The morphological evaluation of the homograft wall in an electron microscopic study

Cases of massive purulent infection of vascular prosthesis are demonstrated in this study. Infected prosthesis was substituted by arterial homograft, harvested during multi-organ procurement, and stored by the cold ischaemia method. In the follow-up period, the patients were divided into two groups, those treated with immunosuppression (n = 16) and those treated without immunosuppressive drugs (n = 13). The patients underwent resurgery, during which a fragment of arterial wall was taken for electron microscopic examination. In the group with immunosuppression, the presence of the following structures was observed: endothelial cells, the intima, with a great number of elastic and collagen fibrils with fibrinogen inclusions, and active phagocyting myoblasts and myofibroblasts. In the group without immunosuppression electron microscopic examination showed the total destruction of the wall of the ruptured arterial homograft - absence of endothelium and sparse, damaged fibroblasts of the media or their degraded fragments, making a picture of cellular death. Morphological analysis of the arterial wall and the clinical state of the patient suggest the necessity of immunosuppressive treatment after fresh arterial homograft transplantation

Transplantation of autologous bone marrow mononuclear cells with VEGF gene improves diabetic critical limb ischaemia

Wstęp: Celem pracy była ocena bezpieczeństwa i skuteczności skojarzonej terapii autogennymi jednojądrzastymi komórkami szpiku kostnego oraz terapii genowej plazmidem VEGF165 u chorych z krytycznym niedokrwieniem kończyn dolnych spowodowanym cukrzycą. Materiał i metody: U 16 chorych z bólami spoczynkowymi oraz niedokrwiennym owrzodzeniem kończyny dolnej w przebiegu cukrzycy zdecydowano o podaniu komórek jednojądrzastych i plazmidu VEGF165. Komórki jednojądrzaste szpiku oraz plazmid były podawane drogą iniekcji domięśniowych do mięśni niedokrwionej kończyny. Do oceny wyniku zastosowanej terapii określano poziom VEGF w surowicy oraz wskaźnik kostka-ramię. Do określenia stopnia odczuwania bólu została użyta skala wzrokowo-analogowa (VAS). Do wykazania w naczyniach wykonywano CT angiografię przed i po 3 miesiącach terapii. Wyniki: Średnie (&#177; SD) stężenie VEGF w osoczu wzrastało nieistotnie statystycznie z 257 &#177; 80 pg/l przed terapią do 391 &#177; 82 pg/l (P > 0,05) po 2 tygodniach od zakończenia leczenia. Wskaźnik kostka&#8211;ramię wzrósł istotnie statystycznie z poziomu 0,26 &#177; 0,22 przed terapią do 0,49 &#177; 0,30 (p < 0,001) po 3 miesiącach terapii. Zmniejszenie bólu spoczynkowego obserwowano u wszystkich pacjentów, średnia wartość VAS zmniejszyła się z 6,3 &#177; 1,4 przed terapią do 1,2 &#177; 1,1 po 3 miesiącach (p < 0,002). Angiogramy wykazały rozwój naczyń krążenia obocznego w 12 kończynach. Niedokrwienne owrzodzenie zostało całkowicie wyleczone w przepadku 12 chorych. Amputacje przeprowadzono tylko u 4 pacjentów z powodu zaawansowanego zakażenia rany, jakkolwiek poziom amputacji obniżono w tych przypadkach poniżej kolana. Powikłania były ograniczone do przemijających obrzęków podudzi u 2 chorych i gorączki u 2 pacjentów. Wniosek: Domięśniowa autotransplantacja komórek jednojądrzastych szpiku kostnego w połączeniu z podaniem phVEGF165 genu jest bezpieczną oraz skuteczną metodą leczenia pacjentów z cukrzycą i krytycznym niedokrwieniem kończyn dolnych. (Endokrynol Pol 2013; 64 (2): 129&#8211;138)Introduction: The aim of this study was to assess the safety and efficacy of combined autologous bone marrow mononuclear cell and VEGF165 gene therapy in patients with diabetes mellitus suffering from critical limb ischaemia (CLI). Material and methods: The administration of mononuclear cells (MNCs) and naked VEGF165 plasmid was performed in 16 limbs of 16 patients with rest pain and ischaemic ulcers due to diabetes. MNCs and plasmid were injected into the muscles of the ischaemic limbs. The levels of VEGF in serum and the ankle-brachial index (ABI) were measured before and after treatment. The Visual Analogue Scale (VAS) was used to evaluate pain sensation. CT angiography was performed before and after three months of therapy. Results: Mean (&#177; SD) plasma levels of VEGF increased non-significantly from 257 &#177; 80 pg/L to 391 &#177; 82 pg/L (p > 0.05) two weeks after therapy. The ABI improved significantly from 0.26 &#177; 0.22 to 0.49 &#177; 0.30 (p < 0.001) three months after therapy. A decrease in rest pain was observed in all patients; mean VAS decreased from 6.3 &#177; 1.4 to 1.2 &#177; 1.1 after three months (p < 0.002). Angiograms showed the development of collateral vessels in 12 limbs. Ischaemic ulcers healed in 12 limbs. Amputation was performed in four patients only, because of advanced wound infection. However, the level of amputations was lowered below knee level in these cases. Complications were limited to transient leg oedema in two patients and fever in two patients. Conclusions: Intramuscular bone marrow MNCs autotransplantation combined with the administration of phVEGF165 gene is safe, feasible and effective for patients with diabetes and CLI. (Endokrynol Pol 2013; 64 (2): 129&#8211;138

