The Role of the Slow-Release Drugs in the Treatment Hypertension and Target Organ Damage

Nowoczesny lek przeciwnadciśnieniowy powinien równomiernie obniżać ciśnienie tętnicze w ciągu całej doby. Preferowane jest podawanie leku w pojedynczej dawce dobowej. Dlatego szczególne znaczenie ma długotrwałe działanie hipotensyjne leku. W artykule omówiono badania kliniczne z zastosowaniem leków o wydłużonym czasie uwalniania w kontekście obecnych zaleceń, ze szczególnym uwzględnieniem wpływu tych preparatów na profil dobowy ciśnienia tętniczego i regresję powikłań narządowych oraz ich tolerancji.A modern antihypertensive drug must allow for balanced 24-hour blood pressure control. It is preferred to administer the drug once a day. Therefore one of the most important properties of the drug is its long-term antihypertensive effect. The paper discusses clinical trials of slow-release preparations and focuses on the effect of discussed drugs on circadian blood pressure profile, regression of target organ damage and its tolerance

Impact of alpha-adrenergic receptor antagonists use on outcomes in patients with heart failure. A post-hoc analysis using Polish National Health Fund database

Background: The alpha-adrenolytics (AA) are not recommended in patients with ejection fraction (EF) reduced heart failure due to safety concerns. The aim of our study was to assess the safety of AA in patients hospitalized due to exacerbation of HF and the influence of these drugs on long-term endpoints. Material and methods: Data collected by the National Health Fund tracking all patient admissions and taking of the drug prescriptions throughout the entire country was used. Patients hospitalized due to HF exacerbation were included. The primary outcome variable was all-cause mortality and the secondary was the first readmission due to HF or all-cause death occurring more than 30 days after discharge. Results: Of 140 668 patients hospitalized in the year 2013 53 317 were included and followed for a median of 56.3 months. AA patients had lower long-term all-cause mortality (52.8% vs. 54.9%, unadjusted p = 0.038). The treatment with AA positively and independently affected long-term survival [adjusted hazard ratio (adjHR): 0.82, 95% confidence interval (CI): 0.78–0.87, p < 0.001], as well as secondary endpoint (adjHR: 0.85, 95% CI: 0.81–0.90, p < 0.001). Cox analysis in the subgroup treated with beta-blockers revealed that treatment with AA was associated with lower mortality (adjHR: 0.82, 95% CI: 0.75–0.90, p < 0.001) and lower incidence of secondary endpoint (adjHR: 0.85, 95% CI: 0.78–0.92, p < 0.001). Conclusion: In compliant patients hospitalized due to HF exacerbation post discharge treatment with AA was safe and beneficial

Different diagnostic criteria significantly affect the rates of hypertension in 18-year-old high school students

Introduction: Childhood hypertension is defined based on the normative distribution of blood pressure (BP), but from the age of 18 years high BP is diagnosed using adult criteria. We compared the rates of diagnosis of hypertension in a group of 18-year-old subjects using BP percentiles and the adult criteria

Elevated Neuropeptide Y Plasma Concentration in Non-dippers With Essential Hypertension

