Induced Mutations through EMS Treatment and In Vitro Screening for Salt Tolerance Plant of Petunia × atkinsiana D. Don

In vitro culture is a practical plant breeding tool in developing plant resistant to different abiotic stresses such as salinity. In this study, the focus is on inducing mutations for salt tolerance using ethyl methane sulphonate (EMS) in calli of petunia (Petunia × atkinsiana D. Don ‘Prism Red’), followed by cell line selection and subsequent plant regeneration. Callus cultures were initiated from leaf fragments soaked in mutagen solution in two concentrations 0.5 and 5.0 mM for 60, 120 and 180 min, respectively. Then, the callus was rinsed three times in deionized, sterile water and was transferred onto embryo formation medium Murashige and Skoog (MS) supplemented with 2.0 mg l-1 1-napthaleneaceticacid (NAA) and 5.0 mg l-1 (6-benzyloaminopurine) BAP. After 28 days, somatic embryos were transferred onto MS medium supplemented with 4.0 mg l-1 BAP for regeneration. Results of our studies showed that the callus immersion in the 5.0 mM EMS solution caused damage to the cells, and indicated by the change in callus colour into brown. The plants regenerated from the somatic embryos induced from callus treated with 0.5 mM solution of mutagen for 60 and 120 min were determined as M1 and M2 mutant variants, respectively. After the multiplication of the obtained plants, their tolerance to salinity stress was determined. The obtained results have showed that the M1 and M2 mutant lines were characterized by elevated tolerance to the stress factor in comparison to non-mutated plants

Study on a three-step rapid assembly of zolpidem and its fluorinated analogues employing microwave-assisted chemistry

We developed an efficient microwave-assisted three-step synthesis of zolpidem and its fluorinated analogues 1–3. The procedure relays on the utilization of easily accessible and inexpensive starting materials. Our protocol shows superior performance in terms of yield and purity of products, compared to conventional heating systems. Notably, the total time needed for reaction accomplishment is significantly lower comparing to oil bath heating systems. Finally, we have performed a detailed study on the preparation of zolpidem tartrate salt I, and we assessed its particle-sizes using a polarizing microscope. Our goal was to select the appropriate method that generates the acceptable particle-size, since the solid-size directly influences solubility in biological fluids and further bioavailability. We believe that the disclosed procedure will help to produce a lab-scale quantity of zolpidem and its fluorinated derivatives 1–3, as well as zolpidem tartrate salt I, with suitable fine-particle size for further biological experimentation

Changes in inflammatory biomarkers after successful lifestyle intervention in obese children

