Ruch pielgrzymkowy i bractwa różańcowe w dekanacie radoszyckim 1918–1939

The subject of research are mass forms of religious worship, i.e., the pilgrimage movement and the participation of the faithful in rosary brotherhoods in the deanery of Radoszyce in 1918–1839. In the studied deanery of Radoszyce, as in the diocese of Sandomierz, the faithful took part in mass pilgrimages, mainly to the Jasna Góra Shrine. It resulted above all from the fact that the religiosity of the deanery’s population (peasants dominated) had a clear Marian trait. Also, the mass participation of the faithful in rosary confraternities was partly related to this phenomenon. The described forms of collective religious worship were a space where the religious needs of the faithful and the spiritual formation of the faithful were carried out as far as possible. Sources, apart from statistics, say little about their activity. It can only be assumed (as confirmed by the publications on the Sandomierz diocese and the country) that the Church did not fully use the potential of members of the brotherhoods and the pilgrimage movement. This resulted, inter alia, from from the fact that those involved in these forms of worship were mainly the lower social classes characterized by insufficient intellectual and social background.Przedmiotem badań są zbiorowe formy kultu religijnego o charakterze masowym, tj. ruch pielgrzymkowy i udział wiernych w bractwach różańcowych w dekanacie radoszyckim w latach 1918–1839. W badanym dekanacie radoszyckim, podobnie jak na terenie diecezji sandomierskiej, wierni masowo uczestniczyli w pielgrzymkach, głównie do sanktuarium na Jasnej Górze. Wynikało to nade wszystko z faktu, że religijność ludności dekanatu (dominowali włościanie) miała wyraźny rys maryjny. Również masowe uczestnictwo wiernych w bractwach różańcowych wiązało się po części z tym fenomenem. Opisywane formy zbiorowego kultu religijnego to przestrzeń, gdzie realizowane były potrzeby religijne wiernych oraz prowadzona w miarę możliwości formacja duchowa wiernych. Źródła poza statystyką niewiele mówią o ich aktywności. Można przyjąć jedynie (co potwierdzają publikacje dotyczące diecezji sandomierskiej i kraju), że Kościół nie wykorzystał w pełni potencjału członków bractw i ruchu pielgrzymkowego. Wynikało to m.in. z faktu, iż zaangażowane w te formy kultu były głównie niższe warstwy społeczne charakteryzujące się niewystarczającym zapleczem intelektualnym i społecznym

Życie sakramentalne katolików w dekanacie radoszyckim 1918–1939. Sakramenty powtarzalne

In the Radoszyce Deanery, the faithful received the sacraments relatively reg­ularly. This was probably related to the type of peasant religiosity at that time, as well as the result of the clergy’s concern for the sacramental life of the faith­ful. The clergy particularly sought parishioners to receive the Sacrament of Penance and the Eucharist. From 1932, the center of attention for priests in the deanery (Diocesan Eucharistic Congress in Radom) was the spread of Eucharist worship, which was associated with going to confession. Clergy­men encouraged participation in the sacrament of Penance in sermons and catechesis, while creating opportunities through daily duties, in the confes­sional and during church holidays (Christmas, Easter) and parish celebrations (missions, visits, indulgences). The faithful in the deanery crowded as they went to Easter confession (on average 98% of those eligible) and during par­ish holidays. The consequence of common access to the sacrament of Penance was the frequent reception of Holy Communion on those occasions. At that time, depending on the size of the parish, the number of believers receiving the Eucharist ranged from 2.5 to 19 thousand people. However, apart from holi­day periods and festivities, the number of people receiving communion was small, which was the norm in the post-Tridentine period. On average, Catho­lics received Communion four times a year. The sacrament of the last anoint­ing was given in accordance with the accepted ritual and custom, but there are no statistics to illustrate the scale of the phenomenon.W dekanacie radoszyckim wierni przystępowali do sakramentów stosunkowo regularnie. Miało to zapewne związek z typem religijności chłopskiej tamtego czasu, jak też było rezultatem troski duchownych o życie sakramentalne wier­nych. Duchowni szczególnie zabiegali o przystępowanie parafian do sakra­mentu pokuty i Eucharystii. Od 1932 r. w centrum uwagi księży w dekana­cie (Diecezjalny Kongres Eucharystyczny w Radomiu) było szerzenie kultu eucharystycznego, co nieodłącznie wiązało się też z korzystaniem ze spowie­dzi. Duchowni zachęcali na kazaniach i katechezie do przystępowania do sakramentu pokuty, jednocześnie stwarzając możliwości poprzez codzienne dyżury w konfesjonale i przy okazji świąt kościelnych (Boże Narodzenie, Wielkanoc) i uroczystości parafialnych (misje, wizytacje, odpusty). Wierni w dekanacie gremialnie przystępowali do spowiedzi wielkanocnej (średnio 98% podlegających obowiązkowi) i w czasie świąt parafialnych. Następstwem powszechnego korzystania z sakramentu pokuty było częste przy tych oka­zjach przyjmowanie Komunii św. Wówczas, w zależności od wielkości para­fii, liczba wiernych przyjmujących Eucharystię wynosiła od 2,5 do 19 tysięcy osób. Jednak poza okresami świątecznymi i uroczystościami, liczba przystę­pujących do komunii była mała, co było normą w okresie potrydenckim. Śred­nio katolik w dekanacie komunikował 4 razy do roku. Sakrament ostatniego namaszczenia był udzielany zgodnie z przyjętym rytuałem i obyczajem, brak jest jednak statystyk do zobrazowania skali zjawiska

