Military and civil liberties: violations of conscripts' rights in the Third Hellenic Republic

Following the Greek junta, most members of the Hellenic Armed Forces, accustomed for decades to treating enlisted soldiers as devoid of rights, with the exception of life or even physical integrity and the privileged one, were not discharged and remained in the barracks. Improvement initially occurred mainly in practice due to the fear of control by politicians and especially the non-right-wing opposition. Almost concurrently with the government change of 1981, an assertive movement emerged, advocating for the recognition of nearly all individual rights for conscripts and the enhancement of their conditions. Significant legal changes would be introduced, particularly within the next 20 years. Improvements would go beyond the rules of law in some respects. Even today, however, basic individual rights are not recognized and legislative provisions that protect them are not implemented. Soldiers are entitled to the same rights as other citizens, except in cases where clear constitutional provisions specifically exclude them. Of course, their individual rights are restricted mainly for reasons of public interest. These restrictions (must) be subject to judicial review. The right to form associations defending military life interests is not recognized, although it is acknowledged for professional military personnel. The prohibition of expression for or against a political party is not sufficiently specified. Unconstitutional restrictions persist on freedom of expression, notably seen in the prohibition of criticism. Provisions deemed unconstitutional by case law are yet to be amended. Moreover, soldiers are uniquely barred from lodging written complaints, despite the clear constitutional provision allowing for written petitions. Compulsory involvement in religious activities and forbidden questions about religious beliefs predominantly impact minorities, creating an environment within the institution that is less friendly to them compared to other branches of the state apparatus. Simultaneously, it appears that the state can order the service soldier to perform various tasks, despite the legality of forced labor being limited to specific contexts, predominantly related to duties of a "military nature" rather than just general "soldier" duties. The conduct of intra-military investigations following suspicions of illegal acts may breach the European Convention on Human Rights (ECHR), primarily due to the involvement of unit executives in the investigation not being prohibited. Despite an improvement over the pre-1995 repulsive situation and the 2019 constitutional revision, the full legislative establishment of the independence of military justice functionaries remains incomplete. Regarding disciplinary penalties, the extension of military service as a form of punishment, and much more the lack of control of disciplinary penalties of conscripts presented by the case law as "internal order measures" violate individual rights. In 2022, a peculiar three-stage oral quasi-judicial appeal process was exclusively designated for soldiers. Equality is still blatantly violated due to the clientelistic state, while instances of illegal hazing persist, undermining affect dignity, honor, personality, health and freedom of will. Relevant criminal provisions, though existing, remain inexplicably dormant and unenforced. Legislative changes, effective information of soldiers and professionals on the rights of the former, as well as the assistance of the Ombudsperson are essential prerequisites for significantly reducing violations.