Risk assessment of uranium mill tailings disposal Boršt affected by a landslide

Risk and Reliability in Geotechnical Engineerin

Patient-specific bronchoscope simulation with pq-space-based 2D/3D registration

Objective: The use of patient-specific models for surgical simulation requires photorealistic rendering of 3D structure and surface properties. For bronchoscope simulation, this requires augmenting virtual bronchoscope views generated from 3D tomographic data with patient-specific bronchoscope videos. To facilitate matching of video images to the geometry extracted from 3D tomographic data, this paper presents a new pq-space-based 2D/3D registration method for camera pose estimation in bronchoscope tracking. Methods: The proposed technique involves the extraction of surface normals for each pixel of the video images by using a linear local shape-from-shading algorithm derived from the unique camera/lighting constraints of the endoscopes. The resultant pq-vectors are then matched to those of the 3D model by differentiation of the z-buffer. A similarity measure based on angular deviations of the pq-vectors is used to provide a robust 2D/3D registration framework. Localization of tissue deformation is considered by assessing the temporal variation of the pq-vectors between subsequent frames. Results: The accuracy of the proposed method was assessed by using an electromagnetic tracker and a specially constructed airway phantom. Preliminary in vivo validation of the proposed method was performed on a matched patient bronchoscope video sequence and 3D CT data. Comparison to existing intensity-based techniques was also made. Conclusion: The proposed method does not involve explicit feature extraction and is relatively immune to illumination changes. The temporal variation of the pq distribution also permits the identification of localized deformation, which offers an effective way of excluding such areas from the registration process

Opioidy i postępowanie w ciężkim bólu przewlekłym u osób starszych: konsensus międzynarodowego panelu ekspertów, ze szczególnym uwzględnieniem sześciu najczęściej stosowanych w praktyce klinicznej opioidów z III stopnia drabiny analgetycznej według Światowej Organizacji Zdrowia (buprenorfina, fentanyl, hydromorfon, metadon, morfina, oksykodon)

