Zastosowanie mezenchymalnych komórek macierzystych w leczeniu przewlekłej opornej choroby przeszczep przeciwko gospodarzowi po przeszczepieniu komórek krwiotwórczych

Introduction. Chronic graft-versus-host disease (GVHD) is a life-threatening complication after allogeneic hematopoietic stem cell transplantation. Mesenchymal stem cells (MSC) are involved in tissue repair and modulating immune responses. We present report of two cases of use of third-party donor mesenchymal stem cells in the therapy of steroid-resistant chronic GVHD. Case reports. The doses of MSC in both patients were 1.08 and 1.4 x 106 cells per kg body weight respectively. Time from diagnosis of GVHD to infusion of MSC was 420 and 330 days, respectively. Both patients had single infusion of MSC. We did not observe any adverse effects after both infusions of MSC. We obtained initially a partial response and then complete response in the first patient and a partial response in the second patient. In the first patient we achieved improvement of skin involvement resulting in reduction of immunosuppression. In the second patient with scleroderma we achieved only a minor improvement. Conclusion. Administration of MSC is a safe method and might by an effective therapy for patients with chronic refractory GVHD.Wstęp. Przewlekła postać choroby przeszczep-przeciwko-gospodarzowi (chronic graft-versus-host disease, GVHD) jest zagrażającym życiu powikłaniem po przesz-czepieniu allogenicznych komórek krwiotwórczych. Mezenchymalne komórki macierzyste (MSC) mają znaczenie w procesach reparacji tkankowej oraz modulowania odpowiedzi immunologicznej. W pracy przedstawiamy opis dwóch przypadków zastosowania MSC od dawcy niezwiązanego z pacjentem, tzw. third-party donor, w terapii steroidoopornej przewlekłej GVHD. Opis przypadku. Zastosowane dawki MSC u pacjentów wynosiły odpowiednio 1,08 oraz 1,4 x 106 komórek na kg cc. Czas od rozpoznania GVHD do infuzji MSC wynosił odpowiednio 420 i 330 dni. U obydwu pacjentów dokonano pojedynczych infuzji MSC. U żadnego z nich nie obserwowano niepożądanych reakcji po zastosowaniu MSC. U pierwszego pacjenta uzyskano początkowo częściową poprawę, a po kilku miesiącach remisję całkowitą wszystkich zmian związanych z GVHD. Dzięki temu możliwe było znaczne zredukowanie dawek leków immunosupresyjnych. U drugiego pacjenta uzyskano tylko przejściową nieznaczną poprawę stanu twardzinowej skóry. Wniosek: Zastosowanie MSC jest metodą bezpieczną i może być efektywną terapią u pacjentów z przewlekłą postacią choroby GVHD

The use of mesenchymal stem cells in therapy of steroid-resistance chronic refractory graft-versus-host disease after hematopoietic stem cell transplantation

Introduction. Chronic graft-versus-host disease (GVHD) is a life-threatening complication after allogeneic hematopoietic stem cell transplantation. Mesenchymal stem cells (MSC) are involved in tissue repair and modulating immune responses. We present report of two cases of use of third-party donor mesenchymal stem cells in the therapy of steroid-resistant chronic GVHD. Case reports. The doses of MSC in both patients were 1.08 and 1.4 x 106 cells per kg body weight respectively. Time from diagnosis of GVHD to infusion of MSC was 420 and 330 days, respectively. Both patients had single infusion of MSC. We did not observe any adverse effects after both infusions of MSC. We obtained initially a partial response and then complete response in the first patient and a partial response in the second patient. In the first patient we achieved improvement of skin involvement resulting in reduction of immunosuppression. In the second patient with scleroderma we achieved only a minor improvement. Conclusion. Administration of MSC is a safe method and might by an effective therapy for patients with chronic refractory GVHD.Wstęp. Przewlekła postać choroby przeszczep-przeciwko-gospodarzowi (chronic graft-versus-host disease, GVHD) jest zagrażającym życiu powikłaniem po przesz-czepieniu allogenicznych komórek krwiotwórczych. Mezenchymalne komórki macierzyste (MSC) mają znaczenie w procesach reparacji tkankowej oraz modulowania odpowiedzi immunologicznej. W pracy przedstawiamy opis dwóch przypadków zastosowania MSC od dawcy niezwiązanego z pacjentem, tzw. third-party donor, w terapii steroidoopornej przewlekłej GVHD. Opis przypadku. Zastosowane dawki MSC u pacjentów wynosiły odpowiednio 1,08 oraz 1,4 x 106 komórek na kg cc. Czas od rozpoznania GVHD do infuzji MSC wynosił odpowiednio 420 i 330 dni. U obydwu pacjentów dokonano pojedynczych infuzji MSC. U żadnego z nich nie obserwowano niepożądanych reakcji po zastosowaniu MSC. U pierwszego pacjenta uzyskano początkowo częściową poprawę, a po kilku miesiącach remisję całkowitą wszystkich zmian związanych z GVHD. Dzięki temu możliwe było znaczne zredukowanie dawek leków immunosupresyjnych. U drugiego pacjenta uzyskano tylko przejściową nieznaczną poprawę stanu twardzinowej skóry. Wniosek: Zastosowanie MSC jest metodą bezpieczną i może być efektywną terapią u pacjentów z przewlekłą postacią choroby GVHD

