An e-class in action: Experiences with ICT-intensive teaching and learning of discrete dynamical models at secondary school

In 2007, a small team of university and secondary school mathematics teachers jointly developed and piloted an e-class for 4th and 5th grade students (age: 16-17yrs) at both pre-university and general vocational level. The goal was to develop and try out innovative ways of teaching mathematics that would enable schools to offer optional courses for small numbers of students. The e-class can be summarized as web-supported instruction in a blended learning approach. The instructional material consisted of the chapter on discrete dynamical models from a brand-new mathematics textbook, supplemented by investigative activities. Students could build and simulate dynamical models with the computer learning environment Coach. Instructions for learning to work with software were given through screen casts created by the teacher to gear with students' needs and made available in the Sakai-based virtual learning environment. Students got weekly on-line assignments, which they submitted digitally. At home they could get assistance from peers and the teacher in a chat room. The authors discuss some of the e-ingredients of the e-class and their potential for teaching and learning mathematics and science in terms of principled design approaches to multimedia learning and pedagogical arrangements. The authors report the experiences of the participants of the project and present the future plans based on this work

Reliability and validity of the Dutch dimensional assessment of personality pathology-short form(DAPP-SF), a shortened version of the DAPP-Basic questionnaire

The Dimensional Assessment of Personality Pathology-Basic Questionnaire (DAPP-BQ) appears to be a good choice for the assessment of personality pathology. However, due to its length, administration of the instrument is rather time-consuming, hindering standard inclusion of the DABB-BQ in a battery of assessment instruments at intake. We developed the 136-item DAPP-SF (Short Form), and investigated its psychometric characteristics in various samples, i.e., a community-based sample (n = 487), patients with mood-, anxiety-, and somatoform disorders (n = 1,329), and patients with personality disorders (n = 1,393). Results revealed high internal consistency for almost all dimensions. The factor structure appeared almost identical as compared to the factor structure of the original DAPP-BQ, and was shown to be invariant across the various patient and community samples. Indices for convergent, discriminant and criterion related validity were satisfactory. It is concluded that the good psychometric characteristics of the original DAPP-BQ were preserved in the shortened version of the instrument

Smartphone-based safety planning and self-monitoring for suicidal patients: Rationale and study protocol of the CASPAR (Continuous Assessment for Suicide Prevention And Research) study

Background: It remains difficult to predict and prevent suicidal behaviour, despite growing understanding of the aetiology of suicidality. Clinical guidelines recommend that health care professionals develop a safety plan in collaboration with their high-risk patients, to lower the imminent risk of suicidal behaviour. Mobile health applications provide new opportunities for safety planning, and enable daily self-monitoring of suicide-related symptoms that may enhance safety planning. This paper presents the rationale and protocol of the Continuous Assessment for Suicide Prevention And Research (CASPAR) study. The aim of the study is two-fold: to evaluate the feasibility of mobile safety planning and daily mobile self-monitoring in routine care treatment for suicidal patients, and to conduct fundamental research on suicidal processes. Methods: The study is an adaptive single cohort design among 80 adult outpatients or day-care patients, with the main diagnosis of major depressive disorder or dysthymia, who have an increased risk for suicidal behaviours. There are three measurement points, at baseline, at 1 and 3 months after baseline. Patients are instructed to use their mobile safety plan when necessary and monitor their suicidal symptoms daily. Both these apps will be used in treatment with their clinician. Conclusion: The results from this study will provide insight into the feasibility of mobile safety planning and self-monitoring in treatment of suicidal patients. Furthermore, knowledge of the suicidal process will be enhanced, especially regarding the transition from suicidal ideation to behaviour

