Low-energy fractures — a new complication of type 2 diabetes?

Niska masa kostna była dotychczas tradycyjnie łączona z cukrzycą typu 1. Ostatnie badania potwierdziły, że chorzy na cukrzycę typu 2 doznają złamań niskoenergetycznych częściej niż osoby zdrowe, tymczasem gęstość masy kostnej jest u nich podwyższona lub taka sama jak u osób zdrowych. Wydaje się, że ocena gęstości masy kostnej za pomocą badania densytometrycznego nie oddaje złożoności patologii tkanki kostnej u chorych na cukrzycę, co współcześnie jest przedmiotem wielu badań. Wzrost ryzyka złamania uwarunkowany jest prawdopodobnie m.in. długością trwania choroby, jej wyrównaniem metabolicznym, obecnością powikłań, rodzajem stosowanego leczenia, zwiększoną podatnością na upadki. Upośledzona jest prawdopodobnie tzw. jakość kości, co jest efektem nagromadzenia w kości zaawansowanych produktów glikacji, nieprawidłowego usieciowania kolagenu oraz niskiego tempa obrotu kostnego. Wykazano także, że u chorych na cukrzycę parametry strukturalne i geometryczne kości są gorsze. W świetle wzrastającego zagrożenia złamaniami wśród kobiet po menopauzie wskazana jest kalkulacja ryzyka złamania także wśród starszych chorych z cukrzycą typu 2.Low bone mineral density has traditionally been linked with type 1 diabetes. Latest research has confirmed that type 2 diabetics have increased fracture risk, whereas their bone mineral density is normal or increased when compared to healthy peers. It seems the assessment of bone mineral density using DXA (dual X-ray absorptiometry) does not reflect the complexity of bone pathology in diabetes, which has recently been the subject of debate. Increase in fracture risk is probably related to i.a. disease duration, metabolic disease, presence of complications, type of therapy, the increased susceptibility to falls. The underlying mechanism whereby diabetes type 2 exerts its detrimental effect on bone health is still not clear and often described as poor bone quality. This might be due to the accumulation of advanced glycation end products in bone, abnormal collagen cross-linking, accompanied by low rate of bone turnover. It was also shown that patients with diabetes have impaired structural and geometrical bone parameters. In light of increasing fracture incidence in postmenopausal women, fracture risk calculation is indicated also among older patients with type 2 diabetes

Metabolic syndrome and bone

Ostatnia dekada przyniosła wzrastające obciążenie społeczno-ekonomiczne dwoma palącymi problemami: ogromnym wzrostem występowania otyłości na całym świecie oraz - w związku ze starzeniem się społeczeństwa - dużym odsetkiem ludzi dotkniętych osteoporozą. Otyłość trzewna, wyrażona zwiększonym obwodem talii, jest w świetle aktualnych wytycznych zasadniczą komponentą zespołu metabolicznego (MS, metabolic syndrome). Dotychczas nie łączono występowania obu jednostek chorobowych, gdyż w badaniach udowadniano ochronny wpływ dużej masy ciała na gęstość mineralną kości (BMD, bone mineral density). Wiadomo jednak, że tkanka tłuszczowa jest aktywną endokrynnie tkanką wydzielającą wiele czynnych biologicznie związków mających wpływ także na kość, a adipocyt i osteoblast wywodzą się ze wspólnej komórki prekursorowej. Coraz więcej dowodów przemawia za wspólną determinantą genetyczną obu chorób. Pojawiają się także dane pochodzące z badań eksperymentalnych oraz epidemiologicznych, mówiące, że sama otyłość, a także poszczególne elementy zespołu metabolicznego mogą mieć negatywny wpływ na kościotworzenie. Udowodniono na przykład, że u chorych z tym rozpoznaniem zarówno gęstość mineralna kości, jak i ryzyko złamania były zwiększone. Zjawisko to obserwowano także w przypadku wysokich wartości ciśnienia tętniczego. Do tej pory nie wyjaśniono przekonująco sprzeczności między zwiększoną gęstością mineralną kości a dużym ryzykiem złamania niskoenergetycznego u chorych z cukrzycą typu 2. W pracy omówiono doniesienia i kontrowersje związane ze współistnieniem i wzajemnymi interakcjami między elementami zespołu metabolicznego a osteoporozą i jej powikłaniami.In recent years an increasing socioeconomic burden of two pressing problems has been observed: enormous prevalence of obesity and - along with aging of populations - great number of people affected with osteoporosis. Visceral obesity, expressed by increased waist circumference, is according to the latest guidelines a crucial component of metabolic syndrome (MS). So far the two entities have not been linked, as studies have proven beneficial effect of increased body weight on bone mineral density (BMD). It has been shown however, that adipose tissue is actually an endocrine tissue, secreting numerous biologically active substances that influence also bone. Moreover, an adipocyte and osteoblast derive from a common precursor cell. There is also increasing number of evidence showing common genetic determination of the diseases. Data from experimental and epidemiological studies proves that obesity itself as well as remaining components of MS might have negative influence on bone. BMD as well as fracture risk have been shown to be raised in patients diagnosed with MS. The same has been observed for high blood pressure. What’s more, contradiction between high BMD and - simultaneously - high fracture risk in subjects with type 2 diabetes has not been convincingly explained. The paper discusses reports and controversies on coexistence and interactions between MS and osteoporosis and its complications

