A comparison of the outcome in diabetic and non-diabetic patients with prolonged ST-segment elevation myocardial infarction subjected to primary coronary angioplasty on the basis of the Western Pomerania Database for the year 2003

Background: Of all patients with acute coronary syndrome with prolonged ST-segment elevation (STEMI) 13-25% suffer from diabetes mellitus. Despite the introduction of fibrinolytic therapy, patients with STEMI and diabetes have worse prognosis than those without diabetes. The introduction of primary angioplasty as the preferred method of treatment in this group of patients has improved the prognosis somewhat. However, the problem has not been totally solved and diabetic patients still show worse prognosis when compared to non-diabetics, especially in long-term follow-up. The aim of our study was to compare short-term and long-term outcomes in diabetic and non-diabetic patients treated with primary angioplasty for STEMI in the Western Pomeranian Region of Poland between January and December 2003. Methods: The medical files of patients treated for acute coronary syndromes in centres in the Western Pomeranian Region of Poland were analysed. The inclusion criteria were hospitalisation between January 1st and December 31st of 2003 as a result of a first or subsequent STEMI recognised according to European Cardiological Society guidelines. The study enrolled 329 patients including 60 diabetics (18.2%). The data obtained were categorised according to the unified scheme including risk factors, coexisting diseases and a previous history of myocardial infarction. The following parameters were analysed: complications of the acute phase of myocardial infarction, 30-day mortality and one-year mortality. Results: Significantly higher 30-day mortality was noted in diabetic patients who underwent percutaneous revascularisation. Similar results were seen in one-year mortality, with values almost four times as high as those for the non-diabetic group (p = 0.00023). Conclusions: An analysis of the medical files of STEMI patients revealed a higher 30-day mortality and a higher one-year mortality in those patients with coexisting diabetes. These results cannot be attributed to delayed reperfusion therapy, TIMI flow in the related artery or adjuvant pharmacological therapy. The data obtained confirm the observation that diabetes is an important factor in a poor prognosis in patients with acute coronary syndrome with prolonged ST-segment elevation

Ocena całkowicie zamkniętych tętnic wieńcowych poddawanych przezskórnej rewaskularyzacji na podstawie ultrasonografii wewnątrzwieńcowej

Wstęp: Całkowite zamknięcie tętnicy wieńcowej stwierdza się u około 20-40% pacjentów poddawanych koronarografii, a zabiegi odtwarzające ich światło stanowią około 10% wszystkich zabiegów przezskórnej rewaskularyzacji serca. Celem niniejszej pracy było porównanie ultrasonograficznej charakterystyki tętnic wieńcowych zamkniętych w trakcie ostrego oraz przewlekłego procesu okluzji. Materiał i metody: Do badania włączono 49 pacjentów (16 K, 33 M, śr. wiek 57 ± 8 lat). Populację tę ze względu na charakter zamknięcia podzielono na dwie grupy: gr. 1 stanowiło 25 pacjentów z ostrym zamknięciem tętnicy wieńcowej (w przebiegu ostrego zawału), natomiast gr. 2 tworzyło 24 pacjentów z przewlekłym zamknięciem tętnicy wieńcowej. Po predylatacji małym balonem do leczonych tętnic wprowadzano sondę ultrasonograficzną. Analizie poddano następujące parametry: średnica naczynia (LD) i wymiar całkowity naczynia (VD) (media-to-media diameter) oraz pole światła (LA) i całkowite pole naczynia (VA). Dodatkowo ocenie poddawano stopień przebudowy (remodelingu) naczynia (RI, remodeling index), a także oceniano blaszki pod kątem składu jakościowego (miękkie, twarde, mieszane, włókniste) Wyniki: Blaszki twarde stwierdzono u 36% u osób z grupy 1 oraz u 50% pacjentów z grupy 2, natomiast blaszki miękkie stwierdzano odpowiednio u 28% oraz 17% chorych obu grup. Wymiar całkowity naczynia był większy w grupie 1 (16,2 ± 6,4 mm2 vs. 13,3 ± 3,2 mm2, NS; odpowiednio gr. 1 vs. gr. 2). Średnia wielkość blaszki miażdżycowej uzyskana po predylatacji była w stosunku do odcinków referencyjnych istotnie większa w miejscu zamknięcia naczynia, jednak parametr ten nie różnił się istotnie pomiędzy grupami. W obu badanych grupach obserwowano dyssekcje blaszki miażdżycowej. W gr. 1 obserwowano to zjawisko u 15 (62,5%) pacjentów, natomiast w gr. 2 - u 17 (68%) pacjentów (p = NS). Średnie wartości wskaźnika remodelingu dla obu grup wyniosły w grupie 1 1,04 ± 0,24 oraz 0,87 ± 0,26 w grupie 2, przy czym w badanej populacji przeważał typ ujemny remodelingu. W grupie 1 stwierdzono go w 15 (62%) przypadkach, natomiast w grupie 2 u 20 (81 %) pacjentów. Wnioski: Zamknięcie tętnicy wieńcowej, zarówno w przebiegu ostrego zawału serca, jak i przewlekłej okluzji jest związane z ujemnym remodelingiem naczynia oraz obecnością zwapnień. (Folia Cardiol. 2001; 8: 509-516

