Generation learning framework: Applying Margaret Mead's typology to agenda-setting stage of policy diffusion

The prompt development of the world's South and the stagnation in the evolution of the world's North altered the directions of policy diffusion. Up to date, the literature lacks a clear framework that captures these changes. This article contributes to research by offering a Generation Learning Framework to study the new paths of policy and technology dissemination around the globe. Anthropological propositions of Margaret Mead are adapted to capture a higher demand and popularity of the South-South transfers over the less frequent South-North transfers. Illustrating the framework with the examples of South-Korean lesson-drawing, the study concludes that the era of knowledge transfer exclusively from the North to South is over. The proposed framework can be further applied to the fast-growing experiences in the learning practices that take place in Latin America, Eastern Europe, and Africa

Porównanie aplikacji do śledzenia zakażeń wirusem COVID-19 w kontekście polityki publicznej. Przypadki Turcji i Korei Południowej

The healthcare systems of almost every country have been facing an unprecedented crisis since the beginning of the COVID-19 pandemic in March 2020. In response, numerous countries have designed and launched their unique applications to inform their citizens about COVID-19 and to follow their health situation. While South Korea has been showing an effective fight against COVID-19, Turkey is one of the most affected ones by the virus. This paper aims to identify key differences and similarities between the contact tracing apps that are used by Turkey and South Korea during COVID-19. In this way, it addresses how two members of the Organization for Economic Co-operation and Development (OECD), one developing (Turkey) and other developed (South Korea) countries, integrated their public policies and crisis management responses with the mobile phone applications and at what scale they are successful. Also, this paper investigates how these differences/similarities between their applications have affected their paths in the pandemic. Comparing their applications, it discusses policy-making processes, technological differences, and contact tracing strategies with policy recommendations for other countries.Od wybuchu pandemii COVID-19 w marcu 2020 r. w prawie każdym kraju świata systemy opieki zdrowotnej są zagrożone bezprecedensowym kryzysem. W odpowiedzi na tę sytuację w wielu krajach zaprojektowano i uruchomiono własne unikalne aplikacje, aby informować swoich obywateli o COVID-19 i śledzić ich sytuację zdrowotną. Podczas gdy Korea Południowa skutecznie walczy z COVID-19, Turcja jest jednym z krajów najbardziej dotkniętych koronawirusem. Niniejszy artykuł ma na celu zidentyfikowanie kluczowych różnic i podobieństw między aplikacjami do śledzenia kontaktów używanymi w Turcji i Korei Południowej podczas epidemii COVID-19. Omówiono to, w jaki sposób dwa kraje członkowskie Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) - kraj rozwijający się (Turcja) i kraj rozwinięty (Korea Południowa) - integrowały swoją politykę publiczną, reagowały w sytuacji kryzysowej, wprowadzając aplikacje na telefony komórkowe, i jak duży był sukces, który odniosły w tej dziedzinie. W niniejszym artykule zbadano również, w jaki sposób różnice i podobieństwa między aplikacjami wykorzystywanymi w analizowanych krajach wpłynęły na ich funkcjonowanie w pandemii. W związku z tym zostały omówione procesy kształtowania polityki, różnice technologiczne, strategie wobec śledzenia kontaktów oraz rekomendacje polityczne dla innych krajów

Polityka gospodarcza i bezpieczeństwo ekonomiczne Australii w najbliższej perspektywie do roku 2025

