Imunokomplexy IL-2 a anti-IL-2 monoklonálních protilátek jako nová třída selektivních a extrémně účinných imunostimulátorů

vi ABSTRACT IL-2 has been used in cancer therapy and also for other applications like treatment of chronic viral infections or as an adjuvant for vaccines. However, treatment with IL-2 is rather difficult due to its severe side effects. These toxicities, associated with high-dose treatment necessary for IL-2 to function, have been found the most limiting factor for IL- 2 applications. Further, particular anti-IL-2 monoclonal antibodies (mAb) can actually increase biological activity of IL-2 rather than block it. Binding of IL-2 to anti-IL-2 mAb creates a superagonistic immunocomplexes which have dramatically higher and selective biological activity in comparison to free IL-2 in vivo. Such approach may finally over- come the difficulties associated with administration of IL-2, thus opening brand new scopes for IL-2 and its application not only in the field of tumor therapy. We have shown that IL-2 immunocomplexes composed of IL-2 and anti-IL-2 mAb S4B6 (IL-2/S4B6) stimulate predominantly cells expressing CD122 and CD132 (dimeric IL-2 receptor), i.e. NK and MP CD8+ T cells, with Treg, T and NKT cells being expanded as well. IL-2/S4B6 are able to drive the expansion of activated naive CD8+ T cells into functional memory-like CD8+ T cells. Moreover, these immunocomplexes exert therapeu- tical potential alone...vi SOUHRN Interleukin 2 (IL-2) se využívá jak v nádorové terapii, tak v mnoha dalších odvětvích včetně terapie chronických virových onemocnění či jako adjuvans ve vakcínách. Nicméně léčba pomocí IL-2 je limitována vážnými vedlejšími účinky spojenými s nezbytným vysoko dávkovaným léčivem. Nedávná studie popsala situaci, kde určité anti-IL-2 monoklonální protilátky (mAb) místo blokování funkce IL-2 jeho biologickou aktivitu potencovaly. Výsledkem vazby IL-2 a anti-IL-2 mAb je pak vznik superagonistických imunokomplexů s mnohem vyšší a selektivnější biologickou aktivitou v porovnání s volným IL-2 in vivo. Toto zjištění by mohlo v konečném důsledku vést ke zlepšení IL-2 terapií překonáním problémů spojených s jeho podáváním. Prokázali jsme, že imunokomplexy složené z IL-2 a anti-IL-2 mAb S4B6 (IL-2/S4B6) převážně stimulují buňky exprimující CD122 a CD132 (dimerní IL-2 receptor), i.e. NK a paměťové CD8+ T lymfocyty, stejně jako Treg, T a NKT buňky. IL-2/S4B6 jsou schopné indukovat expanzi aktivovaných naivních CD8+ T buněk a následný vznik funkční paměťovým buňkám podobné CD8+ T buněčné populace. Navíc mají jasný terapeutický potenciál jak samy o sobě, tak v kombinaci s novým typem cytostatik na bázi poly(N-(2-hydroxypropyl) metacrylamidu) (HPMA), což jsme ukázali na nádorovém modelu BCL1 leukémie a B16F10...Department of Cell BiologyKatedra buněčné biologieFaculty of SciencePřírodovědecká fakult

A methodology for measuring voice quality using PESQ and interactive voice response in the GSM channel designed by OpenBTS

This article discusses a methodology for rating the quality of mobile calls. Majority telecommunications service from the perspective of the whole world is using mobile telephony networks. One of the problems affecting this service and its quality are landscape barriers, which prevent the spread signal. Price and complex construction of classic BTS does not allow their dense distribution. In such cases, one solution is to use OpenBTS technology. Design of OpenBTS is more available, so it can be applied to much more places and more complex points. Purpose of this measurement is a model for effective stations deployment, due to shape and distribution of local barriers that reduce signal power, and thus the quality of speech. GSM access point for our mobile terminals is OpenBTS USRP N210 station. The PESQ method for evaluating of speech quality is compared with the subjective evaluation, which provides Asterisk PBX with IVR call back. Measurement method was taken into account the call quality depending on terminal position. The measured results and its processing bring knowledge to use this technology for more complicated locations with degraded signal level and increases the quality of voice services in telecommunications

Increased risk profile in the treatment of patients with symptomatic degenerative aortic valve stenosis over the last 10 years

