Porównanie aplikacji do śledzenia zakażeń wirusem COVID-19 w kontekście polityki publicznej. Przypadki Turcji i Korei Południowej

The healthcare systems of almost every country have been facing an unprecedented crisis since the beginning of the COVID-19 pandemic in March 2020. In response, numerous countries have designed and launched their unique applications to inform their citizens about COVID-19 and to follow their health situation. While South Korea has been showing an effective fight against COVID-19, Turkey is one of the most affected ones by the virus. This paper aims to identify key differences and similarities between the contact tracing apps that are used by Turkey and South Korea during COVID-19. In this way, it addresses how two members of the Organization for Economic Co-operation and Development (OECD), one developing (Turkey) and other developed (South Korea) countries, integrated their public policies and crisis management responses with the mobile phone applications and at what scale they are successful. Also, this paper investigates how these differences/similarities between their applications have affected their paths in the pandemic. Comparing their applications, it discusses policy-making processes, technological differences, and contact tracing strategies with policy recommendations for other countries.Od wybuchu pandemii COVID-19 w marcu 2020 r. w prawie każdym kraju świata systemy opieki zdrowotnej są zagrożone bezprecedensowym kryzysem. W odpowiedzi na tę sytuację w wielu krajach zaprojektowano i uruchomiono własne unikalne aplikacje, aby informować swoich obywateli o COVID-19 i śledzić ich sytuację zdrowotną. Podczas gdy Korea Południowa skutecznie walczy z COVID-19, Turcja jest jednym z krajów najbardziej dotkniętych koronawirusem. Niniejszy artykuł ma na celu zidentyfikowanie kluczowych różnic i podobieństw między aplikacjami do śledzenia kontaktów używanymi w Turcji i Korei Południowej podczas epidemii COVID-19. Omówiono to, w jaki sposób dwa kraje członkowskie Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) - kraj rozwijający się (Turcja) i kraj rozwinięty (Korea Południowa) - integrowały swoją politykę publiczną, reagowały w sytuacji kryzysowej, wprowadzając aplikacje na telefony komórkowe, i jak duży był sukces, który odniosły w tej dziedzinie. W niniejszym artykule zbadano również, w jaki sposób różnice i podobieństwa między aplikacjami wykorzystywanymi w analizowanych krajach wpłynęły na ich funkcjonowanie w pandemii. W związku z tym zostały omówione procesy kształtowania polityki, różnice technologiczne, strategie wobec śledzenia kontaktów oraz rekomendacje polityczne dla innych krajów

Polityka gospodarcza i bezpieczeństwo ekonomiczne Australii w najbliższej perspektywie do roku 2025

