Repeating enlargement, recanalisations, and subarachnoid haemorrhages after middle cerebral artery aneurysm embolisation using pCONus stent and coils : a case report

Purpose: Large and wide-necked bifurcation aneurysms remain technically challenging to treat by the endovascular approach. Several endovascular strategies have been established in recent years for treating wide-necked bifurcation aneurysms, such as balloon-assisted coiling, stent-assisted coiling, waffle cone technique (WCT), and intrasaccular flow disruptors. Case report: A 64-year-old woman was diagnosed with three intracranial aneurysms of the right and left middle cerebral artery and right internal carotid artery. She was qualified for endovascular treatment of the left middle cerebral artery (LMCA) aneurysm because it posed the greatest risk of rupture. Due to complicated morphology, a pCONus stent and coils were chosen for treatment. Three months later the right middle cerebral artery aneurysm was embolised and the woman was scheduled for second-stage treatment of the LMCA aneurysm. One week before the planned admission the woman was diagnosed with subarachnoid haemorrhage (SAH) in the region of the previously treated LMCA aneurysm, and the second-stage treatment was conducted with a good result. The woman was discharged in improved condition. Three months later the woman was once again admitted with SAH - an enlarged LMCA aneurysm was observed and immediate third-stage embolisation was performed, but due to complications of SAH the woman eventually died. Conclusions: On the basis of the presented case we would like to emphasise the importance of sufficient initial coil packing and frequent control of neck region of the aneurysm for the long-term stability and safety after pCONusassisted coiling of intracranial aneurysms

Triple-phase abdomen and pelvis computed tomography : standard unenhanced phase can be replaced with reduced-dose scan

Purpose: The aim of the study was to test the hypothesis that unenhanced phase does not require as high image quality as subsequent phases acquired after contrast administration in triple-phase abdomen and pelvis computed tomography (CT), and to assess if attenuation value (AV) measurements may be obtained from unenhanced images acquired with three-fold reduced radiation dose. Material and methods: In the standard triple-phase abdomen and pelvis CT protocol (unenhanced, late arterial, and portal venous phase) we decreased the tube current time product only in the unenhanced phase. Arterial and venous phases were performed with the standard scanner settings used in our Institution for routine abdomen and pelvis CT. We compared the AV in manually drawn circular-shaped regions of interest (ROIs) obtained from reduced-dose and standard-dose unenhanced images in 52 patients. All ROIs were set in homogeneous parts of psoas muscle, fat tissue, liver, spleen, aorta, and bladder. Results: There was no statistically significant difference in AV measurements for all considered areas. More noise does not alter the mean AV inside the ROIs. Radiation dose of unenhanced scans was reduced three times and the total dose length product (DLP) in the triple-phase study was decreased by 22%. Conclusions: Unenhanced images performed with three-fold reduced radiation dose allows reliable AV measurements. The unenhanced phase does not require as high image quality as subsequent phases acquired after contrast administration

Bilateral thalamic stroke after tonsillectomy in patient with collateral extracranial anastomosis : case report

Haemorrhage remains the most frequent and serious complication of tonsillectomy. When bleeding is recurrent, gushing, and ceases spontaneously, pseudoaneurysm of the injured artery in the proximity of the tonsillar bed should be suspected. Haemorrhage related to pseudoaneurysm occurs most commonly in the first 30 days after surgery. It can sometimes be excessive and requires a revision procedure such as external carotid artery (ECA) ligation or embolisation. During those procedures, ECA should be checked for possible anastomoses, otherwise the bleeding may persist despite the intervention. We report an unusual case of a patient with recurrent post-tonsillectomy haemorrhage due to pseudoaneurysm of the facial artery, which persisted after ECA ligation because of the presence of collateral occipital-vertebral anastomosis. Due to the recurrence of bleeding episodes, endovascular treatment was implemented. However, the embolisation was complicated by bilateral thalamic stroke with unclear mechanism. This case highlights the importance of anastomosis between ECA and the vertebrobasilar system, both in recurrence of significant post-tonsillectomy bleeding and in potential thromboembolic complications. Therefore, ECA ligation should always be accompanied by exclusion of possible anastomoses. In cases of non-life-threatening bleeding, embolisation seems to be the proper and more selective therapy

