Current trends of the serve skill in relation to the in-game roles of the elite volleyball players: Comparison between genders

The aim of this study was to investigate the current trends of the serve skill for each one of the in-game roles of the players for both genders in high-level volleyball. The serve actions of male (M) and female (F) elite players from 20 volleyball games (M = 10, F = 10) of the final phase World League 2018 were assessed. The analysed variables were comprised of the serve type, the serving area (SA), the serve direction, the in-game role of the server and the serve performance. Results showed that men mainly preferred the power jump serve from the areas behind zones 1 (SA1) and 6 (SA6), while they directed them to the back of the court and made more mistakes than women. Women preferred the floating jump serve directed to the left central part of the court. Regarding the in-game roles of the men, the receivers-attackers and the middle-attackers carried out their serves from SA1 and SA6 more frequently compared to women who preferred to use the serve area behind zone 5 (SA5) more frequently than men. Additionally, women opposites and setters chose to use the SA1 more frequently and the SA5 and SA6 less frequently in comparison to their men counterparts

COMPARISON AND ASSESSMENT OF THE SETTING ZONE CHOICES BY ELITE MALE AND FEMALE VOLLEYBALL SETTERS IN RELATION TO THE QUALITY OF DEFENCE

The aim of this study was the assessment and comparison of the setting zone choices by male and female elite setters, in relation to the quality of the defensive actions which were carried out in Complex II (KII) and III (KIII). A three-member group of coaches assessed the actions of male (M) and female (F) setters and defenders from 20 volleyball games (M=10, F=10) of National Teams competing in the final phase of the World League 2017. The assessment was based on a 5-point rating scale and included actions that composed a set of 2 contacts in KII and KIII. The test of independence for the variables (“setting zones”, “defense quality”) was carried out using Fisher's exact test. Following the overall independence test we tested the difference in proportions between genders for each level of the “setting zone” variable. Results showed that in KII the differences in proportions between genders for each level of the “setting zone” variable were found for zone 4 in favor of the male and zones 2 and 6 in favor of the female players. In KIII and under excellent defensive actions the difference in proportions between genders was found in zones 1 and 6 in favor of the males. In conclusion, under suboptimal and optimal conditions, male setters set the ball to zones 4, 6 and 1 more frequently than females, incorporating them into their offensive strategy, while the latter under good conditions preferred setting to zones 2 and 6

Effects of warm-up on vertical jump performance and muscle electrical activity using half-squats at low and moderate intensity

The purpose of this study was to determine the effects of a specific warm-up using half-squats at low and moderate intensity on vertical jump performance and electromyographic activity of the thigh muscles. The subjects were 26 men who were divided into a low intensity group (LIG; n = 13) and a moderate intensity group (MIG; n = 13). The LIG performed a specific warm-up protocol that included the explosive execution of half-squats with loads 25 and 35% of the one repetition maximum (1RM) and the MIG with loads 45 and 65% of the 1RM. The two groups performed a countermovement jump (CMJ) before and three minutes after the specific warm-up protocols. During the concentric phase of the CMJ a linear encoder connected to an A/D converter interfaced to a PC with a software for data acquisition and analysis allowed the calculation of average mechanical power. The electromyographic (EMG) activity of the vastus lateralis (VL), vastus medialis (VM) and rectus femoris (RF) were recorded during the concentric phase of the jumps. The average quadriceps (Qc) activity (mean value of the VL, VM and RF) was also calculated. A two way ANOVA (proto-cols X time) with repeated measures on the second factor was used to analyze the data. Following the specific warm-up procedure both groups improved (p ≤ 0.05) CMJ performance and mechanical power by 3.5% and 6.3%, respectively, with no differences observed between the two groups. EMG activity of the Qc and VL increased (p ≤ 0.05) for both groups by 5.9% and 8.5%, respectively. It is concluded that the use of a specific warm-up that includes half-squats, performed explosively with low to moderate intensity, improves CMJ performance. This may be due to increased muscle activation as evaluated by the surface EMG. {\textcopyright} Journal of Sports Science and Medicine

Η επίδραση διαφορετικών τύπων ανατροφοδότησης στην εκμάθηση δεξιοτήτων πετοσφαίρισης