According to the predictions, the scale and rate of economic processes that are about to come in the next decades of the 21st century will be substantial. A further growth of Australia's importance is to be expected in the long term. The whole region of Asia, including Australia, has become interesting for politicians, entrepreneurs and researchers. In the 21st century, Australia has grown to be a significant player in the global economic policy. It seems that the economic future of the world will depend on the development of the countries in Asia. The economic situation in Australia will arguably change as some countries in that region have reached a satisfactory level of production and share in their developed economy. Economic presumptions delineate an optimistic view of the income’s growth in the next decade in Australia. The statistics published by reliable both national and international institutions are helpful in unraveling economic issues, which allow to portray the bright future of Australia until 2025. It seems that the regional economic development will lead to a significant economic revival. The following issues concerning the economic policy and its results have been chosen in order to conduct an analysis: GDP per capita, economic growth, demography, the input of nations and regions in the world’s production and the contribution of Australia in the world’s trade. The substantial number of inhabitants (over a half of the globe’s population) in this region is at the same time a serious proportion of consumers. The ongoing transformation in the life of those countries is the effect of education, communication and technology development. Thereupon, due to the economic and social development of the region, Australia will become its beneficiary and solidify its economic position.Według przewidywań skala i prędkość procesów ekonomicznych mających nadejść w następnych dekadach XXI wieku będzie znacząca. W dłuższej perspektywie czasowej należy spodziewać się dalszego wzrostu znaczenia Australii. Cały region Azji łącznie z Australią stał się interesujący dla polityków, przedsiębiorców i naukowców. Australia stała się w XXI wieku szczególnym podmiotem w globalnej polityce gospodarczej. Wydaje się, że od rozwoju państw położonych w Azji będzie zależała ekonomiczna przyszłość świata. Sytuacja gospodarcza w Australii będzie się zmieniała. Niektóre państwa w tym regionie osiągnęły zadowalający poziom produkcji i cieszą się już rozwiniętą gospodarką. Przesłanki ekonomiczne rysują optymistyczny obraz wzrostu dochodów dla Australii w następnej dekadzie. W rozwikłaniu zagadnień ekonomicznych pomocne są statystyki opublikowane przez wiarygodne instytucje krajowe i międzynarodowe. Upoważniają one do określenia pozytywnego trendu dotyczącego przyszłości Australii do 2025 r. Zapowiada się, że regionalny rozwój gospodarczy doprowadzi do znacznego ożywienia gospodarczego. W artykule analizie poddane zostały wybrane zagadnienia polityki gospodarczej i ich rezultaty: PKB na osobę, wzrost gospodarczy, demografia, udział państw i regionów w produkcji światowej i udział Australii w światowym handlu. Mieszkająca w regionie Azji znaczna liczba ludzi(ponad połowa populacji globu) stanowi jednocześnie poważny odsetek konsumentów. Dokonujące się przeobrażenia w życiu społeczeństw wspomnianych państw są efektem rozwoju edukacji, komunikacji i technologii. Australia w związku z dokonującym się rozwojem ekonomicznym i społecznym regionu stanie się jego beneficjentem i wzmocni się gospodarczo

Generation learning framework: Applying Margaret Mead's typology to agenda-setting stage of policy diffusion

The prompt development of the world's South and the stagnation in the evolution of the world's North altered the directions of policy diffusion. Up to date, the literature lacks a clear framework that captures these changes. This article contributes to research by offering a Generation Learning Framework to study the new paths of policy and technology dissemination around the globe. Anthropological propositions of Margaret Mead are adapted to capture a higher demand and popularity of the South-South transfers over the less frequent South-North transfers. Illustrating the framework with the examples of South-Korean lesson-drawing, the study concludes that the era of knowledge transfer exclusively from the North to South is over. The proposed framework can be further applied to the fast-growing experiences in the learning practices that take place in Latin America, Eastern Europe, and Africa

Dyplomacja miejska i polityka publiczna w erze COVID-19. Sieciowane reakcje z greckiej stolicy

In recent decades, more and more young actors at the international level have been claiming and aspiring to play a significant role in managing public policy issues with global reach. The recent pandemic highlighted the asymmetry of nation-state responses in managing this health threat. At a time that the return-of-the-state scenario sounded familiar, it was misleading as well. Although each national government was focusing on its own people, and each claimed to have been better prepared to fight the crisis than its neighbors, governance gaps were filled by networks of sub-national authorities, whose partnerships provided a wider geographical perspective of policy decisions. In this framework, this article assesses the role of the city diplomacy, focusing on the pandemic initiatives of the city of Athens that, due to its international affiliations, managed to fill the gaps of the measures taken for the most vulnerable groups by the central government during the pandemic of COVID-19. Desk-based research and the use of secondary sources provide the scope for our analysis.W ostatnich dziesięcioleciach coraz więcej nowych organizacji na szczeblu międzynarodowym aspiruje do odgrywania znaczącej roli w zarządzaniu kwestiami polityki publicznej o zasięgu globalnym. Niedawna pandemia uwypukliła różnice w reakcji państw narodowych w obliczu tego rodzaju zagrożenia zdrowia publicznego. To, że scenariusz powrotu inwestycji państwowych wydawał się możliwy, okazało się jednak mylące. Chociaż rządy wszystkich krajów koncentrowały się na własnych obywatelach, a politycy byli przekonani, że ich kraj jest lepiej przygotowany do walki z kryzysem niż sąsiedzi, luki w zarządzaniu musiały zostać wypełnione przez sieci władz niższego szczebla, których współpraca sprawiła, że decyzje polityczne miały szerszy zasięg geograficzny. W niniejszym artykule dokonano oceny roli dyplomacji miejskiej, koncentrując się na dotyczących pandemii inicjatywach miasta Ateny, które ze względu na swoje międzynarodowe powiązania zdołało uzupełnić braki w działaniach podejmowanych przez rząd centralny w czasie pandemii COVID-19 na rzecz grup najbardziej narażonych na jej negatywne skutki. Prezentowane badania bazują na analizie danych zastanych (desk research) i wykorzystaniu źródeł wtórnych