A review of the possibilities of gene doping in sports focused on the advantages and disadvantages

Introduction and purpose: Gene therapy can be defined as a modification of gene expression in a patient's body. There are two main strategies: the abuse of "classical" gene therapy and strategies of RNA interference with gene transfer. The aim of the study is to analyze scientific literature on gene doping, with a focus on the advantages and disadvantages of using genes related to sports. Materials and methods: The literature available on PubMed was reviewed using the words “gene therapy”, “sport”. Description of the state of knowledge:&nbsp; The potential modification of genes such as EPO, IGF1/GH, HIF-1, PPAR have been identified as having beneficial effects for athletes. Modifying the EPO gene could lead to an increase in red blood cells and oxygen in the blood, which could increase muscle endurance. Modification of the IGF1/GH gene can lead to muscle hypertrophy, block muscle atrophy. The HIF-1 gene codes proteins involved in the hypoxia process and can increase endurance by facilitating the adaptation of cells to low oxygen conditions. Modifying the PPAR gene can impact carbohydrate and lipid metabolism, regulating body mass. Gene therapy could provide a potential cure for diseases such as acute anemia and muscular dystrophy. However, it is important to consider the ethical and health implications of gene doping. Summary: "Gene doping" is a practice that can lead to improved athletic performance but also to serious health problems. The introduction of regulations and doping tests detecting changes in the genome would exclude this practice among athletes who take risky and morally incorrect actions. Increasing the expression of genes such as EPO, IGF-1, HIF-1, PCK1 results in increased muscle endurance and performance. Further research is needed to understand the exact mechanisms and effects of gene therapy. Genetic modification has the potential to bring benefits such as treating diseases such as acute anemia resulting from kidney failure

Comparing peritoneal dialysis and hemodialysis - patient's perspective, special consideration of quality of life

Introduction and purpose: All over the world, patients suffer from chronic kidney disease (CKD) and end-stage kidney disease (ESRD). Patients can choose to undergo hemodialysis in a specialist center or use peritoneal dialysis in their own home. The aim of this study is to answer the question which of the above methods has a better impact on the quality of life of patients. Materials and methods: The literature available on PubMed, Scopus and Google Scholar was reviewed using the words “peritoneal dialysis”; “hemodialysis”; “quality of life”. Description of the state of knowledge: Patients with better physical and emotional functioning have a reduced burden of kidney disease, improved physical ability, pain relief, better overall health, enhanced social function, and more energy. Studies comparing peritoneal dialysis (PD) and hemodialysis (HD) have consistently found that PD is more effective in improving various aspects of quality of life (QOL), such as the physical component score, social component score, cognitive status, emotional function, physical function, body pain, burden of kidney disease, impact of kidney disease on daily life, symptoms/problems, sexual function, finances, and patient satisfaction. Summary: Patients with stage 5 chronic kidney disease who were treated with PD experienced better overall health-related quality of life (HRQoL) compared to patients treated with HD. This result was measured min. using the SF-36 and EQ-5D questionnaires