Μετά την πτώση της δικτατορίας, η μεγάλη πλειοψηφία των στελεχών την Ένοπλων Δυνάμεων που είχε συνηθίσει τις προηγούμενες δεκαετίες να μεταχειρίζεται τους στρατιώτες θητείας μάλλον σαν μη φορείς δικαιωμάτων, με εξαίρεση κατά κανόνα τη ζωή ή και τη σωματική ακεραιότητα και τους προνομιούχους, παρέμεινε στους στρατώνες. Η προς το καλύτερο βελτίωση, συνέβη αρχικά κυρίως στην πράξη, λόγω του φόβου του ελέγχου από τους πολιτικούς και κυρίως τη μη δεξιά αντιπολίτευση. Σχεδόν ταυτόχρονα με την κυβερνητική αλλαγή του 1981, πυροδοτείται διεκδικητικό κίνημα που απαιτεί την αναγνώριση όλων σχεδόν των ατομικών δικαιωμάτων στους στρατεύσιμους και τη βελτίωση των συνθηκών στράτευσης. Σημαντικές αλλαγές θα εισαχθούν πια και στο νόμο, τα επόμενα 20 κυρίως χρόνια. Οι βελτιώσεις θα ξεπερνούν τους κανόνες δικαίου σε κάποια σημεία. Ακόμα και σήμερα, ωστόσο, και βασικά ατομικά δικαιώματα δεν αναγνωρίζονται και νομοθετικές διατάξεις που τα προστατεύουν δεν εφαρμόζονται. Οι στρατιώτες έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους πολίτες και αποκλείονται μόνο από αυτά για τα οποία υπάρχει σαφής συνταγματική πρόβλεψη αποκλεισμού. Βέβαια, τα ατομικά τους δικαιώματα περιορίζονται, κυρίως για λόγους δημόσιου συμφέροντος. Οι περιορισμοί αυτοί (πρέπει να) ελέγχονται δικαστικά.Δικαίωμα σχηματισμού ενώσεων προάσπισης των σχετικών με τη στρατιωτική ζωή συμφερόντων δεν αναγνωρίζεται, αν και αυτό συμβαίνει για τους επαγγελματίες στρατιωτικούς. Η απαγόρευση έκφρασης υπέρ ή κατά πολιτικού κόμματος δεν εξειδικεύεται επαρκώς. Αντισυνταγματικοί περιορισμοί υπάρχουν και στην ελευθερία έκφρασης, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την απαγόρευση άσκησης κριτικής. Διατάξεις που έχουν κριθεί αντισυνταγματικές από τη νομολογία δεν έχουν τροποποιηθεί. Επίσης, μόνο στους στρατιώτες απαγορεύεται να παραπονούνται εγγράφως, παρά τη σαφή συνταγματική πρόβλεψη περί έγγραφης αναφοράς.Η υποχρεωτική συμμετοχή σε λατρευτικές δραστηριότητες και τα απαγορευμένα ερωτήματα για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, πλήττουν κυρίως τις μειονότητες, σε ένα σώμα το οποίο παραμένει λιγότερο φιλικό για αυτές, σε σχέση με άλλα τμήματα του κρατικού μηχανισμού. Ταυτόχρονα, το κράτος φαίνεται να μπορεί να διατάξει τον οπλίτη θητείας να εκτελέσει όποια εργασία επιθυμεί παρά το γεγονός ότι η αναγκαστική εργασία επιτρέπεται μόνο σε κάποιες περιπτώσεις, με κυρίαρχη εδώ την εργασία «στρατιωτικής φύσης» και όχι απλώς την εργασία «των στρατιωτών».Ο τρόπος διεξαγωγής των ενδοστρατιωτικών ερευνών, έπειτα από υπόνοιες διάπραξης παράνομων πράξεων, μπορεί να παραβιάζει την ΕΣΔΑ, κυρίως επειδή δεν απαγορεύεται η συμμετοχή στην έρευνα στελεχών των εμπλεκόμενων μονάδων. Παρά τη βελτίωση σε σχέση με την εκτρωματική προ του 1995 κατάσταση και τη συνταγματική αναθεώρηση του 2019, η ανεξαρτησία των λειτουργών της στρατιωτικής δικαιοσύνης δεν είναι ακόμη πλήρως νομοθετημένη.Όσον αφορά τις πειθαρχικές ποινές, και η παράταση της θητείας ως τιμωρία, αλλά πολύ περισσότερο ο μη έλεγχος των πειθαρχικών ποινών των στρατεύσιμων (και μόνο) από τη νομολογία ως «μέτρων εσωτερικής τάξης» παραβιάζουν ατομικά δικαιώματα. Το 2022 προβλέφθηκε η παράξενη διαδικασία της προφορικής κατά τρία μάλιστα στάδια ενδικοφανούς προσφυγής για τους στρατιώτες και μόνο. Η ισότητα εξακολουθεί να παραβιάζεται ωμά, λόγω του πελατειακού κράτους, ενώ υπάρχουν ακόμα περιπτώσεις παράνομων καψονιών που πλήττουν την αξιοπρέπεια, την τιμή, την προσωπικότητα, την υγεία και την ελευθερία σχηματισμού της βούλησης. Σχετικές ποινικές διατάξεις ανεξήγητα παραμένουν σχεδόν νεκρές.Οι νομοθετικές αλλαγές, η ουσιαστική ενημέρωση των στρατιωτών και των επαγγελματιών για τα δικαιώματα των πρώτων, αλλά και η συνδρομή του Συνηγόρου του Πολίτη, αποτελούν βασικές προϋποθέσεις για το δραστικό περιορισμό των παραβιάσεων

