Philosophical aspects of "non-relativity" of the word in the adult – young child relationship

This article is an attempt of showing the presence of the word – the living word – as a linguistic/speech means in human being’s relation with the Other – with somebody closer than somebody else, who testifies with his/her presence to the presence of the person speaking to him/her. The presence of the word can be perceived as “non-relative” presence – in line with thinking about language/speech through the prism of their conventionally understood functions. Accepting after H.-G. Gadamer that our experience is linguistic in nature, I write about immersion in language in which, by assimilating its meanings, we can think and communicate our thoughts to others and communicate with them – we are able to talk. The presence of words as the foundation, opportunity and quality of relations with the Other is also relative in its nature. I present, following the ideas of E. Lévinas, the pre-linguistic way of being with the Other and I discuss silence as seemingly non-verbal contact with oneself and the Other. Since I focus on the relation with the Other, I also develop the theme of who is talking to whom, pointing out, at the same time, that talking to somebody fits in the “existential project” of the speaker. The considerations concentrated on the above problems became also a pretext to reflect on the selected aspects of verbal and non-verbal relation between an adult and a young child. The reflections undertaken in the article are mostly placed within the phenomenological perspective.W artykule podejmuję próbę ukazania obecności słowa – żywego słowa – jako środka języka/mowy w relacji jednego człowieka z Drugim – z kimś bliższym niż ktoś inny, kto swoją obecnością poświadcza obecność tego, który do niego mówi. O obecności słowa można mówić jako o obecności bezwzględnej – zgodnie z myśleniem o języku/mowie przez pryzmat ich konwencjonalnie rozumianych funkcji. Przyjmując za H.-G. Gadamerem, że nasze doświadczenie ma postać językową, piszę o zanurzeniu w języku, w którym, poprzez przyswojenie sobie jego znaczeń, możemy myśleć i komunikować swoje myśli innym oraz komunikować się z nimi – rozmawiać. Obecność słów jako podstawy, możliwości i jakości relacji jednego człowieka z Drugim ma także względny charakter. Za E. Lévinasem przedstawiam prelingwistyczny sposób bycia jednego człowieka z Drugim oraz omawiam milczenie jako pozornie nie-słowny kontakt z sobą samym i z Drugim. Ponieważ koncentruję się na relacji z Drugim, rozwijam także wątek tego, kto mówi do kogo, tym samym wskazując, że mówienie do kogoś mieści się w „projekcie egzystencjalnym” mówiącego. Rozważania skoncentrowane wokół powyższej problematyki stały się także pretekstem do podjęcia refleksji nad wybranymi aspektami słownej i niesłownej relacji między dorosłym a małym dzieckiem. Podjęte w artykule rozważania sytuuję przede wszystkim w perspektywie fenomenologicznej

Wartość autoteliczna czy instrumentalna? Rola studiów doktoranckich w opinii kierowników studiów i doktorantów

The discussed in the article issues of the significance of doctoral studies are becoming part of a wider economic, political and social international context. A particularly important factor here is the expectations of the labour market determined by contemporary developmental processes and a need to accommodate to challenges of the global competition, the growth in importance of new technologies, as well as growing classification and competence requirements. The purpose of the article is a reconstruction of the role of doctoral studies in Poland, both from the perspective of doctoral faculty advisors, and doctoral students. The authors are answering the question how much the value of doctoral studies is determined as autotelic, and how much as instrumental. Reconstructing the role and the significance of doctoral studies, the authors are using the results of their own research, including, among others, the analysis of motives for starting doctoral studies, as well as the evaluation of their usefulness. On the basis of this research a typology of doctoral students, in which attitudes towards doctoral studies were taken into account, was established. First, the authors are presenting the results of individual, deepened interviews, conducted with managers of doctoral studies at three leading Warsaw universities, next - with doctoral students. The comparison of statements of persons representing universities with views of doctoral students allowed to determine whether the visions of doctoral studies of these two groups representing the supply side (managers) and the demand side (doctoral students) are similar.Podejmowana w artykule problematyka znaczenia studiów doktoranckich wpisuje się w szerszy międzynarodowy kontekst gospodarczy, polityczny i społeczny. Szczególnie ważnym czynnikiem są tu oczekiwania rynku pracy wyznaczone przez współczesne procesy rozwojowe i konieczność dostosowania się do wyzwań globalnej konkurencji, wzrostu znaczenia nowych technologii, a także rosnących wymagań kwalifikacyjnych i kompetencyjnych. Celem artykuły jest rekonstrukcja roli studiów doktoranckich w Polsce zarówno z perspektywy kierowników studiów doktoranckich, jak i doktorantów. Autorki odpowiadają na pytanie, jak dalece wartość studiów doktoranckich określana jest jako autoteliczna, a jak bardzo jako instrumentalna. Rekonstruując rolę i znaczenie studiów doktoranckich autorki posługują się wynikami badań własnych, których przedmiotem była między innymi analiza motywów podjęcia studiów doktoranckich, jak i ocena ich przydatności. Na podstawie przeprowadzonych badań powstała typologia doktorantów, w której wyróżniono postawy wobec studiów doktoranckich. W pierwszej kolejności autorki przedstawiają wyniki indywidualnych wywiadów pogłębionych, przeprowadzonych z kierownikami studiów doktoranckich na trzech wiodących warszawskich uczelniach, w drugiej – z doktorantami. Porównanie wypowiedzi osób reprezentujących uczelnie z poglądami doktorantów pozwoliło określić, czy podobne są wizje studiów doktoranckich tych dwóch grup reprezentujących stronę podaży (kierownicy) i popytu (doktoranci)

