Terapia pierwszego rzutu w nadciśnieniu tętniczym - rola preparatów złożonych

Nadciśnienie tętnicze stanowi jeden z głównych czynników ryzyka wystąpienia zgonu oraz najczęściej występujący modyfikowalny czynnik ryzyka chorób sercowo-naczyniowych. Jest jednym z najpoważniejszych problemów zdrowotnych na świecie. Wyniki licznych badań dowodzą ograniczonej skuteczności tradycyjnej terapii pierwszego rzutu, jaką jest monoterapia. Wyniki badań wykazują, że duże znaczenie kliniczne ma szybkie osiągnięcie dobrej kontroli ciśnienia tętniczego i podkreślają znaczenie wyboru optymalnej strategii leczenia już od samego początku - uzyskanie docelowych wartości ciśnienia tętniczego (< 140/90 mm Hg) w ciągu pierwszych 6 miesięcy od rozpoznania wiąże się ze znacząco większą redukcją incydentów sercowo-naczyniowych i śmiertelności całkowitej. Zastosowanie połączenia dwóch leków z różnych grup, poprzez działanie na różne mechanizmy patofizjologiczne, umożliwia osiągnięcie lepszego efektu hipotensyjnego i skuteczniejszej ochrony przed powikłaniami narządowymi nadciśnienia tętniczego. Zastosowanie tych preparatów dzięki obniżeniu stosowanych dawek leków w porównaniu z monoterapią umożliwia zmniejszenie liczby działań niepożądanych. Preparaty złożone zawierające małe dawki leków hipotensyjnych w terapii pierszego rzutu zalecane są zarówno przez wytyczne Polskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego, jak i European Society Of Hypertension&#8211;European Society of Cardiology z 2003 roku. W Polsce jedynym dostępnym preparatem złożonym pierwszego rzutu jest połączenie inhibitora konwertazy angiotensyny (peryndoprylu w dawce 2 mg) i diuretyku tiazydopodobnego (indapamidu w dawce 0,625 mg) o nazwie Noliprel. Wyniki badań omówione w niniejszej pracy potwierdzają, że strategia rozpoczynania terapii od leku złożonego peryndopryl/inadapamid okazała się istotnie skuteczniejsza od tradycyjnych schematów leczenia pierwszego rzutu. Wysoka skuteczność hipotensyjna oraz działanie narządowoprotekcyjne w nadciśnieniu tętniczym pozwalają przypuszczać, że ta kombinacja diuretyku tiazydopodobnego i inhibitora konwertazy angiotensyny może być szczególnie korzystna u pacjentów z cukrzycą niezależnie od obecności nadciśnienia tętniczego. Wyniki dużego wieloośrodkowego badania ADVANCE otwierającego nowe potencjalne wskazania terapeutyczne dla preparatu złożonego pierwszego rzutu stanowiącego połączenie leków hipotensyjnych peryndoprylu z indapamidem spodziewane są w 2007 roku

Administration time-dependent effect of quinapril on heart rate variability and its dependence on hypotensive effec in patients with primary hypertension

