Hyponatremia in peritoneal dialysis patients in the context of the new recommendations on diagnosis and therapy

Hiponatremia jest częstym zaburzeniem gospodarki wodno-elektrolitowej ustroju o istotnym znaczeniu klinicznym. U chorych dializowanych otrzewnowo występuje ona częściej niż w populacji ogólnej i dotyczy około 15% pacjentów. W tej grupie chorych hiponatremia ma często charakter objawowy. Ze względu na istotne znaczenie kliniczne i rokownicze na szczególną uwagę zasługuje jednak występowanie u pacjentów dializowanych otrzewnowo hiponatremii bezobjawowej. U chorych z hiponatremią bezobjawową obserwuje się większe ryzyko wystąpienia powikłań sercowo-naczyniowych. Hiponatremia bezobjawowa pogarsza również rokowanie w przypadku wystąpienia powikłań infekcyjnych dializy otrzewnowej (dializacyjne zapalenie otrzewnej) i zwiększa śmiertelność w grupie pacjentów dializowanych otrzewnowo. W celu wczesnego rozpoznania hiponatremii u chorych dializowanych otrzewnowo zalecane jest częste monitorowanie natremii i wolemii, parametrów stanu odżywienia, kaliemii, fosfatemii oraz glikemii. Nie wolno również zapominać o tym, że w tej grupie chorych mogą występować także inne, niezwiązane z dializą otrzewnową przyczyny hiponatremii.Hyponatremia is a widespread, clinically significant electrolyte disorder. In peritoneal dialysis patients (PDP) hyponatremia is more common than in the general population and it affects approximately 15% of patients in this subgroup. In peritoneal dialysis patients hyponatremia may be symptomatic, however special attention should be paid on asymptomatic hyponatremia due to its crucial clinical and prognostic significance. In PDP asymptomatic hyponatremia is connected with higher cardiovascular risk. It also worsens the course of peritoneal dialysis-related peritonitis and increases mortality in PDP. In patient undergoing peritoneal dialysis frequent monitoring of volemia, nutritional status and measurements of sodium, phosphate and glucose serum concentrations are recommended in order to early diagnosis of hyponatremia. Also other, common to general population, unrelated to peritoneal dialysis causes of hyponatremia should not be neglected in this group of patients

Switching from one generic alendronate to another - a common procedure in Poland in the years 2001-2005

Wstęp: W praktyce lekarskiej pacjenci ambulatoryjni raczej zmieniają leczenie, niż zaprzestają go w ogóle. Niniejsze badanie miało na ceku ocenę powodów, z jakich pacjenci chorzy na osteoporozę zmieniają jeden preparat alendronianu na drugi o innej nazwie. Materiał i metody: Przeprowadzono retrospektywną analizę 747 chorych leczonych bisfosfonianami (651 kobiet, średni wiek 67,3 ± 8,9 lat, BMI 26,5 ± 4,0 kg/m²). Analizowano częstość i powody zmian leków w trakcie obserwacji przez 19,4 ± 13,4 miesięcy. Wyniki: U 387 (51,8%) chorych leczenie nie było zmieniane w trakcie obserwacji, podczas gdy u pozostałych 360 (48,2%) leki zmieniano przynajmniej raz. Prawie 40% chorych z tej grupy (138) zmieniło leczenie z jednego alendronianu na drugi, o innej nazwie. Najczęstszymi powodami takiej zmiany były: działania niepożądane (36,9%), wysoka cena leku (23,2%) i prośba chorego (16,7% zmian). Wnioski: Znaczny odsetek leczonych bisfosfonianami chorych zmienia leczenie z jednego alendronianu na drugi. Najczęstszymi przyczynami takich zmian było wystąpienie objawów niepożądanych i wysoki koszt leku. (Endokrynol Pol 2011; 62 (1): 14-17)Introduction: In clinical ambulatory practice, patients often, rather than discontinuing treatment, change to another one. This study aims to assess the reasons why patients with osteoporosis switch from one alendronate to another with a different brand name. Material and methods: A retrospective analysis of 747 bisphosphonate-treated patients was performed (651 female, average age 67.3 ± 8.9 years, BMI 26.5 ± 4.0 kg/m2). The frequency and reasons for drug switching during the 19.4 ± 13.4 months of observation were analysed. Results: In 387 (51.8%) patients, treatment was not changed during the observation period, whereas in 360 (48.2%) patients, at least one drug switch occurred. Almost 40% of patients from that group (138 patients) switched from one alendronate to another alendronate with a different brand name. The most frequent reasons were: adverse event (36.9%), high price of the drug (23.2%) and request of patient (16.7%). Conclusions: A substantial proportion of persistent bisphosphonate-treated patients switch treatment from one alendronate to another. The most frequent reasons for that kind of switching are the occurrence of an adverse event and the high cost of treatment. (Pol J Endocrinol 2011; 62 (1): 14-17

