On the front and at home: women in the modern Ottoman epic

Changes in gender roles are related to larger developments in the spheres of social modernization and discipline. As Ottoman society evolved into a nation through the nineteenth century, women's roles in contemporary epic literature were reassigned to domestic life, showing them protecting the hinterland and nurturing younger generations in order to satisfy the state's growing need for manpower. Gradually, Ottoman women lost whatever autonomy they may have had over their bodies, and their status vis-à-vis the state was redefined. This article examines the female characters in modern Ottoman epic literature so as to explore the reflections in this literature of the social and political transformations that occurred during the last quarter of the nineteenth century. It aims to reveal the ways in which heroic female figures created before or at the beginning of the autocratic reign of Abdülhamid II (r. 1876–1909) changed into domestic characters as the social skeleton of the regime became apparent

Ottomanism at its final gasp: Memoirs of the ottomans on duty in arab provinces during world war i

This study aims to expose the ways in which leading officials of the Committee of Union and Progress (the CUP) interpreted, internalized, and questioned the conditions of their mission in Arab lands during World War I (WWI). It builds on the memoirs of Falih Rıfkı, aide-de-camp of Commander-in-Chief Cemal Pasha, and Halide Edip, an ardent supporter of the social and educational reforms of the CUP government. Both written after the war, these memoirs reflect not only nostalgia and regret but also the complicated relationship between Turkish officials and Arabs on the eve of their breakup from one another as citizens of the Ottoman State. The study also questions the orthodox argument that the Turkist and anti-Arabic ideology of the CUP government in general and Cemal Pasha’s wartime crusade against Arab nationalists in particular triggered the emergence of Arab nationalism. By contemplating the memoirs of CUP members in Arab lands, this study argues that Falih Rıfkı, Cemal Pasha, and Halide Edip tried to understand the region and its people in order to create a mutual future for Turks and Arabs within the Ottoman Empire

Tarihte diplomasi

Nevşehir Hacı Bektaş Veli Üniversitesi Yayınları No: 3

Question of the status of Hagia Sophia in Occupied Istanbul

Bu makale, Mondros Ateşkes Antlaşması sonrasında fiilen işgal kuvvetleri kontrolü altına giren İstanbul’da Ayasofya’nın kimliği ve geleceği üzerine farklı gruplar tarafından ortaya konulan fikirlere odaklanıyor. Maka le, Türkler ve Müslümanlar açısından Paris Barış Görüşmelerinin olumlu sonuç vermediği, Osmanlı’nın, İstan bul’un geleceğinin belirsiz olduğu bir dönemde, imparatorluk bünyesinde bulunan farklı inanç ve kökenden olan grupların birbirinden farklı taleplerini Ayasofya örneğinde tartışıyor. Makalede, İstanbul Rum cemaatinin, Patrikhanenin, İngiliz Yüksek Komiserliğinin, Osmanlı Hükümetinin, Türk milliyetçilerinin, İngiliz milletvekille rinin, Hindistan Müslümanlarının, Anglikan Kilisesinin ve hatta mimarlık tarihçilerinin de katıldığı Ayasofya’nın kimliği tartışmalarının ne kadar çok boyutlu ve zengin olduğu vurgulanıyor. İkinci olarak, İstanbul’daki İngiliz Yüksek Komiserliği Evrakı, İngiliz Dışişleri Ofisi Arşivi, İngiliz askerlerin özel evrakı, İngiltere Hindistan Bürosu Evrakı, İngiltere Parlamentosu Kayıtları gibi genel olarak işgale, özel olarak da İstanbul ve Ayasofya hakkındaki planlara farklı açılardan bakan memurların yazışmaları yoluyla, konu üzerine yekpare bir İngiliz politikasının ol madığı iddia ediliyor. Son olarak makale, Ayasofya’nın kimliği ve geleceği üzerinden yapılan ideolojik tartışmalar üzerinden emperyalizm, milliyetçilik ve din ilişkisine odaklanıyor. Bu ilişki ve karşıtlıkların, Birinci Dünya Savaşı sonrası kurulan yeni düzende nasıl yeni birer saldırı ve direniş alanı yarattığını ortaya koyan makale, o dönemde gücünün doruğunda olduğu iddia edilegelen İngiliz emperyalizminin ne kadar kırılgan ve retrospektif olarak bakıldığında 1920’lerde ortaya çıkacak olan yeni popüler ideolojiler karşısında ne kadar hazırlıksız olduğunu göstermeye çalışıyorThis article focuses on different arguments by various groups on the issue of the identity and future of Hagia Sophia in occupied İstanbul. It discusses diverse requests on the issue made by the Ottomans from different religious and national backgrounds in times when the Paris Peace Conference failed to satisfy Turkish and/or Muslim claims and the future of both the Empire and İstanbul was uncertain. It emphasizes that how far the debate on Hagia Sophia between the Ottoman-Greek Society, the Patriarchate, British High Commission, the Ottoman Government, Turkish nationalists, British MPs, Indian Muslims, the Anglican Church and even architectural historians is prolific and multi-dimensional. Second, based on the records of British Parliament, High Commission in İstanbul, Foreign Office, private papers of British soldiers, India Office papers written from different perspectives and motives, it argues that there was no unique British policy for on the issue. Last, based on ideological discussions on the identity and future of Hagia Sophia, it focuses on the relationship between imperialism, nationalism and religion. By exposing the ways in which these relations and antagonisms created spheres of aggression and resistance in the ‘New Order’, it tries to demonstrate the so-called inexpugnable strength of British imperialism especially after the First World War was indeed fragile and unprepared for forthcoming popular ideologies of 1920s

