Praktyka leczenia supresyjnymi dawkami tyroksyny w zróżnicowanym raku tarczycy (ocena stanu aktualnego)

Introduction: The study summarizes the results of an audit evaluating the realization of the suppressive TSH therapy in patients with differentiated thyroid cancer. Material and methods: The evaluation was performed in 500 consecutive patients. Results: In patients in whom remission was diagnosed < 5 years ago, in 70% subcomplete suppression was stated (TSH 0.1&#8211;0.3 mU/L) and complete suppression (TSH < 0.1 mU/L) was observed in 20%. Unexpectedly in patients in whom remission lasted > 5 years, complete suppression was observed in 60%. However, this last group was less numerous, thus, the majority of no evidence of disease patients exhibited subcomplete TSH suppression, while only 40% of patients with active disease had this goal realized. Conclusions: 1. Iatrogenous hypothyroidism was well controlled in nearly all differentiated thyroid cancer patients.2. The goal of L-thyroxine treatment, defined as TSH serum level < 0.4 mU/L was achieved in 90% of them without a significant risk of iatrogenous thyrotoxicosis. 3. Some overdosage of L-thyroxine was observed, especially in patients in whom remission lasted > 5 years. It this group of patients there is no reason to induce full suppression of TSH by L-thyroxine treatment.Wstęp: W niniejszej pracy podjęto ocenę praktycznej realizacji wyznaczonych założeń leczenia supresyjnego L-tyroksyną u chorych na raka tarczycy, kontrolowanych po zakończeniu pierwotnego leczenia. Materiał i metody: Ocenę przeprowadzono u 500 kolejnych chorych. Wyniki: Wykazano, że u chorych, u których remisja była krótsza niż 5 lat, u prawie 70% chorych wykazano docelowy stan supresji niepełnej hormonu tyreotroponowego (TSH, thyroid-stimulating hormone) (0,1&#8211;0,3 jm./l), a tylko 20% znajdowało się w supresji pełnej (TSH < 0,1 jm./l). Przeciwną sytuację obserwowano u chorych kontrolowanych dłużej niż 5 lat. Ta grupa chorych była stosunkowo niewielka, niemniej aż u 60% z nich wykazano stężenie TSH niższe niż 0,1 jm./l, a więc supresję silniejszą niż oczekiwana. Po połączeniu grup, u większości chorych w remisji stwierdzono stężenie TSH w oczekiwanym zakresie. Natomiast wbrew oczekiwaniom, nie wszyscy chorzy z aktywną chorobą nowotworową wykazywali oczekiwany stopień supresji TSH - tylko 40% stężeń TSH znalazło się w zakresie niższym niż 0,1 jm./l, a większość chorych wykazywała supresję niepełną. Wnioski: Przegląd stopnia supresji TSH u chorych monitorowanych z powodu raka tarczycy i leczonych tyroksyną wykazał, że: 1. Ryzyko niedoczynności tarczycy u chorych, którzy przeszli leczenie operacyjne i leczenie jodem promieniotwórczym z powodu raka tarczycy jest niskie, gdyż chorzy w sposób zdyscyplinowany stosują zalecone leczenie. 2. Cel leczenia definiowany jako supresja TSH niższa niż 0,4 jm./l można uzyskać u około 90% chorych bez znaczącego ryzyka indukcji tyreotoksykozy. 3. U części chorych doszło do niewielkiego przedawkowania L-tyroksyny, szczególnie wyrażonego w grupie chorych pozostających w remisji, u których minęło ponad 5 lat od rozpoznania. W tej grupie rutynowe stosowanie wysokich dawek L-tyroksyny jest nieuzasadnione

