19/Wpływ wypełnienia pęcherza moczowego na położenie prostaty i konsekwencje kliniczne dla efektów leczenia promieniowaniem jonizującym chorych na raka gruczołu krokowego

Cel pracyCelem pracy było zbadanie wpływu wypełnienia pęcherza moczowego na położenie gruczołu krokowego oraz konsekwencji klinicznych dla wyników leczenia promieniowaniem jonizującym.MateriałBadaniu poddano 7 pacjentów z rakiem prostaty (T2N0M0) leczonych radykalnie promieniami jonizującymi techniką IMRT w Centrum Onkologii w Bydgoszczy.MetodaWszystkim pacjentom wykonano CT w pozycji terapeutycznej od poziomu S1 do guzów kulszowych oraz NMR dwukrotnie, z pustym pęcherzem i po 30 min. od wypicia 500 ml wody (przekroje poprzeczne, co 3 mm). Dane przesłano do systemu planowania leczenia Eclipse 7,1.67. Dokonano fuzji obrazów NMR z CT. Następnie okonturowano obszary CTV, PTV i narządy krytyczne (odbytnice, pęcherz moczowy) dla różnego stopnia wypełnienia pęcherza. CTV zawierało prostatę z proksymalnym 1 cm odcinkiem pęcherzyków nasiennych. PTV utworzono poprzez dodanie 1 cm marginesu do CTV (wyznaczonego dla pustego pęcherza), za wyjątkiem marginesu od strony odbytnicy, który wynosił 6 mm. Dla każdego pacjenta zaplanowano terapię promieniowania X 15 MV techniką IMRT z 5 pól, za objętość tarczową przyjmując obszar PTV wyznaczony dla pustego pęcherza moczowego. Planowana dawka całkowita wynosiła 74 Gy. Obserwowano wpływ stopnia wypełnienia pęcherzana zmianę położenia gruczołu krokowego w stosunku do pierwotnie zaplanowanego obszaru.WynikiZaobserwowano przesunięcie obszaru CTV w zależności od stopnia wypełnienia pęcherza moczowego. Średnie przesunięcie w osi LAT wynosiło 0.5 mm przy maksymalnym przesunięciu równym 3.5 mm. W osi AP średnie przesunięcie wynosiło 1.4 mm przy maksymalnej wartości 5.5 mm. Dla osi wzdłużnej pacjenta przesuniecie maksymalne wynosiło 5.9 mm, przy średniej wartości 1.2 mm. Przesunięciom geometrycznym towarzyszyły zmiany rozkładu dawki w obszarze CTV.WnioskiNa podstawie uzyskanych wyników można stwierdzić, że wypełnienie pęcherza moczowego może mieć wpływ na dawkę deponowaną w gruczole krokowym. Koniecznym jest poinformowanie pacjenta o konieczności zachowania stałych warunków napromieniania w zależności od preferencji ośrodka (pusty pęcherz lub 30 min po wypiciu). W radioterapii techniką IMRT chorych z rakiem gruczołu krokowego margines 6 mm od strony odbytnicy może wydawać się za mały, jeżeli nie będą zachowane stałe warunki napromieniania. Może to spowodować podanie mniejszej dawki niż pierwotnie zaplanowana w części PTV

17 Wyniki leczenia ziarnicy złośliwej w stopniu klinicznym od I do IV w materiale Regionalnego Centrum Onkologii w Bydgoszczy

Przeprowadzono retrospektywną analizę grupy 142 pacjentów z rozpoznaniem ziarnicy złośliwej leczonych w Regionalnym Centrum Onkologii w Bydgoszczy w latach 1990–1996. Prawdopodobieństwo całkowitego 5-letniego przeżycia dla wszystkich chorych wyniosło 72% dla przeżyć bezobjawowych 65%. Średnia czasu obserwacji wynosiła 38 miesięcy, mediana obserwacji 34 miesiące. Oceniono odsetki przeżyć 5-letnich w zależności od płci, stopnia zaawansowania klinicznego, obecności objawów ogólnych oraz zastosowanych metod leczenia.Uzyskane odsetki 5-letnich przeżyć różniły się statystycznie w obrębie: stopnia zaawansowania klinicznego, występowania objawów ogólnych. Nie wykazano istotnych statystycznie różnic w czasie przeżycia w zależności od płci i postaci histopatologicznej. W tym okresie stosowano samodzielną chemioterapię wg schematu MOPP lub MOPP/ABV lub leczenie skojarzone (od 1993 r. z polami płaszczowymi) lub samodzielną radioterapię.Uzyskane wyniki potwierdzają gorsze rokowania u pacjentów, u których zastosowano mniej niż 6 serii chemioterapii (różnica statystycznie istotna). Uzyskano też lepszy 5-letni odsetek przeżyć u chorych, u których w leczeniu zastosowano chemioterapię i radioterapię niż u pacjentów poddanych wyłącznie chemioterapii (różnice statystycznie istotne). Oceniono częstość występowania objawów ubocznych i powikłań w trakcie leczenia

39 Wyniki leczenia niepowodzeń u chorych z rozpoznaniem ziarnicy złośliwej w materiale Regionalnego Centrum Onkologii w Bydgoszczy

