Middle East green islands of economic growth : Egyptian, Turkish and Iranian economies during the Covid-19 pandemic

PURPOSE: Despite the heavy toll of the Covid-19 pandemic, Egyptian, Iranian and Turkish economies experienced growth in 2020. The article aims to explain this incredible performance. Was it a sign of more profound strength and resilience of each economy or rather the effect of random factors, unlikely to be repeated?DESIGN/METHODOLOGY/APPROACH: The article is based on qualitative and quantitative analysis of the primary (government and international organizations data) and secondary (literature, press reports) data. Descriptive and comparative methods highlight the economic situation before the pandemic shock, the spread of the virus, and government responses. Analytical and deductive methods are used to explain the positive growth indicators.FINDINGS: The surprising resilience of the Egyptian, Iranian and Turkish economies during the pandemic is explained by a mixture of policy responses, structural characteristics of each economy, and pure coincidence.PRACTICAL IMPLICATIONS: The policy response was the most important in Turkey, while the other two factors played the leading role in Egypt and Iran.ORIGINALITY/VALUE: Despite favorable growth rates, all three countries need to redefine the state's role in the economy and promote manufacturing and export-led growth through selective industrial and technology policies.peer-reviewe

Bliski Wschód wobec wyzwań i zagrożeń współczesności

Tom podzielony został na trzy bloki tematyczne, obejmujące kolejno zagadnienia polityczne (3 rozdziały), gospodarcze (3 rozdziały) i społeczno-kulturowe (2 rozdziały). Opracowanie otwiera artykuł E. Hryhorowicza, który omawia politykę zagraniczną Jordanii – na tle innych państw regionu. M. Mruk przygląda się aspiracjom niepodległościowym Kurdów w Islamskiej Republice Iranu, na które wpływa przede wszystkim rozwój wydarzeń w irackim Kurdystanie. Dyplomacji meczetowej Turcji, tj. wykorzystywaniu religii do celów polityki zagranicznej, poświęcony jest rozdział autorstwa A. Spancerskiej. Kolejne trzy rozdziały dotyczą różnych kwestii gospodarczych. Rozdział A.A. Rabczun jest najogólniejszy, gdyż odnosi się do pomocy rozwojowej w świecie arabsko-muzułmańskim. A. Rogoda dokonuje porównania między relacjami państwo-biznes w przed- (1962–1978) i porewolucyjnym Iranie (1979–2005). M. Zaremba pokazuje, jakie szanse i zagrożenia niesie dla Bliskiego Wschodu zaproponowana przez Xi Jinpinga w 2013 roku chińska inicjatywa Pasa i Drogi (Belt and Road Initiative, BRI). N. Zajączkowska próbuje zweryfikować najczęstsze stereotypy i uprzedzenia, których ofiarą padają indyjscy muzułmanie. Ostatni tekst, zamykający zarówno część społeczno-kulturową, jak i cały tom, poświęcony został egipskim serialom ramadanowym autorstwa E. Wolny-Abouelwafa

Współczesne zagadnienia zarządzania: przedsiębiorstwo - biznes - region

Praca recenzowana / peer-reviewed pape

Dekada nowej ekonomii strukturalnej: czym była i co z niej zostało?.

Artykuł zawiera analizę wewnętrznej spójności nowej ekonomii strukturalnej (NSE), koncepcji polityki wzrostu gospodarczego sformułowanej przez chińskiego ekonomistę Justina Y. Lina, oraz jej zdolności do tłumaczenia gospodarczych sukcesów i porażek krajów rozwijających się. Po dekadach hegemonii konsensusu waszyngtońskiego NSE, opowiadając się za selektywną polityką przemysłową, stwarzała wrażenie paradygmatycznej zmiany w badaniach nad rozwojem. Jednak analiza tej koncepcji ujawnia istotne mankamenty. NSE to niewiele więcej niż zestaw reguł polityki wzrostu wraz z bardzo ogólną i dyskusyjną wizją procesów rozwoju gospodarczego, na które składają się arbitralnie dobrane elementy ekonomii neoklasycznej. Autor nie proponuje żadnej metodologii oraz terminologii, które mogłyby otworzyć nowe pola badawcze lub znacząco pogłębić dotychczasowy stan wiedzy. Odświeża jedynie stare dychotomiczne ujęcia promocji eksportu i substytucji importu. Podkreśla, że państwo jest niezbędne w procesach rozwoju, ale nie przedstawia żadnych nowych argumentów na rzecz interwencjonizmu. Wbrew popularnym poglądom, koncepcja ta nie tłumaczy należycie gospodarczych sukcesów krajów Azji Wschodniej (Japonia, Korea Płd., Tajwan). Dobór wykorzystanej literatury jest tendencyjny i dopasowany do z góry przyjętej tezy. NSE trudno uznać za „trzecią falę myśli rozwojowej”, a przymiotnik „nowa” wydaje się służyć jedynie celom marketingowo-retorycznym. W artykule posłużono się metodami analizy treści, metodą porównawczą oraz metodą analizy logicznej