1. Zastosowanie opioidów w bólu nowotworowym. Kryteria wyboru analgetyków w leczeniu bólu u osób starszych obejmują głównie: ogólną skuteczność, ogólny profil działań niepożądanych, początek działania, interakcje lekowe, potencjał uzależniający i kwestie praktyczne, takie jak koszt i dostępność leku, podobnie jak natężenie i rodzaj bólu (nocyceptywny, ostry/przewlekły, itd.). Gradacja ważności kryterium wyboru w procesie podejmowania decyzji może ulec zmianie w dowolnym momencie. W postanowieniach prezentowanego konsensusu uwzględniono piśmiennictwo zawierające dane oparte na faktach (nie zawarto rozszerzonych danych i nie omówiono opioidów o przedłużonym czasie uwalniania stosowanych w bólu przewlekłym). Istnieją różne czynniki decydujące o wyborze przepisywanego leku, obejmujące jego dostępność i koszt, które mogą w pewnym momencie stanowić najważniejszy czynnik decydujący. Przezskórny preparat buprenorfiny jest dostępny, z wyjątkiem Francji, w większości krajów Europy, a szczególnie w tych, gdzie stosowanie opioidów jest powszechne. Dostępność podjęzykowego preparatu buprenorfiny w Europie jest ograniczona do kilku krajów, w tym Niemiec i Belgii. W Stanach Zjednoczonych przeprowadza się obecnie badania nad plastrem opioidowym, a ponieważ istnieją ograniczenia dotyczące dystrybucji preparatu podjęzykowego, jego zastosowanie nie jest rozpowszechnione. Obecnie staje się oczywiste, że piramida wieku uległa odwróceniu. Na całym świecie jest starsza populacja, która w przyszłości będzie wymagała opieki. Tę starszą populację charakteryzują takie oczekiwania od życia, że emeryt nie będzie już osobą, która ogranicza swoją aktywność wynikającą ze stylu życia. Sześćdziesięcioletni i 70-letni przedstawiciele pokolenia baby-boomers (pokolenie, które wyrosło w latach 60. XX w. w okresie wyżu demograficznego i zdołało uzyskać sukces materialny - przyp. tłum.) stali się baby-zoomers (ang. zoom - „skoczyć”, przemieścić się bardzo szybko) i chcą prowadzić życie czynne i aktywne. Są gotowi dokonywać wyborów terapeutycznych ze świadomością, że mogą doświadczać bólu, pod warunkiem polepszenia jakości życia oraz funkcjonowania. Dlatego w przypadku leczenia bólu u osób starszych należy uwzględnić dolegliwości towarzyszące, w tym ból nowotworowy i nienowotworowy, chorobę zwyrodnieniową stawów, reumatoidalne zapalenie stawów i neuralgię popółpaścową oraz stopień samodzielności pacjenta. Opioidy z III stopnia drabiny analgetycznej według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO, World Health Organization) są podstawą leczenia bólu u pacjentów z chorobą nowotworową, a morfina jest lekiem najczęściej stosowanym od wielu lat. Ogólnie rzecz biorąc, mimo że wiele badań obejmowało mało liczne grupy chorych, istnieją dane o wysokim poziomie wiarygodności (Ib lub IIb), które potwierdzają skuteczne działanie opoidów w chorobach nowotworowych. Na podstawie tych badań wszystkie opioidy uważa się za skuteczne w leczeniu bólu nowotworowego (chociaż składowe bólu nowotworowego są niewrażliwe lub tylko częściowo wrażliwe na opioidy), ale nie ma dobrze zaprojektowanych, ukierunkowanych badań przeprowadzonych w grupie starszych osób chorych na nowotwory. Spośród dwóch dostępnych leków podawanych przezskórnie - fentanylu i buprenorfiny - preparatem częściej badanym jest fentanyl, ale na podstawie opublikowanych danych oba wydają się skuteczne, charakteryzując się niską toksycznością i dobrym profilem tolerancji, szczególnie przy zastosowaniu małych dawek. 2. Zastosowanie opioidów w bólu nienowotworowym. Istnieje coraz więcej danych wskazujących na skuteczność leczenia opioidami bólu nienowotworowego (dane dotyczące leczenia - głównie poziom Ib lub IIb), ale konieczny jest indywidualny dobór dawki i rozważenie odpowiednich profili tolerancji. W tym przypadku również nie przeprowadzono żadnych specyficznych badań wśród osób starszych, ale można założyć, że opioidy okazały się skuteczne w leczeniu bólu nienowotworowego, który często jest objawem chorób typowych dla starszej populacji. Gdy jest niejasne, które leki i które schematy leczenia są lepsze w zakresie utrzymywania skuteczności analgetycznej, powinno się wybrać odpowiedni lek, biorąc pod uwagę kwestie bezpieczeństwa i tolerancji. Medycyna oparta na faktach (EBM, evidence-based medicine), którą włączono do najlepszych wytycznych praktyki klinicznej, powinna być podstawą procesu podejmowania decyzji dotyczących opieki nad chorym; choć w praktyce medycyna jest sztuką, którą realizuje się wtedy, gdy indywidualizuje się opiekę nad pacjentem. Pozwala to na uzyskanie równowagi między EBM a doświadczeniem płynącym z pojedynczych przypadków. Podczas wprowadzania wytycznych do praktyki klinicznej wartość mają zarówno zalecenia oparte na faktach, jak i opinie ekspertów. 