The effect of lymph node metastasis on overall survival and disease-free survival in vulvar cancer patients

Objectives: To examine the effect of lymphadenectomy on survival in patients with squamous cell vulvar carcinoma.Material and methods: Patients with squamous cell vulvar cancer who underwent surgery were retrospectively analyzed.All procedures were performed according to current recommendations/standard of treatment. The clinical and pathologicalfeatures were examined. Sixty-eight patients were studied. The mean age was 64.7 ± 10.9 years. Twenty-three (33.8%)patients had nodal metastasis. Most patients (60.3%) were in stage IB. Adjuvant radiotherapy and chemo-radiotherapy wereadministered to 33.8% and 25% of the patients, respectively. The median follow-up time was 28.5 (4–183) months. Recurrenceoccurred in 18 (26.5%) cases.Results: There was no significant difference between node-positive and node-negative patients in terms of age, number ofdissected lymph nodes and recurrence. Tumor diameter was significantly higher in the metastatic group. Age and surgicalmargin positivity were independent prognostic factors for overall survival (OS). Surgical margin positivity and lymph nodemetastasis had no effect on disease-free survival (DFS).Conclusions: Our results showed that age and surgical margin positivity were independent prognostic factors for OS.Although surgical margin positivity increased the risk of recurrence in univariate analysis, it was not a significant factoraffecting DFS. OS was significantly lower in patients with lymph node metastasis

Interview with Marjorie Harkins Buchanan Kiewit

In this interview with Julia Stringfellow, Marjorie Harkins Buchanan Kiewit, LU class of 1943, discusses her time as a student as well as her time on the Board of Trustees.https://lux.lawrence.edu/oralhistories/1036/thumbnail.jp

İntrastoplazmik Sperm İnjeksiyonu (Icsı) Yapılan Fazla Kilolu ve Obez Hastalarda 250 Μg ve 500 Μg Rekombinant İnsan Koryonik Gonadotropin (R-Hcg)' in Karşılaştırılması