“New structural economy” – a new Polish development policy paradigm?

Artykuł jest próbą odpowiedzi na pytanie czy polityka rozwoju zgodna z teoretycznymi postulatami tzw. nowej ekonomii strukturalnej (new structural economics), autorskiej koncepcji chińskiego ekonomisty J.Y. Lina, byłaby zerwaniem z polską polityką rozwoju okresu transformacji (1989–2015) zarówno w ujęciu praktycznym, jak i doktrynalnym. Twierdzenia o głębokiej zmianie w polityce gospodarczej w Polsce po 2015 r., szczególnie w odniesieniu do roli państwa w procesach rozwoju gospodarczego, występują dość często zarówno w literaturze przedmiotu, jak i dyskursie publicznym. Jednak wbrew potocznym opiniom, a także deklaracjom zawartym w Strategii na Rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju (SOR), politykę zgodną z NSE trudno uznać za zerwanie z wcześniejszą praktyką polityki rozwoju. Obie doktryny polityki rozwoju są głęboko osadzone w paradygmacie ekonomii neoklasycznej, wychodzą z podobnych założeń oraz stosują podobne narzędzia i metody analizy. Różnią się głównie oceną znaczenia różnych kategorii zawodności rynku i zawodności państwa. Czasy transformacji charakteryzowały się szczególnie silną wiarą w sprawność mechanizmu rynkowego. NSE można traktować bardziej jako pragmatyczną redefinicję metod implementacji polityk opartych o tzw. konsensus waszyngtoński niż zerwanie z jego założeniami. Domniemanie radykalnych różnic wynika z błędnego i prostego utożsamiania całej ekonomii neoklasycznej z ideologią neoliberalną i leseferystyczną polityką gospodarczą. Tymczasem ekonomia neoklasyczna pozwala na dużo aktywniejszą rolę państwa niż zwykło się przyznawać. Dlatego też NSE trudno uznać za potencjalnie nowy paradygmat polskiej polityki rozwoju, a raczej za pewną rekonfigurację w ramach dotychczasowego paradygmatu.The aim of the article is to answer the question whether a development policy in accordance with the theoretical postulates of the so-called new structural economics, developed by the Chinese economist J. Y. Lin, would be a break with the Polish development policy from the transition period (1989–2015) in both practical and doctrinal dimensions. Such claims concerning the economic policy in Poland after 2015, especially the role of the state in economic development, are quite often discussed in both scientific literature and public discourse. However, contrary to popular opinions and declarations included in the Strategy for Responsible Development (SOR), it is difficult to consider a policy consistent with NSE as a radical break with the previous period of development policy. Both development policy doctrines are deeply rooted in the neoclassical economics paradigm. They share similar assumptions and use similar tools and methods of an analysis. They differ mainly in the assessment of the importance of different categories of market failure and state failure. The transition period was characterized by a particularly strong faith in the market efficiency. NSE can be treated rather as a pragmatic redefinition of the implementations of so-called Washington Consensus policies, than a break with its assumptions. The presumption of radical differences results from the erroneous and simple identification of the whole neoclassical economy with the neo-liberal ideology and laissez-faire economic policy. Meanwhile, the neoclassical economy allows a much more active role of the state than one would usually admit. Therefore NSE is difficult to be recognised as a potentially new paradigm of the Polish development policy. It is rather a shift within the former paradigm