Poziom akceptacji choroby w stwardnieniu rozsianym

Introduction. Acceptance of chronic disease depends on patient’s personal predisposition as well as on characteristics of the disease, such as the type and severity of symptoms, its consequences in the perspective of physical and psychosocial functioning and possibilities of treatment. In particular, it seems to be difficult to accept such a disease as multiple sclerosis, the beginning of which concerns mainly young people who are forced to re-evaluate their life and modify plans for the future so that the self-portrait would not become a source of frustration and a sense of a lower esteem.Aim. The aim of the study was to assess the acceptance of the disease and to analyse the relationship of such acceptance with patients’ functional status and with self-assessment of depression.Material and Methods. The group of respondents consisted of 38 patients of the Department of Neurology in Cracow, who had been diagnosed with multiple sclerosis. In this work the method of diagnostic survey and the analysis of records were applied. Participants of the study were asked to complete such research tools as: the Beck Scale, Katz Scale, socio-demographic data inventory and the Acceptance of Illness Scale (AIS). The analysis covered their medical records and individual cards of medical orders. The obtained results were subject to statistical calculations.Results. The score of a significant number of respondents — 13 (34.2%) on the AIS Scale was qualified to the highest score ranging from 32 to 40 points. Slightly more than 1/4 of the study group (10 patients, ie. 26.3%) obta­ined a score ranging from 23 to 31 points. The smallest group of respondents achieved the lowest score, as it was qualified for the range of 5–13 points (6 persons, ie. 15.8%). The AIS Scale average score for the whole group studied was 25.08 points. Between the acceptance of the disease, and the presence and severity of depression among respondents, there is a negative correlation (r=-0.29), however it is not statistically significant (p=0.08). The value of the correlation coefficient of the AIS and Katz Scales (r=0.15) results is not statistically significant either (p=0.37).Conclusions. Acceptance of the disease in the group of people is average and similar to that encountered in other somatic diseases of chronic course. A better emotional condition seems to enhance greater acceptance of the disease. (JNNN 2015;4(1):19–23)Wstęp. Akceptacja choroby przewlekłej zależy od predyspozycji osobowościowych chorego i cech choroby, tj. rodzaj i nasilenie objawów, jej następstwa w perspektywie funkcjonowania fizycznego i psychospołecznego, możliwości leczenia. Szczególnie trudna wydaje się akceptacja takiej choroby, jaką jest stwardnienie rozsiane, której początek dotyczy najczęściej ludzi młodych, zmuszonych do tego, by przewartościować swoje życie i zmodyfikować plany na przyszłość tak, by autoportret własny nie stał się źródłem frustracji czy poczucia niższej wartości.Cel. Celem przeprowadzonych badań była ocena akceptacji choroby oraz analiza związku takiej akceptacji ze stanem funkcjonalnym chorych i samooceną depresji.Materiał i metody. Grupę badaną stanowiło 38 pacjentów Kliniki Neurologii w Krakowie, którzy otrzymali diagnozę stwardnienia rozsianego. W pracy wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego i analizy dokumentacji. Uczestnicy badań zostali poproszeni o kompletowanie takich narzędzi badawczych, jak: Skala Becka, Skala Katza, inwentarz danych socjodemograficznych i skala Akceptacji Choroby (AIS). Analiza obejmowała ich historie choroby oraz indywidualne karty zleceń lekarskich. Otrzymane wyniki poddano obliczeniom statystycznym.Wyniki. Wynik skali AIS znacznej liczby ankietowanych, bo 13 osób (34,2%) został zakwalifikowany do najwyższego przedziału punktowego, czyli mieścił się między 32 a 40 punktów. Nieco ponad 1/4 badanej grupy (10 osób, tj. 26,3%) uzyskała wynik w przedziale między 23 a 31 punktów. Najmniej liczna grupa respondentów osiągnęła najniższy wynik, bo zakwalifikowany do przedziału 5–13 punktów (6 osób, tj. 15,8%). Średni wynik skali AIS dla całej badanej populacji wynosił 25,08 punkta. Pomiędzy akceptacją choroby, a obecnością i nasileniem depresji wśród badanych istnieje ujemna korelacja (r=-0,29), jednak nie jest ona istotna statystycznie (p=0,08). Wartość współczynnika korelacji wyników Skali AIS i Katza (r=0,15) również nie jest istotna statystycznie (p=0,37).Wnioski. Akceptacja choroby w badanej grupie osób jest przeciętna i podobna do tej spotykanej w innych chorobach somatycznych o przewlekłym przebiegu. Wydaje się, że lepszy stan emocjonalny sprzyja większej akceptacji choroby. (PNN 2015;4(1):19–23

