Średnia objętość płytek krwi i wskaźnik dużych komórek jako czynniki prognostyczne choroby wieńcowej i zawału serca

Platelets represent an important link between inflammation and thrombosis and play an important role in all stages of atherosclerotic lesion formation. Increased platelet activity and their tendency to clot formation favour the incidence of thrombotic complications, such as unstable angina pectoris (UA), myocardial infarction (MI) and sudden cardiac death, in the course of coronary artery disease (CAD). Mean platelet volume (MPV) reflects the average size of platelets and, under normal circumstances, ranges between 7.5 fL to 10.5 fL. Platelet-large cell ratio (P-LCR) is defined as the percentage of platelets that exceed the normal value of platelet volume of 12 fL in the total platelet count. Platelet size has been shown to reflect platelet activity; therefore MPV and P-LCR are a simple and easy method of indirect assessment of platelet stimulation. In general population, higher MPV values are associated with increased risk of CAD. Higher MPV and P-LCR values are observed in CAD patients compared to patients without coronary atherosclerosis. In acute coronary syndromes (ACS) the MPV value is higher in patients with myocardial infarction than in patients with unstable CAD. In cases of stable CAD, elevated MPV correlates with the severity of coronary artery involvement and is a predictive factor of ACS. In patients with acute MI high MPV value has been reported to have impact on the no-reperfusion phenomenon following a percutaneous coronary intervention (PCI). Therefore, MPV and P-LCR indices, combined with other prognostic parameters, may be an important element of various scoring systems used in long-term prognosis in both stable CAD and ACS.Płytki krwi są ważnym ogniwem łączącym zapalenie i zakrzepicę oraz odgrywają istotną rolę na wszystkich etapach powstawania zmian miażdżycowych. Zwiększona aktywność płytek krwi powodująca nasiloną krzepliwość krwi przyczynia się do większej liczby powikłań zakrzepowych, takich jak niestabilna dławica piersiowa (UA), zawał serca (MI) i nagły zgon sercowy w przebiegi choroby wieńcowej (CAD). Średnia objętość płytki krwi (MPV) odpowiada przeciętnej wielkości płytek i w normalnych warunkach mieści się w zakresie od 7,5 fl do 10,5 fl. Wskaźnik płytkowy dużych komórek (P-LCR) jest definiowany jako odsetek płytek krwi przekraczających zakres prawidłowej objętości płytek wynoszący powyżej 12 fl. Wykazano, że wielkość płytek odzwierciedla ich aktywność, dlatego oznaczenie MPV i P-LCR to proste i łatwe metody pośredniej oceny stopnia stymulacji płytek krwi. W populacji ogólnej wyższe wartości MPV wiążą się ze zwiększonym ryzykiem CAD. U chorych z CAD obserwuje się wyższe wartości MPV i P-LCR niż u osób bez zmian miażdżycowych tętnic wieńcowych. W grupie chorych z ostrymi zespołami wieńcowymi (ACS) wartość MPV jest wyższa u osób z rozpoznaniem zawału serca niż u osób z niestabilną CAD. W przypadku stabilnej CAD wielkość MPV koreluje z ciężkością zmian w tętnicach wieńcowych i jest czynnikiem predykcyjnym ACS. Opisywano wpływ wysokich wartości MPV u chorych z ostrym MI na występowanie zjawiska braku reperfuzji po przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI). Dlatego wskaźniki MPV i P-LCR w połączeniu z innymi prognostycznymi parametrami mogą być ważnym elementem różnych systemów oceny ryzyka w perspektywie długookresowej zarówno w stabilnej CAD, jak i ACS

Stentig of unprotected left main coronary artery in view of current guidelines and randomized clinical trials