Pregnancy, lactation and bone mineral density

Abstract Evidence shows that pregnancy and lactation lead to the decrease of bone mineral density (BMD), which is related to mobilization of skeletal calcium. Numeorous mechanisms are involved in maternal adaptation to the increased demand for calcium. BMD has been proved to return to the baseline level after weaning. Pregnancies and long or repeated periods of feeding do not seem to determine the diagnosis of osteoporosis in later life. In fact, women with multiple pregnancies have been shown to have the same or higher BMD and lower fracture risk compared with nulliparous women. Pregnancy and lactation-associated osteoporosis (PLO) is a rare disease entity. It manifests itself as low back pain, and often leads to a number of vertebral compression fractures and, therefore, to potentially serious health consequences

Stimulating preventive procedures in primary care : effect of PIUPOZ program on the delivery of preventive procedures

Introduction: Educational meetings are one of the most frequently used strategies to change doctors' professional behavior; however, their effectiveness as a single intervention is limited. This study evaluated the effect of a multifactorial intervention, based on interactive workshops, on the GPs' knowledge and the delivery rates of preventive procedures in primary care. Material and methods: The study population comprised 106 GPs working in the Wielkopolska region recruited to the PIUPOZ program (Improving Quality in Primary Care). The intervention in the program consisted of lectures, interactive workshops and an audit, before and three months after the training. Trained medical students directly observed GPs to register which of 12 studied preventive procedures were performed during the consultation in patients aged 40+. Results: A total of 1060 consultations were recorded, during which 4899 preventive procedures were delivered: 2115 before and 2784 after workshops. The mean number of preventive procedures per patient before and after workshops was 3.84 and 5.25 respectively (p < 0.0001). The most commonly performed preventive procedures were blood pressure, blood glucose and lipid profile measurement. Mean number of correct answers for 16 questions in the initial knowledge test was 8.7 and 12.7 in the final test (p < 0.0001). Conclusions: The observed number of delivered preventive procedures was below the recommended range. Preventive procedures based on laboratory tests were performed more often than lifestyle counseling