Background: Obesity has been associated with low-grade systemic inflammation, potentially leading to insulin resistance, type 2 diabetes, dyslipidemia, and cardiovascular diseases. Even moderate weight loss through dietary changes and physical exercise is effective in preventing and managing obesity-associated disorders. The aim of this study was to determine the effect of weight loss in response to a lifestyle modification on the serum levels of inflammatory markers in obese children and adolescents. Material and methods: Fifty obese subjects completed a six-month programme consisting of combined hypocaloric diet and moderate physical activity. High-sensitive C-reactive protein (CRP), interleukin-6 (IL-6), fibrinogen (FB), white blood count (WBC), glucose, insulin, insulin resistance index (HOMA IR), glycosylated haemoglobin (HbA1c), lipids as well as systolic (SBP) and diastolic blood pressure (DBP) were measured before and after intervention. Results: Patients had a 5.3 ± 3.4 kg average weight loss, with significant decreases of SDS-BMI, percentage of body fat, SDS-waist, SBP and DBP, HOMA-IR, HbA1c and reductions in serum IL-6, CRP, WBC, FB. In the multivariable linear models, changes in percentage of body fat and HOMA-IR were positively associated with favourable changes in inflammatory parameters. Conclusion: This study demonstrates that weight reduction after successful lifestyle intervention results in improvements of blood inflammatory markers in obese children and adolescents. (Pol J Endocrinol 2011; 62 (6): 499–505)Wstęp: Otyłość wiąże się z obecnością niewielkiego stopnia stanu zapalnego, potencjalnie prowadzącego do insulinooporności, cukrzycy typu 2, dyslipidemii i chorób sercowo-naczyniowych. Nawet umiarkowane obniżenie masy ciała dzięki zmianie diety i zwiększonej aktywności fizycznej zapobiega występowaniu zaburzeń związanych z otyłością. Celem pracy była ocena wpływu obniżenia masy ciała (w wyniku modyfikacji stylu życia) na stężenie wskaźników stanu zapalnego w surowicy otyłych dzieci i młodzieży. Materiał i metody: W 6-miesięcznym programie polegającym na stosowaniu ubogokalorycznej diety i umiarkowanej aktywności fizycznej uczestniczyło 50 otyłych pacjentów. W warunkach podstawowych i po 6 miesiącach oznaczano: białko C-reaktywne (CRP), interleukinę 6 (IL-6), fibrynogen (FB), leukocyty (WBC), glukozę, insulinę, wskaźnik insulinooporności (HOMA-IR), hemoglobinę glikozylową (HbA1c), lipidy, ciśnienie tętnicze krwi skurczowe (SBD) i rozkurczowe (DBD). Wyniki: Średni spadek masy ciała u pacjentów wynosił 5,3 ± 3,4 kg, ze znaczącą redukcją wartości SDS-BMI, procentowej zawartości tłuszczu, SDS-obwodu pasa, SBP i DBP, HOMA-IR, HbA1c oraz obniżeniem stężeń IL-6, CRP, WBC, FB w surowicy. W wieloczynnikowej analizie regresji zmiany w procentowej zawartości tłuszczu i HOMA-IR były pozytywnie skorelowane z podobnymi zmianami wskaźników stanu zapalnego. Wnioski: Redukcja masy ciała w efekcie zmiany stylu życia wpływa na poprawę wskaźników stanu zapalnego u otyłych dzieci i młodzieży. (Endokrynol Pol 2011; 62 (6): 499–505

The role of the dietitian in the hospital team. The current situation in Poland in relation to the needs of society

Background: Nutrition that is adequate to the patient’s health status is a component of co-determining factors in improving the patient’s health. Moreover, appropriate activities of a dietician, such as assessing the nutritional status or educating patients, are counted among the determinants conditioning the effectiveness of the conducted treatment. The number of employed dietitians in hospitals is low, which results in 76-740 patients per one specialist, which in turn makes effective education impossible. The aim of this study was to compare the duties of dietitians working in Polish hospitals in relation to the needs of the society. Material and methods: The research tool consisted of two original, anonymous questionnaires, addressed to the Polish public and to active dietitians. The analysis of results was based on 595 questionnaire results, including 93 from nutritionists. Results: Of the respondents who were admitted to the hospital ward, 83.3% had no contact with a nutritionist (N=347). The surveyed dietitians most often declared that there were two dietitians working at the health care provider employing them, with the smallest number being 1 and the largest number being 55. Only one in three respondents received dietary recommendations upon discharge from the hospital (N=133; 32.1%). Nearly half of dietitians do not prepare menus (48.4%). According to the public, a dietitian should be involved in nutritional counseling, developing menus for the hospital kitchen or catering, and nutritional recommendations for patients discharged from the hospital. Conclusions: Dietitians with the right qualifications and specialties, integrated into the health care workforce, can have a huge impact on the proper dietary therapy of patients. As a result, there is a high probability of increasing the effectiveness of treatment, resulting in health service savings and support for the medical community