3. Zastosowanie opioidów w bólu neuropatycznym. W przeszłości rola opiodów w leczeniu bólu neuropatycznego była przedmiotem dyskusji, ale obecnie coraz szerzej akceptuje się ich zastosowanie. W bólu neuropatycznym często są jednak wymagane większe dawki opioidów niż w bólu nocyceptywnym. Większość danych dotyczących leczenia ma poziom II lub III i sugeruje, że wcześniejsze dołączenie opioidów może być korzystne. Buprenorfina wykazuje wyjątkowo korzystne działanie w łagodzeniu objawów bólu neuropatycznego, co uważa się za wynik jej specyficznego profilu farmakologicznego. 4. Zastosowanie opioidów u starszych pacjentów z upośledzoną funkcją wątroby i nerek. U osób starszych często występuje upośledzenie funkcji narządów wydalniczych, a szczególnie nerek. U pacjentów starszych oraz z niewydolnością nerek w przypadku stosowania wszystkich opioidów (poza buprenorfiną) okres półtrwania aktywnej postaci leku oraz jego metabolitów jest wydłużony. Dlatego zaleca się, aby - z wyjątkiem buprenorfiny - zmniejszać dawki, wydłużać czas między dawkami i monitorować klirens kreatyniny. W związku z tym buprenorfina wydaje się lekiem z wyboru w przypadku leczenia opioidami u osób starszych. 5. Opioidy i depresja oddechowa. Depresja oddechowa jest istotnym zagrożeniem terapii opioidami u pacjentów z towarzyszącą chorobą płuc lub przyjmujących równocześnie leki działające na ośrodkowy układ nerwowy (CNS, central nervous system) związane z hipowentylacją. Nie wszystkie opioidy charakteryzują się takim samym depresyjnym wpływem na układ oddechowy. Buprenorfina jest jedynym opioidem wykazującym efekt pułapowy w przypadku depresji oddechowej podczas stosowania bez towarzyszących innych leków wpływających depresyjnie na CNS. W trakcie leczenia chorych obciążonych ryzykiem wystąpienia problemów oddechowych powinno się brać pod uwagę różne cechy opioidów w zakresie działania na układ oddechowy, dlatego należy zachować ostrożność przy dawkowaniu tych leków. 6. Opioidy i immunosupresja. Wiek wiąże się ze stopniowym pogorszeniem sprawności układu immunologicznego - immunostarzeniem, które powoduje zwiększoną zachorowalność i umieralność na choroby zakaźne, choroby autoimmunologiczne i nowotwory oraz obniżoną skuteczność immunoterapii, takiej jak szczepienia. Nie poznano do końca istotności klinicznej immunosupresyjnego wpływu opioidów u osób starszych, choć także sam ból może powodować immunosupresję. Stosując w tym przypadku opioidy, można osiągnąć odpowiedni efekt przeciwbólowy bez znaczących działań niepożądanych. U osób starszych powinno się jednak stosować opioidy o minimalnym działaniu immunosupresyjnym. Immunosupresyjne działanie większości tych leków jest słabo opisane i stanowi to jedną z trudności przy ocenianiu rzeczywistego zakresu działania opioidów, ale istnieją przesłanki przemawiające za tym, że większe dawki opioidów korelują z silniejszym działaniem immunosupresyjnym. Biorąc pod uwagę wszystkie dostępne, choć bardzo ograniczone, dane z prac przedklinicznych czy klinicznych, można zalecać stosowanie buprenorfiny, nie należy natomiast zalecać morfiny czy fentanylu. 7. Profile bezpieczeństwa i tolerancji opioidów. Profil działań niepożądanych poszczególnych opioidów jest różny. Ponieważ konsekwencje działań niepożądanych u osób starszych mogą być poważne, należy stosować środki o dobrym profilu tolerancji (szczególnie w odniesieniu do działania na CNS i układ pokarmowy ) i takie, które są możliwie najbezpieczniejsze w przypadku przedawkowania, zwłaszcza w zakresie wpływu na układ oddechowy. Stopniowe ustalanie dawki pozwala na zmniejszenie częstości typowych działań niepożądanych pojawiających się na początku leczenia, takich jak nudności i wymioty. Stosowanie postaci leków o przedłużonym uwalnianiu, obejmujące preparaty przezskórne, powoduje poprawę stopnia przestrzegania zaleceń