Multiple endocrine neoplasia type 1 in Poland: a two-centre experience

Introduction: Multiple endocrine neoplasia type 1 (MEN1) has been causing problems for clinicians since it was first described in 1954 by Wermer. Not only its rarity, but also its variable clinical manifestations and lack of genotype-phenotype correlation make it hard to establish evidence-based guidelines for the management of this syndrome. Nationwide registers and population-based research are the best means to improve knowledge about this rare disease. As yet, there is no example of such research in the Polish population of MEN1 patients. Material and methods: We performed a retrospective analysis of clinical and genetic data of patients diagnosed with MEN1 syndrome and followed-up in two polish referral centres in the years 1994–2018. Results: We analysed 79 patients, of whom the majority were women. The mean age of the patient population was 43 years, mean age at MEN1 diagnosis was 37.95 years, and mean interval from initial symptoms to MEN1 diagnosis was 6.93 years. Primary hyperparathyroidism (PHP), gastroenteropancreatic neuroendocrine tumour (GEP-NET), and pituitary adenoma (PA) developed in 90%, 52%, and 47% of patients, respectively. The dominance of insulinoma with low prevalence of gastrinoma is the most vivid difference, when compared to previously described populations. Moreover, we found 3.5-fold higher risk of developing a pituitary tumour in patients with a frameshift mutation with the STOP codon of the MEN1 gene.  Conclusions: The Polish population of patients with MEN1 is different than previously described European and Asian populations, primarily in prevalence of functional NETs. A frameshift mutation with the STOP codon of the MEN1 gene significantly increases the risk of PA. Further studies with a larger cohort of patients are needed to fully describe the Polish population and improve diagnosis and management of the syndrome

Test hamowania oktreotydem w diagnostyce i prognozowaniu skuteczności terapii u chorych z guzami neuroendokrynnymi. Doniesienie wstępne

Introduction: Chromogranin A (CgA) is a non-specific marker of neuroendocrine tumors (NET) and is important in monitoring the disease course and NET treatment. Aim of the study: Usefulness of suppression test of CgA secretion with octreotide in diagnosis and predicting the therapy outcome in NET patients. Material and methods: The study included 32 patients with NET of gastrointestinal tract, lung and of unknown origin. CgA level in blood plasma on fasting, before and 30, 60, 90 and 120 minutes after subcutaneous administration of 100 &#956;g octreotide, was determined in all patients. The subjects were divided into two subgroups with relation to CgA level and to the results of somatostatin receptor scintigraphy (SRS). Results: Statistically significant CgA decrease after octreotide administration in all study time points and positive results of SRS were found in the patients with the elevated CgA level. No statistically significant decrease of CgA level after octreotide was found in the group with normal CgA levels. In this group, 13 patients had a negative result of SRS, and somatostatin receptors expression was found in one patient. Tolerance of somatostatin analogs (SSA) therapy was very good. Conclusions: Octreotide suppression test with CgA level assessment in NET patients is a simple, straightforward examination, providing information on the predicted response to the applied SSA and the data on initial clinical tolerance of those agents. This examination can also be a screening test useful in planning the treatment with SSA in patients with NET.Wstęp: Chromogranina A (CgA) jest niespecyficznym markerem guzów neuroendokrynnych (NET). Jest ona przydatna w monitorowaniu przebiegu choroby i leczenia chorych z NET. Cel pracy: Użyteczność testu hamowania wydzielania CgA z użyciem oktreotydu w diagnostyce i prognozowaniu skuteczności terapii chorych z guzami neuroendokrynnymi. Materiał i metody: Do badania włączono 32 chorych z guzami neuroendokrynnymi układu pokarmowego, płuc i o nieznanym miejscu pochodzenia. U wszystkich badanych oznaczano stężenie CgA w osoczu krwi na czczo, przed oraz 30, 60, 90 i 120 minut po podaniu podskórnym 100 &#181;g oktreotydu. Badane osoby podzielono na dwie podgrupy w zależności od stężenia CgA oraz wyniku scyntygrafii receptorów somatostatynowych. Wyniki: U chorych z podwyższonymi stężeniami CgA wykazano znamienne statystycznie obniżenie stężenia CgA po podskórnym podaniu oktreotydu w badanych punktach czasowych oraz dodatni wynik scyntygrafii receptorów somatostatynowych (SRS). W grupie chorych z prawidłowymi stężeniami CgA nie wykazano statystycznie znamiennego obniżenia stężenia CgA po podaniu oktreotydu. W tej grupie 13 chorych miało ujemny wynik SRS, u jednego chorego stwierdzono ekspresję receptorów somatostatynowych. Tolerancja leczenia analogami somatostatyny (SSA) była bardzo dobra. Wnioski: Wykonywanie testu z oktreotydem z oznaczaniem stężeń CgA u chorych z guzami neuroendokrynnymi jest prostym, łatwym do wykonania badaniem dającym informacje o przewidywanej odpowiedzi na zastosowanie analogów somatostatyny, jak również dostarczającym danych na temat wstępnej tolerancji klinicznej tych preparatów. Badanie to może być przesiewowym, przydatnym testem w planowaniu leczenia analogami somatostatyny u chorych z NET

