Olbrzymi naczyniak jamisty móżdżku u 4-miesięcznego niemowlęcia. Opis przypadku i przegląd piśmiennictwa

Cavernous malformations (CMs) are rare vascular lesions that affect 0.4–0.9% of the population. The diagnosis of CMs is simple in most typical cases although some lesions may present unusual imaging features: localization, signal intensity, or size. Extremely rare giant CMs can mimic neoplastic lesion because of their size. We report a case of giant cerebellar CM that is more than 6 cm in size, diagnosed in 4-month-old boy. We discuss magnetic resonance findings and histopathological features of this lesion.Naczyniaki jamiste to rzadkie zmiany naczyniowe, występujące u 0,4–0,9% populacji. Ich rozpoznanie w większości typowych przypadków jest łatwe, ale niektóre zmiany mogą stwarzać trudności diagnostyczne związane z nietypową lokalizacją, ich intensywnością sygnału lub wielkością. Niezwykle rzadkie gigantyczne naczyniaki jamiste mogą imitować zmiany nowotworowe. Autorzy przedstawiają 4-miesięczne niemowlę, u którego rozpoznano olbrzymi naczyniak jamisty zlokalizowany w móżdżku o wymiarze większym niż 6 cm. Omawiają cechy naczyniaka w badaniu za pomocą rezonansu magnetycznego oraz wynik badania histopatologicznego

Langerhans cell sarcoma with pulmonary manifestation, mediastinum involvement and bronchoesophageal fistula. A rare location and difficulties in histopathological diagnosis

Langerhans cell sarcoma, a neoplastic proliferation of Langerhans cells with malignant cytologic features, is a very rare disease. Only a few cases have been documented in the English-language literature. Special methods, like immunohistochemistry and/or ultrastructural examination, are indispensable for appropriate diagnosis. Correct diagnosis is difficult. In fact, the disease is often misdiagnosed. We present the case of a 47 year-old man with a large mass in the middle lobe of the lung, infiltrating anterior mediastinum, with multiple pulmonary round lesions and enlargement of local lymph nodes, and with bronchoesophageal fistula. Clinical examination indicated the possibility of advanced primary lung cancer. However, the first histological diagnosis was Langerhans cell histiocytosis. In spite of treatment, the progression of pulmonary lesions was observed. Therefore, upper- and middle-lobectomy was performed. The diagnosis of Langerhans histiocytosis was confirmed microscopically again. Nevertheless, the patient’s condition deteriorated progressively and he was admitted to the National Tuberculosis and Lung Diseases Research Institute in order to establish a final diagnosis. Revision of earlier resected specimens, as well as an immunohistochemical and ultrastructural examination of samples, taken once again from a bronchial tumor, led to the establishment of a diagnosis of a unique form of Langerhans cell sarcoma with rare pulmonary manifestation.Mięsak z komórek Langerhansa jest niezwykle rzadkim złośliwym rozrostem nowotworowym. Dotychczas w piśmiennictwie anglojęzycznym opisano nieco ponad dwadzieścia przypadków. Rozpoznanie jest bardzo trudne i wymaga zastosowania diagnostyki immunohistochemicznej i/lub ultrastrukturalnej. Często choroba jest rozpoznawana jako inny proces nowotworowy, a nawet jako rozrost łagodny. W prezentowanej pracy przedstawiono przypadek 47-letniego mężczyzny, u którego stwierdzono nieprawidłową guzowatą masę w okolicy płata środkowego płuca, naciekającą przednie śródpiersie, z rozsianymi, okrągłymi zmianami w płucach, z powiększeniem okolicznych węzłów chłonnych oraz z przetoką oskrzelowo-przełykową. Wyniki badań klinicznych wskazywały na możliwość zaawansowanego raka płuca. W badaniu mikroskopowym wycinków pobranych z drzewa oskrzelowego rozpoznano histiocytozę z komórek Langerhansa. Pomimo wdrożonego leczenia obserwowano progresję choroby. W związku z tym zdecydowano się na operację wycięcia płata górnego i środkowego płuca. Ponownie rozpoznano histiocytozę z komórek Langerhansa. Ze względu na dalszy postęp choroby pacjent został przekazany do Instytutu Gruźlicy i Chorób Płuc. Ocena wcześniejszych preparatów histologicznych wycinków pochodzących z oskrzela, z materiału operacyjnego oraz powtórnie pobranych z oskrzela głównego prawego, poszerzona o szeroki panel przeciwciał immunohistochemicznych i badanie ultrastrukturalne pozwoliła ustalić rozpoznanie rzadkiej postaci mięsakowatej histiocytozy z komórek Langerhansa

Is there a common cause for paediatric Cushing’s disease?