Audio description for films in Poland : history, present state and future prospects

Rapid developments in the field of media accessibility for people with sensory impairments can be seen in numerous countries all around the world. Poland is one such country where accessibility services, such as audio description (AD), are becoming part of the audiovisual landscape and start attracting the interest of many, both in the industry and in research circles. This paper sets out to provide a detailed snapshot of the current situation in Poland with regard to the accessibility of films for persons with vision loss. We start with presenting a brief historical outline of the AD for films in Poland and then move on to discuss its present state. Special attention is given to challenges that need to be faced to mainstream accessibility. The data discussed in this article was obtained through literature review, desk research and personal contact with different actors of the AD provision chain in Poland. The results show that although AD is developing rapidly in Poland, it must face challenges in five main areas: (1) delivery and infrastructure; (2) distribution; (3) legislation; (4) communication, cooperation and coordination, and (5) financing

Cielesność i tożsamość podmiotu

CEL NAUKOWY: Celem artykułu jest syntetyczny opis cielesności („w tym” ciała) i jej związku z tożsamością podmiotu jako „jeszcze inaczej” pomyślanego podmiotu we współczesnym dyskursie humanistyczno-społecznym. PROBLEM I METODY BADAWCZE: Główną problematykę artykułu wyraża pytanie: jaki jest związek między cielesnością i tożsamością podmiotu? Aby móc generować odpowiedź na to pytanie, uprzednim wobec niego stało się pytanie: jakie są nadawane znaczenia ciału i cielesności we współczesnym dyskursie humanistyczno-społecznym? Po uprzedniej jakościowej analizie treści wybranej przedmiotowej literatury w artykule zastosowano zasadę jej kadrowania badawczego. W poszczególnych jego częściach zostały zaprezentowane najważniejsze wątki narracji o ciele, cielesności i tożsamości podmiotu. PROCES WYWODU: Artykuł rozpoczyna się od zaprezentowania obecności kategorii/pojęcia ciała i terminu „ciało” we współczesnych dyskursach humanistyczno-społecznych. Jest to przyczynek/ pretekst, ale przede wszystkim podstawa do podjęcia rozważań o niemożności oddzielenia ciała od cielesności i vice versa. Rozważania te prowadzą do odsłonięcia cielesności (zatem i ciała, choć w artykule nie są podejmowane wątki o posiadaniu ciała, bycia w ciele, bycia poza ciałem) jako źródła i osnowy tożsamości podmiotu. WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: Na kanwie jakościowej analizy treści wybranej literatury przedmiotowej została zaprezentowana konceptualizacja cielesności jako źródła i osnowy tożsamości podmiotu. WNIOSKI, INNOWACJE, REKOMENDACJE: Wychodząc z założenia, że w myśleniu o podmiocie i jego tożsamości cielesność i jej konceptualizacje stanowią ich ramy, ważnym okazuje się to, jakie one są i jakie mogą być inne, także inne od konceptualizacji zaprezentowanej w artykule, oraz jak przedstawia się podmiot i jego tożsamość w ich pryzmacie