Estimate risk difference and number needed to treat in survival analysis

The hazard ratio (HR) is a measure of instantaneous relative risk of an increase in one unit of the covariate of interest, which is widely reported in clinical researches involving time-to-event data. However, the measure fails to capture absolute risk reduction. Other measures such as number needed to treat (NNT) and risk difference (RD) provide another perspective on the effectiveness of an intervention, and can facilitate clinical decision making. The article aims to provide a step-by-step tutorial on how to compute RD and NNT in survival analysis with R. For simplicity, only one measure (RD or NNT) needs to be illustrated, because the other measure is a reverse of the illustrated one (NNT=1/RD). An artificial dataset is composed by using the survsim package. RD and NNT are estimated with Austin method after fitting a Cox-proportional hazard regression model. The confidence intervals can be estimated using bootstrap method. Alternatively, if the standard errors (SEs) of the survival probabilities of the treated and control group are given, confidence intervals can be estimated using algebraic calculations. The pseudo-value model provides another method to estimate RD and NNT. Details of R code and its output are shown and explained in the main text

Quantifying Exceptionally Large Populations of \u3ci\u3eAcropora\u3c/i\u3e spp. Corals Off Belize Using Sub-Meter Satellite Imagery Classification

Caribbean coral reefs have experienced dramatic declines in live coral cover in recent decades. Primary branching framework Caribbean corals, Acropora cervicornis (Lamarck, 1816) and Acropora palmata (Lamarck, 1816), have suffered the greatest collapse. Coral Gardens, Belize, is one of few remaining, and perhaps the largest, refugia for abundant, healthy, but undocumented populations of both Acropora species in the Caribbean Sea. In the present study, GeoEye-1 multispectral satellite imagery of a 25 km2 reefal area near Ambergris Caye, Belize, was analyzed to identify live Acropora spp. cover. We used a supervised classification to predict occurrence of areas with live Acropora spp. and to separate them from other benthic cover types, such as sandy bottom, seagrass, and mixed massive coral species. We tested classification accuracy in the field, and new Acropora spp. patches were mapped using differential GPS. Of 11 predicted new areas of Acropora spp., eight were composed of healthy Acropora spp. An unsupervised classification of a red (Band 3):blue (Band 1) ratio calculation of the image successfully separated Acropora corals from other benthic cover, with an overall accuracy of 90%. Our study identified 7.58 ha of reef dominated by Acropora spp. at Coral Gardens, which is one of the largest populations in the Caribbean Sea. We suggest that Coral Gardens may be an important site for the study of modern Acropora spp. resilience. Our technique can be used as an efficient tool for genera-specific identification, monitoring, and conservation of populations of endangered Acropora spp

The bittersweet effects of COVID-19 on mental health:Results of an online survey among a sample of the Dutch population five weeks after relaxation of lockdown restriction

Previous research shows that crises can have both negative and positive mental health effects on the population. The current study explored these effects in the context of the COVID-19 pandemic after relaxation of governmental measures. An online survey was administered among a representative sample of the Dutch population (n = 1519) in June 2020, ten weeks after the peak of COVID-19 had passed, and five weeks after restrictions were relaxed. Participants were asked about mental health, adverse events during COVID-19, and about any positive effects of the pandemic. Most participants (80%, n = 1207) reported no change in mental health since the COVID-19 pandemic. This was also the case among respondents who had experienced an adverse event. Protective factors of mental health were being male and high levels of positive mental well-being. Risk factors were emotional loneliness and the experience of adverse life events. Social loneliness was positively associated with stable mental health, stressing the importance of meaningful relationships. Note that 58% of participants reported positive effects of the pandemic, the most common of which were rest, working from home, and feeling more socially connected. In summary, 10 weeks after the start of the crisis, and 5 weeks after relaxation of the restrictions, most people remained stable during the crisis, and were even able to report positive effects

Calamiteitenonderzoek in de geestelijke gezondheidszorg:Het betrekken van patiënten en hun naasten of nabestaanden bij calamiteitenonderzoek in de geestelijke gezondheidszorg