Collective and broken pair states of 65,67Ga

Excited states of 65Ga and 67Ga nuclei were populated through the 12C(58Ni,αp) and 12C(58Ni,3p) reactions, respectively, and investigated by in-beam γ-ray spectroscopic methods. The NORDBALL array equipped with a charged particle ball and 11 neutron detectors was used to detect the evaporated particles and γ rays. The level schemes of 65,67Ga were constructed on the basis of γγ-coincidence relations up to 8.6 and 10 MeV excitation energy, and Iπ=27/2 and 33/2+ spin and parity, respectively. The structure of 65,67Ga nuclei was described in the interacting boson-fermion plus broken pair model, including quasiproton, quasiproton-two-quasineutron, and three-quasiproton fermion configurations in the boson-fermion basis states. Most of the states were assigned to quasiparticle + phonon and three quasiparticle configurations on the basis of their electromagnetic decay properties

An open-label, 1-year extension study of the long-term safety and efficacy of once-daily OROS® hydromorphone in patients with chronic cancer pain

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Opioid analgesics have proven efficacy in the short-term management of chronic cancer pain, but data on their long-term use is more limited. OROS^®hydromorphone is a controlled-release formulation of oral hydromorphone that may be particularly well suited to long-term management of chronic cancer pain because it provides stable plasma concentrations and consistent analgesia with convenient once-daily dosing. The objective of this study (DO-118X) was to characterise the pain control achieved with long-term repeated dosing of OROS^®hydromorphone in patients with chronic cancer pain.</p> <p>Methods</p> <p>In this multicentre, phase III, open-label, single treatment, 1-year extension study, OROS^®hydromorphone was administered to 68 patients with moderate-to-severe chronic cancer pain, who had successfully completed a short-term equivalence study, and whose pain was controlled with a stable dose of medication (≥ 8 mg OROS^®hydromorphone or equivalent controlled-release morphine). Patients were started on the dose of OROS^®hydromorphone equivalent to the opioid dose on which they achieved dose-stable pain control in the equivalence study; dose adjustments were made as necessary and breakthrough pain medication was permitted. Efficacy was assessed with the Brief Pain Inventory (BPI) and patient and investigator global evaluations of treatment effectiveness. No formal statistical analysis was done.</p> <p>Results</p> <p>The mean (standard deviation) duration of exposure to study medication was 139 (129.9) days and the mean (standard deviation) average daily consumption of OROS^®hydromorphone was 43.7 (28.14) mg/day. All scores were maintained at a mild to moderate severity throughout the study; however, BPI scores for pain at its worst, pain at its least, pain on average, pain right now, and pain relief were slightly worsened at end point compared with baseline. Mean BPI pain interference with daily activities and patient and investigator global evaluation scores also remained generally stable. Treatment effectiveness was rated as fair to good throughout the study. The most frequently reported adverse events were nausea (n = 24, 35.3%), constipation (n = 22, 32.4%), and vomiting (n = 15, 22.1%).</p> <p>Conclusion</p> <p>The results of this extension study suggest that long-term repeated dosing with once-daily OROS^®hydromorphone can be beneficial in the continuing management of persistent, moderate-to-severe cancer pain.</p

Data-analysis strategies for image-based cell profiling

Image-based cell profiling is a high-throughput strategy for the quantification of phenotypic differences among a variety of cell populations. It paves the way to studying biological systems on a large scale by using chemical and genetic perturbations. The general workflow for this technology involves image acquisition with high-throughput microscopy systems and subsequent image processing and analysis. Here, we introduce the steps required to create high-quality image-based (i.e., morphological) profiles from a collection of microscopy images. We recommend techniques that have proven useful in each stage of the data analysis process, on the basis of the experience of 20 laboratories worldwide that are refining their image-based cell-profiling methodologies in pursuit of biological discovery. The recommended techniques cover alternatives that may suit various biological goals, experimental designs, and laboratories' preferences.Peer reviewe

Difficult tracheal intubation in neonates and infants. NEonate and Children audiT of Anaesthesia pRactice IN Europe (NECTARINE): a prospective European multicentre observational study

Background: Neonates and infants are susceptible to hypoxaemia in the perioperative period. The aim of this study was to analyse interventions related to anaesthesia tracheal intubations in this European cohort and identify their clinical consequences. Methods: We performed a secondary analysis of tracheal intubations of the European multicentre observational trial (NEonate and Children audiT of Anaesthesia pRactice IN Europe [NECTARINE]) in neonates and small infants with difficult tracheal intubation. The primary endpoint was the incidence of difficult intubation and the related complications. The secondary endpoints were the risk factors for severe hypoxaemia attributed to difficult airway management, and 30 and 90 day outcomes. Results: Tracheal intubation was planned in 4683 procedures. Difficult tracheal intubation, defined as two failed attempts of direct laryngoscopy, occurred in 266 children (271 procedures) with an incidence (95% confidence interval [CI]) of 5.8% (95% CI, 5.1e6.5). Bradycardia occurred in 8% of the cases with difficult intubation, whereas a significant decrease in oxygen saturation (SpO2&lt;90% for 60 s) was reported in 40%. No associated risk factors could be identified among comorbidities, surgical, or anaesthesia management. Using propensity scoring to adjust for confounders, difficult anaesthesia tracheal intubation did not lead to an increase in 30 and 90 day morbidity or mortality. Conclusions: The results of the present study demonstrate a high incidence of difficult tracheal intubation in children less than 60 weeks post-conceptual age commonly resulting in severe hypoxaemia. Reassuringly, the morbidity and mortality at 30 and 90 days was not increased by the occurrence of a difficult intubation event. Clinical trial registration: NCT02350348

