Persian – Arabic Gulf: Old Conflicts, New Solutions: The Convention of the Legal Status of the Caspian Sea

The area of the Gulf is synonymous not onlyto the huge amount of resources but also to the fact that it resembles to the setting of inexorable disputes and fights. The disputes in the Gulf emanate from various reasons, namely religious, factious, national and racial. Undoubtedly, disputes over sovereignty, boarders and resources have human, economic, environmental and cultural cost. It may be suggested that the evolution and the continuity of such disputes in the region mainly consists an effect of a perpetual quest for power and resources. Iran consists one of the fundamental powers in the region, which attempts to establish its terms and status quo. At the same time the Caspian Sea tends to provide rich resources to Iran as well. However, are these resources enough to render Iran regional hegemony? The present study examines this scenario in light of the newly adopted Convention on the legal status of the Caspian Sea between the five littoral states

The Complexity of the Caspian Basin

The collapse of the Soviet Union and the emergence of newly independent States marked the uprising of a new era in the region of the Caspian Basin. Failing to reach a consensus regarding the legal nature of the Caspian, Russia, Turkmenistan, Iran, Azerbaijan, and Kazakhstan’s policies have been characterized by a perpetual pursuit of establishing themselves as key-role agents in the region. The question about “Lake or Sea” is yet to be answered after many decades. This paper focuses on analyzing the significance of the Caspian Basin for the littoral States and how it determines their political agenda

Geopolitics of Eurasia, international law of the sea, maritime transports: the case study of China

The maximization of power is a vital priority for all states in the international system. The common denominator of all countries is the desire to change the existing status quo, aiming, initially, to assume the regional hegemony and subsequently to emerge as the one and only hegemonic power worldwide. With the discovery of the new world, the countries of Europe tried to conquer more and more territories, which would provide them with the necessary raw materials and deposits. However, in the middle of the 20th century, a significant change is observed in the international system, with the retreat of the traditional great powers and the emergence of new, mainly non European, contenders. One of these countries is China, which, mainly in recent years, has assumed a more active role in the international community, through its increased visibility in the international system, its spheres of influence and its established alliances. As the world’s most populous country, with a rapidly growing economy and having relationships with vital states, China has every reason to claim regional hegemony in East Asia and after that to become the only hegemonic power worldwide.Η μεγιστοποίηση της ισχύος αποτελεί προτεραιότητα ζωτικής σημασίας για τα κράτη του διεθνούς συστήματος. Κοινός παρονομαστής όλων των χωρών αποτελεί η επιθυμία για μεταβολή της υπάρχουσας κατάστασης προς όφελός τους, αποσκοπώντας, αρχικώς, στην ανάληψη της περιφερειακής ηγεμονίας και, εν συνεχεία, στην ανάδειξή τους στη μία και μοναδική ηγεμονική δύναμη παγκοσμίως. Με την ανακάλυψη του νέου κόσμου οι χώρες της Ευρώπης επιδίδονται σε έναν διαρκή αγώνα κατάκτησης όλο και περισσότερων εκ των καινούριων εδαφών, τα οποία θα τους εξασφαλίσουν τις απαραίτητες πρώτες ύλες και τα αναγκαία κοιτάσματα. Ωστόσο, στα μέσα του 20ου αιώνα παρατηρείται μία έντονη αλλαγή στο διεθνές σύστημα, με την υποχώρηση των παραδοσιακών μεγάλων δυνάμεων και την ανάδειξη νέων, κυρίως εξωευρωπαϊκών, διεκδικητών. Μία εξ αυτών των χωρών είναι η Κίνα, η οποία, τα τελευταία κυρίως χρόνια, έχει αναλάβει έναν πιο ενεργό ρόλο στη διεθνή κοινότητα, μέσω της αυξημένης προβολής της στο διεθνές σύστημα, των σφαιρών επιρροής και των συναπτόμενων συμμαχιών της. Ούσα η πολυπληθέστερη χώρα παγκοσμίως, με μία οικονομία που αναπτύσσεται ραγδαίως και έχοντας δημιουργήσει σχέσεις με κράτη ζωτικής σημασίας, η Κίνα έχει κάθε λόγο να διεκδικεί την ανάληψη της περιφερειακής ηγεμονίας στην ανατολική Ασία, οραματιζόμενη ότι μπορεί να φτάσει στο σημείο που θα αποτελέσει το αντίπαλο δέος των Ηνωμένων Πολιτειών και, ενδεχομένως, θα τους στερήσει τα ήδη υπάρχοντα προνόμιά τους