According to the predictions, the scale and rate of economic processes that are about to come in the next decades of the 21st century will be substantial. A further growth of Australia's importance is to be expected in the long term. The whole region of Asia, including Australia, has become interesting for politicians, entrepreneurs and researchers. In the 21st century, Australia has grown to be a significant player in the global economic policy. It seems that the economic future of the world will depend on the development of the countries in Asia. The economic situation in Australia will arguably change as some countries in that region have reached a satisfactory level of production and share in their developed economy. Economic presumptions delineate an optimistic view of the income’s growth in the next decade in Australia. The statistics published by reliable both national and international institutions are helpful in unraveling economic issues, which allow to portray the bright future of Australia until 2025. It seems that the regional economic development will lead to a significant economic revival. The following issues concerning the economic policy and its results have been chosen in order to conduct an analysis: GDP per capita, economic growth, demography, the input of nations and regions in the world’s production and the contribution of Australia in the world’s trade. The substantial number of inhabitants (over a half of the globe’s population) in this region is at the same time a serious proportion of consumers. The ongoing transformation in the life of those countries is the effect of education, communication and technology development. Thereupon, due to the economic and social development of the region, Australia will become its beneficiary and solidify its economic position.Według przewidywań skala i prędkość procesów ekonomicznych mających nadejść w następnych dekadach XXI wieku będzie znacząca. W dłuższej perspektywie czasowej należy spodziewać się dalszego wzrostu znaczenia Australii. Cały region Azji łącznie z Australią stał się interesujący dla polityków, przedsiębiorców i naukowców. Australia stała się w XXI wieku szczególnym podmiotem w globalnej polityce gospodarczej. Wydaje się, że od rozwoju państw położonych w Azji będzie zależała ekonomiczna przyszłość świata. Sytuacja gospodarcza w Australii będzie się zmieniała. Niektóre państwa w tym regionie osiągnęły zadowalający poziom produkcji i cieszą się już rozwiniętą gospodarką. Przesłanki ekonomiczne rysują optymistyczny obraz wzrostu dochodów dla Australii w następnej dekadzie. W rozwikłaniu zagadnień ekonomicznych pomocne są statystyki opublikowane przez wiarygodne instytucje krajowe i międzynarodowe. Upoważniają one do określenia pozytywnego trendu dotyczącego przyszłości Australii do 2025 r. Zapowiada się, że regionalny rozwój gospodarczy doprowadzi do znacznego ożywienia gospodarczego. W artykule analizie poddane zostały wybrane zagadnienia polityki gospodarczej i ich rezultaty: PKB na osobę, wzrost gospodarczy, demografia, udział państw i regionów w produkcji światowej i udział Australii w światowym handlu. Mieszkająca w regionie Azji znaczna liczba ludzi(ponad połowa populacji globu) stanowi jednocześnie poważny odsetek konsumentów. Dokonujące się przeobrażenia w życiu społeczeństw wspomnianych państw są efektem rozwoju edukacji, komunikacji i technologii. Australia w związku z dokonującym się rozwojem ekonomicznym i społecznym regionu stanie się jego beneficjentem i wzmocni się gospodarczo

Dyplomacja miejska i polityka publiczna w erze COVID-19. Sieciowane reakcje z greckiej stolicy

In recent decades, more and more young actors at the international level have been claiming and aspiring to play a significant role in managing public policy issues with global reach. The recent pandemic highlighted the asymmetry of nation-state responses in managing this health threat. At a time that the return-of-the-state scenario sounded familiar, it was misleading as well. Although each national government was focusing on its own people, and each claimed to have been better prepared to fight the crisis than its neighbors, governance gaps were filled by networks of sub-national authorities, whose partnerships provided a wider geographical perspective of policy decisions. In this framework, this article assesses the role of the city diplomacy, focusing on the pandemic initiatives of the city of Athens that, due to its international affiliations, managed to fill the gaps of the measures taken for the most vulnerable groups by the central government during the pandemic of COVID-19. Desk-based research and the use of secondary sources provide the scope for our analysis.W ostatnich dziesięcioleciach coraz więcej nowych organizacji na szczeblu międzynarodowym aspiruje do odgrywania znaczącej roli w zarządzaniu kwestiami polityki publicznej o zasięgu globalnym. Niedawna pandemia uwypukliła różnice w reakcji państw narodowych w obliczu tego rodzaju zagrożenia zdrowia publicznego. To, że scenariusz powrotu inwestycji państwowych wydawał się możliwy, okazało się jednak mylące. Chociaż rządy wszystkich krajów koncentrowały się na własnych obywatelach, a politycy byli przekonani, że ich kraj jest lepiej przygotowany do walki z kryzysem niż sąsiedzi, luki w zarządzaniu musiały zostać wypełnione przez sieci władz niższego szczebla, których współpraca sprawiła, że decyzje polityczne miały szerszy zasięg geograficzny. W niniejszym artykule dokonano oceny roli dyplomacji miejskiej, koncentrując się na dotyczących pandemii inicjatywach miasta Ateny, które ze względu na swoje międzynarodowe powiązania zdołało uzupełnić braki w działaniach podejmowanych przez rząd centralny w czasie pandemii COVID-19 na rzecz grup najbardziej narażonych na jej negatywne skutki. Prezentowane badania bazują na analizie danych zastanych (desk research) i wykorzystaniu źródeł wtórnych