Results of surgical treatment of renal artery stenosis

Wstęp Mimo ogromnego postępu w leczeniu zwężeń tętnic nerkowych metodami nieoperacyjnymi (angioplastyka przezskórna - PTRA - ze stentowaniem lub bez niego) wciąż nie u wszystkich chorych przeprowadzenie tych zabiegów jest możliwe. Celem niniejszej pracy jest podsumowanie wyników odległych leczenia operacyjnego zwężeń tętnic nerkowych wykonanych w latach 1995–2002 w ośrodku autorów. Materiał i metody Do rewaskularyzacji chirurgicznej zakwalifikowano 43 pacjentów, w tym: 33 chorych z nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym zdyskwalifikowanych z zabiegów PTRA, 4 chorych z niewydolnością nerek wynikającą z zamknięcia lub krytycznego zwężenia tętnic nerkowych oraz 6 chorych ze zwężeniem tętnicy nerki przeszczepionej. W powyższej grupie chorych wykonano 48 operacyjnych rekonstrukcji tętnic nerkowych, w tym u 5 pacjentów zabiegi obustronne. U 14 chorych jednocześnie wykonano zabiegi rekonstrukcyjne aorty i tętnic biodrowych. U wszystkich chorych oceniano wpływ operacji na wysokość ciśnienia tętniczego oraz stężenie kreatyniny w surowicy w okresie okołooperacyjnym, po okresie roku od zabiegu oraz w czerwcu 2003 roku (średni czas obserwacji 67 miesięcy, zakres od 9 do 96 miesięcy). U wszystkich chorych, którzy przeżyli w obserwacji odległej, wykonano badanie dopplerowskie przepływów nerkowych, poszukując nawrotu zwężenia. Za sukces terapeutyczny uznano normalizację ciśnienia tętniczego lub zmniejszenie liczby przyjmowanych leków przeciwnadciśnieniowych bądź obniżenie, ale o więcej niż 15 mm Hg, wartości ciśnienia rozkurczowego u chorych z nadciśnieniem tętniczym albo obniżenie stężenia kreatyniny w surowicy o co najmniej 20% u chorych z niewydolnością nerek. Wyniki W okresie okołooperacyjnym zmarło 3 chorych (7,0%), a w odległej obserwacji kolejnych 3 pacjentów (z powodów niezwiązanych z niewydolnością nerek). U 3 chorych zabieg operacyjny zakończył się nefrektomią, a u kolejnych 2 pacjentów nerkę usunięto w trakcie kolejnej operacji (łącznie 11,6%). W okresie obserwacji odległej marskość nerki mimo rewaskularyzacji wystąpiła u 7 chorych (17,3%). U 6 z 31 chorych (19,4%) z nadciśnieniem obserwowano po operacji trwałą normalizację ciśnienia tętniczego, a u kolejnych 15 (48,4%) poprawę kontroli ciśnienia. Rewaskularyzacja nerek, których długi wymiar nie przekraczał 9 cm, zapobiegła rozwojowi marskości w 40% przypadków. Poprawę czynności wydalniczej obserwowano u 2 z 3 chorych z niewydolnością nerek, którzy przeżyli zabieg. U 5 z 6 chorych ze zwężeniem tętnicy nerki przeszczepionej uzyskano ponad 3-letnie przeżycie przeszczepu. Wnioski Leczenie operacyjne wciąż pozostaje metodą z wyboru w leczeniu chorych z nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym w przypadku zaawansowanych zmian miażdżycowych aorty brzusznej, u chorych z tętniakiem tętnicy nerkowej. Metoda operacyjna jest również skuteczna u pacjentów ze zwężeniem tętnicy przeszczepionej nerki.Background A great progress in percutaneous non-surgical angioplasty - PTRA (with or without stenting) has taken place in the last few years. However, there is still a group of patients who cannot be treated with these methods. The aim of the present study was to summarize the effects of surgical treatment of renal artery stenosis performed in our center from 1995 to 2002. Material and methods Forty-three patients, including 33 with renovascular hypertension who were not suitable for the PTRA, 4 patients with renal failure due to critical stenosis or the occlusion of renal arteries and 6 patients with artery stenosis of the transplanted kidney were referred to surgical angioplasty. 48 surgical reconstructions were performed. In 5 patients both renal arteries were reconstructed. Simultaneously, in 14 patients surgical reconstructions of aorta and iliac arteries were done. The effect of surgery on blood pressure and serum creatinine concentration during the perioperative period, after a year, and in June 2003 (mean observation period was 67, range: 9-96 months) were analysed. In all survivals Doppler ultrasound examination for discrimination of re-stenosis was performed in long term observation. The therapeutic success was considered in the following clinical conditions: normalization of blood pressure or the reduction of diastolic blood pressure at least 15 mm Hg or reduced number of antihypertensive agents in hypertensive patients, or decrease of serum creatinine concentration ≥ 20% in patients with renal failure. Results Three patients (7.0%) died in the perioperative period and another 3 during the follow up period (not related to renal failure). In 3 patients unilateral nephrectomy was performed and in the 2 others - the kidneys were nephrectomized during the second surgery (altogether 5 kidneys were removed - 11.6%). During the long term observation, renal cirrhosis occurred in 7 patients (17.3%). Permanent blood pressure normalization was achieved in 6 out of 31 hypertensive patients (19.4%) and in the additional 15 individuals improvement of blood pressure control was noticed (48.4%). Renal revascularization performed in patients with affected kidneys of the length lower than 9 cm, prevented the development of renal cirrhosis in 40% of cases. The improvement of renal excretory function was observed in 2 out of 3 survivals with renal failure. Longer than 3 years graft survival was achieved in 5 out of 6 patients with artery stenosis of the transplanted kidney. Conclusions Surgical treatment of renal artery stenosis is still recommended in patients with renovascular hypertension and severe atherosclerotic lesions in aorta or in patients with renal artery aneurysms. Such therapy is also effective in patients with renal artery stenosis of the transplanted kidney