1-(3-Chloro­phen­yl)-3-(1-p-tolyl­imidazolidin-2-yl­idene)urea

In the crystal structure of the title compound, C17H17ClN4O, the existence of only one 2-imino–oxo of the five possible N-amino–imino/O-keto–hydr­oxy tautomers is observed and the dihedral angle between the aromatic rings is 29.78 (11)°. The mol­ecular conformation is stabilized by intra­molecular C—H⋯N, N—H⋯O and C—H⋯O hydrogen bonds, in each case generating a six-membered ring. In the crystal structure, the glide-plane-related mol­ecules are linked into C(4) amide chains by inter­molecular N—H⋯O hydrogen bonds, and an inter­molecular C—H⋯O link also occurs

Waterbird counts on large water bodies: comparing ground and aerial methods during different ice conditions

The aerial and ground methods of counting birds in a coastal area during different ice conditions were compared. Ice coverage of water was an important factor affecting the results of the two methods. When the water was ice-free, more birds were counted from the ground, whereas during ice conditions, higher numbers were obtained from the air. The first group of waterbirds with the smallest difference between the two methods (average 6%) contained seven species: Mute Swan Cygnus olor, Whooper Swan Cygnus cygnus, Greater Scaup Aythya marila, Tufted Duck Aythya fuligula, Common Goldeneye Bucephala clangula, Smew Mergellus albellus and Goosander Mergus merganser; these were treated as the core group. The second group with a moderate difference (average 20%) included another six species: Mallard Anas platyrhynchos, Eurasian Wigeon Mareca penelope, Common Pochard Aythya ferina, Great Crested Grebe Podiceps cristatus and Eurasian Coot Fulica atra. The third group with a large difference (average 85%) included five species, all of the Anatini tribe: Gadwall Mareca strepera, Northern Pintail Anas acuta, Northern Shoveler Spatula clypeata, Eurasian Teal Anas crecca and Garganey Spatula querquedula. During ice conditions, smaller numbers of most species were counted from the ground. The exception here was Mallard, more of which were counted from the ground, but the difference between two methods was relatively small in this species (7.5%). Under ice-free conditions, both methods can be used interchangeably for the most numerous birds occupying open water (core group) without any significant impact on the results. When water areas are frozen over, air counts are preferable as the results are more reliable. The cost analysis shows that a survey carried out by volunteer observers (reimbursement of travel expenses only) from the land is 58% cheaper, but if the observers are paid, then an aerial survey is 40% more economical

Stanowisko Polskiego Towarzystwa Onkologii Klinicznej w sprawie wprowadzenia krajowych standardów stosowania leków biologicznych

Od 2018 roku onkolodzy kliniczni będą mieli do dyspozycji leki biopodobne (przeciwciała monoklonalne) o działaniu przeciwnowotworowym, będące odpowiednikami oryginalnych leków biologicznych stosowanych w praktyce klinicznej od wielu lat. Pojawienie się leków biopodobnych stanowi dużą szansę na redukcję kosztów leczenia onkologicznego, zmniejszenie ograniczeń w stosowaniu leków biologicznych oraz wzrost możliwości optymalizacji leczenia onkologicznego. Należy jednak zdawać sobie sprawę z faktu, że leki biopodobne nie są lekami generycznymi, a ich stosowanie musi być prowadzone zgodnie z określonymi zasadami. Jedną z najważniejszych kwestii jest brak możliwości swobodnego zamieniania preparatów biologicznych o takim samym działaniu bez medycznego uzasadnienia. W większości krajów Unii Europejskiej, w kontekście wprowadzania leków biopodobnych, opracowano narodowe wytyczne dotyczące stosowania leków biologicznych i listy leków mogących podlegać automatycznej zamianie. Brak takich wytycznych w Polsce może utrudniać efektywne i bezpieczne stosowanie leków biologicznych w dobie leków biopodobnych