Zwężenie tętnicy przeszczepionej nerki jako przyczyna nadciśnienia tętniczego

Nadciśnienie tętnicze występuje u 60–95% biorców przeszczepu nerki. Jego obecność wpływa negatywnie na przeżycie chorych i przeszczepionego narządu. Jedną z odwracalnych przyczyn nadciśnienia tętniczego po transplantacji jest zwężenie tętnicy nerkowej nerki przeszczepionej (TRA). Do objawów zwężenia TRA, poza nadciśnieniem tętniczym, należą pogorszenie funkcji przeszczepu, szmer naczyniowy nad zwężoną tętnicą oraz nawracające obrzęki płuc. Rozpoznanie zwężenia TRA przy użyciu ultrasonografii dopplerowskiej polega na wykazaniu miejscowego zaburzenia przepływu z podwyższeniem szczytowej prędkości skurczowej (PSV) w miejscu zwężenia, turbulentnym przepływem w odcinku dystalnym do stenozy oraz obniżeniem współczynnika oporowości (RI). Badania diagnostyczne/przesiewowe przy użyciu ultrasonografii dopplerowskiej są skuteczną procedurą nieinwazyjną pozwalającą na wykrycie znaczącego zwężenia tętnicy nerkowej. Rozpoznanie zwężenia tętnicy nerkowej pozwala na efektywną korekcję za pomocą angioplastyki balonowej (PTA) z ewentualną implantacją stentu lub wyłącznie PTA. Ze względu na potencjalną odwracalność zwężenia świadomość problemu oraz wczesne wysunięcie podejrzenia ma istotne znaczenie w poprawie wyników przeżycia przeszczepu, jak również przeżycia chorego. Forum Nefrologiczne 2012, tom 5, nr

Pacjent ze zwężeniem tętnicy przeszczepionej nerki

Zwężenie tętnicy nerki przeszczepionej jest ważnym problemem ze względu na groźne powikłania, a z drugiej strony przy wczesnym rozpoznaniu możliwość skutecznego leczenia. Narastające, oporne nadciśnienie tętnicze oraz pogorszenie funkcji przeszczepu powinny zwracać uwagę na możliwość wystąpienia zwężenia tętnicy nerki przeszczepionej. Ultrasonografia dopplerowska jest efektywnym, nieinwazyjnym badaniem pozwalającym na jego rozpoznanie. Angioplastyka balonowa z ewentualną implantacją stentu jest metodą leczenia z wyboru ze skutecznością sięgającą 80%. Świadomość problemu, wysunięcie podejrzenia oraz powszechne stosowanie dopplerowskiej ultrasonografii są niezwykle istotne w powstrzymaniu rozwoju poważnych komplikacji związanych z ciężkim nadciśnieniem tętniczym, a w konsekwencji ryzykiem sercowo -- naczyniowym oraz progresją niewydolności nerki przeszczepionej. Wczesna diagnostyka umożliwia wprowadzenie odpowiedniego postępowania oraz poprawia długoterminowe przeżycie przeszczepu i przede wszystkim chorego

A case of spontaneous arteriovenous fistula - clinical, plethysmographic, and radiological findings

Przetoki tętniczo-żylne (AVF) w obrębie kończyn dolnych są rzadko występującymi chorobami, zwykle spowodowanymi urazami penetrującymi. Sporadycznie pojawiają się przypadki zmian samoistnych. W pracy przedstawiono przypadek 74-letniego pacjenta z rozpoznaniem choroby tętnic obwodowych, u którego w badaniu angiograficznym uwidoczniono przetokę łączącą żyłę podkolanową i gałęzie tętnicy udowej głębokiej. Chory zaprzeczał występowaniu w przeszłości urazu kończyny. Ponieważ podjęte leczenie - przezskórna angioplastyka i zabieg operacyjny - nie doprowadziły do poprawy ukrwienia kończyny, przeprowadzono amputację udową. W pracy przedstawiono wyniki badań obrazowych - ultrasonograficznych, pletyzmograficznych i angiograficznych.Przetoki tętniczo-żylne (AVF) w obrębie kończyn dolnych są rzadko występującymi chorobami, zwykle spowodowanymi urazami penetrującymi. Sporadycznie pojawiają się przypadki zmian samoistnych. W pracy przedstawiono przypadek 74-letniego pacjenta z rozpoznaniem choroby tętnic obwodowych, u którego w badaniu angiograficznym uwidoczniono przetokę łączącą żyłę podkolanową i gałęzie tętnicy udowej głębokiej. Chory zaprzeczał występowaniu w przeszłości urazu kończyny. Ponieważ podjęte leczenie - przezskórna angioplastyka i zabieg operacyjny - nie doprowadziły do poprawy ukrwienia kończyny, przeprowadzono amputację udową. W pracy przedstawiono wyniki badań obrazowych - ultrasonograficznych, pletyzmograficznych i angiograficznych