Wstęp Zmienność rytmu serca (HRV) stanowi wskaźnik równowagi współczulno-przywspółczulnej. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym obserwowano obniżenie parametrów HRV, a leczenie inhibitorami ACE wykazuje na nie korzystny wpływ. Celem pracy była ocena wpływu inhibitora ACE, chinaprilu, na profil i zmienność dobową ciśnienia oraz próba ustalenia zależności pomiędzy wpływem inhibitora ACE na HRV a efektem hipotensyjnym w zależności od pory jego dawkowania. Materiał i metody Badaniem objęto 60 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym, w wieku 40,0 &#177; 15,7 roku. Po 2-tygodniowym okresie placebo chorzy otrzymywali rano 10 mg chinaprilu. W wypadku nieskuteczności leczenia po 2 tygodniach podwajano dawkę. Po 4 tygodniach zmieniano dawkowanie na wieczorne i kontynuowano leczenie przez kolejne 4 tygodnie. Na wizytach V1, V3, V4 wykonano 24-godzinne badanie EKG. Ocenie poddano wybrane parametry analizy czasowej i częstotliwościowej HRV. Wyniki Przy dawkowaniu chinaprilu rano uzyskano normalizację SBP u 55% i DBP u 61,7% chorych, natomiast przy dawkowaniu wieczornym odpowiednio u 75% i u 78% chorych. Większość parametrów czasowej HRV zwiększyła się po leczeniu, ale tylko przy wieczornym dawkowaniu uzyskano istotne statystycznie różnice dla SDNN, SDANN, rMSDD, p50NN oraz TINN. W dzień i w nocy pod wpływem leczenia zwiększyły się TP, HF i LF, ale tylko przy dawkowaniu wieczornym obserwowane zmiany były istotne statystycznie dla TP i HF, a w nocy także dla LF. Analiza korelacji pomiędzy zmianami parametrów dobowej zmienności ciśnienia a zmianami parametrów HRV pod wpływem leczenia inhibitorem ACE nie wykazała logicznych zależności. Wnioski Dawkowanie wieczorne inhibitora ACE bardziej niż dawkowanie poranne zwiększa zmienność rytmu serca, a korzystny wpływ inhibitora ACE na HRV wydaje się niezależny od efektu hipotensyjnego, zarówno przy dawkowaniu rannym, jak i wieczornym.Background HRV is an indicator of the sympathetic-parasympathetic balance. Decrease in HRV parameters in hypertensive patients was observed, as well as a positive impact of ACEI. The aim of this study was to assess the profile and circadian variability of BP, and to establish dependence between the effect of time-dependent ACEI administration on HRV and its hypotensive effect. Material and methods Following two-weeks placebo run-in period, 60 patients aged 40.0 &#177; 15.7 years with mild to moderate essential hypertension received quinapril 10 mg in the morning. After two weeks, in patients with poor BP control the dose was doubled. After next four weeks administration time was changed for evening. Treatment was continued for the next four weeks. At the visits V1, V3, V4 24-hours ECG was performed. Selected parameters of time and frequency domain measures of HRV were analyzed. Results After morning quinapril administration SBP normalized in 55% patients and DBP in 61,7% of patients, while evening dosage in 75% and 78%, respectively. Most of time domain measures of HRV parameters increased after treatment, but only evening administration caused significant differences in SDNN, SDANN, rMSSD, p50NN and TINN. TP, HF and LF increased during the day and night, but only evening dosage resulted in significant changes of TP and HF, and additionally LF at night. No logical relationships between changes of circadian BP variability and HRV changes after treatment were found. Conclusions Evening administration of ACEI more than morning dosage increases HRV, and beneficial influence seems to be independent of hipotensive effect

Effect of coexisting ischemic heart disease on prevalence of prescribing of antihypertensive drugs in hypertensive patients in Poland

