IBA Hamburg

Much like other recent IBA exhibitions, IBA Hamburg 2013 covers a large area, and also touches on a wide range of topics. The activities take place on the river islands of Wilhelmsburg and Veddel. On these Elbeinseln (Elbe islands), with their unique urban, industrial and geographical characteristics, the IBA’s three main themes are addressed: the multicultural city (Cosmopolis), ecology, sustainability and climate (Stadt im Klimawandel), and urban peripheries (Metrozonen). This latter theme refers to traffic arteries, wetlands or abandoned industrial sites that are part of the city, but that have not yet been developed. About 50 projects will be realized in the framework of IBA Hamburg, many of which have already been completed. Under the title ‘building exhibition within the building exhibition’, an experimental residential programme will take place in the centre of Wilhelmsburg. The projects are meant to showcase residential concepts that are relevant to the metropolis of the twenty-first century. The four chosen themes are: changing patterns of use (Hybrid Houses), smart materials (Smart Material Houses), affordable housing (Smart Price Houses), and living with water (Water Houses). For each theme there is a competition, and from these entries ten projects have been selected to be built.In navolging van andere recente IBA-tentoonstellingen beslaat IBA-Hamburg 2013 een groot gebied, waar een breed scala aan onderwerpen wordt aangeroerd. De activiteiten spelen zich af op de riviereilanden Wilhelmsburg en Veddel. Op deze Elbeinseln (Elbe-eilanden) met hun stedelijke, industriële en landschappelijke karakteristieken, worden de drie hoofdthema’s van IBA aan de orde gesteld: De multiculturele stad (Kosmopolis), Ecologie, duurzaamheid en klimaat (Stadt im Klimawandel) en Binnenstedelijke periferieën (Metrozonen). Met die laatste worden verkeersaders, moeraslanden of verlaten industrieterreinen bedoeld, die bij de stad horen, maar nog niet zijn ontwikkeld. Ongeveer 50 projecten zullen in het kader van IBAHamburg gerealiseerd worden, waarvan vele intussen daadwerkelijk zijn opgeleverd. Onder de titel ‘bouwtentoonstelling binnen de bouwtentoonstelling’ is in het centrum van Wilhelmsburg een experimenteel woonprogramma uitgevoerd. De projecten zijn bedoeld woonconcepten te laten zien die relevant zijn voor de metropool van de eenentwintigste eeuw. De vier gekozen thema’s zijn: veranderende gebruikspatronen (Hybrid Houses), slimme materialen (Smart Material Houses), betaalbare woningen (Smart Price Houses) en wonen met water (Water Houses). Voor elk thema is een prijsvraag uitgeschreven, waarna uit de inzendingen tien projecten zijn gekozen om gebouwd te worden