Ocena całkowicie zamkniętych tętnic wieńcowych poddawanych przezskórnej rewaskularyzacji na podstawie ultrasonografii wewnątrzwieńcowej

Wstęp: Całkowite zamknięcie tętnicy wieńcowej stwierdza się u około 20-40% pacjentów poddawanych koronarografii, a zabiegi odtwarzające ich światło stanowią około 10% wszystkich zabiegów przezskórnej rewaskularyzacji serca. Celem niniejszej pracy było porównanie ultrasonograficznej charakterystyki tętnic wieńcowych zamkniętych w trakcie ostrego oraz przewlekłego procesu okluzji. Materiał i metody: Do badania włączono 49 pacjentów (16 K, 33 M, śr. wiek 57 ± 8 lat). Populację tę ze względu na charakter zamknięcia podzielono na dwie grupy: gr. 1 stanowiło 25 pacjentów z ostrym zamknięciem tętnicy wieńcowej (w przebiegu ostrego zawału), natomiast gr. 2 tworzyło 24 pacjentów z przewlekłym zamknięciem tętnicy wieńcowej. Po predylatacji małym balonem do leczonych tętnic wprowadzano sondę ultrasonograficzną. Analizie poddano następujące parametry: średnica naczynia (LD) i wymiar całkowity naczynia (VD) (media-to-media diameter) oraz pole światła (LA) i całkowite pole naczynia (VA). Dodatkowo ocenie poddawano stopień przebudowy (remodelingu) naczynia (RI, remodeling index), a także oceniano blaszki pod kątem składu jakościowego (miękkie, twarde, mieszane, włókniste) Wyniki: Blaszki twarde stwierdzono u 36% u osób z grupy 1 oraz u 50% pacjentów z grupy 2, natomiast blaszki miękkie stwierdzano odpowiednio u 28% oraz 17% chorych obu grup. Wymiar całkowity naczynia był większy w grupie 1 (16,2 ± 6,4 mm2 vs. 13,3 ± 3,2 mm2, NS; odpowiednio gr. 1 vs. gr. 2). Średnia wielkość blaszki miażdżycowej uzyskana po predylatacji była w stosunku do odcinków referencyjnych istotnie większa w miejscu zamknięcia naczynia, jednak parametr ten nie różnił się istotnie pomiędzy grupami. W obu badanych grupach obserwowano dyssekcje blaszki miażdżycowej. W gr. 1 obserwowano to zjawisko u 15 (62,5%) pacjentów, natomiast w gr. 2 - u 17 (68%) pacjentów (p = NS). Średnie wartości wskaźnika remodelingu dla obu grup wyniosły w grupie 1 1,04 ± 0,24 oraz 0,87 ± 0,26 w grupie 2, przy czym w badanej populacji przeważał typ ujemny remodelingu. W grupie 1 stwierdzono go w 15 (62%) przypadkach, natomiast w grupie 2 u 20 (81 %) pacjentów. Wnioski: Zamknięcie tętnicy wieńcowej, zarówno w przebiegu ostrego zawału serca, jak i przewlekłej okluzji jest związane z ujemnym remodelingiem naczynia oraz obecnością zwapnień. (Folia Cardiol. 2001; 8: 509-516

Porównanie wyników leczenia chorych na cukrzycę i osób bez cukrzycy z zawałem serca z przetrwałym uniesieniem odcinka ST poddanych pierwotnej angioplastyce wieńcowej na podstawie danych z województwa zachodniopomorskiego w 2003 roku

