Increased sensitivity of prolonged P-wave during exercise stress test in detection of angiographically documented coronary artery disease

Background: A retrospective study was designed to investigate P-wave duration changes in exercise stress test (EST) for the prediction of angiographically documented substantial coronary artery disease (CAD). Methods: We analyzed 265 cases of patients, who underwent EST and subsequently coronary angiography. Analysis of P-wave duration was performed in leads II, V5 at rest, and in the recovery period. Results: The sensitivity and specificity for the isolated ST-segment depression were only 31% and 76%, respectively. The combination of ST-depression with other exercise-induced clinical and electrocardio­graphic abnormalities (chest pain, ventricular arrhythmia, hypotension, left bundle branch block) was characterized by 41% sensitivity and 69% specificity. The combination of abnormal recovery P-wave duration (≥ 120 ms) with ST-depression and other exercise-induced abnormalities had 83% sensitivity but only 20% specificity. Combined analysis of increased delta P-wave duration, ST-depression and other exercise-induced abnormalities had 69% sensitivity and 42% specificity. Sensitivity and specificity of the increase in delta P-wave duration for left CAD was 69% and 47%, respectively, and for 3-vessel CAD 70% and 50%, respectively. The presence of arterial hypertension negatively influenced the prog­nostic value of P-wave changes in the stress test. Conclusions: The results of the study show that an addition of P-wave duration changes assessment to ST-depression analysis and other exercise-induced abnormalities increase sensitivity of EST, especially for left CAD and 3-vessel coronary disease. We have also provided evidence for the negative influence of the presence of arterial hypertension on the predictive value of P-wave changes in the stress test. (Cardiol J 2017; 24, 2: 159–166

Zespół wczesnej repolaryzacji a zagrożenie nagłym zagonem sercowym A.D. 2012. Czy tak naprawdę zespół wczesnej repolaryzacji czy może zespół późnej depolaryzacji?

Early repolarisation syndrome (ERS) appears in 2–7% of general population, mainly seen in young men, athletes and blacks. Recent publications change the benign character of ERS. It was suggested that ERS can be associated with sudden cardiac death, idiopathic ventricular fibrillation. This article described history and evolution of ERS.Early repolarisation syndrome (ERS) appears in 2–7% of general population, mainly seen in young men, athletes and blacks. Recent publications change the benign character of ERS. It was suggested that ERS can be as

LECZENIE ZABURZEŃ LIPIDOWYCH W NIEWYDOLNOŚCI SERCA

Dyslipidemia jest uznanym czynnikiem ryzyka schorzeń sercowo-naczyniowych: choroby wieńcowej, udaru mózgu miażdżycy tętnic kończyn dolnych. Zaburzenia lipidowe, stanowiąc czynnik predykcyjny niedokrwiennej choroby serca, przyczyniają się pośrednio do rozwoju niewydolności serca. Wieloletnie badania obserwacyjne potwierdziły bezpośredni związek dyslipidemii z dysfunkcją myocardium, niezależnie od przebytego zawału i choroby wieńcowej. W przebiegu niewydolności serca zaobserwowano natomiast zależność odwrotną - wpływ choroby serca na gospodarkę metaboliczną organizmu. Opisywano w literaturze zjawisko „paradoksu lipidowego”, które może pojawić się w zaawansowanych stadiach choroby. Wysokie stężenie cholesterolu całkowitego oraz frakcji LDL - typowe czynniki ryzyka schorzeń sercowo-naczyniowych - stają się parametrami korzystnego rokowania. Z kolei niski poziom cholesterolu wykazuje niezależny związek ze zwiększoną śmiertelnością pacjentów z objawową dysfunkcją myocardium. Zjawisko „paradoksu lipidowego” jest spowodowane prawdopodobnie nasilonym katabolizmem w przebiegu przewlekłego stanu zapalnego, który występuje w zaawansowanej niewydolności serca. Udowodniono, że statyny redukują chorobowość i śmiertelność chorych ze zwiększonym ryzykiem sercowo-naczyniowym. Leczenie hipolipemizujące wskazane jest u wszystkich chorych z chorobą wieńcową, gdyż zapobiega rozwojowi niewydolności serca. Wpływ inhibitorów reduktazy 3-hydroksy-3-metyloglutaryloCoA (HMG-CoA) na uszkodzone myocardium jest niejednoznaczny. Zróżnicowana etiologia niewydolności, stan zaawansowania oraz choroby współistniejące często ograniczają efekty statyn. Podstawowe działanie leków w postaci redukcji stężenia LDL może zostać zniesione z powodu zjawiska „paradoksu lipidowego”. Terapia statynami w niewydolności serca wymaga rozwagi, aby terapeutyczna redukcja LDL nie miała skutku patologicznego. Z tego też powodu oczekuje się, że pożądany pozytywny efekt statyn w niewydolności serca powinien wynikać z ich aktywności plejotropowej, oddziałującej na przewlekły proces zapalny, leżący u podstaw schorzenia. W przeprowadzonych badaniach CORONA, GISSI-HF, pomimo redukcji stężenia CRP (C-reactive protein), nie wykazano korzyści długoterminowych włączonego leczenia statyną w niewydolności serca. Obecnie nie zaleca się rozpoczynania terapii statynowej u pacjentów z objawową niewydolnością serca  w klasie NYHA III i IV.