Land registration in former Ottoman lands: Salonica and its Environs 1917-1922

Bu çalışma Balkan Savaşları sonucunda bölgenin Yunan Devleti hakimiyetine giren Selanik ve çevresinde yaşanan mülkiyet sorunlarını inceliyor. Makale genel olarak 1917’de Venizelos Hükümeti’nin hem topraksız köylülere toprak verip hem de Osmanlı’dan kalan toprakların millileştirilmesi amacıyla uygulamaya koyduğu toprak reformunun sonuçlarını irdeliyor. Yunan Hükümeti bu kararla Osmanlı vatandaşlarının mülklerinin müsadere edildiğini açıklarken, geri kalan arazilerin ise beşte birinin kamulaştırıldığını ilan ederken, karşısına Osmanlı döneminde mülk sahibi olmuş İngiliz vatandaşlarının şikayetleri çıkıyor. Söz konusu İngiliz vatandaşları, Birinci Dünya Savaşı sonrasında bölgedeki en önemli güç olan İngiltere’nin İstanbul’dan Malta’ya uzanan egemenliğine güveniyor ve davalarını savunması için İngiliz temsilciliklerine başvuruyor. Büyük ölçüde sözü geçen dava kayıtlarına dayanan bu çalışma ilk olarak, savaş sonrasında İngiltere’nin Yunanistan üzerindeki nüfuzu, İngiliz temsilciliklerinin çalışma biçimi, Osmanlı’dan sonra uzun bir süredir bölgede hâkim toprak rejimi olan çiftliklerin statüsü, bölgedeki Levanten yatırımları ve Selanik’teki arsa rantı gibi birbirinden farklı görünen konuların Osmanlı’dan ulus-devlete geçiş açısından belirli bir örüntünün parçaları olduğunu iddia ediyor. İkinci olarak ise savaş sonrasında İngiltere’nin bölgede en az askeri varlığı kadar ekonomik çıkarlarını da nasıl koruduğuna dikkati çekiyor.Due to the pressure of migration and to solve the question of landless farmers, the Venizelos administration passed a Land Reform in 1917. It also offered the government a chance to secure its rights on the former Ottoman lands in Thessaly. According to the new law, one-fifth of the çiftliks shall be national property. The law further provides that the Greek Government is authorized to expropriate çiftliks at their pre-WWI value. While the lands of the Ottoman subjects absent from Greece were sequestered, British subjects applied British authorities to support their cases. Depending on British documents, this study first claims diverse issues such as the influence of Britain in Greece following WWI, the operations of the British legations in the region, the post-Ottoman statue of old çiftliks, the Levantine presence in the region, and land values in postwar Salonica constituting a single pattern that represents the transition from the empire to nation-states. Second, the study aims to expose how Britain, besides its military presence, tried to protect its economic interests in the region

Dȃsitȃn-ı hamid: geç ondokuzuncu yüzyıl osmanlı imparatorluğu’nda edebiyȃt-ı askeriye