A discussion of the intervention thresholds in osteoporosis treatment in Poland

Introduction: Epidemiological prognoses regarding the global spread of post-menopausal osteoporosis can prove somewhat nebulous. But it is clear that low-energy fractures and their consequences will become an increasingly serious health problem. Therefore it is crucial to implement prognostic procedures which could more effectively predict the incidence of osteoporosis and its complications. Material and methods: The study involved 378 female patients aged 40&#8211;86 years for whom clinical risk factors of osteoporotic fracture were analysed. Densitometry (DPX) was performed at femoral neck. The 10&#8211;year risk of fracture was assessed according to the British model of FRAX calculator. Results: The study group was divided into two, depending on the history of low-energy fractures. Previous osteoporotic fractures were confirmed in 128 patients. In this group, the mean bone mineral density (BMD) values (0.717 g/cm2) were lower than in the group without fracture history (0.735 g/cm2). In 33.3% of patients aged 50-59 years and 17% of women aged 60-79 who required medical treatment for their clinical status (previous fracture), the FRAX value did not meet the criterion of pharmacotherapy administration. Considering BMD in the calculation of FRAX produced an even higher underestimation of the fracture risk. Of women aged 40-49, 25% were qualified for pharmacotherapy of osteoporosis. In that particular age category, BMD did not affect the FRAX value. BMD measurement had a higher discriminatory value among patients aged 50-79, increasing the number of patients requiring therapy by more than 50%. Conclusions: 1. The FRAX calculator does not always consider the history of low-energy fractures as a criterion sufficient for therapy implementation. 2. Designing a FRAX calculator specifically for the Polish population would be advisable. (Pol J Endocrinol 2011; 62 (1): 30-36)Wstęp: Prognozy epidemiologiczne dotyczące rozprzestrzenienia osteoporozy pomenopauzalnej na świecie są niepokojące. W związku z tym konsekwencje złamań niskoenergetycznych będą stanowiły coraz większy problem zdrowotny społeczeństw. Konieczne staje się zatem wdrożenie postępowań, które będą skuteczniej przewidywały występowanie osteoporozy pomenopauzalnej i powikłań choroby. Materiał i metody: Występowanie klinicznych czynników złamania oceniano w grupie 378 pacjentek w wieku 40-86 lat. Dodatkowo u wszystkich kobiet przeprowadzono badanie densytometryczne bliższego końca kości udowej. W celu obliczenia 10-letniego ryzyka złamania posłużono się modelem brytyjskim kalkulatora FRAX. Wyniki: W niniejszej pracy grupę badaną podzielono na dwie części w zależności od wywiadu dotyczącego wystąpienia niskoenergetycznego złamania. U 128 pacjentek stwierdzono w przeszłości złamanie osteoporotyczne. W tej grupie średnie wartości gęstości mineralnej kości (BMD, bone mineral density) (0,717 g/cm2> ) były niższe niż w grupie bez złamań (0,735 g/cm2>). W grupie między 50.-59. rokiem życia, która ze względu na stan kliniczny (wcześniejsze złamanie) wymagała leczenia, wartość FRAX w 33,3%, a między 60.-79. rokiem życia w 17%, nie spełniała kryterium włączenia farmakoterapii. Uwzględniając FRAX BMD w grupie między 60.-79. rokiem życia, stwierdzono jeszcze większe niedoszacowanie ryzyka złamań, sięgające 25%. Wśród kobiet między 40.-49. rokiem życia, bez złamań, 25% kwalifikowała się do farmakoterapii osteoporozy pomenopauzalnej. W tej kategorii wiekowej dodanie informacji BMD nie wpływało na wysokość FRAX-10. Badanie BMD miało większą wartość dyskryminacyjną wśród chorych między 50.-79. rokiem życia, zwiększając liczbę włączonych według wskazań do terapii farmakologicznej nawet o ponad 50%. Wnioski: 1. Kalkulator FRAX nie zawsze uwzględnia wcześniejsze złamanie niskoenergetyczne jako wystarczające kryterium do wdrożenia terapii. 2. Wskazane jest opracowanie kalkulatora FRAX dla polskiej populacji. (Endokrynol Pol 2011; 62 (1): 30-36

Evaluation of plasminogen activator inhibitor 1 concentration in patients with simple obesity

