Bundle branch reentrant tachycardia treated with cardiac resynchronization therapy in a patient with dilated cardiomyopathy

A 66 years old woman with known dilated cardiomyopathy and severely reduced ejection fraction presented with bundle branch reentrant tachycardia. Bundle branch reentrant tachycardia is an uncommon form of ventricular tachycardia incorporating both bundle branches into the reentry circuit. The diagnosis is based on electrophysiological findings and pacing maneuvres that prove participation of the His- Purkinje system in the tachycardia mechanism. Radiofrequency ablation of right bundle is proposed as the first line therapy. In our patient, the ablation imposed a high risk of complications in view of the existing conduction defects. We decided to proceed with a CRT – D implantation, which improved patient’s symptoms and diminished ventricular tachycardia episodes. As a result, biventricular pacing may serve as an alternative method to ablation treatment

Pooled Analysis of Elderly Patients with Non-small Cell Lung Cancer Treated with Front Line Docetaxel/Gemcitabine Regimen: The Hellenic Oncology Research Group Experience

IntroductionThirty to 40% of patients with non-small cell lung cancer (NSCLC) are older than 70 years and rarely are enrolled in clinical trials. Moreover, in clinical practice, >75% of patients older than 65 years with metastatic NSCLC never receive any kind of chemotherapy.PurposeTo retrospectively evaluate the impact of age on efficacy and toxicity of chemotherapy regimens in patients with advanced NSCLC treated with the docetaxel-gemcitabine combination.Patients and MethodsPooled data from six clinical trials of the Hellenic Oncology Research Group were analyzed. According to their age, patients were divided into two groups: those with age <70 years and those with ≥70 years.ResultsA total of 858 patients were included in this analysis. Six hundred sixty-six (77.6%) patients were younger than 70 years, whereas 192 (22.4%) patients where ≥70-year-old. Overall response rate was 30.3% and 30.2% for patients <70 years and ≥70 years, respectively (p = 0.974). The median time to tumor progression was 4.1 and 4.5 months for patients <70 years and ≥70 years, respectively (p = 0.948). Median overall survival was 9.9 and 9.2 months for patients <70 and ≥70, respectively (p = 0.117). The multivariate analysis revealed performance status (PS) (p = 0.0001) and stage (p = 0.0001) as independent factors with significant impact on the hazard of death. Chemotherapy was well tolerated, but the incidence of grade III/IV mucositis was significantly higher in elderly patients (0.2% versus 1.5% for patients <70 versus ≥70 years, respectively; p = 0.011).ConclusionThe docetaxel/gemcitabine regimen has a comparable efficacy and tolerance in young (<70 years) and elderly (≥70 years) patients

Changes in Placental CRH, Urocortins, and CRH-Receptor mRNA Expression Associated with Preterm Delivery and Chorioamnionitis

abstract Context: The pathogenesis of preterm delivery (PTD) is not clear, although inflammation/infection play a major role. Corticotropin releasing-hormone (CRH) and Urocortins (Ucns) are involved in the pathophysiology of PTD. Objective: This study evaluates trophoblast mRNA expression of CRH, Ucn, Ucn2, Ucn3, and their receptors [CRH-type 1 receptor (CRH-R1), CRH-R2] in infective conditions. To determine whether infection or glucocorticoids contribute to change their placental mRNA expression, the effects of lipopolysaccharide or dexamethasone was evaluated. Design: Placentas were obtained from spontaneous PTD; premature rupture of membranes (pPROM) and pPROM with chorioamnionitis. Setting: Placental specimens were collected from women receiving perinatal care at our Division of Obstetrics and Gynecology. Patients or Other Participants: Pregnant women delivered preterm were enrolled. Interventions: mRNA expression was evaluated by RT-PCR. Main Outcome Measure: Because CRH and Ucns are involved in immunological functions we evaluated their involvement in PTD with or without infection. Results: CRH, Ucn2, and CRH-R1 mRNA expression were higher, while Ucn and CRHR-2 were lower in pPROM with chorioamnionitis than in PTD and pPROM. Ucn3 mRNA expression was lower in pPROM with and without chorioamnionitis than in PTD. The addition of lipopolysaccharide in trophoblast explants decreased Ucn, Ucn3, and CRH-R2 and increased CRH, Ucn2, and CRH-R1 mRNA expression in a dose-dependent manner. Dexamethasone increased CRH and decreased Ucn2 mRNA expression in a dose dependent manner. Conclusions: Our findings showed a significant impact of pPROM with chorioamnionitis on placental CRH peptides and receptors, suggesting that placental expression of stress-related pathways is activated in infective process

The clinical use of circulating tumor cells (CTCs) enumeration for staging of metastatic breast cancer (MBC): International expert consensus paper