Psychooncological care over adolescent and young adult hematological patient

W ostatniej dekadzie szczególną uwagę poœświęca się pacjentom, u których chorobę nowotworową rozpoznano w okresie nastoletnim i wczesnej dorosłoœci (T/AYAs). Z uwagi na brak ustalonych jednolitych standardów leczenia w tej grupie pacjentów uzyskuje się znacząco gorsze wyniki leczenia. Dodatkowo, w trakcie terapii nie zaspokaja się specyficznych dla tego okresu potrzeb rozwojowych, co w konsekwencji obniża jakość życia tych chorych. W pracy przedstawiono medyczne aspekty rozpoznania choroby nowotworowej u T/AYAs oraz główne założenia opieki psychoonkologicznej, którą ci pacjenci powinni być otoczeni. Hematologia 2011; 2, 1: 51–56In the last decade special attention was devoted to patients whose cancer disease was diagnosed during adolescence and in young adults (T/AYAs). In virtue of lack of uniform standards, this group of patients obtains considerably worse effects of treatment. Additionally, during therapy specific for this group mental needs are not catered for, what impairs quality of life. In this paper, medical aspects of cancer diagnosis in T/AYAs group were presented, with special emphasis on psychooncological care that this patients should be taken off. Hematologia 2011; 2, 1: 51–5

Ołów w środowisku

W publikacji zostały opisane zagadnienia związane z naturalnym występowaniem ołowiu w środowisku oraz jego wtórnymi, antropogenicznymi koncentracjami w glebach, wodach i pyłach atmosferycznych. Przedstawiono zmieniające się kierunki wykorzystania ołowiu w okresie ostatnich kilku tysięcy lat. Zwrócono uwagę, że stosunkowo niskie temperatury hutniczej produkcji oraz korzystne właściwości sprzyjały masowemu wykorzystaniu ołowiu, jednego z siedmiu najwcześniej poznanych metali. Wskazano, że jedną z przyczyn szybko rosnącego wydobycia ołowiu było pozyskiwanie srebra ze złóż galeny. Omówiono geochemię i mineralogię ołowiu w kontekście koncentracji oraz form występowania tego pierwiastka w różnych środowiskach litosfery. Silna skłonność ołowiu do wiązania się z siarką powoduje, że najczęściej występuje w siarczku Pb, galenie. W etapie utlenienia powstaje węglan Pb, cerusyt, znacznie rzadziej, w obecności jonów innych pierwiastków, np.: P, As, Mo, V, Cr tworzy fosforany, arseniany, molibdeniany, wanadyniany i chromiany ołowiu. Scharakteryzowano geologię oraz zespół minerałów występujących w śląsko-krakowskich złożach rud Zn-Pb. Stosunkowa niska aktywność geochemiczna jonów ołowiu Pb2+ powoduje, że w warunkach naturalnych transfer ołowiu do organizmów żywych jest ograniczony, jednak znacząco rośnie dla syntetycznych minerałów lub związków ołowiu. Opisano metody przeróbki rud Zn-Pb oraz hutniczej produkcji ołowiu, która od XIX wieku była związana z szybko rosnącą produkcją cynku, dlatego jednym ze znaczących źródeł emisji ołowiu są huty cynku. Wskazano na znaczącą rolę regionu śląsko-krakowskiego dla globalnej produkcji ołowiu, cynku i kadmu w okresie XIX i na początku XX wieku. Przedstawiono wielkość produkcji ołowiu na świecie i w Polsce. W kontekście rożnych zastosowań ołowiu (akumulatory, stopy, farby, dodatek czteroetylku Pb do benzyn itp.) wskazano na najważniejsze źródła emisji ołowiu i jego związków do gleb, wód i atmosfery. Zestawiono źródła i wielkość emisji Pb w Europie w latach 1955–2010. Bardziej szczegółowe informacje dotyczące emisji ołowiu do środowiska odnoszą się do regionu śląsko-krakowskiego, gdzie od ponad 200 lat liczne huty produkowały ołów, cynk oraz stopy metali nieżelaznych, co wiązało się z lokalnym i regionalnym zanieczyszczeniem środowiska metalami ciężkimi. Szczególnie silne, toksyczne oddziaływania na organizmy żywe wywiera ołów, szczególnie jego syntetyczne formy emitowane przez huty oraz zakłady wykorzystujące ten metal. Okresy największej prosperity śląskiego hutnictwa ołowiu, cynku i kadmu wiązały się ze wzrostem zatrudnienia, z rozwojem gospodarczym i ogromnymi zyskami dla właścicieli. Z drugiej strony przyczyniły się do katastrofalnego zanieczyszczenia środowiska oraz trudnej do oszacowania skali zachorowań dzieci i dorosłych w wyniku zatrucia ołowiem