Central blood pressure and nighttime blood pressure in patients with non-diabetic chronic kidney disease

Introduction. Arterial hypertension is a well-known risk factor of both cardiovascular complications and faster progression of chronic kidney disease (CKD). There is growing evidence that central blood pressure (BP) and nighttime BP may have an advantage in predicting the risk of cardiovascular complications and the progression of CKD in comparison with the traditional office BP measurements. The aim of this study was to evaluate the central BP and nighttime BP in non-diabetic CKD patients with no, or only mild proteinuria i.e. autosomal dominant polycystic kidney disease (ADPKD) or IgA nephropathy (IgAN). Material and methods. Forty patients with CKD stage 3 or 4 were enrolled into the study. In each patient the measurement of peripheral and central BP was conducted, as well as the assessment of pulse wave velocity (PWV) and the 24-hour blood pressure monitoring (ABPM). Results. Despite the lower office and central BP values in patients with IgAN in comparison to patients with ADPKD, both studied groups did not differ in the mean BP in the 24-hour ABPM. In the entire studied group a significant positive correlation was found between the augmentation pressure and age, as well as between the augmentation index - AIx% and age. Moreover, a significant positive correlation between the decrease of nighttime BP and eGFR was observed. Additionally, a significant positive correlation between PWV and age was found. Conclusions. 1. Patients with ADPKD and IgAN, despite the differences in office and central BP do not differ in respect of the mean BP in the 24-hour ABPM. 2. In both groups of patients vascular stiffness increases with age and deteriorating kidney function. 3. Lower decrease of nighttime blood pressure is related to the worse kidney function in patients with non-diabetic CKD.

