Comparison of two different doses of remifentanil on the cardiovascular response to endotracheal intubation

AMAÇ: Bu çalışmada, farklı iki dozda uygulanan bolus remifentanilin, laringoskopi ve endotrakeal entübasyon sonrasındaki hemodinamik yanıta etkisi değerlendirildi. YÖNTEM: ASAI-II grubuna giren toplam 64 hasta çalışma kapsamına alındı. Premedikasyon uygulanmayan olgularda, elektrokardiyogram ve kalp atım hızı (KAH), sistolik (SAB) ve diyastolik (DAB) arter basınçları monitörize edildi. Olgular rasgele iki gruba ayrılarak Grup l(n=34)'de 0.5 $um$g/kg (30-45 sn'de ), Grup ll'de (n-30) 1 $um$g/kg remifentanil (intravenöz) bolus uygulandı. Propofol (1-1.5 mg/kg) ile indüksiyon sağlandıktan sonra, 0.1 mg/kg vekuronyum ile endotrakeal entübasyon gerçekleştirildi. Anestezi idamesi her iki grupta da 0.25 pg/kg/dk remifentanil infüzyonu ve %0.5 konsantrasyonda sevofluran-N20 ile sürdürüldü. SAB, DAB, KAH, preoperatif (T1), indüksiyon sonrası 1.dk (T2), indüksiyon sonrası 2.dk (T3) ve 3. dakikada (T4) ve entübasyon sonrasında 1.(T5), 2.(T6), 3.(T7), 4.(T8) ve 5.(T9) dakikalarda kaydedildi. SONUÇLAR: Grupların yaş, cins ve operasyon süreleri birbirine benzerdi (p>0.05)(Tablo 1). Gruplar arası T1, 72, 73, 74, 75,76, 77, 78 ve 79 dönemlerinde ölçülen SAB, DAB ve KAH lan karşılaştırıldığında, istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık saptanmadı (p>0.05). Grup içi değerlendirmelerde Grup I ve ll'de farklı zamanlarda ölçülen SAB değerlerinin, preoperatif değere göre, daha düşük seyrettiği saptandı. DAB, Grup ll'de düşük seyretti. KAH, Grup l'de 77, 78 ve T9'da düşük seyrederken, Grup ll'de 72 hariç tüm ölçüm zamanlarında düşük belirlendi. YORUM: Sonuç olarak, indüksiyonda 0.5 ve 1 $um$g/kg dozlarda uygulanan remifentanilin, laringoskopi ve entübasyona karşı gelişen hemodinamik yanıtı benzer oranda baskıladığı kanısına varıldı.PURPOSE: In this study we evaluated the effects of two different bolus doses of remifentanil on hemodynamic responses to laryngoscopy and endotracheal intubation. METHODS: Sixty four unpremedicated patients with ASA status I or II were included in the study. Electrocardiography, heart rate (HR), sistolic (SAP) and diastolic (DAP) arterial pressure of the patients were monitored. The patients were randomly divided into two groups to receive bolus doses of 0.5 $um$g/kg in group I (n=34) and 1 u$um$g/kg remifentanil in group ll( n=30) (in 30-45 sec). Following the induction with propofol, endotracheal intubation was achieved by vecuronium 0.1 mg/kg. Anesthesia was maintained by remifentanil infusion 0.25 $um$g/kg/min and sevoflurane with concentration of 0.5 % in N2O and/02. SAP, DAP, and HR values preoperative/ (T1), following the bolus dose of remifentanil (T2), at 2 nd (T3) and 3 rd (T4) minutes following the induction, and at 1st (T5), 2nd (T6), 3rd (T7), 4th (T8), and 5th (T9) minutes after endotracheal intubation were recorded. RESULTS: Groups were similar regarding age, gender and duration of operation. No statistical significant difference was found in SAP, DAP and HR values recorded at T1, T2, T3, T4, T5, T6, T7, T8 and T9 between the groups. SAP values recorded at different times were lower when compared to preoperative values in both groups. DAP values were lower at different times when compared to preoperative values in group II. HR values recorded at T7, T8 and T9 were lower in group I, whereas all HR values recorded at various times except T2 were lower in group II. CONCLUSION: We concluded that during induction, bolus doses of 0.5 $um$g/kg and 1 $um$g/kg remifentanil, supressed the hemodynamic responses to laryngoscopy and endotracheal intubation at similar range

Comparison of morphine-ondansetron and morphine-dexamethasone infusions as patient-controlled analgesia after laminectomy