In haar meerjarenbeleidsplan 2016-2019 heeft de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) de ambitie geformuleerd om betrokkenheid van patiënten en naasten bij calamiteiten te stimuleren en hen nadrukkelijker te betrekken bij het toezicht. Ook in de richtlijn calamiteitenrapportage van de IGJ, die beschrijft wat de IGJ verwacht van een zorginstelling na calamiteiten, wordt specifiek aandacht besteed aan het betrekken van patiënten en naasten bij het onderzoek naar calamiteiten. Deze studie betreft een verkenning van de mogelijkheid om patiënten en naasten bij calamiteitenonderzoek door zorgaanbieders in de GGZ te betrekken. Daarbij besteden we aandacht aan in hoeverre dit zou kunnen leiden tot verbetering van kwaliteit van zorg. Er is nog niet veel bekend over de rol van patiënten en naasten bij calamiteitenonderzoek in de GGZ. Voor zover wij weten is dit de eerste studie naar dit onderwerp. Daarom is de literatuur bekeken, zijn calamiteitenrapportages en beleid van GGZ-instellingen geanalyseerd, en zijn verschillende betrokkenen zoals patiënten, naasten, zorgverleners, andere zorgprofessionals, en inspecteurs geïnterviewd. Voortvloeiend uit deze verkenning volgt de vraag welke mogelijkheden de IGJ heeft om het betrekken van patiënten en naasten door zorgaanbieders in de GGZ te stimuleren. Betrokkenheid bij calamiteitenonderzoek in de GGZ kan volgens onze respondenten en de literatuur verschillende doelen dienen. Ten eerste is er het individuele belang voor patiënten en/of naasten in het verwerkingsproces. Ook zorgverleners kunnen mogelijk beter verwerken wat er is gebeurd doordat patiënten en naasten vanuit hun perspectief inzicht geven in het ontstaan van de calamiteit. Ten tweede is er het collectieve belang van verbetering van kwaliteit van zorg. De ervaringen van patiënten en naasten kunnen aanvullende informatie bieden over de oorzaken van een calamiteit. Dat het betrekken van patiënten en naasten bij het calamiteitenonderzoek kan bijdragen aan beide doelen wordt zowel in het literatuuronderzoek als de interviews met respondenten bevestigd. Dit kunnen we op een aantal punten specifieker maken. Betrekken van patiënt en naasten begint al bij de dagelijkse zorg Zowel uit literatuur als uit de interviews blijkt dat het betrekken van naasten veel eerder begint dan pas na een calamiteit, namelijk al bij de dagelijkse zorg. De meeste instellingen voeren een familiebeleid waarbij naasten een centrale rol krijgen toebedeeld bij de behandeling van de patiënt. Ook richten verschillende richtlijnen en initiatieven zich op het verbeteren van de betrokkenheid van naasten vanaf het begin van de behandeling. Tegelijkertijd wordt uit de verhalen van patiënten en familie duidelijk dat deze betrokkenheid in de praktijk niet altijd plaats vindt, terwijl dit volgens hen wel belangrijk is. Meer betrokkenheid en beter luisteren naar de patiënt en diens naasten tijdens de dagelijkse zorgverlening kan bijvoorbeeld helpen om calamiteiten te voorkomen, aldus de respondenten. Dit werkt vervolgens ook door in het calamiteitenonderzoek. De analyse van wat er mis ging wordt op deze manier breder dan alleen een analyse van wat er ging er mis ging op het moment van de calamiteit. Complexiteit rondom definitie van een calamiteit Voor respondenten is het betrekken van patiënten en naasten direct verbonden met de eigen ervaringen met calamiteitenonderzoek. Deze ervaringen vormen de context waarbinnen de onderzoeksvraag moet worden beantwoord. Uit die ervaringen blijkt dat patiënten, naasten en vertegenwoordigers van zorginstellingen verschillend denken over wanneer iets een calamiteit is. Zo is een