Comparative effect of olmesartan and nebivolol on central aortic pressure and arterial stiffness during the acute stage of ischemic stroke

Introduction: Compared with brachial blood pressure (BP), aortic BP is stronger cardiovascular risk predictor and responds deferentially to therapy with β-blockers, explaining partially the inferiority of this drug class in hypertension management. This study evaluated the effect of nebivolol, olmesartan and no-treatment on 24-hour brachial and aortic BP in patients with hypertension during the acute post-stroke period. Materials and Methods: In a single-blind fashion, 60 patients with acute ischemic stroke and systolic BP (SBP) 160-220 mmHg were randomized to nebivolol (5 mg/day), olmesartan (20 mg/day) or no-treatment between Day-4 and Day-7 of symptom onset. BP-lowering efficacy was assessed via 24-hour BP monitoring using the Mobil-O-Graph device (IEM, Germany). Results: Between baseline and Day-7, significant reductions in 24-hour brachial SBP were noted with nebivolol and olmesartan, but not with no-treatment. Change from baseline (CFB) of 24-hour brachial SBP was not different between nebivolol and olmesartan groups [Between-group difference: -3.4 mmHg; 95% Confidence Interval (CI): -11.2, 4.3], whereas nebivolol was superior to no-treatment in lowering 24-hour brachial SBP (Between-group difference: -7.8 mmHg; 95% CI: -7.8 mmHg; 95% CI: - 15.6, -0.1). Similarly, no difference in CFB of 24-hour aortic SBP was noted between nebivolol and olmesartan groups (Between-group difference: -1.9 mmHg; 95% CI: - 10.1, 6.2). Nebivolol and olmesartan induced also identical reductions in 24-hour heart rate-adjusted augmentation index and pulse wave velocity. Conclusion: This study suggests that among patients with hypertensive response in the acute stage of ischemic stroke, the vasodilating β-blocker nebivolol is equally effective with olmesartan in improving central hemodynamic indices.Εισαγωγή: Σε σχέση με τη βραχιόνια αρτηριακή πίεση (ΑΠ), η κεντρική ΑΠ είναι ισχυρότερος δείκτης καρδιαγγειακού κινδύνου και απαντά διαφορετικά στη θεραπεία με β-αποκλειστές, δείχνοντας μερικώς την κατωτερότητα αυτής της κατηγορίας αντιυπερτασικών φαρμάκων στην αντιμετώπιση της υπέρτασης. Αυτή η μελέτη αξιολόγησε την επίδραση της νεμπιβολόλης, της ολμεσαρτάνης και της μη θεραπείας στην 24ωρη βραχιόνια και κεντρική αορτική ΑΠ κατά τη διάρκεια της οξείας φάσης του αγγειακού εγκεφαλικού επεισοδίου (ΑΕΕ). Υλικά και Μέθοδοι: Σε μία απλή-τυφλή τυχαιοποιημένη μελέτη, 60 ασθενείς με εικόνα οξέος ΑΕΕ και συστολική αρτηριακή πίεση (ΣΑΠ) 160-220mmHg έλαβαν ολμεσαρτάνη (20mg/ημέρα), νεμπιβολόλη (5mg/ημέρα) ή καθόλου αντιυπερτασική αγωγή από την 4η μέχρι την 7η μέρα από την έναρξη των συμπτωμάτων. Η αποτελεσματικότητα της θεραπείας μελετήθηκε με την 24ωρη καταγραφή της ΑΠ με τη συσκευή Mobil-O-Graph.Αποτελέσματα: Από την αρχή των μετρήσεων μέχρι την 7η μέρα, σημαντικές μειώσεις στην 24ωρη βραχιόνια ΣΑΠ παρατηρήθηκαν στις ομάδες της νεμπιβολόλης και ολμεσαρτάνης, άλλα όχι στην ομάδα της μη θεραπείας. Οι μεταβολές αυτές δεν διέφεραν ανάμεσα στην ολμεσαρτάνη και νεμπιβολόλη [Διαφορά ανάμεσα στις ομάδες: -3.4 mmHg; 95% Confidence Interval (CI): -11.2, 4.3], ενώ η νεμπιβολόλη είναι ανώτερη έναντι της μη θεραπείας στη μείωση της 24ωρης βραχιόνιας ΣΑΠ [Διαφορά ανάμεσα στις ομάδες: -7.8 mmHg; 95% CI: -7.8 mmHg; 95% CI: -15.6, - 0.1]. Επιπλέον, καμία διαφορά δεν παρατηρήθηκε στη μεταβολή της κεντρικής αορτικής ΣΑΠ από την αρχή των μετρήσεων μέχρι την 7η μέρα μεταξύ της ολμεσαρτάνης και νεμπιβολόλης [Διαφορά ανάμεσα στις ομάδες: -1.9 mmHg; 95% CI: -10.1, 6.2]. Όμοια, η νεμπιβολόλη και ολμεσαρτάνη προκάλεσαν παρόμοιες μεταβολές στην 24ωρη ταχύτητα του σφυγμικού κύματος και στον δείκτη ενίσχυσης του σφυγμικού κύματος. Συμπέρασμα: Η μελέτη αυτή έδειξε ότι ανάμεσα στους ασθενείς με αυξημένη αρτηριακή πίεση κατά την οξεία φάση του ΑΕΕ, ο αγγειοδιασταλτικός β-αποκλειστής νεμπιβολόλη είναι εξίσου αποτελεσματικός με την ολμεσαρτάνη στη βελτίωση των κεντρικών αιμοδυναμικών παραμέτρων

Interpretation of the stiffness and permeability of Sand-Kaolin mixtures in the framework of homogenization

This study deals with the behaviour of mixtures of sand and saturated kaolin paste considered as composite materials made of permeable and deformable (with non-linear behaviour) matrix (the kaolin paste) with rigid and impervious inclusions (the sand grains). Oedometric and permeability tests conducted on such mixtures highlight the key role of the state of the clay paste, and show the existence of a threshold of sand grain concentration above which a structuring effect influences both modulus and permeability. At the light of these experiments, the usual and tangent homogenization process (with simplifying assumptions to make the problem manageable) has been applied to estimate the mixture permeability and tangent compressibility. Qualitative and quantitative comparisons with experimental data point out the domain of interest and the limitations of such approaches.<br>O estudo lida com o comportamento de misturas compostas por areia e uma pasta de caulinita considerada um material composto feito de uma matriz (caulinita) permeável e deformável (com comportamento não-linear) com inclusões rígidas e impermeáveis (grãos de areia). Testes de permeabilidade e odométricos conduzidos nestas misturas enfatizam o papel chave de estado da pasta argilosa e mostram a existência de uma concentração crítica de grãos de areia com efeito estruturante que influencia o módulo e a permeabilidade. Sob a luz destes experimentos o processo de homogeneização usual e tangente (com hipóteses simplificadoras para tornar o problema tratável) foi aplicado para estimar a permeabilidade da mistura e a compressibilidade tangente. Comparações qualitativas e quantitativas com dados experimentais apontam o domínio de interesse bem como a limitação destas abordagens