Telemedicine in response to challenges of modern diabetology

Due to the steadily increasing number of patients with diabetes all over the world, access to specialist diabetes care is becoming difficult, especially in rural areas. Approximately 30% of diabetic patients do not achieve the target blood glucose values, which is certainly an important problem of modern diabetology, because it translates into late vascular complications of diabetes, lower quality of life and premature death. In response to the raising demand for diabetes care, technological solutions increasing the accessibility to healthcare professionals with a concomitant reduction of costs of such care may be very useful. In a view of the above, the contribution of continuously developing widely understood information and communication technologies (ICT) to an improvement of blood glucose control in diabetic patients has been recently evaluated in research studies. Phone consultations, remote blood glucose levels monitoring and video consultations are the most commonly studied telemedical interventions. Each of them leads to an increased accessibility to specialist diabetes care. Besides clinical trials, in real patients’ life there are many mobile health applications (apps) available which may be helpful in daily life diabetes management however raise concerns about regulation and approval, privacy, accuracy and safety. Contrary to cardiology, telemedical solutions in diabetology are not popular for commercial use yet, which is why patients and their physicians still have to wait for standardisation and appropriate legal regulations for telemedical interventions in diabetes care. Although as evidenced by clinical trials, such interventions translate into improved blood glucose control, lower costs of diabetes care and even a reduction of hypoglycaemia risk

Poprawa w zakresie czynności wątroby i kontroli glikemii po zastosowaniu pioglitazonu u chorego na cukrzycę typu 2 i niealkoholową stłuszczeniową chorobę wątroby

Nonalcoholic fatty liver disease (NAFLD) is the most common cause of hepatic steatosis and elevated aminotransferases in the general population. It is a benign disease; however, in a portion of patients it progresses to nonalcoholic steatohepatitis (NASH) and cirrhosis. The most effective but the most difficult treatment for it is body mass reduction by behavior interventions. Different drugs have been tested in the treatment of NAFLD but their effect was not satisfactory; therefore, there is no regular, causal and pharmacological treatment for NAFLD at the moment. The etiology of NAFLD is unclear but insulin resistance is believed to play a significant pathogenic role. Data concerning the possibilities of using oral antidiabetic drugs in the treatment of NAFLD are limited. Among insulin sensitizers, metformin is a first-line drug in the treatment of diabetes type 2; however, due to its gastro-intestinal adverse reactions, some patients cannot use it or cannot achieve an optimal treatment dose. On the other hand, the drug is contraindicated for some patients. In this case study, we present a patient with diabetes mellitus type 2 with elevated aminotransferases levels related to NAFLD and inadequate glucose control, who has been treated with a sulphonylurea derivative and dipeptydylo peptidase IV inhibitor. Replacement of previously used drugs by basal insulin and pioglitazone resulted in both the reduction of the activity of liver enzymes and the improvement in glucose control.  Niealkoholowa stłuszczeniowa choroba wątroby (NAFLD) jest najczęstszą przyczyną stłuszczenia wątroby i podwyższonej aktywności transaminaz w populacji ogólnej. Jest to łagodne schorzenie, jednak u części pacjentów postępuje do niealkoholowego stłuszcze­niowego zapalenia wątroby (NASH) i marskości narządu. Najbardziej efektywną, ale najtrudniejszą metodą leczenia jest redukcja masy ciała poprzez interwencje behawioralne. W leczeniu NAFLD poddawano ocenie możliwość zastosowania różnych leków, ale efekt nie był zadowalający, wobec czego obecnie nie ma typowego, przyczynowego leczenia farmakologicznego ukierunkowanego na NAFLD. Etiologia NAFLD nie jest do końca poznana, ale uważa się, że istotną rolę patogenetyczną odgrywa insulinooporność. Dane dotyczące możliwości zastosowania doustnych leków przeciwcukrzycowych w leczeniu NAFLD są ograniczone. Wśród leków uwrażliwiających na insulinę lekiem pierwszego rzutu w leczeniu cukrzycy typu 2 jest metformina, ale u części chorych występują żołądkowo-jelitowe działania niepożądane uniemożliwiające jej stosowanie lub niepozwalające na osiągnięcie optymalnej dawki. U części chorych natomiast istnieją przeciwskazania do jej stosowania. W niniejszym opracowaniu zaprezentowano przypadek chorego na cukrzycę typu 2, leczonego pochodną sulfonylomocznika i inhibitorem dipeptydylopeptydazy 4, z nieprawidłową kontrolą glikemii oraz podwyższoną aktywnością transaminaz w przebiegu NAFLD, u którego zastosowano pioglitazon w skojarzeniu z insuliną bazalną, uzyskując istotną poprawę zarówno w zakresie redukcji aktywności enzymów wątrobowych, jak i kontroli glikemii