There is paucity of data in the literature about the impact of recombinant-human chorionic gonadotropin (r-hCG) dose; 250 μg or 500 μg, on in vitro fertilization (IVF)/intra cytoplasmic sperm injection (ICSI) outcomes in overweight and obese patients. By far our aim is to investigate the effect of r-hCG dose; 250 μg or 500 μg, on ICSI outcomes in overweight and obese patients. Fifty-eight consecutive infertile patients (76 cycles) with body mass index (BMI) ≥25 kg/m2 who underwent ICSI at our center were enrolled. We included patients >20, ≤38 years of age and who has BMI ≥25 kg/m2, without polycystic ovarian syndrome (PCOS) and poor ovarian reserve. We used only fresh cycles. We stratified these cycles into two groups according to the method we used to trigger ovulation. Group I was constituted of 16 patients (21 cycles) who get 250 μg subcutan (s.c.) r-hCG for oocyte triggering whereas Group II was constituted of 42 patients (55 cycles) who get 500 μg s.c. r-hCG for oocyte triggering. The numbers of retrieved oocyte-cumulus complexes (11.8±6.8 vs 11.6±6.7), metaphase II oocytes (9.1±5.0 vs 9.6±5.5), two pronucleated (2PN) oocytes (7.1±4.1 vs 7.7±4.6) and the number of embryos transferred (1.5± 0.5 vs 1.3±0.4) were similar between groups. Of interest, Germinal vesicle (GV) oocytes/oocyte-cumulus complexes ratio (14.6%vs 8.9%), rate of arrested embryos (18.0%vs 7.5%) and rate of embryos with multinucleation (14.2%vs 7.2%) were significantly higher in Group I when compared to Group II. The metaphase II oocytes/oocyte-cumulus complexes ratio (76.9%vs 82.9%), the rate of embryos with ≥7 blastomeres on day 3 (61.4 %vs 79.4%) and rate of blastocyst transfer (11.8%vs 51.8%) were higher in Group II when compared to Group I. Rates of implantation (12.9%vs 32.4%) and clinical pregnancy per embryo transfer (19.0% vs 41.8%, P=0.06) were lower in Group I. In conclusion, we noted that 500 μg r-hCG for oocyte triggering in ICSI cycles produced better oocytes and embryos and consecutively better pregnancy rates in overweight and obese patients when compared to 250 μg r-hCG.Literatürde rekombinant insan koryonik gonadotropin (r-hCG) 250 μg veya 500 μg dozunun in-vitro fertilizasyon (IVF)/intrastoplazmik sperm injeksiyonu (ICSI) yapılan fazla kilolu ve obez hastalarda etkinliğinin değerlendirildiği çalışmalarda bir eksiklik mevcuttur. Bu nedenle biz 250 μg veya 500 μg r-hCG kullanılan fazla kilolu ve obez hastalarda ICSI sonuçlarını değerlendirmeyi amaçladık. Toplamda 58 hasta, 76 siklus değerlendirilmiş olup, çalışmaya kliniğimizde 2002-2012 yılları arasında ICSI yapılan yaşı >20, ≤38, vücut kitle indeksi (VKİ ≥25 kg/m2) olan polikistik over sendromu ve kötü overyan rezerv bulunmayan hastalar dahil edilmiştir ve çalışmada sadece taze embriyolar kullanılmıştır. Sikluslar ovulasyonu tetikleme yöntemine göre 2 gruba ayırılmıştır. Grup 1 16 hasta, 21 siklustan oluşmuş olup 250 μg subkutan r-hCG uygulanmıştır. Grup 2 ise 42 hasta, 55 siklustan oluşmuş olup 500 μg subkutan r-hCG uygulanmıştır. Toplanan oosit-kumulus kompleks sayısı (11.8±6.8; 11.6±6.7), metafaz II oosit sayısı (9.1±5.0; 9.6±5.5), 2 pronukleuslu (2PN) oosit sayısı (7.1±4.1; 7.7±4.6) ve transfer edilen embriyo sayısı (1.5±0.5; 1.3±0.4) her iki grupta benzerdir. Germinal vezikül oosit/oosit-kumulus kompleks oranı (14.6%; 8.9%), ilerlemesi duran embriyo oranı (18.0%; 7.5%) ve multinukleasyon görülen embriyo oranı (14.2%; 7.2%) Grup 1’ de Grup 2’den daha yüksektir. Metafaz II oosit/oosit-kumulus kompleks oranı (76.9%; 82.9%), 3. günde ≥7 blastomerli embriyo oranı (61.4 %; 79.4%), blastokist transfer oranı (11.8%; 51.8%) Grup 2’ de Grup 1’ den daha yüksektir. İmplantasyon oranları (12.9%; 32.4%) ve embriyo başına klinik gebelik oranları (19.0%; 41.8%, P=0.06) Grup 1’ de daha düşüktür. Sonuç olarak 500 μg r-hCG; ICSI yapılan fazla kilolu ve obez hastalarda 250 μg r-hCG ile karşılaştırıldığında daha iyi oosit ve embriyo gelişmesine böylece daha iyi gebelik oranlarının oluşmasına yol açmaktadır

Arteria Iliaca Interna’nın Dallanma Paterni ve Varyasyonları ile Klinik Etkileri Arasındaki İlişkiler

