Change Point Determination in Audio Data Using Auditory Features

The study is aimed to investigate the properties of auditory-based features for audio change point detection process. In the performed analysis, two popular techniques have been used: a metric-based approach and the BIC scheme. The efficiency of the change point detection process depends on the type and size of the feature space. Therefore, we have compared two auditory-based feature sets (MFCC and GTEAD) in both change point detection schemes. We have proposed a new technique based on multiscale analysis to determine the content change in the audio data. The comparison of the two typical change point detection techniques with two different feature spaces has been performed on the set of acoustical scenes with single change point. As the results show, the accuracy of the detected positions depends on the feature type, feature space dimensionality, detection technique and the type of audio data. In case of the BIC approach, the better accuracy has been obtained for MFCC feature space in the most cases. However, the change point detection with this feature results in a lower detection ratio in comparison to the GTEAD feature. Using the same criteria as for BIC, the proposed multiscale metric-based technique has been executed. In such case, the use of the GTEAD feature space has led to better accuracy. We have shown that the proposed multiscale change point detection scheme is competitive to the BIC scheme with the MFCC feature space

The Polish linguistic test review in the assessment of Central Auditory Processing Disorders

The issue presented here dwells on linguistic tests as universal materials used in detection of hearing deficits and as a possibility of hearing training in all stages of speech perception. The article ranges the tests of which usage is important in case of the Central Auditory processing Disorder. The auditory impairments like CAPD are seldom phenomena from which suffer 10 % of adults and 2-3% of children. Everybody who frequently mishears words, misses instructions, has difficulty rapidly and accurately processing verbal information, has trouble with the prosodic or musical aspects of speech, or has noticeable difficulty hearing in background noise, should be suspected of having an auditory processing deficit and should receive a thorough evaluation. In other words, problem with interpreting and analyzing the sensory information received via auditory pathway is called Central Auditory Processing Disorder and needs a proper battery of audiologic tests. Criteria, which should be applied while preparing central auditory tests, have recently undergone practical practical and theoretical verification. Difficulty in formulating a representative , reliable and precise test is caused by many variables which appear by necessity of taking the phonetic and acoustic structure into consideration. Tests used in medical examination in order to diagnose Central Auditory Processing Disorders are classified into two major categories: Psychoacoustic tests and Electrophysiologic tests.

Szkoła dla Innego. Filozofia i pedagogika dialogu w edukacji międzykulturowej

The aim of this article is to demonstrate how Joanna Rutkowiak’s concept of educational dialogue representing dialogic pedagogy can help in the accomplishment of the goals of intercultural education. The author’s attention is focused particularly on globalizing thinking and hermeneutically understood conversation, which can be important factors leading to the cognitive transformation of an individual accomplished by taking different points of view into consideration and including them in one’s cognitive horizon. Such an approach may contribute to the development of particular teacher attitudes which support intercultural upbringing. These attitudes can be formed by transforming teachers’ dispositions and increasing their self-awareness in areas such as worldview held, beliefs, values and manifested behaviors. This self-awareness is the key factor in a multicultural environment, which is an area of increased tensions and conflicts between culturally different values, norms and interpretations of reality. The author argues that teachers play the key role in intercultural education, because effective fostering of openness and tolerance towards Other depends on their efforts. Educators should play the role of negotiators between differing points of view, translators of cultural otherness and exponents of openness and tolerance. They will not be able to achieve this goal without increased awareness of their cultural background and a high level of self-awareness.Celem artykułu jest pokazanie, w jaki sposób funkcjonująca w ramach pedagogiki dialogu propozycja Joanny Rutkowiak, aby uczynić dialog naczelną zasadą wychowania, może pomóc w realizacji zadań edukacji międzykulturowej. Szczególną uwagę autorka zwraca na myślenie globalizujące i hermeneutycznie rozumianą rozmowę, które mogą przyczynić się do poznawczego przeobrażenia jednostki poprzez uwzględnianie i włączanie do swojego horyzontu poznawczego odmiennych punktów widzenia. Takie podejście może przyczynić się do kształtowania sprzyjających wychowaniu międzykulturowemu postaw u nauczycieli, przeobrażając ich nastawienie i zwiększając samoświadomość co do własnego światopoglądu, wartości, przekonań i zachowań. Ta samoświadomość jest kluczowa w środowisku wielokulturowym, gdzie dochodzi do wzmożonych napięć i konfrontacji pomiędzy odmiennymi kulturowo interpretacjami rzeczywistości, wartościami i normami. Autorka twierdzi, że kluczową rolę w edukacji międzykulturowej odgrywają nauczyciele, gdyż to od nich zależy skuteczne kształtowanie postaw otwartości i tolerancji wobec Innego u uczniów. Wychowawcy powinni pełnić rolę negocjatorów między różnymi punktami widzenia, tłumaczy odmienności kulturowej oraz propagatorów otwartości i tolerancji. Nie uda się to bez zwiększonej świadomości własnego zaplecza kulturowego i wysokiego poziomu samoświadomości. Pomóc w tym może właśnie perspektywa dialogowa Rutkowiak, połączona z zaczerpniętą z filozofii dialogu dyrektywą zwiększonej wrażliwości na Innego i jego specyficzne potrzeby i uwarunkowania