Wstęp: Wśród pacjentów z ostrym zawałem serca z przetrwałym uniesieniem odcinka ST (STEMI) 13-25% stanowią chorzy na cukrzycę. Mimo stosowania leczenia fibrynolitycznego u osób ze STEMI i cukrzycą rokowanie jest gorsze. Wprowadzenie pierwotnej angioplastyki wieńcowej jako preferowanej metody terapii w tej grupie osób poprawiło rokowanie, ale do końca nie rozwiązało problemu. U chorych na cukrzycę rokowanie nadal jest gorsze, zwłaszcza w obserwacji odległej w porównaniu z pacjentami bez cukrzycy. Celem niniejszej pracy było porównanie wczesnych i odległych wyników leczenia chorych poddanych pierwotnej angioplastyce wieńcowej z powodu STEMI przy współistniejącej cukrzycy bądź bez tego schorzenia w województwie zachodniopomorskim w okresie od stycznia do grudnia 2003 r. Metody: Przeanalizowano dokumentację medyczną pacjentów z ośrodków leczących ostre zespoły wieńcowe na terenie województwa zachodniopomorskiego. Kryterium włączenia do badania stanowiła hospitalizacja z powodu pierwszego lub kolejnego STEMI spełniającego kryteria Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego w okresie od stycznia do grudnia 2003 r. Do badania włączono 329 osób, cukrzycę stwierdzono u 60 spośród nich, co stanowiło 18,2%. Uzyskane dane uporządkowano na podstawie jednolitego schematu obejmującego czynniki ryzyka, choroby współistniejące, wywiad w kierunku poprzednich zawałów serca. Analizowano powikłania ostrej fazy zawału, śmiertelność 30-dniową i roczną. Wyniki: Zaobserwowano znamiennie wyższą śmiertelność 30-dniową u pacjentów poddanych przezskórnej rewaskularyzacji ze współistniejącą cukrzycą. Analogicznie kształtowała się śmiertelność roczna, osiągając wartość prawie 4-krotnie wyższą niż u osób bez cukrzycy (p = 0,00023).Wnioski: Analiza chorych ze STEMI wykazała wyższą śmiertelność 30-dniową i roczną u chorych na cukrzycę. Powyższych wyników nie można wiązać z opóźnieniem w zastosowaniu terapii reperfuzyjnej, uzyskanym stopniem TIMI w tętnicy odpowiedzialnej za zawał, jak również wspomagającą farmakoterapią. Dane te potwierdzają fakt, że cukrzyca jest ważnym czynnikiem złego rokowania u pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym z przetrwałym uniesieniem odcinka ST

Matys Pieniążek. An inhabitant of Wadowice, a Krakow brewer from 16th century

The article’s authors focus on the biography of Matys Pieniążek, a Krakow brewer from Wadowice. The first part of the article portrays the social environment of Peniążek’s hometown with a special emphasis put on the contemporary economic life of Wadowice. In the second part the authors analyse Matys Pieniążek’s acitvities form the moment of entering his name to the Book of Admissions to Urban Law against the background of functioning of brewing industry in the capital of Poland

Wykrywanie mutacji w genie oraz w genie u chorych na nadpłytkowość samoistną i samoistne włóknienie szpiku przy pomocy sekwencjonowania Sangera oraz analizy długości fragmentów DNA

Mutacje w eksonie 9 genu oraz w eksonie 13 genu należą do markerów molekularnych o znaczeniu diagnostycznym i rokowniczym u chorych na nadpłytkowość samoistną ( – ET) oraz samoistne włóknienie szpiku ( – MF). Celem pracy było opracowanie i wdrożenie metod wykrywania mutacji w obu genach przy użyciu techniki sekwencjonowania Sangera oraz analizy długości fragmentów DNA. Przebadano 20 chorych na ET oraz 20 na MF. Sekwencjonowanie Sangera stosowano w wykrywaniu mutacji w obu genach, a analizę długości fragmentów DNA w wykrywaniu mutacji genu . Typ 1 mutacji w genie wykryto u 67% chorych na ET i u 86% chorych na MF, typ 2 mutacji potwierdzono u 15% ET i MF. Czułość diagnostyczna analizy długości fragmentów DNA wynosiła 3% obciążenia nieprawidłowym allelem, przy dolnej granicy detekcji 7-10% dla sekwencjonowania Sangera. Mutacje eksonu 13 genu wykryto u 25% chorych na MF (czułość 25%). Uzyskane wyniki wskazują na duże zalety praktyczne analizy długości fragmentów DNA jako techniki przesiewowej w diagnostyce ET oraz MF. Jej zastosowanie wraz z konwencjonalnym sekwencjonowaniem pozwala na wiarygodne wykrywanie i identyfikację aberracji genu . Jednoczesna analiza mutacji somatycznych w genach oraz ułatwia diagnostykę różnicową chorych na MPN Ph- i służy stratyfikacji ryzyka w ich przebiegu