Introduction: Currently, Cardiology Centres are overfilled with patients with degenerative aortic valve stenosis (DAS), usually eldery, with severe concommittant comorbidities, who are referred for further decisions and possible intervention. Aim: To evaluate changes in the risk profile of patients with severe DAS admitted to the cardiology department a decade ago compared with patients currently being admitted. Material and methods: We retrospectively evaluated all patients admitted with confirmed severe DAS, hospitalized during 2005–2006 (group I: 140 patients) and in 2016 (group II: 152 patients), admitted for aortic valve intervention. A standard transthoracic echocardiogram, cardiovascular symptom and risk factor distribution, perioperative risk with the logistic EuroSCORE II and STS mortality scores were obtained. Results: Patients in group II were significantly older (p < 0.001), had more cardiovascular risk factors, and more often presented with atrial fibrillation (27% vs. 11.4%, p = 0.001), renal impairment (34.9% vs. 22.8%; p = 0.024), severe lung disease (17.1% vs. 2.1%, p < 0.001), and extracardiac arteriopathy (40.1% vs. 17.8%, p < 0.001). The aortic valve area (AVA) (p = 0.356), mean-transvalvular pressure gradient (p = 0.215), and left ventricular ejection fraction (p = 0.768) were similar in both groups. However, the prevalence of pulmonary hypertension, severe mitral regurgitation, and low-flow, low-gradient DAS were 3.1-, 8.4- and 1.84-fold more frequent in group II than group I. The percentages of subjects with EuroSCORE II and STS scores ≥ 4% in 2005–2006 were 7.1% and 6.4%, as compared to 27% and 26.3% in 2016 (both p < 0.001). 22% of patients in 2016, as compared to 31% in 2005/2006, were considered ineligible for DAS intervention. Conclusions: In just a decade, the risk profile of patients admitted with DAS has increased hugely, mainly due to older age, accumulation of comorbidities and more advanced disease at presentation. Although transcatheter aortic valve intervention has expanded the indications for intervention in high-risk patients, the number of patients disqualified from interventional treatment remains high

IP telephony based danger alert communication system and its implementation

The paper deals with development of a web application allowing to deliver pre-recorded voice messages by using SIP generator. The developed application is a part of complex system, which has been evolved in Dpt. of Telecommunications, Technical University of Ostrava for last three years. Our intent is focused on disaster management, the message, which should be delivered within specified time span, is typed in the application and text-to-speech module ensures its transormation to a speech format, after that a particular scenario or warned area is selected and a target group is automatically unloaded. For this purpose, we have defined XML format for delivery of phone numbers which are located in the target area and these numbers are obtained from mobile BTS's (Base transmission stations). The advantage of this aproach lies in controlled delivery and finally the list of unanswered calls is exported and these users are informed via SMS. In the paper, the core of the danger alert system is described including algorithms of the voice message delivery

Chemokine RANTES and IL-1â in mild therapeutic hypothermia-treated patients after out-of-hospital sudden cardiac arrest

Introduction: CCL5/RANTES and IL-1β, which regulate the immune response, may have an impact on survival in patients with acute coronary syndrome (ACS) and sudden cardiac arrest (SCA). Aim: To evaluate levels of CCL5/RANTES and IL-1β in patients with ACS complicated by SCA, treated with coronary angioplasty (PCI) and mild therapeutic hypothermia (MTH), and these chemokines’ impact on the 30- and 180-day survival. Material and methods: Thirty-three unconscious patients admitted after SCA with ACS underwent PCI and MTH treatment. CCL5/RANTES and IL-1β were evaluated on admission (T0), at 12–24 h (T1) and at 48–72 h (T2). All-cause mortality was recorded at 30 and 180 days. Results: We observed a statistically significant decrease in median levels of CCL/RANTES at T0, T1 and T2 (24.69 ng/ml vs. 3.89 ng/ml vs. 2.71 ng/ml; p < 0.001), and significant differences in median levels of IL-1β (0.196 pg/ml vs. 0.171 pg/ml vs. 0.214 pg/ml; p = 0.034). Initial levels of CCL5/RANTES and IL-1β correlated significantly (r = –0.360; p = 0.045). At T2, CCL5/RANTES correlated with the maximum levels of hs-TnT and CK-MB (r = –0.594; p < 0.001 and r = –0.389; p = 0.030), and at T0 with BNP (r = –0.521; p = 0.003). Mortality rate at 30 days and 180 days was 18.2% and 45.5%, respectively. At 30 days, we observed a trend to significance for IL-1β at T0 and T1 (p = 0.078 and p = 0.079), but not for CCL5/RANTES (p = 0.284 and p = 0.351). For 180-day survival curves, only the IL-1β level at T1 was associated with mortality (p = 0.028). Conclusions: Although CCL5/RANTES levels correlate with cardiac injury and heart failure markers and they decrease during MTH, they failed to predict early and late mortality. In contrast, IL-1β level was associated with 180-day survival