BACKGROUND: The heterogeneity of metastatic breast cancer (MBC) necessitates novel biomarkers allowing stratification of patients for treatment selection and drug development. We propose to use the prognostic utility of circulating tumor cells (CTCs) for stratification of patients with stage IV disease. METHODS: In a retrospective, pooled analysis of individual patient data from 18 cohorts, including 2436 MBC patients, a CTC threshold of 5 cells per 7.5\u2009ml was used for stratification based on molecular subtypes, disease location, and prior treatments. Patients with 65 5 CTCs were classified as Stage IVaggressive, those with < 5 CTCs as Stage IVindolent. Survival was analyzed using Kaplan-Meier curves and the log rank test. RESULTS: For all patients, Stage IVindolent patients had longer median overall survival than those with Stage IVaggressive (36.3 months vs. 16.0 months, P\u2009<\u20090.0001) and similarly for de novo MBC patients (41.4 months Stage IVindolent vs. 18.7 months Stage IVaggressive, p\u2009<\u20090.0001). Moreover, patients with Stage IVindolent disease had significantly longer overall survival across all disease subtypes compared to the aggressive cohort: hormone receptor-positive (44 months vs. 17.3 months, P\u2009<\u20090.0001), HER2-positive (36.7 months vs. 20.4 months, P\u2009<\u20090.0001), and triple negative (23.8 months vs. 9.0 months, P\u2009<\u20090.0001). Similar results were obtained regardless of prior treatment or disease location. CONCLUSIONS: We confirm the identification of two subgroups of MBC, Stage IVindolent and Stage IVaggressive, independent of clinical and molecular variables. Thus, CTC count should be considered an important tool for staging of advanced disease and for disease stratification in prospective clinical trials

Articles Clinical validity of circulating tumour cells in patients with metastatic breast cancer: a pooled analysis of individual patient data

Summary Background We aimed to assess the clinical validity of circulating tumour cell (CTC) quantifi cation for prognostication of patients with metastatic breast cancer by undertaking a pooled analysis of individual patient data

Antiarrythmic efficacy of amiodarone and dronedarone after acute myocardial infraction in rats