Wstęp Częstość stosowania poszczególnych grup leków w terapii hipotensyjnej stanowi wypadkową wielu czynników. Niewątpliwie największe znaczenie powinny mieć wytyczne dotyczące leczenia nadciśnienia tętniczego, z uwagi na wyważone połączenie evidencebased medicine i opinii ekspertów. Dotychczas nie przeprowadzono badań oceniających powszechność stosowania zasady indywidualizacji terapii hipotensyjnej poprzez porównanie modelu terapii w nadciśnieniu niepowikłanym z leczeniem w przypadku nadciśnienia z towarzyszącą chorobą lub powikłaniem. Cel pracy W badaniu porównywano częstość przepisywania w Polsce leków hipotensyjnych u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym w zależności od współistnienia choroby niedokrwiennej serca lub jej braku. Materiał i metody Analizie poddano dane uzyskane od 15 056 pacjentów na podstawie ankiet wypełnianych przez lekarzy Podstawowej Opieki Zdrowotnej. Kryterium włączenia osób do rejestru stanowiło rozpoznanie nadciśnienia tętniczego i/lub stabilnej choroby niedokrwiennej serca. W odpowiednich ankietach dotyczących tych schorzeń zawarto pytania dotyczące danych demograficznych pacjenta, rozpoznania, dotychczasowej terapii, aktualnych dolegliwości, wartości ciśnienia tętniczego podczas wizyty, powodów oraz sposobu modyfikacji leczenia. Wyniki Najczęściej stosowanymi lekami hipotensyjnymi w grupie chorych z nadciśnieniem tętniczym były &#946;-adrenolityki (3409 osób - 58,1%), które stosowano równie często u hipertoników z chorobą niedokrwienną serca (2981 pacjentów - 60,0%). Inhibitory konwertazy angiotensyny najczęściej podawano osobom ze współistniejącą chorobą niedokrwienną serca - 3796 pacjentów (76,4%), i równie często w grupie z nadciśnieniem tętniczym - 2966 chorych (50,6%). Diuretyki stosowano u 1927 osób (32,9%) z nadciśnieniem oraz u 2355 pacjentów (47,4%) z nadciśnieniem tętniczym i chorobą niedokrwienną serca. Podobnie leki z grupy antagonistów wapnia przepisywano chorym z nadciśnieniem tętniczym (15,8%) i z nadciśnieniem tętniczym oraz chorobą niedokrwienną serca (24,0%). Modyfikacja w przypadku nieskutecznego leczenia polegała najczęściej na włączeniu &#946;-adrenolityka zarówno u pacjentów z nadciśnieniem (66,1%), jak i z nadciśnieniem i chorobą niedokrwienną serca (47,3%).Background The frequency of the prescriptions of different drug classes in hypertension is the result of a number of factors. The impact of the hypertension treatment guidelines, as a balanced combination of the evidence-based medicine and opinions of experts, definitely should be the greatest. There are no studies assessing the universality of the usage of the rule of individualization of the antihypertensive therapy by the comparison of the treatment pattern in non-complicated hypertension with the treatment in hypertension with the accompanying disease or complication. The aim of the study was to compare the frequency of prescriptions of different classes of antihypertensive drugs in patients with coexisting ischaemic heart disease or without that coexistence. Material and methods Data of 15 056 patients from the questionnaires filled by general practitioners were analyzed. The diagnosis of hypertension and/or ischaemic heart disease was the inclusion criterion. In adequate questionnaires relating hypertension and/or ischaemic heart disease questions about the demographic data, the diagnosis, previous treatment, current symptoms, blood pressure values measured during the visit, reasons and the modification of treatment were included.Results Beta-blockers were the most frequently used class of drugs (3409 patients - 58.1%) in the group of hypertensive patients, they were used with the same frequency in patients with the coexisting of the ischaemic heart disease (2981 patients - 60.0%). Angiotensine converting enzyme inhibitors (ACE I) were prescribed to 2966 hypertensive patients (50.6%), while in the class with coexisting ischaemic heart disease - to 3796 patients (76.4%), what makes them the most frequently used class of drugs in these patients. Diuretics were used in 1927 patients (32.9%) with hypertension, and even more frequently in patients with hypertension and ischaemic heart disease (2355 - 47.4%). Similarly, calcium antagonists were prescribed to 15.8% of hypertensive patients and 24.0% of patients with hypertension and ischaemic heart disease (47.3%). In case of ineffectiveness treatment beta-blockers were the most frequently added hypotensive drugs in patients with hypertension (66.1%) as well as in patients with coexistence of the ischaemic heart disease (47.3%). Conclusions 1. Beta-blockers and angiotensine converting enzyme inhibitors are the most frequently used hypotensive drugs independently of the coexistence of the ischaemic heart disease. 2. In hypertensive patients with concomitant ischaemic heart discase angiotensine converting enzyme inhibitors, diuretics and calcium antagonists were used with more frequently than in patients with non-complicated hypertension, while the coesistance of ischaemic heart disease had no impact on the frequency of the beta-blockers prescriptions. 3. The current recommendations of the Polish Society of Hypertension (PTNT) and the Polish Cardiac Society (PTK) concerning the individualization of the antihypertensive therapy in patients with concomitant ischaemic heart disease are not widely followed