Afgańscy migranci w Iranie. Sytuacja współczesna

For many decades Iran was a destination of economic immigration for Afghans. There, they could earn money to provide for their families at home. Since the Soviet intervention in Afghanistan in 1979, Iran also became a place of refuge for some 3 million Afghans. Their situation was changing according to the changes in the internal and international position of Iran. Sometimes the Iranian authorities were sympathetic; other times they were fiercely unsympathetic and keen to remove the Afghan "guests." So, the Afghans in Iran could not be sure how long they would be allowed to stay there, if the Iranians would be willing to support them, and if they would have work to provide for their families. This state of uncertainty of the Afghan community was worsened by an outbreak of the COVID-19 pandemic. Both the Iranian and Afghan healthcare systems are unable to effectively deal with the problem. And the economic collapse in Iran affected primarily the foreigners there of whatever stance, in this particular case, the Afghans. The main aim of the article is to present the changing and unstable situation of Afghans in Iran in recent years. The analysis covers areas such as their legal status, education, family life, or the right to work. It also takes into account, to a limited extent, the internal situation of Iran, which undoubtedly influenced the situation of Afghan migrants. Based on the analysis of the available materials, it can be concluded that the position of the Afghans in Iran was and is strongly dependent on the situation of Iran and the good or bad will of the Iranian authorities. At the same time, due to the complicated situation in Afghanistan, Afghan migrants find themselves in a hopeless situation and are "doomed" to stay in Iran.Od dziesięcioleci Iran był dla Afgańczyków państwem zapewniającym miejsce pracy. To właśnie tutaj Afgańczycy znajdowali możliwość zarobienia pieniędzy, za które byli w stanie utrzymać swoje rodziny w kraju. Od chwili radzieckiej interwencji w Afganistanie w 1979 r. Iran stał się również miejscem schronienia dla około 3 mln afgańskich uchodźców. Sytuacja afgańskich pracowników i uchodźców ulegała zmianie w zależności od sytuacji wewnętrznej, jak i międzynarodowej Iranu. Stosunek irańskich władz do nich bywał przychylny, by wkrótce zmienić się radykalnie w stronę niechęci i prób pozbycia się afgańskich "gości". Tym samym Afgańczycy w Iranie nie mogli być pewni, jak długo będą mieli prawo tam przebywać, na jaką pomoc ze strony Irańczyków liczyć oraz czy nadal będą mieć pracę pozwalającą im utrzymać rodziny. Stan niepewności społeczności afgańskiej jeszcze bardziej pogłębił wybuch pandemii COVID-19, gdyż ani irański, ani afgański system opieki zdrowotnej nie są w stanie sobie z nią poradzić, a wobec załamania gospodarczego w Iranie pierwszymi ofiarami stali się cudzoziemcy niezależnie od ich statusu - również Afgańczycy. Głównym celem artykułu jest przedstawienie zmieniającej się i niepewnej sytuacji Afgańczyków w Iranie w ostatnich latach. Analiza dotyczy takich obszarów, jak: status prawny, edukacja, życie rodzinne czy też prawo do pracy. Uwzględniono tutaj także, oczywiście w ograniczonym zakresie, sytuację wewnętrzną Iranu, która niewątpliwie wpływała na położenie afgańskich emigrantów. Na podstawie przeprowadzonej analizy dostępnych materiałów można stwierdzić, że położenie Afgańczyków w Iranie było i jest bardzo mocno uzależnione od sytuacji Iranu i dobrej lub złej woli irańskich władz. Jednocześnie, ze względu na skomplikowaną sytuację Afganistanu, afgańscy emigranci znajdują się w sytuacji bez wyjścia i są "skazani" na pobyt w Iranie