Stanowisko Polskiego Towarzystwa Onkologii Klinicznej w sprawie wprowadzenia krajowych standardów stosowania leków biologicznych

Biosimilar anti-cancer monoclonal antibodies will be introduced into clinical practice in 2018. Theadvent of anti-cancer biosimilars may lead to reduction of the global costs of cancer treatment, diminish the current limitations related to biological drugs and improve the optimization of cancertherapy. However, one has to realize that biosimilar drugs are not generics, and cancer treatmentbased on biological (biosimilar) drugs should follow stringent rules. One of the most importantgeneral rules is the prohibition of automatic substitution of biological drugs without clinical indications. In the face of introduction of biosimilars, the majority of EU countries, but not Poland, hasgenerated national standards for the utilization of biologic drugs, along with lists of drugs which can undergo automatic substitution. Lack of such regulations in Poland may complicate effective and safe utilization of anti-cancer biological agents in the era of biosimilars.Od 2018 roku onkolodzy kliniczni będą mieli do dyspozycji leki biopodobne (przeciwciała monoklonalne) o działaniu przeciwnowotworowym, będące odpowiednikami oryginalnych leków biologicznych stosowanych w praktyce klinicznej od wielu lat. Pojawienie się leków biopodobnych stanowi dużą szansę na redukcję kosztów leczenia onkologicznego, zmniejszenie ograniczeń w stosowaniu leków biologicznych oraz wzrost możliwości optymalizacji leczenia onkologicznego. Należy jednak zdawać sobie sprawę z faktu, że leki biopodobne nie są lekami generycznymi, a ich stosowanie musi być prowadzone zgodnie z określonymi zasadami. Jedną z najważniejszych kwestii jest brak możliwości swobodnego zamieniania preparatów biologicznych o takim samym działaniu bez medycznego uzasadnienia. W większości krajów Unii Europejskiej, w kontekście wprowadzania leków biopodobnych, opracowano narodowe wytyczne dotyczące stosowania leków biologicznych i listy leków mogących podlegać automatycznej zamianie. Brak takich wytycznych w Polsce może utrudniać efektywne i bezpieczne stosowanie leków biologicznych w dobie leków biopodobnych

Stanowisko Polskiego Towarzystwa Onkologii Klinicznej w sprawie wprowadzenia krajowych standardów stosowania leków biologicznych

Biosimilar anti-cancer monoclonal antibodies will be introduced into clinical practice in 2018. Theadvent of anti-cancer biosimilars may lead to reduction of the global costs of cancer treatment, diminish the current limitations related to biological drugs and improve the optimization of cancertherapy. However, one has to realize that biosimilar drugs are not generics, and cancer treatmentbased on biological (biosimilar) drugs should follow stringent rules. One of the most importantgeneral rules is the prohibition of automatic substitution of biological drugs without clinical indications. In the face of introduction of biosimilars, the majority of EU countries, but not Poland, hasgenerated national standards for the utilization of biologic drugs, along with lists of drugs which can undergo automatic substitution. Lack of such regulations in Poland may complicate effective and safe utilization of anti-cancer biological agents in the era of biosimilars.Od 2018 roku onkolodzy kliniczni będą mieli do dyspozycji leki biopodobne (przeciwciała monoklonalne) o działaniu przeciwnowotworowym, będące odpowiednikami oryginalnych leków biologicznych stosowanych w praktyce klinicznej od wielu lat. Pojawienie się leków biopodobnych stanowi dużą szansę na redukcję kosztów leczenia onkologicznego, zmniejszenie ograniczeń w stosowaniu leków biologicznych oraz wzrost możliwości optymalizacji leczenia onkologicznego. Należy jednak zdawać sobie sprawę z faktu, że leki biopodobne nie są lekami generycznymi, a ich stosowanie musi być prowadzone zgodnie z określonymi zasadami. Jedną z najważniejszych kwestii jest brak możliwości swobodnego zamieniania preparatów biologicznych o takim samym działaniu bez medycznego uzasadnienia. W większości krajów Unii Europejskiej, w kontekście wprowadzania leków biopodobnych, opracowano narodowe wytyczne dotyczące stosowania leków biologicznych i listy leków mogących podlegać automatycznej zamianie. Brak takich wytycznych w Polsce może utrudniać efektywne i bezpieczne stosowanie leków biologicznych w dobie leków biopodobnych