Impact of dosing time of quinapril on 24-hour hypotensive effect according to daily blood pressure profile in patients with primary hypertension

Wstęp W badaniach nad zastosowaniem chronoterapii, czyli modyfikacji pory podawania leków w zależności od sytuacji klinicznej (np. pacjent typu non-dipper), w nadciśnieniu tętniczym wykazano, że wieczorne podawanie leków hipotensyjnych, szczególnie długodziałających inhibitorów konwertazy angiotensyny, w uzasadnionych przypadkach może poprawić lub przywrócić prawidłowy dobowy rytm ciśnienia tętniczego, zapobiegać jego nagłemu wzrostowi w godzinach porannych i poprawiać ranną tolerancję wysiłku u chorych z nadciśnieniem. Celem badania była ocena działania inhibitora konwertazy angiotensyny, chinaprilu, podawanego rano lub wieczorem u chorych typu dipper i non-dipper. Materiał i metody Badaniem objęto 60 pacjentów (30 typu dipper i 30 typu non-dipper) z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym, w wieku 40,0 &#177; 15,7 roku. Po tygodniowym okresie przyjmowania placebo pacjenci otrzymywali rano 10 mg chinaprilu. W razie nieskuteczności leczenia po 2 tygodniach podwajano dawkę chinaprilu. Po 4 tygodniach zmieniano porę dawkowania leku na wieczorną i kontynuowano leczenie przez kolejne 4 tygodnie. Na kolejnych wizytach wykonywano tradycyjny pomiar ciśnienia tętniczego oraz 24-godzinny ciągły ambulatoryjny pomiar ciśnienia tętniczego (ABPM). Wyniki i wnioski Efekt hipotensyjny chinaprilu oceniany w pomiarze tradycyjnym był większy w przypadku wieczornego dawkowania chinaprilu. Obserwowane różnice nie były istotne w całodobowym pomiarze ABPM, niezależnie od ocenianego okresu doby i profilu dobowego ciśnienia tętniczego. Zmienność ciśnienia tętniczego jest niższa w przypadku wieczornego dawkowania chinaprilu. Jednak różnice we wpływie na ten parametr w zależności od pory dawkowania nie są istotne, niezależnie od ocenianej pory doby i profilu dobowego ciśnienia tętniczego, i prawdopodobnie wynikają jedynie z różnicy efektu hipotensyjnego. Dawkowanie wieczorne chinaprilu skuteczniej niż ranne niweluje nagły poranny wzrost ciśnienia skurczowego i rozkurczowego, zarówno u pacjentów typu dipper, jak i non-dipper. Nocny spadek ciśnienia tętniczego zwiększa się pod wpływem chinaprilu, niezależnie od pory dawkowania. Wieczorne dawkowanie zwiększa jednak efektywniej różnicę dzienno-nocną ciśnienia u pacjentów typu non-dipper. W konsekwencji, u większego odsetka pacjentów zostaje przywrócony prawidłowy rytm dobowy ciśnienia tętniczego w przypadku wieczornego dawkowania tego inhibitora konwertazy angiotensyny.Background Studies on chronotherapy, i.e. different dosing time in different clinical situations (eg. non-dipper patient) showed evening dosing of antihypertensive drugs, especially long-acting ACEIs, in some cases may improve or even restore normal diurnal blood pressure rythm, prevent sudden morning rise and improve morning physical exercise tolerance in hypertensive patients. The objective of the study was to assess the efficacy of morning vs. evening ACEI (quinapril) administration in dipper and non-dipper patients. Material and methods The study included 60 patients (30 dipper and 30 non-dipper) with essential hypertension, aged 40.0 &#177; 15.7 years. After a week placebo run-in period patients received quinapril 10 mg. In case of ineffectiveness of treatment after 2 weeks the dose was doubled. After 4 weeks the dosing was changed into evening and then continued for the next 4 weeks. On consecutive visits office blood pressure measurement and 24-h ABPM were performed. Results and conclusions The hypotensive effect of quinapril in office blood pressure measurements was greater and blood pressure variability (BPV) lower after the evening dosing, yet the differences observed in ABPM were not significant independently of the period of the day and the diurnal profile of BP assessed and seem to result from the difference in the antihypertensive effect only. In both dipper and non-dipper patients evening dosing of quinapril was more effective in sudden morning rise of SBP and DBP reduction. After quinapril treatment night blood pressure fall is increased independently of the dosing time. However, the day-night BP difference in nondipper patients is greater after the evening dosing. As a consequence, evening dosing of this ACEI restores normal diurnal BP rythm in higher percentage of patients

