Novel regulators of T helper cell differentiation con-tribute to autoimmune inflammation

T helper cells are critical components of adaptive immune system contributing to self/ nonself-recognition, pathogen elimination and pathogenesis of immune-associated diseases. Understanding the underlying mechanisms and signaling changes associated with T cell differentiation and autoimmune inflammatory disease processes remains far from being complete. The studies presented in this PhD thesis were aimed to investigate the role of a suspected/known contributor to autoimmune inflammation and to identify novel modulators that regulate Th17 and iTreg cell differentiation. Autoimmune diseases show greater predominance in females than in males and the underlying mechanisms of this are not well understood. In this study, the role of estrogen receptor alpha (ERα) in the development of autoimmune T cell responses has been addressed. T cell specific ERα depleted mice were induced to develop a T cell mediate autoimmune disease. The results indicated that ERα contributes to autoimmune inflammation, T cell activation, proliferation, and survival. Additionally, in regulatory T cells the ERα protein was observed to regulate the expression of Foxp3. The results of this study provide insight into understanding the role of estrogen receptor in autoimmune diseases and also provide implications for the development of novel therapeutics. To further identify novel regulators of Th17 and iTreg cell differentiation, a label-free quantitative proteomics approach was applied to profiling the protein expression changes from whole Th17 and iTreg cells. Selected proteins that showed expression changes during Th17 and iTreg cell differentiation were validated. Proteomic and transcriptomic data was combined to identify the proteins that are differentially regulated in Th17 or iTreg cells only at protein level. The work presented in this thesis provides an insight into the proteome of important T helper cell subsets with further implications for further development of novel therapies to treat autoimmune diseases.T-solujen erilaistumiseen vaikuttavat uudet säätelijät osallistuvat autoimmuunitulehdukseen T-auttajasolut ovat olennainen osa hankittua immuunijärjestelmää, jossa ne toimivat mukana oma- ja vierasperäisten tekijöiden tunnistamisessa, taudinaiheuttajien tuhoamisessa ja tiettyjen sairauksien immuunireaktioissa. T-solujen erilaistumiseen ja autoimmuunitulehdussairauksien kehittymiseen vaikuttavien mekanismien ja signaalireittien muutosten ymmärtäminen on yhä kaukana kokonaisvaltaisesta kuvasta. Kyseisen tohtorikoulutustutkimuksen tavoitteena oli tutkia autoimmuunitulehdukseen vaikuttavaa tekijää sekä tunnistaa uusia proteiineja, jotka säätelevät auttaja-T-17- solujen (Th17) ja indusoitujen säätelijä-T-solujen (iTreg) erilaistumista. Autoimmuunisairaudet ovat yleisempiä naisilla kuin miehillä ja sen perustana olevat mekanismit eivät ole selvitetty. Ensimmäisen tutkimuksen kohteena oli estrogeenireseptori- alfan (ERα) rooli T-soluvälitteisten autoimmuunisairauksien kehittymisessä. ERα-puutteiset T-solut hiiressä altistettiin T-soluvälitteisille autoimmuunisairauksille. Tulokset osoittavat että ERα vaikuttaa tulehdukseen sekä solujen aktivaatioon, jakautumiseen ja selviytymiseen. ERα-puutteiset T-solut osoittavat Foxp3 proteiinin kohonnutta ilmenemistä. Tulokset selvittävät hormonireseptorien roolia autoimmuunisairauksissa sekä niiden käyttömahdollisuutta uusien hoitomenetelmien kehityksessä. Uusien Th17- ja iTreg-solujen erilaistumiseen vaikuttavien säätelijöiden tunnistamiseksi käytettiin merkkiaineetonta ja kvantitatiivista proteomiikkamenetelmää. Proteiinien ilmenemismuutokset profiloitiin Th17- ja iTreg-solujen eri osista ja valitut proteiinit varmistettiin lisäkokeilla. Proteomiikka ja transkriptomiikkatuloksia verrattiin keskenään näissä eri tavoin käyttäytyvien solun proteiinien tunnistamiseksi. Tutkimus tuotti arvokasta aineistoa uusien hoitomenetelmien kehitykseen autoimmuunisairauksissa

Studies on the role of alpha enolase as a candidate autoantigen in pristane-induced arthritis and immunological tolerance of citrullinated type II collagen