Psychiatric rehabilitation patients' attitude towards schizophrenia

Wstęp: Każda choroba jest dla człowieka swoistego rodzaju doświadczeniem życiowym, wobec którego prezentuje on określoną postawę wyrażającą się w sposobie jej wartościowania, wiedzy na jej temat czy wreszcie sposobie zachowania/reagowania w jej sytuacji. Schizofrenia z uwagi na długofalowy przebieg i niewątpliwie negatywny kontekst społeczny bywa często doświadczeniem trudnym i izolowanym przez chorego. Subiektywność w tym zakresie ma istotne znaczenie dla wielu aspektów jego życia (osobistego, zawodowego, społecznego). Determinuje też w dużej mierze jego gotowość do leczenia. Celem podjętych badań było określenie wpływu rehabilitacji psychiatrycznej realizowanej w warunkach oddziału stacjonarnego na postawę wobec choroby. Materiał i metody: Badaniem objęto 35 osób, które otrzymały diagnozę schizofrenii i które po leczeniu w stacjonarnym ,na oddziale ogólnopsychiatrycznym uczestniczyły w trzymiesięcznym programie rehabilitacji po raz pierwszy. Wykorzystując metodę sondażu diagnostycznego, zastosowano technikę ankiety, a narzędziem badawczym była skala Moje Doświadczenie Choroby. Otrzymane wyniki poddano analizie statystycznej. Wyniki: Zastosowane metody analizy statystycznej wskazują, że rehabilitacja psychiatryczna wpłynęła pozytywnie na postawę ogólną wobec schizofrenii oraz badane jej aspekty. Szczególnie widoczne zmiany zaobserwowano w zakresie izolacji i integracji doświadczenia choroby. Podjęte działania spowodowały zmniejszenie liczebności grupy osób izolujących ją i wzrost liczebności grupy, która podjęła trud jej integracji. Wniosek: Sukcesywnie realizowana rehabilitacja psychiatryczna ułatwia chorym integrację doświadczenia schizofrenii.Introduction: Every illness is a kind of life experience for people. They take a certain attitude towards their condition which is expressed in a way they evaluate it, react to it or simply what they know about it. Due to the long-term course of the illness and negative social context, schizophrenia may be a very difficult experience that is often denied by the patients. In these cases, subjectivity is a crucial factor that has an influence on many aspects of life (private, professional, social). It also determines patient’s willingness to start treatment. The aim of the study was to define the influence psychiatric rehabilitation performed at inpatient units has on patients’ attitude towards the illness. Material and methods: 35 patients took part in the survey. All of them were diagnosed with schizophrenia, undergone treatments at inpatient psychiatric units and participated in three-month periods of rehabilitation for the first time. The study was carried out using a diagnostic poll method and a questionnaire. Patients were examined by the “My Experience of Illness” scale. The results were analysed statistically. Results: The results of the study, in which analytical methods were applied, show that psychiatric rehabilitation proved to have a positive influence on patients’ general attitude towards schizophrenia and its dimensions. Significant changes were apparent in relation to isolation and integration of experience. The number of people isolating their illness was significantly lower while at the same time more patients attempted to integrate their experience. Conclusion: Psychiatric rehabilitation that is performed gradually enhances patients’ integration of schizophrenia

Depression self-assessment for schizophrenic patients participating in a psychiatric rehabilitation program — preliminary report

