Sacral bone fracture — late side effect of radiotherapy. A case report

Przedstawiono przypadek chorej z rozpoznaniem raka szyjki macicy, u której po przebytej radiochemioterapii doszło do złamania kości krzyżowej o charakterze przeciążeniowym. Objawy pojawiły się 32 miesiące po zakończonym leczeniu. Rozpoznano złamanie na podstawie badania metodą rezonansu magnetycznego (MR). W pracy podkreślono znaczenie diagnostyki obrazowej w rozpoznawaniu tego typu powikłań radioterapii. Złamania przeciążeniowe kości miednicy mogą występować nawet u 20% chorychpoddanych radioterapii z powodu nowotworów narządów płciowych. Istotne jest różnicowanie złamań w następstwie przebytej terapii i przerzutów w kościach, co może mieć wpływ na właściwe leczenie.A case of patient with the diagnosis of uterine cervical cancer, who experienced post-treatment (radiochemotherapy) sacral bone fracture due to skeletal overloading was reported. The clinical signs appeared32 months after completion of radiation therapy. The diagnosis was made on the basis of magnetic resonance imaging. This report emphasizes the role of diagnostic imaging in evaluation of this type of radiotherapy complication. Fractures of the pelvic bones are reported in up to 20% patients undergoingradiotherapy for gynecological malignancy. The differential diagnosis of treatment-induced fractures and bone metastases is essential in order to provide appropriate treatment

Enlarged pancreatic head and other ambiguous findings on pancreatic imaging — how to rule out malignancy?

Ogromne rozpowszechnienie diagnostyki obrazowej sprawia, że rośnie liczba badań, których wynik jest niejednoznaczny — sugeruje obecność zmian chorobowych, ale bez ich definitywnego potwierdzenia. W przypadku trzustki najczęstszym problemem tego typu jest powiększenie całości lub części narządu (najczęściej głowy) bez uwidocznienia ewidentnego guza. Mimo że u wielu pacjentów tego typu zmiany okazują się nie mieć żadnego znaczenia klinicznego, to jednak w istotnej części przypadków kryje się za nimi choroba trzustki, a w kilkunastu procentach nowotwór złośliwy tego narządu. Z czterech retrospektywnych badań przeprowadzonych w Stanach Zjednoczonych wynika, że wśród pacjentów poddanych ultrasonografii endoskopowej (EUS) w celu weryfikacji niejednoznacznych nieprawidłowości trzustki stwierdzonych w tomografii komputerowej lub innych badaniach obrazowych 13,5% ma złośliwy nowotwór trzustki, 38% — chorobę trzustki o łagodnym charakterze, a u pozostałych 48,5% w trzustce nie stwierdza się żadnych zmian chorobowych. Wyniki te świadczą, że nie można bagatelizować niejednoznacznych nieprawidłowości opisywanych w badaniach obrazowych trzustki oraz że dobrą metodą do wyjaśniania ich charakteru jest ultrasonografia endoskopowa. Metoda ta cechuje się bardzo wysoką ujemną zdolnością predykcyjną i prawidłowy wynik EUS pozwala pewnie wykluczyć obecność nowotworu złośliwego trzustki. W przypadku stwierdzenia zmian ogniskowych ich charakter może być określony na drodze biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej pod kontrolą EUS. Ponieważ wszystkie przytaczane tu dane pochodzą z badań retrospektywnych, zachodzi potrzeba przeprowadzenia badań prospektywnych dotyczących tego zagadnienia. Onkol. Prak. Klin. 2011; 7, 2: 66–72The problem of ambiguous findings on pancreatic imaging is increasingly important in clinical practice and closely related to the huge number of imaging tests being performed in everyday clinical practice. The most common ambiguous finding is a focal or diffuse enlargement (fullness, prominence) of the pancreas without a discrete mass. Although the enlargement represents normal pancreas or benign pancreatic disease in most cases, there is still a considerable risk of malignancy. Results from four retrospective studies conducted in the United States indicate that among patients who underwent endoscopic ultrasonography (EUS) to clarify ambiguous findings on computed tomography or magnetic resonance imaging, 13.5% had pancreatic malignancy, 38% had benign pancreatic disease, and the remaining 48.5% had normal pancreas. These results indicate that ambiguous findings on pancreatic imaging cannot be ignored and need to be clarified. The very high negative predictive value of EUS in patients with a suspicion of pancreatic cancer and the capability to perform EUS-guided fine needle aspiration from focal lesions, makes EUS the perfect tool in such cases. However, a prospective study on this topic is badly needed because all of the available data are from retrospective studies. Onkol. Prak. Klin. 2011; 7, 2: 66–7