WSTĘP. Związek otyłości z rozwojem miażdżycy i jej klinicznymi konsekwencjami jest dobrze udokumentowany. Wśród analizowanych czynników, uczestniczących w progresji zmian miażdżycowych, znajdują się zarówno &#8222;stare&#8221; &#8212; klasyczne czynniki ryzyka, jak i nowe, których miejsce i znaczenie kliniczne jest wciąż przedmiotem licznych badań. W patogenezie zwiększonej aktywności prozakrzepowej obserwowanej u otyłych osób analizuje się potencjalny udział nadprodukcji inhibitora aktywatora plazminogenu typu 1 (PAI-1). Celem badania była ocena stężenia PAI-1 u pacjentów z otyłością prostą oraz poszukiwanie jego związku z wybranymi parametrami antropometrycznymi i biochemicznymi. MATERIAŁ I METODY. Do badania włączono 88 pacjentów z otyłością prostą oraz 25 zdrowych ochotników jako grupę kontrolną. U wszystkich wykonano pomiary antropometryczne, oceniono stężenia: glukozy na czczo, parametrów gospodarki lipidowej, insuliny (metodą radioimmunometryczną), czynnika martwicy nowotworów alfa (TNFa) oraz PAI-1 (metodą immunoenzymatyczną). Stopień insulinooporności wyliczono na podstawie wskaźnika HOMA-IR. WYNIKI. Stężenia TNFa, PAI-1 oraz wartości wskaźnika HOMA-IR były znamiennie większe w grupie pacjentów z otyłością niż w grupie kontrolnej. Stwierdzono dodatnią korelację między stężeniami insuliny oraz wartościami HOMA-IR a PAI-1. WNIOSKI. 1. Otyłych pacjentów charakteryzują zwiększona aktywacja procesu zapalnego, predyspozycja prozakrzepowa oraz insulinooporność. 2. W patogenezie zwiększonej aktywności prozakrzepowej osocza u otyłych pacjentów, wyrażonej w badaniu autorów zwiększonymi stężeniami PAI-1, należy rozważyć zjawisko insulinooporności.INTRODUCTION. Relationship between obesity and atherosclerosis development is well-documented. Among risk factors of atherosclerosis progression are both &#8222;old&#8221; and &#8222;new&#8221; &#8212; which clinical value is still intensively studied. In the pathogenesis of increased procoagulat state observed in obese patients potential role of plasminogen activator inhibitor 1 (PAI-1) is analysed. The aim of the study was to evaluate PAI-1 concentration and its relationship with selected anthropometric and biochemical parameters. MATERIAL AND METHODS. 88 obese patients and 25 healthy subjects as a control were studied. Anthropometric parameters, concentrations of: fasting glucose, lipids, insulin with use of radioimmunomethric method, tumor necrosis factor alpha (TNFa) and PAI-1 with use of immunoenzymatic method were assessed. Insulin resistance in the participants was evaluated according to the homeostasis model assessment&#8211;insulin resistance (HOMA-IR) protocol. RESULTS. Serum concentrations TNFa, PAI-1 and HOMA-IR index were significantly higher in the studied group as compared to the control. Positive correlation between insulin concentration, HOMA-IR and PAI-1 were found. CONCLUSIONS. 1. Obese patients characterise increased activation of inflammatory process, procoagulant predisposition and insulin resistance. 2. In the pathogenesis of increased procoagulant activity in obese patients, observed in our study as elevated PAI-1 concentration, insulin resistance role should be considered

Ghrelin and its relationship with insulinemia during OGTT in healthy people

WSTĘP. Grelina jest nowoodkrytym białkiem produkowanym w żołądku, regulującym szeroko pojętą równowagę energetyczną oraz wiele innych procesów zachodzących w organizmie człowieka. Jej wpływ na łaknienie jest wywierany prawdopodobnie w sposób pośredni, poprzez interakcje greliny z okołoposiłkową glikemią i insulinemią. Celem pracy była ocena stężenia greliny całkowitej oraz poszukiwanie związku między insulinemią a grelinemią w odpowiedzi na doustne podanie glukozy u osób zdrowych. MATERIAŁ I METODY. W badaniu udział wzięło 25 zdrowych ochotników (16 K/9 M), w średnim wieku 40,9 &#177; 14,3 roku. Wykonano u nich doustny test obciążenia glukozą, podczas którego w 0., 60. i 120. minucie pobierano krew w celu oznaczenia glikemii, grelinemii oraz insulinemii. Stężenia greliny w osoczu krwi żylnej oznaczono metodą radioimmunologiczną, podobnie jak stężenia insuliny. WYNIKI. Stężenie greliny obniżyło się po 60 minutach o 23,1%, istotnie różniąc się od stężenia wyjściowego. Całkowite obniżenie grelinemii wyniosło 29,4%. Nie stwierdzono korelacji między glikemią a stężeniem greliny. Wykazano istnienie kilku istotnych korelacji między insulinemią a grelinemią w poszczególnych etapach OGTT. WNIOSEK. O obniżeniu stężenia greliny po podaniu glukozy oraz - prawdopodobnie - poposiłkowo u osób zdrowych najprawdopodobniej decyduje insulinemia.INTRODUCTION. Ghrelin is a newly discovered gastric-derived hormon-peptide, regulating energy homeostasis and numerous processes in human organism. Its influence on apetite is indirect, resulting probably from interactions between ghrelin, prandial glycemia and insulinaemia. The aim of the study was to establish concentration of total ghrelin and influence of orally ingested glucose on ghrelin and insulin levels in healthy people. MATERIALS AND METHODS. The study group comprised 25 healthy volunteers (16 F/9 M), mean age 40.9 &#177; 14.3 years. During OGTT (in 0, 60th, and 120th minute) blood was collected in order to evaluate glycamia, ghrelinaemia and insulinaemia. Plasma ghrelin was established by means of RIA, as well as insulin. RESULTS. Ghrelin level fell after 60. minutes of OGTT by 23.1%, being significantly different from initial concentration. Total reduction on ghrelin concentration during OGTT was 29.4%. Correlations between glycemia and ghrelinemia were proven to be not statistically significant. However, few significant correlations between insulin and ghrelin in particular stages of OGTT were proven. CONCLUSION. In healthy people insulin is probably the most important factor contributing to lowering ghrelin levels after glucose intake and also - most probably - postprandially