Current views on pathogenesis of rosacea

Rosacea is a chronic inflammatory disease that usually affects the central part of the face. The primary symptoms include facial flushing, persistent erythema, telangiectasia,  inflammatory pustules and papules. Based on groups of these symptoms, four basic rosacea subtypes have been defined: erythematotelangiectatic, papulopustular, ocular, phymatous; and one variant, granulomatous rosacea. Although the pathophysiology of this disorder is not fully known, many components such as immune and neurovascular dysregulation, oxidative stress, genetic background, gut microbiome, skin microbiome as well as external aspects are thought to play a role. In this article, we present the main factors that are speculated to be involved in the pathogenesis of rosacea. Methods and materials: We reviewed the literature available on PubMed and Google Scholar using the words "rosacea”, „rosacea pathogenesis”, „demodex”, „reactive oxygen species”, „rosacea microbiome”. Summary Rosacea is a chronic dermatosis whose etiology, despite many studies, is not fully understood. Currently, an abnormal inflammatory reaction caused by excessive stimulation of TLR-2 receptors is suspected as the main factor in the pathomechanism of the disease. Vascular disorders, transmission disorders, genetic factors, skin and intestinal dysbiosis also participate in the pathogenesis of rosacea. It is assumed that exogenous factors such as diet and exposure to UV radiation also play a role in the development of the disease

The evaluation of the healing of fresh arterial allografts in infected environments

Wstęp. Celem pracy była ocena wgajania materiału tkankowego (allograftu tętniczego) w masywnym zakażeniu protezy naczyniowej. Materiał i metody. Badaniem objęto 50 chorych z infekcją protezy naczyniowej w odcinku aortalno-biodrowo- udowym leczonych wymianą zakażonej protezy na homograft tętniczy. Badania wykonywano w Katedrze i Klinice Chirurgii Naczyniowej, Ogólnej i Transplantacyjnej AM we Wrocławiu w latach 1999-2004. Allograft przechowywano metodą zimnego niedokrwienia w temp. +4°C, w płynie konserwującym (świeży homograft tętniczy). Zakażenie i wgajanie homogarftu diagnozowano za pomocą Duplex-Doppler i scyntygrafii leukocytami znakowanymi Technetem 99m. W obserwacji pooperacyjnej chorych podzielono na dwie grupy: w grupie I po zabiegu operacyjnym zastosowano immunosupresję (24 pacjentów), natomiast w grupie II nie podano tych leków (26 chorych).Wyniki. W grupie osób leczonych pooperacyjnie lekami immunosupresyjnymi (grupa I) nie obserwowano powikłań w postaci pęknięcia przeszczepu związanego z degradacją jego ściany. W grupie chorych niestosujących leków obniżających odporność (grupa II) występowały powikłania związane z uszkodzeniem ściany allograftu pęknięcie, zakrzepica homograftu i tętniak prawdziwy. W obu grupach w badaniu scyntygraficznym odnotowano ustępowanie infekcji po wymianie protezy na homograft tętniczy. Wniosek. Zastosowanie świeżych homograftów tętniczych w leczeniu chorych z zakażeniami protez naczyniowych z protekcją immunosupresji jest właściwą metodą terapeutyczną.Background. In this paper, 50 cases of massive aorto-ilio-femoral graft infection treated by the replacement of infected prosthesis with arterial homograft in the Departament of Vascular, General and Transplantation Surgery In Wrocław University of Medicine during the years 1999&#8211;2003 are presented. Material and methods. The arterial allograft was stored with the application of cold ischemia method in a preservation solution at 4°C. Duplex-Doppler Ultrasound and scintigraphy with the use of technetiumlabelled leukocytes were used in the diagnostic evaluation of infection and of the healing process of the homograft. During the follow up period, patients in whom fresh homografts were used were divided into two groups: group I received immunosuppressive regimen after surgery (24 patients) and group II received no immunosuppression (26 patients). Results. In group I, no complications due to the homograft's wall degradation (e.g. graft rupture) were noticed. In group II, complications related to the impairment of the allograft wall were observed: graft rupture, true graft aneurysm and homograft thrombosis. In all groups the regression of infection after in-situ replacement of the synthetic prosthesis with the homograft was monitored with scintigraphy examination. Conclusion. The use of arterial homograft with the application of cold ischemia method and immunosuppression in the therapy of prosthetic graft infection is a proper treatment method