Powiększona głowa trzustki i inne niejednoznaczne wyniki badań obrazowych tego narządu - jak wykluczyć raka?

Ogromne rozpowszechnienie diagnostyki obrazowej sprawia, że rośnie liczba badań, których wynik jest niejednoznaczny - sugeruje obecność zmian chorobowych, ale bez ich definitywnego potwierdzenia. W przypadku trzustki najczęstszym problemem tego typu jest powiększenie całości lub części narządu (najczęściej głowy) bez uwidocznienia ewidentnego guza. Mimo że u wielu pacjentów tego typu zmiany okazują się nie mieć żadnego znaczenia klinicznego, to jednak w istotnej części przypadków kryje się za nimi choroba trzustki, a w kilkunastu procentach nowotwór złośliwy tego narządu. Z czterech retrospektywnych badań przeprowadzonych w Stanach Zjednoczonych wynika, że wśród pacjentów poddanych ultrasonografii endoskopowej (EUS) w celu weryfikacji niejednoznacznych nieprawidłowości trzustki stwierdzonych w tomografii komputerowej lub innych badaniach obrazowych 13,5% ma złośliwy nowotwór trzustki, 38% - chorobę trzustki o łagodnym charakterze, a u pozostałych 48,5% w trzustce nie stwierdza się żadnych zmian chorobowych. Wyniki te świadczą, że nie można bagatelizować niejednoznacznych nieprawidłowości opisywanych w badaniach obrazowych trzustki oraz że dobrą metodą do wyjaśniania ich charakteru jest ultrasonografia endoskopowa. Metoda ta cechuje się bardzo wysoką ujemną zdolnością predykcyjną i prawidłowy wynik EUS pozwala pewnie wykluczyć obecność nowotworu złośliwego trzustki. W przypadku stwierdzenia zmian ogniskowych ich charakter może być określony na drodze biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej pod kontrolą EUS. Ponieważ wszystkie przytaczane tu dane pochodzą z badań retrospektywnych, zachodzi potrzeba przeprowadzenia badań prospektywnych dotyczących tego zagadnienia. Gastroenterologia Kliniczna 2010, tom 2, nr 1, 24-2

Individualized surgical treatment in patients with advanced gastrointestinal stromal tumor — a case series

In this case series we present the cases of two patients at a metastatic stage of stomach gastrointestinal stromal tumor, who received treatment with imatinib. After a period of disease stability patients showed signs of resistance to the first-line therapy and despite the promising switch to sunitinib, developed life-threatening complications. Salvage surgeries were performed, aimed at preserving patients life and simultaneously reducing the tumor mass. Operation greatly improved patients condition and allowed for successful continuation of tyrosine kinase inhibitor treatment, showing that surgery should be considered a viable complement to the chemotherapeutical treatment

Reproducibility of intravoxel incoherent motion of liver on a 3.0T scanner : free-breathing and respiratory-triggered sequences acquired with different numbers of excitations

