22 research outputs found
What Affects the Main Engine of Growth in the European Economy? Industrial Interconnectedness and Differences in Performance of Business Services Across the EU25
The main purpose of this study is to determine what are the main factors which stand behind
the diversity in performance of business services measured by their contribution to growth in
the EU Member States. We show that in addition to typical growth factors which enhance labor productivity, also the extent of interconnectedness of business services with upstream industries is important to explain service-based economic growth. Our analysis yields two interesting results. Firstly, we show that patterns of industrial interconnectedness of business services are considerably diversified across the EU Member States indicating large differences in the integration of services as supplier with other sectors on a country level. Secondly we show that the diversified growth performance of business services across the EU25 countries can be explained by differences in labor productivity and differences in forward linkages. Our results indicate the fundamental role of business services as the main engine of growth in the European economy. This service-based growth is channeled mainly through increases in labor productivity and forward interconnectedness of services with downstream industries. On the policy making level our results indicate that investment in human and intangible capital are crucial for the service-dominated economy as they not only enhance economic growth inside knowledge intensive services but also facilitate transmission of growth impulses to downstream industries by increasing diffusion and integration of services as suppliers of high value added inputs to the economy
System komunikacji alternatywnej i wspomagającej wraz ze stosowanymi znakami oraz wykorzystanie urządzenia sterowanego za pomocą oczu w Polsce
Patients who do not communicate verbally or speak in an understandable way are a serious problem in providing appropriate care to patients due to a lack of understanding of their needs. Therefore, it is important that nursing staff have the knowledge and skills of alternative and assistive communication to communicate with patients with speech disorders. The purpose of article is to present the current state of knowledge of the alternative and augmentative communication with special consideration the signs used in Poland with a practicular emphasis laid to the revelant description of the eye tracking device. The literature has been reviewed, including also in this relation topics: alternative and augmentative communication, examples of signs used in alternative communication in Poland and communication and eye tracking. Not everyone has the ability to communicate verbally with the environment. In relation to this problem the solution is the alternative and augmentative communication which uses signs and devices to enable the patient to communicate with other people. (JNNN 2020;9(1):39–45)Pacjenci nie komunikujący się werbalnie lub mówiący w sposób niezrozumiały stanowią istotny problem w zapewnieniu właściwej opieki chorych w wyniku braku zrozumienia ich potrzeb. Z tego względu istotne jest posiadanie przez personel pielęgniarski wiedzy i umiejętności w zakresie komunikacji alternatywnej i wspomagającej by porozumieć się z pacjentami z zaburzeniami mowy. Celem pracy jest przedstawienie dotychczasowego stanu wiedzy na temat systemu komunikacji alternatywnej i wspomagającej ze szczególnym uwzgędnieniem wykorzystywanych znaków w Polsce oraz opis urządzenia sterowanego za pomocą oczu. Dokonano przeglądu literatury w zakresie tematów: komunikacja alternatywna i wspomagająca, przykłady znaków stosowanych w komunikacji alternatywnej w Polsce oraz komunikacja za pomocą oczu. Nie każdy człowiek posiada zdolność do komunikowania się werbalnie z otoczeniem. W odniesieniu do tego problemu rozwiązaniem jest komunikacja alternatywna i wspomagająca, która stosuje między innymi znaki oraz urządzenia, dające pacjentowi możliwość komunikowania się z ludźmi. (PNN 2020;9(1):39–45
Porównanie wyników pierwotnej angioplastyki wieńcowej z implantacją stentu i optymalnej pierwotnej angioplastyki wieńcowej bez stentu w grupie nieselekcjonowanych pacjentów z ostrym zawałem serca z województwa podlaskiego. Obserwacja roczna
Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest uznaną metodą leczenia
ostrego zawału serca. W ośrodkach dysponujących odpowiednią aparaturą i doświadczoną
kadrą uważa się ją za metodę z wyboru. Celem niniejszego badania jest porównanie
wyników leczenia pacjentów z ostrym zawałem serca za pomocą pierwotnej PTCA z
implantacją stentu oraz optymalnej angioplastyki wieńcowej (POBA) bez implantacji
stentu podczas miesięcznej, półrocznej i rocznej obserwacji szpitalnej.