Efficacy of densitometry and fracture risk assessment tool FRAX in making therapeutic decisions in osteoporosis – a study on female patients of University of Medical Sciences Endocrinology Outpatient Clinic

Abstract Introduction: : Contemporary understanding of osteoporosis is based on the assessment of fracture risk. Evaluation of clinical risk factors of fracture with or without densitometry (DEXA) allows to identify patients requiring pharmacological treatment. Aim: The aim of the study was to estimate the usefulness of DEXA in assessment of fracture risk in women >50 years old. Materials and methods: In 296 previously untreated for osteoporosis women of Endocrinology Outpatient Clinic aged 50 to 85 years (mean 68,8+/-7,8 ) 10-year fracture risk using FRAX tool was computed from clinical risk factors alone (FRAX, FRAX hip) and after measurement of BMD (FRAX BMD). Then FRAX parameters were compared in 4 age categories. Fracture risk was confronted with therapeutic thresholds proposed in Poland. Results: 10-year fracture risk by FRAX increased with age. The most frequent risk factors were: previous fracture and family history of fractures. FRAX and FRAX BMD were significantly different in the 50-59 year-olds and 60-69 year-olds. Statistically significant difference was found for FRAX hip and FRAX hip BMD in 50-59 year old women. FRAX and FRAXhip were better predictors of fractures than FRAX BMD in patients >80 years old. In 50-79 year old women qualification for treatment was more effective when risk was assessed according to FRAX BMD. DEXA performance did not change the number of women over 80 who were eligible for treatment according to FRAX. Conclusions: BMD is crucial for the 10-year risk assessment in 50-69 year-olds without previous fracture, as an increasing number of patients need therapy. In >80 year old women clinical risk factors alone are sufficient to make therapeutic decisions. DEXA in these women has no influence on the risk of future fractures, including hip fracture. In 60-69 women with previous fracture DEXA is a good predictor for future fractures but has no value as far as therapeutic decisions are concerned

Assessment of tumor necrosis factor soluble receptor type 2 (sTNFR2) and soluble intercellular adhesion molecule 1 (sICAM-1) in obese patients with metabolic syndrome. Inflammatory process in metabolic syndrome

WSTĘP. Wzrastająca częstość otyłości w nowoczesnych społeczeństwach przyjęła rozmiary epidemii. Bardzo rzadko nadmierna masa ciała występuje niezależnie. Najczęściej otyłość współistnieje z innymi chorobami i zaburzeniami w postaci zespołu metabolicznego. Wykazano, że zespołowi oporności na insulinę towarzyszy stan zapalny, który prawdopodobnie odpowiada za powstawanie i rozwój miażdżycy u tych chorych. Celem pracy było zbadanie wybranych wskaźników procesu zapalnego u otyłych chorych z zespołem metabolicznym. MATERIAŁ I METODY. Badaniem objęto 38 otyłych chorych z zespołem metabolicznym rozpoznanym według kryteriów Adult Treatment Panel III (ATP III). Grupa kontrolna składała się z 12 zdrowych ochotników. W obu grupach oznaczono stężenia rozpuszczalnego receptora typu 2 dla czynnika martwicy nowotworów (sTNFR2, tumor necrosis factor soluble receptor type 2) oraz rozpuszczalnej formy cząsteczki adhezyjnej 1 (sICAM-1, soluble intercellular adhesion molecule 1 ), dodatkowo wykonano pomiary antropometryczne oraz pomiar zawartości tkanki tłuszczowej metodą bioimpedancji. WYNIKI. Badane osoby charakteryzowały się podwyższonymi stężeniami sTNFR2 oraz ICAM-1 w porównaniu z grupą kontrolną. W grupie otyłych z nadciśnieniem tętniczym, dyslipidemią oraz cukrzycą stwierdzono znamiennie wyższe stężenia badanych cytokin niż u chorych z takim samym profilem metabolicznym bez współistniejącej cukrzycy. W badanej grupie wykazano dodatnią korelację między sTNFR2 a %FAT. WNIOSKI. 1. Otyłych chorych z zespołem metabolicznym cechuje zwiększona aktywacja procesu zapalnego. 2. Cukrzyca jest istotnym czynnikiem zwiększającym proces zapalny w tej grupie pacjentów. 3. Przewlekły proces zapalny powinien być rozpatrywany jako istotny element w rozwoju zmian miażdżycowych u otyłych chorych z zespołem metabolicznym.INTRODUCTION. Obesity is an important public health problem. Its prevalence has been steadily increasing during recent years, especially in industrialised societies. In many patients obesity is accompanied by other diseases and metabolic disorders forming metabolic syndrome. There are more and more evidences that metabolic syndrome lead to an inflammatory state which is probably responsible for the initiation and progression of atherogenesis in these groups of patients. The aim of the study was to evaluate certain markers of inflammatory reaction in obese patients with metabolic syndrome. MATERIAL AND METHODS. The study group comprised 38 obese patients with metabolic syndrome definable according to ATP III. The control group consisted of 12 healthy volunteers. Serum concentration of soluble tumor necrosis factor receptor type 2 (sTNFR2), soluble intercellular adhesion molecule (sICAM-1) were assessed. All patients underwent antropometric measurements. Fat content was evaluated using bioimpedance method. RESULTS. Higher concentrations of sTNFR2 and sICAM-1 were observed in the study group when compared to the control group. The obese hypertensives with dyslipidemia and type 2 diabetes mellitus presented higher concentrations of the studied cytokines than the obese non-diabetic hypertensives with dyslipidemia. In the study group positive correlations between sTNFR2 and %FAT was proven. CONCLUSIONS. 1. Obesity in metabolic syndrome is associated with aggravation of an inflammatory process. 2. Diabetes mellitus is an important factor contributing to aggravation of an inflammatory reaction 3. Chronic inflammation should be considered as an important factor in development of atherogenesis in patients with metabolic syndrome