Evolution after the COVID of the invisibility of precarities (ECOVIP): Overview of an action research project to decipher the urban factory of invisibility

Due to weak economies or ill-adapted public policies aggravated by the pandemic, official services dedicated to the unconditional reception and support of people in psychosocial distress in large urban areas are often put to the test. Here is the approach of the action research “Evolution after COVid-19 of the Invisibility of Precarities” (ECOVIP) dedicated to this phenomenon, as well as its first results concerning the precarity of unemployed “young” seniors (50-64 years old) in Lyon, France. This participative research is based on workshops that bring together professionals from both the front-line psychosocial field and other fields such as employment or work, and in which they are offered a free expression of their lived situations of reception of precarious people. The first results provided by the scientific and transparent analysis of these exchanges show both a fairly precise understanding of the institutional decision leading to increasing invisibility, and the emergence of innovative professional resources capable of curbing it.Due to weak economies or ill-adapted public policies aggravated by the pandemic, official services dedicated to the unconditional reception and support of people in psychosocial distress in large urban areas are often put to the test. Here is an overview of the approach of the action research “Evolution after COVid-19 of the Invisibility of Precarities” (ECOVIP) dedicated to this phenomenon, as along with its first steps showing preliminary results concerning the precarity of unemployed pre-old people in Lyon, France.This participative research is based on workshops that bring together professionals from both the front-line psychosocial field and other fields such as employment or work, and in which they are offered a free expression of their lived situations of reception of precarious people. The first results provided by the scientific and transparent analysis of these exchanges show both a fairly precise understanding of the institutional decision leading to increasing invisibility, and the emergence of innovative professional resources capable of curbing it.