Introduction: According to recent literature, somatic mutations in the ubiquitin-specific protease 8 (USP8) gene are the most common changes in patients with Cushing’s disease (CD). Data on the frequency of these mutations in the paediatric population are limited. The aim of the presented study was to determine the frequency of the USP8 gene mutations in a group of paediatric patients with CD treated at the Children’s Memorial Health Institute (CMHI). Material and methods: Eighteen patients (nine females) with CD were treated at CMHI, Warsaw, Poland between 1993 and 2019. All patients underwent transsphenoidal surgery (TSS) as a primary treatment for CD. The average age of all patients at TSS was 13.10 years (5.42–17.25). DNA was extracted from formalin-fixed paraffin-embedded resected tumour tissue. Sanger sequencing was performed on DNA sequence corresponding to the exon 14 of USP8 gene. Results: The mean age at diagnosis of CD was 13.08 years, and the average duration of symptoms before diagnosis was 2.96 years. All patients were operated at CMHI by the same neurosurgeon. Fifteen out of 18 patients (83.33%) had initial biochemical remission after a single TSS procedure (post-operative serum cortisol < 1.8 μg/dL). The result of genetic testing was negative for all samples at the hotspot area of the USP8 gene. Conclusion: The current retrospective study demonstrates that mutations in the USP8 gene may not be as common a cause of paediatric Cushing’s disease, as previously reported

Detection of new potentially pathogenic mutations in two patients with primary pigmented nodular adrenocortical disease (PPNAD) — case reports with literature review

Introduction: Primary pigmented nodular adrenocortical disease (PPNAD) is a rare form of ACTH-independent Cushing’s syndrome (CS). Half of patients with PPNAD are sporadic cases and the other half familial.Material and methods: We present two patients with PPNAD confirmed by genetic analysis.Results: In both patients there were no abnormal findings on diagnostic imaging of both adrenals and heart. Patients underwent bilateral two-stage adrenalectomy. Histopathological examination confirmed PPNAD. Genetic testing showed the following mutations in the PRKAR1A gene coding for the regulatory subunit type 1A of the protein kinase A enzyme: c.125dupG (patient 1) and c.15dupT (patient 2). Both these defects lead to inactivation of the PRKAR1A protein and are consequently causative of PPNAD in these patients.Conclusions: The novel mutations presented in this article are considered to be pathogenic for PPNAD.

Spectrum and prevalence of genetic predisposition in medulloblastoma: a retrospective genetic study and prospective validation in a clinical trial cohort.