Iatrogenic hemobilia in 10-year-old boy

Background: Hemobilia in children is a rare phenomenon which has been described mostly in the context of traumas. The descriptions of massive hemobilia in children after liver biopsy are a rarity in the scientific literature because there are only a few examples of it. Hemobilia rarely develops spontaneously. Generally, this is a complication after a blunt abdominal trauma or after medical (especially surgical) procedures. Correct diagnosis and treatment of hemobilia are essential, especially in the case of patients with severe - sometimes life-threatening - haemorrhage from biliary ducts. It should be remembered that the symptoms of hemobilia do not necessarily occur immediately after surgery or trauma. In some cases hemobilia occurs after a changeable, asymptomatic period of time. Case Report: We would like to present a case of a severe form of hemobilia caused by arterio-biliary fistula which developed incidentally after liver biopsy in a 10-year-old boy with chronic hepatitis B. Symptoms of hemobilia appeared on the seventh day after the diagnostic biopsy when the patient’s general condition began to deteriorate. The diagnosis of arterio-biliary fistula was established after angio-CT examination of the liver. A selective embolization of the right hepatic artery was carried out. Hemobilia in children is a rare phenomenon which has been described mostly in the context of traumas. The cases of massive hemobilia in children after liver biopsy are a rarity in the scientific literature because there are only a few examples of it. Hemobilia very rarely develops spontaneously. Generally, this is a complication after a blunt abdominal trauma or after medical (especially surgical) procedures. Conclusions: Correct diagnosis and treatment of hemobilia are essential, especially in the case of patients with severe - sometimes life-threatening - haemorrhage from biliary ducts. It should be remembered that the symptoms of hemobilia do not necessarily occur immediately after surgery or trauma. In some cases hemobilia occurs after a changeable, asymptomatic period of time

Intra-arterial computed tomography angiography with ultra-low volume of iodine contrast and stent implantation in transplant renal artery stenosis in terms of contrast-induced kidney injury : a preliminary report

Purpose: Traditional digital subtraction angiography is still regarded as the gold standard in the diagnostics of transplant renal artery stenosis (TRAS). However, this procedure requires a high volume of iodine contrast medium for optimal visualisation of the renal artery. The aim of this study was to analyse both the usefulness and the safety of intra-arterial computed tomography angiography (IA-CTA) with ultra-low-volume iodine contrast administration in the diagnostic and therapeutic management of TRAS in patients with impaired renal transplant function. Material and methods: Thirty-three patients with a suspicion of TRAS based on Doppler-ultrasound and clinical setting underwent IA-CTA with ultra-low iodine contrast volume. A special, author-elaborated CTA protocol was used. The volume of 8-18 ml of diluted iodine contrast medium was administered through a catheter with the tip placed 2 cm below the aortic bifurcation. Results: In six patients the CTA examinations revealed TRAS in three configurations: in the anastomosis, in the trunk (critical and high-grade), or in both sections. Stenoses were treated with primary stenting obtaining favourable anatomical outcome. No intervention-related complications were observed. No contrast-induced acute kidney injury was diagnosed in this study. Mean serum creatinine concentration was 2.93 ± 0.89 mg/dl at the baseline and 2.89 ± 1.73 mg/dl and 2.17 ± 0.51 mg/dl after three and seven days from IA-CTA, respectively. Conclusions: Intra-arterial CTA with ultra-low volume of iodine contrast seems to be a safe and reliable diagnostic tool to detect and assess TRAS in the aspect of stent implantation. Application of this imaging modality eliminates the need for a high volume of iodine contrast and thus does not adversely influence renal transplant function