Materiał i metody: Analizą objęto 500 kolejnych pacjentów (w wieku 27–80
lat, średni wiek 59 lat) z ostrym zawałem serca, do 12 godzin od momentu wystąpienia
dolegliwości, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Pierwszą grupę (I) stanowiło
260 osób, którym implantowano stent wieńcowy, zaś drugą grupę (II) 240 chorych,
u których wykonano POBA. Oceniano przepływ w tętnicy odpowiedzialnej za zawał
przed zabiegiem, skuteczność zabiegu, śmiertelność oraz częstość występowania
epizodów sercowo-naczyniowych w obu grupach w obserwacji szpitalnej, miesięcznej,
półrocznej i rocznej.
Wyniki: Skuteczność zabiegu była istotnie wyższa w grupie I (99,6% vs.
93,3%; p < 0,001). W obserwacji szpitalnej u pacjentów z grupy II częściej wykonywano
zabiegi rewaskularyzacji wieńcowej (4,6% vs. 1,4%; p = 0,046). Nie zaobserwowano
istotnej różnicy w śmiertelności szpitalnej, 30-dniowej, półrocznej i rocznej
pomiędzy grupami. Podczas obserwacji półrocznej i rocznej w grupie II stwierdzono
częstsze nawroty dławicy piersiowej wymagającej hospitalizacji oraz istotnie częściej
wykonywano zabiegi rewaskularyzacji tętnicy odpowiedzialnej za zawał.
Wnioski: W badanej populacji chorych implantacja stentu podczas pierwotnej
przezskórnej interwencji w ostrym zawale serca nie spowodowała istotnej redukcji
śmiertelności podczas rocznej obserwacji, natomiast w obserwacji półrocznej i
rocznej implantacja stentu przyczyniła się do istotnego zmniejszenia częstości
nawrotów dławicy piersiowej wymagającej hospitalizacji oraz częstości zabiegów
rewaskularyzacji tętnicy odpowiedzialnej za zawał. (Folia Cardiol. 2004; 11: 561–569
Porównanie wyników pierwotnej angioplastyki wieńcowej z implantacją stentu i optymalnej pierwotnej angioplastyki wieńcowej bez stentu w grupie nieselekcjonowanych pacjentów z ostrym zawałem serca z województwa podlaskiego. Obserwacja roczna
Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest uznaną metodą leczenia
ostrego zawału serca. W ośrodkach dysponujących odpowiednią aparaturą i doświadczoną
kadrą uważa się ją za metodę z wyboru. Celem niniejszego badania jest porównanie
wyników leczenia pacjentów z ostrym zawałem serca za pomocą pierwotnej PTCA z
implantacją stentu oraz optymalnej angioplastyki wieńcowej (POBA) bez implantacji
stentu podczas miesięcznej, półrocznej i rocznej obserwacji szpitalnej.
Materiał i metody: Analizą objęto 500 kolejnych pacjentów (w wieku 27–80
lat, średni wiek 59 lat) z ostrym zawałem serca, do 12 godzin od momentu wystąpienia
dolegliwości, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Pierwszą grupę (I) stanowiło
260 osób, którym implantowano stent wieńcowy, zaś drugą grupę (II) 240 chorych,
u których wykonano POBA. Oceniano przepływ w tętnicy odpowiedzialnej za zawał
przed zabiegiem, skuteczność zabiegu, śmiertelność oraz częstość występowania
epizodów sercowo-naczyniowych w obu grupach w obserwacji szpitalnej, miesięcznej,
półrocznej i rocznej.
Wyniki: Skuteczność zabiegu była istotnie wyższa w grupie I (99,6% vs.
93,3%; p < 0,001). W obserwacji szpitalnej u pacjentów z grupy II częściej wykonywano
zabiegi rewaskularyzacji wieńcowej (4,6% vs. 1,4%; p = 0,046). Nie zaobserwowano
istotnej różnicy w śmiertelności szpitalnej, 30-dniowej, półrocznej i rocznej
pomiędzy grupami. Podczas obserwacji półrocznej i rocznej w grupie II stwierdzono
częstsze nawroty dławicy piersiowej wymagającej hospitalizacji oraz istotnie częściej
wykonywano zabiegi rewaskularyzacji tętnicy odpowiedzialnej za zawał.