Amiodarone is one of the most effective antiarrhythmic compounds currently available for the treatment of life- threatening arrhythmias. Chronic treatment with amiodarone is associated with a slow onset of action, thus large loading doses are required before clinical efficacy can be established. In clinical practice, the role of amiodarone is entrenched, but its side-effect profile during chronic ministration remains of concern. The development of thyrotoxicity has been attributed to the iodinated nature of the molecule. Dronedarone, a structurally related non-iodinated benzofuran-derivative of amiodarone, was developed to overcome these toxic effects. However, the issue of amiodarone-induced thyrotoxicity is not fully understood, as an additional iodine independent mechanism has been suggested. The efficacy of dronedarone in the treatment of ventricular arrhythmias during acute myocardial infarction is not well established. Previous studies in anaesthetised animals indicated that dronedarone and amiodarone have comparable antiarrhythmic properties. Firstly, we investigated the effects of chronic treatment with amiodarone or dronedarone on thyroid function and on ventricular tachyarrhythmias during acute coronary ligation in rats. Secondly, we assessed the safety and efficacy of a single, large, oral amiodarone dosing regimen, administered immediately after Ml generation. For the needs of our first experiment, fifty-five Wistar rats were randomly allocated to a 2-week oral treatment with either vehicle (n=18), amiodarone (30 mg/kg, n=20), or dronedarone (30 mg/kg, n=17). The protocol of the second study was quite different. Forty six rats were randomly allocated into two oral amiodarone treatment arms: (a) chronic (30 mg/kg daily for 2 weeks, or vehicle) and (b) single dose (100 mg/kg, or vehicle). In the acute amiodarone treatment arm, the drug was administered five minutes after myocardial ischemia induction. Myocardial infarction was generated by left coronary artery ligation. The electrocardiogram was recorded for 24 hours, using an implanted telemetry transmitter. Episodes of ventricular tachycardia/fibrillation, mortality rates and catecholamine levels were analyzed for both studies. In the first study, monophasic action potential recordings were obtained from the left ventricular epicardium at baseline and 24 h post-myocardial infarction and thyroid hormone levels were measured. Infarct size was measured at the end of the experimental procedure in any case. Thyroid function was similar in the 3 groups in the first part of the study. Compared to controls, chronic treatment with amiodarone and dronedarone equally decreased the number of ventricular tachycardia/fibrillation episodes by approximately 75%. Both agents prevented the increase in monophasic action potential duration and in beat-to-beat variation. Norepinephrine levels were lower only after amiodarone treatment. Despite the observed antiarrhythmic effect, total mortality did not differ between groups (38.8% in controls, 30.0% in the amiodarone group and 58.8% in the dronedarone group), because of excess bradyarrhythmic mortality in both drug groups that reached significance in the dronedarone group. As far as the second part of the study is concerned, no differences in infarct size were found between groups. Compared to controls (22.7±10.9), there was a similar reduction in the number of tachyarrhythmia episodes after either chronic (2.6±1.6, p=0.0011), or acute (3.6±1.7, p=0.031) amiodarone administration. Norepinephrine levels were lower only after chronic treatment. Total mortality did not differ between groups, because of excess bradyarrhythmic mortality mainly in the chronic amiodarone group. Chronic treatment with dronedarone and amiodarone display similar antiarrhythmic efficacy post-myocardial infarction, partly by preventing repolarization inhomogeneity. However, dronedarone increases bradyarrhythmic mortality possibly secondary to its negative inotropic effects. Amiodarone did not have the same effect, but it did not manage to improve survival at the end. On the contrary, acute oral amiodarone administration at large doses in the rat was associated with rapid antiarrhythmic effect and probably with less mortality rates.