Afgańscy migranci w Iranie. Sytuacja współczesna

For many decades Iran was a destination of economic immigration for Afghans. There, they could earn money to provide for their families at home. Since the Soviet intervention in Afghanistan in 1979, Iran also became a place of refuge for some 3 million Afghans. Their situation was changing according to the changes in the internal and international position of Iran. Sometimes the Iranian authorities were sympathetic; other times they were fiercely unsympathetic and keen to remove the Afghan "guests." So, the Afghans in Iran could not be sure how long they would be allowed to stay there, if the Iranians would be willing to support them, and if they would have work to provide for their families. This state of uncertainty of the Afghan community was worsened by an outbreak of the COVID-19 pandemic. Both the Iranian and Afghan healthcare systems are unable to effectively deal with the problem. And the economic collapse in Iran affected primarily the foreigners there of whatever stance, in this particular case, the Afghans. The main aim of the article is to present the changing and unstable situation of Afghans in Iran in recent years. The analysis covers areas such as their legal status, education, family life, or the right to work. It also takes into account, to a limited extent, the internal situation of Iran, which undoubtedly influenced the situation of Afghan migrants. Based on the analysis of the available materials, it can be concluded that the position of the Afghans in Iran was and is strongly dependent on the situation of Iran and the good or bad will of the Iranian authorities. At the same time, due to the complicated situation in Afghanistan, Afghan migrants find themselves in a hopeless situation and are "doomed" to stay in Iran.Od dziesięcioleci Iran był dla Afgańczyków państwem zapewniającym miejsce pracy. To właśnie tutaj Afgańczycy znajdowali możliwość zarobienia pieniędzy, za które byli w stanie utrzymać swoje rodziny w kraju. Od chwili radzieckiej interwencji w Afganistanie w 1979 r. Iran stał się również miejscem schronienia dla około 3 mln afgańskich uchodźców. Sytuacja afgańskich pracowników i uchodźców ulegała zmianie w zależności od sytuacji wewnętrznej, jak i międzynarodowej Iranu. Stosunek irańskich władz do nich bywał przychylny, by wkrótce zmienić się radykalnie w stronę niechęci i prób pozbycia się afgańskich "gości". Tym samym Afgańczycy w Iranie nie mogli być pewni, jak długo będą mieli prawo tam przebywać, na jaką pomoc ze strony Irańczyków liczyć oraz czy nadal będą mieć pracę pozwalającą im utrzymać rodziny. Stan niepewności społeczności afgańskiej jeszcze bardziej pogłębił wybuch pandemii COVID-19, gdyż ani irański, ani afgański system opieki zdrowotnej nie są w stanie sobie z nią poradzić, a wobec załamania gospodarczego w Iranie pierwszymi ofiarami stali się cudzoziemcy niezależnie od ich statusu - również Afgańczycy. Głównym celem artykułu jest przedstawienie zmieniającej się i niepewnej sytuacji Afgańczyków w Iranie w ostatnich latach. Analiza dotyczy takich obszarów, jak: status prawny, edukacja, życie rodzinne czy też prawo do pracy. Uwzględniono tutaj także, oczywiście w ograniczonym zakresie, sytuację wewnętrzną Iranu, która niewątpliwie wpływała na położenie afgańskich emigrantów. Na podstawie przeprowadzonej analizy dostępnych materiałów można stwierdzić, że położenie Afgańczyków w Iranie było i jest bardzo mocno uzależnione od sytuacji Iranu i dobrej lub złej woli irańskich władz. Jednocześnie, ze względu na skomplikowaną sytuację Afganistanu, afgańscy emigranci znajdują się w sytuacji bez wyjścia i są "skazani" na pobyt w Iranie

Powstanie i upadek układów stowarzyszeniowych. Konwencje z Jaunde i Lomé

The immediate post-colonial period offered opportunities as well as formidable challenges for former colonies of European powers. While colonial mentalities still pervaded in many European capitals and paternalism remained pervasive throughout the political diplomacy of the period, other perspectives were emerging. Through innovative policy engagements that occurred in the late 1950s and into the 1960s, a new sense of transnational purpose could be seen which presented former colonies with partnership options that were seemingly and practically outside the context of the historic geo-economic imposition. Whereas some European powers continued to exert overly dismissive attitudes to African engagement and society, other approaches experimented with developmental policies that were lauded by both sides at the time. This article will look at the practice and policies of associationism - the outworking of the Yaounde and Lome agreements - and will look at the formative international cooperation policies of the European Community (EC), as it evolved through the period when former European colonies were attaining independence. Finally, it will survey the reasons for the demise of associationism and speculate on the onset of what some have described as "neo-colonalism" (Langan, 2018: 1-32; Nkrumah, 1965).Bezpośredni okres pokolonialny przyniósł szanse, a także ogromne wyzwania, dla byłych kolonii mocarstw europejskich. Podczas gdy mentalność kolonialna nadal przenikała wiele europejskich stolic, a paternalizm pozostawał wszechobecny w dyplomacji politycznej tamtego okresu, wyłaniały się także inne perspektywy. Dzięki nowatorskim działaniom politycznym pod koniec lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku można było dostrzec nowe poczucie celu ponadnarodowego dające byłym koloniom opcje partnerstwa, które pozornie i praktycznie pozostawały poza kontekstem historycznego przypisania geoekonomicznego. Podczas gdy niektóre mocarstwa europejskie nadal wykazywały zbyt lekceważące podejście do zaangażowania i społeczeństw w Afryce, inne eksperymentowały z polityką rozwojową, która była w tamtym czasie zachwalana przez obie strony. Artykuł ukazuje praktyki i politykę układów stowarzyszeniowych - skutki porozumień z Jaunde i Lome - oraz formatywną politykę współpracy międzynarodowej Wspólnoty Europejskiej (WE), która ewoluowała w okresie, gdy dawne kolonie europejskie osiągały niezależność. Ponadto przeanalizowano przyczyny upadku stowarzyszeniowości i spekulacje na temat początku tego, co niektórzy określają jako "neokolonializm" (Langan, 2018: 1-32; Nkrumah, 1965)