BACKGROUND: Medulloblastoma is associated with rare hereditary cancer predisposition syndromes; however, consensus medulloblastoma predisposition genes have not been defined and screening guidelines for genetic counselling and testing for paediatric patients are not available. We aimed to assess and define these genes to provide evidence for future screening guidelines. METHODS: In this international, multicentre study, we analysed patients with medulloblastoma from retrospective cohorts (International Cancer Genome Consortium [ICGC] PedBrain, Medulloblastoma Advanced Genomics International Consortium [MAGIC], and the CEFALO series) and from prospective cohorts from four clinical studies (SJMB03, SJMB12, SJYC07, and I-HIT-MED). Whole-genome sequences and exome sequences from blood and tumour samples were analysed for rare damaging germline mutations in cancer predisposition genes. DNA methylation profiling was done to determine consensus molecular subgroups: WNT (MBWNT), SHH (MBSHH), group 3 (MBGroup3), and group 4 (MBGroup4). Medulloblastoma predisposition genes were predicted on the basis of rare variant burden tests against controls without a cancer diagnosis from the Exome Aggregation Consortium (ExAC). Previously defined somatic mutational signatures were used to further classify medulloblastoma genomes into two groups, a clock-like group (signatures 1 and 5) and a homologous recombination repair deficiency-like group (signatures 3 and 8), and chromothripsis was investigated using previously established criteria. Progression-free survival and overall survival were modelled for patients with a genetic predisposition to medulloblastoma. FINDINGS: We included a total of 1022 patients with medulloblastoma from the retrospective cohorts (n=673) and the four prospective studies (n=349), from whom blood samples (n=1022) and tumour samples (n=800) were analysed for germline mutations in 110 cancer predisposition genes. In our rare variant burden analysis, we compared these against 53 105 sequenced controls from ExAC and identified APC, BRCA2, PALB2, PTCH1, SUFU, and TP53 as consensus medulloblastoma predisposition genes according to our rare variant burden analysis and estimated that germline mutations accounted for 6% of medulloblastoma diagnoses in the retrospective cohort. The prevalence of genetic predispositions differed between molecular subgroups in the retrospective cohort and was highest for patients in the MBSHH subgroup (20% in the retrospective cohort). These estimates were replicated in the prospective clinical cohort (germline mutations accounted for 5% of medulloblastoma diagnoses, with the highest prevalence [14%] in the MBSHH subgroup). Patients with germline APC mutations developed MBWNT and accounted for most (five [71%] of seven) cases of MBWNT that had no somatic CTNNB1 exon 3 mutations. Patients with germline mutations in SUFU and PTCH1 mostly developed infant MBSHH. Germline TP53 mutations presented only in childhood patients in the MBSHH subgroup and explained more than half (eight [57%] of 14) of all chromothripsis events in this subgroup. Germline mutations in PALB2 and BRCA2 were observed across the MBSHH, MBGroup3, and MBGroup4 molecular subgroups and were associated with mutational signatures typical of homologous recombination repair deficiency. In patients with a genetic predisposition to medulloblastoma, 5-year progression-free survival was 52% (95% CI 40-69) and 5-year overall survival was 65% (95% CI 52-81); these survival estimates differed significantly across patients with germline mutations in different medulloblastoma predisposition genes. INTERPRETATION: Genetic counselling and testing should be used as a standard-of-care procedure in patients with MBWNT and MBSHH because these patients have the highest prevalence of damaging germline mutations in known cancer predisposition genes. We propose criteria for routine genetic screening for patients with medulloblastoma based on clinical and molecular tumour characteristics. FUNDING: German Cancer Aid; German Federal Ministry of Education and Research; German Childhood Cancer Foundation (Deutsche Kinderkrebsstiftung); European Research Council; National Institutes of Health; Canadian Institutes for Health Research; German Cancer Research Center; St Jude Comprehensive Cancer Center; American Lebanese Syrian Associated Charities; Swiss National Science Foundation; European Molecular Biology Organization; Cancer Research UK; Hertie Foundation; Alexander and Margaret Stewart Trust; V Foundation for Cancer Research; Sontag Foundation; Musicians Against Childhood Cancer; BC Cancer Foundation; Swedish Council for Health, Working Life and Welfare; Swedish Research Council; Swedish Cancer Society; the Swedish Radiation Protection Authority; Danish Strategic Research Council; Swiss Federal Office of Public Health; Swiss Research Foundation on Mobile Communication; Masaryk University; Ministry of Health of the Czech Republic; Research Council of Norway; Genome Canada; Genome BC; Terry Fox Research Institute; Ontario Institute for Cancer Research; Pediatric Oncology Group of Ontario; The Family of Kathleen Lorette and the Clark H Smith Brain Tumour Centre; Montreal Children's Hospital Foundation; The Hospital for Sick Children: Sonia and Arthur Labatt Brain Tumour Research Centre, Chief of Research Fund, Cancer Genetics Program, Garron Family Cancer Centre, MDT's Garron Family Endowment; BC Childhood Cancer Parents Association; Cure Search Foundation; Pediatric Brain Tumor Foundation; Brainchild; and the Government of Ontario

Medulloblastoma – heterogeneous histopathology

Medulloblastoma is the most common paediatric brain tumour. It is a malignant embryonal tumour of the cerebellum with predominantly neuronal differentiation and tendency to metastasises via CSF pathways. The WHO classification of CNS tumours (2007) distinguishes classic medulloblastoma and four variants: desmoplastic/nodular (D/N), medulloblastoma with extensive nodularity (MBEN), anaplastic medulloblastoma and large cell medulloblastoma. Classic medulloblastoma consists of sheets of small cells with prominent nucleus and scant cytoplasm. Neoplastic cells of classic medulloblastoma might be elongated with oval nuclei and display moderate nuclear pleomorphism. Some classic tumours contain Homer Wright rosettes or palisades. The main histopathological features of D/N medulloblastoma and MBEN are nodules of differentiated neurocytic cells and internodular desmoplasia. Anaplasia in medulloblastoma is defined as marked nuclear pleomorphism, cell molding, cell wrapping, high mitotic activity and apoptosis. The large cell medulloblastoma contains groups of large cells with round nuclei with a single nucleolus. Because of the rarity of the pure large cell medulloblastoma and mixture of large cell and anaplastic phenotypes in some medulloblastoma, it is suggested to combine the two variants into a single category of large cell/anaplastic medulloblastoma. MBENs and D/N medulloblastomas in infants have better prognosis than classic tumours. Large cell/anaplastic medulloblastomas are more aggressive tumours.Rdzeniak to wysoce złośliwy nowotwór zarodkowy wieku rozwojowego występujący w tylnej jamie czaszki, najczęściej w robaku móżdżku. Nowotwór ten szybko rozprzestrzenia się drogą płynu mózgowo-rdzeniowego. Obecna klasyfikacja WHO (2007) wyróżnia rdzeniaka klasycznego i cztery jego warianty: desmoplastyczny/guzkowy, z silnie wyrażoną guzkowością, anaplastyczny i wielkokomórkowy. Rdzeniak klasyczny to guz bogatokomórkowy, złożony z małych komórek z wyraźnym jądrem i skąpą cytoplazmą. Niekiedy w utkaniu guza występują rozety Homera Wrighta. Rdzeniak desmoplastyczny/guzkowy charakteryzuje się obecnością obszarów guzkowych o zmniejszonej komórkowości otoczonych przez pola bogatokomórkowe z wyraźną desmoplazją. Rdzeniak prezentujący silnie wyrażoną guzkowość występuje zwykle u dzieci poniżej 3. roku życia i jest nowotworem, w którym dojrzewanie neurocytarne jest zaawansowane. Warianty guzkowe rdzeniaka występujące u małych dzieci cechują się lepszą prognozą niż wariant klasyczny guza. Rdzeniak wielkokomórkowy charakteryzuje się obecnością dużych komórek z okrągłym jądrem i wyraźnym jąderkiem. W wariancie anaplastycznym rdzeniaka komórki nowotworowe wykazują wyraźny pleomorfizm jądrowy, wzajemnie się modelują, intensywnie się dzielą i ulegają apoptozie. Ze względu na rzadkość występowania guzów o fenotypie wyłącznie wielkokomórkowym, a znacznie częściej rdzeniaków zawierających zarówno komórki charakterystyczne dla rdzeniaka wielkokomórkowego, jak i komórki o fenotypie anaplastycznym, postuluje się używanie wspólnej nazwy rdzeniak anaplastyczny/ wielkokomórkowy. Nowotwory te charakteryzują się wyjątkowo agresywnym przebiegiem klinicznym