In physical education and in sports, the generation of a motor program that the participant must process and use during his practice is a prevailing issue for skill acquisition. For this purpose, it is necessary to create a model related with the skill that the participant is asked to perform. Modeling observation is based on Bandura's theory (1986), which defines that “most human behaviour is learned by observation through modeling” that provides information, which induce a greater effect than verbal information. The main purpose of this investigation is to prove that simultaneous and co-ordinated model demonstration and execution of the skill by the participant, supported by verbalinstructions, would constitute a feedback type that would affect more positively than the already tested feedback types skill learning on volleyball in participants of young age. In parallel with the attempt to verify or reject the main research hypothesis, it is attempted to respond to a series of research questions, related with the influence of feedback types on the mechanisms of target achievement, inner motivation and self-efficacy. Fifty three pupils of the 2nd high school of Koropi, Attica, 12 to 15 years of age, without any experience in volleyball, were selected with the method of stratified random sampling and were assigned to 3 groups, 2 experimental and 1 control group. Pupils from 3 groups practised at the same controlled program, while receiving different feedback type. The first experimental group (N=18) received as feedback the demonstration of the skill by the model on a common electronic monitor, while it simultaneously received verbal instructions. The second experimental group (N=16) received as feedback the simultaneous videotaped demonstration of the skill by the model and by the participants' videotaped performance (self-modeling), while it received verbal instructions. Both experimental groups received feedback in a especially formed room, close to the court. The third group (N=19), the control group, received asfeedback verbal instructions during the practice procedure. Participants in all 3 groups followed a common program of volleyball exercises in 12 sessions, with duration of 60' each session. The frequency of the sessions was twice a week and in total the intervention program lasted 7 weeks, while there was the retention week without intervention to control for learning. The skills on which the participants practiced were serve and reception in volleyball. In statistical analysis, analysis of variance with 2 independent factors (3 x 3) with repeated measures was applied, where time was the first factor (initial, final and retention measurement) and the second factor was the group. Statistical analysis of the results on motivations mechanisms used analysis of variance with 2 factors (3 x 2). Results showed that there was no statistical significant difference among groups in thefirst as well as in the second level of measurements. However, there was a statistically significant main effect of time on performance and technique of participants in all 3 groups in the first, as well as in the second level of measurements. In particular, in the final measurement, a statistical significant difference was found in serve and reception technique and in performance in reception. During the retention measurement, a statistical significant difference was only found in technique in serve. However, a higher trend of improvement was found in participants of the second experimental group, which received the complex feedback type. In conclusion, all types of exterior feedback with the intervention of the physical education teacher or coach in practice, which provide information on participants either with verbal instructions or model observation, as well as with simultaneous model demonstration and self-modeling, appear to be appropriate to contribute in skillacquisition. In the psychological mechanisms, results did not show statistically significant differences among groups, but trends in favor of the second experimental group were nevertheless observed. With every precaution, we could argue that the feedback type of simultaneous model demonstration and self-modeling in combination with verbal instructions could have a more positive effect on skill acquisition, on the precondition that certain changes in methodology occur.