Genetic predisposition to papillary thyroid cancer

Około 5% zróżnicowanych raków tarczycy wykazuje predyspozycję dziedziczną. Dziedziczny nierdzeniasty rak tarczycy może występować jako składowa niektórych dziedzicznych zespołów nowotworowych, na przykład rodzinnej polipowatości jelit oraz jako rodzinny zróżnicowany rak tarczycy (FNMTC, familial non-medullary thyroid cancer), gdzie najczęściej obserwuje się raka brodawkowatego. Choć predyspozycja dziedziczna do nierdzeniastych raków tarczycy jest dobrze znana, to jednak geny warunkujące jej występowanie nie zostały jeszcze poznane. Wykonane jak dotąd badania zidentyfikowały kilka loci - 1q21, 6q22, 8p23.1-p22 oraz 8q24, jednak wyniki te nie zawsze były jednoznaczne. W niniejszej pracy omówiono rezultaty badań sprzężenia oraz ostatnio uzyskane wyniki badań związku całego genomu (GWAS, genome wide association study) wykonano przez badania polimorfizmu pojedynczego nukleotydu (SNP, single nucleotide polymorphism) z wykorzystaniem techniki mikromacierzy wysokiej gęstości. (Endokrynol Pol 2010; 61 (5): 486-489)Approximately 5% of differentiated thyroid cancers are hereditary. Hereditary non-medullary thyroid cancer may occur as a minor component of familial cancer syndromes (e.g. familial adenomatous polyposis) or as a primary feature (familial non-medullary thyroid cancer [FNMTC]). Among FNMTC, PTC is the most common. Although a hereditary predisposition to non-medullary thyroid cancer is well established, the susceptibility genes are poorly known. Up to now, by linkage analysis using microsatellite markers, several putative loci have been described - 1q21, 6q22, 8p23.1-p22, and 8q24; however, validation studies have been unsuccessful. In the present review we discuss the results of linkage analysis and the most recent results of genome wide association studies (GWAS) with high resolution SNP (single nucleotide polymorphism) arrays. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (5): 486-489

Occurrence of phaeochromocytoma tumours in RET mutation carriers — a single-centre study

  Wstęp: Zespół mnogich nowotworów gruczołów dokrewnych typu 2 (MEN 2) jest schorzeniem uwarunkowanym genetycznie, dziedziczonym w sposób autosomalny dominujący, spowodowanym mutacją germinalną protoonkogenu RET. W 80% przypadków mutacje zlokalizowane są w kodonie 634. Guz chromochłonny rozwinie się u 50% pacjentów z zidentyfikowaną mutacją w protoonkogenie RET. Materiał i metody: 228 nosicieli mutacji w protonkogenie RET poddano monitorowaniu w kierunku rozwoju guza chromochłonnego. Nadzór obejmował okresowo wykonywane ocenę stanu klinicznego, wydalania metoksykatecholamin w dobowej zbiórce moczu komplementarnie z diagnostyką obrazową (CT, MR, scyntygrafia MIBG). Wyniki: Guz chromochłonny rozwinął się u 41 pacjentów (18% wszystkich pacjentów z ustaloną mutacją w protoonkogenie RET). Średni wiek rozpoznania wynosił 43 lata. W 8 przypadkach guz chromochłonny był pierwszą kliniczną manifestacją MEN 2. Tylko u 8 pacjentów (20%) w chwili rozpoznania obserwowano objawy kliniczne typowe dla guza chromochłonnego. Średnia wielkość guza wynosiła 4,3 cm. Nie stwierdzono poza nadnerczowej lokalizacji. W obserwacji autorów potwierdzono tylko jeden przypadek złośliwego guza chromochłonnego. Wnioski: Guzy wywodzące się z tkanki chromochłonnej rozwijające się w przebiegu zespołu MEN 2 mają zwykle nadnerczową lokalizację i łagodny charakter jednak z dużą częstością zmian obustronnych. Biorąc pod uwagę powyższe ryzyko, a także niespecyficzny obraz kliniczny istotnym jest monitorowanie wszystkich pacjentów z potwierdzoną mutacją w protoonkogenie RET w kierunku rozwoju guza chromochłonnego. (Endokrynol Pol 2016; 67 (1): 54–58)    Introduction: Multiple endocrine neoplasia type 2 (MEN 2) is an autosomal dominant genetic syndrome caused by germline mutation in RET proto-oncogene. The most common mutations are in a cysteine rich domain. Phaeochromocytoma will develop in approximately 50% of RET proto-oncogene carriers. Material and methods: The studied population consisted of 228 RET proto-oncogene mutation carriers. Monitoring for the diagnosis of phaeochromocytoma was carried out in all patients with established genetic status. Mean time of follow up was 138 months. Surveillance consisted of periodically performed clinical evaluation, 24-hour urinary determinations of total metanephrines complementary with imaging (CT, MR, MIBG scintigraphy). Results: Phaeochromocytoma developed in 41 patients (18% of all RET proto-oncogene mutations carriers). The mean age of diagnosis for the whole cohort was 43 years. In eight cases phaeochromocytoma was the first manifestation of the MEN 2 syndrome. Only eight (20%) patients were symptomatic at diagnosis of phaeochromocytoma. The mean size of the tumour was 4.3 cm. There was no extra-adrenal localisation. We observed one case of malignant phaeochromocytoma. Conclusions: In patients with MEN 2 syndrome phaeochromocytomas are usually benign adrenal tumours with high risk of bilateral development. Taking to account the latter risk and non-specific clinical manifestation of the neoplasm it is mandatory to screen all RET proto-oncogene mutations carriers for phaeochromocytoma. (Endokrynol Pol 2016; 67 (1): 54–58)