Cataloged from PDF version of article.Includes bibliographical references (leaves 295-311).Thesis (Ph.D.): Bilkent University, Department of History, İhsan Doğramacı Bilkent University, 2016.This study explores the ways in which epic literature represented, supported, and legitimized the Ottoman regime and its ideology in the late nineteenth century. During the Hamidian Era (1876–1908), reinventing an authentic source, an old genre in the Ottoman literature, for its social and political desires, the regime became resourceful to create a harmonious relationship and prevented potential antagonisms between imperial objectives and popular nationalisms. Epic literature reproduced, created, and promoted a sacred aura around the Ottoman dynasty and the personality of Abdülhamid II. In line with this, epic themes refashioned the concept of ghaza and re-invented the image of the ghazi sultan to confront nationalist and/or constitutionalist criticisms and to consolidate the political power of the ruling dynasty and the sovereign.by Can Eyüp Çekiç.Ph.D

Savoir vivre cosmopolite: geç ondokuzuncu yüzyıl Osmanlı İmparatorluğu'nda ictimai davranış kaidelerinin modernleşme sürecine bir kaynak olarak Ahmed Midhat'ın "Avrupa Adab-ı Muaşereti Yahut Alafranga"sı

This study aims to reevaluate Ahmed Midhat’s treatises on Ottoman society by revealing his exceptional objectives, which recently have been used in contemporary interdisciplinary studies concerning the 19th century Ottoman social transformation. In view of that, the thesis is formed as a re-reading of Ahmed Midhat’s etiquette book, titled Avrupa Adab-ı Muaşereti yahud Alafranga, according to some recent debates like that of occidentalism, geographic mapping of culture and civilization, the question of cosmopolitanism and elitism, everyday life practices. The most important aim of this thesis study is to expose the ability and the tool-kit of an Ottoman intellectual, who claims himself belong to the Ottoman Nation, making use of the knowledge of the west for domestic politics and arguments in order to propose and create a genuine, self-governing and permanent Ottoman culture. Besides the knowledge of the west, Ahmed Midhat’s Alafranga represents a very significant literary form that demonstrates the modern change in the intellectual production in Europe. In that perspective, exposing his motivations behind writing an etiquette manual, a literary form which is related to the modern idea of creating a mechanism of self-control for the individuals, and at large for the society itself, is significant the ways in which these motivations represent the ideas of a Tanzimat intellectual on the modernization of the Ottoman society, considering his sympathy for the Hamidian worldview and modernization projects.M.A. - Master of Art

Relations between the Ottoman Empire and Indian Muslims during the second Constitutional era

1877-78 savaşında Osmanlı ordusunun Rusya kuvvetleri karşısında aldığı yenilgi II. Abdülhamid dönemi boyunca Osmanlı dış politikası üzerinde etkili oldu. İşgal edilen bölgelerden göç eden Müslüman nüfus ve elde kalan toprakların ağırlıkla Müslümanlardan oluşması ülkenin imparatorluk yapısını değiştirirken yönetim elde kalan nüfusu konsolide edebilmek için İslam birliği politikasını vurgulamaya başladı. Bu dönemde Osmanlı sultanının halife kimliği öne çıkarılırken, halifenin tüm Müslümanların koruyucusu ve kollayıcısı olduğunu çokça dile getirildi. Bu yeni politika yönetimin Rusya, İngiltere, Fransa gibi büyük bir Müslüman nüfusa sahip olan ülkeler karşısında bir tehdit oluşturması açısından da kullanışlı görüldü. 1908 de ilan edilen II. Meşrutiyet ve sonrasında gelen Abdülhamid'in tahttan indirilmesinden sonra da hilafet politikası büyük ölçüde gündemde olmaya devam etti. İttihat ve Terakki kadroları içerisinde ideolojik olarak temayül ümmetçilik yerine Türkçülük olsa da dış politikada II. Abdülhamid döneminde ağırlık verilen hilafet politikası olduğu gibi devam etti. Hilafetin sağladığı dünya siyasetinde söz sahibi olabilme gücü, II. Meşrutiyet döneminde de dış siyasette kullanılmaya devam edildi. Büyük ölçüde Osmanlı arşiv belgelerine dayanan bu çalışma, İttihat ve Terakki hükümetinin II. Abdülhamid döneminin dış politika söylemini devam ettirdiğini, Osmanlı hilafet politikasının devletin meşruiyeti için öneminin farkında olduğunu öne sürmektedir. Çalışma ikinci olarak, Hindistan Müslümanları ile kurulan ve yenilenen ilişkiler özelinde söz konusu politikanın özellikle Osmanlı Devleti'nin ve hilafetin varlığının tehlikede olduğu Trablusgarp ve Balkan Savaşlarında oldukça pekiştiğini iddia etmektedir. Çalışma son olarak, hilafet politikasının Birinci Dünya Savaşı arifesinde Müslüman coğrafyada artan İngiltere etkisine karşı kullanıldığını, Osmanlı Devleti'nin nüfuzunu korumak ve İngiltere'ye karşı hilafet politikasının halen bir tehdit olarak faydalı olarak görüldüğünü ortaya koymaktadır.The catastrophic defeat against the Russian Army in the Russo-Ottoman War of 1877-78 was decisive in Ottoman foreign policy during the Hamidian Era (1876-1908). Following the war, due to mass migration of Muslims from the occupied territory to relatively deeper Muslim lands the Ottoman Empire became more Muslim not only demographically but also geographically. In return, Abdulhamid II decided to refashion the long-forgotten Ottoman caliphacy to maintain the Ottoman legitimacy among its subjects and to intimidate rival powers, especially Russia, England, and France, which control large Muslim populations. Islamist policy remained prerogative especially as an instrument in foreign policy for the, mainly nationalist, ruling cadre of Committee of Union and Progress, which took the helm after the coup d'état in 1908. Mainly based on Ottoman archival documents, this dissertation claims that the Unionists took over Abdulhamid II' Islamist policy, to which they attached importance as a leading legitimacy structure for the Empire. Second, the study argues that Islamist policy was reconstructed, in terms of the relations with Indian Muslims, during the Italo-Turkish War of 1911-12 and the Balkan Wars of 1912-13, when the future of the Ottoman State and the caliphacy were at stake. Third, the study aims to expose the Islamist policy was on duty against the rising British influence and to maintain Ottoman influence in the Muslim World on the eve of the First World War