Komórki macierzyste i progenitorowe w biostrukturze ścian naczyń krwionośnych

Development of vascular and hematopoietic systems during organogenesis occurs at the same time. During vasculogenesis, a small part of cells does not undergo complete differentiation but stays on this level, “anchored” in tissue structures described as stem cell niches. The presence of blood vessels within tissue stem cell niches is typical and led to identification of niches and ensures that they are functioning. The three-layer biostructure of vessel walls for artery and vein, tunica: intima, media and adventitia, for a long time was defined as a mechanical barrier between vessel light and the local tissue environment. Recent findings from vascular biology studies indicate that vessel walls are dynamic biostructures, which are equipped with stem and progenitor cells, described as vascular wall-resident stem cells/progenitor cells (VW-SC/PC). Distinct zones for vessel wall harbor heterogeneous subpopulations of VW-SC/PC, which are described as “subendothelial or vasculogenic zones”. Recent evidence from in vitro and in vivo studies show that prenatal activity of stem and progenitor cells is not only limited to organogenesis but also exists in postnatal life, where it is responsible for vessel wall homeostasis, remodeling and regeneration. It is believed that VW-SC/PC could be engaged in progression of vascular disorders and development of neointima. We would like to summarize current knowledge about mesenchymal and progenitor stem cell phenotype with special attention to distribution and biological properties of VW-SC/PC in biostructures of intima, media and adventitia niches. It is postulated that in the near future, niches for VW-SC/PC could be a good source of stem and progenitor cells, especially in the context of vessel tissue bioengineering as a new alternative to traditional revascularization therapies

Bone-marrow cells in therapy of critical limb ischemia of lower extremities - own experience