Centralne ciśnienie tętnicze oraz ciśnienie tętnicze mierzone na tętnicy ramiennej w godzinach nocnych u chorych z przewlekłą chorobą nerek o etiologii niecukrzycowej

Wprowadzenie: Nadciśnienie tętnicze jest uznanym czynnikiem ryzyka powikłań ze strony układu krążenia oraz przyspieszonej progresji przewlekłej choroby nerek (PChN). Wyniki przeprowadzonych badań sugerują, że centralne ciśnienie tętnicze (CBP) oraz ciśnienie tętnicze mierzone na tętnicy ramiennej w godzinach nocnych (NBP) są lepszymi predykatorami wystąpienia powikłań sercowo-naczyniowych oraz utraty czynności nerek, w porównaniu do tradycyjnych pomiarów ciśnienia na tętnicy ramiennej dokonywanych podczas wizyty w gabinecie lekarskim. Celem niniejszego badania była ocena CBP i NBP u chorych z PChN o etiologii niecukrzycowej przebiegającej bez białkomoczu i/lub jedynie z łagodnym białkomoczem (autosomalna dominująca postać wielotorbielowatego zwyrodnienia nerek — ADPKD lub nefropatii IgA — IgAN). Materiał i metody: W badaniu prospektywnym uczestniczyło 40 chorych z PChN w stadium 3. lub 4. U wszystkich chorych zakwalifikowanych do tego badania wykonano pomiar ciśnienia tętniczego na tętnicy ramiennej oraz pomiar CBP, szybkości fali tętna (PWV) oraz ambulatoryjny 24-godzinny pomiar ciśnienia tętniczego (ABPM). Wyniki: U chorych z IgAN stwierdzono niższe wartości obwodowego ciśnienia tętniczego mierzonego na tętnicy ramiennej podczas wizyty lekarskiej oraz niższe wartości CBP. Nie wykazano znamiennych różnic w zakresie wartości uzyskanych przy wykorzystaniu ABPM. W analizie całej badanej grupy stwierdzono znamienną korelację dodatnią pomiędzy ciśnieniem wzmocnienia i wiekiem chorych oraz pomiędzy współczynnikiem wzmocnienia — AIx% a wiekiem. Ponadto wykazano znamienną korelację pomiędzy wielkością spadku ciśnienia tętniczego w godzinach nocnych a eGFR oraz pomiędzy PWV a wiekiem chorych. Wnioski: 1. Pomimo różnic w wartościach obwodowego ciśnienia tętniczego i CBP, chorzy z ADPKD i IgAN nie różnią się pod względem uzyskiwanych średnich wartości ciśnienia dobowego w pomiarach metodą ABPM. 2. W obu podgrupach chorych sztywność naczyń zwiększa się z wiekiem i pogorszeniem czynności wydalniczej nerek. 3. Istnieje związek pomiędzy brakiem spadku ciśnienia tętniczego w nocy a upośledzeniem funkcji wydalniczej nerek u chorych z niecukrzycową etiologią PChN

Calcification of coronary arteries and abdominal aorta in relation to traditional and novel risk factors of atherosclerosis in hemodialysis patients

Abstract Background Process of accelerated atherosclerosis specific for uremia increases cardiovascular risk in patients with chronic kidney disease (CKD) and may be influenced by the different structure of arteries. The study assesses the influence of traditional and novel risk factors on calcification of coronary arteries (CAC) and abdominal aorta (AAC) in hemodialysis patients (HD). Methods CAC and AAC were assessed by CT in 104 prevalent adult HD and 14 apparently healthy subjects with normal kidney function (control group). Mineral metabolism parameters, plasma levels of FGF-23, MGP, osteoprotegerin, osteopontin, fetuin-A, CRP, IL-6 and TNF-α were measured. Results CAC and AAC (calcification score ≥ 1) were found in 76 (73.1%) and 83 (79.8%) HD respectively, more frequent than in the control group. In 7 HD with AAC no CAC were detected. The frequency and severity of calcifications increased with age. Both CAC and AAC were more frequently detected in diabetics (OR = 17.37 and 13.00, respectively). CAC score was significantly greater in males. CAC and AAC scores were correlated significantly with pack-years of smoking and plasma osteoprotegrin levels. However the independent contribution of plasma osteoprotegerin levels was not confirmed in multiple regression analysis. Age (OR = 1.13) and hemodialysis vintage (OR = 1.14) were the independent risk factor favoring the occurrence of CAC; while age (OR = 1.20) was the only predictor of AAC occurrence in HD. Conclusions 1. AAC precedes the occurrence of CAC in HD patients. 2. The exposition to uremic milieu and systemic chronic microinflammation has more deteriorative effect on the CAC than the AAC.</p

The Relationship between Initial Tacrolimus Metabolism Rate and Recipients Body Composition in Kidney Transplantation