Το ιατρικό σφάλμα κατά τη διάγνωση

Ο ιατρός ευθύνεται για διαγνωστικά σφάλματα όταν έχει παραβιάσει κανόνες της ιατρικής επιστήμης ή πρότυπα ιατρικής συμπεριφοράς. Βασικές υποχρεώσεις του ιατρού σχετικά με τη διάγνωση ασθενειών είναι η ορθή λήψη του ιστορικού του ασθενούς, η κλινική του εξέταση και η παραγγελία των κατάλληλων ιατρικών εξετάσεων. Ορθότερο είναι να εφαρμοσθεί η θεωρία της απώλειας πιθανότητας/ευκαιρίας προκειμένου να στοιχειοθετηθεί ο αιτιώδης σύνδεσμος σε δίκες ιατρικού σφάλματος.The doctor is liable for diagnostic errors when he or she has violated the rules of medicine or standards of medical behaviour. The main obligations that a doctor has are: a) the reliable examination of the patient's history b) the examination of patient's symptoms c) the order of the appropriate diagnostic tests. The theory of lost of chance is recommended to greek courts

Case report R831X mutation of the androgen receptor gene in an adolescent with Complete Androgen Insensitivity Syndrome and bilateral testicular hamartomata

ABSTRACT An 18-year old, phenotypically female individual was examined for primary amenorrhea. Three months before her referral, the patient underwent surgery and a pelvic mass was removed. The physical examination revealed normal female external genitalia, normal breast development, sparse pubic hair and absence of axillary hair. The gynecological examination revealed a short blind vagina pouch and absence of cervix and uterus. Serum testosterone and dihydrotestosterone levels were very high. Karyotype was that of a normal male (46,XY). The transabdominal ultrasound, computed tomography (CT) and Magnetic resonance imaging (MRI) showed absence of uterus and fallopian tubes and revealed testis-like gonads located at the internal opening of the inguinal canal bilaterally. Bilateral gonadectomy was subsequently performed. The pathology report was that of hamartomatous testes and associated paratesticular leiomyoma. The clinical, laboratory, imaging, genetic and histological findings confirmed the diagnosis of complete androgen insensitivity syndrome. DNA analysis revealed a R831X mutation in exon 7 of the androgen receptor gene. A Sertoli-cell dynamic test showed elevated basal serum inhibin-B and anti-Müllerian hormone levels without further rise following FSH stimulation. The patient was started on hormone replacement therapy with conjugated estrogens. Complete androgen insensitivity syndrome must be considered in any case of primary amenorrhea. Gonadectomy must be planned to eliminate the risk of gonadal malignancy

Executive Dysfunction, Social Cognition Impairment, and Gray Matter Pathology in Myotonic Dystrophy Type 2: A Pilot Study

International audienc

Genotyping and Plasma/Cerebrospinal Fluid Profiling of a Cohort of Frontotemporal Dementia–Amyotrophic Lateral Sclerosis Patients

Frontotemporal dementia (FTD) and amyotrophic lateral sclerosis (ALS) are part of the same pathophysiological spectrum and have common genetic and cerebrospinal fluid (CSF) biomarkers. Our aim here was to identify causative gene variants in a cohort of Greek patients with FTD, ALS and FTD-ALS, to measure levels of CSF biomarkers and to investigate genotype-phenotype/CSF biomarker associations. In this cohort of 130 patients (56 FTD, 58 ALS and 16 FTD-ALS), we performed C9orf72 hexanucleotide repeat expansion analysis, whole exome sequencing and measurement of “classical” (Aβ42, total tau and phospho-tau) and novel (TDP-43) CSF biomarkers and plasma progranulin. Through these analyses, we identified 14 patients with C9orf72 repeat expansion and 11 patients with causative variants in other genes (three in TARDBP, three in GRN, three in VCP, one in FUS, one in SOD1). In ALS patients, we found that levels of phospho-tau were lower in C9orf72 repeat expansion and MAPT c.855C>T (p.Asp285Asp) carriers compared to non-carriers. Additionally, carriers of rare C9orf72 and APP variants had lower levels of total tau and Aβ42, respectively. Plasma progranulin levels were decreased in patients carrying GRN pathogenic variants. This study expands the genotypic and phenotypic spectrum of FTD/ALS and offers insights in possible genotypic/CSF biomarker associations

A Greek National Cross-Sectional Study on Myotonic Dystrophies

Myotonic Dystrophies (DM, Dystrophia Myotonia) are autosomal dominant inherited myopathies with a high prevalence across different ethnic regions. Despite some differences, mainly due to the pattern of muscle involvement and the age of onset, both forms, DM1 and DM2, share many clinical and genetic similarities. In this study, we retrospectively analyzed the medical record files of 561 Greek patients, 434 with DM1 and 127 with DM2 diagnosed in two large academic centers between 1994–2020. The mean age at onset of symptoms was 26.2 ± 15.3 years in DM1 versus 44.4 ± 17.0 years in DM2 patients, while the delay of diagnosis was 10 and 7 years for DM1 and DM2 patients, respectively. Muscle weakness was the first symptom in both types, while myotonia was more frequent in DM1 patients. Multisystemic involvement was detected in the great majority of patients, with cataracts being one of the most common extramuscular manifestations, even in the early stages of disease expression. In conclusion, the present work, despite some limitations arising from the retrospective collection of data, is the first record of a large number of Greek patients with myotonic dystrophy and emphasizes the need for specialized neuromuscular centers that can provide genetic counseling and a multidisciplinary approach

Maternal physical activity before and during early pregnancy as a risk factor for gestational diabetes mellitus

The aim of this study was to assess whether the levels of physical activity before and during early pregnancy are associated with the prevalence of gestational diabetes mellitus (GDM). The study group included 160 puerperas. Among them, 40 (25%) diagnosed as having GDM during their recent pregnancy, whereas the remaining 120 (75%) served as controls. The international physical activity questionnaire (IPAQ-Greek version) was applied twice, in an attempt to estimate the level of physical activity before and during early pregnancy. Women who were "inactive" before or during early pregnancy had odds ratio (OR) 7.9 [ 95% confidence interval (CI) 3.7-16.56] and 1.3 (95% CI 1.2-1.4) of developing GDM, compared to "minimally active" or "active" women, respectively. Pregnancy resulted in a decrease in the level of physical activity (P<0.005) during early pregnancy, independently of the diagnosis of GDM and morbidity during early pregnancy. We conclude that physical inactivity before and during early pregnancy is associated with increased risk for developing GDM in late pregnancy