Rdzeniak – heterogenność utkania histopatologicznego

Rdzeniak to wysoce złośliwy nowotwór zarodkowy wieku rozwojowego występujący w tylnej jamie czaszki, najczęściej w robaku móżdżku. Nowotwór ten szybko rozprzestrzenia się drogą płynu mózgowo-rdzeniowego. Obecna klasyfikacja WHO (2007) wyróżnia rdzeniaka klasycznego i cztery jego warianty: desmoplastyczny/guzkowy, z silnie wyrażoną guzkowością, anaplastyczny i wielkokomórkowy. Rdzeniak klasyczny to guz bogatokomórkowy, złożony z małych komórek z wyraźnym jądrem i skąpą cytoplazmą. Niekiedy w utkaniu guza występują rozety Homera Wrighta. Rdzeniak desmoplastyczny/guzkowy charakteryzuje się obecnością obszarów guzkowych o zmniejszonej komórkowości otoczonych przez pola bogatokomórkowe z wyraźną desmoplazją. Rdzeniak prezentujący silnie wyrażoną guzkowość wystę- puje zwykle u dzieci poniżej 3. roku życia i jest nowotworem, w którym dojrzewanie neurocytarne jest zaawansowane. Warianty guzkowe rdzeniaka występujące u małych dzieci cechują się lepszą prognozą niż wariant klasyczny guza. Rdzeniak wielkokomórkowy charakteryzuje się obecnością dużych komórek z okrągłym jądrem i wyraźnym jąderkiem. W wariancie anaplastycznym rdzeniaka komórki nowotworowe wykazują wyraźny pleomorfizm jądrowy, wzajemnie się modelują, intensywnie się dzielą i ulegają apoptozie. Ze względu na rzadkość występowania guzów o fenotypie wyłącznie wielkokomórkowym, a znacznie częściej rdzeniaków zawierających zarówno komórki charakterystyczne dla rdzeniaka wielkokomórkowego, jak i komórki o fenotypie anaplastycznym, postuluje się używanie wspólnej nazwy rdzeniak anaplastyczny/wielkokomórkowy. Nowotwory te charakteryzują się wyjątkowo agresywnym przebiegiem klinicznym

Molecular Markers of Pediatric Solid Tumors—Diagnosis, Optimizing Treatments, and Determining Susceptibility: Current State and Future Directions

Advances in molecular technologies, from genomics and transcriptomics to epigenetics, are providing unprecedented insight into the molecular landscape of pediatric tumors. Multi-omics approaches provide an opportunity to identify a wide spectrum of molecular alterations that account for the initiation of the neoplastic process in children, response to treatment and disease progression. The detection of molecular markers is crucial to assist clinicians in accurate tumor diagnosis, risk stratification, disease subtyping, prediction of treatment response, and surveillance, allowing also for personalized cancer management. This review summarizes the most recent developments in genomics research and their relevance to the field of pediatric oncology with the aim of generating an overview of the most important, from the clinical perspective, molecular markers for pediatric solid tumors. We present an overview of the molecular markers selected based on therapeutic protocols, guidelines from international committees and scientific societies, and published data