Hematological malignancies in children with ataxia–telangiectasia – a difficult clinical problem

Ataksja–teleangiektazja (Louis-Bar syndrome) jest rzadkim, genetycznie uwarunkowanym zespołem niedoboru odporności dziedziczonym w sposób autosomalny recesywny. Defekt genowy dotyczy długiego ramienia chromosomu 11q22-23. Do charakterystycznych cech zespołu należy niezborność ruchowa, teleangiektazje zlokalizowane na skórze i gałkach ocznych, niedobór odporności i skłonność do rozwoju nowotworów.W pracy przedstawiono przypadek występowania choroby rozrostowej układu krwiotwórczego u rodzeństwa z zespołem ataksja–teleangiektazja: 6-letniej dziewczynki i 8-letniego chłopca. Dziewczynka zmarła po upływie 3 miesięcy od rozpoznania chłoniaka Hodgkina (Hodgkin's lymphoma) w wyniku progresji. U chłopca rozpoznano ostrą białaczkę limfoblastyczną T-komórkową (T-cell acute lymphoblastic leukemia). Uzyskano remisję onkologiczną, w trakcie leczenia wystąpiły jednak poważne, zagrażające życiu powikłania.Ataxia–telangiectasia (Louis-Bar syndrome) is a rare, genetically determined immunodeficiency syndrome inherited in an autosomal recessive trait. Gene defect concerns the long arm of chromosome 11q22-23. Characteristic symptoms include ataxia, telangiectasiae localized on the skin and eyeballs, immunodeficiency, and increased susceptibility to malignancies.Report presents a case of siblings: 6-year-old girl and 8-year-old boy diagnosed with ataxia–telangiectasia syndrome. Both of them developed proliferative disease of the hematopoetic system. The girl was diagnosed with Hodgkin's lymphoma and died after a three months as a result of progression. The boy developed T-cell acute lymphoblastic leukemia. Disease remission was obtained, but severe life-threatening complications occurred

Rituximab as immunotherapy following autologous stem cell transplantation (ASCT) in a 17-year-old boy with diffuse large B cell lymphoma – a case report

SummaryRituximab is a human-mouse chimeric monoclonal antibody with specifity for the CD20 antigen expressed on B-lineage cells.We are reporting a 17-year old boy diagnosed with diffuse large B cell lymphoma, CD20(+). He was treated by standard chemotherapy and megachemotherapy with ASCT. The boy relapsed in the mediastinum and lungs one year after the treatment was completed. He underwent secondary treatment: surgical procedure, chemotherapy and immunotherapy with rituximab, second ASCT and again immunotherapy in the post-transplantation period. No severe complications during the treatment with rituximab were observed except for leukopenia and central venous catheter infection.The CT scans performed one year after the therapy was completed showed regression of changes previously observed

Perforacja jelit jako powikłanie chemioterapii ostrej białaczki limfoblastycznej u dzieci – opis dwóch przypadków

Wielolekowa chemioterapia stanowi podstawę współczesnych metod leczenia nowotworów układu krwiotwórczego u dzieci. Stosując poszczególne grupy leków, należy mieć na uwadze ewentualne ich skutki uboczne, m.in. zaburzenia gastroenterologiczne. Prezentujemy przypadki kliniczne dwóch pacjentów z ostrą białaczką limfoblastyczną, leczonych w Klinice Hematologii, Onkologii i Transplantologii Dziecięcej w Lublinie, u których powikłaniem chemioterapii była perforacja jelit. W obydwu przypadkach w trakcie leczenia indukcyjnego wystąpiły silne bóle brzucha. W badaniu fizykalnym stwierdzono wzdęcie brzucha, brak perystaltyki, wypuk bębenkowy, a w wykonanym zdjęciu radiologicznym jamy brzusznej cechy niedrożności oraz perforacji jelit. W trybie pilnym wykonano zabieg chirurgiczny. Zarówno operacja, jak i czas rekonwalescencji były przyczyną długich przerw w chemioterapii, co mogło wpływać na rokowanie. Dotychczas nie zostały opracowane algorytmy dotyczące postępowania w przypadku perforacji u pediatrycznych pacjentów onkologicznych. Szeroko rozumiana profilaktyka stanowi niekwestionowaną rolę w zapobieganiu działaniom niepożądanym leków