Hypoparathyroidism after surgery on thyroid cancer: is there a delayed chance for recovery after a prolonged period of substitutive therapy?

Wstęp: Celem pracy była ocena gospodarki wapniowo-fosforanowej u pacjentów z pooperacyjną niedoczynnością przytarczyc, którą rozpoznano po całkowitej tyreoidektomii wykonanej 2-5 lat wcześniej z powodu zróżnicowanego raka tarczycy. Materiał i metody: Badaną grupę stanowiło 115 pacjentów, u których pooperacyjnie rozpoznano hipokalcemię i włączono suplementację wapniem oraz pochodnymi witaminy D3. U 17 z nich w ciągu pierwszego roku po operacji stwierdzono wyrównanie gospodarki wapniowo-fosforanowej i odstąpiono od dalszej farmakoterapii. Grupa kontrolna obejmowała 123 osoby operowane również z powodu zróżnicowanego raka tarczycy, u których pooperacyjnie nie obserwowano hipokalcemii. Zarówno w grupie kontrolnej, jak i badanej funkcję przytarczyc oceniano na podstawie stężenia parathormonu (PTH, parathyroid), stężenia wapnia zjonizowanego i fosforanów w surowicy oraz dobowego wydalania wapnia z moczem. Badania przeprowadzono po 10 dniach od odstawienia pochodnej witaminy D3 i po 2 dniach przerwy w pobieraniu wapnia w trakcie 4-tygodniowej przerwy w stosowaniu tyroksyny. Wyniki: U 49 chorych z grupy badanej (50%) stwierdzono prawidłowe stężenie PTH, a 43 z nich miało również prawidłowe stężenie wapnia zjonizowanego. Wcześniej rozpoznaną niedoczynność przytarczyc oceniono u nich jako przejściową. U pozostałych 49 badanych (50%) na podstawie oceny parametrów gospodarki wapniowo-fosforanowej potwierdzono trwałą niedoczynność przytarczyc, przy czym obserwowano znamienne statystycznie różnice w zakresie stężenia PTH, wapnia i fosforanów między grupą kontrolną a pacjentami z trwałą niedoczynnością przytarczyc. Wnioski: W przeprowadzonych badaniach wykazano, że około połowa pacjentów poddanych całkowitej tyreoidektomii z powodu zróżnicowanego raka tarczycy, u których włączono przewlekłą suplementację preparatami wapnia i witaminy D3 z powodu hipokalcemii, nie wymaga takiego leczenia po upływie 2-5 lat po operacji. Świadczy to o konieczności oznaczania nie tylko stężenia wapnia, ale i PTH po operacji, jak również okresowej kontroli parametrów gospodarki wapniowo-fosforanowej w pierwszych latach po tyreoidektomii w celu uniknięcia niepotrzebnego stosowania wapnia i pochodnych witaminy D3 oraz związanych z tym powikłań. W związku z tym proponuje się kryteria kontroli chorych także pod tym kątem.Introduction: Transient and persistent hypoparathyroidism (HPT) belong to the well known complications of total thyroidectomy performed because of thyroid carcinoma. The true frequency of persistent hypoparathyroidism is often higher than estimated in the reports published by the specialized centers with low rate of complications. The aim of the study: Investigation whether the repeated check-up, performed over 2 years post thyroidectomy, reveals some cases of recovery in patients diagnosed with persistent HPT post thyroid cancer surgery. Material and methods: In total, 115 patients were included into the study, all of them treated with vitamin D derivatives and calcium supplementation. In 17 of them a diagnosis of transient hypoparathyroidism was made on the basis of evaluation performed 6 months after surgery, the remaining 98 were diagnosed with persistent HPT. Parathyroid (PTH) function was reevaluated after withdrawal of active vitamin D derivatives for 10 days and of calcium carbonate for two days during the hospital stay in patients admitted for radioiodine scan, thus after thyroxine withdrawal. The control group consisted of 123 DTC (differentiated thyroid carcinoma) patients without parathyroid dysfunction.On the basis of intact PTH serum level and calcium and phosphorus estimations HPT was unequivocally confirmed in 49 patients (50%). The remaining 49 patients exhibited normal PTH level and in 43 (86%) of them Ca2+ level was also within normal range, thus delayed, recovery from HPT was stated. Results: Our results indicate that reevaluation of hypoparathyroidism post total thyreoidectomy is necessary, as delayed recover of parathyroid dysfunction is a frequent phenomenon. We also propose criteria of reevaluation of HTP in patients on chronic substitutive therapy