Obecność i ślad pedagoga jako fenomeny wychowania

Autorka w swojej pracy podejmuje problem obecności i śladu pedagoga w wychowaniu. Wychowanie wkomponowane jest w ontologiczno-egzystencjalny status bycia człowiekiem. Ujmując wychowanie w kategoriach ontologicznych – jako obecność – zakładamy, że jest ono po pierwsze faktem wskazującym na własną możność bycia. Po drugie – jako kategoria egzystencjalna – jest permanentnie tworzącą się jakością siebie jako obecności. Indywidualna obecność pedagoga i wychowanka nie jest czymś, o co chodzi w wychowaniu jako wspólnym doświadczeniu osobowym – jest ona niezbędną do niego okazją.Udostępnienie publikacji Wydawnictwa Uniwersytetu Łódzkiego finansowane w ramach projektu „Doskonałość naukowa kluczem do doskonałości kształcenia”. Projekt realizowany jest ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój; nr umowy: POWER.03.05.00-00-Z092/17-00. Publikacja dofinansowana ze środków Wydziału Nauk o Wychowaniu Uniwersytetu Łódzkiego oraz Towarzystwa Pedagogiki Filozoficznej im. B. F. Trentowskiego

Przestrzeń biblioteczna w opiniach bibliotekarzy, architektów i użytkowników (na przykładzie polskich bibliotek naukowych 1989-2009)

Znajomość potrzeb użytkowników oraz wymiana informacji między bibliotekarzami i architektami umożliwiają stworzenie przestrzeni bibliotecznej o najwyższej jakości, naturalnie przy uwzględnieniu uwarunkowań. Dlatego bardzo ważne jest poznanie świadomości profesjonalistów na ten temat w obu środowiskach, a też zagadnienie wymaga przedstawienia wagi tych założeń studentom informacji naukowej i bibliotekoznawstwa, jak i architektury. Autorka w tym celu przeprowadziła badania własne publikowanych opinii zagranicznych i krajowych w wybranej literaturze fachowej w okresie 20-lecia (po 1989 r.), dotyczących przyjętych rozwiązań organizacyjnych i architektonicznych (funkcjonalno – estetycznych) przestrzeni współczesnych bibliotek naukowych. Wyniki te zestawiła z ankietowymi bezpośrednimi badaniami tych środowisk, przeprowadzonymi w latach 2003 i 2007. Została w nich porównana zgodność opinii bibliotekarzy, architektów oraz innych użytkowników bibliotek i wysnute wnioski o konieczności zacieśnienia ich współpracy. W analizie ocen zostały wykorzystane kryteria jakości przestrzeni bibliotecznej Anglika Andrew McDonalda, opublikowane w 2006 r., które autorka wprowadziła do literatury polskiej w 2008 r. Dla skonkretyzowania podstawy badań w Polsce został sporządzony katalog 51 budynków bibliotecznych (1989-2009), opatrzony bibliografią wypowiedzi publikowanych oraz danymi o architektach i budynkach. Główną metodą całej rozprawy jest metoda funkcjonalna. W poszczególnych częściach rozprawy zostały zastosowane, jako techniki badawcze: analiza i krytyka piśmiennictwa, porównawcza, The Best Practice, studium przypadku, socjologiczno - statystyczna, bibliograficzna. Przeprowadzone badania pozwoliły usystematyzować wiedzę pomocną w projektowaniu przestrzeni bibliotecznej o wysokiej jakości, przydatną dla profesjonalistów i w edukacji. Ukazane zostały podobieństwa i różnice w świadomości bibliotekarzy, architektów i innych użytkownikami bibliotek na temat oceny przestrzeni bibliotecznej. Autorka uwidoczniła zalety cech jakości dobrej przestrzeni Andrew McDonalda, jako nowego kryterium oceny bibliotek oraz wyraz porozumienia architektów i bibliotekarzy (w relacji do zasad H. Faulkner-Browna) oraz podsumowała znaczenie i rolę bibliotekarzy dla stworzenia nowoczesnej przestrzeni bibliotecznej, szczególnie jako twórców programów użytkowych