Wstęp. W 2003 roku autorzy niniejszego artykułu rozpoczęli badania nad możliwościami leczenia chorych z krytycznym niedokrwieniem kończyn za pomocą implantacji własnych komórek macierzystych. Po okresie wstępnych przygotowań ustalono schemat postępowania, kryteria włączenia do leczenia i sposób prowadzenia badań kontrolnych oraz procedur bezpieczeństwa. Materiał i metody. Kryteria włączenia obejmowały krytyczne niedokrwienie kończyny niekwalifikujące się do leczenia chirurgicznego, po leczeniu zachowawczym nie krótszym niż 2 miesiące, w którym nie nastąpiła istotna poprawa zagrożonych zabiegiem amputacyjnym. Do kryteriów wyłączenia zaliczono: brak zgody chorego, inne powody niedokrwienia niż miażdżyca, znaczne zaawansowanie zmian zmuszające do pilnej amputacji, a także obecność choroby nowotworowej lub stan ogólny nierokujący przeżycia 6 miesięcy. Chorych po poinformowaniu i uzyskaniu od nich świadomej zgody losowo przydzielano do dwóch grup: kontrolnej (15 osób poddano terapii klasycznej) oraz badanej (14 pacjentów). Zastosowano następujący algorytm: w godzinach rannych wykonywano standardowy zabieg pobrania szpiku (z kości biodrowej), następnie przygotowywano w separatorze zawiesinę komórek za pomocą filtrowania szpiku, zagęszczania i separowania komórek CD34+ (frakcja zawierająca progenitory). Uzyskany materiał podawano chorym dwoma drogami miejscowo do tkanki mięśniowej niedokrwionej kończyny (n = 14) i podczas angiografii, do końcowego odcinka osiowego naczynia kończyny dostępnego cewnikiem (nad okluzję) (n = 4). W obserwacji uwzględniano parametry ogólne (RR, tętno, częstość oddechów, temperatura), wartość współczynnika kostka/ramię (ABI), makroskopowy obraz ewentualnych owrzodzeń i martwicy (fotografie), a także subiektywne odczucia pacjentów (VAS, skala jakości życia wg klasyfikacji WHO). Notowano parametry przed leczeniem, codziennie do momentu wypisu chorego ze szpitala, po 1., 3. i 6. miesiącu terapii. Wyniki. Angiografię wstępną wykonano u każdego pacjenta (wynik badania dyskwalifikował od przeprowadzenia zabiegu rewaskularyzacyjnego), natomiast badanie kontrolne przeprowadzono po 3 miesiącach u 5 chorych z grupy badanej (nie odnotowano różnic w ich obrazie). Punktami końcowymi obserwacji były amputacje (3 w grupie badanej i 7 w grupie kontrolnej) oraz śmierć pacjenta (nie odnotowano). W przypadku amputacji pobierano do badania histologicznego i w przypadku zastosowania komórek macierzystych obserwowano cechy angiogenezy. W większości przypadków uzyskano poprawę subiektywną (12 osób w grupie badanej vs. 7 w grupie kontrolnej). Zaobserwowano zmniejszenie owrzodzenia (8) oraz wygojenie w grupie leczonej komórkami szpiku (5) w stosunku do grupy kontrolnej (3). Amputacje przeprowadzono u 3 chorych (w grupie kontrolnej u 7 osób). Wnioski. Implantacja własnych komórek macierzystych uzyskanych ze szpiku kostnego jest bezpieczną i budzącą duże nadzieje metodą leczenia, pomimo znanych ograniczeń. Ze względu na możliwość jej rozwoju powinna stanowić przedmiot dalszych dociekań.Background. In 2003 we started investigations concerning the possibility of using new techniques, including bone-marrow cell implantation, in the therapy of critical leg ischaemia. Safety procedures, scheme of work and inclusion and exclusion criteria were established during the first faze in collaboration with various local departments and laboratories. Material and methods. Inclusion criteria consisted of critical leg ischaemia, no possibility of surgical operation, no effective 2 months conservative treatment or the possibility of limb amputation in the following months. Exclusive criteria included causes of ischaemia other than atherosclerosis, absence of consent, need for urgent amputation, cancer or poor general condition. After acquiring conscious consent, patients were randomized into two groups: conventional therapy (control group) (n = 15), and those treated with bone-marrow cells (n = 14). Standard bone marrow collection was performed as early as the first operation (usually about 8 a.m.) under general anaesthesia. Material was then prepared filtration and concentration in a separator - using standard procedure. Morphology and measurement of the amount of nuclear cells and CD34 cells were performed as well as microbiological examination. This material, including progenitor cells, was injected using two methods about 46 hours after bone marrow aspiration. In every case it involved several intramuscular injections into the ischemic limb (thigh and leg). In 4 cases we performed intravascular placement of progenitors using arteriography (in the distal part near the occluded part of the axial limb artery). Results. Observation was based on several parameters: vital parameters (blood pressure, heart rate, respiratory rate, temperature) measured every day during hospitalisation; ankle/brachial index (ABI), ulcerations or pedal necrosis documented by photography and subjective parameters: feeling of pain (VAS), self care (WHO scale) measured 1, 3 and 6 months after our procedure. Baseline angiography was performed in every case. Control angiography followed bone marrow collection after 3 months in 5 cases. No changes in angiograms were detected. Endpoints were: amputation (10) and death (no observations). In case of amputation, material was histologically examined and signs of angiogenesis (mostly new vein formation) were detected. In the group treated by stem cell implantation we reached greater subjective improvement in 12 cases compared to 7 in the control group; healing of ulcers in 8 cases (complete in 5 cases) compared to 3 cases in the control group. Amputations were performed in 3 patients in the index group compared to 7 in the control group.Conclusions. We think that implantation of patients' bone-marrow progenitor cells in cases of critical leg ischaemia is safe and is a prospective therapeutic method

