Domperidone and Allopurinol combination effectiveness in the treatment of canine visceral leishmaniasis

Visseral leishmaniasisli köpeklerin sağaltımında kullanılan ilaçların klinik ve özellikle parazitolojik iyileşmede yetersiz oluşu, Leishmania suşlarında ilaca karşı direnç gelişimi, hastalığın klinik olarak nüks etmesi, toksik etkilerinin fazla oluşu, ilaçların pahalı olması ve zor bulunması nedeniyle sağaltımda zorluklarla karşılaşılmaktadır. Gastrik prokinetik ve anti'emetik olarak kullanılan D2 reseptor antagonisti domperidonun, son yıllarda KVL'nin sağaltımında kullanıldığı ve serum prolaktin seviyesinde önemli artışla birlikte anti'Leishmania antikor titresini önemli düzeyde azalma ve klinik iyileşmeyi sağlaması, allopurinolün ise klinik iyileşmeyi sağlaması, fiyatının ucuz olması, kolay bulunması, yan etkilerinin minimal düzeyde olması ve oral verilmesi nedeniyle KVL'nin sağaltımında kullanıldığı belirlenmiştir. Bu çalışmada, VL'li köpeklerin sağaltımında domperidon ile allopurinolün kombine kullanımının etkinliği amaçlanmıştır. Bu çalışmada klinik bulgulara, lenf yumrusu aspiratlarında amastigotların tanımlanmasına ve serolojik testlerden IFAT ile pozitif saptanmasına göre VL tanısı konulan 17 köpek kullanılmıştır. Visseral leishmaniasis tanısı konulan hayvanlar, rasgele seçilerek 2 gruba ayrılmış, ilk gruptaki VL'li köpeklere domperidon oral olarak 2 mg/kg dozda 1 ay süre ile allopurinol ise 30 mg/kg dozda 3 ay süreyle oral olarak, günde 1 kez verilmiştir. İkinci grupta bulunan enfekte köpeklere ise allopurinol yalnız başına 30 mg/kg dozda oral olarak, 3 ay süreyle, günde 1 kez uygulanmıştır. Her iki gruptaki VL'li hayvanların sağaltım öncesi (0. gün) ve sağaltım süresince (15., 30., 60. ve 90. günlerde) klinik, hemato-biyokimyasal, parazitolojik ve serolojik muayeneleri yapılmıştır. Bu çalışmada domperidon ve allopurinolün kombine uygulandığı gruptaki hayvanların ilk 15 gün içerisinde klinik iyileşme eğiliminde olduğu buna karşın allopurinolün tek başına kullanıldığı grupta ise ilk bir ay içinde klinik iyileşmeye rastlanılmadığı, ancak bazı köpeklerde 30. günde hafif düzeyde iyileşme olduğu belirlenmiştir. Bununla birlikte domperidon ve allopurinolün kombine uygulandığı grupta klinik iyileşmeyi takiben WBC, RBC, PCV ve albumin değerlerindeki değişimin allopurinolün yalnız başına uygulandığı gruba göre istatistiksel olarak önemli olduğu bulunmuştur (p<0,05). Domperidon ve allopurinol ile kombine sağaltıma alınan grupta bulunan ve lenf yumrusu aspiratlarında amastigot tespit edilen 8 köpeğin 6'sında 15. günden, 2'inde ise 60. günden itibaren amastigot saptanamamıştır. Allopurinolün yalnız başına uygulandığı grupta ise amastigot tespit edilen 4 köpeğin, 1'inde 30. günden, 2'sinde 60. günden, 1'inde ise 90. günden itibaren amastigot saptanamamıştır. Domperidon ve allopurinolün kombine kullanıldığı grupta sağaltım sonunda klinik iyileşmeye paralel olarak anti'Leishmania antikor titrelerinin 7 köpekte (%77,7) azaldığı, iki köpekte ise stabil kaldığı belirlenmiştir. Bununla birlikte allopurinolün tek başına uygulandığı grupta anti'Leishmania antikor titre düzeylerinin 2 köpekte arttığı, 2 köpekte stabil kaldığı ve 4 köpekte ise azaldığı saptanmıştır. Köpek visseral leishmaniasisin sağaltımında kombine olarak kullanılan domperidon ve allopurinolün, allopurinolün yalnız başına kullanıldığı gruba göre hastalığın klinik belirtilerinin azalmasında, hematobiyokimyasal bulguların düzelmesinde, hastalığın