WSTĘP: W bogatej symptomatologii choroby, jaką jest schizofrenia, obecne są objawy afektywne, których obraz i czas utrzymywania się upoważnia do określenia ich mianem depresji. Depresja popsychotyczna to taka, która pojawia się po ustąpieniu ostrego epizodu schizofrenii. Jej etiologia jest wieloczynnikowa, a proces leczenia długotrwały i złożony. Podejmując niniejsze badania, starano się ustalić rozmiar zjawiska depresji popsychotycznej wśród pacjentów zakwalifikowanych do programu rehabilitacji psychiatrycznej przy ich przyjęciu i wypisie oraz wyłonić czynniki decydujące o jej nasileniu.MATERIAŁ I METODY: Grupę badaną stanowiły 34 osoby, które otrzymały diagnozę schizofrenii i podjęły rehabilitację kontynuowaną w warunkach oddziału stacjonarnego. Realizując badania, wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego i analizy dokumentacji medycznej, a otrzymane wyniki poddano obliczeniom statystycznym.WYNIKI: Prawie 80% chorych po zakończeniu leczenia na oddziale ogólnopsychiatrycznym odczuwa obecność objawów depresyjnych, których nasilenie jest zróżnicowane. Po trzymiesięcznym pobycie na oddziale rehabilitacji istotnie obniżył się odsetek osób z depresją umiarkowanie ciężką. Analiza korelacji pozwoliła na wskazanie czynnika, który oprócz pobytu na oddziale istotnie wiązał się z nasileniem depresji. Takim czynnikiem okazało się zastosowane leczenie farmakologiczne.WNIOSKI: Uzyskane wyniki pozwalają przypuszczać, że kompleksowa rehabilitacja obejmująca zróżnicowane metody psychosocjoterapeutyczne w połączeniu z farmakoterapią obejmującą neuroleptyk atypowy i antydepresant korzystnie wpływa na zmniejszenie nasilenia objawów depresji.INTRODUCTION: Schizophrenia is characterized by a wide range of symptoms including affective ones. The way these symptoms are manifested and their duration determine whether a patient is diagnosed with depression. Post psychotic depression occurs after an acute episode of schizophrenia. It has a multifactor etiology and the treatment process is long and complicated. The authors of this study attempted to describe the extent of post psychotic depression among patients referred for psychiatric rehabilitation during their admission and discharge as well as to define factors determining depression severity.MATERIAL AND METHODS: Thirty four patients with diagnosed schizophrenia and undergoing inpatient psychiatric rehabilitation were included in this study. Medical records were analyzed and a survey questionnaire form was used. Then statistical calculations were performed.RESULTS: Almost 80% of patients manifested depressive symptoms with various degrees of severity after they were discharged from the general psychiatric clinic. Significantly lower percentage of individuals with moderate severe depression was reported among patients who stayed in the rehabilitation unit for 3 months. The analysis of correlations confirmed a factor, other than a hospital stay, which was strongly related to depression severity. Pharmacological treatment turned out to be that factor.CONCLUSIONS: Our results suggest that complex rehabilitation including various psychosocial therapeutic interventions combined with pharmacological treatment based on atypical neuroleptic agents and antidepressants decrease the intensity of depressive symptoms