Telemedycyna w odpowiedzi na wyzwania współczesnej diabetologii

Stale wzrastająca liczba chorych na cukrzycę sprawia, że dostęp do specjalistycznej opieki diabetologicznej, zwłaszcza z terenów wiejskich, staje się utrudniony. Około 30% chorych na cukrzycę nie osiąga docelowych wartości glikemii, co jest niewątpliwie istotnym problemem współczesnej diabetologii, gdyż przekłada się na występowanie późnych powikłań naczyniowych cukrzycy i przedwczesnego zgonu. W odpowiedzi na wzrastające zapotrzebowanie dotyczące opieki diabetologicznej zastosowanie mogą znaleźć rozwiązania technologiczne, dzięki którym zwiększa się dostępność do pracowników opieki zdrowotnej przy jednoczesnej redukcji kosztów tej opieki. W związku z powyższym ostatnio w badaniach naukowych ocenia się wpływ stale rozwijających się, szeroko rozumianych technik teleinformatycznych na poprawę kontroli glikemii u chorych z cukrzycą. Konsultacje telefoniczne, zdalne monitorowanie glikemii i wideokonsultacje są najczęściej badanymi interwencjami telemedycznymi, każda z nich prowadzi do zwiększenia dostępności do specjalistycznej opieki diabetologicznej. W przeciwieństwie do kardiologii w diabetologii rozwiązania telemedyczne nie są jeszcze wciąż wykorzystywane komercyjnie, dlatego też pacjenci i lekarze będą musieli poczekać na standaryzację i właściwe regulacje prawne dotyczące interwencji telemedycznych w diabetologii, pomimo że zgodnie z badaniami klinicznymi przekładają się one na poprawę kontroli glikemii, a nawet na zmniejszenie ryzyka występowania hipoglikemi

High Fat, High Sugar Diet and DJOS Bariatric Surgery Influence Plasma Levels of Fetuin-B, Growth Differentiation Factor-15, and Pentraxin 3 in Diet- Induced Obese Sprague-Dawley Rats

The liver plays a central role in glucose and fatty acid metabolism and acts as an endocrine organ that secretes hepatokines with diverse systemic effects. The study aimed to examine the influence of duodenojejunal omega switch (DJOS) bariatric surgery in combination with different diets on glucose administration parameters and hepatokines levels. After 8 weeks on high fat, high sugar diet (HFS) or control diets (CD), Sprague–Dawley rats underwent DJOS or SHAM (control) surgery. For the next 8 weeks after the surgery, half of DJOS and SHAM-operated animals were kept on the same diet as before, and half had a diet change. The oral glucose tolerance test (OGTT) was performed three times: 8 weeks before and 4 and 8 weeks after surgery. Fetuin-B, growth differentiation factor-15 (GDF-15), pentraxin 3 (PTX3) plasma levels were analyzed. DJOS surgery had a beneficial effect on oral glucose tolerance test (OGTT) results and the area under the curve (AUCOGTT). The OGTT results depended on the time elapsed after the surgery, the type of diet used, the surgery performed, and the interaction between these factors. DJOS bariatric surgery reduced fetuin-B and GDF15 plasma levels. Interaction between the type of surgery performed and diet used influenced the fetuin-B and PTX-3 plasma levels. A dietary regime is essential to achieve therapeutic and clinical goals after bariatric surgery

Risk factors for cardiovascular disease in patients with metabolic-associated fatty liver disease:a machine learning approach