Rheumatoid Arthritis is a symmetric polyarticular disease, which mainly targets the synovial membrane, cartilage and bone of small diarthrodial joints of hand and feet. The etiology of rheumatoid arthritis remains uncertain. Pristane‐induced arthritis in the DA rat is a widely used experimental arthritis model. The mechanisms involved in arthritis development are not known. PIA is MHC class II associated and CD4+ T cells can transfer the disease to naïve recipients. As in human RA the autoantigens driving the joint inflammation are not yet known. In our lab, the immune responses against ubiquitously expressed RNA binding protein hnRNP‐A2 (RA33), cartilage specific rat CII and CXI as candidate autoantigens in PIA were studied. In the present study, we investigated the immune responses to the tissue non‐specific antigen α‐enolase. In my thesis, the first chapter shows the immune response against α‐enolase as autoantigen. The MHC dependency and association was assessed in MHC congenics rats. The results obtained will be useful to understand the T cell pathology in PIA and RA. In the second chapter of my thesis we discuss immune tolerance towards a cartilage specific autoantigen, mouse CII (mCII). The mCII expression in the thymus was studied. From the obtained data two hypotheses of tolerance breakage can be drawn. According to one hypothesis, the CII expressed in the thymus undergo post‐translational modification and gets converted into citrullinated CII by the PAD enzymes. The citrullinated CII undergo tolerization and the T cells in the periphery come into contact with native CII in joints and recognize it as foreign. Therefore, the T cells invoke autoimmune response against the native CII in joint. In another hypothesis, the T cells get tolerized towards native CII expressed in thymus. The T cells in the periphery are presented with neoepitopes in the joints, e.g. due to citrullination of CII in joints. This condition elicits the immune response towards citrullinated CII in joints

Pengaruh Iklim Terhadap Bentuk Dan Bahan Arsitektur Bangunan

  Iklim merupakan faktor alam yang sangat penting bagi eksistensi arsitektur bangunan di seluruh permukaan bumi ini. Karena iklim memiliki banyak unsur di dalamnya yang sangat berpengaruh bagi kehidupan, keberlangsungan hidup manusia sehari-hari serta bermanfaat bagi penerapannya terhadap arsitektur. Bangunan yang direncanakan harus memanfaatkan matahari dan iklim sebagai sumber energi primer dan dirancang untuk mengakomodasi Perubahan Perubahan sebagai konsekwensi siklus iklim secara harian, musiman maupun tahunan dan mengalami versi cuaca yang berbeda sesuai dengan keberadaannya pada suatu garis lintang geografis tertentu di permukaan bumi ini. Perbedaan iklim yang ada di belahan bumi ini ikut mempengaruhi perbedaan karakter / ciri khas dari arsitektur bangunan masing-masing wilayah yang dibagi atas empat (4) wilayah iklim. Sehingga mengakibatkan manusia merancang bangunannya sebagai tempat hunian, aktivitas / kerja dan lain-lain harus seiring bahkan memanfaatkan kondisi alam dan iklim agar memperoleh Kenyamanan yang thermal. Iklim memiliki pengaruh yang cukup besar bagi bentuk arsitektur suatu bangunan. Bentuk bangunan di suatu wilayah tidak akan sama, sekalipun bangunan tersebut berada di dalam satu kawasan pembagian iklim. Namun, jika ditinjau secara klimatik bentuk arsitektur suatu bangunan akan sama prinsipnya untuk satu kawasan pembagian iklim. Hal ini diakibatkan karena bentuk bangunan yang seiring dengan kondisi alam, matahari, angin, cuaca bahkan iklim yang ada di wilayah tersebut. Iklim juga berpengaruh terhadap penggunaan bahan bangunan  dan berpengaruh juga terhadap penggunaan teknologi pada suatu konstruksi bangunan. Oleh sebabnya itu, teknologi produksi dalam dunia konstruksi dan material sangat berkembang dengan pesat seiring dengan berkembangnya penggunaan bahan / material suatu bangunan. Keywords : Iklim, Bentuk, Bahan dan Arsitektur Banguna

ASUHAN KEPERAWATAN KLIEN DENGAN MASALAH KERUSAKAN INTEGRITAS KULIT PADA PENDERITA DIABETES MELITUSDI RSI JEMURSARI SURABAYA

Diabetes melitus atau biasa disebut DM adalah suatu penyakit yang di sebabkan kurang nya insulin dan menyebabkan gangguan metabolisme yang di tandai dengan hiperglikemi berhubungan dengan abnormalitas metabolisme karbohidrat, lemak dan protein, hiperglikemia yang lama akan menyebabkan arterosklerosis, penebalan membran basalis dan perubaha n pada saraf perifer dan menyebabkan terjadinya gangren, hal ini menyebabkan terjadinya kerusakan integritas kulit. Penelitian studi kasus ini bertujuan untuk melaksanakan asuhan keperawatan pada klien dengan Diabetes Melitus. Studi Kasus ini menggunakan metode pengumpulan data secara wawancara, observasi, dan studi dokumentasi. Subyek penelitian dilakukan pada dua klien dengan masalah kerusakan integritas kulit pada penderita diagnosa Diabetes Melitus. Tindakan keperawatan untuk menangani hipertermi pada kedua klien meliputi pengkajian, analisa data, diagnosa keperawatan, intervensi keperawatan, implementasi keperawatan, dan evaluasi yang terdapat dalam asuhan keperawatan. Hasil penelitian studi kasus menunjukkan klien dengan DM yang memiliki masalah keperawatan kerusakan integritas kulit mempunyai keluhan utama badan terasa lemas, kaki terasa kaku dan tebal dan pada hasil pemeriksaan laboratorium di temui adanya tanda peningkatan kadar gula darah Simpulan dari hasil penelitian studi kasus ini adalah dalam asuhan keperawatan pada klien dengan DM yang menjadi maslah keperawatan utama yang harus di selesaikan adalah pencegahan resiko infeksi, karena terdapatnya kerusakan integritas kulit