Obecność oraz nasilenie depresji wśród chorych ze stwardnieniem rozsianym

Introduction. As a psychopathological disorder, depression affects a lot of people with chronic neurological diseases and poor prognosis. It touches approximately 40–50% of patients with multiple sclerosis (SM). Depression may be a consequence of patients’ poor mobility caused by MS, the location of inflammation or side effects of phase 1 pharmacotherapy and immunomodulatory treatment. As experience shows, co-occurrence of MS with depression impairs rehabilitation, patients’ quality of life and their physical fitness.Aim. The aim of this study was to assess the presence of depression and its intensity as well as to analyse its relationship to patients’ everyday functioning and such sociodemographic factors as age and sex.Material and Methods. 38 people with multiple sclerosis who were patients of Neurology Clinic in Cracow (both of the hospital ward and the hospital out-patient clinic) took part in a survey. It was carried out using diagnostic poll method and the analysis of documentation. Patients were asked to complete data collection tools such as Beck’s Scale, Katz Scale and sociodemographic inventory. Patients’ medical history and individual medical order sheets were also analysed. Then statistical calculations were performed.Results. Depression symptoms vary in intensity. According to Beck’s scale results, 23.7% of patients were affected by minimal depression. Another 23.7% of respondents reported mild depression. Moderate and severe depression was observed in two equal groups — 7.9% of patients. Beck’s Scale and Katz Scale results correlation proved to be statistically insignificant (p=0.08). Age and sex were not related to the emotional state of the patients. However, detailed analysis of the data showed that young people (20–29 years old) do not suffer from depression symptoms.Conclusions. Although multiple sclerosis patients may suffer from depression, its intensity varies. Young people do not feel negative emotions because they are not ill for a long time. (JNNN 2014;3(4):169–174)Wstęp. Depresja jako pełny zespół psychopatologiczny towarzyszy wielu chorobom neurologicznym o przewlekłym przebiegu i niepomyślnym rokowaniu. W stwardnieniu rozsianym (SM) dotyczy ok. 40–50% chorych. Jej obecność może wynikać z konsekwencji ruchowych SM, lokalizacji zmian zapalnych, czy wreszcie z działania ubocznego stosowanej farmakoterapii ostrego rzutu i leczenia immunomodulującego przebieg choroby. Doświadczenia pokazują, że współwystępowanie SM i depresji prowadzi w efekcie do trudności w zakresie współpracy chorego w procesie rehabilitacji, pogorszenia subiektywnej jakości życia i ogólnej sprawności fizycznej.Cel. Celem przeprowadzonych badań była ocena obecności i nasilenia zjawiska depresji oraz jej związku ze stanem funkcjonalnym chorych i takimi wskaźnikami socjodemograficznymi, jak: wiek i płeć.Materiał i metody. Grupę badaną stanowiło 38 pacjentów Kliniki Neurologii w Krakowie, którzy z powodu diagnozy stwardnienia rozsianego byli pacjentami oddziału bądź poradni przyklinicznej tej placówki. W pracy wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego i analizy dokumentacji. Uczestnicy badań zostali poproszeni o kompletowanie takich narzędzi badawczych, jak: Skala Becka, Skala Katza, inwentarz danych socjodemograficznych. Analiza obejmowała ich historie choroby oraz indywidualne karty zleceń lekarskich. Otrzymane wyniki poddano obliczeniom statystycznym.Wyniki. Nasilenie objawów depresji w ankietowanej grupie było zróżnicowane. Wyniki Skali Depresji Becka wskazują na obecność depresji lekkiej u 23,7% respondentów. Stan emocjonalny kolejnych 23,7% chorych należy sklasyfikować jako depresja średnia. Samoocena dwóch identycznych liczbowo grup (7,9%) sugeruje występowanie depresji głębokiej i bardzo głębokiej. Korelacja wyników skali Becka i Katza nie była istotna statystycznie (p=0,08). Wiek i płeć badanych nie wiązał się istotnie z prezentowanym stanem emocjonalnym, choć szczegółowa analiza obecności depresji w wyróżnionych grupach wiekowych dowodzi, że osoby młode, tj. będące w wieku 20–29 lat nie odczuwają jej objawów.Wnioski. W przebiegu stwardnienia rozsianego spotykane jest zjawisko depresji, choć różne bywa jej nasilenie. Osoby młodsze, a w związku z tym krócej chorujące nie odczuwają negatywnych emocji związanych z obecnością obniżonego nastroju. (PNN 2014;3(4):169–174

Postawa wobec choroby schizofrenicznej wśród osób uczestniczących w rehabilitacji psychiatrycznej