W Centrum Onkologii w Bydgoszczy w latach 1990–1996 leczono 142 pacjentów z rozpoznaniem ziarnicy złośliwej. Przeprowadzono retrospektywną ocenę wyników leczenia niepowodzeń u chorych, u których zastosowano leczenie 1-rzutu. Mediana obserwacji wynosiła 34 miesiące, średnia obserwacja 38 miesięcy. Niepowodzenie, czyli progresja w trakcie pierwotnego leczenia lub brak odpowiedzi na leczenie lub wznowa po leczeniu wystąpiła u 50 pacjentów/35%/. Przeprowadzono analizę wyników uwzględniając czas jego wystąpienia dzieląc pacjentów na grupy:1– z progresją lub brakiem regresji w trakcie leczenia pierwotnego,2– ze wznową wczesną/remisja krótsza niż 12 miesięcy3– ze wznową późną /remisja dłuźsza niż 12 miesięcy/Zastosowano leczenie drugiego rzutu uwzględniając: czas, jaki upłynął od ukończenia leczenia pierwotnego, lokalizację wznowy i zaawansowania choroby.W grupie niepowodzeń samodzielną chemioterapię zastosowano u 19 pacjentów/38%/, leczenie skojarzone u 18/36%/, samodzielną radioterapię u 4/8%/, nie leczono 9 pacjentów/18%/.Najczęściej niepowodzenia dotyczą pacjentów z rozpoznaniem histopatologicznym NS II i MC. Ogółem 5-letnie aktualizowane przeżycie dla całej grupy wynosiło 42%, odpowiednio w grupie 1–38%, w grupie 2–46%, w grupie 3–63% różnice statystycznie istotne.Dane uzyskane z analizy wyników, świadczą, iż najczęstszą przyczyną zgonów jest niepowodzenie leczenia chorych z grupy 1 i 2. Za niekorzystny czynnik rokowniczy można uznać czas od ukończenia leczenia pierwotnego do pojawienia się wznowy

Eisosome proteins assemble into a membrane scaffold

Membrane organization by eisosomes is mediated by self-assembly of its main components into a membrane-bound protein scaffold with lipid-binding specificity

Discursive construction of fatherly suicide

In this article we are interested in stories of sons and daughters about their fathers who completed suicide. The data come from ten interviews with survivors of suicidal death of their fathers. Taking a constructionist view of discourse, we aim to analyse sons’ and daughters’ narratives in the context of two conflicting discourses of (positive) fatherhood and (negative) suicide. We shall show how they use the discursive strategies of distancing in the narratives about fathers’ suicide as a means of coping with the two conflicting discourses. And so, first, they avoid labelling the act as suicide, second, they avoid direct reference to the fact that it was their father who completed the act, third, they dilute the father’s responsibility for the act

A microfluidic device with fluorimetric detection for intracellular components analysis

An integrated microfluidic system that coupled lysis of two cell lines: L929 fibroblasts and A549 epithelial cells, with fluorescence-based enzyme assay was developed to determine β-glucocerebrosidase activity. The microdevice fabricated in poly(dimethylsiloxane) consists of three main parts: a chemical cell lysis zone based on the sheath flow geometry, a micromeander and an optical fibers detection zone. Unlike many methods described in literature that are designed to analyse intracellular components, the presented system enables to perform enzyme assays just after cell lysis process. It reduces the effect of proteases released in lysis process on determined enzymes. Glucocerebrosidase activity, the diagnostic marker for Gaucher’s disease, is the most commonly measured in leukocytes and fibroblasts using 4-methylumbelliferyl-β-D-glucopyranoside as synthetic β-glucoside. The enzyme cleavage releases the fluorescent product, i.e. 4-methylumbelliferone, and its fluorescence is measured as a function of time. The method of enzyme activity determination described in this paper was adapted for flow measurements in the microdevice. The curve of the enzymatic reaction advancement was prepared for three reaction times obtained from application of different flow rates of solutions introduced to the microsystem. Afterwards, determined β-glucocerebrosidase activity was recalculated with regard to 105 cells present in samples used for the tests. The obtained results were compared with a cuvette-based measurements. The lysosomal β-glucosidase activities determined in the microsystem were in good correlation with the values determined during macro-scale measurements

The role of the electrocardiographic phenotype in risk stratification for sudden cardiac death in childhood hypertrophic cardiomyopathy.

AIMS: The 12-lead electrocardiogram (ECG) is routinely performed in children with hypertrophic cardiomyopathy (HCM). An ECG risk score has been suggested as a useful tool for risk stratification, but this has not been independently validated. This aim of this study was to describe the ECG phenotype of childhood HCM in a large, international, multi-centre cohort and investigate its role in risk prediction for arrhythmic events. METHODS AND RESULTS: Data from 356 childhood HCM patients with a mean age of 10.1 years (±4.5) were collected from a retrospective, multi-centre international cohort. Three hundred and forty-seven (97.5%) patients had ECG abnormalities at baseline, most commonly repolarization abnormalities (n = 277, 77.8%); left ventricular hypertrophy (n = 240, 67.7%); abnormal QRS axis (n = 126, 35.4%); or QT prolongation (n = 131, 36.8%). Over a median follow-up of 3.9 years (interquartile range 2.0-7.7), 25 (7%) had an arrhythmic event, with an overall annual event rate of 1.38 (95% CI 0.93-2.04). No ECG variables were associated with 5-year arrhythmic event on univariable or multivariable analysis. The ECG risk score threshold of >5 had modest discriminatory ability [C-index 0.60 (95% CI 0.484-0.715)], with corresponding negative and positive predictive values of 96.7% and 6.7. CONCLUSION: In a large, international, multi-centre cohort of childhood HCM, ECG abnormalities were common and varied. No ECG characteristic, either in isolation or combined in the previously described ECG risk score, was associated with 5-year sudden cardiac death risk. This suggests that the role of baseline ECG phenotype in improving risk stratification in childhood HCM is limited