Dwa przypadki wtórnej nadczynności przytarczyc u pacjentek z przewlekłą chorobą nerek leczonych wieloletnią dializoterapią o dramatycznym przebiegu. Czy wszystko zrobiliśmy dla tych chorych?

Typowe powikłania kostne u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek wiążą się między innymi z podwyższonym metabolizmem kostnym, spowodowanym wtórną nadczynnością przytarczyc. W pracy przedstawiono dwa przypadki zaawansowanej wtórnej nadczynności przytarczyc u pacjentek dializowanych ze schyłkową chorobą nerek. W obu przypadkach zaobserwowano wysoki obrót kostny i dramatyczny przebieg w okresie długoterminowej obserwacji mimo wielokierunkowego leczenia (sewelamer, kalcymimetyki, paratyroidektomia). Na podstawie przypadków przedstawiono hipotetyczną koncepcję przyszłościowych prób leczenia takich pacjentów paricalcitolem połączonym z J131 (powcześniejszym zablokowaniu jodochwytności tarczycy preparatami jodu) w celu nieoperacyjnej inwolucji przytarczyc. Idea ta jest warta rozważenia, chociaż wymaga sprawdzenia możliwości wykonania stosownej syntezy i ewentualnych dalszych wielokierunkowych prób doświadczalnych oraz klinicznych.Typical bone complications in patients with impaired kidney are associated to the increased bone metabolism, caused by secondary hyperparathyroidism. In this report two cases of the advanced hyperparathyroidism in dialysed patients with end-stage kidney disease are presented. In both cases high bone turnover and dramatic course over the period of long-term follow-up was observed; in both patients multidirectional treatment was commenced including calimimetics, however, the outcome of the therapy was proved unsuccessful. Novel approach for the treatment of patients with end-stage kidney disease is necessary and may include both calicmimetics and/or vitamin D receptor activators. At the same time we present hypothetical conception of treatment with paricalcitol connected with J131 which can caused non-operative involution of parathyroid gland. We should consider this idea, although it would require an appropriate course of synthesis and research

HIV-1 Subtype D Infections among Caucasians from Northwestern Poland—Phylogenetic and Clinical Analysis

Background: HIV-1 subtype D infections, which are associated with a faster rate of progression and lymphocyte CD4 decline, cognitive deficit and higher mortality, have rarely been found in native Europeans. In Northwestern Poland, however, infections with this subtype had been identified. This study aimed to analyze the sequence and clinical data for patients with subtype D using molecular phylogeography and identify transmission clusters and ancestry, as well as drug resistance, baseline HIV tropism and antiretroviral treatment efficacy. Methods: Phylogenetic analyses of local HIV-1 subtype D sequences were performed, with time to the most recent common ancestor inferred using Bayesian modeling. Sequence and drug resistance data were linked with the clinical and epidemiological information. Results: Subtype D was found in 24 non-immigrant Caucasian, heterosexually infected patients (75 % of females, median age at diagnosis of 49.5 years; IQR: 29–56 years). Partial pol sequences clustered monophyletically with the clades of Ugandan origin and no evidence of transmission from other European countries was found. Time to the most common recent ancestor was 1989.24 (95 % HPD: 1968.83–1994.46). Baseline drug resistance to nucleoside reverse transcriptase inhibitors was observed in 54.5 % of cases (mutations: M41L, K103N, T215S/D) with evidence of clustering, no baseline integrase or protease resistance and infrequent non-R5 tropism (13.6%). Virologic failure was observed in 60 % of cases an

Częstość wybranych polimorfizmów pojedynczych nukleotydów związanych z osteoporozą u Polaków zakażonych i niezakażonych HIV