Terapia resynchronizująca u chorych z niewydolnością serca

Niewydolność serca występuje u około 2–3% populacji. Jedną z opcji terapeutycznych w tej grupie chorych jest terapia resynchronizująca (CRT), w przypadku której udowodniono wpływ na zmniejszenie chorobowości oraz śmiertelności u pacjentów z niewydolnością serca w III lub IV klasie według Nowojorskiego Towarzystwa Kardiologicznego (NYHA), z frakcją wyrzutową lewej komory wynoszącą &le: 35%, powiększonym późnorozkurczowym wymiarem lewej komory serca w badaniu echokardiograficznym > 55 mm oraz wydłużonym czasem trwania zespołów QRS w elektrokardiogramie ≥ 120 ms, poddanych optymalnemu leczeniu farmakologicznemu. Na kongresie Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego w Sztokholmie w 2010 roku zaprezentowano uaktualnione zalecenia dotyczące CRT u chorych z niewydolnością serca

Terapia resynchronizująca u chorych z niewydolnością serca

Niewydolność serca występuje u około 2–3% populacji.Jedną z opcji terapeutycznych w tej grupiechorych jest terapia resynchronizująca (CRT),w przypadku której udowodniono wpływ na zmniejszeniechorobowości oraz śmiertelności u pacjentówz niewydolnością serca w III lub IV klasie wedługNowojorskiego Towarzystwa Kardiologicznego(NYHA), z frakcją wyrzutową lewej komory wynoszącą£ 35%, powiększonym późnorozkurczowymwymiarem lewej komory serca w badaniu echokardiograficznym> 55 mm oraz wydłużonym czasemtrwania zespołów QRS w elektrokardiogramie ≥ 120ms, poddanych optymalnemu leczeniu farmakologicznemu.Na kongresie Europejskiego TowarzystwaKardiologicznego w Sztokholmie w 2010 rokuzaprezentowano uaktualnione zalecenia dotycząceCRT u chorych z niewydolnością serca

Dynamic changes of repolarization pattern associated with deep breathing and exercise in a young athlete: the sign "athletes heart" or concealed heart disease?

We described ECG of a 22-year-old healthy man, professional basketball player, who has been training since he was 14. Physical examination was normal. In ECG the following abnormalities of repolarisation were observed: biphasic, positivenegative T waves in leads V3 –V6 . This changes normalised during deep breathing test. The echocardiogram revealed normal size of the heart’s chambers, left ventricular walls hypertrophy — septum and posterior wall: 14 mm, normal mitral inflow — E/A = 1.1, normal ejection fraction (68%). The exercise test (ExT, 20 METS) was without symptoms. During ExT normalisation of repolarisation abnormalities was observed. From 6th minute of the recovery phase the repolarisation abnormalities were observed again. In unselected population of young athletes abnormal ECG is observed in 4.8–11.8% of athletes. Negative T waves in precordial leads are observed 2.3% of the young athletes and in 2.7% young, professional athletes. The repolarisation abnormalities described in our patient belong to electrocardiographic spectrum of the early repolarisation pattern mainly seen in black, young athletes

Hypotensive efficacy and safety of eprosartan treatment - an open-label, multi-center clinical study

