Trois documents signés du Şehzâde Mustafâ b. Süleymân conservés au monastère de Patmos

  Nicolas Vatin - Gilles VeinsteinΤρία ενυπόγραφα έγγραφα  του Şehzâde Muşţafa b. Süleymân από τη μονή της ΠάτμουΈκδοση και σχολιασμός τριών φιρμανιών, που εξεδόθησαν από τον διοικητή της Μαγνησίας Şehzâde Muşţafa, πρωτότοκο γιό του Σουλεϋμάν του Μεγαλοπρεπούς, και σώζονται στο αρχείο της μονής της Πάτμου. Τα τρία αυτά έγγραφα φωτίζουν πτυχές της ιστορίας της μονής και της Πάτμου γενικότερα, καθώς και των σχέσεών της με την Υψηλή Πύλη. Επιπλέον παρέχουν σημαντικές πληροφορίες για την λειτουργία του οθωμανικού κράτους κατά τον 16ο αιώνα.Το πρώτο έγγραφο (χρον. 1535) αφορά την πληρωμή του φόρου cizye, που οι κάτοικοι οφείλουν να καταβάλουν στο οθωμανικό κράτος. Από το έγγραφο προκύπτουν ενδιαφέρουσες πληροφορίες σχετικά με τη φορολογική υπαγωγή του νησιού, τον τύπο φορολόγησης των κατοίκων και συζητείται η ενδεχόμενη διάκριση μεταξύ μοναχών και λαϊκών ως προς τις φορολογικές τους υποχρεώσεις.Το δεύτερο έγγραφο (χρον. 1539) παρέχει σημαντικές πληροφορίες ως προς τον έλεγχο σχετικά με τη διακίνηση προϊόντων, κυρίως τροφίμων, από την μικρασιατική ενδοχώρα προς την Πάτμο. Από το περιεχόμενο της υπόθεσης διευκρινίζονται επίσης θέματα που αφορούν τα εμπορικά προνόμια προς τη μονή της Πάτμου.Το τρίτο έγγραφο (χρον. 1541) αφορά το ζήτημα της απελευθέρωσης κατοίκων του νησιού (μοναχών ή/και λαϊκών) οι οποίοι είχαν εξανδραποδισθεί από Οθωμανούς levend. Με αφορμή το περιεχόμενο του εγγράφου σχολιάζονται η πειρατική πρακτική στις ακτές της Μικράς Ασίας και τα νησιά του Αιγαίου, η πιθανή υπαγωγή των levend ως κουρσάρων στην υπηρεσία του διοικητή της Μαγνησίας και ο τίτλος του kapudan της «Λευκής θάλασσας» (Akdeniz), ο οποίος πιθανότατα δηλώνει το ναυτικό διοικητή της νοτιανατολικής Μεσογείου με έδρα τη Ρόδο.   Nicolas Vatin - Gilles VeinsteinΤρία ενυπόγραφα έγγραφα  του Şehzâde Muşţafa b. Süleymân από τη μονή της ΠάτμουΈκδοση και σχολιασμός τριών φιρμανιών, που εξεδόθησαν από τον διοικητή της Μαγνησίας Şehzâde Muşţafa, πρωτότοκο γιό του Σουλεϋμάν του Μεγαλοπρεπούς, και σώζονται στο αρχείο της μονής της Πάτμου. Τα τρία αυτά έγγραφα φωτίζουν πτυχές της ιστορίας της μονής και της Πάτμου γενικότερα, καθώς και των σχέσεών της με την Υψηλή Πύλη. Επιπλέον παρέχουν σημαντικές πληροφορίες για την λειτουργία του οθωμανικού κράτους κατά τον 16ο αιώνα.Το πρώτο έγγραφο (χρον. 1535) αφορά την πληρωμή του φόρου cizye, που οι κάτοικοι οφείλουν να καταβάλουν στο οθωμανικό κράτος. Από το έγγραφο προκύπτουν ενδιαφέρουσες πληροφορίες σχετικά με τη φορολογική υπαγωγή του νησιού, τον τύπο φορολόγησης των κατοίκων και συζητείται η ενδεχόμενη διάκριση μεταξύ μοναχών και λαϊκών ως προς τις φορολογικές τους υποχρεώσεις.Το δεύτερο έγγραφο (χρον. 1539) παρέχει σημαντικές πληροφορίες ως προς τον έλεγχο σχετικά με τη διακίνηση προϊόντων, κυρίως τροφίμων, από την μικρασιατική ενδοχώρα προς την Πάτμο. Από το περιεχόμενο της υπόθεσης διευκρινίζονται επίσης θέματα που αφορούν τα εμπορικά προνόμια προς τη μονή της Πάτμου.Το τρίτο έγγραφο (χρον. 1541) αφορά το ζήτημα της απελευθέρωσης κατοίκων του νησιού (μοναχών ή/και λαϊκών) οι οποίοι είχαν εξανδραποδισθεί από Οθωμανούς levend. Με αφορμή το περιεχόμενο του εγγράφου σχολιάζονται η πειρατική πρακτική στις ακτές της Μικράς Ασίας και τα νησιά του Αιγαίου, η πιθανή υπαγωγή των levend ως κουρσάρων στην υπηρεσία του διοικητή της Μαγνησίας και ο τίτλος του kapudan της «Λευκής θάλασσας» (Akdeniz), ο οποίος πιθανότατα δηλώνει το ναυτικό διοικητή της νοτιανατολικής Μεσογείου με έδρα τη Ρόδο.&nbsp