The importance of urbanization in the process of shaping the “ubiquitous city” on the example of Songdo International Business District, South Korea

Zarówno koncepcja smart city, jak i U-city powstała jako odpowiedź na wyzwania związane z rosnącym poziomem urbanizacji oraz dalszym rozwojem najnowszych technologii. Te tak zwane inteligentne miasta z założenia mają wykorzystywać technologie informacyj-no-komunikacyjne (ICT) w celu poprawy wydajności operacyjnej, udostępniania infor-macji społeczeństwu, zapewnienia lepszej jakości usług publicznych i podniesienia ogól-nego poziomu dobrobytu wśród obywateli. Autorka w niniejszym artykule przeanalizuje proces postępującej urbanizacji, a następnie przedstawi swoje wnioski oraz spostrzeżenia, opierając się na przykładzie południowokoreańskiego miasta Songdo, będącego obecnie jednym z najbardziej postępowych ośrodków biznesowych typu ubiquitous city. W dalszej kolejności odpowie na dwa główne pytania badawcze: 1. Co odróżnia ubiquitous city od standardowego projektu smart city? 2. Jakie są przeszkody, wyzwania oraz bodźce do dal-szego rozwoju w procesie wdrażania powyższej koncepcji w Korei Południowej? W artykule zastosowane zostaną dwie główne metody badawcze – metoda porównawcza, pomocna w identyfikacji widocznych powiązań między podobnymi zjawiskami i podmiotami, oraz metoda analizy treści, oparta na przeglądzie literatury dotyczącej poruszanej w pracy te-matyki, w tym zagadnień związanych z miastem Songdo.Both the smart city and U-city concepts were created as a response to the challenges related to the increasing level of urbanization and the further development of the latest technologies. These so-called smart cities are designed to use information and communication technologies (ICTs) to improve operational efficiency, make information available to the public, provide better government services and increase the overall level of well-being of citizens. In this article the author will analyze the development of the “smart city” concept, and then present her conclusions and observations based on the example of the South Korean city of Songdo, which is currently one of the most progressive business centers of the ubiquitous city type. Subsequently she will answer two main research questions: 1. What distinguishes a ubiquitous city from a standard smart city project? 2. What are the obstacles, challenges, and incentives for further development in the implementation of the above concept in South Korea? Two main research methods will be used in the article – a comparative method, helpful in identifying visible links between similar phenomena and entities, and a content analysis method, based on a literature review on the topics covered in the work, including issues related to the city of Songdo

Proces sekurytyzacji polityki migracyjnej UE. Od wymiaru wewnętrznego do międzynarodowego

