Efectos del mantenimiento de varias anestesias sobre los niveles séricos de selenio, cobre, cinc y hierro y la capacidad antioxidante

ResumenJustificación y objetivosInvestigar los efectos del mantenimiento de sevoflurano, desflurano y propofol sobre los niveles séricos de selenio, cobre, cinc, hierro y malondialdehído, las medidas de glutatión peroxidasa y la capacidad antioxidante.MétodosFueron ubicados en 3 grupos 60 pacientes programados para cirugía unilateral de miembros inferiores, realizada con torniquete bajo anestesia general. Fueron recogidas muestras de sangre para determinar los niveles séricos basales de selenio, cobre, cinc, hierro, malondialdehído y glutatión peroxidasa. La anestesia fue inducida con 2-2,5mg/kg−1 de propofol, 1mg/kg−1 de lidocaína y 0,6mg/kg−1 de rocuronio. En el mantenimiento de la anestesia, bajo gas portador de 50% de O2 y 50% de N2O (4L/min−1), sevoflurano a 1CAM fue administrado al grupo S; y desflurano a 1CAM al grupo D y bajo gas portador en mezcla de 50% O2 y 50% aire (4L/min−1), 6mg/kg/h−1 de propofol y 1μg/kg/h−1 de fentanilo fueron administrados al grupo P. En el postoperatorio se recogieron de nuevo muestras de sangre.ResultadosSolamente en los grupos S y P los niveles de malondialdehído disminuyeron en las 48h del postoperatorio; los niveles de glutatión peroxidasa aumentaron en comparación con los valores basales. Los niveles de selenio disminuyeron en el grupo S y en el grupo P, los niveles de cinc disminuyeron en el grupo P, los de hierro disminuyeron en todos los grupos y no hubo alteración en los niveles de cobre en ningún grupo en el período postoperatorio.ConclusiónDe acuerdo con los marcadores de malondialdehído y glutatión peroxidasa, llegamos a la conclusión de que el mantenimiento de la anestesia general con propofol y sevoflurano activó el sistema antioxidante contra el estrés oxidativo y el uso de desflurano no tuvo efectos sobre el estrés oxidativo y el sistema antioxidante.AbstractBackground and objectivesIn this study, we aimed to investigate the effects of sevoflurane, desflurane and propofol maintenances on serum levels of selenium, copper, zinc, iron, malondialdehyde, and glutathion peroxidase measurements, and antioxidant capacity.Methods60 patients scheduled for unilateral lower extremity surgery which would be performed with tourniquet under general anesthesia were divided into three groups. Blood samples were collected to determine the baseline serum levels of selenium, copper, zinc, iron, malondialdehyde and glutathion peroxidase. Anesthesia was induced using 2-2.5mg/kg−1 propofol, 1mg/kg−1 lidocaine and 0.6mg/kg−1 rocuronium. In the maintenance of anesthesia, under carrier gas of 50:50% O2:N2O 4L/min−1, 1MAC sevoflorane was administered to group S and 1MAC desflurane to group D; and under carrier gas of 50:50% O2:air 4L/min−1 6mg/kg/h−1 propofol and 1μg/kg/h−1 fentanyl infusion were administered to group P. At postoperative blood specimens were collected again.ResultsIt was observed that only in group S and P, levels of malondialdehyde decreased at postoperative 48th hour; levels of glutathion peroxidase increased in comparison to the baseline values. Selenium levels decreased in group S and group P, zinc levels decreased in group P, and iron levels decreased in all three groups, and copper levels did not change in any groups in the postoperative period.ConclusionAccording to the markers of malondialdehyde and glutathion peroxidase, it was concluded that maintenance of general anesthesia using propofol and sevoflurane activated the antioxidant system against oxidative stress and using desflurane had no effects on oxidative stress and antioxidant system