Purpose: To optimise the intravoxel incoherent motion (IVIM) imaging of the liver on a 3.0T scanner by assessing parameter reproducibility on free-breathing (FB) and respiratory-triggered (RT) sequences acquired with different numbers of signal averages (NSA). Material and methods: In this prospective study 20 subjects (M/F: 10/10; age: 25-62 years, mean: 39 years) underwent IVIM magnetic resonance imaging (MRI) on a 3.0T scanner using an 18-channel phase-arrayed coil and four different echo-planar sequences, each with 10 b values: 0, 10, 30, 50, 75, 100, 150, 200, 500, and 900 s/mm2. Images were acquired with FB and RT with NSA = 1-4 (FBNSA1-4, RTNSA1-4) and with NSA = 3-6 (FBNSA3-6, RTNSA3-6). Subsequently, for the assessment of reproducibility of IVIM-derived parameters (f, D, D*), each subject was scanned again with an identical protocol during the same session. IVIM parameters were calculated. The distribution of IVIM-parameters for each DWI sequence were given as the median value with first and third quartile. Inter-scan reproducibility for each IVIM parameter was evaluated using coefficient of variance and Bland-Altman difference. Differences between FB sequence and RT sequence were tested using non-parametric Wilcoxon signed-rank test. Results: Mean coefficient of variance (%) for f, D, and D* ranged from 60 to 64, from 58 to 84, and from 82 to 99 for FBNSA1-4 sequence; from 50 to 69, from 41 to 97, and from 80 to 82 for RTNSA1-4 sequence; from 22 to 27, 15, and from 70 to 80 for FBNSA3-6 sequence; and from 21 to 32, from 12 to, and from 50 to 80 for RTNSA3-6 sequence, respectively. Conclusions: Increasing the number of signal averages for IVIM acquisitions allows us to improve the reproducibility of IVIM-derived parameters. The sequence acquired during free-breathing with NSA = 3-6 was optimal in terms of reproducibility and acquisition time

Evaluation of survival outcomes in patients with sporadic, advanced, unresectable well-differentiated pancreatic neuroendocrine tumors treated initially with octreotide LAR and subsequent therapeutical approaches on relapse. A real-world data set

Introduction. Somatostatin analogs (SSA) are widely used in the treatment of patients with well-differentiated neuroendocrine tumors (NET). There are limited reports about the role of octreotide LAR in first-line therapy of advanced pancreatic NET (pan-NET). This study aimed to evaluate the antiproliferative effect of octreotide LAR in patients with sporadic, advanced, unresectable pan-NET, based on progression-free survival (PFS). Material and methods. This was a retrospective analysis of 374 patients with pan-NET; 41 treated subjects were included. The primary endpoint was PFS defined as the time to disease progression (Response Evaluation Criteria in Solid Tumors: RECIST). Univariate and multivariate analyses were used to identify predictors of PFS. Secondary endpoints included overall survival (OS) and second-line therapies after progression. Results. There were 13 (32%) patients with G1 pan-NET and 28 (68%) with pan-NET G2, 21 female and 20 male, with mean age 55.4 (range 29–87). Median PFS was 9.0 months (95% CI 4.7–24.0). Subgroup analysis revealed that G1 and no-bulky liver disease ( < 25% liver volume) were associated with significantly longer PFS. Univariate analysis confirmed a correlation between G1 [0.34 hazard rate (HR) of progression or death (95% CI 0.16–0.72)] and no-bulky liver disease HR = 0.31 (95% CI 0.13–0.71). Multivariable analysis demonstrated that only functional (secretory) pan-NET was associated as an independent factor with shorter PFS HR = 2.97 (95% CI 1.0–8.74). Median OS was 105.4 months (95% CI 40.0–172.0). After relapse following initial systemic therapy, the second line was used in 34 subjects, 3rd line in 18th, and 4th line in 9 subjects. Conclusions. Octreotide LAR shows moderate antiproliferative activity in pan-NET. Prolonged PFS may be associated with G1 and low-volume metastatic liver disease. In patients with progressive disease, various treatment options were used, which resulted in median OS of 105.4 months

Metastatic tumors of pancreas — whether and when surgical intervention is gainful for diseased people. Retrospective analysis of data from three surgery centers