Loblolly House Taylors Island, Maryland

With their Loblolly House, KieranTimberlake Associates realized a virtually entirely prefabricated dwelling in a process characterized by extreme precision. Driven by dissatisfaction with existing building practices, they tried to redefine the relation between design and execution, and also between architects and the building industry. Central to this process was a 3D computer model of the house incorporating each detail in all of its spatial dimensions, with which the construction could be simulated. The prefabricated components were assembled on the construction site within a period of six weeks. The actual house begins with a scaffolding of struts placed on top of the piles. An aluminium profile system from the Bosch firm was used. Each side of a column or strut contains two grooves, to which brackets can be mounted in order to make connections between the struts. The resulting scaffold – which does not require any readjustment at the construction site – is then filled in with floor and interior wall elements, in which all of the wiring and the underfloor heating is integrated. In Timberlake and Kieran’s vocabulary, these elements are called ‘cartridges’. The façade sections are prefabricated, transported and assembled in a comparable manner. The cartridges, sometimes two storeys high, provide most of the wind- and waterproofing and insulation. This is why the cladding on top of them can exhibit the holes that give the façade so much depth and relief. The largest prefabricated elements are the bathrooms, the technical room, the steel stairways and the folding façade screens that were transported in their entirety to the construction site and put in place and attached there. Although the house was built with great attention to energysaving solutions, Loblolly House’s sustainability primarily lies in the efficiency achieved by total planning and the resulting far-reaching integration of construction, climate design and space-determining systems. All sorts of losses through cutting, emergency solutions and double work were avoided, to the benefit of an entirely controlled design and construction process. Even demolition was taken into account: if the house ever has to be torn down, all that will be left is the wooden piles sticking out of the ground, which as time goes by will be assimilated into the loblolly forest.In een proces dat wordt gekenmerkt door enorme precisie hebben KieranTimberlake Associates met hun Loblolly House een vrijwel volledig geprefabriceerde woning gerealiseerd. Gedreven door onvrede met de bestaande bouwpraktijk, hebben ze geprobeerd om de verhouding tussen ontwerp en uitvoering, tussen de architect en de industrie opnieuw te definiëren. Centraal stond hierin een 3D computer model van het huis waarin elk detail in al zijn ruimtelijke dimensies is geconstrueerd, waarmee de bouw kon worden gesimuleerd. De geprefabriceerde onderdelen zijn op de bouwplaats in zes weken tijd geassembleerd. Loblolly House staat op Taylors Island in Maryland, met een weids uitzicht over het water van Chesapeake Bay. De slaapkamers op de laagste verdieping en de woonkamer en hoofdslaapkamer daarboven, zijn in de breedte georiënteerd en voorzien van verdiepings hoge glaspuien op het westen. De overige gevels zijn vrijwel volledig dicht en sluiten met hun opvallende bekleding – lange, verticale banen cederhout – aan op de vele loblolly pines in de omgeving. De houten palen waarop het twee verdiepingen hoge Loblolly House rust, hebben een drieledige functie: ze maken van het huis een uitkijkplateau, ze beschermen het tegen overstromingen en ze brengen een visuele verbinding tot stand met de omringende bomen. Op de constructie van randbalken bovenop de palen begint het eigenlijke huis. Er is gebruik gemaakt van een systeem van aluminium profielen van de firma Bosch. Elke zijde van een kolom of balk bevat twee sleuven waaraan bevestigingsplaten kunnen worden vastgemaakt zodat verbindingen kunnen worden bewerkstelligd. Het zo ontstane geraamte – dat op de bouwplaats geen enkele aanpassing nodig heeft – wordt vervolgens ingevuld met vloer- en binnenwandelementen waarin alle bedrading en de vloerverwarming geïntegreerd is. In het vocabulaire van Timberlake en Kieran heten deze elementen cartridges. Op vergelijkbare wijze zijn de geveldelen geprefabriceerd, getransporteerd en aangebracht. De cartridges, soms twee bouwlagen hoog, verzorgen grotendeels de wind- en waterdichting en isolatie. De hier weer op aangebrachte gevelbekleding kan daarom de gaten vertonen die de gevel zoveel diepte en reliëf geven. De grootste geprefabriceerde elementen zijn de badkamers, de technische ruimte, de stalen trappen en de opvouwbare gevelschermen die in hun geheel naar de bouwplaats zijn vervoerd en daar op hun plaats werden gezet en bevestigd. &nbsp

‘ Veel details die we gebruiken gaan al decennia lang mee’