Evaluation of the therapeutic benefits in relation to the extent of surgery in patients with differentiated thyroid carcinoma

Wstęp: Celem pracy była ocena korzyści terapeutycznych z zastosowania określonego zakresu operacji w zależności od zaawansowania raka tarczycy i obserwowanego ryzyka powikłań pooperacyjnych. Materiał i metody: Retrospektywnej analizie poddano grupę chorych na zróżnicowane raki tarczycy (DTC, differentiated thyroid carcinoma) w stopniu zaawansowania T1M0 (klasyfikacja TNM, tumor nodes metastases z 1997 roku) w porównaniu z grupą chorych w stopniu zaawansowania T2-T4M0. Chorych diagnozowano lub leczono w Centrum Onkologii IMSC w Gliwicach w latach 1986-1998, a leczenie operacyjne wykonano w różnych polskich ośrodkach chirurgicznych. W pracy oceniono ryzyko powikłań pooperacyjnych, częstość zgonów i nawrotów. W celu oceny korzyści terapeutycznych posłużono się metodą tak zwanych drzew decyzyjnych. Wyniki: Na podstawie analizy danych z historii chorób odnotowano wysoki odsetek powikłań pooperacyjnych (bez rozgraniczenia powikłań trwałych od przejściowych). U 21% chorych obserwowano niedowład lub porażenie nerwu krtaniowego wstecznego, a u 15,8% odnotowano zaburzenia gospodarki wapniowo-fosforanowej. U chorych w stopniu zaawansowania T1M0 nie zaobserwowano wyraźnych korzyści terapeutycznych przy całkowitym wycięciu tarczycy (współczynnik zysku wynosił 0,96 dla całkowitego wycięcia gruczołu i 0,98 dla niecałkowitego usunięcia tarczycy). Podobna analiza przeprowadzona w grupie T2-T4M0 przemawiała zdecydowanie na korzyść całkowitego usunięcia narządu, gdyż współczynnik zysku terapeutycznego wynosił 0,92 w porównaniu z 0,69 dla operacji niecałkowitego usunięcia narządu. Wnioski: W analizie korzyści terapeutycznych potwierdzono zasadność stosowania granicy 1 cm jako dopuszczalnej dla niecałkowitego wycięcia tarczycy oraz potrzebę stosowania całkowitego wycięcia gruczołu w wyższych stopniach zaawansowania klinicznego choroby, gdyż dla tych chorych korzyści wynikające z przedłużenia życia i zmniejszenia ryzyka nawrotu przeważają nad stratami wynikającymi z powikłań.Introduction: Evaluation of the therapeutic benefits in relation to the stage of thyroid cancer and to the extent of surgery and the risk of postoperative complications. Material and methods: Retrospective analysis of differentiated thyroid carcinoma (DTC) patients staged T1M0 versus T2-T4M0 was performed. All of them were treated or diagnosed in Institute of Oncology in Gliwice between 1986-1998. Previously they were operated in various surgical centers all-over Poland. The risk of death, local relapse and postoperative complications were analyzed using the decisiontree model to evaluate the therapeutic benefits. Results: The recurrent laryngeal nerve injury (transient or permanent) was observed in retrospective analysis in 21% of patients, while postoperative hyperparathyroidism in 15.8%. The analysis of the therapeutic benefit index showed no advantage of total thyroidectomy in the T1M0 group (0.96 vs. 0.98 in patients treated by less than total thyroidectomy). The advantage of radical surgery was confirmed in T2-T4M0 group. The therapeutic benefit index was 0.92 in patients treated by total thyroidectomy and 0.69 in those who received less extensive operation. Conclusions: The analysis of therapeutic benefits confirmed the limit of 1 cm tumor diameter between less extensive surgery and total thyroidectomy. It showed that total thyroidectomy brings a significant therapeutic benefits in patients in > T1M0 stage. The improvement of overall survival and decrease of local relapse far outweigh the disadvantages related to postoperative complications