Stanowisko Polskiego Towarzystwa Onkologii Klinicznej w sprawie wprowadzenia krajowych standardów stosowania leków biologicznych

Od 2018 roku onkolodzy kliniczni będą mieli do dyspozycji leki biopodobne (przeciwciała monoklonalne) o działaniu przeciwnowotworowym, będące odpowiednikami oryginalnych leków biologicznych stosowanych w praktyce klinicznej od wielu lat. Pojawienie się leków biopodobnych stanowi dużą szansę na redukcję kosztów leczenia onkologicznego, zmniejszenie ograniczeń w stosowaniu leków biologicznych oraz wzrost możliwości optymalizacji leczenia onkologicznego. Należy jednak zdawać sobie sprawę z faktu, że leki biopodobne nie są lekami generycznymi, a ich stosowanie musi być prowadzone zgodnie z określonymi zasadami. Jedną z najważniejszych kwestii jest brak możliwości swobodnego zamieniania preparatów biologicznych o takim samym działaniu bez medycznego uzasadnienia. W większości krajów Unii Europejskiej, w kontekście wprowadzania leków biopodobnych, opracowano narodowe wytyczne dotyczące stosowania leków biologicznych i listy leków mogących podlegać automatycznej zamianie. Brak takich wytycznych w Polsce może utrudniać efektywne i bezpieczne stosowanie leków biologicznych w dobie leków biopodobnych

Anaemia in cancer patients — Expert Group recommendations

Anaemia is a common feature in about 40% of patients at the moment of cancer diagnosis and in more than halfof patients on anticancer therapy. Therapeutic alternatives in cancer patients with anaemia include: substitution oflacking agents, red blood cell transfusions, and erythropoiesis stimulating agents (ESAs). The advantages of redblood cell transfusions are: rapid increase of haemoglobin concentration and effectiveness independent of causeof anaemia. However, several adverse reactions may occur after blood component transfusion. ESAs act throughstimulation of erythropoietin receptors. Use of ESA reduces the need for red blood cell transfusions, decreases the risk of post-transfusion adverse reactions, and improves quality of life of cancer patients with chemotherapy-induced anaemia. In accordance with registered indications, ESA may be administered in non-myeloidal cancer patients with chemotherapy-induced anaemia. Thromboembolic events and arterial hypertension are known risks of ESA treatment. If ESA are used in accordance with currently approved indications and are not administered when Hb concentration is 12 g/dL or above, there is no observed unfavourable effect on survival or thromboembolic risk. The goal of red blood cell transfusions in asymptomatic anaemia is maintenance of a haemoglobin concentration of 7–9 g/dL. The goal of red blood cell transfusions in symptomatic anaemia is a haemoglobin increase to the concentration needed for recovery of symptoms, but not higher than 8–10 g/dL. The goal of ESA treatment is maintenance of the lowest haemoglobin concentration needed to avoid red blood cell transfusion. ESA may be used in patients with symptomatic chemotherapy-induced anaemia and Hb concentration at 10 g/dL or below. There is no indication for ESA in patients who have Hb concentration 12 g/dL or above, or who are not receiving chemotherapy or who are receiving radiotherapy

Fludarabine, treosulfan and etoposide sensitivity and the outcome of hematopoietic stem cell transplantation in childhood acute myeloid leukemia

Background: The prognostic role of the ex vivo drug resistance profile has not yet been proved in childhood acute myeloid leukemia (AML). The aim of the study was the analysis of the impact of the ex vivo drug resistance profile in a cohort of 44 children with AML undergoing hematopoietic stem cell transplantation (HSCT). Patients and Methods: Myeloblasts for drug resistance testing were obtained from the bone marrow either on diagnosis or at relapse, before the HSCT procedure and were tested by the MTT assay. Results: Children who relapsed after transplantation showed higher ex vivo resistance of the leukemic blasts to etoposide, mercaptopurine, thioguanine, fludarabine, mitoxantrone and treosulfan than those who stayed in remission. Despite being nondiscriminative, the combined ex vivo drug resistance profile to fludarabine, treosulfan and etoposide (FTE score) was the strongest prognostic factor by multivariate analysis. Conclusion: The combined drug resistance profile to fludarabine, treosulfan and etoposide may be useful for better stratification of children with AML undergoing stem cell transplantation or to indicate the necessity for additional post-transplant therapy