SELCUK, I., Variations and branching pattern of internal iliac artery: Clinical applications. Hacettepe University Graduate School of Health Sciences Anatomy Department, Anatomy Doctor of Philosophy Thesis, Ankara, 2022. Internal iliac artery is the major arterial supply of pelvis, gluteal region and perineum. Internal iliac artery has 2 major divisions which are posterior and anterior, with several arteries branching from them. Iliolumbar artery, lateral sacral artery, superior gluteal artery, inferior gluteal artery, internal pudendal artery, obturator artery, middle rectal artery, superior vesical artery, uterine artery, vaginal artery, inferior vesical artery, prostatic artery and umbilical artery are the branches originating from the internal iliac artery which will have different branching patterns, common trunks or variations. Several cadaveric dissection studies evaluated the anatomy of internal iliac artery and its branches, however there is still need for comprehensive radiological studies. Modern and advanced imaging methods used today will be able to present detailed information about the internal iliac artery and its branches. The aim of this study is to evaluate the branching pattern and variations of internal iliac artery with clinical applications using computed tomography angiography, which is an advanced imaging method. In this study, radiological images of 50 female and 50 male patients aged 20-60 years, who had no history of vascular pathology or interventional procedure related to the internal iliac artery and its branches and who had undergone computed tomography angiography for various reasons at Hacettepe University Medical Faculty Hospital Department of Radiology between January 1st, 2019- December 31th, 2020 were retrospectively evaluated. Scope of the study is; the length of the common iliac artery, the distance from the iliac bifurcation to the internal iliac artery posterior division branching point, the distance between the iliac bifurcation and internal iliac artery anterior division first branch, the name of the artery branching from the internal iliac artery in the first, second, third, fourth, fifth and sixth order with their branching directions and common trunks and analysis of the internal iliac artery branching pattern according to Adachi classification. As a result, within 5cm (with standard deviation) from the iliac bifurcation, the internal iliac artery posterior division arteries are branched. The distance between the internal iliac artery posterior division branching point and internal iliac artery anterior division first branch is approximately 1cm. Internal iliac artery posterior division branches are often directly branched from the internal iliac artery and the most distal artery is most frequently formed by the superior gluteal artery. Internal iliac artery anterior division arteries are usually branched in common trunks, particularly uterine artery in females and internal pudendal artery and prostatic artery in males have a common trunk with other arteries. Internal iliac artery posterior division arteries often arise in the posterior direction, whereas the anterior division arteries frequently arise in the anterior and medial direction. Obturator artery may originate directly from the external iliac artery or have a common trunk with the inferior epigastric artery. Adachi Type 3 classification in which superior gluteal artery, inferior gluteal artery and internal pudendal artery arise as separate branches from the internal iliac artery is the most common branching pattern in the whole cohort. These results can be applied in pelvic surgery and interventional radiology procedures related to the internal iliac artery and its branches to prevent possible complications.SELÇUK, İ., Arteria Iliaca Interna’nın Dallanma Paterni ve Varyasyonları ile Klinik Etkileri Arasındaki İlişkiler. Hacettepe Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü Anatomi Programı Doktora Tezi, Ankara, 2022. Arteria (a.) iliaca interna pelvis, kalça arka bölgesi (gluteal bölge) ve perineum’un beslenmesini sağlayan ana arterdir. Arteria iliaca interna sıklıkla arka ve ön kök halinde iki temel dala ayrılmış olup bu kök dallarından birçok arter çıkmaktadır. Arteria iliolumbalis, arteriae sacrales laterales, a. glutea superior, a. glutea inferior, a. pudenda interna, a. obturatoria, a. rectalis media, a. vesicalis superior, a. uterina, a. vaginalis, a. vesicalis inferior, a. prostatica ve a. umbilicalis a. iliaca interna ile ilişkili dallanan arterler olup bu arter yapıları belirli bir dallanma paterni izleyebileceği gibi a. iliaca interna’nın farklı alanlarından çıkarak birbirleri ile ortak kök ya da varyasyonlar oluşturabilir. Şu ana kadar birçok çalışma kadavra üzerinde yapılan diseksiyonlar ile a. iliaca interna ve dallarını değerlendirmiştir, ancak kapsamlı radyolojik çalışmalara ihtiyaç devam etmektedir. Günümüzde kullanılan modern ve ileri düzey görüntüleme yöntemleri ise a. iliaca interna ve dal yapıları ile ilgili detaylı bilgiler sunabilecektir. Bu çalışmanın amacı, ileri düzey görüntüleme yöntemi olan bilgisayarlı tomografi anjiografi kullanarak arteria iliaca interna’nın dallanma paterni ve varyasyonları ile klinik etkileri arasındaki ilişkileri incelemektir. Bu çalışmada, 01 Ocak 2019-31 Aralık 2020 tarihleri arasında Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Radyoloji Anabilim Dalı’nda çeşitli nedenlerle bilgisayarlı tomografi anjiografi çekilmiş, a. iliaca interna ve dalları ile ilişkili damarsal patolojisi veya girişimsel işlem hikayesi olmayan, yaşları 20 ile 60 arasında değişen, 50 kadın ve 50 erkek hastanın radyolojik görüntüleri retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Çalışma kapsamında; a. iliaca communis uzunluğu, bifurcatio iliaca ile a. iliaca interna arka kök dallanma noktası arası uzunluk, bifurcatio iliaca’dan a. iliaca interna ön kök ilk damar çıkışına kadar olan mesafe, a. iliaca interna’dan birinci, ikinci, üçüncü, dördüncü, beşinci ve altıncı sırada çıkan dalların hangi damar yapısına ait olduğu, bu damarların birbirleri ile olası ortak çıkışları ve hangi yönden çıktığı (medial, lateral, anterior, posterior) ve a. iliaca interna dallanma paterninin Adachi sınıflandırmasına göre analizi değerlendirilmiştir. Sonuç olarak; bifurcatio iliaca’dan sonra 5cm içerisinde (standart sapma ile birlikte) a. iliaca interna arka kök damarları dallanmıştır ve a. iliaca interna arka kök dallanma noktası ile a. iliaca interna ön kök ilk dalı arası mesafe yaklaşık 1cm olarak tespit edilmiştir. Arteria iliaca interna arka kök damarlarının a. iliaca interna’dan sıklıkla direkt olarak çıktığı ve en distal damarı en sık olarak a. glutea superior’un oluşturduğu görülmüştür. Arteria iliaca interna ön kök damarlarının sıklıkla birbirleri ile ortak kök halinde dallandığı, kadınlarda özellikle a. uterina ve erkeklerde a. pudenda interna ile a. prostatica’nın diğer damarlar ile ortak kök halinde olduğu tespit edilmiştir. Arteria iliaca interna arka kök damarları sıklıkla posterior yönde çıkarken ön kök damarları anterior ve medial yönde dallanmaktadır. Arteria obturatoria, a. iliaca externa’dan direkt olarak veya a. epigastrica inferior ile ortak kök şeklinde dallanabilmektedir. Arteria glutea superior, a. glutea inferior ve a. pudenda interna’nın a. iliaca interna’dan ayrı ayrı dallandığı Adachi Tip 3 dallanma paterni tüm çalışma grubunda en sık tespit edilen dallanma sınıfı olmuştur. Bu sonuçlar, pelvik cerrahide ve a. iliaca interna ve dallarına yönelik girişimsel radyoloji işlemlerinde olası komplikasyonların önlenebilmesi açısından önemli olacaktır

