Datowanie filogenezy i analiza szlaków migracji baldaszkowatych z podrodziny Apioideae z wykorzystaniem rekonstrukcji ewolucji pyłku

Rozprawa składa się z dwu części. Celem pierwszej jest analiza wzorca czasowo-przestrzennego migracji euapioidów, które stanowią większość baldaszkowatych z podrodziny Apioideae. Druga część jest poświęcona weryfikacji uzyskanych czasów dywergencji podczas analiz biogeograficznych i kalibracji filogenezy całej rodziny baldaszkowatych z wykorzystaniem analizy ewolucji pyłku. W pierwszej części pracy zastosowano podejście bayesowskie umożliwiające jednocześnie szacowanie i kalibrację filogenezy oraz przeprowadzenie rekonstrukcji biogeograficznej. Przyjęto dyskretny model filogeograficzny Markowa z rozszerzeniem BSSVS. Filogeneza została oszacowana na podstawie 1194 sekwencji nrDNA ITS. Dla każdego istotnego szlaku zidentyfikowanego na podstawie testu BF zostały określone rozkład czasowy dyspersji i jej asymetria. Wyniki badań sugerują, że euapioidy powstały w eocenie, ok. 44,5 mln lat temu (95% HPD: 39,11-51,55) na terenie Azji Wschodniej, skąd rozprzestrzeniły się na całą Eurazję. Szczyt migracji do Nowego Świata przypadł w miocenie, a stosunkowo najpóźniej, w pliocenie i plejstocenie, została skolonizowana półkula południowa. Spośród siedemnastu zidentyfikowanych istotnych szlaków migracyjnych pięć stanowiło długodystansowe dyspersje transoceaniczne: (1) zachodnia Eurazja – Nearktyka; (2) obszar wschodnioazjatycki – Nearktyka; (3) państwo neotropikalne – Australia, (4) Neantarktyka - Australia i (5) państwo neotropikalne – Afryka Subsaharyjska. Większość dyspersji miała miejsce pomiędzy czterema głównymi centrami dywersyfikacji euapioidów: strefą klimatu umiarkowanego zachodniej Eurazji oraz obszarami śródziemnomorskim, irano-turańskim i wschodnioazjatyckim. Wymiana florystyczna między tymi obszarami była ogólnie symetryczna i ciągła w czasie. Istotną statystycznie asymetrię dyspersji stwierdzono dla następujących szlaków: obszar wschodnioazjatycki – Nearktyka, Nearktyka – państwo neotropikalne, Nearktyka – Neantarktyka, zachodnia Eurazja – Afryka Subsaharyjska i zachodnia Eurazja – Syberia. Zaobserwowany wzorzec migracji – intensywnej i symetrycznej w obrębie jednej strefy klimatycznej oraz często umiarkowanej i jednokierunkowej pomiędzy różnymi strefami klimatycznymi oraz wzdłuż długodystansowych szlaków transoceanicznych – wskazuje, że zarówno dostępność siedlisk, jak i bariery geograficzne odegrały istotną rolę w kształtowaniu współczesnego rozmieszczenia euapioidów. W drugiej części pracy zrekonstruowano stany ancestralne 29 cech morfologicznych pyłku w oparciu o filogenezę 59 współczesnych przedstawicieli rodziny i dwu gatunków należących do grupy zewnętrznej – araliowatych. Następnie dokonano przeglądu skamieniałości wstępnie zidentyfikowanych jako baldaszkowate. Siedem najlepiej zachowanych ziaren pyłku, dla których możliwe było określenie od 11 do 19 cech, zostało porównanych z rekonstrukcją stanów ancestralnych w celu utworzenia punktów kalibracyjnych. Zrekonstruowano całkowitą liczbę 319 zmian morfologicznych pyłku przy współczynniku homoplazji RI = 0,506. Pyłek wcześnie odgałęziających się linii baldaszkowatych zawiera wiele cech plezjomoroficznych wspólnych z araliowatymi, co utrudnia jego identyfikację. Pyłek należący do korony baldaszkowatych posiada cały zestaw cech ewolucyjnie nowych, jak na przykład wydłużoną oś biegunową w stosunku do wymiaru równikowego i ektoapertury, przewężenie w środkowej części komórki, czy pofalowane tectum. Na podstawie kryterium największej parsymonii, zostały zidentyfikowane cztery punkty kalibracyjne, które zostały użyte do kalibracji filogenezy baldaszkowatych, oszacowanej na podstawie 654 sekwencji intronu chloroplastowego genu rps16. Oszacowany czas dywergencji baldaszkowatych i araliowatych przypada na późną kredę, 69,8 mln lat temu (95% HPD: 55,4-84,7), a ostatni wspólny przodek baldaszkowatych żył 64,8 mln lat temu (95% HPD: 55,4-84,7), czyli na granicy kredy i trzeciorzędu. Oszacowanie wieku ostatniego wspólnego przodka euapioidów uzyskane w tej analizie różniło się zaledwie o 1,8 mln lat od otrzymanego poprzednio i wyniosło 42,7 mln lat temu (95% HPD: 38,4-48,3), a czasy dywergencji poszczególnych linii w obrębie euapioidów były generalnie spójne z tymi uzyskanymi podczas analiz na podstawie sekwencji nrDNA ITS