Powstanie i upadek układów stowarzyszeniowych. Konwencje z Jaunde i Lomé

The immediate post-colonial period offered opportunities as well as formidable challenges for former colonies of European powers. While colonial mentalities still pervaded in many European capitals and paternalism remained pervasive throughout the political diplomacy of the period, other perspectives were emerging. Through innovative policy engagements that occurred in the late 1950s and into the 1960s, a new sense of transnational purpose could be seen which presented former colonies with partnership options that were seemingly and practically outside the context of the historic geo-economic imposition. Whereas some European powers continued to exert overly dismissive attitudes to African engagement and society, other approaches experimented with developmental policies that were lauded by both sides at the time. This article will look at the practice and policies of associationism - the outworking of the Yaounde and Lome agreements - and will look at the formative international cooperation policies of the European Community (EC), as it evolved through the period when former European colonies were attaining independence. Finally, it will survey the reasons for the demise of associationism and speculate on the onset of what some have described as "neo-colonalism" (Langan, 2018: 1-32; Nkrumah, 1965).Bezpośredni okres pokolonialny przyniósł szanse, a także ogromne wyzwania, dla byłych kolonii mocarstw europejskich. Podczas gdy mentalność kolonialna nadal przenikała wiele europejskich stolic, a paternalizm pozostawał wszechobecny w dyplomacji politycznej tamtego okresu, wyłaniały się także inne perspektywy. Dzięki nowatorskim działaniom politycznym pod koniec lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku można było dostrzec nowe poczucie celu ponadnarodowego dające byłym koloniom opcje partnerstwa, które pozornie i praktycznie pozostawały poza kontekstem historycznego przypisania geoekonomicznego. Podczas gdy niektóre mocarstwa europejskie nadal wykazywały zbyt lekceważące podejście do zaangażowania i społeczeństw w Afryce, inne eksperymentowały z polityką rozwojową, która była w tamtym czasie zachwalana przez obie strony. Artykuł ukazuje praktyki i politykę układów stowarzyszeniowych - skutki porozumień z Jaunde i Lome - oraz formatywną politykę współpracy międzynarodowej Wspólnoty Europejskiej (WE), która ewoluowała w okresie, gdy dawne kolonie europejskie osiągały niezależność. Ponadto przeanalizowano przyczyny upadku stowarzyszeniowości i spekulacje na temat początku tego, co niektórzy określają jako "neokolonializm" (Langan, 2018: 1-32; Nkrumah, 1965)

Strategia Unii Europejskiej dla regionu Morza Bałtyckiego – przykład lepszego i efektywniejszego zarządzania