Wnioski: W badanej populacji chorych implantacja stentu podczas pierwotnej
przezskórnej interwencji w ostrym zawale serca nie spowodowała istotnej redukcji
śmiertelności podczas rocznej obserwacji, natomiast w obserwacji półrocznej i
rocznej implantacja stentu przyczyniła się do istotnego zmniejszenia częstości
nawrotów dławicy piersiowej wymagającej hospitalizacji oraz częstości zabiegów
rewaskularyzacji tętnicy odpowiedzialnej za zawał. (Folia Cardiol. 2004; 11: 561–569
Ostry zawał serca u kobiet leczony za pomocą pierwotnej angioplastyki wieńcowej. Analiza porównawcza wyników szpitalnych
Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest jedną z metod
leczenia reperfuzyjnego ostrego zawału serca (AMI). Zagadnienie potencjalnego
wpływu płci na wyniki pierwotnej PTCA nie zostało dotychczas jednoznacznie wyjaśnione.
Celem niniejszego badania jest analiza porównawcza wyników leczenia kobiet z AMI
za pomocą pierwotnej PTCA.
Materiał i metody: Analizą objęto 552 pacjentów (w wieku 26-78
lat) z AMI do 12 h od początku bólu, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Grupę
badaną stanowiły 143 kobiety,grupę kontrolną - 409 mężczyzn. W obu grupach oceniano
przepływ w tętnicy dozawałowej przed zabiegiem, skuteczność zabiegu oraz częstość
epizodów sercowo-naczyniowych w czasie obserwacji szpitalnej.
Wyniki: Śmiertelność szpitalna nie różniła się istotnie między
grupami. Wyniosła ona 4,9% w grupie badanej i 4,6% w grupie kontrolnej. Po wyłączeniu
z analizy chorych we wstrząsie kardiogennym śmiertelność szpitalna wyniosła 1,5%
w grupie badanej i 2,0% w grupie kontrolnej (różnica nieistotna). Kobiety leczone
za pomocą pierwotnej PTCA były w starszym wieku (62,6 vs. 57,3 lat; p < 0,001),
istotnie częściej występowała u nich cukrzyca typu 2 (23% vs. 13%; p = 0,004)
i nadciśnienie tętnicze (54,5% vs. 37,9%; p < 0,001), natomiast istotnie rzadziej
paliły one tytoń (32,8% vs. 58,6%; p < 0,001). Nie zaobserwowano istotnych różnic
między grupami w lokalizacji AMI według oceny EKG, rodzaju tętnicy odpowiedzialnej
za zawał, klasie Killipa przy przyjęciu, skuteczności zabiegu, liczbie implantowanych
stentów i rodzaju stosowanego leczenia farmakologicznego. Rozkład ocen przepływu
(wg skali TIMI) w tętnicy odpowiedzialnej za zawał przed wykonaniem PTCA również
nie różnił się istotnie między grupami.
Wnioski: W badanej populacji pacjentów z AMI, leczonych za pomocą
pierwotnej PTCA, śmiertelność szpitalna w grupie kobiet nie różniła się istotnie
od śmiertelności w grupie mężczyzn, pomimo istotnych różnic demograficznych między
grupami. Kobiety z AMI, leczone za pomocą pierwotnej PTCA, były w starszym wieku,
istotnie częściej występowała u nich cukrzyca typu 2 i nadciśnienie tętnicze,
natomiast rzadziej paliły one tytoń. (Folia Cardiol. 2002; 9: 513-520
Pierwotna angioplastyka wieńcowa w leczeniu ostrego zawału ściany przedniej serca. Analiza porównawcza wyników szpitalnych
Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest jedną z metod
leczenia reperfuzyjnego ostrego zawału serca (AMI). Celem obecnego badania jest
analiza wyników leczenia chorych z AMI ściany przedniej za pomocą pierwotnej PTCA.
