Wstęp. Celem pracy była próba lepszego poznania procesów wgajania się protezy
naczyniowej w układ tętniczy i powstawania neointimy.
Materiał i metody. Badania prowadzono na 16 psach, którym wszczepiono protezę
z PTFE w odcinku aortalno-udowym o średnicy 6 mm. Po upływie 6 miesięcy zwierzęta
sekcjonowano, a protezę wraz z aortą i tętnicą udową pobierano i wykonywano badania
okolicy zespolenia naczyniowego proksymalnego i dystalnego w mikroskopie świetlnym
i transmisyjnym mikroskopie elektronowym.
Wyniki. Stwierdzano, że błona wewnętrzna zespolenia dystalnego była grubsza.
Wyniki były wysoce znamienne statystycznie (p = 0,0000000002824). W obrębie zespolenia
dystalnego w porównaniu z proksymalnym stwierdzano makrofagi i granulocyty - wykazano
cechy czynnej reakcji zapalnej. Liczniejsze były miofibroblasty i większe złogi
kolagenu.
Wnioski. Różnice w zespoleniu proksymalnym i dystalnym są wynikiem oddziaływań
hemodynamicznych, bardziej nasilonych w zespoleniu dystalnym naprężeń stycznych
(tangential stress), działających równolegle do prądu krwi wobec słabszych naprężeń
stycznych (shear stress) działających prostopadle do naczynia. Przerost neointimy
w obrębie zespolenia dystalnego jest więc spowodowany przez czynniki hemodynamiczne,
biologiczną niezgodność protezy i tętnicy (compliance mismatch). Wydłużenie pobudzenia
procesów zapalnych wywołuje powstanie neointimy, ale także wzmożoną produkcję
kolagenu, przerost, pogrubienie błony wewnętrznej. Wywołuje to zaburzenia hemodynamiczne,
wzrost oporu naczyniowego, turbulentny przepływ, co może powodować powikłania
kliniczne - zakrzepicę protezy, infekcję protezy późną, tętniak zespolenia.Background. The study was performed to examine the healing process of a
vascular prosthesis implanted into the arterial system and the formation of neointima.
Materials and methods. The study was conducted on 16 dogs in which PTFE
prostheses of 6 mm diameter had been implanted in the aortofemoral region. The
animals underwent autopsy after 6 months. The prosthesis together with the aorta
and the femoral artery was explanted in order to perform tests of the proximal
and distal anastomosis area under the light and the transmission electron microscopes.
Results. It was confirmed that the inner membrane (intima) of the distal
anastomosis was thicker. The results were highly statistically significant (p
= 0.0000000002824). Contrary to the proximal anastomosis, the area of the distal
anastomosis revealed the presence of macrophages and granulocytes, being the markers
of the active inflammatory reaction. Additionally, there were more myofibroblasts
in this area and collagen
deposits were bigger.
Conclusions. The differences between the proximal and distal anastomosis
are the result of haemodynamic processes. Tangential stress, appearing parallel
to the blood flow, is much more prominent in the distal anastomosis area as opposed
to the shear stress, appearing perpendicular to the vessel. Therefore, neointimal
thickening in the area of distal anastomosis is caused by haemodynamic factors
and the biological incompatibility of the prosthesis and the artery (compliance
mismatch). Prolonged stimulation of the inflammatory process causes the formation
of neointima as well as the increased collagen production, hypertrophy and thickening
of the inner membrane. All of these result in haemodynamic disturbances, the increase
of the vascular resistance and the turbulent blood flow. They, in turn, may become
the cause of clinical complications such as thrombosis of the prosthesis, late
prosthesis infection and formation of the aneurysm in the area of anastomosis