Isolated Fallopian Tube Torsion in a Virgin Patient: A Case Report

The twisting of the adnexa; partially or totally around its vascular axis and causing hemorrhagic infarction is called adnexal torsion. Isolated torsion of the fallopian tube is a rare and uncommon pathology that has an incidence as 1 in 1.5 million women especially in the reproductive age. Here we describe an isolated torsion of the fallopian tube case with chronic pelvic pain

The Effect Of Cadaveric Hands-On Training Model On Surgical Skills And Confidence For Transobturator Tape Surgery

Objective: To demonstrate the role of cadaveric hands-on training model on surgical skills and confidence levels of surgeons during transobturator tape (TOT) surgery. Material and Methods: A pre-test and post-test evaluation to measure skills during the practice of the steps of TOT surgery was performed on a total of 15 postgraduate urologists and gynecologists during a urogynecologic cadaveric dissection course. The course was shaped with regard to theoretical lessons, full pelvic cadaveric dissection and TOT surgery on cadavers. Results: Good handling of the TOT needle, identifying the right place for groin incision, adequate size of groin incision, identifying the right place for incision at the anterior vagina, dissection of bladder pillars from the vagina, identifying the right place at the vaginal foramina for TOT needle exit, and good placement of mesh were reviewed. The post-test scores were statistically significant for all parameters and also for self confidence level (p<0.001). Conclusion: Cadaveric workshops are important landmarks of surgical education to improve surgical skills, and gain experience and confidence.PubMedWoSScopu