Pacjentów z chorobą niezabezpieczonego pnialewej tętnicy wieńcowej (ULMD) cechuje gorsze rokowanie odległe niż inne grupy osób z chorobą wieńcową. W ostatnich latach bezpieczeństwo i skuteczność rewaskularyzacji przezskórnej (PCI) w porównaniu z pomostowaniem aortalno-wieńcowym (CABG) były ważnym tematem zainteresowań kardiochirurgów i kardiologów interwencyjnych. Ta grupa pacjentów jest coraz częściej leczona za pomocą PCI, ale wynikające z tego korzyści w porównaniu z metodą chirurgiczną pozostają dyskusyjne, szczególnie że CABG długo było metodą z wyboru w leczeniu ULMD. W aktualnych wytycznych wskazuje się na możliwość rozważenia PCI u wybranych grup pacjentów z chorobą pnia, szczególnie ze względu na coraz szerszy dostęp do takich metod, jak ultrasonografia wewnątrz naczyniowa i ocena cząstkowej rezerwy wieńcowej wykorzystywanych do optymalizacji wyników zabiegów przezskórnych. Analiza wyników randomizowanych badań klinicznych i rejestrów wyraźnie sugeruje porównywalną skuteczność obu proponowanych metod w odniesieniu do śmiertelności odległej. Rejestrowana częstość incydentów naczyniowo-mózgowych jest jednak wyższa w grupie poddanej CABG, natomiast stosowanie PCI wiązało się z częstszą koniecznością wykonania ponownej rewaskularyzacji uprzednio stentowanego naczynia. Istnieje kilka grup pacjentów, u których CABG powinno być rozważane jako preferowana metoda. Należą do nich pacjenci z cukrzycą, wielonaczyniową chorobą wieńcową i chorzy ze znacznie obniżoną frakcją wyrzutową. U chorych z ostrymi zespołami wieńcowymi spowodowanymi zwężeniami pnia PCI zaleca się ze względu na większą dostępność oraz krótszy czas potrzebny na wdrożenie leczenia. Konsultacje w obrębie wielospecjalistycznego zespołu, z uwzględnieniem preferencji pacjenta, rekomenduje się przed podjęciem decyzji o metodzie leczenia, by poprawić jego wyniki i jakość życia chorego. Biorąc pod uwagę wyniki cytowanych badań, wydaje się, że zabiegi PCI w leczeniu wybranych pacjentów z ULMD nie są mniej sktuteczne od metody chirurgicznej.Patients with unprotected left main disease (ULMD) have worse prognosis than patients with other forms of coronary artery disease. During the past decade, the safety and efficancy of percutaneous coronary intervention (PCI) versus coronary artery bypass grafting (CABG) for ULMD have been major area of interests for both interventional cardiologists and cardiac surgeons. This group of patients is increasingly treated with PCI, but its benefits in comparison with CABG remain controversial, especially as CABG has long been a method of choice for patients with ULMD. Current guidelines indicate that PCI may now be considered as an alternative to CABG in selected groups of patients, especially as intravascular ultrasound and fractional flow reserve used for optimization of percutaneous techniques are more widely accessible. Results of randomized clinical trials (RCT) and registries strongly suggest non inferiority of PCI as compared to CABG with regard to mortality. Cerebrovascular events are however higher in CABG group, whilst PCI is associated with higher rate of target vessel revascularization. There are several groups of patients for which CABG should be considered as preferred revascularization method i.e. patients with diabetes, multivessel coronary artery disease and those with significantly decreased ejection fraction. In case of acute coronary syndrome caused by left main lesion PCI is recommended for its higher availability and shorter time to treatment initiation. Discussion within multidisciplinary heart teamand with the patient before the revascularization procedure is highly recommended to further improve the outcomes and patient quality of life after intervention for ULMD. Considering data from RCTs and registries it seems that PCI might be considered as effective method of revascularization ac CABG in selected groups of ULMD patients

Przezskórna rewaskularyzacja przewlekłej okluzji tętnicy wieńcowej jako terapia skrajnej niewydolności serca i pomost do transplantacji

Patients with end-stage, inotrope-dependent heart failure (HF) have extremely poor prognosis with one-year mortality rate above 70%. The most frequent cause of HF is left ventricular ischemic systolic dysfunction. In this category, most cases result from the end-stage coronary artery disease with a previous history of myocardial infarction (MI) and the presence of coronary artery disease without options for revascularization, with at least one chronic total occlusion (CTO). This report describes a percutaneous recanalization of CTO as a bridge-to-transplantation therapy in a patient with an end-stage, inotrope-dependent HF.Pacjenci w schyłkowym stadium niewydolności serca charakteryzują się bardzo złym rokowaniem z roczną śmiertelnością ponad 70%. Najczęstszą przyczyną wystąpienia niewydolności jest niedokrwienna dysfunkcja skurczowa. W tej grupie u większości pacjentów występują zaawansowana choroba wieńcowa lub przebyty zawału serca w wywiadzie, a także przewlekłe okluzje tętnic wieńcowych. W niniejszym artykule autorzy przedstawiają przypadek chorego w schyłkowym stadium niewydolności serca, zależnego od amin katecholowych, u którego wykonano angioplastykę przewlekle zamkniętej tętnicy wieńcowej w charakterze leczenia pomostowego przed przeszczepieniem serca