Parodie, trawestacje, uwertury – znaczenie zabiegów stylizacyjnych w szkolnych etiudach Marka Piwowskiego

The subject of the article Parodies, travesties, overtures – meaning of styling treatments in Mark Piwowski’s school films are Marek Piwowski’s early, short films and the stylistic and parodic elements he used. As the starting point of the discussion, Katarzyna Maka-Malatynska adopts the findings of Jerzy Ziomek and Ryszard Nycz, and their definition of parody. Using categories of literary and film studies, the author examines four school films of the creator of The Cruise. Acknowledging parody as the first degree of mockumentary after Roscoe and Hight, she proposes that Piwowski’s first films be seen as mockumentary, which could result in a new interpretation of his later works.The subject of the article Parodies, travesties, overtures – meaning of styling treatments in Mark Piwowski’s school films are Marek Piwowski’s early, short films and the stylistic and parodic elements he used. As the starting point of the discussion, Katarzyna Maka-Malatynska adopts the findings of Jerzy Ziomek and Ryszard Nycz, and their definition of parody. Using categories of literary and film studies, the author examines four school films of the creator of The Cruise. Acknowledging parody as the first degree of mockumentary after Roscoe and Hight, she proposes that Piwowski’s first films be seen as mockumentary, which could result in a new interpretation of his later works.

Od Fantazji do Gumballa – estetyka filmu animowanego

The paper attempts to answer, what was the animation in the past and what it is today. According to the author animated film stands out a special references with the physical reality, a creativity and a syncretism. She describes two trends in animated film: the art animation and the popular animation and she analyzes two examples meeting this trends: Walt Disney’s Fantasia and contemporary TV series such as The Amazing World of Gumball.Artykuł stanowi próbę odpowiedzi na pytanie, czym była animacja niegdyś i czym jest dziś. Na podstawie refleksji filmoznawców i twórców autorka formułuje definicję filmu animowanego, wskazując na ograniczenie referencjalności, fikcjonalność i charakter synkretyczny jako główne wyróżniki filmu animowanego. Przywołuje dwa nurty działalności twórców animacji: film artystyczny i film masowy, popularny oraz omawia dwa przykłady ich krzyżowania się: słynną Disneyowską Fantazję oraz wybrane współczesne seriale dla dzieci