Bone-marrow cells in therapy of critical limb ischemia of lower extremities - own experience

Wstęp. W 2003 roku autorzy niniejszego artykułu rozpoczęli badania nad możliwościami leczenia chorych z krytycznym niedokrwieniem kończyn za pomocą implantacji własnych komórek macierzystych. Po okresie wstępnych przygotowań ustalono schemat postępowania, kryteria włączenia do leczenia i sposób prowadzenia badań kontrolnych oraz procedur bezpieczeństwa. Materiał i metody. Kryteria włączenia obejmowały krytyczne niedokrwienie kończyny niekwalifikujące się do leczenia chirurgicznego, po leczeniu zachowawczym nie krótszym niż 2 miesiące, w którym nie nastąpiła istotna poprawa zagrożonych zabiegiem amputacyjnym. Do kryteriów wyłączenia zaliczono: brak zgody chorego, inne powody niedokrwienia niż miażdżyca, znaczne zaawansowanie zmian zmuszające do pilnej amputacji, a także obecność choroby nowotworowej lub stan ogólny nierokujący przeżycia 6 miesięcy. Chorych po poinformowaniu i uzyskaniu od nich świadomej zgody losowo przydzielano do dwóch grup: kontrolnej (15 osób poddano terapii klasycznej) oraz badanej (14 pacjentów). Zastosowano następujący algorytm: w godzinach rannych wykonywano standardowy zabieg pobrania szpiku (z kości biodrowej), następnie przygotowywano w separatorze zawiesinę komórek za pomocą filtrowania szpiku, zagęszczania i separowania komórek CD34+ (frakcja zawierająca progenitory). Uzyskany materiał podawano chorym dwoma drogami miejscowo do tkanki mięśniowej niedokrwionej kończyny (n = 14) i podczas angiografii, do końcowego odcinka osiowego naczynia kończyny dostępnego cewnikiem (nad okluzję) (n = 4). W obserwacji uwzględniano parametry ogólne (RR, tętno, częstość oddechów, temperatura), wartość współczynnika kostka/ramię (ABI), makroskopowy obraz ewentualnych owrzodzeń i martwicy (fotografie), a także subiektywne odczucia pacjentów (VAS, skala jakości życia wg klasyfikacji WHO). Notowano parametry przed leczeniem, codziennie do momentu wypisu chorego ze szpitala, po 1., 3. i 6. miesiącu terapii. Wyniki. Angiografię wstępną wykonano u każdego pacjenta (wynik badania dyskwalifikował od przeprowadzenia zabiegu rewaskularyzacyjnego), natomiast badanie kontrolne przeprowadzono po 3 miesiącach u 5 chorych z grupy badanej (nie odnotowano różnic w ich obrazie). Punktami końcowymi obserwacji były amputacje (3 w grupie badanej i 7 w grupie kontrolnej) oraz śmierć pacjenta (nie odnotowano). W przypadku amputacji pobierano do badania histologicznego i w przypadku zastosowania komórek macierzystych obserwowano cechy angiogenezy. W większości przypadków uzyskano poprawę subiektywną (12 osób w grupie badanej vs. 7 w grupie kontrolnej). Zaobserwowano zmniejszenie owrzodzenia (8) oraz wygojenie w grupie leczonej komórkami szpiku (5) w stosunku do grupy kontrolnej (3). Amputacje przeprowadzono u 3 chorych (w grupie kontrolnej u 7 osób). Wnioski. Implantacja własnych komórek macierzystych uzyskanych ze szpiku kostnego jest bezpieczną i budzącą duże nadzieje metodą leczenia, pomimo znanych ograniczeń. Ze względu na możliwość jej rozwoju powinna stanowić przedmiot dalszych dociekań.Background. In 2003 we started investigations concerning the possibility of using new techniques, including bone-marrow cell implantation, in the therapy of critical leg ischaemia. Safety procedures, scheme of work and inclusion and exclusion criteria were established during the first faze in collaboration with various local departments and laboratories. Material and methods. Inclusion criteria consisted of critical leg ischaemia, no possibility of surgical operation, no effective 2 months conservative treatment or the possibility of limb amputation in the following months. Exclusive criteria included causes of ischaemia other than atherosclerosis, absence of consent, need for urgent amputation, cancer or poor general condition. After acquiring conscious consent, patients were randomized into two groups: conventional therapy (control group) (n = 15), and those treated with bone-marrow cells (n = 14). Standard bone marrow collection was performed as early as the first operation (usually about 8 a.m.) under general anaesthesia. Material was then prepared filtration and concentration in a separator - using standard procedure. Morphology and measurement of the amount of nuclear cells and CD34 cells were performed as well as microbiological examination. This material, including progenitor cells, was injected using two methods about 46 hours after bone marrow aspiration. In every case it involved several intramuscular injections into the ischemic limb (thigh and leg). In 4 cases we performed intravascular placement of progenitors using arteriography (in the distal part near the occluded part of the axial limb artery). Results. Observation was based on several parameters: vital parameters (blood pressure, heart rate, respiratory rate, temperature) measured every day during hospitalisation; ankle/brachial index (ABI), ulcerations or pedal necrosis documented by photography and subjective parameters: feeling of pain (VAS), self care (WHO scale) measured 1, 3 and 6 months after our procedure. Baseline angiography was performed in every case. Control angiography followed bone marrow collection after 3 months in 5 cases. No changes in angiograms were detected. Endpoints were: amputation (10) and death (no observations). In case of amputation, material was histologically examined and signs of angiogenesis (mostly new vein formation) were detected. In the group treated by stem cell implantation we reached greater subjective improvement in 12 cases compared to 7 in the control group; healing of ulcers in 8 cases (complete in 5 cases) compared to 3 cases in the control group. Amputations were performed in 3 patients in the index group compared to 7 in the control group.Conclusions. We think that implantation of patients' bone-marrow progenitor cells in cases of critical leg ischaemia is safe and is a prospective therapeutic method