Στη φυσική αγωγή και στον αθλητισμό κυρίαρχο ζήτημα για την εκμάθηση δεξιοτήτων είναι η δημιουργία ενός κινητικού προγράμματος που πρέπει ο ασκούμενος να επεξεργαστεί και να εφαρμόσει κατά τη διαδικασία της εξάσκησής του. Για το σκοπό αυτό είναι απαραίτητη η δημιουργία ενός προτύπου, σχετικού με τη δεξιότητα που καλείται να εκτελέσει ο ασκούμενος. Η μελέτη του προτύπου βασίζεται στη σχετική θεωρία του Bandura (1986), η οποία ορίζει ότι οι περισσότερες ανθρώπινες συμπεριφορές μαθαίνονται μέσω της παρατήρησης ενός προτύπου, που παρέχει πληροφορίες οι οποίες επιδρούν περισσότερο από εκείνες του προφορικού λόγου. Κύριος σκοπός της έρευνας είναι να αποδείξει ότι, η ταυτόχρονη και συντονισμένη επίδειξη του προτύπου και της εκτέλεσης του ίδιου του ασκούμενου, υποστηριζόμενη από προφορικές οδηγίες, θα αποτελούσε ένα τύπον ανατροφοδότησης, που θα επιδρούσε θετικά και περισσότερο, συγκριτικά με τους ήδη δοκιμασμένους τύπους, για την εκμάθηση δεξιοτήτων πετοσφαίρισης σε ασκούμενους νεαρής ηλικίας. Παράλληλα με την προσπάθεια επαλήθευσης ή όχι της παραπάνω κύριας υπόθεσης επιδιώκεται η απάντηση σε μία σειρά ερευνητικών ερωτημάτων, σχετικών με την επίδραση των τύπων ανατροφοδότησης στους μηχανισμούς επίτευξης στόχων, εσωτερικής παρακίνησης και αυτοαποτελεσματικότητας. Πενήντα τρεις μαθήτριες του 2ου Γυμνασίου της πόλεως του Κορωπίου ηλικίας 12-15 ετών, που ήταν άπειρες ως προς την Πετοσφαίριση και τον αθλητισμό επιλέχθηκαν με την μέθοδο της ¨κατά στρώματα¨ τυχαίας δειγματοληψίας και σχημάτισαν τρεις ομάδες, δύο πειραματικές και μία ελέγχου. Οι μαθήτριες και των τριών ομάδων ασκήθηκαν με το ίδιο ελεγχόμενο πρόγραμμα, ενώ λάμβαναν διαφορετικό τύπο ανατροφοδότησης. Η πρώτη πειραματική ομάδα (Ν=18) λάμβανε ανατροφοδότηση με επίδειξη των δεξιοτήτων από πρότυπο μέσω κοινής ηλεκτρονικής οθόνης, ενώ ταυτόχρονα λάμβανε και προφορικές οδηγίες. Η δεύτερη πειραματική ομάδα (Ν=16) λάμβανε ανατροφοδότηση με επίδειξη των δεξιοτήτων από μαγνητοσκοπημένο πρότυπο ταυτόχρονα με μαγνητοσκοπημένη εκτέλεση της ίδιας της δοκιμαζόμενης σε προσωπική οθόνη, ενώ λάμβανε και προφορικές οδηγίες. Και οι δύο πειραματικές ομάδες λάμβαναν την ανατροφοδότηση σε παράπλευρο, του γηπέδου, ειδικά διαμορφωμένο δωμάτιο. Η τρίτη ομάδα (Ν=19), που αποτελούσε την ομάδα ελέγχου λάμβανε ανατροφοδότηση με προφορικές οδηγίες μόνο κατά τη διαδικασία της εξάσκησης. Οι δοκιμαζόμενες και των τριών ομάδων εφάρμοσαν ένα κοινό πρόγραμμα ασκήσεων σε 12 συνεδρίες, που η κάθε μία διαρκούσε 60 λεπτά. Η συχνότητα των συνεδριών ήταν δύο φορές ανά εβδομάδα και συνολικά το πρόγραμμα παρέμβασης 7 εβδομάδες, ενώ ακολούθησε και η εβδομάδα της διατήρησης χωρίς παρέμβαση για να γίνει ο έλεγχος της μάθησης. Οι δεξιότητες στις οποίες ασκήθηκαν οι μαθήτριες ήταν το σερβίς και η μανσέτα της πετοσφαίρισης. Για τη στατιστική ανάλυση των αποτελεσμάτων χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος της ανάλυσης διακύμανσης με 2 ανεξάρτητους παράγοντες με επαναλαμβανόμενες μετρήσεις (3Χ3), όπου ο ένας είναι ο χρόνος (αρχική, τελική και μέτρηση διατήρησης) και ο δεύτερος ήταν η ομάδα. Για τη στατιστική επεξεργασία των αποτελεσμάτων των μηχανισμών παρακίνησης χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος ανάλυσης διακύμανσης με 2 παράγοντες (3Χ2). Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι δεν βρέθηκε καμία στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ των ομάδων τόσο στο πρώτο, όσο και στο δεύτερο επίπεδο των μετρήσεων. Βρέθηκε όμως στατιστικά σημαντική επίδραση του κύριου παράγοντα χρόνου στην επίδοση και την τεχνική των δοκιμαζόμενων και των τριών ομάδων τόσο στο πρώτο όσο και στο δεύτερο επίπεδο μέτρησης. Συγκεκριμένα κατά τη τελική μέτρηση βρέθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά στη τεχνική του σερβίς και στη μανσέτα καθώς στην επίδοση της μανσέτας. Ενώ κατά τη μέτρηση διατήρησης βρέθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά μόνο στην τεχνική του σερβίς. Παρουσιάστηκε όμως μία υψηλότερη τάση βελτίωσης στις δοκιμαζόμενες της δεύτερης πειραματικής ομάδας που ακολουθούσαν το σύνθετο τύπο ανατροφοδότησης έναντι των άλλων ομάδων. Συμπερασματικά με την παρέμβαση του καθηγητή της φυσικής αγωγής ή προπονητή στην εξάσκηση όλοι οι τύποι εξωτερικής ανατροφοδότησης, που παρέχουν πληροφορίες στους δοκιμαζόμενους με προφορικές οδηγίες ή με παρατήρηση προτύπου ή με ταυτόχρονη επίδειξη προτύπου και εκτέλεσης της ίδιας της δοκιμαζόμενης, φαίνεται ότι είναι κατάλληλοι να συμβάλουν στη μάθηση δεξιοτήτων. Στους ψυχολογικούς μηχανισμούς τα αποτελέσματα δεν έδειξαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των ομάδων, αλλά τάσεις υπέρ της δεύτερης πειραματικής ομάδας. Με επιφύλαξη θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι ο τύπος της ταυτόχρονης ανατροφοδότησης προτύπου και εκτέλεσης της ίδιας της ασκούμενης σε συνδυασμό με προφορικές οδηγίες θα μπορούσε να επιδράσει περισσότερο θετικά στη μάθηση δεξιοτήτων εφόσον γίνουν μερικές αλλαγές στη μεθοδολογία