Effectiveness of sugammadex for cerebral ischemia/reperfusion injury

AbstractCerebral ischemia may cause permanent brain damage and behavioral dysfunction. The efficacy and mechanisms of pharmacological treatments administered immediately after cerebral damage are not fully known. Sugammadex is a licensed medication. As other cyclodextrins have not passed the necessary phase tests, trade preparations are not available, whereas sugammadex is frequently used in clinical anesthetic practice. Previous studies have not clearly described the effects of the cyclodextrin family on cerebral ischemia/reperfusion (I/R) damage. The aim of this study was to determine whether sugammadex had a neuroprotective effect against transient global cerebral ischemia. Animals were assigned to control, sham-operated, S 16 and S 100 groups. Transient global cerebral ischemia was induced by 10-minute occlusion of the bilateral common carotid artery, followed by 24-hour reperfusion. At the end of the experiment, neurological behavior scoring was performed on the rats, followed by evaluation of histomorphological and biochemical measurements. Sugammadex 16 mg/kg and 100 mg/kg improved neurological outcome, which was associated with reductions in both histological and neurological scores. The hippocampus TUNEL (terminal deoxynucleotidyl transferase dUTP nick end labeling) and caspase results in the S 16 and S 100 treatment groups were significantly lower than those of the I/R group. Neurological scores in the treated groups were significantly higher than those of the I/R group. The study showed that treatment with 16 mg/kg and 100 mg/kg sugammadex had a neuroprotective effect in a transient global cerebral I/R rat model. However, 100 mg/kg sugammadex was more neuroprotective in rats

Peripheral nerve blocks for extremity surgery

The advantages of peripheral nerve blocks have almost no effect on vital function and no risk of the potential complications related to general anaesthesia as airway problems, postoperative sorethroat, nausea-vomiting, and neuoraxial anaesthesia as urinary retention, postspinal headache and spinal hematoma. The factors which limits the use of peripheral nerve blocks are to be time consuming, usually requirement of blockade of more than one nerve, unpredictability of exact success and the concerns regarding nerve injury. Recently, importance of the limiting factors has been considerably decreased because of the availability of an extra room near the operating theatre wich might be used for block procedures, proper needle and local anesthetics, application of correct technique such as use of stimulator, multiple injection and guidance of imaging methods when required. In this article, novel techniques of peripheral nerve blocks which might be used for different surgical procedures of upper and lower extremity have been reviewed

Investigation of hepatitis G virus prevalence in hemodialysis patients and blood donors in Denizli, Turkey

Bu çalışmanın amacı, hemodiyaliz hastalan ile kan donörlerinde hepatit C virus (GBV-C/HGV) pre-valansının araştırılmasıdır. Şubat-Aralık 2006 tarihleri arasında Denizli'de gerçekleştirilen çalışmaya, hemodiyaliz uygulanan 100 hasta (yaş ortalaması: 56.8 ± 13.3 yıl; 46'sı kadın) ile gönüllü 100 kan donö-rü (yaş ortalaması: 31.3 ± 8.1 yıl; 8'i kadın) dahil edilmiş; GBV-C/HGV RNA varlığı ters transkriptaz PCR yöntemi ile GBV-C/HGV anti-E2 antikor varlığı ise ticari enzim immün yöntemi (Diagnostic Automation, INC®) ile araştırılmıştır. Hemodiyaliz hastalarının 14 (%14)'ünde ve kan donörlerinin 2 (%2)'sinde GBV-C/HGV RNA pozitif olarak saptanmış; gruplar arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur (p< 0.05). GBV-C/HGV anti-E2 antikor varlığı ise hemodiyaliz hastalarının 1 (%1)'inde ve kan donörlerinin 3 (%3)'ünde tespit edilmiştir. Antikor varlığı saptanan bir hastada aynı zamanda viral RNA pozitifliği de mevcuttur. Gruplar arasında antikor pozitiflik oranları açısından anlamlı bir fark bulunmamıştır. GBV-C/HGV prevalansı hemodiyaliz hastalarında %14, kan donörlerinde %5 olarak belirlenmiş ve bu oran hemodiyaliz hastalarında, kan donörlerine göre anlamlı olarak yüksek saptanmıştır (p< 0.05). GBV-C/HGV pozitif ve negatif hemodiyaliz hastaları arasında, hemodiyaliz süresi, serum alanin aminotrans-feraz (ALT) düzeyleri, yaş ve cinsiyet açısından anlamlı farklılık tespit edilmemiştir. Sonuç olarak; kan do-nörleri ile karşılaştırıldığında, parenteral bulaş açısından riskli bir grup olması nedeniyle, hemodiyaliz hastalarında GBV-C/HGV viremi oranı ve prevalansı anlamlı olarak yüksektir. Ancak hemodiyaliz ünitelerinde hijyen şartlarına uyumun artışı, gereksiz kan transfüzyonlarından kaçınılması, eritropoetin kullanımı artışı gibi yöntemlerle bölgemizde de GBV-C/HGV prevalansı ve GBV-C/HGV ile hepatit C virus birlikteliği düşmektedir.This study focuses on the prevalence of hepatitis G virus (GBV-C/HGV) in hemodialysis patients and blood donors in Denizli (located at Aegean region of Turkey). A total of 100 patients (mean age: 56.8 +/- 13.3 years; 46 female) receiving hemodialysis and 100 blood donors (mean age: 31.3 +/- 8.1 years; 8 female) were included in the study. The presence of GBV-C/HGV RNA was determined in all patients by reverse transcriptase-PCR and the presence of GBV-C/HGV anti-E2 antibodies was determined by a commercial enzyme immunoassay (Diagnostic Automation, INC). Viral RNA positivity was determined in 14 (14%) of the hemodialysis patients and 2 (2%) of the blood donors, the difference being statistically significant (p < 0.05). GBV-C/HGV anti-E2 antibodies were detected in 1 (1%) of the hemodialysis patients and 3 (3%) of the blood donors. Anti-E2 positive patient also revealed positive result for viral RNA. There was no statistically significant difference between the two groups in terms of anti-E2 positivity. The prevalence of GBV-C/HGV was 14% in hemodialysis patients and 5% in blood donors (p < 0.05). There was no significant difference in terms of duration of hemodialysis, serum ALT levels, age or gender between GBV-C/HGV positive and negative hemodialysis patients. In conclusion, since hemodialysis patients are at an increased risk of parenteral transmission, they have significantly higher GBV-C/HGV viremia rates and prevalence when compared to blood donors. However, the prevalence of GBV-C/HGV and coexistence between GBV-C/HGV and hepatitis C virus have been decreasing in our region owing to increased hygienic precautions in hemodialysis units, avoidance of unnecessary blood transfusions and more widespread use of erythropoietin