The international cooperation in the Baltic Sea region, especially between Scandinavian countries, has a very long tradition that has impacted significantly on institutionalization of regional international relations. The current European Union Strategy for the Baltic Sea Region is the first macro-regional strategy within the EU, based on the earlier regional experience. Its main goal is strengthening cooperation in this region and promoting sustainable development in order to meet common challenges. The Strategy has brought better coordination and effectiveness of the existing cooperation and turned out to be a very efficient and successful tool. Until spring 2014 the Baltic Sea Region was perceived as a model region for successful transformation, close regional cooperation, trade and inclusive security. However, it is now facing new challenges connected with changing political situation (EU-Russia relations, Brexit, migrations, etc.). The rules and forms of the governance in the Baltic Sea Region have appeared to be effective and sufficient in successfully addressing economic, social and political challenges. This is the answer to the question if there is any evidence to acknowledge the rules, forms and ways of cooperation as a model which possibly could be followed elsewhere. As a result, the EU has introduced three more macro-regional strategies.Współpraca międzynarodowa w regionie Morza Bałtyckiego, a w szczególności państw skandynawskich, ma bardzo długą tradycję i wpłynęła na instytucjonalizację regionalnych stosunków międzynarodowych. Obecna Strategia Unii Europejskiej dla regionu jest pierwszą makroregionalną strategią UE, opartą na wcześniejszych doświadczeniach. Jej głównym celem jest wzmacnianie współpracy w regionie i promowanie zrównoważonego rozwoju, aby sprostać wspólnym wyzwaniom. Strategia przyniosła lepszą koordynację i efektywność istniejącej współpracy. Do wiosny 2014 r. region Morza Bałtyckiego był postrzegany jako region modelowy dla uwieńczonej sukcesem transformacji, bliskiej współpracy regionalnej, wymiany handlowej i bezpieczeństwa. Jednak obecnie staje on w obliczu nowych wyzwań związanych ze zmieniającą sie sytuacją polityczną (relacje UE–Rosja, brexit, migracje itp.). Zasady i formy zarządzania w regionie Morza Bałtyckiego okazały się być efektywne i  wystarczające, aby sprostać problemom ekonomiczno-społeczno-politycznym. Jest to też odpowiedź na pytanie, czy jest jakiś dowód na istnienie modelowych reguł, form i sposobów współpracy, które mogłyby być powielane. Rezultatem tego jest wprowadzenie kolejnych trzech unijnych strategii makro-regionalnych.&nbsp

Agencje antykorupcyjne – cudowne panaceum przeciwko korupcji czy piąte koło u wozu? Analiza z perspektywy konstruktywistycznej teorii problemów społecznych

Constructivism is the most dynamically evolving concept in the sociology of social problems. The research projects based on this paradigm, especially those dedicated to corruption, provide valuable insights and opportunities to formulate conclusions on the nature of this phenomenon, which would be difficult to derive from other theoretical traditions. The main purpose of this paper is to show how a constructivist approach might be used to better understand the nature of modern corruption, and why one of the most popular solutions nowadays, anti-corruption agencies (ACAs), so often fail. The author’s main argument is that one of the most important reasons why the ACAs fail is strongly related to how a social problem of corruption is constructed.Konstruktywizm to najbardziej dynamicznie rozwijająca się koncepcja w socjologii problemów społecznych . Projekty badawcze oparte na tym paradygmacie, zwłaszcza te poświęcone korupcji, dostarczają cennych informacji i umożliwiają formułowanie wniosków na temat natury tego zjawiska, co byłoby trudne do osiągnięcia na podstawie innych teoretycznych tradycji . Głównym celem tego artykułu jest pokazanie, w jaki sposób konstruktywistyczne podejście może być zastosowane, aby lepiej zrozumieć naturę współczesnej korupcji i dlaczego jedno z najbardziej popularnych rozwiązań w dzisiejszych czasach, agencje antykorupcyjne (ACAS), tak często zawodzą. Według autora jeden z najważniejszych powodów, dlaczego ACAS nie są skuteczne, jest silnie związany z tym jak problem społeczny korupcji jest skonstruowan

Dyfuzja polityki publicznej w systemach federalnych podczas stanu wyjątkowego. Upowszechnianie polityki lockdownu podczas pandemii COVID-19 w Stanach Zjednoczonych