Silisyum Güneş Hücrelerinin Veriminin Üstçevrim ile Artırılması için Çift Dalgaboyunda Yansıma Yapabilen Dağılımlı Bragg Yansıtıcı Tasarımı ve Üretimi

Tek eklemli güneş hücrelerinde iki temel enerji kaybı vardır. Bunlardan birincisi bant aralığından düşük enerjili fotonların soğurulamaması; ikincisi, bant aralığından daha yüksek enerjiye sahip fotonların ürettiği elektron-deşik çiftlerinin enerjisinin bant aralığı seviyesindeki bir enerji değerine ısı yayarak düşmeleridir. Güneş hücrelerinin temel kayıplarının azaltılması, tayfın yeniden şekillendirilmesi ile gerçekleştirilebilir. Bu işlem, yüksek enerjili fotonların iki veya daha fazla daha düşük enerjili fotona dönüştürülmesi (alt-çevrim) veya enerjisi soğurucu malzeme bant aralığından küçük olduğu için soğrulamayacak olan iki veya daha fazla fotonun, enerjisi bant aralığından daha fazla olan bir fotona dönüştürülmesi (üst-çevrim) ile gerçekleşir. Bu çalışmada silisyum güneş hücrelerinde kullanılmak üzere, dağılımlı Bragg yansıtıcı yapısı erbiyum iyonlarının temel emisyon ve birinci üst-çevrim bantlarındaki ışığın silisyum güneş hücresine geri yansıması için tasarlanmış ve üretilmiştir. Toplam 5 adet amorf silisyum ve silisyum dioksit çiftine sahip olan bu yapı ile 980 nm dalgaboyu civarında %90 ve 1550 nm dalgaboyu civarında ise %95’in üzerinde yansıma elde edilmiştir. Bu çalışmada geliştirilen dağılımlı Bragg yansıtıcı yapısı silisyum güneş hücrelerinin verimini artırmak için maliyet etkin bir yaklaşımdır

Adnexal Torsion in the Third Trimester of Pregnancy After in Vitro Fertilization: A Case Report

Adnexal torsion causes venous and lymphatic blockade complicated by congestion. Adnexal torsion is seldom in pregnancy, occuring approximately 1 in 5000 pregnancies, more frequently in the first trimester. Acute abdominal pain and abdominal disturbances are challenging issues during pregnancy for the diagnosis. The clinical symptoms are non-specific. Colour and power Doppler sonography may be useful for the early diagnosis. Adnexal torsion is generally due to ovarian stimulation treatment or ovarian masses in pregnancy. The correct diagnosis of maternal ovarian torsion might be delayed or underestimated in the second half of gestation because the increased dimensions of the uterus could blockade the abdominal palpation and make the sonography inefficient. Laparoscopy should be preferable for the adnexal torsion suspicion. But as the gestational age increases laparotomy should be a choice because of the risk of injury to the uterus related to the enlarged volume by the fetus

Tuboovarian Abscess Due To Colonic Diverticulitis In A Virgin Patient With Morbid Obesity: A Case Report

Since tuboovarian abscess is almost always a complication of pelvic inflammatory disease, it is rarely observed in virgins. A 30-year-old virgin patient presented with pelvic pain, fever, and vaginal spotting for the previous three weeks. Her abdominopelvic computed tomography scan revealed bilateral multiseptated cystic masses with prominent air-fluid levels suggesting tuboovarian abscesses. The sigmoid colon was lying between two tuboovarian masses, and its borders could not be distinguished from the ovaries. The patient was presumed to have bilateral tuboovarian abscesses which developed as a complication of the sigmoid diverticulitis. She was administered intravenous antibiotic therapy followed by percutaneous drainage under ultrasonographic guidance. She was discharged on the twenty second day with prominent clinical and radiological improvement. Diverticulitis may be a reason for development of tuboovarian abscess in a virgin patient. Early recognition of the condition with percutaneous drainage in addition to antibiotic therapy helps to have an uncomplicated recovery.PubMedScopu