BACKGROUND: Nonalcoholic fatty liver disease is associated with an increased cardiovascular disease (CVD) risk, although the exact mechanism(s) are less clear. Moreover, the relationship between newly redefined metabolic-associated fatty liver disease (MAFLD) and CVD risk has been poorly investigated. Data-driven machine learning (ML) techniques may be beneficial in discovering the most important risk factors for CVD in patients with MAFLD. METHODS: In this observational study, the patients with MAFLD underwent subclinical atherosclerosis assessment and blood biochemical analysis. Patients were split into two groups based on the presence of CVD (defined as at least one of the following: coronary artery disease; myocardial infarction; coronary bypass grafting; stroke; carotid stenosis; lower extremities artery stenosis). The ML techniques were utilized to construct a model which could identify individuals with the highest risk of CVD. We exploited the multiple logistic regression classifier operating on the most discriminative patient’s parameters selected by univariate feature ranking or extracted using principal component analysis (PCA). Receiver operating characteristic (ROC) curves and area under the ROC curve (AUC) were calculated for the investigated classifiers, and the optimal cut-point values were extracted from the ROC curves using the Youden index, the closest to (0, 1) criteria and the Index of Union methods. RESULTS: In 191 patients with MAFLD (mean age: 58, SD: 12 years; 46% female), there were 47 (25%) patients who had the history of CVD. The most important clinical variables included hypercholesterolemia, the plaque scores, and duration of diabetes. The five, ten and fifteen most discriminative parameters extracted using univariate feature ranking and utilized to fit the ML models resulted in AUC of 0.84 (95% confidence interval [CI]: 0.77–0.90, p < 0.0001), 0.86 (95% CI 0.80–0.91, p < 0.0001) and 0.87 (95% CI 0.82–0.92, p < 0.0001), whereas the classifier fitted over 10 principal components extracted using PCA followed by the parallel analysis obtained AUC of 0.86 (95% CI 0.81–0.91, p < 0.0001). The best model operating on 5 most discriminative features correctly identified 114/144 (79.17%) low-risk and 40/47 (85.11%) high-risk patients. CONCLUSION: A ML approach demonstrated high performance in identifying MAFLD patients with prevalent CVD based on the easy-to-obtain patient parameters

Czy należy obawiać się niedoborów witaminy B12 w trakcie leczenia metforminą?

Metformin, a biguanide derivative, is the most frequently used antihyperglycaemic agent in the world. Various adverse effects can occur during the drug therapy. One of them is vitamin B12 deficiency, which may be either asymptomatic (biochemical) or may lead to neurological and/or haematological disorders. Causal diagnosis of these disorders is hampered due to the fact that nervous system symptoms are similar to neurological complications developing over the course of diabetes mellitus. It is estimated that 5.8 to 33% of metformin treated patients have a low (below the reference level) serum vitamin B12 concentration. The interrelation between vitamin B12 deficiency and metformin usage has been known for decades and over that time many studies have been carried out to assess the issue. Unfortunately, these studies were mainly observational, retrospective and performed on nonhomogeneous groups of patients. Recently a meta-analysis of studies concerning only diabetic patients was performed and it demonstrated the existence of a relationship between metformin treatment and vitamin B12 deficiency. Nevertheless, further well-designed, large-scale, randomized studies performed on a homogenous group of patients and employing homogenous criteria for diagnosing vitamin B12 deficiency are necessary in order to decide whether serum vitamin B12 concentration should be routinely checked among metformin treated patients.Metformina, pochodna biguanidu, jest najczęściej stosowanym lekiem przeciwhiperglikemicznym na świecie. W trakcie farmakoterapii mogą wystąpić różne działania niepożądane. Jednym z nich jest niedobór witaminy B12, który może być bezobjawowy (biochemiczny) lub prowadzić do zaburzeń neurologicznych i/lub hematologicznych. Diagnostykę przyczynową wymienionych zaburzeń utrudnia fakt, że objawy ze strony układu nerwowego mogą przypominać powikłania neurologiczne rozwijające się w przebiegu cukrzycy. Szacuje się, że od 5,8% do 33% chorych leczonych metforminą charakteryzuje się obniżonym, poniżej wartości referencyjnych, stężeniem witaminy B12 w surowicy krwi. Związek występowania niedoboru witaminy B12 w przebiegu leczenia metforminą znany jest już od kilkudziesięciu lat i w tym czasie przeprowadzono wiele badań, które niestety często miały charakter obserwacyjny, były retrospektywne i obejmowały niejednorodne grupy pacjentów. Dopiero niedawno przeprowadzono metaanalizę badań obejmujących chorych na cukrzycę, w której wykazano obecność związku leczenia metforminą z występowa­niem niedoboru witaminy B12. Niezbędne są jednak dalsze, dobrze zaprojektowane, duże, randomizowane badania, obejmujące jednorodne grupy pacjentów oraz stosujące jednorodne kryteria rozpoznania niedoboru witaminy B12 w celu oceny, czy niezbędne jest rutynowe oznaczanie stężenia witaminy B12 u osób leczonych metforminą