Wstęp Brak nocnego obniżenia ciśnienia tętniczego prowadzi do zwiększonej częstości powikłań narządowych nadciśnienia tętniczego, a jego przyczyny pozostają niejasne. Celem pracy była ocena zależności między biochemicznymi wykładnikami aktywności współczulnej a rytmem dobowym ciśnienia u chorych z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym. Materiał i metody Do badania zakwalifikowano 68 chorych z nadciśnieniem tętniczym w średnim wieku 40 &plusmn; 1 lat (20 K, 48 M). Do grupy kontrolnej włączono 25 zdrowych ochotników w średnim wieku 38 &plusmn; 1 lat (8 K i 17 M). U badanych wykonywano 24-godzinny pomiar ciśnienia (SpaceLabs 90207) oraz oznaczano we krwi stężenie katecholamin i neuropeptydu Y. Całodobowo prowadzono zbiórkę moczu w celu oznaczenia wydalania katecholamin. Wyniki U chorych z nadciśnieniem tętniczym stężenie neuropeptydu Y było wyższe niż u osób zdrowych. Stężenie katecholamin w surowicy i ich wydalanie z moczem były w obu grupach podobne. Chorych z nadciśnieniem podzielono na dwie grupy zależnie od obecności - dippers (46 chorych) - lub braku nocnego obniżenia ciśnienia - non-dippers (22 chorych). Stężenie neuropeptydu Y było istotnie wyższe w grupie non-dippers niż w grupie dippers (10,6 &plusmn; 1 vs. 8,6 &plusmn; 1 fmol/ml, p < 0,05). Nie stwierdzono między grupami różnic w zakresie stężenia katecholamin w surowicy i katecholamin wydalanych z moczem. W obu grupach wydalanie katecholamin w czasie nocy było istotnie niższe aniżeli w ciągu dnia. Nocne i dzienne wydalanie katecholamin było podobne w grupie dippers i non-dippers. Wnioski Uzyskane wyniki wskazują, że neuropeptyd Y może wpływać na zaburzenie rytmu dobowego ciśnienia tętniczego u chorych z nadciśnieniem i brakiem nocnego obniżenia ciśnienia. Prawdopodobnie katecholaminy nie wpływają na dobowy rytm ciśnienia tętniczego.Background The aim of the study was to investigate the relationship between biochemical indices of sympathetic activity and diurnal blood pressure rhythm in patients with essential hypertension. Material and methods The study included 68 patients with mild-to-moderate essential hypertension (EH) (mean age 40 &plusmn; 1 yrs; 20 F, 48 M). The control group consisted of 25 healthy normotensive volunteers (C) (mean age 38 &plusmn; 1 yrs; 8 F, 17 M). Twenty-four hour ambulatory blood pressure monitoring was obtained using the SpaceLabs 90207. Blood samples for NPY and catecholamines were taken. Urine for catecholamines determination was collected. Results In patients with EH NPY, plasma concentration was significantly higher as compared to C. Plasma catecholamine and urine catecholamine excretion was similar in patients with EH and in C. Patients with EH were divided into two groups: dippers (46 pts) and non-dippers (22 pts). In EH, the NPY plasma concentration was significantly higher in non-dippers than in dippers (10,6 &plusmn; 1 vs. 8,6 &plusmn; 1 fmol/mL, respectively, p < 0,05). No differences in plasma catecholamine and urine catecholamine excretion were found between dippers and non-dippers. Urine catecholamine excretion during nighttime was significantly lower as compared to day-time excretion in dippers and non-dippers. No differences between the groups were found with regard to day-time and night-time catecholamine excretion. Conclusion NPY may play a role in diurnal blood pressure rhythm disturbances in non-dippers with EH. Catecholamines appear not to influence non-dipper phenomenon

The effect of successful renal artery correction on intra-renal Doppler flow parameters in hypertensive patients with renal artery stenosis

