The experience of melancholy in “Domestic Comedies” by Hanoch Levin

The article attempts to depict the experience of melancholy in family dramas by an Israeli playwright Hanoch Levin. With regard to their themes Levin’s domestic comedies can be divided into dramas of ‘lonely hearts’, ‘family relationships’, and ‘neighborhood’. What is common to these three groups of dramas is the gallery of the same personae – melancholy men: depressed, detached subjects, deprived of any possibility of symbolization. Firstly, melancholy appears to be a general condition of the depicted world; secondly, it is deeply related to the inner dramas of personae of the drama – their embodiment and their perception of the world. The condition of male and female characters in Levin’s domestic comedies is determined by the longing for the past and the sadness of passive existence. The basic purpose of the article is to provide an analysis of the selected issues in the context of psychoanalytical readings of melancholy, especially Sigmund Freud’s as well Julia Kristeva’s works. This perspective allows to elucidate the melancholic condition of dramatis personae, and also to describe some complicated relationships between them (especially the relation between mother-figure and the son).Burton Robert. 2001. The Anatomy of Melancholy. New York: New York Review Books. Freud Sigmund. 1957. Mourning and Melancholia, 243–258. In: Strachey James, ed. & trans. The Standard Edition of the Complete Psychological Works of Sigmund Freud. London: Hogarth Press. Kristeva Julia. 1987. “On the Melancholic Imaginary”. New Formations (3): 5–18. Kristeva Julia. 1989. Black Sun: Depression and Melancholia. Roudiez Leon S., trans. New York: Columbia University Press. Levin Hanoch. 2009a. Krum. Poniedziałek Jacek, trans. In: Ja i Ty i następna wojna. Teatr życia i śmierci, 175–241. Warszawa: Agencja Dramatu i teatru „ADiT”. Kraków: Wydawnictwo Austeria. Levin Hanoch. 2009b. Pakujemy manatki. Poniedziałek Jacek, trans. In: Ja i Ty i następna wojna. Teatr życia i śmierci, 443–502. Warszawa: Agencja Dramatu i teatru „ADiT”. Kraków: Wydawnictwo Austeria. Levin Hanoch. 2009c. Sprzedawcy gumek. Olek Agnieszka, trans. In: Ja i Ty i następna wojna. Teatr życia i śmierci, 243–316. Warszawa: Agencja Dramatu i teatru „ADiT”. Kraków: Wydawnictwo Austeria. Levin Hanoch. 2009d. Jakobi i Leidental. Sobelman Michał, trans. In: Ja i Ty i następna wojna. Teatr życia i śmierci, 55–103. Warszawa: Agencja Dramatu i teatru „ADiT”. Kraków: Wydawnictwo Austeria. Levy Shimon. 2003. Daring to Compare: Samuel Beckett and Hanoch Levin, 61–68. In: Ben-Zvi Linda, ed. Drawing on Beckett: Portraits, Performances, and Cultural Contexts. Tel Aviv: Tel Aviv University. Olek Agnieszka. 2009. Śmieszna baśń przez łzy – o spotkaniu z teatrem i dramatem Hanocha Levina, 4–48. In: Levin Hanoch. Ja i Ty i następna wojna. Teatr życia i śmierci. Warszawa: Agencja Dramatu i teatru „ADiT”. Kraków: Wydawnictwo Austeria. Rokem Freddie. 2003, Introduction, IX–XXXIII. In: Levin Hanoch. The Labor of Life: Selected Plays. Harshav Barbara, trans. Stanford, California: Stanford University Press. Yaari Nurit. 1996. Life as a Lost Battle: The Theater of Hanoch Levin, 151–171. In: Ben-Zvi Linda, ed. Theater in Israel. Michigan: The University of Michigan Press