Stężenie 25-hydroksywitaminy D (25-OH-D) u otyłych nastolatków

Background: There is increasing evidence that vitamin D deficiency is common and has been associated with several non-bone related outcomes, including insulin resistance, type 2 diabetes and cardiovascular disease. The influences of gender, puberty, and adiposity on serum hydroxyvitamin D (25-OH-D) levels and the relationship between 25-OH-D and insulin resistance in obese children were studied. Material and methods: Age, gender, pubertal stage, weight status (standard deviation score of body mass index: BMI-SDS, percentage body fat, waist circumference), 25-OH-D levels, and insulin resistance index calculated by homeostasis model assessment (HOMA-IR) were evaluated in 64 obese adolescents. Multivariable linear regression was used to determine factors associated with decreased serum 25-OH-D levels and to study the relationship between 25-OH-D and HOMA-IR. Results: Median serum 25-OH-D level was 10.1 ng/mL (25.2 nmol/L). 14% of patients were vitamin D-sufficient (25-OH-D ≥ 20 ng/mL), 36% had intermediate values (11–19 ng/mL), and 50% were deficient (25-OH-D ≤ 10 ng/mL). In the multivariable model, older age, puberty, higher value of percentage of body fat, and the presence of acanthosis nigricans (AN) were all negatively associated with 25-OH-D. Lower 25-OH-D levels were also associated with higher blood glucose, insulin and HOMA-IR after adjustment for puberty and SDS-BMI. Summer positively correlated with 25-OH-D level. Conclusion: Our study confirms that obesity is a risk factor for vitamin D deficiency. Hypovitaminosis D, common in obese adolescents at risk for type 2 diabetes (older age, puberty, acanthosis nigricans) is associated with worse insulin resistance. (Pol J Endocrinol 2011; 62 (6): 506–511)Wstęp: Niedobór witaminy D jest zjawiskiem coraz bardziej powszechnym i związanym nie tylko z zaburzeniami metabolizmu kostnego, ale też z insulinoopornością, cukrzycą typu 2 i chorobami sercowo-naczyniowymi. Celem pracy było badanie wpływu płci, stadium pokwitania i otyłości na stężenie 25-OH-D w surowicy oraz zależności między witaminą D a insulinoopornością u otyłych dzieci. Materiał i metody: U 64 otyłych nastolatków oceniano wiek, płeć, stadium pokwitania, stopień otyłości i wskaźnik insulinooporności (HOMA-IR). Do określenia czynników wpływających na obniżenie stężenia 25-OH-D w surowicy oraz do oceny zależności między 25-OH-D a HOMA-IR wykorzystano wielowymiarową analizę regresji. Wyniki: Mediana stężenia 25-OH-D w surowicy wynosiła 10,1 ng/mL (25,2 mmol/L). Tylko u 14% pacjentów stężenie 25-OH-D w surowicy było wystarczające (≥ 20 ng/mL), u 36% wartości te wynosiły 11–19 ng/mL, u 50% stwierdzono znaczny niedobór 25-OH-D (≤ 10 ng/mL). W wielowymiarowej analizie regresji starszy wiek, bardziej zaawansowane stadium pokwitania, większy odsetek zawartości tłuszczu i obecność rogowacenia ciemnego korelowały negatywnie ze stężeniem witaminy D. Niższe stężenia 25-OH-D wiązały się z wyższym stężeniem glukozy, insuliny i HOMA-IR przy uwzględnieniu stadium pokwitania i SDS-BMI. Okres letni pozytywnie korelował ze stężeniem 25-OH-D. Wnioski: Otyłość jest czynnikiem ryzyka niedoboru witaminy D. Niedobór witaminy D powszechny u otyłych nastolatków zagrożonych cukrzycą typu 2 wiąże się z większą insulinoopornością. (Endokrynol Pol 2011; 62 (6): 506–511

Związek pomiędzy surowiczym stężeniem osteokalcyny, otłuszczeniem ciała i zaburzeniami metabolicznymi u dzieci i młodzieży z otyłością