kontrolünde daha etkili olabildiği belirlenmiştir.Some concerns involving; deficiency of drugs for clinical and especially parasitological cure that are used in treatment of visceral leishmaniasis, resistance developed within Leishmania strains against drugs, relaps of clinical disease, excessive toxicological effects, expensive prices and rarely finding of drugs cause difficulties at therapy. Domperidone, a D2 receptor antogonist used as gastric prokinetic and anti-emetic, has recently been used in the treatment of canine visceral leishmaniasis, provide significant increase in serum prolactine level besides cause decrease in anti-Leismania antibody titers by clinical remission, whereas allopurinol has also been used for the treatment of canine visceral leishmaniasis because of clinical recovery, deemed as reasonably price, easily availability, minimal side effects and oral usability. In the present study the aim was to determine the efficacy of combined use of both domperidone and allopurinol in treatment of dogs with visceral leishmaniasis. A total of 17 dogs diagnosed as visceral leishmaniasis with clinical findings besides identification of amastigotes in lympoid nodules aspirates and serological tests (IFAT) were enrolled in this study. Dogs with visceral leishmaniasis were randomly divided into two groups: in first group dogs were treated with domperidone at a dosage of 2 mg/kg per orally for one month period and plus oral allopurinol at a dosage of 30 mg/kg once a day for 3 months period. In the second group infected dogs were given allopurinol solely aat a dosage of 30 mg/kg once a day for 3 months period. Dogs infected with visceral leishmaniasis in both gorups were examined clinically, haemato-biochemically, parasitologically and serologically in pre-treatment (day 0) and during treatment period. In the present study in animals belonging to groups treated with domperidone and allopurinol combination had tendency for recovery in the first 15 days, however in group treated solely with allopurinol dogs did not recover in the first month. Besides in domperidone and allopurinol combination group following clinical recovery variances in WBC, RBC, PCV and albumin values were statistically significant (p <0.05) in contrast to group involving solely allopurinol treated. In domperidone and allopurinol combination group, in that amastigotes were diagnosed within lymph node aspirates, 6 out of 8 after 15 days and in other 2 after 60 days amastigotes were nor detected furthermore. In group with solely allopurinol application in dogs with amastigote diagnosis, 1 out of 4 after 30 days and in 2 after 60 days and in 1 after 90 days no more amastigotes were detected. In domperidone and allopurinol combination group at the end of therapy period in paralel to clinical recovery anti-Leishmania antibody titers were decreased in 7 (77%) and were remained stabilised in 2 of dogs, respectively. Besides in group with solely allopurinol application anti-Leishmania antibody titers were increased in 2 dogs and remained stabilised and decrased in 2 and 4 dogs, respectively. In conclusion it may be suggested that domperidone and allopurinol combination therapy against canine visceral leishmaniasis may be more efficacious for relieving clinical signs, remission of hematobiochemical signs, controlling of the disease and decreasing anti-Leishmania antibody titers in contrast to alone allopurinol therapy