Bu çalışmada, laminektomi sonrası uygulanan morfin-ondansetron ve morfin-deksametazon infüzyonlarının post-operatif hemodinami, morfin tüketimi ve bulantı-kusma üzerine etkilerinin değerlendirilmesini amaçladık. Çalışma kapsamına laminektomi planlanan, ASA I ve II grubu 60 olgu alındı. Tüm olgularda anestezi indüksiyonu propofol, anestezi idamesi sevofluran-remifentanil ile gerçekleştirildi. Postoperatif dönemde, olgular rasgele morfin ondansetron (grup I) ve morfin-deksametazon (grup II) olmak üzere iki gruba ayrıldı. İlk olarak, standart 0.1 mg kg-1 morfin İV verildikten sonra, 0.025 mg kg-1 sa-1 bazal infüzyon (1 mg morfin ve 0.20 mg ondansetron veya deksametazon içeren solüsyon) başlatıldı. Cerrahi prosedürün sonrasında, HKA ile olguların 0.025 mg kg-1 bolus morfin (kilitli kalma süresi 20 dk) uygulamalarına izin verildi. Cerrahinin sonunda I. grupta ondansetron (4 mg), II. grupta deksametazon (4 mg) İV uygulandı. HKA'nin başlanmasından 18 saat süreyle, olguların ağrı ve sedasyon skalaları, kümülatif morfin tüketimleri, bulantı kusma insidansları ve hemodinamik değişiklikleri kaydedildi. Olguların demografik verileri, sedasyon düzeyleri, hemodinamik değişiklikleri birbirine benzerdi (p>0.05). Ağrı skorları grup I ve II'de birbirine benzer olarak saptandı (p>0.05). Morfin tüketimi grup I'de 43.7 mg, grup II'de 45.8 mg olarak saptandı (p>0.05). Bulantı gelişen 16 olgunun (% 26.5) 7'i grup I' de (% 20.3), 9'u grup II'de idi (% 30). Antiemetik proflaksisine rağmen, 18 saat süresince kusma gözlenen 7 olgudan 3'ü I. grupta (% 10), 4'ü II. grupta idi (p>0.05). Morfin-ondansetron ve morfin-deksametazon kombinasyonlarının benzer şekilde ağrı ve sedasyon skorları oluşturduğu, HKA'de kullanıldıklarında bulantı ve kusma insidansının benzer olduğu kanısına varıldı.In this study, we aimed to compare the effects of morphine-ondansetron and morphine-dexamethasone infusions on postoperative pain, morphine consumption, nausea and vomiting after laminectomy. Sixty patients undergoing laminectomy with ASA physical status I-II were included to study. Anesthesia was induced by propofol and maintained with sevoflurane-remifentanil in all cases. Patients were divided randomly to receive morphine-ondansetron (group I) and morphine-dexamethasone (group II) into two groups in postoperatively. First, a standardised (0.1 mg kg-1) morphine loading dose was given to the patients followed by a background infusion of study solution (0.025 mg kg-1 h-1) (including 1 mg morphine and 0.20 mg of ondansetron or dexamethasone in mL). After this procedure, patients were allowed to use bolus doses of study solution (0.025 mg kg-1 every 20 minutes) with a PCA device. In group I, 4 mg ondansetron and in group II 4 mg dexamethasone IV were given at the end of surgery. Pain and sedation scores, incidence of nausea and vomiting, cumulative morphine consumption and hemodynamic variables, were recorded for up to 18 hours after the start of PCA. The demographic data, sedation levels, and hemodynamic parameters were similar between the groups. Pain scores were similar in group I and group II. Morphine consumption 43.7 mg in group I and 45.8 mg in group II. Sixteen patients (26.5 %); seven in group I (20.3 %), nine in group II (30 %), complained of nausea, whereas seven patients (11.1 %); three in group I (10 %), four in group II (13.3 %), experienced postoperative vomiting during the 18 hour after surgery despite antiemetic prophylaxy. The combinations of morphin-ondansetron and morphine-dexamethasone resulted in similar pain and sedation scores and caused similar nausea and vomiting incidence when used with PCA

Toxic epidermal necrolysis secondary to ceftriaxone use: A case report

Toxic epidermal necrolysis (TEN) is a rare, life-threatening condition that is usually associated with medication use and characterized by separation of epidermis and dermis and a scalded skin appearance. A 71-year-old man presented to emergency department with fever, malaise, and hyperemic skin eruptions and bullae. Skin lesions covered more than 70% of total body surface area. Nikolsky sign was positive. He had been begun ceftriaxone for pneumonia before. TEN was considered as the initial diagnosis; the medication he used was stopped, appropriate supportive treatment was begun, and the patient was admitted to intensive care unit. He was discharged on 8th day after skin epithelization occurred. Toxic epidermal necrolysis is a highly fatal syndrome, in which early diagnosis, stopping the offensive drug, and administering appropriate supportive treatment are important components of the management