In 1938 Jos. Bedaux (1910-1989) founded an architecture firm in Goirle (in the Dutch province of North Brabant), which is still in business under the name Bedaux De Brouwer. Detached houses and villas with a traditional and regional character, mostly in and around Tilburg, form a substantial part of his oeuvre. His later work also features neoclassical and modern elements; Tilburg University’s main building is a good example of the latter. Two of Jos.’s grandsons, Thomas and Pieter, are now also working at the office as architects, while their father – Jos.’s son Peer – has just retired after a career spanning almost 40 years. Peer Bedaux successfully built on his father’s style, establishing what might be called a ‘product’. In fact, his sons now have an order portfolio that requires them to design ‘Bedaux houses’ as well. In the firm’s meeting room, designed by Jos., Peer, Thomas and Pieter Bedaux talk about the role of the past in the firm’s architectural output.Jos. Bedaux (1910-1989) richt in 1938 in Goirle (NB) een architectenbureau op dat onder de naam Bedaux De Brouwer nog steeds bestaat. Een belangrijk deel van zijn oeuvre betreft vrijstaande woningen en villa’s, meestal de regio Tilburg, met een traditioneel en streekgebonden karakter. In later werk komen ook classicistische en moderne aspecten naar voren, dit laatste in het bijzonder in het hoofdgebouw voor de universiteit van Tilburg. Intussen zijn twee kleinzoons van Jos., Thomas en Pieter, als architect werkzaam bij het bureau en is hun vader – Jos.’ zoon Peer – na een carrière van bijna 40 jaar juist teruggetreden. Peer Bedaux heeft de stijl van zijn vader succesvol verder ontwikkeld, zodat over een ‘product’ gesproken kan worden. Zijn zoons zien zich geconfronteerd met een opdrachtenportefeuille waarin ook aan hen wordt gevraagd om een ‘Bedaux-woning’ te ontwerpen. In de ontvangstkamer van het bureau, ontworpen door Jos., lichten Peer, Thomas en Pieter Bedaux de rol van het verleden in het werk van hun bureau toe

Total Furnishing Unit New York (US)

In 1972, the influential exhibition ‘Italy: The New Domestic Landscape’ was held at the MoMA in New York. Curator Emilio Ambasz assembled 180 household objects and 11 installations by Italian designers in order to investigate the relationship between the designer, the user and (industrialized) society. Italy, which at that time was the leading country in terms of design, served as a model for the entire industrialized world. In the exhibition, the headings ‘counter-design’ and ‘contestatory objects’ allowed room for criticism of the consumer society. The Archizoom collective set up a loudspeaker in an empty room, which in harsh terms commented on the destruction of objects and institutions, and then played a mellifluous description of a utopian world. The quite eye-catching installation by Joe Colombo, called Total Furnishing Unit, was not among these critical entries, but it did make statements about the changing relationship between contemporary people and their homes.In 1972 vond in het MoMA in New York de invloedrijke expositie ‘Italy: The New Domestic Landscape’ plaats. Curator Emilio Ambasz bracht 180 gebruiksvoorwerpen en 11 installaties van Italiaanse ontwerpers bij elkaar om de verhouding tussen ontwerper, gebruiker en (geïndustrialiseerde) maatschappij te onderzoeken. Italië, op dat moment het meest toonaangevende designland, diende daarbij als model voor de gehele geïndustrialiseerde wereld. In de tentoonstelling was onder de noemer counterdesign en contestatory objects ruimte voor kritische geluiden tegen de consumptiemaatschappij. Het collectief Archizoom stelde in een lege kamer een luidspreker op die in harde bewoordingen de vernietiging van voorwerpen en instituties becommentarieerde en vervolgens een zoetgevooisde beschrijving van een utopische wereld liet horen. De zeer in het oog springende installatie van Joe Colombo, de Total Furnishing Unit, behoorde niet tot deze kritische inzendingen, maar deed wel uitspraken over de veranderde relatie tussen de hedendaagse mens en zijn woning