Other cardiovascular risk factors in patients with arterial hypertension and different risk of cardiovascular death according to SCORE charts in the RISK study population

Wstęp Indeks SCORE obejmuje tylko niektóre istotne czynniki ryzyka sercowo-naczyniowego. Celem pracy było porównanie częstości występowania innych czynników ryzyka sercowo-naczyniowego u pacjentów z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym o różnym ryzyku zgonu sercowo- naczyniowego według SCORE w populacji badania RISK. Materiał i metody Badaniem objęto 1054 pacjentów z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym I lub II stopnia, świeżo rozpoznanym lub dotychczas nieleczonym, w wieku 53,4 &#177; 11,7 roku, pozostających pod opieką poradni specjalistycznych w Polsce. U wszystkich pacjentów oceniano 10-letnie ryzyko zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych za pomocą tablic SCORE dla regionów Europy o wysokim ryzyku. Następnie w podgrupach o różnym ryzyku zgonu ( 10%) oceniano częstość występowania innych czynników ryzyka sercowo-naczyniowego, takich jak: obciążony wywiad rodzinny, otyłość, podwyższone stężenie triglicerydów, kreatyniny, kwasu moczowego, glukozy oraz podwyższone tętno. Wyniki W ostatecznej ocenie uwzględniono 1038 pacjentów. Małe ryzyko (< 5%) oszacowano u 615 pacjentów, średnie (5-10%) u 249 chorych, a duże ryzyko (> 10%) u 174 pacjentów. Dodatni wywiad rodzinny w kierunku nadciśnienia tętniczego oraz przedwczesnego występowania incydentów sercowo-naczyniowych, izolowane nadciśnienie skurczowe, otyłość, zwiększona częstość rytmu serca, podwyższone stężenie kwasu moczowego nie występowały częściej w podgrupach z różnym ryzykiem sercowonaczyniowym oszacowanym według tabel SCORE. Podwyższona glikemia, podwyższone stężenie kreatyniny i triglicerydów występowały istotnie częściej w podgrupie chorych z niskim i umiarkowanym ryzykiem (< 5%) niż w podgrupie ze znacznie zwiększonym (> 10%) ryzykiem według SCORE. Wnioski Wyższe ryzyko sercowo-naczyniowe oszacowane na podstawie SCORE wiąże się z podwyższonym stężeniem triglicerydów, kreatyniny oraz wyższą glikemią.Background Comparison of prevalence of cardiovascular risk factors not included in the SCORE index in patients with mild and moderate hypertension and different risk of cardiovascular death according to SCORE charts in the RISK study population. SCORE index includes only some of the significant cardiovascular risk factors. Material and methods 1054 patients with grade 1 or 2 new-onset or not treated essential hypertension, aged 53.4 &#177; 11.7 years admitted to specialist outpatient clinics in Poland were included in the study. 10-years cardiovascular death risk (according to SCORE charts for high-risk regions of Europe) was assessed in each patient. Subsequently the prevalence of other cardiovascular risk factors eg. positive family history, obesity, high triglyceride, creatinine, uric acid, glucose levels, were compared in subgroups of different risk of cardiovascular death ( 9%) using chi square test. Results The final assessment included 1038 patients. Low risk (below 5%) was present in 615 patients, high risk (5-10%) was present in 249 patients and significantly high risk (over 10%) - in 174 patients. There were no significant differences of positive familiar history of hypertension and premature cardiovascular events, isolated systolic hypertension, obesity, high heart rate and high uric acid level between subgroups with different cardiovascular risk according to SCORE charts. Elevated glucose, creatinine and triglycerides levels were significantly more frequent in subgroup with low risk (below 5%) than in subgroup with significantly high risk (over 10%) according to SCORE charts. Conclusions Higher cardiovascular risk according to SCORE charts is associated with higher triglyceride, creatinine and glucose levels but not with increased heart rate, positive family history of HTN or premature cardiovascular events, hyperuricemia and obesity