Histoire turque et ottomane

Gilles Veinstein, directeur d’études Nous avons poursuivi notre étude des sources ottomanes peu exploitées ou inconnues sur les esclaves des sultans ottomans et notamment sur le corps des janissaires. Ce travail s’inscrit dans le programme international on global military labour, intitulé Fighting for a living de l’Institut international d’histoire sociale d’Amsterdam. Nous avons examiné dans sa totalité un petit manuscrit conservé à la Bibliothèque nationale de Vienne (Flügel, vol. III, p. 2..

Histoire turque et ottomane

Gilles Veinstein, directeur d’études Nous avons entrepris de rassembler et d’exploiter l’ensemble des lettres (nâme-i cherîf ou nâme-i hümâyûn) adressées par les sultans ottomans aux rois de France. Ce projet s’inscrit dans un programme international d’étude des chancelleries et des correspondances des États musulmans au Moyen Âge et au début de la période moderne, jalonné par une série de rencontres scientifiques. Notre contribution, la constitution de ce corpus ottoman, nécessite des recher..

À propos des transmissions interculturelles : l’Empire ottoman et l’Occident avant l’occidentalisation

Le texte se pose la question de la transmission des savoirs entre sociétés différentes, en utilisant le cas clé des relations culturelles entre l’Europe occidentale et l’Empire ottoman entre le xve et le xviiie siècle. Plus particulièrement, l’article interroge les facteurs favorisant (ou s’opposant au) le passage des acquis d’une société à l’autre, avant le processus d’occidentalisation qui a lieu dans l’Empire ottoman à partir du xviiie siècle.This study investigates the transmission of knowledge between distinct societies, working from the case of cultural relations between Western Europe and the Ottoman Empire between the 15th and 18th century. More specifically, the article interrogates the factors that facilitated (or hindered) the transmission of established knowledge from one society to another, before the spread of westernization in the Ottoman Empire from the 18th century onwards

Y a-t-il un messianisme kafkaïen ?

Dans son livre Le Temps messianique, Gérard Bensussan parle d’un « messianisme kafkaïen ». Cette expression paraît poser un certain nombre de problèmes : comment associer à l’œuvre de Kafka, sombre et apparemment désespéré, l’idée d’un messianisme faisant signe vers une forme d’espérance ? Comment, en outre, comprendre les références à la venue du Messie sous la plume d’un Kafka dont le rapport à la tradition juive est pour le moins complexe ? En dépit de cet aspect problématique, nous voudrions montrer en quoi il est possible et fécond de parler d’un messianisme kafkaïen. Présent dans les fragments et récits écrits au cours de la guerre dans les Cahiers in-octavo, ce messianisme est à comprendre au prisme de l’effondrement de la Raison historique, et de la nécessité d’affronter le « négatif » au cœur de l’histoire.In Le Temps messianique, Gérard Bensussan speaks of a “kafkaesque’s messianism”. This expression raises several questions: how can we associate the concept of a messianism, which leans toward a form of hope, to Kafka’s work, which is so dark and even desperate? Moreover, how can we understand that in the Cahiers in-octavo, Kafka refers to the coming of the Messiah whereas his relation to the jewish tradition is so complex? Despite these difficulties, we would like to explain why it seems possible and even fertile for us to speak of a “kakfaesque’s messianism”. Present in the fragments and stories written by Kafka during the First War, this messianism has to be analyzed through the prism of the collapse of the historical Reason and the necessity of facing the “negative” inside the historical process

Histoire turque et ottomane

Gilles Veinstein, directeur d’études Enseignement suspendu durant l’année universitaire 2011-201

Le rôle des tombes sacrées dans la conquête ottomane

L’article part d’une constatation : plusieurs récits plus ou moins historiques ou légendaires mentionnent parmi les événements accompagnant une nouvelle conquête ottomane, la découverte ou la réhabilitation de la tombe d’un saint personnage de l’islam, préalablement dissimulée ou négligée. Symétriquement, d’autres traditions évoquent l’inhumation d’un précurseur dont la tombe en terre infidèle est le gage d’une conquête musulmane future. Nous nous interrogeons sur les origines et la signification d’un phénomène aussi récurrent. Nous sommes conduit à une vision plus complexe que les seules provisions de la Cherî’a de ce qu’impliquaient pour les Ottomans la légitimité d’une conquête et l’islamisation d’un nouveau territoire.This article takes root in an observation: several narratives, more or less historical or legendary, mention among events surrounding a new Ottoman conquest, the discovery or the rehabilitation of the grave, hidden or neglected up to then, of a holy Islamic personality. Symmetrically, other traditions evoke the burying of a forerunner whose grave in infidel grounds represents a token for a future Muslim conquest. Considering the origins and the signification of such a recurrent phenomenon, we are led to believe that the legitimacy of a conquest and the islamization of a new territory are more complex than what is implied in the Sherî’a