Spoczynkowa częstotliwość rytmu serca, jak wykazano w wielu badaniach, wpływa na zachorowalność i śmiertelność u pacjentów z chorobami układu sercowo-naczyniowego oraz w populacji ogólnej. Rytm serca jest modyfikowalnym czynnikiem ryzyka zgonu i wpływa na występowanie objawów podmiotowych u osób z chorobą wieńcową, niewydolnością serca i migotaniem przedsionków. Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne (ESC) w wytycznych dotyczących postępowania w niewydolności serca i w stabilnej chorobie wieńcowej zaleca utrzymanie docelowych wartości rytmu serca, odpowiednio poniżej 70/min i poniżej 60/min. W obecnie obowiązujących wytycznych ESC nie podano optymalnych, docelowych wartości rytmu serca dla pacjentów z migotaniem przedsionków, jednak wiadomo, że szybki rytm serca wiąże się z występowaniem objawów w przebiegu migotania przedsionków. Mimo powszechnego stosowania leków zmniejszających częstość rytmu serca jest ona wciąż często niedostatecznie kontrolowana, co wpływa niekorzystnie jakość życia pacjentów z chorobami układu sercowo-naczyniowego. Pojawiają się zatem pytania, czy potrzebne są nowe leki zmniejszające częstość rytmu serca lub nowe metody jej kontroli.A value of heart rate at rest influences morbidity and mortality in patients with cardiovascular diseases, as well as in general population, as it was observed in many studies. The heart rate is a modifiable risk factor which affects the occurrences of symptoms of coronary artery disease, atrial fibrillation and heart failure. Therefore, The European Society of Cardiology recommends relatively low heart rate values in guidelines for the management of stable coronary artery disease and heart failure. Optimal heart rate values for patients with atrial fibrillation are still unknown, but elevated heart rate is connected with more frequent occurrences of atrial fibrillation symptoms. Latest studies have shown that the heart rate is still insufficiently controlled, despite of a widespread use of heart rate — lowering drugs. That raises an important question: is there a need for new HR-lowering drugs? Or should a path of less strict HR control in cardiac diseases be pursued in the future