Η επίδραση διαφορετικών τύπων ανατροφοδότησης στην εκμάθηση δεξιοτήτων πετοσφαίρισης

Στη φυσική αγωγή και στον αθλητισμό κυρίαρχο ζήτημα για την εκμάθηση δεξιοτήτων είναι η δημιουργία ενός κινητικού προγράμματος που πρέπει ο ασκούμενος να επεξεργαστεί και να εφαρμόσει κατά τη διαδικασία της εξάσκησής του. Για το σκοπό αυτό είναι απαραίτητη η δημιουργία ενός προτύπου, σχετικού με τη δεξιότητα που καλείται να εκτελέσει ο ασκούμενος. Η μελέτη του προτύπου βασίζεται στη σχετική θεωρία του Bandura (1986), η οποία ορίζει ότι οι περισσότερες ανθρώπινες συμπεριφορές μαθαίνονται μέσω της παρατήρησης ενός προτύπου, που παρέχει πληροφορίες οι οποίες επιδρούν περισσότερο από εκείνες του προφορικού λόγου. Κύριος σκοπός της έρευνας είναι να αποδείξει ότι, η ταυτόχρονη και συντονισμένη επίδειξη του προτύπου και της εκτέλεσης του ίδιου του ασκούμενου, υποστηριζόμενη από προφορικές οδηγίες, θα αποτελούσε ένα τύπον ανατροφοδότησης, που θα επιδρούσε θετικά και περισσότερο, συγκριτικά με τους ήδη δοκιμασμένους τύπους, για την εκμάθηση δεξιοτήτων πετοσφαίρισης σε ασκούμενους νεαρής ηλικίας. Παράλληλα με την προσπάθεια επαλήθευσης ή όχι της παραπάνω κύριας υπόθεσης επιδιώκεται η απάντηση σε μία σειρά ερευνητικών ερωτημάτων, σχετικών με την επίδραση των τύπων ανατροφοδότησης στους μηχανισμούς επίτευξης στόχων, εσωτερικής παρακίνησης και αυτοαποτελεσματικότητας. Πενήντα τρεις μαθήτριες του 2ου Γυμνασίου της πόλεως του Κορωπίου ηλικίας 12-15 ετών, που ήταν άπειρες ως προς την Πετοσφαίριση και τον αθλητισμό επιλέχθηκαν με την μέθοδο της ¨κατά στρώματα¨ τυχαίας δειγματοληψίας και σχημάτισαν τρεις ομάδες, δύο πειραματικές και μία ελέγχου. Οι μαθήτριες και των τριών ομάδων ασκήθηκαν με το ίδιο ελεγχόμενο πρόγραμμα, ενώ λάμβαναν διαφορετικό τύπο ανατροφοδότησης. Η πρώτη πειραματική ομάδα (Ν=18) λάμβανε ανατροφοδότηση με επίδειξη των δεξιοτήτων από πρότυπο μέσω κοινής ηλεκτρονικής οθόνης, ενώ ταυτόχρονα λάμβανε και προφορικές οδηγίες. Η δεύτερη πειραματική ομάδα (Ν=16) λάμβανε ανατροφοδότηση με επίδειξη των δεξιοτήτων από μαγνητοσκοπημένο πρότυπο ταυτόχρονα με μαγνητοσκοπημένη εκτέλεση της ίδιας της δοκιμαζόμενης σε προσωπική οθόνη, ενώ λάμβανε και προφορικές οδηγίες. Και οι δύο πειραματικές ομάδες λάμβαναν την ανατροφοδότηση σε παράπλευρο, του γηπέδου, ειδικά διαμορφωμένο δωμάτιο. Η τρίτη ομάδα (Ν=19), που αποτελούσε την ομάδα ελέγχου λάμβανε ανατροφοδότηση με προφορικές οδηγίες μόνο κατά τη διαδικασία της εξάσκησης. Οι δοκιμαζόμενες και των τριών ομάδων εφάρμοσαν ένα κοινό πρόγραμμα ασκήσεων σε 12 συνεδρίες, που η κάθε μία διαρκούσε 60 λεπτά. Η συχνότητα των συνεδριών ήταν δύο φορές ανά εβδομάδα και συνολικά το πρόγραμμα παρέμβασης 7 εβδομάδες, ενώ ακολούθησε και η εβδομάδα της διατήρησης χωρίς παρέμβαση για να γίνει ο έλεγχος της μάθησης. Οι δεξιότητες στις οποίες ασκήθηκαν οι μαθήτριες ήταν το σερβίς και η μανσέτα της πετοσφαίρισης. Για τη στατιστική ανάλυση των αποτελεσμάτων χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος της ανάλυσης διακύμανσης με 2 ανεξάρτητους παράγοντες με επαναλαμβανόμενες μετρήσεις (3Χ3), όπου ο ένας είναι ο χρόνος (αρχική, τελική και μέτρηση διατήρησης) και ο δεύτερος ήταν η ομάδα. Για τη στατιστική επεξεργασία των αποτελεσμάτων των μηχανισμών παρακίνησης χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος ανάλυσης διακύμανσης με 2 παράγοντες (3Χ2). Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι δεν βρέθηκε καμία στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ των ομάδων τόσο στο πρώτο, όσο και στο δεύτερο επίπεδο των μετρήσεων. Βρέθηκε όμως στατιστικά σημαντική επίδραση του κύριου παράγοντα χρόνου στην επίδοση και την τεχνική των δοκιμαζόμενων και των τριών ομάδων τόσο στο πρώτο όσο και στο δεύτερο επίπεδο μέτρησης. Συγκεκριμένα κατά τη τελική μέτρηση βρέθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά στη τεχνική του σερβίς και στη μανσέτα καθώς στην επίδοση της μανσέτας. Ενώ κατά τη μέτρηση διατήρησης βρέθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά μόνο στην τεχνική του σερβίς. Παρουσιάστηκε όμως μία υψηλότερη τάση βελτίωσης στις δοκιμαζόμενες της δεύτερης πειραματικής ομάδας που ακολουθούσαν το σύνθετο τύπο ανατροφοδότησης έναντι των άλλων ομάδων. Συμπερασματικά με την παρέμβαση του καθηγητή της φυσικής αγωγής ή προπονητή στην εξάσκηση όλοι οι τύποι εξωτερικής ανατροφοδότησης, που παρέχουν πληροφορίες στους δοκιμαζόμενους με προφορικές οδηγίες ή με παρατήρηση προτύπου ή με ταυτόχρονη επίδειξη προτύπου και εκτέλεσης της ίδιας της δοκιμαζόμενης, φαίνεται ότι είναι κατάλληλοι να συμβάλουν στη μάθηση δεξιοτήτων. Στους ψυχολογικούς μηχανισμούς τα αποτελέσματα δεν έδειξαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των ομάδων, αλλά τάσεις υπέρ της δεύτερης πειραματικής