Spatial distribution of vector borne disease agents in dogs in Aegean region, Turkey

Objective. Assess the spatial distribution of seroprevalence of infection with or exposure to 4 vector-borne pathogens Ehrlichia canis, Anaplasma phagocytophilum, Borrelia burgdorferi and Dirofilaria immitis, across the coastal states of the Aegean region with special reference to clinical signs and haematological variances related to disease condition. Materials and methods. A convenience sample, targeting blood from at least 10 pet dogs from İzmir, Aydin, Denizli, Mugla and Manisa cities involved was evaluated using a canine point-of-care ELISA kit. Results. Out of 307 dogs tested the overall seroprevalence was highest for E. canis (24.42%), followed by E. canis + A. phagocytophilum co-infection (10.42%), A. phagocytophilum (7.49%) and D. immitis (2.28%). Only 2 cases were seropositive to B. burgdorferi albeit 10 dogs were co-infected with more than 2 agents. For both dogs infected with E. canis and co-infected with E. canis and A. phagocytophilum, anemia, thrombocytopenia and leukocytosis, were more commonly detected, whereas thrombocytopenia and leukocytosis were significant finding in dogs infected with A. phagocytophilum or D. immitis, respectively. Variance analysis showed significant differences for mean RBC, Hb, PCV and PLT values (p<0.01) among control group and other groups. Conclusions. Seropositivity for vector-borne pathogens other than B. burgdorferi, is moderately to widely distributed in dogs residing in the Aegean region in Turkey

Serum Zinc, Iron and Copper Concentrations in Dogs Infected with Hepatozoon canis

In Turkey, canine hepatozoonosis is an emerging infection with a large number of cases detected during the past five years. In the present study, serum zinc, copper and iron concentrations of dogs infected with Hepatozoon canis were measured for the first time. Compared to the controls (n = 10), serum zinc and iron concentrations in infected animals (n = 14) decreased significantly (p p p Hepatozoon canis infection may cause alterations in serum zinc iron and copper concentrations. Furthermore, in the treatment of infected animals addition of zinc and iron to the ration of infected animals should be taken into consideration

Aflatoksikoza u rotvajlera nakon uzimanja pljesnive hrane: kliničkopatološki nalazi i učinkovita terapija tetrasulfatom.

The purpose of this study was to describe the clinical, hematologic, gross, histopathologic and toxicologic findings and to report effective therapy application for aflatoxicosis in dogs, ascribed to the ingestion of moldy wet bread contaminated with aflatoxin. A prospective case series of 10 client-owned dogs from the same household developed toxicological signs after eating moldy bread treated with water that had been stored for an undetermined period, fully covered with a grey-green mold. All dogs exhibited vomiting followed by excessive salivation and hyperaesthesia. Among the surviving dogs (n = 7), three of them presented with diarrhea, depression, abdominal pain and two others showed icterus. One of the dead dogs was found on the initial referral. Two others were dead following initial diagnosis and prior to therapy application. The most common gross findings in the dogs were generalized icterus, mucosal or submucosal edema and petechial, to ecchymotic hemorrhages in the organs. Histopathological findings included focal necrotic areas extending from the periacinar to centroacinar regions in the liver, biliary hyperplasia, cholestasis and multifocal hemorrhages in the kidneys and lungs. Due to the sudden onset of clinical signs, the lack of exposure to other toxins, and the confirmed evidence of ingestion of moldy bread, the results of analysis of liver samples and the histopathological signs, the definitive diagnosis was mycotoxicosis. Therapeutic applications included tetrasulphate (an antidote) given orally, and supportive treatment with balanced electrolyte solutions, antiemetics and H2 receptor antagonist. All treated dogs (7/7) made a full recovery over 18-24 hours. The results of the present study reported here describe the clinicopathological features of aflatoxicosis in Rottweilers, suggesting that the use of tetrasulphate solution as an inexpensive and available therapy may have helped the survival of the dogs and might reverse the adverse health effects of mycotoxins.Svrha je ovog rada iznijeti kliničke, hematološke, patoanatomske, patohistološke i toksikološke nalaze te izvijestiti o uspješnom liječenju pasa koji su jeli pljesnivu i vlažnu hranu što je sadržavala aflatoksin. U 10 pasa jednog vlasnika primijećeni su znakovi otrovanja nakon što su jeli pljesniv kruh namočen u vodu koji je prethodno bio čuvan neodređeno vrijeme, a u potpunosti je bio prekriven sivo-zelenom plijesni. Svi su psi povraćali uz obilno slinjenje i hiperesteziju. Od sedam preživjelih pasa, tri su imala proljev, bili su potišteni te su pokazivali bol u trbuhu, a dva su imala i žuticu. Jedan od uginulih pasa na početku je upućivao na toksikozu. Dva su uginula nakon postavljene dijagnoze, a prije početka liječenja. Patoanatomski je ustanovljena generalizirana žutica, edem sluznice ili submukoze te petehijalna do ekhimotična krvarenja po organima. Patohistološki su ustanovljena nekrotična žarišna područja pružajući se od periacinarnih do centroacinarnih područja u jetri, zatim bilijarna hiperplazija, kolestaza i multifokalna krvarenja po bubrezima i plućima. Na osnovi nagle pojave kliničkih znakova, nedostatka dokaza izloženosti drugim toksinima, potvrđenog dokaza uzimanja pljesnivog kruha, rezultata analize uzoraka jetre i patohistoloških nalaza postavljena je konačna dijagnoza mikotoksikoze. Za liječenje je peroralno bio primijenjen tetrasulfat(antidot) i uravnotežena otopina elektrolita, zatim antiemetici i antagonisti H 2 receptora. Svi liječeni psi (7/7) u potpunosti su se oporavili za 18 do 24 sata. Prikazani rezultati opisuju kliničke i patološke značajke aflatoksikoze u rotvajlera i upućuju na zaključak da se ona može liječiti otopinom tetrasulfata kao jeftinim i pristupačnim lijekom koji može pomoći u preživljavanju pasa te smanjiti štetne učinke mikotoksina na zdravlj