Wstęp Skuteczne leczenie nadciśnienia tętniczego pozostaje jednym z głównych problemów współczesnej kardiologii. Mimo stałego postępu w farmakoterapii, nadal trwają poszukiwania leków, które łączyłyby skuteczność hipotensyjną z wysokim profilem bezpieczeństwa i dobrą tolerancją leczenia przez chorych. Jedną z grup leków spełniających te założenia są antagoniści receptora AT1 dla angiotensyny. Celem badania była ocena skuteczności oraz bezpieczeństwa i tolerancji leczenia eprosartanem u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym. Materiał i metody Do badania włączono 564 chorych ze świeżo rozpoznanym lub nieskutecznie leczonym nadciśnieniem tętniczym. Chorzy otrzymali eprosartan w dawce 600 mg/d. Skuteczność i bezpieczeństwo terapii oceniano po 4 i 12 tygodniach leczenia. Wyniki Dwunasto-tygodniowe leczenie eprosartanem spowodowało obniżenie skurczowego i rozkurczowego ciśnienia tętniczego krwi, odpowiednio o 26,1 mm Hg i 12,6 mm Hg (p < 0,001). Obserwowano również istotne zwolnienie spoczynkowej czynności serca. Trzy-miesięczne leczenie eprosartanem nie wpłynęło na stężenia elektrolitów, glikemii i parametrów wydolności nerek. Stwierdzono natomiast poprawę w zakresie parametrów lipidowych. Działania niepożądane występowały rzadko i miały charakter łagodny (8,7%). Do najczęściej stwierdzanych objawów ubocznych należały bóle i zawroty głowy, nudności i osłabienie. Po 12 tygodniach leczenia u 91,5% leczonych tolerancję leczenia oceniono jako bardzo dobrą lub dobrą. Wnioski Eprosartan jest skutecznym lekiem hipotensyjnym, a uzyskane średnie wartości redukcji skurczowego i rozkurczowego ciśnienia tętniczego plasują go w grupie silnych leków hipotensyjnych. Eprosartan wpływa korzystnie na obniżenie średniej, spoczynkowej częstości rytmu serca. Eprosartan jest lekiem bezpiecznym metabolicznie (korzystny wpływ na profil lipidowy, neutralność wobec glikemii, wydalania potasu i wydolności nerek). Działania niepożądane związane z leczeniem eprosartanem w dawce 600 mg/d. występują względnie rzadko i w większości przypadków są łagodne. Nie obserwowano poważnych zdarzeń niepożądanych związanych ze stosowanym leczeniem hipotensyjnym.Background Effective treatment of hypertension remains a major problem in modern cardiology. Despite constant advances in pharmacotherapy there is an urgent need for pharmacological agents combining hypotensive efficacy with high safety profile and good tolerance. Angiotensin II receptor antagonists fulfill these criteria. The purpose of the study was to evaluate the efficacy, safety and tolerance of eprosartan treatment in patients with mild or moderate arterial hypertension. Material and methods 564 patients with newly diagnosed or not effectively treated hypertension were enrolled into the study. The patients received eprosartan 600 mg/daily. The efficacy and safety of the treatment was assessed after 4 and 12 weeks of therapy. Results Twelve weeks of eprosartan treatment resulted in the reduction of both systolic and diastolic blood pressure by 26.1 mm Hg and 12.6 mm Hg respectively (p < 0.001). Significant decrease of the resting heart rate was also observed. During 3 months of eprosartan treatment there were no significant changes of electrolyte and glucose concentrations and renal function parameters. Improvement of lipid profile was observed. Adverse events were rare and of mild (8.7%). The most common side effects included headache, dizziness, nausea and weakness. After 12 weeks of treatment in 91.5% of patients the treatment tolerance was assessed as very good or good. Conclusions Eprosartan is an effective hypotensive agent; achieved blood pressure values confirm that it is a potent hypotensive agent. Eprosartan reduces mean resting heart rate. Eprosartan is metabolically safe (favourably influences blood lipids, no effect on glucose concentration, kaliuresis and renal parameters was observed). Adverse events associated with eprosartan treatment in the dose of 600 mg/day are relatively rare and most commonly mild. No serious adverse events associated with the study drug were observed

Leczenie fibrynolityczne ostrych zespołów wieńcowych z przetrwałym uniesieniem odcinka ST w 2002 roku