ομάδας. Με επιφύλαξη θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι ο τύπος της ταυτόχρονης ανατροφοδότησης προτύπου και εκτέλεσης της ίδιας της ασκούμενης σε συνδυασμό με προφορικές οδηγίες θα μπορούσε να επιδράσει περισσότερο θετικά στη μάθηση δεξιοτήτων εφόσον γίνουν μερικές αλλαγές στη μεθοδολογία.Summary In physical education and in sports, the generation of a motor program that the participant must process and use during his practice is a prevailing issue for skill acquisition. For this purpose, it is necessary to create a model related with the skill that the participant is asked to perform. Modeling observation is based on Bandura's theory (1986), which defines that “most human behaviour is learned by observation through modeling” that provides information, which induce a greater effect than verbal information. The main purpose of this investigation is to prove that simultaneous and co-ordinated model demonstration and execution of the skill by the participant, supported by verbal instructions, would constitute a feedback type that would affect more positively than the already tested feedback types skill learning on volleyball in participants of young age. In parallel with the attempt to verify or reject the main research hypothesis, it is attempted to respond to a series of research questions, related with the influence of feedback types on the mechanisms of target achievement, inner motivation and self-efficacy. Fifty three pupils of the 2nd high school of Koropi, Attica, 12 to 15 years of age, without any experience in volleyball, were selected with the method of stratified random sampling and were assigned to 3 groups, 2 experimental and 1 control group. Pupils from 3 groups practised at the same controlled program, while receiving different feedback type. The first experimental group (N=18) received as feedback the demonstration of the skill by the model on a common electronic monitor, while it simultaneously received verbal instructions. The second experimental group (N=16) received as feedback the simultaneous videotaped demonstration of the skill by the model and by the participants' videotaped performance (self-modeling), while it received verbal instructions. Both experimental groups received feedback in a especially formed room, close to the court. The third group (N=19), the control group, received as feedback verbal instructions during the practice procedure. Participants in all 3 groups followed a common program of volleyball exercises in 12 sessions, with duration of 60' each session. The frequency of the sessions was twice a week and in total the intervention program lasted 7 weeks, while there was the retention week without intervention to control for learning. The skills on which the participants practiced were serve and reception in volleyball. In statistical analysis, analysis of variance with 2 independent factors (3 x 3) with repeated measures was applied, where time was the first factor (initial, final and retention measurement) and the second factor was the group. Statistical analysis of the results on motivations mechanisms used analysis of variance with 2 factors (3 x 2). Results showed that there was no statistical significant difference among groups in the first as well as in the second level of measurements. However, there was a statistically significant main effect of time on performance and technique of participants in all 3 groups in the first, as well as in the second level of measurements. In particular, in the final measurement, a statistical significant difference was found in serve and reception technique and in performance in reception. During the retention measurement, a statistical significant difference was only found in technique in serve. However, a higher trend of improvement was found in participants of the second experimental group, which received the complex feedback type. In conclusion, all types of exterior feedback with the intervention of the physical education teacher or coach in practice, which provide information on participants either with verbal instructions or model observation, as well as with simultaneous model demonstration and self-modeling, appear to be appropriate to contribute in skill acquisition. In the psychological mechanisms, results did not show statistically significant differences among groups, but trends in favor of the second experimental group were nevertheless observed. With every precaution, we could argue that the feedback type of simultaneous model demonstration and self-modeling in combination with verbal instructions could have a more positive effect on skill acquisition, on the precondition that certain changes in methodology occur