Epifania literacka w poezji Williama Butlera Yeatsa

Pojęcie epifanii jest dzisiaj często odnoszone do wczesnej estetyki Jamesa Joyce’a. Dzieje się tak nie bez przyczyny – Joyce nie tylko w mistrzowski sposób stosował poetykę epifanii w swoich powieściach, opowiadaniach i utworach poetyckich; to właśnie on pierwszy nadał angielskiemu słowu epiphany znaczenie, w jakim jest ono dzisiaj powszechnie używane przez literaturoznawców. W powieści Stefan bohater (Stephen Hero), pierwszej wersji późniejszego Portretu artysty z czasów młodości, tytułowy bohater powieści podkreśla związek epifanii z literaturą, sugerując, że sporządzenie starannego zapisu literackiego utrwalającego każde „duchowe” doświadczenie epifanii („spiritual manifestation”) jest powinnością każdego artysty – pisarza bądź poety. Mimo że to właśnie Joyce spopularyzował termin epifania w literaturze, konwencja literacka polegająca na sugestywnym przedstawieniu momentu intuicyjnego wglądu lub momentu postrzegania, któremu towarzyszy szczególnie wyostrzona percepcja, istniała i była popularna dużo wcześniej. Krytycy M. H. Abrams, Morris Beja, Robert Langbaum czy Ashton Nichols podzielają pogląd, że ważnym poprzednikiem modernistycznej epifanii literackiej była dobrze znana w epoce romantyzmu poetyka „Momentu”. Za jej twórcę jest zwykle uważany William Wordsworth, ale nie był on jedynym poetą stosującym tę estetykę w swojej twórczości w okresie romantyzmu. Do poetyki epifanii wracają później, chociaż nieco rzadziej niż w romantyzmie, poeci epoki wiktoriańskiej. W okresie modernizmu epifania literacka dość szybko ewoluuje, jednocześnie zyskując na popularności – stosuje się ją niemal powszechnie w modernistycznej prozie jako narzędzie nadające jej strukturę. Jednakże dwudziesty wiek to nie tylko wyraźna obecność epifanii literackiej w prozie – jest ona w dalszym ciągu stosowana w poezji, a wcześniej obowiązujące modele i konwencje ulegają dynamicznym zmianom również tutaj. Pośród poetów, którzy często stosowali poetykę epifanii w swojej twórczości, jednym ze szczególnie godnych uwagi jest Irlandczyk William Butler Yeats. Yeats, wizjoner i okultysta, który uważał się w młodości za duchowego spadkobiercę Blake’a i Shelleya, a u schyłku życia wciąż twierdził, że był jednym z „ostatnich romantyków”, jest dzisiaj często uważany za jednego z najważniejszych i najbardziej interesujących anglojęzycznych modernistów. Jego poezja początkowo powstawała pod wyraźnym wpływem literatury anglosaskiego romantyzmu, później widoczne są w niej wpływy symbolizmu i poezji wiktoriańskiej, a w dojrzałym wieku i pod koniec życia poety – wpływy poezji powstającej w czasie najbardziej dynamicznego rozwoju brytyjskiej literatury doby modernizmu. Ta różnorodność wpływów i wielość inspiracji znajduje swój wyraz w wyjątkowo zróżnicowanych przedstawieniach momentu-epifanii w poezji Yeatsa. Celem pracy doktorskiej Epifania literacka w poezji Williama Butlera Yeatsa (Literary Epiphany in the Poetry of W. B. Yeats) jest zbadanie tych różnorodnych przedstawień oraz odpowiedź na pytanie czy, a jeśli tak, to w jaki sposób i w jakim stopniu, Yeats przekształcał i adaptował istniejące, znane modele i konwencje charakterystyczne dla poetyki epifanii. Opracowanie liczy pięć rozdziałów. W rozdziale pierwszym omawiane są teoretyczne aspekty epifanii w literaturze. Drugi rozdział analizuje w kontekście kulturowym charakterystyczne dla literatury danego okresu użycia poetyki „momentu”, towarzyszące im konwencje oraz wybrane przedstawienia epifanii. Przegląd ten ma ułatwić przyjrzenie się specyfice poetyki epifanii literackiej w poezji Yeatsa w kolejnych rozdziałach i z tego względu omawiana jest tu przede wszystkim literatura powstała między rokiem 1798 (rok publikacji Ballad lirycznych Wordswortha i Coleridge’a) a latami trzydziestymi dwudziestego wieku. W rozdziałach trzecim, czwartym i piątym analizowane są wybrane wiersze Irlandczyka; zachowany jest tu porządek chronologiczny pozwalający na zbadanie, w jaki sposób jego strategie użycia poetyki epifanii zmieniały się na przestrzeni lat. Przeprowadzone analizy pozwalają stwierdzić, że Yeats niejednokrotnie wykorzystywał znane strategie przedstawiania epifanii-momentu, a jednocześnie w istotny sposób je przekształcał i adaptował, tworząc nowe, charakterystyczne dla siebie modele i wzorce. W początkowym okresie twórczości poeta posługuje się konwencjami znanymi w okresie romantyzmu, w tym towarzyszącymi często w tym okresie poetyce epifanii kategoriami wzniosłości i piękna, by konstruować utwory, w których epifaniczny „moment” często pod