Introduction: Childhood obesity has been associated with the development of insulin resistance, potentially leading to several metabolicdisorders. Osteocalcin has been reported to contribute to the regulation of glucose tolerance and insulin sensitivity.The purpose of this study was to examine the relationship between serum osteocalcin and metabolic risk factors in obese children andadolescents.Material and methods: Age, gender, pubertal stage, adiposity markers (standard deviation score of body mass index: BMI-SDS, percentageof body fat, waist circumference), blood pressure, serum osteocalcin (OC), fasting plasma glucose and insulin, glycated haemoglobin level(HbA1c), insulin resistance estimated by homeostasis model assessment (HOMA-IR), lipid profile, C-reactive protein (CRP), fibrinogen(FB), white blood cell count (WBC) and 25-hydroxyvitamin D (25-OH-D) were evaluated in 142 obese children and adolescents. Stepwisemultiple regression analysis was used to determine the relationship between serum osteocalcin and metabolic risk parameters.Results: Mean serum osteocalcin level was 72.0 ± 20.5 μg/L (range: 16.8–181.5 µg/L). After adjustment for multiple potential confounders,serum osteocalcin concentration was inversely associated with adiposity markers as well as HOMA-IR, HbA1c, triglycerides, CRP, FBand positively with 25-OH-D and HDL-cholesterol. In stepwise multiple linear regression analysis adjusted for age, gender and pubertalstage, osteocalcin was significantly negatively related to HOMA-IR, triglycerides and waist circumference.Conclusions: Serum osteocalcin concentration is associated with blood markers of dysmetabolic phenotype and measures of adiposity,suggesting that osteocalcin is important not only for bones but also for glucose and fat metabolism as early as during childhood.(Endokrynol Pol 2013; 64 (5): 346–352)Wstęp: Otyłość u dzieci wiąże się z rozwojem insulinooporności i ryzykiem wielu zaburzeń metabolicznych. Osteokalcyna odgrywa rolęw kształtowaniu tolerancji glukozy oraz wrażliwości na insulinę. Celem pracy było zbadanie zależności pomiędzy stężeniem osteokalcynyw surowicy a czynnikami ryzyka zaburzeń metabolicznych u dzieci i młodzieży.Materiał i metody: Wśród czynników ryzyka zaburzeń metabolicznych, których związek ze stężeniem osteokalcyny w surowicy analizowanow modelu wielokrotnej regresji krokowej w grupie 142 otyłych dzieci i młodzieży, znalazły się: płeć, stopień dojrzałości płciowej,markery otłuszczenia (odchylenie standardowe wskaźnika masy ciała: BMI-SDS, odsetek tkanki tłuszczowej, obwód talii), ciśnienie tętniczekrwi, stężęnie osteokalcyny w surowicy, stężenie glukozy i insuliny na czczo, zawartość hemoglobiny glikowanej (HbA1c), stopieńoporności na insulinę oceniany na podstawie modelu homeostatycznego (HOMA-IR), profil lipidowy, stężenie białka C-reaktywnego(CRP) i fibrynogenu (FB), liczba krwinek białych oraz stężenie 25-hydroksywitaminy D (25-OH-D).Wyniki: Średnie stężenie osteokalcyny w surowicy wyniósł 72,0 ± 20,5 μg/l (zakres: 16,8–181,5 µg/L). Po uwzględnieniu poprawki napotencjalne czynniki zakłócające, stężenie osteokalcyny okazało się być odwrotnie skorelowane z poziomem markerów otłuszczenia,a także z HOMA-IR, HbA1c, stężeniem triglicerydów, CRP i FB; stwierdzono też dodatnią korelację ze stężeniem 25-OH-D i HDL. W modeluwielokrotnej regresji krokowej, uwzględniającym poprawkę na wiek, płeć oraz stopień dojrzałości płciowej, stężenie osteokalcynyokazało się być odwrotnie skorelowane z HOMA-IR, stężeniem triglicerydów i obwodem talii.Wnioski: Stężenie osteokalcyny w surowicy wykazuje związek z wykładnikami zaburzeń metabolicznych oraz miernikami otłuszczenia;obok udziału w metabolizmie tkanki kostnej, osteokalcyna wydaje się więc odgrywać istotną rolę w przemianach glukozy i lipidówu dzieci. (Endokrynol Pol 2013; 64 (5): 346–352