INTRODUCTION: Every illness is a kind of life experience for people. They take a certain attitude towards their condition which is expressed in a way they evaluate it, react to it or simply what they know about it. Due to the long-term course of the illness and negative social context, schizophrenia may be a very difficult experience that is often denied by the patients. In these cases, subjectivity is a crucial factor that has an influence on many aspects of life (private, professional, social). It also determines patient’s willingness to start treatment. The aim of the study was to define the influence psychiatric rehabilitation performed at inpatient units has on patients’ attitude towards the illness.MATERIAL AND METHODS: 35 patients took part in the survey. All of them were diagnosed with schizophrenia, undergone treatments at inpatient psychiatric units and participated in three-month periods of rehabilitation for the first time. The study was carried out using a diagnostic poll method and a questionnaire. Patients were examined by the “My Experience of Illness” scale. The results were analysed statistically.RESULTS: The results of the study, in which analytical methods were applied, show that psychiatric rehabilitation proved to have a positive influence on patients’ general attitude towards schizophrenia and its dimensions. Significant changes were apparent in relation to isolation and integration of experience. The number of people isolating their illness was significantly lower while at the same time more patients attempted to integrate their experience.CONCLUSION: Psychiatric rehabilitation that is performed gradually enhances patients’ integration of schizophrenia.WSTĘP: Każda choroba jest dla człowieka swoistego rodzaju doświadczeniem życiowym, wobec którego prezentuje on określoną postawę wyrażającą się w sposobie jej wartościowania, wiedzy na jej temat czy wreszcie sposobie zachowania/ /reagowania w jej sytuacji. Schizofrenia z uwagi na długofalowy przebieg i niewątpliwie negatywny kontekst społeczny bywa często doświadczeniem trudnym i izolowanym przez chorego. Subiektywność w tym zakresie ma istotne znaczenie dla wielu aspektów jego życia (osobistego, zawodowego, społecznego). Determinuje też w dużej mierze jego gotowość do leczenia. Celem podjętych badań było określenie wpływu rehabilitacji psychiatrycznej realizowanej w warunkach oddziału stacjonarnego na postawę wobec choroby.MATERIAŁ I METODY: Badaniem objęto 35 osób, które otrzymały diagnozę schizofrenii i które po leczeniu w stacjonarnym na oddziale ogólnopsychiatrycznym uczestniczyły w trzymiesięcznym programie rehabilitacji po raz pierwszy. Wykorzystując metodę sondażu diagnostycznego, zastosowano technikę ankiety, a narzędziem badawczym była skala Moje Doświadczenie Choroby. Otrzymane wyniki poddano analizie statystycznej.WYNIKI: Zastosowane metody analizy statystycznej wskazują, że rehabilitacja psychiatryczna wpłynęła pozytywnie na postawę ogólną wobec schizofrenii oraz badane jej aspekty. Szczególnie widoczne zmiany zaobserwowano w zakresie izolacji i integracji doświadczenia choroby. Podjęte działania spowodowały zmniejszenie liczebności grupy osób izolujących ją i wzrost liczebności grupy, która podjęła trud jej integracji.WNIOSEK: Sukcesywnie realizowana rehabilitacja psychiatryczna ułatwia chorym integrację doświadczenia schizofrenii