Possibilities to treat hypertension more effectively through augmentation of patients' adherence to treatment - benefits of fixed combination therapy

Częstą przyczyną nieskuteczności terapii hipotensyjnej jest niesystematyczność w przyjmowaniu leków. Połowa pacjentów z nowo rozpoznanym nadciśnieniem tętniczym biorących udział w zajęciach edukacyjnych twierdzi, że prawidłowe ciśnienie tętnicze w trakcie leczenia usprawiedliwia odstawienie przepisanego leku. Zajęcia edukacyjne zwiększające wiedzę na temat choroby pomagają osiągnąć lepsze wyniki leczenia dzięki informacjom dotyczącym potencjalnych korzyści i działań niepożądanych leków. Większość chorych z nadciśnieniem wymaga stosowania kilku leków hipotensyjnych do osiągnięcia zakładanych celów terapeutycznych. Liczba przyjmowanych tabletek oraz 1schemat dawkowania leków hipotensyjnych wpływają na skuteczność terapii. Stosowanie preparatów złożonych leków długodziałających zapewnia wygodny sposób dawkowania przy jednoczesnym zmniejszeniu liczby przyjmowanych tabletek.Nadciśnienie Tętnicze 2007, tom 11, nr 6, strony 525-535.Unsuccessfull control of hypertension is usually related to patients' non-compliance. Half of newly diagnosed patients taking part in educational meetings state that "close to normal" blood pressure during pharmacotherapy justifies stopping the drug treatment. Educational meetings improving knowledge on the disease help to achieve better therapy results due to information on potential drugs benefits and adverse effects. Most of the hypertensive patients need several drugs to control their blood pressure. The number as well as scheme antihypertensive pressure lowering drugs administration may influence therapy outcomes. Usage of long-acting combined drugs provides comfortable way of administration with simultaneous number of pills reduction.Arterial Hypertension 2007, vol. 11, no 6, pages 525-535

Czynniki ryzyka sercowo-naczyniowego u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i dodatnim lub ujemnym wywiadem rodzinnym w kierunku przedwczesnego występowania chorób sercowo-naczyniowych populacji badania RISK

