Naiv hepatit C enfeksiyonlu hastaların on-altı yıllık prognozu

Objectives: In this study, we aimed to evaluate the clinical course of treatment-naive patients infected with hepatitis C virus (HCV) who were followed up in various centers in Turkey. Materials and Methods: This was a retrospective study performed with the participation of 15 centers. Patients aged 18 years and older with HCV infection were included. Results: A total of 391 treatment-naive patients infected with HCV were included in this study. During the follow-up period, the final values of alanine aminotransferase, aspartate transaminase, and total protein were significantly decreased when compared to the initial values (p<0.001, p<0.001, and p=0.005, respectively). In the study group, 19.2% of the patients underwent liver biopsy and 4.1% underwent transient elastography (FibroScan). An increased histological activity index (HAI) score and fibrosis in the second biopsy were observed in one patient, only increased HAI in two patients and increased fibrosis in one patient, as shown on the FibroScan. In the 16 years of the study period, cirrhosis was radiologically detected in only one patient. Conclusion: Even if rapid progression is not observed, close monitoring of the clinical findings related to liver failure and fibrosis with invasive or non-invasive methods may be useful.Amaç: Bu çalışmada ülkemizin çeşitli merkezlerinde takip edilen naiv hepatit C virüs (HCV) ile enfekte hastaların klinik seyrini değerlendirmeyi amaçladık. Gereç ve Yöntemler: Bu çalışma retrospektif olarak 15 merkezin katılımıyla gerçekleştirilmiştir. Çalışmaya 18 yaş üstü, HCV enfeksiyonu olan hastalar dahil edilmiştir. Bulgular: Çalışmada 391 tedavi-naiv HCV enfeksiyonlu hasta yer almıştır. Hastaların takip süresinde son alanine aminotransferase, aspartate transaminase ve total protein değerleri ilk düzeyine göre önemli düzeyde azalmıştır (sırasıyla p<0,001, p<0,001, p=0,005). Çalışma grubunda hastaların %19,2’sine karaciğer biyopsisi, %4,1’ine elastografi (FibroScan) uygulanmıştır. Takip esnasında bir hastada ikinci biyopside histolojik aktivite indeksi (HAI) ve fibroziste artma, iki hastada sadece HAI’da artma, birinde FibroScan ile fibrozis değerinde artma olduğu gözlenmiştir. Bir hastada 16 yıl içinde radyolojik olarak siroz saptanmıştır. Sonuç: Hızlı progresyon gözlenmemekle birlikte hastaların izleminde karaciğer yetmezliği ile ilgili klinik bulguların ve invaziv veya noninvaziv yöntemlerle fibrozisin yakın takibi yararlı olabilir

Management Of Obstructive Sleep Apnea In An Edentulous Lower Jaw Patient With A Mandibular Advancement Device

Obstructive sleep apnea (OSA) is the most common sleep-related breathing disorder with periodic reduction or cessation of airflow during sleep. It is associated with loud snoring, disrupted sleep, and witnessed apneas. Treatment of OSA varies from simple measures such as oral appliances and nasal continuous positive airway pressure (CPAP) to surgical procedures like uvulopalatopharyngoplasty and tracheostomy. Oral appliances are a viable nonsurgical treatment alternative in patients with OSA, of which mandibular advancement devices are most common. Edentulism which contributes to the worsening of OSA reduces the number of available therapeutic strategies and is considered a contraindication to oral appliance therapy. This clinical report describes the treatment of a 63-year-old edentulous OSA patient for whom a mandibular advancement device was designed.PubMe

Obstrüktif uyku apne sendromunda kardiyak aritmi görülme sıklığı

Amaç: Obstruktif uyku apnesi sendromu (OSAS)’unda tekrarlayan geçici parasempatik ve sempatik sistem aktivasyonu kardiyak aritmi gelişimi için uygun ortam oluşturmaktadır. Bu çalışma ile OSAS’lı hastalarda kardiyak aritmi sıklığını araştırmayı amaçladık. Yöntem ve gereç: Çalışmaya OSAS şüphesi ile hastaneye başvuran 88 hasta alındı. Hastalara tüm gece polisomnografi yapıldı. Apne hipopne indeksi (AHİ) 10/saat supraventriküler ektopik atım (SEA), > 10/saat ventriküler ektopik atım (VEA), kompleks VEA (bigemine, trigemine VEA veya nonsustained VT), supraventriküler taşikardi (SVT), ventriküler taşikardi (VT), > 2 saniye sinuzal duraklama, ikinci veya üçüncü derece atriyoventriküler blok, atriyal fibrilasyon (AF) ritm bozukluğu olarak kabul edildi. Bulgular: Çalışmaya alınan 88 hastanın ortalama yaşları 47,3 ± 10.5 yıl; vücut kitle indeksi (VKİ) 31,1 ± 6,1 kg/m2; 64’ü (% 72,7) erkek, 24’ü (% 27,3) kadındı. Polisomnografi kayıtlarına göre 25 hasta OSAS negatif (ortalama AHİ 2,5 ± 1,2), 63 hasta da OSAS pozitif (ortalama AHİ 40,3 ± 19,4) olarak kabul edildi. OSAS negatif hasta grubunda 6 hastada (% 24) aritmi saptanmışken, OSAS pozitif hasta grubunda 29 hastada (% 46,8) aritmi görüldü (P = 0,04). OSAS’lı hastalarda AHI indeksindeki artışa parelel olarak aritmi sıklığında da artış saptandı. Sonuç: Çalışmamızda OSAS’lı hastalarda kardiyak aritmi sıklığında artış olduğu ve OSAS’ın derecesi arttıkça aritmi sıklığının da arttığı görüldü.Repetitive transient activation of the parasympathetic and sympathetic systems in obstructive sleep apnea syndrome (OSAS) constitutes the basis for development of cardiac arrhythmias. We aimed to examine the prevalence of arrhythmias in OSAS. Materials and methods: Eighty-eight patients with suspected OSAS were included in the study. Polysomnography was performed overnight in all patients. Patients with apnea-hypopnea index (AHI) = 5 were OSAS positive. Arrhythmia was defined as sinus bradycardia, sinus tachycardia, > 10/h supraventricular premature beats (SVPBs), > 10/h ventricular premature beats (VEBs), complex VPBs (bigeminal, trigeminal VEB or nonsustained VT), supraventricular tachycardia, ventricular tachycardia, > 2 s sinus arrest, second or third degree atrioventricular block and atrial fibrillation. Results: Mean age was 47.3 ± 10.5 years; 64 were (72.7%) men, and 24 were (27.3%) women; mean body mass index was 31.1 ± 6.1 kg/m2. Twenty-five patients were considered OSAS negative (mean AHI: 2.5 ± 1.2) and 63 patients OSAS positive (mean AHI: 40.3 ± 19.4) according to polysomnography records. Six patients in the OSAS-negative group had arrhythmia, whereas 29 patients in OSAS positive group had arrhythmia and the difference between the groups was statistically significant (P = 0.04). The prevalence of cardiac arrhythmia showed an increase parallel to the increase in AHI index in OSAS positive patients. Conclusion: We demonstrated an increased prevalence of cardiac arrhythmia in OSAS positive patients, parallel to the increase in the severity of OSAS

Extensive Exposure to Tear Gases in Ankara.

The most common chemical substances used as mass control agents are chloroacetophenone, chlorobenzylidene malononitrile, and oleoresin capsicum. These agents not only have local and rapid effects but also have systemic and long-term effects. The aim of the present study was to discuss the patterns of tear gas exposure and to investigate its effects on respiratory functions