Introduction. Metastatic tumors in the pancreas constitute a small (2–5%), but steadily growing percentage of all neoplasms of this organ. The aim of the study was to analyze the surgical treatment of metastases in the pancreas, in particular its effectiveness and the risk of surgical complications. Material and methods. The retrospective analysis was performed on 21 patients treated surgically in three surgical centers. This group included 16 women (76%) and 5 men (24%). The median age at the time of diagnosis of the underlying disease was 55.5 years (41–71). We analyzed the location of secondary lesions, their size, number, type and radicality of surgical intervention, histopathological diagnosis of the disease, as well as the occurrence of postoperative complications. Results. The starting point for metastatic lesions in 16 patients (76%) was renal cell carcinoma (RCC), in other cases — skin melanoma, eyeball melanoma, adenocarcinoma of the rectum, non-small-cell bronchi carcinoma. R0 radical surgery was performed in 15 patients (74%) and perioperative mortality was 5% (1 patient died). The median total survival time was 151 months (10–342), with 168 months for RCC (25–344) and 62 months for the remaining cancers (10–241). Conclusions. The main factor that determines the patient’s future fate is the type of primary neoplasm and surgical treatment of metastatic tumors in the pancreas is the best solution for selected RCC cases

Guzy przerzutowe trzustki — czy i kiedy leczenie operacyjne jest korzystne dla chorego. Analiza retrospektywna materiału trzech ośrodków chirurgicznych

Wstęp. Guzy przerzutowe trzustki stanowią niewielki (2–5%), ale stale rosnący, odsetek wszystkich nowotworów tego narządu. Celem pracy była analiza leczenia operacyjnego przerzutów nowotworowych do trzustki, w szczególności jego skuteczności i ryzyka powikłań chirurgicznych. Materiał i metody. Analizie retrospektywnej poddano 21 chorych leczonych operacyjnie w trzech ośrodkach chirurgicznych. W tej grupie znajdowało się 16 kobiet (76%) i 5 mężczyzn (24%). Mediana wieku chorych w chwili rozpoznania choroby podstawowej wyniosła 55,5 roku (41–71). Przeanalizowano lokalizację zmian wtórnych, ich wielkość, liczbę, typ oraz radykalność interwencji chirurgicznej, rozpoznanie histopatologiczne choroby, a także wystąpienie powikłań pooperacyjnych. Wyniki. Punktem wyjścia zmian przerzutowych u 16 chorych (76%) był rak nerkowokomórkowy nerki (renal cel carcinoma, RCC), w pozostałych przypadkach — czerniak skóry, czerniak gałki ocznej, rak gruczołowy odbytnicy, rak niedrobnokomórkowy oskrzela. Operację o radykalności R0 udało się wykonać u 15 chorych (74%), a śmiertelność okołooperacyjna wynosiła 5% (zmarł 1 chory). Mediana całkowitego czasu przeżycia wynosiła 151 miesięcy (10–342), przy czym dla RCC było to 168 miesięcy (25–344), a dla pozostałych nowotworów 62 miesiące (10–241). Wnioski. Głównym czynnikiem, który determinuje dalszy los chorego, jest rodzaj nowotworu pierwotnego, a leczenie operacyjne guzów przerzutowych trzustki jest najlepszym rozwiązaniem dla wyselekcjonowanych przypadków RCC

Neuroendocrine neoplasms of the small intestine and appendix — management guidelines (recommended by the Polish Network of Neuroendocrine Tumours)