Introduction: Osteoporosis poses significant risk for HIV infected subjects in the era of the long-term antiretroviral treatment. For this study frequency of the selected 11 single nucleotide polymorphisms (SNP single nucleotide polymorphism) previously associated with osteoporosis risk in HIV infected and uninfected cohorts was analysed. Association with the SNP variation and the risk of osteoporosis in the entire study and in HIV-infected cases was investigated. Material and methods: The study included 568 patients (226 women and 342 men): 315 HIV-infected patients and 253 anti-HIV negative cases. Osteoporosis was confirmed using dual energy absorptiometry ionizing radiation (DXA) in eight HIV infected patients and three controls [odds ratio (OR): 7.66, 95% CI: 1.98–29.6; p = 0.001; relative risk (RR): 7.04, 95% CI: 1.98–25.97, p = 0.0019]. SNP assays performed for collagen type 1 (COL1A1) rs1800012, parathyroid hormone (PTH) rs9630182, estrogen receptor gene (ER1) rs2077647, rs3020314 and rs1884051, Vitamin D receptor (VDR) rs1544410 and rs731236, Osteoprotegerin rs4355801, LDL receptor protein (LRP5) rs3736228, RANK rs3018362 and CYP19A1 (aromatase) rs700518 using TaqMan SNP Genotyping Assay (Applied Biosystems) according to the manufacturer’s protocol. For statistics Statistica 12 software was used. Results: Majority of allele frequencies for the studied polymorphisms were consistent with the Hardy-Weinberg equilibrium. CC homozygotes for ER1 rs2077647 were notably more common in HIV (+) cases compared to controls [OR: 2.29, 95%CI: 1.25–4.19, p = 0.003; RR: 2.11, 1.22–3.68, p = 0.0072]. Also GG homozygotes for ER1 rs1884051 were more common both in HIV(+) [OR: 2.57, 1.33–4.94, p = 0.0016; RR: 2.37, 1.29–4.36, p = 0.002] and in all patients with osteoporosis [OR 5.04, 1.24–20.4, p = 0.025; RR 3.94, 1.38–11.24, p = 0.043] . Additionally, in HIV (+) patients parathyroid hormone rs9630182 T allele was notably more common [OR: 1.4, 1.0–1.97, p = 0.024; RR: 1.15, 0.99–1.33, p = 0.029]. Conclusions: Genetic variability for the osteoporosis-associated SNPs was similar in HIV-infected patients and uninfected persons. ER1rs1884051 variants may be associated with the increased osteoporosis risk, but increased incidence of osteoporosis in HIV-infected compared to uninfected people seems to be weakly associated with investigated single nucleotide polymorphisms. Variation in the gene for the estrogen receptor ER1rs1884051 was significantly more frequent in patients with osteoporosis and more common in HIV infection.Wstęp: Osteoporoza staje się istotnym zagrożeniem dla pacjentów zakażonych HIV, szczególnie w erze długotrwałego leczenia antyretrowirusowego. W badaniu oceniono częstość wybranych 11 polimorfizmów pojedynczych nukleotydów (single nucleotide polymorphism, SNP) związanych z osteoporozą u pacjentów zakażonych HIV i bez tego zakażenia. Zbadano, czy zmienność genetyczna wybranych SNP wpływa na ryzyko osteoporozy w całej badanej populacji i u zakażonych HIV. Materiał i metody: Do badania włączono 568 osób (226 kobiet i 342 mężczyzn): 315 pacjentów zakażonych HIV i 253 osoby anty-HIV ujemne. Osteoporozę potwierdzono w badaniu za pomocą absorpcjometrii podwójnej energii promieniowania jonizującego (Dual-energy X-ray absorptiometry, DXA) u 8 pacjentów zakażonych HIV i 3 z grupy kontrolnej [iloraz szans (odds ratio, OR): 7,66; 95% Cl: 1,98–29,6; p = 0,0010; ryzyko względne (relative risk, RR): 7,04; 95% Cl: 1,98–25,97; p = 0,0019]. Zbadano SNP dla genów: kolagenu typu I (COLIA1) rs1800012, parathormonu (PTH) rs9630182, receptora estrogenów typu 1 (ER1) rs2077647 rs3020314 i rs1884051, receptora witaminy D (VDR) rs1544410 i rs731236, osteoprotegeryny (OPG) rs4355801, białka receptorowego dla LDL (LRP5) rs3736228, RANK rs3018362 i aromatazy (CYP19A1) rs700518 przy użyciu zestawów TaqMan SNP Genotyping Assay (AppliedBiosystems) zgodnie z protokołem producenta. Wyniki uzyskanych badań opracowano statystycznie w programie Statistica 12. Wyniki: Częstości alleli większości badanych polimorfizmów były zgodne z prawem Hardy-Weinberga. Analizując występowanie poszczególnych genotypów, stwierdzono istotnie częstsze wstępowanie u zakażonych HIV w porównaniu z grupą kontrolną homozygoty CC ER1 rs2077647 (OR: 2,29; 1,25–4,19; p = 0,003; RR: 2,11; 1,22–3,68; p = 0,0072). Także częściej występowała homozygota GG ER1 rs1884051 u zakażonych HIV (OR: 2,57; 1,33–4,94; p = 0,0016; RR: 2,37; 1,29–4,36; p = 0,002) oraz u pacjentów z osteoporozą (OR: 5,04; 1,24–20,4; p = 0,025; RR: 3,94; 1,38–11,24; p = 0,043). Dodatkowo u pacjentów zakażonych HIV istotnie częściej (p = 0,047) występował allel T genu parathormonu rs9630182 (OR: 1,4; 1,0–1,97; p = 0,024; RR: 1,15; 0,99–1,33; p = 0,029). Wnioski: Zmienność genetyczna pojedynczych nukleotydów związanych z występowaniem osteoporozy była podobna u pacjentów zakażonych HIV i osób niezakażonych. Warianty ER1 rs1884051 mogą mieć związek ze zwiększonym ryzykiem osteoporozy, ale wyższe ryzyko osteoporozy u pacjentów zakażonych HIV w porównaniu z osobami niezakażonymi wydaje się mieć niewielki związek z badanymi polimorfizmami pojedynczych nukleotydów. Zmienność w genie dla receptora estrogenów ER1rs1884051 istotnie częściej wystąpiła u pacjentów z osteoporozą i u zakażonych HIV