Valori e diritto del lavoro

Celem aterektomii bezpośredniej jest powiększenie światła zwężonego naczynia poprzez wycięcie blaszki miażdżycowej (debulking), co poprawia zarówno bezpośrednie, jak i odległe rokowanie pacjenta leczonego interwencyjnie. Przedstawiono trzy zabiegi wykonania aterektomii bezpośredniej aterektomem nowego typu (Flexicut, Guidant). Każdy z przeprowadzonych zabiegów poprzedzono i optymalizowano wykonaniem ultrasonografii wewnątrzwieńcowej (ICUS, intracoronary ultrasound). W każdym przypadku zabieg był zakończony implantacją stentu wewnątrzwieńcowego: w dwóch pierwszych ze względu na suboptymalny wynik zabiegu aterektomii, stwierdzony po kontroli ICUS, a w trzecim ze względu na powikłanie zabiegu dyssekcją upośledzającą przepływ wieńcowy. Niepowikłany przebieg kliniczny u opisywanych chorych oraz dobry wynik rokują dużą skuteczność zastosowania aterektomu Flexicut, jednoznacznie wskazując przy tym na konieczność zastosowania ultrasonografii wewnątrzwieńcowej. (Folia Cardiol. 2001; 8: 581–589

Artykuł oryginalnyLeczenie ostrego zawału serca z uniesieniem odcinka ST w województwie zachodniopomorskim. Porównanie pierwotnej angioplastyki wieńcowej z leczeniem trombolitycznym

Introduction: The majority of randomised studies on reperfusion in acute ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI) show the advantage of primary percutaneous coronary intervention (PCI) over thrombolysis. However, the real world registers’ data are not so unequivocal. Aim: To evaluate the way acute STEMI is treated in West Pomerania province with emphasis on comparison of two reperfusion strategies, primary PCI vs thrombolytic therapy, in early and long-term perspective. Methods: Medical records of 961 STEMI patients treated between 1 January 2003 and 31 December 2003 were analysed. Data were collected from 3 centres with emergency cath lab availability and 15 regional sites. Long-term mortality was assessed based on regional provincial office database data. Results: 69.9% of the study group received reperfusion (44.6% primary PCI, 25.3% thrombolysis). Mean age of patients was 62 (21 to 91) years. Patients referred for PCI were younger compared to the thrombolysis group. The percentage of females was similar in both groups. The majority of patients treated with PCI or thrombolysis were admitted to the hospital between 2 and 6 hours after symptoms - 268 patients (46.4%). Seventy-nine patients (8.3%) died in the early (30-day) period. Mean age at time of death was 73 ±8 years, whereas survivors’ age was 61.5 (±12) years (pWstęp: Większość raportów z badań z randomizacją dotyczących leczenia reperfuzyjnego w ostrym zawale z uniesieniem odcinka ST (ST-segment elevation myocardial infarction, STEMI) wykazuje przewagę leczenia pierwotną przezskórną interwencją wieńcową (percutaneous coronary intervention, PCI) nad leczeniem trombolitycznym. Rejestry real world nie są już tak jednoznaczne w ocenie obu metod leczenia. Cel: Ocena leczenia ostrego STEMI na terenie województwa zachodniopomorskiego, a szczególnie porównanie obu metod leczenia reperfuzyjnego: pierwotnej PCI i leczenia trombolitycznego w obserwacji wczesnej i odległej. Metody: Przeanalizowano dane medyczne 961 chorych ze STEMI leczonych w od 1 stycznia do 31 grudnia 2003 r. Dane pochodziły z 3 ośrodków pełniących ostry dyżur angiograficzny i 15 ośrodków regionalnych. Odległą ocenę śmiertelności uzyskano na podstawie danych terenowego banku danych przy Urzędzie Wojewódzkim w Szczecinie. Wyniki: Badana grupa w 69,9% była leczona metodami reperfuzyjnymi (44,6% pierwotną PCI, 25,3% trombolizą). Średni wiek chorych wynosił 62 lata (od 21 do 91 lat). Chorzy kierowani na PCI byli młodsi niż leczeni trombolitycznie. W obu grupach był podobny odsetek kobiet. Większość chorych leczonych PCI lub trombolitycznie trafiła do szpitala pomiędzy 2. a 6. godz. bólu – 268 chorych (46,4%). W trakcie obserwacji wczesnej (30-dniowej) zmarło 79 chorych (8,3%). Średni wiek zmarłych wynosił 73 lata (±8), natomiast w grupie żyjących 61,5 (±12 lat),