wieloma względami upodabnia się do swojego pierwowzoru z epoki romantyzmu. W tym czasie Yeats często pisze krótsze wiersze, których zwykle przejrzysta, spójna struktura ma na celu stworzenie określonej atmosfery emocjonalnej („mood”) w końcowej części utworu. Już wówczas w poezji Irlandczyka widoczne są wpływy symbolizmu, a w nieco późniejszym okresie – modernizmu. Ten proces stopniowej zmiany stylu spowoduje odejście od ściśle romantycznych konwencji przedstawiania epifanii, a ilustrują go przywoływane w rozdziale trzecim przemyślenia poety. W poezji opublikowanej w tomiku Responsibilities (1914) wpływy modernizmu są już bardzo wyraźne, a sam moment wglądu ma w wielu przypadkach stosunkowo rzadko spotykaną w poezji romantyków egatywną, pesymistyczną wymowę (np. w „The Cold Heaven” i „The Magi”). W wierszach tego okresu tak język jak i obrazowanie cechuje dalsze odejście od romantycznych wzorców. Jednocześnie Yeats stopniowo odchodzi od wielu stosowanych w romantyzmie konwencji przedstawiania epifanii, wybierając modernistyczny minimalizm i ekspresję pojedynczego obrazu w miejsce bardziej typowej dla romantycznej „chwili” dłuższej formuły opisowej, w której istotna jest dokładnie scharakteryzowana postać podmiotu lirycznego, sceneria i dramaturgia wydarzeń poprzedzających moment wglądu. Ówczesna koncepcja wyrazistego obrazu i pozbawionego abstrakcji języka, którą Yeats przeciwstawia „bezcielesnej emocji” poezji niektórych symbolistów i poetów wiktoriańskich, pod wieloma względami współbrzmi z założeniami imagizmu Pounda. Z drugiej strony charakterystyczna dla poezji Yeatsa w tym okresie tendencja do upatrywania źródła epifanii w tym, co nierealne, wyobrażone, wizyjne jest w dużym stopniu antymodernistyczna – archetypowy modernistyczny „moment” związany jest przecież z estetyzacją tego, co pospolite, codzienne czy banalne. Yeats pozostaje przez dłuższy czas pod wpływem poetyki wizji: w nieco późniejszych wierszach “The Second Coming” i “Leda and the Swan” ta tendencja jest jeszcze wyraźniejsza, a wizyjny charakter epifanii jest zaakcentowany poprzez kontekst, który stanowią ekscentryczne teorie tworzone w tym okresie przez poetę i szczegółowo opisane w A Vision. Irlandczyk wkrótce powraca do niektórych form i konwencji charakterystycznych dla poetyki epifanii w romantyzmie – estetyka ta jest obecna w tomikach The Wild Swans at Coole, The Tower i The Winding Stair and Other Poems. W tym późniejszym okresie twórczości Yeatsa przeżywany „moment” jest jednak w kontekście wymowy całości utworu zwykle pozbawiony wiary i optymizmu, które są zwykle dobrze uchwytnymi cechami jego romantycznego pierwowzoru. Utwory wykorzystujące niektóre konwencje popularne w romantyzmie mają zazwyczaj charakter dialogu teraźniejszości z przeszłością. W przeciwieństwie do wspomnianych wcześniej epifanii-wizji, w których osoba relacjonująca wydarzenia pozostaje często anonimowa, a niekiedy jest całkowicie ukryta, podmiot liryczny jest tu na ogół postacią pierwszoplanową. W tym okresie jako model, który pozwala na wykorzystanie konwencji epifanii, pojawia się niekiedy the greater Romantic lyric – opisana przez M. H. Abramsa, często stosowana w epoce romantyzmu forma dłuższego wiersza, w którym przemyślenia podmiotu lirycznego pozostają w ścisłym związku z obserwowanymi przez ów podmiot elementami określonego miejsca lub krajobrazu i niejednokrotnie prowadzą do doświadczenia wglądu. Inną strategią pozwalającą Yeatsowi na posłużenie się konwencjami jest przywołanie epifanii ukazywanej w sposób typowy dla romantyzmu – jako przeżywany przez podmiot liryczny ulotny moment intuicyjnego poznania, który umożliwia głęboką przemianę. W tym okresie poeta na ogół przekształca tę konwencję: umieszcza tak przedstawiony moment w przeszłości, sugerując, że taki sposób przeżywania jest niemożliwy dla podmiotu lirycznego w jego obecnej sytuacji. Kontrast między „tu i teraz” a „tam i wtedy” jest często dodatkowo podkreślony poprzez formę utworu: spójność i harmonia zwykle krótkiego fragmentu zwięźle opisującego moment krótkotrwałego olśnienia epifanii jest przeciwstawiana modernistycznemu kolażowi lub brakowi harmonii charakteryzującymi całą kompozycję; tym samym wymowa całości utworu zazwyczaj zaprzecza pozytywnej wymowie krótkiego fragmentu. W poezji napisanej po roku 1933 (rok publikacji tomiku The Winding Stair and Other Poems) epifania literacka pojawia się rzadko, kiedy jednak Yeats decyduje się na jej użycie, przybiera ona formy mało konwencjonalne i mało charakterystyczne, a jej sposób prezentacji zawiera niekiedy elementy groteski i surrealizmu