Ablacja RF dodatkowych szlaków przedsionkowo-komorowych z dostępu przez zatokę wieńcową

Ablacja szlaków dodatkowych przez CS Cel pracy: Ocena skuteczności ablacji RF dodatkowych szlaków tylnoprzegrodowych z dostępu przez zatokę wieńcową. Materiał i metody: Badana grupa obejmowała 10 pacjentów (3M,7K) w wieku 19&#8211;69 lat (średnio 44,4 lat), u których ablację RF dodatkowego szlaku przedsionkowo-komorowego o położeniu tylnoprzegrodowym wykonano z dostępu przez zatokę wieńcową (CS, coronary sinus). W powierzchniowych zapisach EKG oceniano polaryzację fali delta i morfologię QRS. Analizowano dokumentację z badań elektrofizjologicznych i ablacji RF. Pacjentów poddawano kontroli po miesiącu od ablacji, a następnie co 6 miesięcy. Badanie kontrolne obejmowało wywiad, EKG oraz badanie echokardiograficzne. Wyniki: U 8 pacjentów w powierzchniowym EKG stwierdzono jawną preekscytację z ujemną falą delta i zespołem QS w III i aVF. U 3 chorych, u których wykonano ablację z żyły średniej serca (MCV) rejestrowano ujemną falę delta w II, tworzącą kąt > 45&ordm; z linią izoelektryczną. Skuteczną ablację wykonano u 7 pacjentów z CS między jej ujściem a MCV, zaś u 3 pozostałych z MCV. Potencjał drogi dodatkowej rejestrowano u 8 chorych w miejscu skutecznej ablacji. U 7 pacjentów, w tym u 5 z jawną preekscytacją i u 2 z utajoną drogą dodatkową, dostęp przez CS był pierwszym i skutecznym miejscem ablacji. U 1 chorego wystąpił blok przedsionkowo-komorowy I&ordm; po skutecznej ablacji. Nie stwierdzono innych powikłań zabiegu w badanej grupie. Czas obserwacji wynosił 4&#8211;26 miesięcy (średnio 18,7 miesięcy). U 1 pacjenta po 6 miesiącach od ablacji powróciło przewodzenie w drodze dodatkowej. Powtórną, skuteczną ablację wykonano w ujściu CS. Wnioski: Ablacja RF szlaków tylnoprzegrodowych z dostępu przez CS jest metodą skuteczną i bezpieczną. Potencjał drogi dodatkowej ułatwia odnalezienie miejsca skutecznej ablacji. Analiza powierzchniowego EKG jest przydatna w kwalifikacji do ablacji z dostępu od CS

Ablacja RF dodatkowych szlaków przedsionkowo-komorowych z dostępu przez zatokę wieńcową