Background Positive family history of premature cardiovascular events is considered a significant risk factor of cardiovascular morbidity and mortality. Objective Comparison of cardiovascular risk factors prevalence in patients with mild to moderate uncomplicated hypertension according to positive or negative family history of premature cardiovascular events in the RISK study population. Material and methods 1040 patients with grade 1 or 2 new-onset or untreated essential hypertension, aged 53.5 (&#177; 10.1) years admitted to specialist outpatient clinics in Poland were included in the study. The prevalence of high10-years cardiovascular death risk (> 5% according to SCORE charts for high-risk regions of Europe), moderate hypertension, isolated systolic hypertension, smoking, high heart rate, obesity, metabolic syndrome and increased total cholesterol, LDL, HDL, TG, uric acid, glucose levels were compared in two subgroups &#8211; with positive (n = 298) and negative (n = 742) family history of premature cardiovascular events using chi square test. Results Hypertension stage 2, increased T-Chol, LDL-Chol, TG, decreased HDL-Chol, obesity, metabolic syndrome, cigarette smoking and high heart rate have been found significantly more frequently in the positive family history group than in the negative family history group. Prevalences of isolated systolic hypertension, abnormally high uric acid and glucose levels and SCORE &#8805; 5% were not significantly different. Conclusion Positive family history of premature cardiovascular events seems to be associated with higher prevalence of several classic cardiovascular risk factors.Wstęp Dodatni wywiad rodzinny w kierunku przedwczesnego występowania chorób sercowo-naczyniowych jest uznawany za istotny czynnik przyczyniający się do zwiększenia chorobowości i śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych. Cel Ocena częstości występowania czynników ryzyka sercowo-naczyniowego wśród pacjentów z niepowikłanym nadciśnieniem I oraz II stopnia populacji badania RISK. Porównanie ich częstości u chorych z dodatnim lub ujemnym wywiadem rodzinnym w kierunku przedwczesnego występowania chorób sercowo-naczyniowych. Materiał i metody W badaniu wzięło udział 1040 pacjentów ze świeżo rozpoznanym lub nieleczonym nadciśnieniem tętniczym I lub II stopnia, w wieku 53,5 (&#177; 10,1) roku, objętych specjalistyczną opieką w ośrodkach lecznictwa otwartego w Polsce. W dwóch grupach - z dodatnim (n = 298) i ujemnym (n = 742) wywiadem rodzinnym w kierunku przedwczesnego występowania chorób sercowo-naczyniowych oceniano częstość występowania wysokiego ryzyka zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych w ciągu 10 lat (> 5% na podstawie tablic SCORE dla regionów Europy o wysokim ryzyku sercowonaczyniowym), nadciśnienia umiarkowanego stopnia, izolowanego nadciśnienia skurczowego, palenia tytoniu, podwyższonej częstości rytmu serca, otyłości, zespołu metabolicznego, podwyższonych stężeń cholesterolu całkowitego, frakcji LDL, TG, obniżonego stężenia cholesterolu frakcji HDL, podwyższonego stężenia kwasu moczowego oraz glukozy. Analiza statystyczna przeprowadzona została za pomocą testu c2. Wyniki Nadciśnienie tętnicze w stopniu II, podwyższone stężenie cholesterolu całkowitego, frakcji LDL, TG, obniżone stężenie cholesterolu frakcji HDL, otyłość, zespół metaboliczny, palenie tytoniu oraz podwyższona częstość rytmu serca w grupie z dodatnim wywiadem rodzinnym stwierdzane były istotnie częściej niż w grupie z wywiadem ujemnym. Różnica w częstości występowania izolowanego nadciśnienia tętniczego, podwyższonego stężenia kwasu moczowego, glukozy oraz ryzyka SCORE &#8805; 5% nie była istotna statystycznie. Wnioski Dodatni wywiad rodzinny w kierunku przedwczesnego występowania chorób sercowo-naczyniowych wydaje się być związany z częstszym występowaniem niektórych klasycznych czynników ryzyka sercowo-naczyniowego

Leczenie interwencyjne zawału serca u pacjentów z chorobą wielonaczyniową &#8212; angioplastyka tylko tętnicy odpowiedzialnej za zawał czy interwencja wielonaczyniowa?