This article addresses the foreign policy strategies of the European Union (EU) after the 2015 refugee crisis. It investigates to what extent the EU migration policy is part of the European foreign policy. The paper outlines that the migration policy was not prepared for collective action failure at the domestic level, and, in order to overcome it, it is transferred to the external dimension of the EU. It argues that migration, previously considered being part of the state's domestic affairs, transformed from an issue of domestic policy to the foreign one. Thus, the authors study the interconnection between migration and security as a key element for understanding this "foreignization" process. The development of close cooperation with third countries in the field of migration regulation has become one of the priorities of the overall migration policy of the European Union. However, the EU has not gained much success, and the migration crisis even more clearly indicated the need to develop an external dimension to the management of migration processes, but in a more pragmatic approach that would ensure the EU's security interests. The basis for the external dimension of EU migration policy is relations with third countries and linking development assistance with security and border protection issues. The paper analyses EU parliamentary debates before and after the 2015 refugee crisis; by doing so, the interconnection between migration and security is assessed, leading to a further understanding of the EU migration "foreignization process".Artykuł poświęcony jest strategiom polityki zagranicznej Unii Europejskiej (UE) po kryzysie uchodźczym 2015 r., a jego celem jest zbadanie, do jakiego stopnia polityka migracyjna UE jest częścią europejskiej polityki zagranicznej. Wskazano, że polityka migracyjna w wymiarze wewnętrznym nie została przygotowana na nieskuteczność wspólnego działania. Aby tę nieskuteczność przełamać, zdecydowano o przeniesieniu polityki migracyjnej do wymiaru zewnętrznego UE. Tym samym postuluje się, aby migracje, które wcześniej uznawano za domenę polityki wewnętrznej państw członkowskich, z problemu polityki wewnętrznej stały się problemem polityki zagranicznej. W związku z tym autorzy badają wzajemne powiązania między migracjami a bezpieczeństwem jako kluczowym elementem zrozumienia tego procesu "zagranicznienia". Rozwój bliskiej współpracy z państwami trzecimi w obszarze regulacji dotyczącej migracji stał się jednym z priorytetów w całej polityce migracyjnej Unii Europejskiej, jednak nie odnotowała ona na tym polu większych sukcesów. Zarazem kryzys migracyjny jeszcze wyraźniej wskazał na konieczność rozwoju wymiaru zewnętrznego zarządzania procesem migracji, lecz tym razem zastosowano bardziej pragmatyczne podejście gwarantujące zabezpieczenie interesów UE w zakresie bezpieczeństwa. Podstawą zewnętrznego wymiaru europejskiej polityki migracyjnej są stosunki z państwami trzecimi i powiązanie pomocy rozwojowej z kwestiami bezpieczeństwa i ochrony granic. W artykule analizowane są debaty w Parlamencie Europejskim, które toczyły się przed i po kryzysie uchodźczym 2015 r., co służy ocenie powiązania kwestii migracyjnych i bezpieczeństwa, tym samym pogłębiając rozumienie procesu "zagranicznienia" europejskiej polityki migracyjnej

Dyskursywna konstrukcja postrzegania tożsamości płciowej. Przypadek najemców i właścicieli w procesie reprywatyzacji w Warszawie

The article examines how the perception of gender identities of tenants and owners was constructed in normalizing discourses regarding re-privatization/property restitution in Warsaw in 2004-2016. As a theoretical approach, it applies the feminist post-structuralist perspective developed by Sophie Watson (2000a). The data were collected with discourse analysis, as proposed by Judith Baxter (2008a). The article identifies two discourses pertaining to re-privatization/property restitution in Warsaw: 1) property restitution discourse, under which returning property to former owners (or their heirs) is presented as a moral imperative; and 2) expropriation of tenants discourse, focusing on abuse, fraud and human misfortune stemming from the passage of municipal housing stock to the descendants of former owners. In both discourses, tenants were ascribed a feminine identity, and owners a masculine one (G. Hofstede, G.J. Hofstede, 2007). That affected the tenants' and owners' positions in the housing policy process.Celem artykułu jest przedstawienie zagadnienia dyskursywnego konstruowania sposobu postrzegania tożsamości płciowej najemców i właścicieli w normalizujących dyskursach dotyczących reprywatyzacji w Warszawie w latach 2004-2016. Jako podejście teoretyczne zastosowano feministyczną perspektywę poststrukturalistyczną opracowaną przez Sophie Watson (2000a). Dane zebrano za pomocą analizy dyskursu, według wskazówek Judith Baxter (2008a). W artykule omówiono dwa dyskursy dotyczące reprywatyzacji w Warszawie: (1) dyskurs o restytucji nieruchomości, w ramach którego zwrot nieruchomości byłym właścicielom (lub ich spadkobiercom) jest przedstawiany jako imperatyw moralny; oraz (2) dyskurs reprywatyzowanych najemców, koncentrujący się na nadużyciach, oszustwach i ludzkich nieszczęściach wynikających z przekazania zasobów komunalnych potomkom byłych właścicieli. W obu dyskursach lokatorom przypisywano tożsamość kobiecą, a właścicielom męską (G. Hofstede, G.J. Hofstede, 2007). Wpłynęło to na pozycję najemców i właścicieli w procesie polityki mieszkaniowej