"In Violence and Epiphany" : Seamus Heaney's "North"

W opublikowanym w roku 1975 tomiku North (Północ) irlandzki poeta Seamus Heaney odnosi się do konfliktu w Irlandii Północnej, przywołując wydarzenia z odległej przeszłości i odwołując się do mitu. Tematem wierszy jest nie tylko cierpienie niewinnych ofiar przemocy, lecz także próba odpowiedzi na pytanie, czy możliwe jest zakończenie konfliktu i uzdrowienie społeczności, które w tym konflikcie uczestniczą – tak na poziomie indywidualnym, jak i na poziomie zbiorowości. Judith Lewis Herman w monografii Trauma and Recovery: The Aftermath of Violence from Domestic Abuse to Political Terror (1997) twierdzi, że powszechnie znane doświadczenie wglądu, umożliwiające radzenie sobie z traumą i w wyniku tego uzdrowienie, polega na uświadomieniu sobie własnej historii, w tym wypartych uczuć i wspomnień. Takie doświadczenie jest dostępne nie tylko jednostkom, ale całym społecznościom, twierdzi Herman. W tomiku North jednym z ważniejszych wydarzeń, które umożliwiają poecie zmierzenie się z przeszłością, jest obecność wikingów na terenie Irlandii w VIII i IX wieku. Ten temat ze szczególną siłą powraca w trzech wierszach analizowanych w artykule: Funeral Rites, North i Viking Dublin: Trial Pieces. Obrazy przywołujące Irlandię ery wikingów są tutaj dwuznaczne, często szokujące. „Ja” liryczne oscyluje między głosem jednostki i głosem zbiorowości. Symbole odnoszące się do skandynawskich najeźdźców są przejmowane przez irlandzkich Celtów, a częścią procesu umożliwiającego zrozumienie bliższej przeszłości staje się uświadomienie sobie, jak bardzo złożona jest tożsamość każdej społeczności. Heaney ostatecznie sugeruje, że uzdrowienie jest możliwe, ale proces, który może do niego doprowadzić, jest niezwykle trudny i długotrwały. W wierszu North głosy przeszłości są nie tylko źródłem wiedzy określającej własną tożsamość, ale również instruują, że zrozumienie własnej przeszłości staje się możliwe również poprzez akt uzewnętrznienia historii w czynności pisania