The association of functional polymorphisms in genes encoding growth factors for endothelial cells and smooth muscle cells with the severity of coronary artery disease

Associations of genotype with the Gensini score among patients without previous MI. (DOCX 14 kb

The platelet-to-lymphocyte ratio as a predictor of all-cause mortality in patients with coronary artery disease undergoing elective percutaneous coronary intervention and stent implantation

AbstractBackgroundThere is no data regarding the association between the platelet-to-lymphocyte ratio (PLR) and long-term mortality in patients with stable coronary artery disease (SCAD). The aim of this study is to evaluate the utility of the pre-procedural PLR for predicting long-term, all-cause mortality in patients with SCAD undergoing percutaneous coronary intervention (PCI) and stent implantation.MethodsWe analyzed a total of 2959 consecutive patients with SCAD who underwent PCI (balloon angioplasty followed by stent implantation or direct stenting) between July 2006 and December 2011 at our institution. The patients were stratified into tertiles according to their admission PLR. The association between the PLR value and the outcomes was assessed using Cox proportional regression analysis after adjusting for clinical angiographic and laboratory data.ResultsDuring median follow-up of 1124days, mortality was highest in patients with PLR within the 3rd tertile as compared to the 2nd and the 1st tertile (11.0% vs 8.7% vs. 9.6%, respectively, p=0.03). PLR remained associated with mortality in multivariable analysis including clinical variables, ejection fraction and angiographic parameters HR (per 10 units increase)=1.02 [95%CI,1.01÷1.04, p=0.006]. After adjustment for the eGFR and hemoglobin levels, PLR was however no longer significantly associated with mortality.ConclusionPLR has potential predictive value in patients with SCAD, which has not been reported previously, but statistical significance disappears after adjusting for estimated glomerular filtration rate (eGFR) and hemoglobin levels as a potential confounding variable

Novel inflammatory biomarkers may reflect subclinical inflammation in young healthy adults with obesity

Introduction: Obesity is often accompanied by low-grade inflammation. In recent years a few blood-based inflammatory markers — neutrophil-to-lymphocyte ratio (NLR), derived neutrophil-to-lymphocyte ratio (dNLR), platelet-to-lymphocyte ratio (PLR), lymphocyteto-monocyte ratio (LMR), and monocyte-to-high-density lipoprotein ratio (MHR) — have been identified. They have been proven to correlate well with established inflammatory markers such as hsCRP and have a prognostic value among others in patients with coronary artery disease, heart failure, and malignancies. The aim of the study was to find markers associated with obesity in young heathy adults. Material and methods: The study group included 321 young healthy adults aged 18-35 years (210 males and 111 females). Partial least squares regression analysis was used to find variables associated with body mass index (BMI). Analysed variables included complete blood count, lipid profile, sex hormone levels, acute-phase protein levels, and blood-based inflammatory markers. Results: Variables with the strongest association with BMI in the group of men were HDL% and apolipoprotein B, and in the group of women, HDL, HDL%, triglycerides, and MHR. Novel inflammatory markers were not associated with BMI, except MHR. We found significant (p < 0.001) correlations between novel biomarkers (NLR, dNLR) and hsCRP and fibrinogen levels in the group of subjects with obesity. Conclusions: Blood-based inflammatory markers significantly correlate with hsCRP and fibrinogen in young healthy adults with obesity, which may reflect the subclinical inflammation in this group of individuals

Conduction disturbances after transcatheter aortic valve implantation procedures – predictors and management

Transcatheter aortic valve implantation (TAVI) has become a safe and efficient alternative to cardiac surgery in patients with severe aortic stenosis. In many countries the number of performed TAVI procedures equals the number of surgical implantations. Indications for TAVI are becoming more liberal, allowing a wider spectrum of patients to benefit from the advantages of transcatheter therapy. Due to its invasive nature, TAVI is associated with some complications such as conduction disturbances. Although these disturbances are usually not lethal, they have a great influence on patients’ state and long term-survival. The most relevant and common are His’ bundle branch blocks, atrioventricular blocks, and need for permanent pacemaker implantation. With the frequency at 10% to even 50%, conduction abnormalities are among the most important TAVI-related adverse events. Risk factors for conduction disturbances include age, anatomy of the heart, periprocedural factors, type of implanted valve, and comorbidities. Severity of occurring complications varies; therefore selection of a proper treatment approach is required. Considered as the most effective management, permanent pacemaker implantation turned out to negatively influence both recovery and survival. Moreover, there is no expert consensus on use of resynchronization therapy after TAVI. In this paper, the authors present a comprehensive analysis of the most common conduction disturbances accompanying TAVI, factors related to their occurrence, and treatment approach

The Impact of Blood Morphological Parameters on Treatment Outcomes in Tennis Elbow Patients Receiving Platelet-Rich Plasma (PRP) Therapy: A Prospective Study.