Editorial: Corporeality and Subject

In the modern humanistic and social discourse the questions concerning body and bod[1]iliness become increasingly more important than the questions about the subject and his identity analysed from the perspective of the existing paradigms. Also, the hitherto utter[1]ances referring to the subject which is embodied are increasingly more often criticised. The modern approach to the body and bodiliness changes the narratives concerning subjectivity, as well as the subject and his identity which, intermediated through the body and bodiliness, is created in the cycles of life and in borderline experiences (crises, trau[1]mas) as a result of which a person may experiences somatic changes

Evaluation of the Healing Progress of Pressure Ulcers Treated with Cathodal High-Voltage Monophasic Pulsed Current: Results of a Prospective, Double-blind, Randomized Clinical Trial

OBJECTIVE: To investigate the effectiveness of high-voltage monophasic pulsed current (HVMPC) as an adjunct to a standard wound care for the treatment of Stage II and III pressure ulcers (PrUs). DESIGN: Prospective, randomized, double-blind, controlled clinical study. SETTING: Two nursing and care centers. PATIENTS: Patients with PrUs that did not respond to previous treatment for at least 4 weeks were randomly assigned to the electrical stimulation (ES) group (25 patients; mean age of 79.92 ± 8.50 years; mean wound surface area [WSA] of 10.58 ± 10.57 cm2) or to the control group (24 patients; mean age of 76.33 ± 12.74 years; mean WSA of 9.71 ± 6.70 cm2). INTERVENTIONS: Both the ES and control groups received standard wound care and respectively, cathodal HVMPC (154 microseconds; 100 pulses per second; 0.24 A; 250 μ/s) applied continuously for 50 minutes once a day, 5 times a week, or sham HVMPC. MAIN OUTCOME: Percentage area reduction over 6 weeks of intervention. MAIN RESULTS: In the ES group, there was a statistically significant decrease in WSA after 1 week of treatment (35% ± 30.5%) compared with 17.07% ± 34.13% in the control group (P = .032). After treatment, at week 6, percentage area reduction in the ES group was 80.31% ± 29.02% versus 54.65% ± 42.65% in the control group (P = .046). CONCLUSIONS: Cathodal HVMPC reduces the WSA of Stage II and III PrUs. The results are consistent with the results of other researchers who used HVMPC to treat PrUs

What can we learn from other people’s biographies? Example of Edith Piaf, tragic persona overwhelmed by passion

Spotkanie z biografią Innych może stanowić impuls do rozpoznania siebie w toku życia. Szczególnie ważnym wydarzeniem jest rozpoznanie dramatu w biografii Innych, które daje możliwość rozpoznania własnej tożsamości. Jest to możliwe na drodze od identyfikacji dramatu jako jednego z wątków biograficznych, uznanego za coś różnego od innych wątków, do identyfikacji siebie samego jako osoby przeżywającej lub mogącej przeżywać dramat w kategoriach „rozpoznania się we własnych zdolnościach” (Paul Ricoeur). Uczenie się z biografii Innych to rozumienie/ interpretacja złożoności ich/swoich wydarzeń, a nie przyswajanie i wyjaśnianie faktów.Other people’s biography can trigger the impulse to recognize ourselves within the progress of life. Recognizing the drama in other people’s biography is an exceptional moment which allows to find our own identity. It is possible in the way of considering the drama as one of the biography plots and distinguishing it from the other plots, to identifying ourselves with the person who is experiencing or can experience the drama in the category of “recognizing ourselves in our own abilities” (Paul Ricoeur). Learning about someone else’s biography is the comprehension/interpretation of the complexity of their/our events rather than explaining and assimilating facts.Udostępnienie publikacji Wydawnictwa Uniwersytetu Łódzkiego finansowane w ramach projektu „Doskonałość naukowa kluczem do doskonałości kształcenia”. Projekt realizowany jest ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój; nr umowy: POWER.03.05.00-00-Z092/17-00