Recombinant human TSH stimulation in radioiodine treatment of disseminated differentiated thyroid cancer - update of current and our own experiences

Traditionally, for diagnostic and therapeutic application of radioiodine in patients with differentiated thyroid cancer (DTC), a 4 to 6 week withdrawal of thyroid hormone was applied. Recombinant human TSH (rhTSH) was developed to provide TSH stimulation without withdrawal of thyroid hormone and associated morbidity. The results of rhTSH administration and endogenous TSH stimulation are equivalent in detecting recurrent DTC. At the present time rhTSH is approved as an adjunct for diagnostic procedures and thyroid ablation in patients with DTC. In addition, rhTSH has potential for use in facilitating the treatment of metastases in patients with DTC. In this review we have summarized our own experiences with rhTSH aided radioiodine therapy in patients with disseminated thyroid cancer. Generally, rhTSH was very well tolerated and treatment results were comparable to those achieved with thyroid hormone withdrawal.Przerwa w stosowaniu hormonów tarczycy, trwająca 4-6 tygodni, jest tradycyjną metodą przygotowania chorych na zróżnicowanego raka tarczycy do leczenia jodem promieniotwórczym. Ludzka rekombinowana tyreotropina (rhTSH, recombinant human TSH) umożliwia uzyskanie wzrostu stężenia TSH bez potrzeby odstawienia hormonów tarczycy i związanych z tym działań niepożądanych. Wyniki diagnostyki izotopowej w warunkach stymulacji rhTSH i stymulacji endogennej są porównywalne i umożliwiły wprowadzenie rhTSH jako leku stymulującego jodochwytność w celach diagnostycznych i w celu wspomagania izotopowej ablacji resztkowej tarczycy. Obecnie trwają badania kliniczne oceniające przydatność rhTSH w leczeniu przerzutów odległych. W niniejszej pracy omówiono własne doświadczenia autorów w leczeniu chorych z rozsianym rakiem tarczycy. Leczenie to było dobrze tolerowane przez chorych, a uzyskane wyniki były porównywalne z uzyskanymi po 4-tygodniowej przerwie w stosowaniu hormonów tarczycy

Terapia radioizotopowa 131-MIBG złośliwych guzów chromochłonnych i przyzwojaków — badanie jednoośrodkowe