suïcide voor naasten (bijna) altijd een calamiteit, en kan gedwongen zorg door de patiënt ervaren worden als calamiteit. Tegelijkertijd kunnen deze gevallen volgens de wettelijke definitie geen calamiteit zijn. Wat de vraag of er sprake is van een calamiteit of niet in de GGZ extra complex maakt is dat het vaak lastig is om te bepalen of er een causaal verband is tussen een gebeurtenis en de kwaliteit van zorg. De verschillende perspectieven op wanneer een situatie een calamiteit is, roepen de vraag op hoe de inbreng van patiënten en naasten bij het bepalen van de vraag of er sprake is van een calamiteit moet worden meegewogen. Spanningen bij het betrekken van patiënten en naasten bij calamiteitenonderzoek Bij het betrekken patiënten en naasten in de uitvoering van het calamiteitenonderzoek doen zich verschillende spanningen voor. Er kan een spanning bestaan tussen de vereisten die samenhangen met de calamiteitenrapportage en de behoefte van patiënten of naasten. Een juridisch vereiste is bijvoorbeeld de termijn waarbinnen een calamiteit gemeld moet worden bij de IGJ. Deze termijn kan soms te kort zijn en botsen met de behoeften van patiënten en naasten, die zo kort na een ingrijpende gebeurtenis niet altijd klaar zijn om mee te kunnen denken. Dit vereist op zijn minst zorgvuldige communicatie vanuit de zorginstelling naar patiënten en naasten over het proces en het doel van het melden bij de inspectie. Ook kan de privacy van de patiënt betrokkenheid van naasten in de weg staan. Hetzelfde geldt voor angst voor juridische consequenties en de wens om zorgverleners te beschermen. Ook benadrukken respondenten het feit dat calamiteitenonderzoeken in de GGZ op het niveau van de zorginstelling relatief weinig voorkomen. Het aantal calamiteiten is dusdanig laag, aldus respondenten, dat er weinig routine bestaat om met die calamiteiten om te gaan en ze te onderzoeken. Voor betrokken zorgverleners is een calamiteit een bijzondere gebeurtenis met veel impact. Ook is bij sommige calamiteiten, zoals geweld of suïcide, de patiënt zelf een actor, en kan de zorgverlener soms zelfs het slachtoffer zijn. Dit alles heeft ook gevolgen voor de manier waarop patiënten en naasten bij het onderzoek betrokken (kunnen) worden. Rol van de IGJ De IGJ wil het betrekken van patiënten en naasten bij calamiteitenonderzoek stimuleren. Daartoe is het goed om in te spelen op de manier waarop hier in het veld tegenaan wordt aangekeken. Dit onderzoek levert daarvoor een aantal aangrijpingspunten. Zo lijkt het productief om in ieder geval in te zetten op betrokkenheid van naasten en patiënten bij de dagelijkse zorg. Als die betrokkenheid er tijdens de behandeling is, dan lijkt betrokkenheid bij een calamiteitenonderzoek meer vanzelfsprekend. Die betrokkenheid bij calamiteiten kan op verschillende manieren vorm krijgen. Suggesties uit het onderzoek aan de IGJ zijn: • signalen van patiënten en naasten, ook buiten de calamiteitenprocedure, vaker zien als een mogelijkheid om te leren en verbeteren, en zorginstellingen bewegen daar meer mee te doen; • instellingen stimuleren om het instellingsbeleid op het gebied van calamiteiten verder uit te werken en daarbij patiënten en naasten betrekken; • samen met patiënten en naasten de vormgeving van hun betrokkenheid bij het calamiteitenonderzoek explicieter uitwerken; • experimenteren met andere methoden van calamiteitenonderzoek, zoals met de inzet van externe voorzitters. De IGJ zou aan de hand van deze suggesties in dialoog met de sector kunnen komen tot een ontwikkelagenda die leidt tot calamiteitenonderzoek waarbij patiënten en naasten vaker en beter worden betrokken. (aut. ref.