Intimal hyperplasia in vascular anastomosis

Wstęp. Celem pracy była próba lepszego poznania procesów wgajania się protezy naczyniowej w układ tętniczy i powstawania neointimy. Materiał i metody. Badania prowadzono na 16 psach, którym wszczepiono protezę z PTFE w odcinku aortalno-udowym o średnicy 6 mm. Po upływie 6 miesięcy zwierzęta sekcjonowano, a protezę wraz z aortą i tętnicą udową pobierano i wykonywano badania okolicy zespolenia naczyniowego proksymalnego i dystalnego w mikroskopie świetlnym i transmisyjnym mikroskopie elektronowym. Wyniki. Stwierdzano, że błona wewnętrzna zespolenia dystalnego była grubsza. Wyniki były wysoce znamienne statystycznie (p = 0,0000000002824). W obrębie zespolenia dystalnego w porównaniu z proksymalnym stwierdzano makrofagi i granulocyty - wykazano cechy czynnej reakcji zapalnej. Liczniejsze były miofibroblasty i większe złogi kolagenu. Wnioski. Różnice w zespoleniu proksymalnym i dystalnym są wynikiem oddziaływań hemodynamicznych, bardziej nasilonych w zespoleniu dystalnym naprężeń stycznych (tangential stress), działających równolegle do prądu krwi wobec słabszych naprężeń stycznych (shear stress) działających prostopadle do naczynia. Przerost neointimy w obrębie zespolenia dystalnego jest więc spowodowany przez czynniki hemodynamiczne, biologiczną niezgodność protezy i tętnicy (compliance mismatch). Wydłużenie pobudzenia procesów zapalnych wywołuje powstanie neointimy, ale także wzmożoną produkcję kolagenu, przerost, pogrubienie błony wewnętrznej. Wywołuje to zaburzenia hemodynamiczne, wzrost oporu naczyniowego, turbulentny przepływ, co może powodować powikłania kliniczne - zakrzepicę protezy, infekcję protezy późną, tętniak zespolenia.Background. The study was performed to examine the healing process of a vascular prosthesis implanted into the arterial system and the formation of neointima. Materials and methods. The study was conducted on 16 dogs in which PTFE prostheses of 6 mm diameter had been implanted in the aortofemoral region. The animals underwent autopsy after 6 months. The prosthesis together with the aorta and the femoral artery was explanted in order to perform tests of the proximal and distal anastomosis area under the light and the transmission electron microscopes. Results. It was confirmed that the inner membrane (intima) of the distal anastomosis was thicker. The results were highly statistically significant (p = 0.0000000002824). Contrary to the proximal anastomosis, the area of the distal anastomosis revealed the presence of macrophages and granulocytes, being the markers of the active inflammatory reaction. Additionally, there were more myofibroblasts in this area and collagen deposits were bigger. Conclusions. The differences between the proximal and distal anastomosis are the result of haemodynamic processes. Tangential stress, appearing parallel to the blood flow, is much more prominent in the distal anastomosis area as opposed to the shear stress, appearing perpendicular to the vessel. Therefore, neointimal thickening in the area of distal anastomosis is caused by haemodynamic factors and the biological incompatibility of the prosthesis and the artery (compliance mismatch). Prolonged stimulation of the inflammatory process causes the formation of neointima as well as the increased collagen production, hypertrophy and thickening of the inner membrane. All of these result in haemodynamic disturbances, the increase of the vascular resistance and the turbulent blood flow. They, in turn, may become the cause of clinical complications such as thrombosis of the prosthesis, late prosthesis infection and formation of the aneurysm in the area of anastomosis

The activity of metalloproteinases in the wall of abdominal aortic aneurysm

Tętniaki aorty brzusznej (AAA, abdominal aortica neurysm) stanowią jedną z głównych przyczyn wykonywania zabiegów naczyniowych. W procesie destrukcji ściany naczynia i powstania tętniaka istotną rolę spełniają metaloproteinazy. Metaloproteazy macierzy posiadają zdolność trawienia kolagenu, fi bronektyny, elastyny, lamininy. Wzrost aktywności metaloproteinaz powoduje destrukcję macierzy pozakomórkowej. W następstwie oddziaływania ciśnienia tętniczego na osłabioną ścianę aorty brzusznej dochodzi do jej dylatacji i powstania tętniaka. W wielu pracach doświadczalnych i klinicznych wykazano wzrost ekspresji genów dotyczących metaloproteinaz macierzy zewnątrzkomórkowej w ścianie tętniaków aorty brzusznej. Uzyskane wyniki służą do porównania z wynikami ekspresji genów metaloproteinaz w innych tkankach lub zdrowej aorty. Dokładne poznanie roli metaloproteinaz w patogenezie tętniaków aorty brzusznej może zostać wykorzystane w profilaktyce i leczeniu tętniaków aorty.The abdominal aortic aneurysms (AAA) constitute one of the main reasons for performing a vascular surgery. The metalloproteinases play an important role in the process of the aorta wall destruction and the aneurysm formation. The matrix metalloproteinases posses the ability to digest collagen, elastin, fibronectin and laminin. The increased activity of the matrix metalloproteinases causes the destruction of the extracellular matrix. In consequence of the blood pressure on the damaged wall of the abdominal aorta, it becomes dilated and the formation of the aneurysm occurs. In a series of experimental and clinical works an increased expression of genes for matrix metalloproteinases in the wall of abdominal aortic aneurysms has been demonstrated.. These results are used to compare with the results of metalloproteinase gene expression in other tissues or the healthy aorta. The precise knowledge of the role of MMPs in the pathogenesis of abdominal aortic aneurysms can be used in the prevention and treatment of aortic aneurysms