W pracy przedstawiono uaktualnione polskie zalecenia postępowania z chorymi na nowotwory neuroendokrynne (NEN) jelita cienkiego i wyrostka robaczkowego. Jelito cienkie, a w szczególności jelito kręte, należą do najczęstszych lokalizacji tych nowotworów. Większość z nich to nowotwory wysokozróżnicowane i wolno rosnące; rzadko są to raki neuroendokrynne. Ich objawy mogą być nietypowe, a rozpoznanie opóźnione albo przypadkowe. Zapalenie wyrostka robaczkowego jest najczęściej pierwszą manifestacją NEN o tym umiej­scowieniu. Typowe objawy zespołu rakowiaka występują u około 20–30% pacjentów z NEN jelita cienkiego z przerzutami odległymi. Jedną z głównych przyczyn zgonu u pacjentów z zespołem rakowiaka są choroby serca — rakowiakowa choroba serca. W diagnostyce laboratoryjnej najbardziej przydatne jest oznaczenie stężenia chromograniny A, badanie stężenia kwasu 5-hydroksyindolooctowego jest pomocne w diagnostyce zespołu rakowiaka. W obrazowaniu stosuje się ultrasonografię, tomografię komputerową, rezonans magnetyczny, kolonoskopię, wideoendoskopię kapsułkową, enteroskopię dwubalonową, scyntygrafię receptorów somatostatynowych. Szczegółowe badanie histologiczne jest kluczowe dla właściwego rozpoznania i leczenia chorych z NEN jelita cienkiego i wyrostka robaczkowego. Leczeniem z wyboru jest postępowanie chirurgiczne, radykalne lub paliatywne. W leczeniu farmakologicznym czynnych i nieczyn­nych hormonalnie NEN jelita cienkiego i wyrostka robaczkowego podstawowe znaczenie mają długodziałające analogi somatostatyny. U chorych z NET jelita cienkiego w okresie uogólnienia z progresją w trakcie leczenia SSA, z wysoką ekspresją receptorów somatostatynowych należy rozważyć w pierwszej kolejności leczenie radioizotopowe, a następnie terapie celowane — ewerolimus. Po wyczerpaniu powyższych dostępnych terapii w wybranych przypadkach można rozważyć chemioterapię. Przedstawiono także zalecenia odnośnie do monitorowania chorych.This study presents the revised Polish guidelines regarding the management of patients suffering from neuroendocrine neoplasms (NENs) of the small intestine and appendix. The small intestine, especially the ileum, is the most common location for these neoplasms. Most are well differentiated and slow growing. Their symptoms may be atypical, which can result in delayed or accidental diagnosis. Appendicitis is usually the first manifestation of NEN in this location. Typical symptoms of carcinoid syndrome occur in approximately 20–30% of patients suffering from small intestinal NENs with distant metastases. The main cause of death in patients with carcinoid syndrome is carcinoid heart disease. The most useful laboratory test is the determination of chromogranin A, while concentration of 5-hydroxyindoleacetic acid is helpful in the diagnostics of carcinoid syndrome. For visualisation, ultrasound, computed tomography, magnetic resonance imaging, colonoscopy, video capsule endoscopy, double-balloon enteroscopy, and somatostatin receptor scintigraphy may be used. A detailed his­tological report is crucial for the proper diagnostics and therapy of NENs of the small intestine and appendix. The treatment of choice is surgical management, either radical or palliative. The pharmacological treatment of the hormonally active and non-active small intestinal NENs as well as NENs of the appendix is based on long-acting somatostatin analogues. In patients with generalised NENs of the small intestine in progress during the SSA treatment, with good expression of somatostatin receptors, the first-line treatment should be radio­isotope therapy, while targeted therapies, such as everolimus, should be considered afterwards. When the above therapies are exhausted, in certain cases chemotherapy may be considered

Neuroendocrine neoplasms of the small intestine and the appendix - management guidelines (recommended by the Polish Network of Neuroendocrine Tumours).

This study presents the revised Polish guidelines regarding the management of patients suffering from neuroendocrine neoplasms (NENs) of the small intestine and appendix. The small intestine, especially the ileum, is the most common location for these neoplasms. Most are well differentiated and slow growing. Their symptoms may be atypical, which can result in delayed or accidental diagnosis. Appendicitis is usually the first manifestation of NEN in this location. Typical symptoms of carcinoid syndrome occur in approximately 20-30% of patients suffering from small intestinal NENs with distant metastases. The main cause of death in patients with carcinoid syndrome is carcinoid heart disease. The most useful laboratory test is the determination of chromogranin A, while concentration of 5-hydroxyindoleacetic acid is helpful in the diagnostics of carcinoid syndrome. For visualisation, ultrasound, computed tomography, magnetic resonance imaging, colonoscopy, video capsule endoscopy, double-balloon enteroscopy, and somatostatin receptor scintigraphy may be used. A detailed his-tological report is crucial for the proper diagnostics and therapy of NENs of the small intestine and appendix. The treatment of choice is surgical management, either radical or palliative. The pharmacological treatment of the hormonally active and non-active small intestinal NENs as well as NENs of the appendix is based on long-acting somatostatin analogues. In patients with generalised NENs of the small intestine in progress during the SSA treatment, with good expression of somatostatin receptors, the first-line treatment should be radio-isotope therapy, while targeted therapies, such as everolimus, should be considered afterwards. When the above therapies are exhausted, in certain cases chemotherapy may be considered