Introduction: Pheochromocytomas and paragangliomas are rare tumors deriving from chromaffin cells of adrenal medulla or paraganglia. They are usually benign but 10-35% of them present malignant behavior. The aim of the study was to evaluate the efficacy and safety of 131-I MIBG therapy in malignant pheochromocytoma /paraganglioma patients (MPPGL). Material and methods: 18 patients (7 women and 11 men) were included in this study. Between 2002 and 2016 they underwent 131-I MIBG therapy because of MPPGL and their medical data were analyzed retrospectively. Clinical indications for the treatment included progressive disease or massive tissue involvement independently from disease progression. Tumor response for the first time was assessed 3 months after the last treatment according to Response Evaluation Criteria in Solid Tumors criteria and by 131-I MIBG scans. Results: The mean single dose used was 7.25 GBq (196 mCi) and mean cumulative dose 33.08 GBq ( 894 mCi). In 2 (11%) patients complete tumor response was achieved. In 1 (6%) patient partial response was obtained. In 13 (72%) patients stable disease was observed. In 2 (11%) patients progression was diagnosed three months after treatment discontinuation. In the whole studied group the progression free survival time was 85 months and overall 5-year survival was 87%. Conclusions: Radionuclide treatment with use of 131-I MIBG may be effective form of palliative treatment for patients with inoperative neoplasm spread, progressive disease or patients requiring alleviation of symptoms. Wstęp: Guzy chromochłonne i przyzwojaki są rzadkimi guzami wywodzącymi się z tkanki chromochłonnej rdzenia nadnerczy i ciałek przyzwojowych. Zwykle są to nowotwory łagodne, jednak w 10–35% mogą prezentować potencjał złośliwy. Celem pracy była ocena skuteczności i bezpieczeństwa leczenia radioizotopowego 131-I MIBG w złośliwych guzach chromochłonnych i przyzwojakach poddawanych terapii w pojedynczym ośrodku onkologicznym. Materiał i metody: Do badania włączono 18 pacjentów (7 kobiet, 11 mężczyzn). Dokumentacja medyczna pacjentów ze złośliwymi guzami chromochłonnymi i przyzwojakami, którzy zostali poddani leczeniu radioizotopowemu 131-I MIBG w latach 2002–2016 została przeanalizowana retrospektywnie. Kliniczne wskazania do terapii obejmowały progresję choroby (5 pacjentów), dużą masę nowotworu niezależnie od dynamiki choroby (13 pacjentów). Odpowiedź na leczenie oceniano po raz pierwszy po 3 miesiącach przy użyciu tomografii komputerowej według kryteriów Response Evaluation Criteria in Solid Tumors oraz scyntygrafii 131-MIBG. Wyniki: Średnia pojedyncza dawka radiofarmaceutyku zastosowana podczas leczenia wynosiła 7,25 GBq (196 mCi), średnia skumulowana 33,08 GBq (894 mCi). Średni czas obserwacji pacjentów po leczeniu wynosił 78 miesięcy (zakres: 7–197 mies.). U 2 pacjentów (11%) uzyskano całkowitą remisję, u 1 pacjenta (6%) częściową remisję, a u 13 pacjentów (72%) obserwowano stabilną chorobę. U 2 pacjentów (11%) 3 miesiące po zakończeniu leczenia potwierdzono progresję choroby. W całej analizowanej grupie czas wolny do progresji wyniósł 85 miesięcy, a 5-letnie przeżycie 87%. Wnioski: Leczenie radioizotopowe z użyciem 131-I MIBG może być efektywną metodą leczenia paliatywnego złośliwych guzów chromochłonnych lub przyzwojaków w przypadku choroby nieoperacyjnej, rozsianej, z potwierdzoną progresją, czy też u pacjentów wymagających leczenia objawowego

Heterogeneity of the Clinical Presentation of the MEN1 LRG_509 c.781C>T (p.Leu261Phe) Variant Within a Three-Generation Family

Multiple neuroendocrine neoplasia type 1 (MEN1) is a rare genetic disorder with an autosomal dominant inheritance, predisposing carriers to benign and malignant tumors. The phenotype of MEN1 syndrome varies between patients in terms of tumor localization, age of onset, and clinical aggressiveness, even between affected members within the same family. We describe a heterogenic phenotype of the MEN1 variant c.781C&gt;T (LRG_509t1), which was previously reported only once in a family with isolated hyperparathyroidism. A heterozygous missense variant in exon 4 of the gene was identified in the sequence of the MEN1 gene, i.e., c.781C&gt;T, leading to the amino acid change p.Leu261Phe in a three-generation family. In the screened family, 5/6 affected members had already developed hyperparathyroidism. In the index patient and two other family members, an aggressive course of pancreatic neuroendocrine tumor (insulinoma and non-functioning neuroendocrine tumors) with dissemination was diagnosed. In the index patient, late diagnosis and slow progression of the disseminated neuroendocrine tumor have been observed (24 years of follow-up). The very rare variant of MEN1, LRG_509t1 c.781C&gt;T /p.Leu261Phe (LRG_509p1), diagnosed within a three-generation family has a heterogenic clinical presentation. Further follow-up of the family members should be carried out to confirm the spectrum and exact time of clinical presentation