The predictors of social functioning in schizophrenia

 WSTĘP: Specyfika schizofrenii przejawia się między innymi w narastaniu i utrwalaniu się deficytów w zakresie społecznego funkcjonowania. Poziom społecznego funkcjonowania osób chorych determinuje planowanie wobec nich alternatywnych do hospitalizacji metod leczenia. Celem prezentowanych badań było wskazanie na najbardziej istotne predyktory społecznego funkcjonowania spośród uwzględnionych w badaniu wskaźników, a dotyczących zmiennych: socjodemograficznych, stanu klinicznego i przebiegu choroby, jakości życia, postawy wobec choroby.MATERIAŁ I METODY: Grupę badawczą stanowiło 71 osób, które z powodu rozpoznania schizofrenii pozostawali pacjentami Specjalistycznego Szpitala im. dr. J. Babińskiego w Krakowie. Badania były dość obszerne i obejmowały ocenę poziomu funkcjonowania społecznego, stopień akceptacji choroby czy wreszcie subiektywne odczucia związane z jakością życia. Aby zrealizować cel badań stworzono model regresji wielokrotnej, który wyłonił predyktory społecznego funkcjonwania cechujące się istotnością statystyczną.WYNIKI: Pełna wersja modelu regresji wielokrotnej obejmowała zmienne, które na wcześniejszych etapach analizy wiązały się ze społecznym funkcjonowaniem, a były one następujące: nasilenie objawów pozytywnych i negatywnych schizofrenii, emocjonalny wymiar postawy wobec choroby, samoocena zdrowia psychicznego, pobyt w oddziale rehabilitacyjnym i dziennym, wiek chorego. Końcowa wersja modelu zawierała jedynie te zmienne, które były dla niego istotne statystystycznie, tj: negatywne objawy psychozy, pobyt w oddziale rehabilitacyjnym oraz wiek chorego.WNIOSKI: O dobrym społecznym funkcjonowaniu w schizofrenii decyduje mniejsze nasilenie jej objawów negatywnych, uczestnictwo w programie rehabilitacji psychiatrycznej oraz młodszy wiek chorego. INTRODUCTION: Schizophrenia manifests itself, inter alia, in the development and consolidation of a deficit in social functioning. The level of social functioning of schizophrenic patients determines whether there is an alternative to hospitalization. The aim of the study was to show the most important predictors of social functioning. The following variables were taken into account: socio-demographic factors, clinical condition and the course of illness, the quality of life and attitude towards schizophrenia.MATERIAL AND METHODS: A group of 71 people with schizophrenia participated in the study. All of them were patients of the J. Babinski Specialist Hospital in Cracow. The study was quite extensive and included the assessment of social functioning and the level of illness acceptance as well as subjective perception of life quality. In order to achieve the objective of the study, multiple regression model was formulated and statistically significant predictors of social functioning were defined.RESULTS: Full regression model included variables that had been associated with social functioning at earlier stages of the analysis, i.e. the severity of positive and negative symptoms of schizophrenia, the emotional component of the attitude towards illness, mental health self assessment, stay in a rehabilitation ward or an outpatient ward, the patient’s age. The final version of the model included only the variables that were statistically significant, i.e. negative symptoms of psychosis, a stay in a rehabilitation ward and the age of the patient.CONCLUSION: Good social functioning in schizophrenia is determined by the less severe negative symptoms, participation in a psychiatric rehabilitation programme and younger age of patients

Selected aspects of attitudes of health care professionals towards nurses

Current nursing care emphasizes both professional and scientific development. One of important, however not the only one, predictors of such development includes popularization of nurse education - Bachelor of Science in nursing and Master of Science in nursing. Quality of delivered care, which should be creative and autonomic, becomes measure of effectiveness of changes observed during that process. It may also be assumed that cooperation of therapeutic team members is significant for the whole of achieved therapeutic goals. On the other hand, such cooperation results from attitudes presented by members of this team toward each other. Therefore, this work attempts to evaluate attitudes of medical and non-medical professionals of health care toward nurses. The total number of respondents was 130 (30 participants were employed in hospital administration, 32 medical rescuers, 31 rehabilitation specialists, and 37 midwives) who filled self-evaluation survey questionnaire. Obtained data allowed the authors to assume that nurses are perceived by other professionals as competent, independent, trustful, however financially underappreciated, medical specialists. According to respondents nursing is an independent scientific discipline whereas conducting research work creates opportunities for additional professional education, which may further establish Nursing position among other medical sciences

Jakość życia i akceptacja choroby wśród pacjentów z przetrwałym migotaniem przedsionków