This paper develops a unified model of policy diffusion to analyze the speed of adoption of statewide lockdown policies within a federal system during the COVID-19 pandemic. The modified unified model was built to improve our understanding of policy diffusion in contexts where existing models fall short. The authors highlight three main policy diffusion channels: regional, vertical, and internal. The paper shows the empirical test of the model across US states and finds that vertical effects, such as higher approval ratings for President Donald Trump, as well as a comparatively high proportion of COVID-19 federal funding support, bear a strong positive association with the speed of statewide lockdown adoption policies. In addition, certain internal effects are also important - higher governor approval ratings are positively associated with the speed of statewide lockdown adoption policies, as are state and local spending, democratic state governments, and population awareness of the virus. However, other internal factors, such as the stringency of statewide lockdown policies and the relative proportion of COVID-19 deaths in a state, were minimally associated with the speed of lockdown policy adoption. Surprisingly, unlike past studies, horizontal regional effects did not play a significant role in the presented analysis - the speed of adoption of lockdown policies by neighboring states bears no association with the speed of policy adoption of statewide lockdowns. Overall, the results suggest a strong influence of political factors on the speed of statewide lockdown adoption policies in the US.Niniejszy artykuł przedstawia ujednolicony model dyfuzji polityki publicznej w celu analizy szybkości przyjmowania stanowych polityk lockdownu w systemie federalnym podczas pandemii COVID-19. Został tu zbudowany zmodyfikowany ujednolicony model w celu lepszego zrozumienia dyfuzji polityki publicznej w kontekstach, w których istniejące modele nie spełniają oczekiwań. Wyróżniono trzy główne kanały dyfuzji polityki publicznej: regionalny, wertykalny i wewnętrzny. Artykuł zawiera empiryczny test modelu na przykładzie Stanów Zjednoczonych i stwierdza, że efekty wertykalne, takie jak wyższe oceny poparcia dla prezydenta Donalda Trumpa, a także stosunkowo wysoki udział federalnego wsparcia finansowego na walkę z COVID-19, mają silny pozytywny związek z szybkością przyjmowania lockdownu. Ponadto ważne są również pewne efekty wewnętrzne - wyższe oceny akceptacji gubernatorów są pozytywnie powiązane z szybkością polityki przyjmowania lockdownu w całym stanie, podobnie jak wydatki stanowe i lokalne, demokratyczne rządy i świadomość ludności na temat wirusa. Jednak inne czynniki wewnętrzne, takie jak rygorystyczne stanowe polityki lockdownu i względny odsetek zgonów z powodu COVID-19 na poziomie stanowym, były minimalnie związane z szybkością przyjmowania polityki lockdownów. Co zaskakujące, w przeciwieństwie do wcześniejszych badań, horyzontalne efekty regionalne nie odegrały znaczącej roli w analizie - szybkość przyjmowania polityki lockdownu przez sąsiednie państwa nie ma związku z tempem przyjmowania lockdownu w całym kraju. Ogólnie rzecz biorąc, wyniki sugerują silny wpływ czynników politycznych na szybkość wdrażania polityki lockdownu w Stanach Zjednoczonych na poziomie stanowym

Stosunek do nieregularnych imigrantów w czasie pandemii COVID-19. Analiza porównawcza podejść włoskiego i portugalskiego

The aim of the article is to compare two emergency migration legislation adopted in Italy and Portugal. The article attempts to prove the link between integration and law, analyzing the different approaches of Italy and Portugal to the policy problem during the COVID-19 pandemic. As two of the Southern EU Member States with different views on immigration policies, Italy and Portugal represent an interesting case study to investigate. The article benefits from an interdisciplinary approach, addressing the issue, combining both the legal and political literature. Ultimately, the article tries to assess if the current measures are in line with the regularization policies that have been adopted in the past decade. The main finding is that both states tend to pass emergency legislation favoring migrants and granting them equal access to healthcare during the COVID-19 pandemic, assessing the link between law and integration. Further empirical research is desirable.Celem artykułu jest porównanie nadzwyczajnego prawa imigracyjnego przyjętego we Włoszech i Portugalii. W artykule podjęto próbę wskazania zależności między integracją a prawem, opierając się na analizie włoskiego i portugalskiego podejścia do polityki imigracyjnej w czasie pandemii COVID-19. Włochy i Portugalia, dwa południowe państwa członkowskie UE o różnych podejściach do polityki imigracyjnej, stanowią ciekawy problem badawczy. Zastosowano interdyscyplinarne podejście badawcze, które umożliwia wypełnienie celu postawionego przez autorów na podstawie literatury prawnej i politologicznej. W artykule podjęto także próbę oceny, czy obecnie stosowane środki wpisują się w politykę regularyzacji, wdrażaną od dekady. Oceniając powiązania między prawem a integracją, uznano, że w obu państwach zostały przyjęte nadzwyczajne regulacje sprzyjające imigrantom i gwarantujące im równy dostęp do opieki zdrowotnej w czasie pandemii. Wskazane jest prowadzenie dalszych badań empirycznych