Rusults of Classical Crawford and Hybrid Operations in Thoracic-Abdominal Aorta Aneursysms Treatment - Comperative Assesment

Thoracic-abdominal aortic aneurysms (TAAA) are still serious medical problem. Classical procedure requires two cavities approach and implantation of vascular prosthetic in the place of aneurysm - Crawford's procedure. Significant progress was made during last years by using endovascular procedures (stentgrafts). Alternative is hybrid procedure - prosthetic appliance of visceral and kidney arteries and then stentgraft implantation in whole thoracic-abdominal aorta.The aim of the study was comparative analysis of classical and hybrid procedures in thoracic-abdominal aneurysms treatment.Material and methods. Between 1989-2011 in Department of Vascular, General and Transplantological Surgery Medical University in Wrocław and Surgical Department of 4th Military Clinical Hospital in Wrocław 53 patients were operated due to thoracic-abdominal aortic aneurysms. Classical Crawford's procedure was performed in 41 patients (group I) and hybrid procedure was performed in 12 patients (group II). Additionally 7 patients required aortic arc branches reconstruction due to achieve optimal conditions to stentgraft amplantation. Procedures were performed at one or two stages.Results. Mortality in patients treated classically (group I) depended on type of aneurysm in Crawford's classification. In type I-II mortality rate was 54% ((7 deaths/12 patients), in type III do V 17% (5 deaths/ 29 patients). In the group after hybrid procedure (group II) mortality rate was 28% (2 deaths/ 7 patients) in type I-II and 20% (1 death/5 patients) in type III to V. Observed serious perioperative complications.Conclusions. 1. Endovascular procedures development enabled introducing of new methods in thoracic-abdominal aortic aneurysms treatment (hybrid procedures) and allowed to get better results. 2. Clear advantage of hybrid procedures above classical Crawford's procedure is observed in type I and II of TAAA. 3. Mortality and morbidity rates recommend hybrid procedure in type I and II of TAAA. 4. Surgical results of classical and hybrid procedures in type III-V TAAA treatment are comparative, with indication on classical approach