Seroprevalence of visceral leishmaniasis in dogs in Aegean region

Ege Bölgesinde Köpeklerde Visseral Leishmaniasis’in Seroprevalansı Dünya Sağlık Örgütü’nün (DSÖ) belirlediği zoonoz hastalıklar arasında, en önemlilerinden biri olarak kabul ettiği leishmaniasis, ılıman, tropikal ve subtropikal iklim kuşağında yaşayan insan, evcil ve yabani memelilerin infeksiyöz bir hastalığıdır. İnsanlarda ve hayvanlarda pek çok farklı hastalık formları görülebilmesine rağmen hastalık ülkemizde, insanlarda visseral (VL) ve kutanöz (CL) form, köpeklerde ise visseral (CanVL) form olarak karşımıza çıkmaktadır. Akdeniz ülkelerinde olduğu gibi ülkemizde de insanlarda görülen visseral leishmaniasis’in (Kala-Azar) doğadaki asıl rezervuarını evcil ve yabani köpekler oluşturmakta ve hastalığın bir bölgede endemik veya sporadik olarak seyretmesinde en önemli rolü oynamaktadırlar. Köpek visseral leishmaniasis’in (CanVL) insan sağlığı için potansiyel bir risk oluşturması ve bu hastalığın ulusal ekonomideki kayıplar açısından düşünüldüğünde hastalığın saptandığı bölgelerde gerekli korunma önlemlerinin alınabilmesi, bölgedeki Veteriner Hekimler ve Hekimlerin durumdan haberdar edilerek, bu hastalığı tanı ve ayırıcı tanıda göz önünde bulundurmalarının sağlanması için klinik olarak birçok hastalıkla karışabilen köpek visseral Leishmaniasis’in tespit edildiği bölgelerde prevalansı ve insidansı hakkında detaylı araştırmaların yapılması gerekmektedir. Ülkemizde, seyahatlerin özellikle Akdeniz ikliminin hakim olduğu bölgelere kayması ve bu bölgedeki köpeklerde hastalığın görülmesi, visseral leishmaniasis’in son yıllarda Ege Bölgesinde önemini arttırmaktadır. Bu çalışmada, Ege bölgesinde (İzmir/Selçuk, Aydın/Merkez, Aydın/Kuşadası, Manisa/Turgutlu, Muğla/Bodrum, Muğla/Marmaris) sokak köpeklerinde CanVL’in seroprevalansının belirlenmesi amaçlanmıştır. Bu amaçla, İzmir/Selçuk, Manisa/Turgutlu, Aydın/Merkez, Aydın/Kuşadası, Muğla/Marmaris ve Muğla/Bodrum Hayvan Barınaklarında bulunan 300 adet sokak köpeğinin ırk, yaş ve cinsiyeti belirlenerek fiziksel muayeneleri yapılmış ve hastalığın serolojik tanısı amacıyla serum örnekleri toplanmıştır. Alınan serum örneklerinde, anti-Leishmania antikorları IFAT tanı yöntemiyle belirlenmiş ve ulaşılabilen köpeklerin popliteal lenf bezinden hazırlanan sürme preparatlarda parazitin amastigot formları belirlenmeye çalışılmıştır. Bu çalışmada, 300 köpekten 27’sinde (% 9) köpek visseral leishmaniasis’in varlığı belirlenmiştir. Seropozitif bulunan 27 köpeğin 11’inin Aydın/Kuşadası, 3’ünün İzmir/Selçuk, 1’inin Manisa/Turgutlu, 1’inin Muğla/Marmaris, 11’inin de Muğla/Bodrum hayvan barınaklarından olduğu saptanmıştır. CanVL yönünden seropozitif olan 16 köpekte hazırlanan popleteal lenf bezi aspiratlarının mikroskobik muayenesinde 11 köpekte amastigot görülürken (Şekil 11), 5 köpekte parazitin amastigot formuna rastlanmamıştır. Seropozitif köpeklerin klinik muayenesinde 27 köpeğin 25’inde (% 92,5) CanVL ile ilgili klinik bulgular görülürken, 2 köpekte (% 7,5) ise herhangi bir klinik bulgunun oluşmadığı belirlenmiştir. Bu verilerin gelecekte insan ve köpeklerde yapılacak çalışmalarda bir referans olarak kullanılabileceği düşünülmektedir. Ülkemizde Veteriner Hekimlerin ve Beşeri Hekimlerin bu hastalık hakkında bilgilendirilmesi, CanVL’in insan sağlığı için potansiyel bir risk oluşturması ve bu hastalığın ulusal ekonomideki kayıpları açısından düşünüldüğünde hastalığın saptandığı bölgelerde gerekli korunma önlemlerinin alınması gerekmektedir. Rezervuar olan semptomatik ve asemptomatik köpeklerin ve hastalığa yakalanan insanların tespiti amacıyla seroprevalans çalışmalarının ortaklaşa ve düzenli olarak yürütülmesinin gerekli