Platelet-rich plasma (PRP) therapy holds substantial promise for the treatment of tennis elbow, a complex and challenging musculoskeletal condition. The aim of the study was to assess whether there are correlations between the levels of individual morphotic elements determined in whole blood and the outcomes of tennis elbow treatment with PRP injection, as measured using patient-reported outcome measures (PROMs) such as the Visual Analog Scale (VAS), Quick Disabilities of the Arm, Shoulder, and Hand (QDASH), and Patient-Rated Tennis Elbow Evaluation (PRTEE). A prospective analysis was conducted on 107 patients (132 elbows) undergoing lateral epicondylitis treatment with (PRP) injections. Patients completed VAS, PRTEE, and QDASH questionnaires on the day of PRP administration and at established checkpoints (2, 4, 8, 12, 24, 52, and 104 weeks). Minimal clinically important difference (MCID) was employed to assess the treatment effects. Then, correlations were measured within each PROM, and the impact of the concentration of individual blood parameters on the MCID outcomes was assessed. Analyzing the relationships between the MCID+ and MCID- groups, significant correlations for the VAS and QDASH scales were observed. The level of individual morphotic elements in the blood may have influenced the treatment outcome, as measured using specific patient-reported outcome measures (PROMs). Regarding the VAS scale, factors favoring a positive treatment outcome included higher values of eosinophils (EOS) and basophils (BASO). For the QDASH scale, these factors were a lower value of mean corpuscular volume (MCV) and a higher mean corpuscular hemoglobin (MCH). The levels of certain blood parameters, such as EOS and BASO, in the current study influenced the classification of patients into MCID+ or MCID- groups, based on the VAS and QDASH scales

Heart rate control in selected cardiac diseases

Spoczynkowa częstotliwość rytmu serca, jak wykazano w wielu badaniach, wpływa na zachorowalność i śmiertelność u pacjentów z chorobami układu sercowo-naczyniowego oraz w populacji ogólnej. Rytm serca jest modyfikowalnym czynnikiem ryzyka zgonu i wpływa na występowanie objawów podmiotowych u osób z chorobą wieńcową, niewydolnością serca i migotaniem przedsionków. Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne (ESC) w wytycznych dotyczących postępowania w niewydolności serca i w stabilnej chorobie wieńcowej zaleca utrzymanie docelowych wartości rytmu serca, odpowiednio poniżej 70/min i poniżej 60/min. W obecnie obowiązujących wytycznych ESC nie podano optymalnych, docelowych wartości rytmu serca dla pacjentów z migotaniem przedsionków, jednak wiadomo, że szybki rytm serca wiąże się z występowaniem objawów w przebiegu migotania przedsionków. Mimo powszechnego stosowania leków zmniejszających częstość rytmu serca jest ona wciąż często niedostatecznie kontrolowana, co wpływa niekorzystnie jakość życia pacjentów z chorobami układu sercowo-naczyniowego. Pojawiają się zatem pytania, czy potrzebne są nowe leki zmniejszające częstość rytmu serca lub nowe metody jej kontroli.A value of heart rate at rest influences morbidity and mortality in patients with cardiovascular diseases, as well as in general population, as it was observed in many studies. The heart rate is a modifiable risk factor which affects the occurrences of symptoms of coronary artery disease, atrial fibrillation and heart failure. Therefore, The European Society of Cardiology recommends relatively low heart rate values in guidelines for the management of stable coronary artery disease and heart failure. Optimal heart rate values for patients with atrial fibrillation are still unknown, but elevated heart rate is connected with more frequent occurrences of atrial fibrillation symptoms. Latest studies have shown that the heart rate is still insufficiently controlled, despite of a widespread use of heart rate — lowering drugs. That raises an important question: is there a need for new HR-lowering drugs? Or should a path of less strict HR control in cardiac diseases be pursued in the future