There are several premises that the body composition of kidney transplant recipients may play a role in tacrolimus metabolism early after transplantation. The present study aimed at analyzing the relationship between the body composition parameters assessed by bioimpedance analysis (BIA) and initial tacrolimus metabolism. Immediately prior to transplantation, BIA using InBody 770 device was performed in 122 subjects. Tacrolimus concentration-to-dose (C/D) ratio was calculated based on the first blood trough level measurement. There was no difference in phase angle, visceral fat area, lean body mass index (LBMI) and the proportion of lean mass as a percentage of total body mass between the subgroups of slow and fast metabolizers. However, subjects with LBMI &ge; median value of 18.7 kg/m2, despite similar initial tacrolimus dose per kg of body weight, were characterized by a significantly lower tacrolimus C/D ratio (median 1.39 vs. 1.67, respectively; p &lt; 0.05) in comparison with the subgroup of lower LBMI. Multivariate regression analysis confirmed that age (rpartial = 0.322; p &lt; 0.001) and LBMI (rpartial = &minus;0.254; p &lt; 0.01) independently influenced the tacrolimus C/D ratio. A LBMI assessed by BIA may influence the tacrolimus metabolism in the early post-transplant period and can be a useful in the optimization of initial tacrolimus dosing

Predictive performance and clinical application of COV50, a urinary proteomic biomarker in early COVID-19 infection : a prospective multicentre cohort study

Background: The SARS-CoV-2 pandemic is a worldwide challenge. The CRIT-CoV-U pilot study generated a urinary proteomic biomarker consisting of 50 peptides (COV50), which predicted death and disease progression from SARS-CoV-2. After the interim analysis presented for the German Government, here, we aimed to analyse the full dataset to consolidate the findings and propose potential clinical applications of this biomarker. Methods: CRIT-CoV-U was a prospective multicentre cohort study. In eight European countries (Austria, France, Germany, Greece, North Macedonia, Poland, Spain, and Sweden), 1012 adults with PCR-confirmed COVID-19 were followed up for death and progression along the 8-point WHO scale. Capillary electrophoresis coupled with mass spectrometry was used for urinary proteomic profiling. Statistical methods included logistic regression and receiver operating characteristic curve analysis with a comparison of the area under curve (AUC) between nested models. Hospitalisation costs were derived from the care facility corresponding with the Markov chain probability of reaching WHO scores ranging from 3 to 8 and flat-rate hospitalisation costs adjusted for the gross per capita domestic product of each country. Findings: From June 30 to Nov 19, 2020, 228 participants were recruited, and from April 30, 2020, to April 14, 2021, 784 participants were recruited, resulting in a total of 1012 participants. The entry WHO scores were 1–3 in 445 (44%) participants, 4–5 in 529 (52%) participants, and 6 in 38 (4%) participants; and of all participants, 119 died and 271 had disease progression. The odds ratio (OR) associated with COV50 in all 1012 participants for death was 2·44 (95% CI 2·05–2·92) unadjusted and 1·67 (1·34–2·07) when adjusted for sex, age, BMI, comorbidities, and baseline WHO score; and for disease progression, the OR was 1·79 (1·60–2·01) when unadjusted and 1·63 (1·41–1·91) when adjusted (p&lt;0·0001 for all). The predictive accuracy of the optimised COV50 thresholds was 74·4% (71·6–77·1%) for mortality (threshold 0·47) and 67·4% (64·4–70·3%) for disease progression (threshold 0·04). When adjusted for covariables and the baseline WHO score, these thresholds improved AUCs from 0·835 to 0·853 (p=0·033) for death and from 0·697 to 0·730 (p=0·0008) for progression. Of 196 participants who received ambulatory care, 194 (99%) did not reach the 0·04 threshold. The cost reductions associated with 1 day less hospitalisation per 1000 participants were million Euro (M€) 0·887 (5–95% percentile interval 0·730–1·039) in participants at a low risk (COV50 &lt;0·04) and M€2·098 (1·839-2·365) in participants at a high risk (COV50 ≥0·04). Interpretation: The urinary proteomic COV50 marker might be predictive of adverse COVID-19 outcomes. Even in people with mild-to-moderate PCR-confirmed infections (WHO scores 1–4), the 0·04 COV50 threshold justifies earlier drug treatment, thereby potentially reducing the number of days in hospital and associated costs. Funding: German Federal Ministry of Health