Affirmation, Acceptance and Rejection: Polish Contemporary Documentary Filmmakers and their Relation to Poland’s Documentary Film Tradition

This paper attempts to define the complex attitude to the tradition in Poland of fact-driven cinema shared by members of the young generation of Polish documentary filmmakers. The examples of films by Marcin Koszałka and Wojciech Staroń, and Tomasz Wolski’s The Lucky Ones, discussed in greater detail, illustrate various shades of this complex attitude, oscillating between affirmation and opposition. The article argues against criticism that demands contemporary cinema take up certain issues and discard others.

In Serach of the Form. Images of the Holocaust in student films of the Polish National Film School

In Serach of the Form. Images of the Holocaust in student films of the Polish National Film School The article In Search of the Form is a contribution to the research on school films about Holocaust. The author analyzed over 20 short films produced in the National Film School in Lodz in 1948–2010. In great part these films reflect the general trend from the professional cinema of the same period. However young filmmakers appear to be more daring as far form of the films is concerned. Their films are aesthetically original, ofthe refer to genre cinema and combine different genres. The article In Search of the Form is a contribution to the research on school films about Holocaust. The author analyzed over 20 short films produced in the National Film School in Lodz in 1948–2010. In great part these films reflect the general trend from the professional cinema of the same period. However young filmmakers appear to be more daring as far form of the films is concerned. Their films are aesthetically original, ofthe refer to genre cinema and combine different genres

Uwagi o dramaturgii filmu dokumentalnego

 Comments on the Dramaturgy of DocumentariesThe paper aims at analyzing the relationship between dramaturgy in documentary film and fiction film as a form of storytelling governed by similar rules. The author tries to answer questions about the methods used to shape the material in documentary films. She presents an analysis of two Polish documentaries: Siberian Lesson and Argentinean Lesson by Wojciech Staroń. The structures of both works are based on the theme of the journey. These films represent a type of drama resulting from real-life events, close Kracauer’s theory of “the found story” and Kieślowski’s “dramaturgy of reality”. They also implement the basic assumptions of the paradigm (of the mythic structures) described by Joseph Campbell and Christopher Vogler typical of fiction films. Comments on the Dramaturgy of DocumentariesThe paper aims at analyzing the relationship between dramaturgy in documentary film and fiction film as a form of storytelling governed by similar rules. The author tries to answer questions about the methods used to shape the material in documentary films. She presents an analysis of two Polish documentaries: Siberian Lesson and Argentinean Lesson by Wojciech Staroń. The structures of both works are based on the theme of the journey. These films represent a type of drama resulting from real-life events, close Kracauer’s theory of “the found story” and Kieślowski’s “dramaturgy of reality”. They also implement the basic assumptions of the paradigm (of the mythic structures) described by Joseph Campbell and Christopher Vogler typical of fiction films