(Re)konceptualizacja różnicy w kontekście tożsamości podmiotu działającego

What is the source and the effect of the acting subject’s identity? This question refers to difference, but not in its usual conceptualization, synonymous with a border and the need to maintain or transcend it. By reconceptualizing difference, which I see as “re-creating” the meaning and linking it with “added” meanings, this article restores its original load (importance) in being an acting subject, mediated in otherness. For this purpose, the différance of Jacques Derrida is invoked and his statements about it combined with those of other philosophers, in whom I found what is related and/or complementary and extends not only Derrida's thought, but that which constitutes the main theme of this article. On the one hand, otherness is an impulse to the “work” of the difference, and on the other hand, it is its effect. What is the role of the “work” of the difference in creating the identity of the acting subject? In connection with the “shift” of the effect of its work – otherness, into the area of the identity of the acting subject, can this subject say about itself: this is still me? In this context, what is responsive ethics, which, I believe, should be included in the contemporary humanistic and social discourse about the subject?L’article traite de l’identité du sujet agissant – qui en tant que tel (c’est-à-dire le sujet qui s’exprime) étant toujours en relation avec l’autre (et en référence à la philosophie de l’homme de Paul Ricoeur aussi avec lui-même comme autre) – est un sujet relationnel. La catégorie de « différence » s’inscrit dans le processus de construction de son identité. Elle est habituellement associée à la différenciation des autres – y compris de soi-même, par exemple, à une période antérieure. Et ainsi comprise, elle indiquerait une frontière entre le sujet et les autres (et lui-même comme un autre) et en même temps c’est elle qui « garderait » le sujet dans le « régime » de son identité. Dans l’article, la catégorie de différence, qui s’insinue dans la lecture des significations de la différance de Jacques Derrida, est déplacée de l’extérieur vers l’intérieur du sujet agissant, alias relationnel, et présentée comme une antériorité primaire de son identité en train de se construire. Il s’agit de l’importance de « l’agitation » invisible de ce sujet, qui n’est pas en soi une condition de changement ni de modifications (dans) de son identité – elle indique leur possibilité, impliquant la capacité de répondre à « l’agitation » elle-même. C’est ainsi que l’on arrive à la généalogie de l’éthique de soi en tant que sujet agissant alias relationnel, où la différance derridienne se manifeste par l’étalement, la pause, l’écart temporel et spatial – entre l’endroit où quelque chose est ici (ce que / qui je suis ici) et ce qui n’est pas encore quelque part (ce que / qui je ne suis pas là). Ce n’est que dans cette optique que l’on peut révéler une altérité avec laquelle « il faut faire quelque chose », aussi parce que c’est elle qui fait la différence dans le domaine de l’identité du sujet agissant, alias relationnel, en préfigurant une éventuelle modification. Toutefois, l’identité du sujet agissant, avec la différance de Derrida qui y est inscrite, ne constitue pas de base stable pour être un tel sujet. C’est pourquoi l’éthique réactive devient si importante, ses principales catégories sont la responsabilité en tant que réponse et engagement liés à l’interprétation de Heidegger de la raison d’action et au respect, chez Ricoeur, de la parole donnée dans la promesse. Cela signifie que le sujet agissant, alias relationnel, est « tout simplement » ancré dans l’éthique – il n’est pas pour autant destiné à agir éthiquement mais l’éthique de devenir un sujet agissant est une condition de la façon dont il agit.Co stanowi źródło, ale i efekt tożsamości podmiotu działającego? Pytanie to odsyła do różnicy, lecz nie w jej zwyczajowych ujęciach bliskoznacznych z granicą i koniecznością jej utrzymania lub przekroczenia. Poprzez (re)konceptualizację różnicy, którą ujmuję jako „od-tworzenie” znaczenia i powiązanie go ze znaczeniami „dodanymi”, w artykule przywraca się jej źródłową nośność (ważność) w byciu podmiotem działającym, zapośredniczonym w inności. W tym celu przywołana zostaje différance Jacquesa Derridy i – w dalszej kolejności połączenie jego wypowiedzi o niej z innymi filozofami, u których odnalazłam to, co pokrewne i/lub uzupełniające i rozszerzające nie tyle samą myśl Derridy, ile to, co stanowi główny wątek niniejszego artykułu. Inność z jednej strony jest impulsem do „pracy” różnicy, z drugiej zaś jej efektem. Jaka jest rola „pracy” różnicy w tworzeniu się tożsamości podmiotu działającego? Czy w związku z „przemieszczeniem” efektu jej pracy – inności, w obszar tożsamości podmiotu działającego, podmiot ten może o sobie powiedzieć: oto wciąż Ja? Czym w tym kontekście jest etyka responsywna, którą – zdaniem autorki artykułu – należy wpisać we współczesny dyskurs humanistyczno-społeczny na temat podmiotu