfunction (ED) in these patients treated with continuous positive airway pressure (cPAP) and bronchodilators. Material and Methods: We evaluated 48 men suffering from OSA, COPD and concurrent ED, and 30 men suffered from OSA and ED. They were treated with conventional therapy for pulmonary obstructive disease (cPAP and bronchodilators) for 6 months and then their erectile function status was reassessed. ED was considered as improved, if ED intensity score increased for at least five points compared to that of baseline. Results: The prevalence of ED in patients with overlap syndrome was 81,08%. The prevalence of ED in men with OSA was 29,17%. ED was improved in 12 patients (25%), but only two thirds of them were satisfied with the grade of improvement after treatment. ED improvement was related positively with age and apnea/hypopnea index and negatively with ED duration. ED intensity score, O2 saturation at night and BMI were not significantly related to the outcome of EF improvement. Conclusions: 1) The prevalence of ED in patients with overlap syndrome was higher compared with the prevalence of ED in men with OSA. 2) Conventional treatment for OSA and COPD has a positive effect on concurrent ED on the minority of patients. The effect is possibly due to the improvement of respiration during sleep with cPAP and of oxygenation with bronchodilators continuously.Σκοπός: 1) Η μελέτη της επίπτωσης της στυτικής δυσλειτουργίας σε ασθενείς με σύνδρομο επικάλυψης (ΣΑΑΥ και ΧΑΠ) και η συγκρισή της με την επίπτωση της στυτικής δυσλειτουργίας σε ασθενείς που παρουσίαζαν μόνο ΣΑΑΥ, και 2) η εκτίμηση της βελτίωσης της στυτικής δυσλειτουργίας (ED) σε άνδρες με σύνδρομο επικάλυψης (αποφρακτική άπνοια του ύπνου και χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια) υπό θεραπεία με cPAP (συνεχής θετική πίεση αεραγωγών) και βρογχοδιασταλτικά. Υλικό και μέθοδος: Μελετήθηκαν 48 άνδρες με μέσο όρο ηλικίας τα 52.8±10 χρόνια με αποφρακτική άπνοια του ύπνου (ΣΑΑΥ) και χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ) και παράλληλα στυτική δυσλειτουργία ED. Επίσης 30 άνδρες με στυτική δυσλειτουργία και ΣΑΑΥ χωρίς αποφρακτική νόσο. Έλαβαν την κατάλληλη θεραπεία για αποφρακτική πνευμονοπάθεια (cPAP και βρογχοδιασταλτικά) για 6 μήνες και έπειτα το επίπεδο της στυτικής λειτουργίας (EF) επανεκτιμήθηκε. Η ED θεωρήθηκε ότι βελτιώθηκε εάν ο βαθμός βελτίωσης (score) αυξήθηκε για τουλάχιστον 5 μονάδες σε σύγκριση με αυτό της βασικής τιμής. Οι καθοριστικοί παράγοντες για βελτίωση της ED επίσης εκτιμήθηκαν, καθώς επίσης και ο βαθμός ικανοποίησης του κάθε ασθενή κατά τη διάρκεια της θεραπείας Αποτελέσματα : Η επίπτωση της ED σε ασθενείς με σύνδρομο επικάλυψης ήταν 81,08%. Η επίπτωση της ED σε ασθενείς πάσχοντες από ΣΑΑΥ και ED ήταν 29,17%. Η ED βελτιώθηκε σε 12 ασθενείς (25%), αλλά μόνο τα 2/3 αυτών ήταν ικανοποιημένοι με τον βαθμό βελτίωσης μετά από θεραπεία. Η βελτίωση της ED συσχετίστηκε θετικά με την ηλικία, δείκτη άπνοιας/υπόπνοιας και αρνητικά με την διάρκεια της ED. Το score της ED, ο κορεσμός της αιμοσφαιρίνης σε Ο2 κατά τη διάρκεια της νύχτας και το BMI δεν συσχετίστηκαν σημαντικά με το βαθμό βελτίωσης της EF. Συμπεράσματα : 1) Η επίπτωση της ED σε ασθενείς με σύνδρομο επικάλυψης είναι μεγαλύτερη συγκριτικά με αυτή των ασθενών που έπασχαν μόνο από ΣΑΑΥ και συγκριτικά με το γενικό πληθυσμό. 2) Η συνήθης θεραπεία σε ασθενείς με ΣΑΑΥ και ΧΑΠ με βρογχοδιασταλτικά και cPAP έχει θετικά αποτελέσματα στην παράλληλη ED στην μειονότητα των ασθενών αυτών. Από τους άνδρες που βελτιώθηκαν, 1/3 από αυτούς δεν ήταν ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα αυτής της θεραπείας. Διαφορετική θεραπευτική αντιμετώπιση ή συνδυασμός αγωγής θα πρέπει πιθανά να χορηγηθεί στους ασθενείς αυτούς