Wprowadzenie: Przetrwałe migotanie przedsionków jest chorobą przewlekłą, której nawrotowość jest niezwykle uciążliwa, a objawy somatyczne wywołują niejednokrotnie uczucie lęku. Do metod jej leczenia, obok farmakoterapii, należy kardiowersja elektryczna, która polega na analgosedacji i próbie przywrócenia prawidłowego rytmu zatokowego z wykorzystaniem prądu elektrycznego. Cel pracy: Celem pracy była ocena jakości życia i stopnia akceptacji choroby wśród osób z przetrwałym migotaniem przedsionków oraz analiza zależności pomiędzy obiema zmiennymi. Materiał i metody: Badania przeprowadzono metodą sondażu diagnostycznego i metody szacowania z wykorzystaniem techniki ankiety (własny kwestionariusz) wraz z dwiema wystandaryzowanymi skalami samooceny, w grupie 50 chorych z rozpoznaniem przetrwałego migotania przedsionków. O włączeniu do grupy badanej decydowało rozpoznanie kliniczne oraz przebyty zabieg kardiowersji elektrycznej. Wyniki: Ogólna jakość życia badanych pacjentów była zadowalająca, choć problemy fi zyczne w zakresie realizacji aktywności codziennej i pracy zawodowej obniżały jej globalną samoocenę. Respondenci wskazywali dobrą jakość życia w zakresie funkcjonowania społecznego i samopoczucia. Chorobę najlepiej akceptowały osoby w średnim wieku, tj. 41–59 lat. Wyższy poziom akceptacji towarzyszył lepszej samoocenie jakości życia w jej badanych aspektach, z wyjątkiem zdrowia ogólnego.Introduction: Persistent atrial fi brillation is a chronic illness. Its recurrence is remarkably burdensome and its somatic symptoms often invoke the feeling of fear. Present among treatment methods, aside from pharmacotherapy, is electrical cardioversion, composed of analgosedation and attempts at restoring the correct heart rhythm using electric current. Dissertation goal: This dissertation’s goal was the assessment of quality of life and level of illness acceptance among people suff ering from persistent atrial fi brillation. Resources and methods: The research had a sectional-range character and was undertaken with the aid of diagnostic poll and estimation methods. To accomplish it, a survey technique, alongside two standardised scales of self-evaluation and an own poll’s questionnaire were used. Fifty people with diagnosed persistent atrial fi brillation have partaken in the study. Beyond medical diagnosis, the inclusion to the research group depended on the occurrence of electrical cardioversion treatment. Acquired results were examined via statistical analysis. Conclusions: Overall quality of life of the patients was average. Physical issues proceeding with limiting of role fulfi lment signifi cantly lowered the quality’s general self-evaluation. Respondents were characterized with good quality of life regarding social functioning and mood. Researched subjects averagely accepted their illness. In the researched aspects, except general health, higher levels of acceptation were connected with better self-evaluation of the quality of life

Assessment of selected types of support and their importance for the quality of life of carers of people after ischemic stroke

Introduction: Informal carers of people who have had an ischemic stroke constitute one of the pillars of the state’s welfare system. Individual social support can help solve carers’ health problems and improve their quality of life. The aim of the presented research was to assess selected social services and indicate the importance of this support for self-assessment of their quality of life. Material and methods: Research material included the results a diagnostic survey obtained from 39 informal caregivers of people who had suffered an ischemic stroke. The Berlin Social Support Scales and the WHOQOL-Bref quality of life questionnaire were used. The statistical analysis was carried out with the use of SPSS Statistics 24.0 software. Results: When better support is perceived by the guardian, this correlates with higher quality of life in the social (r = 0.31) and environmental (r = 0.32) spheres. Better currently received support correlates with higher quality of life in the psychological (r = 0.32) and environmental (r = 0.36) spheres. Conclusions: 1. Social support is important for carers’ perceived satisfaction with their quality of life; 2. Satisfaction with personal functioning facilitates essential activities for providing competent care

Elderly patients' satisfaction with community-based care provided within Primary Health Care

While providing care to families within the scope of their competencies, community nurses also deal with the elderly. The community care services the latter receive involve hygienic, diagnostic and therapeutic activities as well as those related to health education and promotion. From the patient’s perspective, what is important is not only the scope of care, but also his or her satisfaction with its quality. The aim of the study was the assessment of elderly patients' satisfaction with community-based care provided within Primary Health Care. The study covered 100 patients over 60 years of age and using community care services provided by nurses. The method employed was a diagnostic survey using a questionnaire that the authors designed themselves for the purposes of this research. More than 90% of patients assessed the community-based care as being of a high quality and almost 85% of them were satisfied with its scope. The study reported a relationship between the quality of the community-based care and patient satisfaction. No significant correlation between the frequency of use of the care and the satisfaction was observed. The patients' health status (p = 0.001), age (p = 0.001) and level of education (p = 0.03) had a significant impact on the level of satisfaction with the received care