Wstęp Celem prezentowanego, prospektywnego badania była ocena wpływu skutecznego zabiegu poszerzenia światła tętnicy nerkowej (za pomocą angioplastyki lub chirurgicznego) na parametry przepływu wewnątrznerkowego oceniane w badaniu dopplerowskim tętnic nerkowych u chorych z nadciśnieniem tętniczym, zwężeniem tętnicy nerkowej i prawidłową funkcją nerek. Materiał i metody Do badania włączono 30 chorych z nadciśnieniem tętniczym (średnia wieku 53,3 &plusmn; 2,0 lat; zakres 33&#8211;75 lat; 18 M, 12 K) i z angiograficznie potwierdzonym miażdżycowym zwężeniem tętnicy nerkowej. Badanie dopplerowskie tętnic nerkowych wykonywano przed (0) i tydzień (I), 6 miesięcy (II) i rok (III) po skutecznej korekcji zwężenia tętnicy nerkowej. Na podstawie analizy widma przepływu wyliczano: maksymalną prędkość skurczową (Vmax), przyspieszenie narastania fali skurczowej (Acc), czas przyspieszenia (AcT), indeks pulsacji (PI) i indeks oporowy (RI). Całodobowe monitorowanie ciśnienia tętniczego wykonywano przed korekcją zwężenia tętnicy nerkowej i rok po (III) niej. Pacjentów podzielono na dwie grupy w zależności od efektu zabiegu ocenianego po roku: grupę 1 (wyleczoną) - chorzy, u których nie stosowano leczenia hipotensyjnego, ze średnim ciśnieniem tętniczym z ciągu doby wynoszącym poniżej 135/85 mm Hg oraz grupę 2 (niewyleczoną) - chorzy otrzymujący nadal leczenie hipotensyjne. Wyniki W całej grupie łącznie, grupie 1 i grupie 2 obserwowano obniżenie Vmax w badaniach I, II i III w porównaniu z 0. Przyspieszenie było obniżone przed korekcją zwężenia tętnicy nerkowej, następnie obserwowano istotny wzrost Acc w badaniach I, II i III w porównaniu z 0 w całej grupie łącznie, grupie 1 i grupie 2. Czas przyspieszenia był wydłużony przed korekcją zwężenia tętnicy nerkowej, istotne obniżenie AcT w porównaniu z wartościami wyjściowymi obserwowano w badaniach I, II i III w grupie 2 i całej grupie. W grupie 1 nie obserwowano różnic między wartością RI w badaniach I, II i III w porównaniu z wartościami wyjściowymi (odpowiednio: 0,54 &plusmn; 0,02, 0,56 &plusmn; 0,03, 0,55 &plusmn; 0,04 vs. 0,52 &plusmn; 0,04; p = NS). W grupie 2 średnia wartość RI wzrosła nieistotnie w badaniach I, II i III w porównaniu z 0 (odpowiednio: 0,64 &plusmn; 0,02, 0,94 &plusmn; 0,05, 0,63 &plusmn; 0,02 vs. 0,61 &plusmn; 0,02 p = NS). Średnie wartości RI były istotnie wyższe w grupie 2 w porównaniu z grupą 1 w badaniach 0 i I. Obserwowano istotnie statystycznie niższe wartości PI w grupie 1 w porównaniu z grupą 2 w badaniach 0 i I. Wnioski Uzyskane wyniki wskazują na brak wpływu skutecznej korekcji zwężenia tętnicy nerkowej u chorych z nadciśnieniem tętniczym i prawidłową funkcją nerek na indeks oporowości i pulsacji. Ocena przyspieszenia i czasu przyspieszenia ma znaczenie w obserwacji chorych po korekcji zwężenia tętnicy nerkowej pozwalając na ocenę skuteczności leczenia.Background The aim of this prospective study was to evaluate the effect of successful renal artery correction (angioplasty or surgery) on intra-renal Doppler flow parameters in hypertensive patients with renal artery stenosis (RAS) and preserved renal function. Material and methods The study included 30 hypertensive patients (mean age: 53.5 &plusmn; 2.0 yrs, range: 33&#8211;75 years; 18 males, 12 females) with arteriographically confirmed atherosclerotic RAS. Intra-renal Doppler flow parameters (maximum systolic velocity - Vmax, acceleration - Acc, acceleration time - AcT, pulsatility index - PI and resistive index - RI) were evaluated before (0) and during a one year follow-up period at 1 week (I), 6 months (II) and 12 months (III) after successful renal artery correction (angioplasty or surgery) in hypertensive patients with RAS. 24-hour blood pressure monitoring was performed before and 12 months (at III) after RAS correction. The patients were classified into two groups according to the clinical outcome: Group 1 - cured, with permanent discontinuation of antihypertensive treatment and with 24 h BP of < 135/85 mm Hg following PTRA or surgery without antihypertensive medication; Group 2 - not cured, with antihypertensive treatment maintained or modified but not discontinued. Results In Groups 1 and 2, taken as whole, a statistically significant decrease in Vmax was observed at I, II and III, as compared to the pre-intervention period. Evaluation of the intra-renal branches in the one year follow-up revealed a decreased Acc value at 0 followed by a statistically significant increase in Acc at I, II and III for the whole group involved in the study, taking Groups 1 and 2 together, as compared to the pre-interventional period. The AcT value for the whole group was increased at 0 and after successful renal artery correction a significant decrease was observed at I, II and III in the whole group and in Group 2. In Group 1 there were no differences in RI value at I, II, and III when compared with the baseline (0.54 &plusmn; 0.02, 0.56 &plusmn; 0.03, 0.55 &plusmn; 0.04 vs. 0.52 &plusmn; 0.04 respectively; p = NS). In Group 2 RI values increased non-significantly at I, II, and III, as compared to the pre-interventional period (0.64 &plusmn; 0.02, 0.94 &plusmn; 0.05, 0.63 &plusmn; 0.02 vs. 0.61 &plusmn; 0.02 respectively; p = NS). RI values were significantly higher in Group 2 as compared to Group 1 at 0 and I. There were significant differences in PI values between Group 1 and Group 2 before and 6 weeks (I) after successful renal artery correction. Conclusion Our study indicates that among hypertensive patients with RAS and preserved renal function function successful renal artery correction had no effect on the resistive index and pulsatility index. Of the four indices examined acceleration and acceleration time are useful for evaluating the long-term results of renal angioplasty or surgical treatment in patients with RAS

The Utility of 3D TOF Magnetic Resonance Angiography of Renal Arteries for Diagnosing Renal Artery Stenosis in the Hypertensive Patiens