Wstrząs kardiogenny w przebiegu zawału serca - wyniki leczenia zabiegowego

Wstęp: Wstrząs kardiogenny jest główną przyczyną zgonów wśród chorych z zawałem serca. Jego leczenie zachowawcze nie poprawia rokowania, a dane dotyczące leczenia zabiegowego są ograniczone. Celem pracy jest ocena wyników leczenia zabiegowego (angioplastyka wieńcowa lub leczenie operacyjne) chorych z zawałem serca i wstrząsem kardiogennym, analiza czynników wpływających na śmiertelność szpitalną i ocena wyników odległych. Materiał i metody: Badaniem objęto 98 chorych z zawałem serca i wstrząsem kardiogennym. Operacyjnie leczono 5 chorych, a za pomocą angioplastyki wieńcowej &#8212; 93. W celu oceny czynników ryzyka zgonu chorych podzielono na dwie grupy: I - 37 osób, które zmarły, i II - 61 pacjentów, którzy przeżyli. Wyniki: Zmarło 2 (40%) chorych leczonych operacyjnie i 35 (38%) leczonych za pomocą angioplastyki wieńcowej. U pacjentów leczonych operacyjnie częściej stwierdzano hipercholesterolemię, przebyty zawał serca, częściej stosowano u nich kontrapulsację wewnątrzaortalną, u wszystkich operowanych wykryto trójnaczyniową chorobę wieńcową, a tętnicą odpowiedzialną za zawał serca był u nich pień lewej tętnicy wieńcowej. Zabieg angioplastyki wieńcowej był skuteczny u 73 (78%) chorych. Śmiertelność przy skutecznym zabiegu wynosiła 26%, a przy nieskutecznym - 80%. Analiza porównawcza obu grup wykazała, że różniły się one pod względem: wieku (grupa I - 60,4 roku, grupa II - 54,1 roku; p = 0,006), częstości występowania nagłego zatrzymania krążenia przed koronarografią (grupa I - 51% chorych, grupa II - 26%; p = 0,01) oraz skuteczności zabiegu angioplastyki wieńcowej (grupa I - 54%, grupa II &#8212; 93%; p < 0,001). Podczas obserwacji jednorocznej zmarło 6 pacjentów. Śmiertelność po roku u chorych z zawałem serca i wstrząsem kardiogennym wyniosła 56%. Wnioski: Leczenie zabiegowe chorych z zawałem serca i wstrząsem kardiogennym poprawia rokowanie wewnątrzszpitalne i roczne. Istotnymi czynnikami wpływającymi na przeżycie wewnątrzszpitalne są: młodszy wiek, stabilny przebieg zawału serca i skuteczna angioplastyka wieńcowa. (Folia Cardiol. 2003; 10: 269&#8211;277

Wstrząs kardiogenny w przebiegu zawału serca - wyniki leczenia zabiegowego

Wstęp: Wstrząs kardiogenny jest główną przyczyną zgonów wśród chorych z zawałem serca. Jego leczenie zachowawcze nie poprawia rokowania, a dane dotyczące leczenia zabiegowego są ograniczone. Celem pracy jest ocena wyników leczenia zabiegowego (angioplastyka wieńcowa lub leczenie operacyjne) chorych z zawałem serca i wstrząsem kardiogennym, analiza czynników wpływających na śmiertelność szpitalną i ocena wyników odległych. Materiał i metody: Badaniem objęto 98 chorych z zawałem serca i wstrząsem kardiogennym. Operacyjnie leczono 5 chorych, a za pomocą angioplastyki wieńcowej &#8212; 93. W celu oceny czynników ryzyka zgonu chorych podzielono na dwie grupy: I - 37 osób, które zmarły, i II - 61 pacjentów, którzy przeżyli. Wyniki: Zmarło 2 (40%) chorych leczonych operacyjnie i 35 (38%) leczonych za pomocą angioplastyki wieńcowej. U pacjentów leczonych operacyjnie częściej stwierdzano hipercholesterolemię, przebyty zawał serca, częściej stosowano u nich kontrapulsację wewnątrzaortalną, u wszystkich operowanych wykryto trójnaczyniową chorobę wieńcową, a tętnicą odpowiedzialną za zawał serca był u nich pień lewej tętnicy wieńcowej. Zabieg angioplastyki wieńcowej był skuteczny u 73 (78%) chorych. Śmiertelność przy skutecznym zabiegu wynosiła 26%, a przy nieskutecznym - 80%. Analiza porównawcza obu grup wykazała, że różniły się one pod względem: wieku (grupa I - 60,4 roku, grupa II - 54,1 roku; p = 0,006), częstości występowania nagłego zatrzymania krążenia przed koronarografią (grupa I - 51% chorych, grupa II - 26%; p = 0,01) oraz skuteczności zabiegu angioplastyki wieńcowej (grupa I - 54%, grupa II &#8212; 93%; p < 0,001). Podczas obserwacji jednorocznej zmarło 6 pacjentów. Śmiertelność po roku u chorych z zawałem serca i wstrząsem kardiogennym wyniosła 56%. Wnioski: Leczenie zabiegowe chorych z zawałem serca i wstrząsem kardiogennym poprawia rokowanie wewnątrzszpitalne i roczne. Istotnymi czynnikami wpływającymi na przeżycie wewnątrzszpitalne są: młodszy wiek, stabilny przebieg zawału serca i skuteczna angioplastyka wieńcowa. (Folia Cardiol. 2003; 10: 269&#8211;277