The circle of outcasts : Krzysztof Warlikowski’s ‘African tales by Shakespeare

This article focusses on the depiction of Shakespeare’s dramas in Krzysztof Walikowski’s African Tales by Shakespeare, a performance which first premiered in Liege, Belgium, in 2011. It presents African Tales by Shakespeare as an authorial interpretation of Shakespeare’s tragedies and considers the performance in the context of contemporary discourse focused on identity, corporeality, gender and post- colonialism theories.CLEAVER, Eldrige (1999): Soul on ice, New York, Delta Trade Paperbacks. GARCÍA, Rodrigo (1997): Rey Lear, Madrid, La Avispa Editorial. GRUSZCZYŃSKI, Piotr (2011): „Opowieści afrykańskie —próba zapisu” [“African Tales —transcript attempt”], in African Tales by Shakespeare —performance programme, ed. P. Gruszczyński & A. Błażejewska (Warszawa, Nowy Teatr), 7-19. KANI, John (2016): Apartheid and Othello, London, British Council. LEASE, Bryce (2016): After '89: Polish Theatre and the Political, Manchester, Manchester University Press. LEHMANN, Hans-Thies (2006): Postdramatic theatre, trans. K. Jürs-Munby, London & New York, Routledge. MOUAWAD Wajdi (2011): “Cordelia” in African Tales by Shakespeare –performance programme, ed. P. Gruszczyński & A. Błażejewska (Warszawa, Nowy Teatr), 85-89. PAWŁOWSKI, Roman (2003): „Szekspir Warlikowskiego” [“Warlikowski’s Shakespeare”], Notatnik Teatralny, XXVIII-XXIX, 180-189. SHAPIRO, James (1996): Shakespeare and the Jews, New York, Columbia University Press. SPIEGELMAN, Art (1986): Maus: A Survivor's Tale 1. My Father Bleeds History, New York, Pantheon Books. ___ (1991): Maus: A survivor's Tale 2. And Here My Troubles Began, New York, Pantheon Books. WARLIKOWSKI, Krzysztof (2003): „Do jutra” [“See you tomorrow”], interview by K. Mieszkowski, Notatnik Teatralny, XXVIII-XXIX

Między ciałem a dźwiękiem: teatr Wojtka Blecharza

The article attempts a synthetic overview of Wojtek Blecharz’s major theatrical projects, including specifically his opera productions, such as Transcryptum, Park-Opera, Body-Opera, Fiasko (Fiasco) and Rechnitz-Opera (Anioł Zagłady (The Exterminating Angel)). What these shows have in common is a clear tendency to transcend traditional operatic conventions, associated with both the form of the genre and its reception. The composer’s musical and theatrical experiments focus on sound – its performativity and inseparable link to corporality. The privileging of the body and musical gesture goes hand in hand with enhancing the visual aspect of music, which makes it possible to see even Blecharz’s autonomous compositions in terms of performance and often also instrumental theatre. This article presents the operatic work of Blecharz against the background of contemporary theories related to the performativity of music and its intermedia contexts

Od rytmizacji do oper i baletów. Wokół muzycznych inscenizacji Jana Dormana

Artykuł podejmuje zagadnienie muzyczności w teatrze Jana Dormana, ze szczególnym uwzględnieniem ostatnich przedstawień reżysera, w których muzyka staje się punktem wyjścia dla inscenizacyjnej koncepcji. „Muzyczne” myślenie o teatrze towarzyszyło Dormanowi od początku jego artystycznej działalności. O dźwiękowym charakterze pierwszych inscenizacji reżysera decydowały przede wszystkim dziecięce piosenki i wyliczanki, w kolejnych funkcję taką zaczęła pełnić również ścisła rytmizacja tekstu. Komponowanie spektaklu na wzór muzycznej partytury, które staje się znakiem rozpoznawczym teatru Jana Dormana osiąga swój najpełniejszy wymiar w inscenizacjach inspirowanych wielkimi formami muzycznymi – koncertem, baletem i operą. Powstają one w końcowym okresie twórczości artysty, stanowiąc jednocześnie syntezę rozmaitych tropów muzycznych, obecnych i rozpoznawanych w teatrze Dormana na różnych etapach jego rozwoju

Poszerzanie pola : 64. Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”, 17-25 września 2021

Z roku na rok Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień” coraz odważniej eksploruje pozamuzyczne światy, opierając swój program na idei interdyscyplinarności i performatywności. W rezentowanych kompozycjach dźwięk wciąż wyznacza podstawową płaszczyznę komunikacji z widzem, jednak nie rości sobie praw do jej całkowitego zawłaszczenia. Wykonawstwo muzyki współczesnej od dawna ściśle wiąże się z aspektem performatywnym, a relacja muzyki i ciała to jeden z głównych obszarów zainteresowań dzisiejszych kompozytorów (Fragment tekstu)