Ablacja szlaków dodatkowych przez CS Cel pracy: Ocena skuteczności ablacji RF dodatkowych szlaków tylnoprzegrodowych z dostępu przez zatokę wieńcową. Materiał i metody: Badana grupa obejmowała 10 pacjentów (3M,7K) w wieku 19&#8211;69 lat (średnio 44,4 lat), u których ablację RF dodatkowego szlaku przedsionkowo-komorowego o położeniu tylnoprzegrodowym wykonano z dostępu przez zatokę wieńcową (CS, coronary sinus). W powierzchniowych zapisach EKG oceniano polaryzację fali delta i morfologię QRS. Analizowano dokumentację z badań elektrofizjologicznych i ablacji RF. Pacjentów poddawano kontroli po miesiącu od ablacji, a następnie co 6 miesięcy. Badanie kontrolne obejmowało wywiad, EKG oraz badanie echokardiograficzne. Wyniki: U 8 pacjentów w powierzchniowym EKG stwierdzono jawną preekscytację z ujemną falą delta i zespołem QS w III i aVF. U 3 chorych, u których wykonano ablację z żyły średniej serca (MCV) rejestrowano ujemną falę delta w II, tworzącą kąt > 45&ordm; z linią izoelektryczną. Skuteczną ablację wykonano u 7 pacjentów z CS między jej ujściem a MCV, zaś u 3 pozostałych z MCV. Potencjał drogi dodatkowej rejestrowano u 8 chorych w miejscu skutecznej ablacji. U 7 pacjentów, w tym u 5 z jawną preekscytacją i u 2 z utajoną drogą dodatkową, dostęp przez CS był pierwszym i skutecznym miejscem ablacji. U 1 chorego wystąpił blok przedsionkowo-komorowy I&ordm; po skutecznej ablacji. Nie stwierdzono innych powikłań zabiegu w badanej grupie. Czas obserwacji wynosił 4&#8211;26 miesięcy (średnio 18,7 miesięcy). U 1 pacjenta po 6 miesiącach od ablacji powróciło przewodzenie w drodze dodatkowej. Powtórną, skuteczną ablację wykonano w ujściu CS. Wnioski: Ablacja RF szlaków tylnoprzegrodowych z dostępu przez CS jest metodą skuteczną i bezpieczną. Potencjał drogi dodatkowej ułatwia odnalezienie miejsca skutecznej ablacji. Analiza powierzchniowego EKG jest przydatna w kwalifikacji do ablacji z dostępu od CS

Zależność między poablacyjnymi zmianami wskaźników uszkodzenia miokardium i parametrami ablacji RF

Wstęp: Celem niniejszej pracy była ocena dynamiki poablacyjnych zmian wartości wskaźników uszkodzenia mięśnia sercowego [kinazy kreatynowej (CK) i jej izoenzymu MB (CK-MB), aminotransferazy asparginowej (GOT), aminotransferazy alaninowej (GPT), troponiny I oraz mioglobiny] i ich korelacji z wartością użytej energii prądu o częstotliwości fal radiowych (RF). Materiał i metody: Badaniem objęto 108 pacjentów (62 kobiet, 46 mężczyzn) w wieku 16&#8211;78 lat (śr. 50,2 roku), u których skutecznie wykonano ablację RF (WPW A - 20, WPW B - 13, AVNRT - 33, AF - 24, AFl - 8, VT z RVOT - 8, inne - 2). Pomiaru osoczowego stężenia wymienionych wskaźników dokonano przed zabiegiem i 20 godzin po jego zakończeniu. Wyniki: Uśrednione wartości parametrów ablacyjnych wynosiły: liczba aplikacji - 10,3, całkowita użyta energia RF - 23 139 J. Uwagę zwraca spodziewana najmniejsza liczba aplikacji oraz użytej energii RF w grupie, w której wykonano ablacje łącza przedsionkowokomorowego. Najwięcej aplikacji wymagały ablacje prawostronnego pęczka Kenta, a nieco mniej ektopii prawokomorowej. Największą ilość aplikowanej energii RF notowano w ablacjach arytmii złożonych i zespołu Wolffa-Parkinsona-White&#8217;a typu A. Stwierdzono znamienny poablacyjny wzrost stężenia troponiny I i mioglobiny, a w mniejszym stopniu GOT i CK; GPT i CK-MB wykazały tendencję spadkową. Ujawniono także istotną statystycznie korelację między wzrostem troponiny I oraz mioglobiny a parametrami dostarczonej energii RF - liczbą aplikacji i energią RF. Wniosek: Troponina I, mioglobina oraz w mniejszym stopniu CK i GOT mogą być przydatnymi klinicznie wskaźnikami nawet niewielkich rozmiarów uszkodzeń mięśnia sercowego

Niepowodzenia przewlekłej stymulacji serca typu DDD związane z dysfunkcją elektrody - obserwacja własna