Morbidity and mortality after anaesthesia in early life: results of the European prospective multicentre observational study, neonate and children audit of anaesthesia practice in Europe (NECTARINE)

Background: Neonates and infants requiring anaesthesia are at risk of physiological instability and complications, but triggers for peri-anaesthetic interventions and associations with subsequent outcome are unknown. Methods: This prospective, observational study recruited patients up to 60 weeks' postmenstrual age undergoing anaesthesia for surgical or diagnostic procedures from 165 centres in 31 European countries between March 2016 and January 2017. The primary aim was to identify thresholds of pre-determined physiological variables that triggered a medical intervention. The secondary aims were to evaluate morbidities, mortality at 30 and 90 days, or both, and associations with critical events. Results: Infants (n=5609) born at mean (standard deviation [SD]) 36.2 (4.4) weeks postmenstrual age (35.7% preterm) underwent 6542 procedures within 63 (48) days of birth. Critical event(s) requiring intervention occurred in 35.2% of cases, mainly hypotension (&gt;30% decrease in blood pressure) or reduced oxygenation (SpO2 &lt;85%). Postmenstrual age influenced the incidence and thresholds for intervention. Risk of critical events was increased by prior neonatal medical conditions, congenital anomalies, or both (relative risk [RR]=1.16; 95% confidence interval [CI], 1.04–1.28) and in those requiring preoperative intensive support (RR=1.27; 95% CI, 1.15–1.41). Additional complications occurred in 16.3% of patients by 30 days, and overall 90-day mortality was 3.2% (95% CI, 2.7–3.7%). Co-occurrence of intraoperative hypotension, hypoxaemia, and anaemia was associated with increased risk of morbidity (RR=3.56; 95% CI, 1.64–7.71) and mortality (RR=19.80; 95% CI, 5.87–66.7). Conclusions: Variability in physiological thresholds that triggered an intervention, and the impact of poor tissue oxygenation on patient's outcome, highlight the need for more standardised perioperative management guidelines for neonates and infants. Clinical trial registration: NCT02350348

Morbidity and mortality after anaesthesia in early life: results of the European prospective multicentre observational study, neonate and children audit of anaesthesia practice in Europe (NECTARINE)

BACKGROUND: Neonates and infants requiring anaesthesia are at risk of physiological instability and complications, but triggers for peri-anaesthetic interventions and associations with subsequent outcome are unknown. METHODS: This prospective, observational study recruited patients up to 60 weeks' postmenstrual age undergoing anaesthesia for surgical or diagnostic procedures from 165 centres in 31 European countries between March 2016 and January 2017. The primary aim was to identify thresholds of pre-determined physiological variables that triggered a medical intervention. The secondary aims were to evaluate morbidities, mortality at 30 and 90 days, or both, and associations with critical events. RESULTS: Infants (n=5609) born at mean (standard deviation [sd]) 36.2 (4.4) weeks postmenstrual age (35.7% preterm) underwent 6542 procedures within 63 (48) days of birth. Critical event(s) requiring intervention occurred in 35.2% of cases, mainly hypotension (>30% decrease in blood pressure) or reduced oxygenation (SpO2 <85%). Postmenstrual age influenced the incidence and thresholds for intervention. Risk of critical events was increased by prior neonatal medical conditions, congenital anomalies, or both (relative risk [RR]=1.16; 95% confidence interval [CI], 1.04–1.28) and in those requiring preoperative intensive support (RR=1.27; 95% CI, 1.15–1.41). Additional complications occurred in 16.3% of patients by 30 days, and overall 90-day mortality was 3.2% (95% CI, 2.7–3.7%). Co-occurrence of intraoperative hypotension, hypoxaemia, and anaemia was associated with increased risk of morbidity (RR=3.56; 95% CI, 1.64–7.71) and mortality (RR=19.80; 95% CI, 5.87–66.7). CONCLUSIONS: Variability in physiological thresholds that triggered an intervention, and the impact of poor tissue oxygenation on patient's outcome, highlight the need for more standardised perioperative management guidelines for neonates and infants