Seasonal changes of jumping performance and knee muscle strength in under-19 women volleyball players

The purpose of the study was to compare the seasonal changes (preparation period [PP] and competition period [CP]) of vertical jumping performance and knee muscle strength in a team of under-19 women volleyball players (N = 12, 16.2 ± 1.5 years). The countermovement jump was used to evaluate jumping performance. The isometric knee extension moment at 150 ms from the onset of contraction (T150) and at a maximum of contraction (TMAX) were determined at 9 knee angles (from 10° to 90°, full knee extension = 0°). The peak isokinetic knee extension (TISOK-EXT) and flexion (TISOK-FLEX) moment were determined at 60, 180, and 240°·s-1. Repeated-measures analysis of variance was applied to the differences between PP and CP (p ≤ 0.05). Significant increases in jumping performance were found for jump height, peak impulse, total impulse, peak power, and takeoff velocity (p ≤ 0.05). At the knee flexion angles from 40° to 90°, T150 was significantly increased (p ≤ 0.05), whereas the increase was not significant at the rather extended knee angles of 10°, 20°, and 30° (p > 0.05). Only at 90° of knee flexion (p ≤ 0.05), TMAX was significantly increased.With the exception of TISOK-FLEX at 60°·s-1 (p ≤ 0.05), the increases of TISOK-EXT and TISOK-FLEX were not significant (p > 0.05). The TISOK-EXT/TISOK-FLEX ratios were not significantly changed (p > 0.05). The main application of the study is that it provides performance standards and potential criteria for variable selection for jumping performance and knee muscle strength seasonal evaluation. © 2013 National Strength and Conditioning Association