PERCHERON ARTER ENFARKTI: OLGU SUNUMU

Talamus ve orta beyin çok sayıda varyasyon gösteren perforan arterler tarafındanbeslenmektedir.Percheron arteri posterior serebral arterin (PCA) P1 kısmından tek kök halinde çıkıpbilateral talamus medial yüzlerini ve rostral beyin sapını besleyen bir arteriyal varyasyondur. Bu arterintıkanması bilateral paramedian talamik ve mezensefalik infarktlara yol açmaktadır. Percheronenfarktları total iskemik enfarktların %0.1-2’sini oluşturmaktadır. Talamik inmelerin ise yaklaşık %4-35’i Percheron enfarktından kaynaklanır. PA enfarktına bağlı bilateral median talamik enfarktsemptomları en sık olarak vertikal bakış felci, hafıza bozuklukları, akinetik mutizm, konfüzyon,hipersomnolans ve komadır. Bilinen 2 ay önce koroner arter bypass greft operasyonu (CABG) olan 65yaşındaki erkek hasta, yakınları tarafından yerde, bilinçsiz yatar halde bulunması üzerine acil servisegetirildi.Glasgow Koma Skalası (GKS): 5 (E: 1, V: 1, M: 3) olması üzerine entübe edilip anestezi yoğunbakım ünitesinde takip edildi.Çekilen beyin tomografisi normal olması üzerine beyin manyetik rezonansgörüntülemesi yapıldı.Diffüzyon ağırlıklı beyin manyetik rezonans kesitlerinde ,bilateral medialtalamik düzeylerde difüzyon kısıtlılıkları saptanıp Percheron infarktı tanısı konuldu.Ayrıca bulgularhipoksik iskemik ensefalopati ile uyumlu görüldü.Karotis arter anjiografi sonucunda her iki internalkarotid arter bulbus segmentinde % 50 oranında darlık saptanmış olup büyük damar oklüzyonugörülmedi.Hasta uzun süreli takipleri sonucunda multiorgan disfonksiyonu gelişmesi üzerine exitusoldu.Bu hastalarda genelde klinik şiddetlidir, bilinç kaybı söz konusudur, düzelme de kısmidir. Bizimvakamızda da klinik, bilinç bozukluğu açısından şiddetlidir..Erken tanı tromboliz için önemlidir..Buhastalarda erken tanı ve sonrasında yapılabilecek tromboliz tedavisi sonucu ciddi ölçüde değiştirebilir.Percheron arter tıkanıklığı bilateral talamik lezyona neden olan bir durumdur, buna neden olabilecekdiğer durumlar ise; baziller tepe sendromu ve derin serebral ven trombozudur. Sonuç olarak Percheronarter enfarktı iyi tanımlanmış bir klinik durum olmasına rağmen nadir görülür. Başlangıçta radyolojikbulgular silik olabilir ve kolaylıkla atlanabilir. Tekrarlayan görüntüleme tekniklerinin yapılması buaşamada faydalıdır. Bulgular enfarktın boyutuna ve dağılımına göre değişir. Lateralizan bulgu olmadangelişen ve nedeni başka metabolik bozukluklarla açıklanamayan somnolans ve koma durumlarında aklagelmelidir.&nbsp;</p