Dual therapy based on raltegravir and boosted protease inhibitors : the experience of Polish centers

Introduction: The aim of the study was to present the experience of Polish centers regarding dual therapy based on the integrase inhibitor raltegravir (RAL) and ritonavir-boosted protease inhibitors (PI/r) for treating treatment-naïve and -experienced HIV-infected patients. Material and methods: The paper concerns a retrospective multicenter study. The medical databases of six main Polish HIV centers from January 2009 to December 2014 were analyzed for the use of combined antiretroviral treatment consisting of RAL + PI/r. This study included 126 HIV-infected patients receiving RAL + PI/r therapy, of whom 17 patients were treatment-naive and 109 patients were treatment-experienced. Results: In treatment-experienced patients, the most common reasons for the introduction of a RAL + PI/r regimen were virologic failure and impaired renal function (45 of 109 patients). In the treatment-naïve group kidney disease was the cause of the RAL + PI/r regimen in 3 of 17 participants. In treatment-experienced patients, 80% of individuals still were on RAL + PI/r treatment after 12 months, 65% after 24 months and 53% of subjects after 60 months. In both groups, the simplification of the antiretroviral regimen was the most common reason for discontinuation of RAL + PI/r based therapy. Conclusions: In antiretroviral-experienced patients the dual therapy based on RAL + PI/s is safe and effective. In antiretroviral-naïve patients the RAL + PI/r regimen is rarely used in Poland

Ocena częstości występowania mutacji genów BRAF, KRas oraz metylacji genu RASSF1A w wolu guzkowym na podstawie badania materiału cytologicznego uzyskanego drogą biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej

  Introduction: Standard pre-operative diagnosis of nodular goitre is not always conclusive. The decision about nodular goitre surgery is increasingly based on molecular methods. The aim of the study was to determine BRAF T1799A mutation and KRas proto-oncogene mutation, and the analysis of RASSF1A promoter methylation level in cytological material obtained from FNAB specimens of thyroid nodules. Material and methods: The study population consisted of 85 women and 12 men. The study material was genomic DNA isolated from peripheral blood and thyroid bioptates. Pyrosequencing was used for the evaluation of RASSF1 methylation level. KRas mutation was investigated with Sanger sequencing. BRAF mutation was analysed by standard methods of real-time amplification detection (real-time PCR) with the use of specific starters surrounding the mutated site. Results: A significant positive correlation was demonstrated between mean methylation of four CpG islands of RASSF1A gene and thyroid tumour volume and its largest diameter (p < 0.05). KRas mutation was not detected in any of the 97 patients. In 7/85 subjects (8.2%) BRAF mutation was observed. In 6/7 patients with BRAF mutation, FNAB of thyroid nodules confirmed a benign nature of the lesions; the material was non-diagnostic in one patient, and papillary thyroid cancer was diagnosed on the basis of postoperative histopathology assessment. Conclusions: The results of genetic tests reported in our study indicate that the presence of BRAF mutation or higher RASSF1A methylation levels in FNAB cytology specimens of benign lesions may be useful in the assessment of oncological risk, while the evaluation of KRas proto-oncogene mutation is not a valuable test in pre-operative diagnosis of nodular goitre. (Endokrynol Pol 2015; 66 (5): 384–393)    Wstęp: Na podstawie standardowej przedoperacyjnej diagnostyki wola guzkowego nie zawsze uzyskuje się jednoznaczne rozpoznanie. Coraz częściej w kwalifikacji wola guzkowego do zabiegu operacyjnego wykorzystywane są metody badań molekularnych. Celem pracy było oznaczenie mutacji T1799A genu BRAF i mutacji protoonkogenu KRas oraz analiza stopnia metylacji promotora genu RASSF1A w materiale komórkowym uzyskanym z guzków tarczycy na drodze biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej. Materiały i metody: Badaniami objęto 85 kobiet i 12 mężczyzn. Materiał do badań stanowił genomowy DNA wyizolowany z krwi obwodowej pacjentów oraz z bioptatów tarczycy. Do oceny stopnia metylacji genu RASSF1 wykorzystano metodę pirosekwencjonowania. Mutacje genu KRas badano metodą sekwencjonowania Sangera. Do oznaczania mutacji BRAF użyto standardowej metodologii detekcji amplifikacji w czasie rzeczywistym (real-time PCR) z zastosowaniem specyficznych starterów otaczających miejsce zmutowane. Wyniki: Wykazano, że średnia metylacji czterech wysp CpG w genie RASSF1A znamiennie, dodatnio koreluje z objętością guza tarczycy i największym wymiarem guza (p < 0,05). U żadnej z 97 osób nie stwierdzono mutacji Kras. U 7/85 badanych (8,2%) stwierdzono obecność mutacji genu BRAF. U 6/7 osób z obecnością mutacji BRAF, BAC guzków tarczycy wykazała łagodny charakter tych zmian, u jednej osoby otrzymano materiał niediagnostyczny, a na podstawie pooperacyjnego badania histopatologicznego rozpoznano raka brodawkowatego tarczycy. Wnioski: Otrzymane wyniki badań genetycznych wskazują, że obecność mutacji genu BRAF lub wyższego odsetka metylacji genu RASSF1A w materiale cytologicznym z biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej zmiany cytologicznie łagodnej może mieć znaczenie w ocenie zagrożenia onkologicznego, podczas gdy ocena mutacji protonkogenu KRas nie jest przydatna w diagnostyce przedoperacyjnej wola guzkowego. (Endokrynol Pol 2015; 66 (5): 384–393)

Epigenetic activation of antiviral sensors and effectors of interferon response pathways during SARS-CoV-2 infection

Recent studies have shown that methylation changes identified in blood cells of COVID-19 patients have a po-tential to be used as biomarkers of SARS-CoV-2 infection outcomes. However, different studies have reported different subsets of epigenetic lesions that stratify patients according to the severity of infection symptoms, and more importantly, the significance of those epigenetic changes in the pathology of the infection is still not clear. We used methylomics and transcriptomics data from the largest so far cohort of COVID-19 patients from four geographically distant populations, to identify casual interactions of blood cells' methylome in pathology of the COVID-19 disease. We identified a subset of methylation changes that is uniformly present in all COVID-19 patients regardless of symptoms. Those changes are not present in patients suffering from upper respiratory tract infections with symptoms similar to COVID-19. Most importantly, the identified epigenetic changes affect the expression of genes involved in interferon response pathways and the expression of those genes differs be-tween patients admitted to intensive care units and only hospitalized. In conclusion, the DNA methylation changes involved in pathophysiology of SARS-CoV-2 infection, which are specific to COVID-19 patients, can not only be utilized as biomarkers in the disease management but also present a potential treatment target

Genetic factors influencing HIV infection: a review

Patient’s genetic background, especially in the HLA and CCR5 regions, strongly influences outcomes of HIV-1 infection. Understanding how host genetic factors can contribute to disease progression can help guide intervention strategies. To date, it has been estimated that HLA and CCR5 loci account for around 13% of variations in viremia set point. However, a key question in understanding all complex phenotypes, including HIV-1 progression, is what degree of influence different genetic variants can have. Presence of a 32bp deletion in CCR5 gene is associated with slower progression of HIV infection and positive effect on survival among cART untreated patients. Some studies have assessed CCR5-Δ32 as the most potent protective variant, both in immunological and viremic context, unrelated to HLA. Variants of CCR2 (rs1799864) are associated with slower progression to AIDS. CX3CR1 variant (rs3732378) may limit the shift in HIV-1 tropism from R5 to X4. This polymorphism may influence both disease progression and HIV tropism. HLA-C -35 (rs9264942) C/C variant is associated with a significant reduction in HIV viral load compared to T/T homozygote. Moreover, HLA-B*5701 has been confirmed to be more common in patients with slow disease progression to AIDS. Patient’s genetic background, especially in HLA and CCR5 regions, strongly influences the progression of HIV-1 infection as well as viremic and immunologic values