Wstęp: W ostatnich latach potwierdzono wysoką skuteczność pierwotnej angioplastyki wieńcowej jako metody reperfuzji w zawale serca z uniesieniem odcinka ST. Choć u około połowy z badanych pacjentów stwierdza się obecność choroby wielonaczyniowej, uznaną metodą leczenia jest zabieg ograniczony wyłącznie do tętnicy odpowiedzialnej za zawał (IRA). Celem niniejszej pracy jest ocena skuteczności angioplastyki wielonaczyniowej w ostrej fazie zawału.Materiał i metody: Z grupy 540 kolejnych pacjentów z chorobą wielonaczyniową, leczonych metodą pierwotnej angioplastyki, wydzielono 469 chorych, u których zabieg ograniczał się tylko do udrożnienia IRA (grupa SV) oraz 71 pacjentów, u których wykonano angioplastykę wielonaczyniową (grupa MV). Oceniono skuteczność bezpośrednią zabiegu oraz występowanie ważnych niekorzystnych zdarzeń sercowych w okresie szpitalnym (po 30 dniach oraz 12 miesiącach). Wyniki: W grupie MV częściej stwierdzono zawał serca ściany przedniej (74,6% vs. 42,2%; p < 0,001) i nieco częściej objawy wstrząsu kardiogennego (12,7% vs. 7,7%; p = 0,2). Skuteczność bezpośrednia zabiegów była wysoka i nie różnicowała istotnie obu grup. W trakcie hospitalizacji współwystępowanie zgonu i dorzutu zawału było częstsze w grupie MV (15,5% vs. 7,7%; p = 0,04). Zarówno w obserwacji 30-dniowej, jak i w odległym badaniu także zaznaczyła się tendencja w kierunku większej częstości zgonów oraz zawałów serca w tej grupie. Z kolei pacjenci z grupy SV byli narażeni na większą liczbę kolejnych interwencji dotyczących głównie innych naczyń, a nie tętnicy odpowiedzialnej za zawał. Wnioski: Zastosowanie angioplastyki wielonaczyniowej w zawale serca nie przynosi korzyści w postaci zmniejszenia ryzyka zgonu i dorzutu zawału, jednak w obserwacji odległej tych pacjentów rzadziej poddaje się kolejnym interwencjom wieńcowym w porównaniu z chorymi leczonymi angioplastyką ograniczoną wyłącznie do IRA

Leczenie interwencyjne zawału serca u pacjentów z chorobą wielonaczyniową &#8212; angioplastyka tylko tętnicy odpowiedzialnej za zawał czy interwencja wielonaczyniowa?

Wstęp: W ostatnich latach potwierdzono wysoką skuteczność pierwotnej angioplastyki wieńcowej jako metody reperfuzji w zawale serca z uniesieniem odcinka ST. Choć u około połowy z badanych pacjentów stwierdza się obecność choroby wielonaczyniowej, uznaną metodą leczenia jest zabieg ograniczony wyłącznie do tętnicy odpowiedzialnej za zawał (IRA). Celem niniejszej pracy jest ocena skuteczności angioplastyki wielonaczyniowej w ostrej fazie zawału.Materiał i metody: Z grupy 540 kolejnych pacjentów z chorobą wielonaczyniową, leczonych metodą pierwotnej angioplastyki, wydzielono 469 chorych, u których zabieg ograniczał się tylko do udrożnienia IRA (grupa SV) oraz 71 pacjentów, u których wykonano angioplastykę wielonaczyniową (grupa MV). Oceniono skuteczność bezpośrednią zabiegu oraz występowanie ważnych niekorzystnych zdarzeń sercowych w okresie szpitalnym (po 30 dniach oraz 12 miesiącach). Wyniki: W grupie MV częściej stwierdzono zawał serca ściany przedniej (74,6% vs. 42,2%; p < 0,001) i nieco częściej objawy wstrząsu kardiogennego (12,7% vs. 7,7%; p = 0,2). Skuteczność bezpośrednia zabiegów była wysoka i nie różnicowała istotnie obu grup. W trakcie hospitalizacji współwystępowanie zgonu i dorzutu zawału było częstsze w grupie MV (15,5% vs. 7,7%; p = 0,04). Zarówno w obserwacji 30-dniowej, jak i w odległym badaniu także zaznaczyła się tendencja w kierunku większej częstości zgonów oraz zawałów serca w tej grupie. Z kolei pacjenci z grupy SV byli narażeni na większą liczbę kolejnych interwencji dotyczących głównie innych naczyń, a nie tętnicy odpowiedzialnej za zawał. Wnioski: Zastosowanie angioplastyki wielonaczyniowej w zawale serca nie przynosi korzyści w postaci zmniejszenia ryzyka zgonu i dorzutu zawału, jednak w obserwacji odległej tych pacjentów rzadziej poddaje się kolejnym interwencjom wieńcowym w porównaniu z chorymi leczonymi angioplastyką ograniczoną wyłącznie do IRA