The impact of long-term conventional treatment for overlap syndrome (obstructive sleep apnea and chronic obstructive pulmonary disease) on concurrent erectile dysfunction

SummaryPurposeTo assess the improvement of concurrent erectile dysfunction (ED) in men with overlap syndrome (obstructive sleep apnea and chronic obstructive pulmonary disease), treated with continuous positive airway pressure (CPAP) and bronchodilators.Material and methodsWe evaluated 48 men of a mean age of 52.8±10 years suffering from both obstructive sleep apnea (OSA) and chronic obstructive pulmonary disease (COPD), and concurrent ED. They were treated with conventional for pulmonary obstruction therapy (CPAP and bronchodilators) for 6 months and then their erectile function (EF) status was reassessed. ED was considered as improved, if ED intensity score increased for at least five points compared to that of baseline. The determinants for improvement of ED were also evaluated, as well as patient's personal degree of satisfaction with the treatment they received as far as the disorder was concerned.ResultsEF was improved in 12 patients (25%), but only two thirds of them were satisfied with the grade of improvement after treatment. ED improvement was related positively with age and apnea/hypopnea index and negatively with ED duration. ED intensity score, O2 saturation at night and BMI were not significantly related to the outcome of EF improvement.ConclusionsConventional treatment for OSA and COPD, has a positive effect on concurrent ED on the minority of patients. This effect is possibly due to the improvement of respiration during sleep with CPAP and of oxygenation with bronchodilators continuously. Of the improved men, one third was not satisfied with the impact of this treatment modality on their EF. It is likely that specific for ED treatment is needed in these individuals

Osteonectin as a screening marker for pancreatic cancer:A prospective study

ObjectiveOsteonectin plays a central role in various processes during the development of pancreatic adenocarcinoma. This prospective pilot study was performed to determine the feasibility of serum osteonectin as a screening tool for pancreatic cancer. MethodsBlood samples were collected from 15 consecutive patients with newly diagnosed pancreatic cancer and 30 matched healthy controls. Serum osteonectin was measured using an osteonectin enzyme-linked immunosorbent assay kit. The primary outcomes were the diagnostic performance of serum osteonectin and the threshold value for differentiation of patients from controls. ResultsThe median/quartile range of serum osteonectin in patients and controls were 306.8/288.5 ng/mL and 67.5/39.8 ng/mL, respectively. Osteonectin concentrations significantly differed among the study groups. A plasma osteonectin concentration of >100.18 ng/mL as selected by the receiver operating characteristic curves demonstrated an estimated area under the curve of 86% for prediction of pancreatic cancer. Tumour size was a significant predictor of serum osteonectin. A statistically significant difference in serum osteonectin between T1/T2 and T3/T4 tumours was found. Post-hoc comparisons revealed statistically significant differences in the serum osteonectin among the control, T1/T2, and T3/T4 groups. ConclusionOsteonectin may be used as a screening tool for pancreatic cancer, although this must be validated in prospective studies

The impact of osteoporosis and vertebral compression fractures on mortality and association with pulmonary function in COPD: A meta-analysis

Objective: Osteoporosis is highly prevalent among patients with chronic obstructive pulmonary disease (COPD) and most commonly presents as a vertebral compression fracture (VCF). Our objective was to quantify the effect of osteoporosis and VCFs on the mortality and pulmonary function tests (PFTs), such as forced expiratory volume in 1 second (FEV1) and forced vital capacity (FVC), of patients with COPD. Methods: A PubMed/Medline search was conducted using the search terms “chronic obstructive pulmonary disease”, “osteoporosis” and “vertebral compression fracture”. Meta-analyses were conducted to evaluate the differences in mortality and PFTs between patients with COPD with and without osteoporosis or VCFs, according to PRISMA guidelines. PROSPERO registration: CRD42019120335. Results: Of the 896 abstracts identified, 27 studies describing 7662 patients with COPD of which 1883 (24.6%) had osteoporosis or VCFs, were included. Random effects model analysis demonstrated that patients with COPD and osteoporosis or VCFs had an increased OR for mortality of 2.40 (95% CI: 1.24; 4.64, I2 = 89%, P < 0.01), decreased FEV1/FVC with a mean difference of −4.80% (95% CI: −6.69; −2.90, I2 = 83%, P < 0.01) and decreased FEV1, with a mean difference of −4.91% (95% CI: −6.51; −3.31, I2 = 95%, P < 0.01) and −0.41 L (95% CI: −0.59; −0.24, I2 = 97%, P < 0.01), compared to control subjects. Apart from FEV1 (liters) in subgroup 1 (P = 0.06), all subgroup analyses found significant differences between groups, as did sensitivity analysis of low risk of bias studies. Conclusion: Osteoporosis and VCFs are associated with a significant reduction in survival and pulmonary function among patients with COPD