4 research outputs found
Warianty mechanizmu dynamicznych oddziaływań kooperatywnych w łańcuchowych układach wiązań wodorowych w oparciu o spolaryzowane widma w podczerwieni kryształów wybranych amidów i tioamidów
Wiązanie wodorowe to specyficzny rodzaj oddziaływań cząsteczkowych
powszechnie występujących w przyrodzie. Odgrywa zasadniczą rolę w budowie
materii, procesach biologicznych, biofizycznych, jak również biochemicznych.
Odpowiedzialne jest między innymi za stabilizację struktury przestrzennej drugo- i
trzeciorzędowej białek, tworzenie komplementarnych par zasad purynowych i
pirymidynowych, będących składowymi elementami kwasów nukleinowych, czy
agregację enzymów [1-7]. Wiązanie wodorowe to szczególny typ wiązania
chemicznego, ponieważ jest wystarczająco silne, aby łączyć biomolekuły, a
jednocześnie wystarczająco słabe, aby w warunkach fizjologicznych ulec zerwaniu, np.
łączy ze sobą pary komplementarnych zasad, tworząc strukturę podwójnej helisy DNA,
a równocześnie umożliwia jej lokalną denaturację, prowadzącą do replikacji DNA.
Ponadto za pośrednictwem wiązania wodorowego sterowana jest regio- i
stereoselektywność syntez organicznych [8]. Wpływają one również na strukturę
polimerów otrzymywanych w procesach polikondensacji, prowadzonych wobec eterów
koronowych [8].
Zrozumienie złożonej natury wiązania wodorowego wzbudziło ogromne
zainteresowanie świata nauki, czego przejawem są licznie publikowane prace
badawcze, rozważające teoretyczne i eksperymentalne aspekty wiązań wodorowych [9-
16]. Z przeglądu literaturowego wynika jednak, iż w dalszym ciągu, pomimo
systematycznie prowadzonych badań, wiele kwestii, dotyczących dynamiki wiązań
wodorowych, pozostaje niewytłumaczonych. Według mnie, najbardziej istotnymi osiągnięciami, uzyskanymi w badaniach nad widmami podczerwonymi kryształów amidów i tioamidów są:
1. Poszerzenie wiedzy o mechanizmach dynamicznych oddziaływań
kooperatywnych w układach wiązań wodorowych w sieciach kryształów
molekularnych.
2. Odkrycie nowego sposobu zachodzenia procesów samoorganizacji izotopowej
H/D w izotopowo rozcieńczonych kryształach molekularnych o łańcuchowym
ułożeniu wiązań wodorowych w sieciach.
3. Udowodnienie istotnych wpływów wywieranych przez podstawnikowe grupy
atomów, przyłączone do ugrupowania –CS–NH– lub –CO–NH–, na wielkość
energii dynamicznych oddziaływań kooperatywnych w układach wiązań
wodorowych kryształów tioamidów i amidów oraz ich wpływu na sposób
zachodzenia procesów samoorganizacji izotopowej H/D.
4. Wykrycie relacji pomiędzy strukturą elektronową grup podstawnikowych oraz
miejscem ich przyłączenia do ugrupowania tioamidowego lub amidowego, na
wielkość energii dynamicznych oddziaływań kooperatywnych, a w konsekwencji
na sposób zachodzenia procesów samoorganizacji izotopowej H/D.
5. Pomiary spolaryzowanych widm podczerwonych wiązania wodorowego dla
monokryształów dziesięciu układów molekularnych, w tym trzech amidów i
siedmiu tioamidów: 3’-metyloacetanilidu, 4’-metyloacetanilidu,
N-benzyloacetamidu, N-metylotiobenzamidu, N-metylotioacetamidu,
N-(m-tolylo)tioacetamidu, N-(p-tolylo)tioacetamidu, tioformanilidu,
N-benzylotioformamidu, N-benzylotioacetamidu.
6. Rejestracja spolaryzowanych widm w podczerwieni dla wszystkich
wymienionych w punkcie 5 układów krystalicznych deuterowo związanych.
7. Modyfikacja metody syntezy tioamidów (N-metylotiobenzamidu,
N-metylotioacetamidu, N-(m-tolylo)tioacetamidu, N-(p-tolylo)tioacetamidu,
tioformanilidu, N-benzylotioformamidu, N-benzylotioacetamidu).
8. Przeprowadzenie syntezy N-benzyloacetamidu.
9. Wyhodowanie monokryształów wszystkich układów molekularnych do badań
rentgenostrukturalnych oraz wyznaczenie ich struktury krystalograficznej
(3’-metyloacetanilidu, 4’-metyloacetanilidu, N-benzyloacetamidu,
N-metylotiobenzamidu, N-metylotioacetamidu, N-(m-tolylo)tioacetamidu,
N-(p-tolylo)tioacetamidu, tioformanilidu, N-benzylotioformamidu,
N-benzylotioacetamidu). Napisanie publikacji z wynikami tych badań.
10. Ponadto w ramach teorii silnego sprzężenia przeprowadzono obliczenia
modelowe kształtów konturów pasm νN-H i νN-D w widmach wodorowo i
deuteronowo związanych kryształów badanych układów molekularnych
Strong vibronic coupling effects in polarized IR spectra of the hydrogen bond in N-methylthioacetamide crystals
Zastosowanie hormonoterapii w ginekologii onkologicznej i terapii raka piersi
This article presents a review of new literature regarding hormonal therapy of female reproductive systemtumours. Hormonal treatment in gynaecological oncology has to retard the course of neoplastic disease and decreasethe intensity of its symptoms in patients with hormonally dependent breast cancer, endometrial canceror ovarian cancer. Drugs belonging to different pharmacological groups are used in hormonal therapy in oncologicalgynaecology. Hormone therapy is established as an important method of therapy or support for oncologicaltreatment. The physician dealing with therapy of neoplastic diseases has to remember about the advantagesand risks of such treatment, and every case should be considered individually