Wstęp: Zasadniczym postępowaniem w ostrych zespołach wieńcowych z przetrwałym uniesieniem odcinka ST jest jak najszybsze przywrócenie przepływu krwi w zamkniętej tętnicy wieńcowej. Obecnie w takich przypadkach coraz częściej wykorzystuje się metodę pierwotnej przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI, percutaneous coronary intervention), która wypiera dotychczas powszechnie stosowane leczenie fibrynolityczne. Celem pracy była ocena wyników szpitalnych terapii trombolitycznej wśród chorych z ostrym zespołem wieńcowym (ACS) z przetrwałym uniesieniem ST, których nie kwalifikowano do pierwotnej PCI. Materiał i metody: Analizie poddano wyniki leczenia ACS w 15 ośrodkach kardiologicznych na terenie Mazowsza. Głównym złożonym kryterium oceny było wystąpienie zgonu z powodu choroby wieńcowej, rozpoznanie ponownego zawału serca i/lub wystąpienie udaru mózgu w trakcie obecnej hospitalizacji w grupie chorych leczonych fibrynolitycznie. Wyniki: Na podstawie uzyskanych wyników ustalono, że w 2002 r. na terenie Mazowsza hospitalizowano 4955 chorych z ACS, w tym 41,3% przypadków stanowiły ACS z uniesieniem ST. Analiza wykazała, iż obecnie częściej niż w 2001 r. kierowano chorych na leczenie za pomocą pierwotnej PCI (62,5% vs. 53,0%), a rzadziej stosowano terapię trombolityczną (17,7% vs. 21,0%). W 2002 r. zmniejszyła się również liczba chorych z ACS z uniesieniem ST, u których nie podjęto próby reperfuzji (19,7 vs. 26,0%). Z analizy wynika również, że wśród chorych leczonych fibrynolitycznie złożone kryterium oceny, podobnie jak śmiertelność szpitalna, występowały częściej niż w 2001 roku - odpowiednio 24,2% vs. 20,1% i 15,7% vs. 11,7% przypadków. Jednak nie były to różnice znamienne. Natomiast częstość przypadków udaru mózgu zwiększyła się istotnie z 2,3% w 2001 r. do 5,0% w 2002 r. Wnioski: W województwie mazowieckim chorych z ACS z uniesieniem ST częściej kierowano na leczenie za pomocą pierwotnej PCI, niż stosowano u nich terapię fibrynolityczną. Pogarszające się wyniki leczenia trombolitycznego w latach 2001-2002 były rezultatem m.in. wydłużenia czasu dotarcia pacjenta do szpitala. Zmniejszenie liczby pacjentów, u których nie podjęto próby reperfuzji, jest wynikiem rozpowszechnienia pierwotnej PCI i stosowania leczenia fibrynolitycznego. (Folia Cardiol. 2004; 11: 9-17

Leczenie fibrynolityczne ostrych zespołów wieńcowych z przetrwałym uniesieniem odcinka ST w 2002 roku

Wstęp: Zasadniczym postępowaniem w ostrych zespołach wieńcowych z przetrwałym uniesieniem odcinka ST jest jak najszybsze przywrócenie przepływu krwi w zamkniętej tętnicy wieńcowej. Obecnie w takich przypadkach coraz częściej wykorzystuje się metodę pierwotnej przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI, percutaneous coronary intervention), która wypiera dotychczas powszechnie stosowane leczenie fibrynolityczne. Celem pracy była ocena wyników szpitalnych terapii trombolitycznej wśród chorych z ostrym zespołem wieńcowym (ACS) z przetrwałym uniesieniem ST, których nie kwalifikowano do pierwotnej PCI. Materiał i metody: Analizie poddano wyniki leczenia ACS w 15 ośrodkach kardiologicznych na terenie Mazowsza. Głównym złożonym kryterium oceny było wystąpienie zgonu z powodu choroby wieńcowej, rozpoznanie ponownego zawału serca i/lub wystąpienie udaru mózgu w trakcie obecnej hospitalizacji w grupie chorych leczonych fibrynolitycznie. Wyniki: Na podstawie uzyskanych wyników ustalono, że w 2002 r. na terenie Mazowsza hospitalizowano 4955 chorych z ACS, w tym 41,3% przypadków stanowiły ACS z uniesieniem ST. Analiza wykazała, iż obecnie częściej niż w 2001 r. kierowano chorych na leczenie za pomocą pierwotnej PCI (62,5% vs. 53,0%), a rzadziej stosowano terapię trombolityczną (17,7% vs. 21,0%). W 2002 r. zmniejszyła się również liczba chorych z ACS z uniesieniem ST, u których nie podjęto próby reperfuzji (19,7 vs. 26,0%). Z analizy wynika również, że wśród chorych leczonych fibrynolitycznie złożone kryterium oceny, podobnie jak śmiertelność szpitalna, występowały częściej niż w 2001 roku - odpowiednio 24,2% vs. 20,1% i 15,7% vs. 11,7% przypadków. Jednak nie były to różnice znamienne. Natomiast częstość przypadków udaru mózgu zwiększyła się istotnie z 2,3% w 2001 r. do 5,0% w 2002 r. Wnioski: W województwie mazowieckim chorych z ACS z uniesieniem ST częściej kierowano na leczenie za pomocą pierwotnej PCI, niż stosowano u nich terapię fibrynolityczną. Pogarszające się wyniki leczenia trombolitycznego w latach 2001-2002 były rezultatem m.in. wydłużenia czasu dotarcia pacjenta do szpitala. Zmniejszenie liczby pacjentów, u których nie podjęto próby reperfuzji, jest wynikiem rozpowszechnienia pierwotnej PCI i stosowania leczenia fibrynolitycznego. (Folia Cardiol. 2004; 11: 9-17