Anatomiczny blok prawej odnogi pęczka Hisa u chorej z lewostronnym szlakiem przedsionkowo-komorowym o szybkim przewodzeniu

Blok odnogi pęczka Hisa u chorych z zespołem Wolffa, Parkinsona i White'a wywiera wpływ na zapis EKG zarówno w czasie rytmu zatokowego, jak i w czasie częstoskurczu przedsionkowo-komorowego oraz pogłębia zaburzenia hemodynamiczne. U chorego ze szlakiem lewostronnym, w czasie częstoskurczu przedsionkowo-komorowego ortodromowego z cechami bloku prawej odnogi, lokalna aktywacja lewego przedsionka pojawia się w obrębie zespołu QRS. Nawet kiedy trwa już pobudzenie lewego przedsionka, nadal odbywa się pobudzenie prawej komory

Anatomiczny blok prawej odnogi pęczka Hisa u chorej z lewostronnym szlakiem przedsionkowo-komorowym o szybkim przewodzeniu

Blok odnogi pęczka Hisa u chorych z zespołem Wolffa, Parkinsona i White'a wywiera wpływ na zapis EKG zarówno w czasie rytmu zatokowego, jak i w czasie częstoskurczu przedsionkowo-komorowego oraz pogłębia zaburzenia hemodynamiczne. U chorego ze szlakiem lewostronnym, w czasie częstoskurczu przedsionkowo-komorowego ortodromowego z cechami bloku prawej odnogi, lokalna aktywacja lewego przedsionka pojawia się w obrębie zespołu QRS. Nawet kiedy trwa już pobudzenie lewego przedsionka, nadal odbywa się pobudzenie prawej komory

Laserocarpum, a new genus of Apiaceae endemic to Greece

Laserpitium pseudomeum is an endemic umbellifer of Greece occurring in the mountains of Sterea Ellas and northern Peloponnese. Molecular data indicate that it is not related to its putative congeners, but instead constitutes an isolated lineage. The nuclear ribosomal DNA ITS tree places it as a weakly supported sister group to Portenschlagiella ramosissima, the sole species in its genus, whereas the tree inferred from three noncoding cpDNA loci does not confirm this relationship. Portenschlagiella ramosissima is sometimes placed in Athamanta, an affinity supported neither by molecular data nor by fruit morphology. Laserpitium pseudomeum notably differs from P. ramosissima in vegetative, flower, and fruit characteristics, and no obvious morphological synapomorphies indicate their close relationship. Therefore, we place L. pseudomeum in the newly described genus Laserocarpum and lectotypify the species with the specimen Orphanides 2019 (G00766460) at G-Boiss