Chór antyczny oraz jego wcielenia w inscenizacjach współczesnych polskich reżyserów

The article focuses on the forms and different roles of the Ancient Greek Chorus in contemporary Polish theatre. The author of the text refers to the choral identity in three Polish performances that were produced in the twenty-first Century: Oresteia directed by Jan Klata, Bacchae directed by Krzysztof Warlikowski and Iphigeneia at A… the production by Ośrodek Praktyk Teatralnych „Gardzienice”/The „Gardzienice” Centre of Theatrical Practices. The article explores the manifold ways of perception and interpretation of the „collective persona” in contemporary Polish performances as well as discusses the relationship between these performances and Ancient Greek drama. The author also analyses the devices that are used by theatre directors to create this collective subject on the stag

Melancholia jako sposób doświadczania rzeczywistości w dramatach Hanocha Levina

The article attempts to depict the experience of melancholy in family dramas by an Israeli playwright Hanoch Levin. With regard to the themes plays can be divided into dramas of “lonely hearts,” “family relationships,” and “neighborhood.” What is common to these three groups of dramas is the gallery of the same personae — melancholy men: depressed, detached subjects, deprived of any possibility of symbolization. Firstly, melancholy appears to be a general condition of the depicted world; secondly, it is deeply related to the inner dramas of the personae of the drama — their embodiment and their perception of the world. The basic purpose of this article is to provide an analysis of the selected issues in the context of psychoanalytical readings of melancholy, especially Freud’s as well as Kristeva’s works

(Nie)śmiertelność - recenzja

Recenzja: Odyseja. Historia dla Hollywoodu reżyseria: Krzysztof Warlikowski, scenariusz: Krzysztof Warlikowski, Piotr Gruszczyński (współpraca: Adam Radecki, Szczepan Orłowski, Jacek Poniedziałek), scenografia, kostiumy: Małgorzata Szczęśniak, współpraca artystyczna: Claude Bardouil, dramaturgia: Piotr Gruszczyński (współpraca: Anna Lewandowska), muzyka: Paweł Mykietyn, reżyseria świateł: Felice Ross, wideo i animacje: Kamil Polak, zdjęcia do filmu Przesłuchanie: Paweł Edelman premiera: 4 czerwca 2021

Dźwięk, ciało, maszyna : Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej "Warszawska Jesień", 20-28 września 2019

"Jak wygląda nasza rzeczywistość z perspektywy robota? Kto dominuje w relacji: człowiek – maszyna? Czym różni się ludzka pamięć od pamięci sztucznej inteligencji? To pytania, które stoją u podłoża spektaklu Thinking Things Georges’a Aperghisa – utworu na czterech wykonawców, rozszerzenia robotyczne, wideo, światła i instrumenty elektroniczne. Ten muzyczny performans został wyprodukowany w 2018 roku przez paryski IRCAM, a jego polska premiera odbyła się w warszawskim ATM Studio podczas tegorocznej odsłony Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”." (fragm.)Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień” [program]. Thinking Things – reportage, IRCAM, https://www.youtube.com/watch?v=1nzI0RB0i2I Rønsholdt Niels, Gaze for Gaze [libretto]

Władysław Hasior’s Urban Performances

This article discusses the performative art of Władysław Hasior, particularly his actions in the urban space. Initially expressed only in his artworks, since the 1970s Hasior’s need for dialogue with the spectator took the form of very expressive artistic manifestations involving audience participation, direct involvement of spectators in the creation of the performative event, and abolition of the distance between the artist and society. Due to the ontological status of these events, their ephemeral and fleeting nature, they have been the least explored area of Hasior’s work. The article analyzes his most important urban and open-air performances, such as the Procesja sztandarów (Banner Procession) in Łącko (1973), Solspann in Södertälje (1973–1976), and finally the ceremonial Przeprowadzka (Move) from the dormitory of Antoni Kenar school of fine arts to a new atelier in Zakopane (1984). These actions are considered in the context of contemporary discussions on participatory art: Claire Bishop’s antagonistic theory of participation and Grant H. Kester’s concept of dialogical art. It is argued that Hasior’s performative projects combined two strategies of participatory art; he was able to co-create ephemeral works together with the audience, while at the same time directing the spectators’ actions