olduğu kanısındayız.Seroprevalence of Visceral Leishmaniasis in Dogs in Aegean Region Leishmaniasis which is the most important zoonotic diseases as declared by World Health Organisation (WHO) is infectious diseases of human beings, domestic and wild mammals in temperate, tropical and subtropical regions. While there are several forms of the disease in human and animals, in Turkey visceral leishmaniasis (VL) and cutaneous leishmaniasis (CL) forms of the disease in humans and canine visceral leishmaniasis (CanVL) form in dogs were recognized. In Turkey like in many other Mediterranean countries, infected wild and domestic dogs constitute the main reservoir of the parasite causing visceral leishmaniasis (Kala-Azar) and play a key role in epidemiology of the disease in an area, whether it is endemic or sporadic. Canine visceral leishmaniasis (CanVL) is a potential risk for human health. When the economical loss due to the disease is thought, after an endemic area is recognized the effective implementation of control measures should be taken, Veterinary Practitioners and medical doctors in such area must be informed about diagnosis and differential diagnosis of the diseases. Additionally, detailed epidemiological surveys should be performed in order to obtain information about the incidence and prevalence of the disease where the canine visceral leishmaniasis is diagnosed. In view of the fact that, in our country, most of the traveling has been drifted to areas dominating Mediterranean climate where the dogs are infected with leishmaniasis, visceral leishmaniais has became very important in Aegean region in recent years. . In this study, it was aimed to determine seroprevalence of the disease in kennel dogs in İzmir/Selcuk, Manisa/Turgutlu, Aydin/Centre, Aydin/Kusadasi, Mugla/Marmaris and Mugla/Bodrum. For this purpose, with the determination of the breed, age and sex, physical examination of 300 stray dogs in kennels from İzmir/Selcuk, Manisa/Turgutlu, Aydin/Centre, Aydin/Kusadasi, Mugla/Marmaris and Mugla/Bodrum, serum samples were collected in order to make the serological diagnosis of the disease. In the serum samples, anti-Leishmania antibodies were determined using IFAT diagnostic prosedure and amastigote forms of the the parasite was tried to be dedected in smears from popliteal lymph nodes of the dogs which could be attained. In this study, the presence of visceral leishmaniasis was determined in 27 (9 %) of the 300 dogs. It was also determined that eleven of the 27 seropositive dogs were from Aydin / Kusadasi, 3 from Izmir / Selcuk, 1 from Manisa / Turgutlu, 1 from Mugla / Marmaris and 11 from Mugla / Bodrum. However, amastigotes were seen in the microscobic examination of the aspirates prepared from the popliteal lymph node from the 11 of the 16 CanVL seropositive dogs, in other 5 dogs amastigotes could not be seen. Clinical signs associated with the CanVL could be noticed in 25 (92,5 %) of the 27 seropositive dogs, however in two (7,5 %) dogs any clinical sign could not be seen. It was consider that the result of this study may be used as a reference to further studies on human and dogs. In our country, there is need for; giving information for the veterinary and human practitioners on the disease and necessary protection precautions should be made in the regions that the disease was determined considering the facts that CanVL is a potensial risk for human and may cause loss in national economy. We are in oppinion that the seroprevelance studies should be performed regulary and together in order to detect the human patients and the sympthomatic and asympthomatic dog which are the reservoirs for the disease