Wstęp: W przypadku elektrod endokawitarnych, w odróżnieniu od kardiostymulatora, trudno jest przewidzieć wystąpienie uszkodzenia elektrody oraz jej zużycie. Celem pracy była ocena trwałości ich funkcjonowania w układach do dwujamowej stymulacji serca (DDD) oraz analiza przyczyn uszkodzeń mechanicznych. Materiał i metody: Badaniem objęto grupę 977 chorych z implantowanym w latach 1984&#8211;2002 dwujamowym rozrusznikiem serca i okresem obserwacji przekraczającym 3 miesiące (4&#8211;262 miesięcy). Niepowodzenia stymulacji związane z dysfunkcją elektrody podzielono na: elektryczne - narośnięcie progu stymulacji i mechaniczne - uszkodzenie ciągłości izolacji i/lub przewodu. Uszkodzenia elektrod rozpoznawano na podstawie telemetrycznej analizy parametrów stymulacji i sterowania oraz fluoroskopii podczas kontroli układu stymulującego, przeprowadzanych przynajmniej raz w roku. Wyniki: Dysfunkcję stwierdzono w przypadku 8,3% elektrod przedsionkowych i 4% komorowych. W 1,15% elektrod przedsionkowych i 0,62% komorowych były to uszkodzenia &#8222;elektryczne&#8221; (wzrost progu stymulacji), występujące znacznie wcześniej w przypadku elektrod komorowych (3 vs. 24,7 miesiąca). Uszkodzenia mechaniczne wykryto w 7,15% elektrod przedsionkowych i 3,38% komorowych. W obu rodzajach elektrod pojawiały się one później niż elektryczne (p < 0,001). Tylko w grupie elektrod przedsionkowych wykazano związek częstości występowania uszkodzeń mechanicznych z konstrukcją elektrody i drogą jej wprowadzenia. Zwiększoną awaryjność odnotowano w przypadkach trójfilamentowej budowy metalowego przewodu przedsionkowej elektrody unipolarnej (w przeciwieństwie do budowy czterofilamentowej) oraz wprowadzenie jej przez nakłucie żyły podobojczykowej (p < 0,005). Wnioski: Wykazano, że głównymi problemami przewlekłej stymulacji serca typu DDD, związanymi z dysfunkcją elektrod, są złamania, urwania i uszkodzenie osłonki elektrod endokawitarnych. Punkcja żyły podobojczykowej sprzyjała uszkodzeniom mechanicznym elektrod i stanowiła główną przyczynę braku możliwości ich naprawy. Konstrukcja metalowego przewodu przedsionkowej elektrody jednobiegunowej zbudowanego z trzech mikrofilamentów decydowała o zwiększonej awaryjności elektrody. (Folia Cardiol. 2004; 11: 177-187

Zależność między poablacyjnymi zmianami wskaźników uszkodzenia miokardium i parametrami ablacji RF

Wstęp: Celem niniejszej pracy była ocena dynamiki poablacyjnych zmian wartości wskaźników uszkodzenia mięśnia sercowego [kinazy kreatynowej (CK) i jej izoenzymu MB (CK-MB), aminotransferazy asparginowej (GOT), aminotransferazy alaninowej (GPT), troponiny I oraz mioglobiny] i ich korelacji z wartością użytej energii prądu o częstotliwości fal radiowych (RF). Materiał i metody: Badaniem objęto 108 pacjentów (62 kobiet, 46 mężczyzn) w wieku 16&#8211;78 lat (śr. 50,2 roku), u których skutecznie wykonano ablację RF (WPW A - 20, WPW B - 13, AVNRT - 33, AF - 24, AFl - 8, VT z RVOT - 8, inne - 2). Pomiaru osoczowego stężenia wymienionych wskaźników dokonano przed zabiegiem i 20 godzin po jego zakończeniu. Wyniki: Uśrednione wartości parametrów ablacyjnych wynosiły: liczba aplikacji - 10,3, całkowita użyta energia RF - 23 139 J. Uwagę zwraca spodziewana najmniejsza liczba aplikacji oraz użytej energii RF w grupie, w której wykonano ablacje łącza przedsionkowokomorowego. Najwięcej aplikacji wymagały ablacje prawostronnego pęczka Kenta, a nieco mniej ektopii prawokomorowej. Największą ilość aplikowanej energii RF notowano w ablacjach arytmii złożonych i zespołu Wolffa-Parkinsona-White&#8217;a typu A. Stwierdzono znamienny poablacyjny wzrost stężenia troponiny I i mioglobiny, a w mniejszym stopniu GOT i CK; GPT i CK-MB wykazały tendencję spadkową. Ujawniono także istotną statystycznie korelację między wzrostem troponiny I oraz mioglobiny a parametrami dostarczonej energii RF - liczbą aplikacji i energią RF. Wniosek: Troponina I, mioglobina oraz w mniejszym stopniu CK i GOT mogą być przydatnymi klinicznie wskaźnikami nawet niewielkich rozmiarów uszkodzeń mięśnia sercowego