The transformation of culinary culture in the nineteenth century Ottoman Empire

Tanzimat Fermanı ile batılılaşmaya başlayan Osmanlı Devletinde toplumsal kültür ve gündelik yaşam pratikleri hızla değişmiştir. Buna bağlı olarak, XIX. yüzyılda mutfak yeme içme kültüründe köklü değişimler ve yenilikler meydana gelmiştir. Osmanlı topraklarında bu yenilikler ile birlikte yiyecek, içecek, muhteva, sofra düzeni ve adabında da detaylı değişimler yaşanmıştır. XIX. yüzyıl sonlarına baktığımızda özellikle Fransız mutfağına ait unsurlar Osmanlı yemekleriyle birlikte menülerde yer alarak gündelik hayata girmeye başlamıştır. Bu yüzyılda Avrupai tarzda yapılan yemekler, kullanılan malzemeler, yemek önerileri ve teknikleri, kadının toplumsal ve ev içindeki rolünü yeniden yorumlamaya, değiştirmeye ya da dizginlemeye çalışan kitap ve dergilerde ele alınmıştır. Genel olarak Osmanlı gündelik yaşamında tanık olunan değişim, özel olarak yeme içme kültürünü araştırabileceğimiz kaynaklar üzerinden okunabilir mi.? Yemek kitaplarından tarifler, Alaturka ve Alafranga sentezi ile üretilen yeni yöntem ve teknikler, modern Osmanlının ahlaki kültürünün unsurlarını anlamamıza yardımcı olabilir mi? Bu tez, bu türden soruları, son dönem Osmanlı yeme içme kültürünün yazılı kaynakları üzerinden yanıtlamayı amaçlamaktadır.The Age of Tanzimat not only brought about administrative reforms but also entailed drastic changes in social culture and everyday life practices. Related to these changes, throughout the nineteenth century, the Ottoman traditional culinary culture had been modified by the modern tastes and manners of European origin. The Empire witnessed significant innovations in terms of cuisine, food culture, ingredients, table arrangement and manners. Especially through fin de siècle, menus of restaurants started to took elements from French cuisine in, side by side with the traditional Ottoman dishes. At that time, books and journals which aimed to reinterpret, transform, or control women's social and domestic status started to embrace European culinary culture, new ingredients, cooking techniques and suggestions. Can this literary genre help us to understand the nineteenth century transformation of Ottoman everyday life in general? Can recipes from cook books or new cooking methods coalescing alla Turca and alla Franca culinary culture be of assistance to interpret modern Ottoman moral culture? This dissertation aims to answer these questions by contemplating on late Ottoman printed material on cooking