Wstęp Celem pracy była ocena przydatności angiografii metodą rezonansu magnetycznego (MRA) w ocenie tętnic nerkowych u chorych z podejrzeniem zwężenia tętnicy nerkowej oraz jej porównanie z podwójnym badaniem dopplerowskim u chorych poddanych następnie rentgenowskiej arteriografii nerkowej. Materiał i metody Badanie arteriografii rezonansu magnetycznego i badanie dopplerowskie wykonano u 50 osób (33 kobiety, 17 mężczyzn, średni wiek: 49 lat) z klinicznym podejrzeniem zwężenia tętnicy nerkowej. U wszystkich chorych wykonano dotętniczą angiografię subtrakcyjną w celu weryfikacji wyników badań wykonanych metodami nieinwazyjnymi. Badania angiografii rezonansu magnetycznego wykonano za pomocą systemu rezonansu magnetycznego MAGNETOM SP 63 (1,5T) Siemens z zastosowaniem cewki do całego ciała, stosując technikę 3D Time of Flight (3D TOF). Badania dopplerowskie wykonano na aparacie ATL 3000 z opcją podwójną. Wyniki Wyniki badań wskazują, że czułość, swoistość i skuteczność diagnostyczna angiografii rezonansu magnetycznego wynosi 98,1; 88,6 i 93,9%, natomiast badania dopplerowskiego 85,7; 90,6 i 87,8%. Różnice między tymi dwiema metodami były znamienne statystycznie. Wniosek Niniejsza praca wskazuje, że angiografia rezonansu magnetycznego ma wysoką czułość i swoistość w wykrywaniu zwężenia tętnic nerkowych i jest porównywalna z wynikami prezentowanymi w innych doniesieniach.Background The aim of the study was to prospectively evaluate the diagnostic value of MRA of the renal arteries compared with renal duplex scanning in patients with clinical suspicion of renovascular disease using conventional angiography as a standard reference. Material and methods The study included 50 patients (33 women, 17 men, mean age: 49 yrs) with clinical suspicion of renovascular disease in whom MRA and duplex doppler were performed. All subjects underwent conventional angiography to verify the results of non-invasive methods. MRA examinations were performed with the use of of magnetic resonance system 1.5 T MAGNETOM SP 63 (Siemens) with the application of the whole-body coil. For evaluation of renal arteries 3D TOF technique has been used. Doppler Duplex (ATL 3000 HDI) evaluation was done with the ATL 3000 HDI. Results Our results indicate that sensitivity, specificity and accuracy for MRA was 98,1%, 88,6% and 93,9% respectively and for duplex doppler 87,7%, 90,6% and 87,8% respectively. The differences in sensitivity, specificity and accuracy between two methods were statistically significant. Conclusion Our results indicate that MRA has high sensitivity and specificity for the detection of renal artery stenosis and are comparable with the data published so far. Our study demonstrate that this method has the potential usefulness for diagnosing patients suspected for renovascular disease

7. Application of Magnetic Resonanse in Diagnostics of Renal Artery Disease

Angiografia rezonansu magnetycznego (angioNMR) jest nową, nieinwazyjną metodą przesiewową w diagnostyce zwężenia tętnicy nerkowej. Badanie jest szybkie, niezależne od operatora, minimalnie inwazyjne. Zastosowanie szybkich metod obrazowania i podanie kontrastu &#8212; gadoliny, umożliwia także uwidocznienie kolejnych faz naczyniowych, ocenę wzmocnienia korowego i rdzeniowego, różnicy korowo-rdzeniowej, określenie prędkości przepływu krwi przez nerkę i wartości przesączania kłębuszkowego. Wyniki najnowszych badań wykazały, że angioNMR jest lepszym niż ultrasonografia doplerowska badaniem wykrywającym dodatkowe tętnice nerkowe. Badanie angioNMR nie może być stosowane u chorych z implantowanymi ciałami metalicznymi. Inne ograniczenia tej metody to mała dostępność aparatury oraz wysoki koszt badania. Angiografia rezonansu magnetycznego może odegrać istotną rolę w diagnostyce zwężenia tętnicy nerkowej u chorych z podejrzeniem nadciśnienia naczyniowo-nerkowego lub nefropatii niedokrwiennej oraz ułatwić kwalifikowanie chorych do rewaskularyzacji nerki.Magnetic resonance angiography (angioNMR) is new, non-invasive method of renal artery visualisation. AngioNMR seems to be an ideal screening method in diagnosis of renal artery stenosis since it is fast, operator independent and minimally invasive. The use of rapid picture acquisition and gadolinium contrast also allows to assess the consecutive phases of gadolinium passage, cortico-medullar differentiation, renal blood flow velocity and glomerular filtration rate. Results of recent studies have revealed that angioNMR is more sensitive than Doppler ultrasound for the detection of accessory renal arteries. AngioNMR cannot be used in patients with implanted metallic bodies. Other limitations arise from its low availability and high cost. AngioNMR may play an important role in the diagnosis of renovascular hypertension or ischemic nephropathy and to establish indications for the renal revascularisation procedures

Database with raw data (CSV file).

<br><p>Survival after open versus endovascular repair of abdominal aortic aneurysm. Polish population analysis. (in press)<br></p