Do the family doctors on the verge of career have reasons to worry?

Wstęp. Lekarze rodzinni u progu kariery codziennie narażeni są na frustrację. Brak pewności siebie w nowej roli, wysokie wymagania ze strony pacjentów, stale zmieniający się system opieki zdrowotnej — to niektóre z jej przyczyn. Cel pracy. Celem pracy była ocena źródeł problemów u młodych lekarzy w trakcie specjalizacji z medycyny rodzinnej. Materiał i metody. Grupie 17 lekarzy w trakcie specjalizacji z medycyny rodzinnej postawiono trzy pytania otwarte: o ostatnie, najczęstsze i najpoważniejsze powody do zmartwień w pracy. Wypowiedzi zebrano i przeanalizowano pod względem częstości problemów i ich tematyki. Wyniki. 1. Źródłem stresu u 46% respondentów są sytuacje konfliktowe w relacji lekarz-pacjent. 2. Problemy wynikające z napięć na poziomie lekarz rodzinny-lekarz innej specjalności/inny personel medyczny zgłaszało 21%. 3. Problemy systemu ochrony zdrowia: nadmiar pracy administracyjnej, niesprawność systemu POZ oraz trudności związane z przebiegiem specjalizacji stanowią 33% skarg. Wnioski. 1. Zjawisku wypalenia zawodowego trzeba zapobiegać już od momentu rozpoczęcia pracy zawodowej. 2. Szkolenia z zakresu komunikacji, zapobiegania wypaleniu zawodowemu, umiejętności radzenia sobie ze stresem, przekazywania trudnych wiadomości stanowią ważną część kształcenia przed- i podyplomowego.Introduction. At the beginning of their professional path, family physicians experience a lot of frustration every day. Here are just a few reasons for the problem: lack of self confidence in the new role, high expectations from patients, constantly changing family care system. We have focused our attention on potential sources of stress for the young family doctors. Aim of the study. Assessment of the family medicine residents’ work related problems during the specialization course in family medicine. Material and methods. A group of 17 family medicine residents was asked 3 open questions: about latest, most common and most vital problems related to their work. The answers were collected and analyzed regarding quantity and variety of problems. Results. 1. For young GPs, the main reported source of stress are conflict situations between doctors and patients. 2. Many problems are also caused by tension between family physicians and doctors of another specialty or other members of medical stuff. 3. A significant part of problems are inflicted by system of public health care: excess of management work and insufficiency of family care system and difficulties of specialization process itself. Conclusions. 1. There is a need of prevention of burnout syndrome from the beginning of professional path. 2. T raining of young doctors that includes counteracting burnout syndrome, coping with stress, passing on a difficult messages, seems to be an important part of training during studies and postgraduate studies