Η αμιωδαρόνη είναι ένα από τα πλέον διεθνώς καταξιωμένα φάρμακα για την αντιμετώπιση των επικίνδυνων για τη ζωή κοιλιακών αρρυθμιών μετά από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Η από το στόμα οδός χορήγησης της αμιωδαρόνης έχει μεγάλο χρόνο δράσης και για το λόγο αυτό απαιτούνται μεγάλες δόσεις εφόδου του φαρμάκου κατά την έναρξη της αγωγής. Στην κλινική πράξη, τη χρήση της αμιωδαρόνης περιορίζει σε μεγάλο βαθμό οι παρενέργειες που προκαλεί το φάρμακο σε διάφορα όργανα. Ιδιαίτερα, η θυρεοτοξική δράση της αμιωδαρόνης, που έχει συνδυαστεί με τις μεγάλες ποσότητες ιωδίου που εμπεριέχει στο μόριό της, αποτελεί συχνά αιτία διακοπής της χορήγησής της. Η δρονεδαρόνη, το αποϊοδιωμένο παράγωγο της αμιωδαρόνης, κατασκευάστηκε με σκοπό να ξεπεραστούν όλα αυτά τα προβλήματα. Εντούτοις, η τοξικότητα της αμιωδαρόνης είναι ακόμη υπό μελέτη, ενώ υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι καταστρέφει τα κύτταρα ανεξάρτητα από την ύπαρξη του ιωδίου στο μόριό της. Από την άλλη, η αποτελεσματικότητα της δρονεδαρόνης στις αρρυθμίες μετά το οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου δεν έχει προσδιοριστεί με ακρίβεια. Προηγούμενες πειραματικές μελέτες έδειξαν ότι, η δρονεδαρόνη και η αμιωδαρόνη έχουν παρόμοιες αντιαρρυθμικές ιδιότητες. Η συγκεκριμένη μελέτη έχει δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος, ελέγχθηκε η δραστικότητα της χρόνιας θεραπείας με αμιωδαρόνη και δρονεδαρόνη στις κακοήθεις κοιλιακές αρρυθμίες μετά το έμφραγμα του μυοκαρδίου και στη θυρεοειδική λειτουργία. Ενώ στο δεύτερο μέρος, χορηγήθηκε μία μεγάλη δόση αμιωδαρόνης από το στόμα λίγα λεπτά μετά την πρόκληση της ισχαιμίας, με σκοπό να εξετάσουμε την αποτελεσματικότητά της στις κακοήθεις κοιλιακές αρρυθμίες. Για τις ανάγκες του πρώτου μέρους της μελέτης, σε πενήντα-πέντε αρουραίους του τύπου Wistar χορηγήθηκε μετά από τυχαιοποίηση και για δύο εβδομάδες διαλύτης (v=18), αμιωδαρόνη (30 mg/kg, v=20) ή δρονεδαρόνη (30 mg/kg, v=17). Το πρωτόκολλο του δεύτερου σκέλους της μελέτης ήταν διαφορετικό. Σαράντα έξι αρουραίοι τέθηκαν με τυχαίο τρόπο σε χρόνια ή σε οξεία αγωγή από το στόμα με αμιωδαρόνη: στην μεν πρώτη ομάδα χορηγήθηκε αμιωδαρόνη στα 30mg/kgl καθημερινά ή ο διαλύτης για 2 εβδομάδες) και στη δεύτερη μία μόνο δόση αμιωδαρόνης στα 100mg/kg λίγα λεπτά μετά την πρόκληση της ισχαιμίας ή αντίστοιχα ο διαλύτης. Η πρόκληση της ισχαιμίας στους αρουραίους πραγματοποιήθηκε με τη σύγκλιση της αριστερής στεφανιαίας αρτηρίας με ράμμα. Ο καρδιακός ρυθμός εκτιμήθηκε ηλεκτροκαρδιογραφικά με βάσει τα επεισόδια κοιλιακής ταχυκαρδίας και κοιλιακής μαρμαρυγής, για τις επόμενες 24 ώρες χάρης στην τεχνική της τηλεμετρίας. Η θνητότητα και τα επίπεδα των κατεχολαμινών στο πλάσμα μετρήθηκαν στο τέλος και στα δύο μέρη της μελέτης. Στο πρώτο σκέλος της μελέτης, μετρήθηκαν επιπλέον τα μονοφασικά δυναμικά ενέργειας από την αριστερή κοιλία του ζώου πριν και 24 ώρες μετά την πρόκληση του εμφράγματος, όπως και τα επίπεδα των θυρεοειδικών ορμονών στο τέλος του πειράματος. Τα επίπεδα των θυρεοειδικών ορμονών ήταν παρόμοια και στις 3 ομάδες στο πρώτο μέρος της μελέτης. Σε σχέση με την ομάδα ελέγχου, η χρόνια χορήγηση αμιωδαρόνης και δρονεδαρόνης μείωσε εξίσου (περίπου 75%) τον αριθμό των επεισοδίων κοιλιακής ταχυκαρδίας/μαρμαρυγής. Από κοινού τα δύο φάρμακα απέτρεψαν την αύξηση της διάρκειας του δυναμικού ενέργειας και της διακύμανσής της μετά την πρόκληση της ισχαιμίας. Εικοσιτέσσερις ώρες μετά το οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου, τα επίπεδα νοραδρεναλίνης ήταν χαμηλότερα μόνο στην ομάδα που χορηγήθηκε χρονίως αμιωδαρόνη. Η συνολική θνησιμότητα δεν διέφερε ανάμεσα στις ομάδες (38,8% στην ομάδα ελέγχου, 30,0% στη ομάδα της αμιωδαρόνης και 58,8% στην ομάδα της δρονεδαρόνης), λόγω της αυξημένης θνητότητας λόγω βραδυαρρυθμίας και στις δύο ομάδες που έλαβαν αγωγή με αμιωδαρόνη και δρονεδαρόνη, η οποία ήταν στατιστικά σημαντική για την ομάδα της δρονεδαρόνης μόνο. Όσον αφορά το δεύτερο μέρος της μελέτης, δεν διαπιστώθηκαν διαφορές στο μέγεθος του εμφράγματος μεταξύ των ομάδων. Σε σύγκριση με την ομάδα ελέγχου (22,7±10.9), υπήρξε μια παρόμοια μείωση του αριθμού των επεισοδίων ταχυαρρυθμίας είτε μετά από χρόνια (2,6±1.6, p=0.0011), είτε μετά από οξεία χορήγηση (3,6±1.7, p=0.031) αμιωδαρόνης. Τα επίπεδα της νοραδρεναλίνης ήταν χαμηλότερα μόνο μετά από τη χρόνια θεραπεία με αμιωδαρόνη. Η συνολική θνησιμότητα δεν διέφερε μεταξύ των ομάδων, λόγω των αυξημένων θανάτων από βραδυαρρυθμία στην ομάδα που έλαβε χρόνια αγωγή με αμιωδαρόνη. Η χρόνια χορήγηση αμιωδαρόνης και δρονεδαρόνης έχουν παρόμοιο αντιαρρυθμικό αποτέλεσμα στις κακοήθεις κοιλιακές αρρυθμίες μετά το οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Ένας κύριος μηχανισμός δράσης των φαρμάκων είναι η καταστολή των διαταραχών της επαναπόλωσης που συνοδεύουν την οξεία ισχαιμία του μυοκαρδίου. Παρόλα αυτά, διαπιστώθηκε ότι η δρονεδαρόνη αυξάνει σημαντικά του θανάτους από βραδυαρρυθμικά αίτια, κάτι που ενδεχομένως να οφείλεται στην αρνητική ινότροπο δράση που έχει. Η αμιωδαρόνη από την άλλη πλευρά, δεν είχε αρνητική επίπτωση μεν, αλλά δεν κατόρθωσε να βελτιώσει την επιβίωση μετά το οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου δε. Αντίθετα, η οξεία από το στόμα χορήγηση του φαρμάκου σε μεγάλες δόσεις σε επίμυες, επέδειξε άμεση αντιαρρυθμική δράση και μια τάση για μικρότερη θνητότητα