The contribution of skills in the interpretation of a volleyball set result with minimum score difference across genders

The aim of the present study was to identify volleyball skills that best discriminate between winning and losing in a set with the minimum score difference of men’s and women’s volleyball. The data have been collected for men from 140 and for women from 98 teams’ performances in all sets finished with 2 points difference between the top four teams in the final ranking during the men’s and women’s Greek Volleyball League for five seasons (2013–2014 until 2017–2018). The primary recorded and evaluated skills from 119 sets for men and women respectively are: 3422 and 2419 serves, 2916 and 2120 passes, 2566 and 1656 attacks after serve’s pass, 1518 and 1804 counter-attacks (after defense) and 1595 and 818 blocks. For the evaluation scale of each skill, a six-level ordinal scale was employed, with the value of “one” indicating a poorly executed skill and the value of “six” an excellent executed skill. The analysis revealed significant multivariate differences in gender and in the type of result and not in their interaction. A follow-up discriminant analysis showed that attack 1 is the most important performance indicator for male teams. Meanwhile, for female teams, the most important performance indicators are winning attack after serve’s pass but also counter-attack. The discriminant function classified correctly 67% and 58%, for men and women respectively, allowing space for further improving the critical performance indicators for both genders

Effect of simultaneous model observation and self-modeling of volleyball skill acquisition

This study examined the effect of feedback with simultaneous skilled model observation and self-modeling on Volleyball skill acquisition. 53 pupils 12 to 15 years old formed two experimental groups and one control group who followed an intervention program with 12 practice sessions for acquisition and retention of how to receive a ball. Groups received different types of feedback before and in the middle of each practice session. Reception performance outcome (score) and technique in every group were assessed before and at the end of the intervention program and during the retention phase. A 3 (Group) × 3 (Measurement Period) multivariate analysis of variance with repeated measures was applied to investigate differences. Results showed equivalent improvement in all three groups at the end of the intervention program. In conclusion, types of augmented feedback from the physical education teacher are effective in acquisition and retention of the skill for reception in Volleyball. © Perceptual and Motor Skills 2007

Variations in attack patterns between female and male opposite players in top-level volleyball

In volleyball, the opposite player is the most requested hitter since she/he is the player with a higher probability of successfully carrying out attacks. The main objective of this study was to analyze variables that predicted attack effectiveness, in top-level teams depending on gender. Inferential analysis and multinomial logistic regression were applied to analyze 1512 attacks of men and women opposite players from 79 sets of the six top-ranked teams in the Men and Women 2018 World Championships. The analysis revealed that in female volleyball to increase the odds for a winning attack from the opposite player, teams have to pass the ball more accurately, setters have to set in a faster tempo and opposites avoid off-speed attack and spike in a diagonal direction from position 2. On the contrary, in male volleyball the odds for a winning attack from the opposite player are increased when male setters set accurate to the pre-agreement point on the net independent of the quality of the previous pass, opposite players hit in parallel and volleyball coaches select proper line-up and process tactical substitutions to increase the number of rotations with an opposite player in the offensive zone