Materiał i metody: Analizą objęto 552 kolejnych pacjentów (w
wieku 26–78 lat) z AMI, przyjętych do 12 h od początku bólu zawałowego, których
leczono za pomocą pierwotnej PTCA. Grupę badaną stanowiło 236 osób z AMI ściany
przedniej, grupę kontrolną -316 chorych z AMI o innej lokalizacji. W obu grupach
oceniano przepływ w tętnicy dozawałowej przed zabiegiem, skuteczność zabiegu oraz
częstość epizodów sercowo-naczyniowych w czasie obserwacji szpitalnej.
Wyniki: Śmiertelność szpitalna w grupie badanej wyniosła 8,5%
i była istotnie wyższa od śmiertelności 1,9% w grupie kontrolnej (p < 0,001).
Po wyłączeniu chorych przyjętych we wstrząsie kardiogennym śmiertelność wyniosła
3,2% w grupie badanej i 1,0% w grupie kontrolnej (p = 0,06). Chorzy w grupie badanej
przy przyjęciu byli w istotnie gorszym stanie klinicznym, ocenianym według klasyfikacji
Killipa-Kimballa, niż pacjenci w grupie kontrolnej (p < 0,001). Nie zaobserwowano
istotnych różnic między grupami w częstości badanych czynników ryzyka choroby
wieńcowej i skuteczności zabiegu. Rozkład ocen przepływu (wg skali TIMI) w tętnicy
odpowiedzialnej za zawał również nie różnił się istotnie między grupami.
Wnioski: Śmiertelność szpitalna w badanej grupie chorych z AMI
ściany przedniej, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA, była znamiennie wyższa
niż u pacjentów z AMI o innej lokalizacji. Chorzy z AMI ściany przedniej przed
wykonaniem PTCA byli w gorszym stanie klinicznym ocenianym według klasyfikacji
Killipa-Kimballa. (Folia Cardiol. 2002; 9: 505–511
Pierwotna angioplastyka wieńcowa w leczeniu ostrego zawału ściany przedniej serca. Analiza porównawcza wyników szpitalnych
Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest jedną z metod
leczenia reperfuzyjnego ostrego zawału serca (AMI). Celem obecnego badania jest
analiza wyników leczenia chorych z AMI ściany przedniej za pomocą pierwotnej PTCA.
Materiał i metody: Analizą objęto 552 kolejnych pacjentów (w
wieku 26–78 lat) z AMI, przyjętych do 12 h od początku bólu zawałowego, których
leczono za pomocą pierwotnej PTCA. Grupę badaną stanowiło 236 osób z AMI ściany
przedniej, grupę kontrolną -316 chorych z AMI o innej lokalizacji. W obu grupach
oceniano przepływ w tętnicy dozawałowej przed zabiegiem, skuteczność zabiegu oraz
częstość epizodów sercowo-naczyniowych w czasie obserwacji szpitalnej.
Wyniki: Śmiertelność szpitalna w grupie badanej wyniosła 8,5%
i była istotnie wyższa od śmiertelności 1,9% w grupie kontrolnej (p < 0,001).
Po wyłączeniu chorych przyjętych we wstrząsie kardiogennym śmiertelność wyniosła
3,2% w grupie badanej i 1,0% w grupie kontrolnej (p = 0,06). Chorzy w grupie badanej
przy przyjęciu byli w istotnie gorszym stanie klinicznym, ocenianym według klasyfikacji
Killipa-Kimballa, niż pacjenci w grupie kontrolnej (p < 0,001). Nie zaobserwowano
istotnych różnic między grupami w częstości badanych czynników ryzyka choroby
wieńcowej i skuteczności zabiegu. Rozkład ocen przepływu (wg skali TIMI) w tętnicy
odpowiedzialnej za zawał również nie różnił się istotnie między grupami.
Wnioski: Śmiertelność szpitalna w badanej grupie chorych z AMI
ściany przedniej, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA, była znamiennie wyższa
niż u pacjentów z AMI o innej lokalizacji. Chorzy z AMI ściany przedniej przed
wykonaniem PTCA byli w gorszym stanie klinicznym ocenianym według klasyfikacji
Killipa-Kimballa. (Folia Cardiol. 2002; 9: 505–511