Failure of combination therapy with imidocarb dipropionate and toltrazuril to clear Hepatozoon canis infection in dogs

GAZYAGCI, SERKAL/0000-0002-0043-6942WOS: 000294225700047PubMed: 21472405Current treatments with imidocarb dipropionate for infected dogs with Hepatozoon canis do not always provide parasitological cure. The objective of this study is to determine whether concomitant use of toltrazuril may potentiate the effect of imidocarb dipropionate in the management of H. canis infection (HCI). Twelve dogs were determined to have naturally HCI based on clinical signs, identification of the parasite in blood smears, and serologic assay. The animals were allocated randomly to one of two groups (n = 6 in each group). Dogs in Imi group were given imidocarb dipropionate at a dose of 6 mg/kg body weight subcutaneously in two injections 14 days apart. Imi plus Toltra group was given imidocarb dipropionate as dose mentioned above and toltrazuril at 10 mg/kg/day orally for the first five treatment days. Clinical findings, blood counts and parasitaemia levels in blood before and 14, 28 and 56 days after the initial treatment were performed to evaluate treatment response. The overall clinical efficacy of imidocarb dipropionate with and without toltrazuril was 83.3% and 66.7%, respectively; with a mean recovery time of 21.0 and 25.6 days, respectively. A substantial main effect of time on mean PCV, Hb, WBC, neutrophil and PLT and gradual reduction of parasitaemia were significantly observed in both groups (P < 0.05), whereas no significant difference was noticed between the studied protocols. The parasitologic cure rate at the end of eight weekly observation period was 16.6% and 33.3% in Imi and Imi plus Toltra groups, respectively. Similar clinicopathologic and parasitologic responses were observed in both treated groups; thus, it was concluded that toltrazuril does not reveal additional benefit to imidocarb therapy in dogs with HCI