Treatment of patients with acute coronary syndrome: Recommendations for medical emergency teams: Focus on antiplatelet therapies. Updated experts’ standpoint

A group of Polish experts in cardiology and emergency medicine, encouraged by the European Society of Cardiology (ESC) guidelines, have recently published common recommendations for medical emergency teams regarding the pre-hospital management of patients with acute coronary syndrome. Due to the recent publication of the 2017 ESC guidelines for the management of acute myocardial infarction in patients presenting with ST-segment elevation and 2017 focused update on dual antiplatelet therapy in coronary artery disease the current panel of experts decided to update the previous standpoint. Moreover, new data coming from studies presented after the previous document was issued were also taken into consideration

On the search for the right definition of heart failure with preserved ejection fraction

The definition of heart failure with preserved ejection fraction (HFpEF) has evolved from a clinically based “diagnosis of exclusion” to definitions focused on objective evidence of diastolic dysfunction and/or elevated left ventricular filling pressures. Despite advances in our understanding of HFpEF pathophysiology and the development of more sophisticated imaging modalities, the diagnosis of HFpEF remains challenging, especially in the chronic setting, given that symptoms are provoked by exertion and diagnostic evaluation is largely conducted at rest. Invasive hemodynamic study, and in particular — invasive exercise testing, is considered the reference method for HFpEF diagnosis. However, its use is limited as opposed to the high number of patients with suspected HFpEF. Thus, diagnostic criteria for HFpEF should be principally based on non-invasive measurements. As no single non-invasive variable can adequately corroborate or refute the diagnosis, different combinations of clinical, echocardiographic, and/or biochemical parameters have been introduced. Recent years have brought an abundance of HFpEF definitions. Here, we present and compare four of them: 1) the 2016 European Society of Cardiology criteria for HFpEF; 2) the 2016 echocardiographic algorithm for diagnosing diastolic dysfunction; 3) the 2018 evidence-based H2FPEF score; and 4) the most recent, 2019 Heart Failure Association HFA-PEFF algorithm. These definitions vary in their approach to diagnosis, as well as sensitivity and specificity. Further studies to validate and compare the diagnostic accuracy of HFpEF definitions are warranted. Nevertheless, it seems that the best HFpEF definition would originate from a randomized clinical trial showing a favorable effect of an intervention on prognosis in HFpEF

Significance of NF-kappaB signaling and PARP1 activity in the TNF-induced inhibition of PHEX gene expression in human osteoblasts

Although loss of bone mineral density is a common symptom of chronic inflammatory diseases, its mechanisms are still poorly understood. The PHEX gene encodes a Zn-endopeptidase expressed in osteoblasts and contributes to bone mineralization. Data derived from rodents has indicated co-repression of the PHEX gene by the NF-kappa B pathway and poly(ADP-ribose) polymerase 1 (PARP1). The aim of this study was to determine the molecular mechanism involved in TNF-mediated downregulation of PHEX expression in human osteoblasts and human osteosarcoma cell line. We observed that activation of the NF-kappa B pathway by TNF was manifested as a nuclear increase in RELA and NFKB1 heterodimer. We found that TNF reduced PHEX expression and the proteasome inhibitor reversed this effect in osteosarcoma cell line. Contrary to the effects seen in rodents, inhibition of PARP1 enzymatic activity did not significantly reverse the effect of TNF on the human PHEX gene expression. EMSA studies showed that the number of adenines in the PHEX proximal promoter is crucial for the transcription factors' interactions within that region. The obtained results support the hypothesis indicating the existence of a molecular mechanism of gene repression that involves a poly adenine-rich region of the proximal gene promoters and PARP1 transcriptional activity.National Science Centre [N N401 6291 40]Open access journal.This item from the UA Faculty Publications collection is made available by the University of Arizona with support from the University of Arizona Libraries. If you have questions, please contact us at [email protected]