Albert Hall Mansions Londen/London Richard Norman Shaw

Albert Hall Mansions, directly adjacent to the Royal Albert Hall in the exclusive London neighbourhood Knightsbridge, consists of three blocks of luxury apartments. They were designed by architect Richard Norman Shaw (1831-1912), who received the commission in 1878, two years after he had been hired to draw new façades for a design by architects Driver and Rew. At the time when the Albert Hall Mansions were designed and built (1876-1886), the English saw apartment buildings as housing for the poor. But the high density of this type of housing was a reason for speculative builders in the luxury sector to seek solutions that might appeal to the wealthy. Investors in such new buildings faced immense risks. So it should not come as a surprise that the development of Albert Hall Mansions was blighted by indecision, delays and, ultimately, a phased completion. The block documented here constitutes the first phase (completed in 1881) and is a great deal more complex than the two later blocks. The apartment building, approximately 70 m in length and 30 m in height, overlooks Kensington Gardens, the western part of Hyde Park. Shaw has tried to mitigate the building’s large scale through articulation. A two-storey base appears to support three large townhouses topped with neck gables. The upper floor features recessed balconies. The walls between these projecting ‘mansions’ are set back approximately 1.5 m and feature the dwellings’ outside spaces in the shape of loggias and balconies. The three main entrances are not situated park-side, but at the rear. Each main entrance has two doors: one leads via a lobby and an inner courtyard to a central stairwell, the other opens directly on to a service staircase. The apartments are set around these stairwells in pairs. Each of the three central stairwells and service staircases leads to eight large apartments. Shaw provides daylight by placing each apartment adjacent to two light wells. The first illuminates the central stairwell and the service staircase, the other the (entrance) lobbies of the apartments themselves.Albert Hall Mansions, gelegen pal naast de Royal Albert Hall in de exclusieve Londense wijk Knightsbridge, bestaat uit drie blokken met luxe appartementen. Ze werden ontworpen door de architect Richard Norman Shaw (1831–1912), die de opdracht in 1878 verwierf, nadat hij al twee jaar eerder was aangetrokken om voor een ontwerp van architecten Driver en Rew nieuwe gevels te tekenen. In de tijd dat Albert Hall Mansions werd ontworpen en opgeleverd (tussen 1876 en 1886) werden appartementencomplexen in Engeland beschouwd als huisvesting voor de armen. Voor speculatiebouwers in de luxe sector was de hoge woningdichtheid van dit gebouwtype reden om te zoeken naar oplossingen die ook gefortuneerden aansprak. De risico’s voor de investeerders in dergelijke nieuw te ontwikkelen gebouwen waren echter groot. De ontstaansgeschiedenis van Albert Hall Mansions wordt dan ook gekenmerkt door aarzeling, vertraging en ten slotte een gefaseerde uitvoering. Het hier gedocumenteerde blok is de eerste fase (opgeleverd in 1881) en is beduidend complexer van opzet dan de twee later uitgevoerde blokken. Het ongeveer 70 m lange en 30 m hoge appartementengebouw kijkt uit over Kensington Gardens, een deel van Hyde Park. Shaw heeft geprobeerd de grootschaligheid van het gebouw te verzachten door het volume te geleden. Bovenop een plint van twee lagen lijken nu drie grote stadshuizen te verrijzen die uitmonden in halsgevels. In de bovenste laag zijn erkers gemaakt. De geveldelen tussen deze vooruitstekende ‘herenhuizen’ liggen ongeveer 1,5 m terug. Hier zijn de buitenruimten van de woningen gerealiseerd, in de vorm van loggia’s en balkons. De drie hoofdingangen liggen niet aan de parkzijde, maar aan de achterkant. Elke hoofdingang telt twee deuren: de ene leidt via een hal en een binnenhof naar een hoofdtrappenhuis, de andere geeft direct toegang tot een diensttrap. De appartementen zijn per twee rond deze trappenhuizen gelegd. Elk van de drie hoofdtrappenhuizen en diensttrappen ontsluit acht grote appartementen. Shaw voorziet in daglicht door elk appartement aan twee lichthoven te laten grenzen. De eerste verlicht het centrale trappenhuis en de diensttrap, de andere de (entree)hallen van de woningen zelf

119 Avenue de Wagram Parijs/Paris Auguste & Gustave Perret

Auguste Perret (1874-1954) did not shun contradictions, neither in his finished work nor in his writings. Twin concepts such as frame and infill, order and chaos, and permanent and transient play an important role in both his theoretical treatises and his building practice. Perhaps this love of polar opposites explains why the brilliant student Perret suddenly left the École des Beaux-Arts to start work at his father’s construction company. During this period he created a building that in some respects exemplifies the rest of his career and oeuvre. The nine-storey apartment building on the Avenue de Wagram in Paris, which was completed in 1902, is a synthesis of Louis Quinze and Art Nouveau and a model of modern architecture. The building’s symmetrical façade features five bays, of which the outer two overhang the pavement. The sixth storey is accentuated by a colonnade, which also marks the end of the plant motifs that decorate the building from the ground floor up. The sixth floor is crowned by a floor with a cornice, which in turn is topped by the mansard roof.Zowel in zijn gebouwde werk als in zijn geschriften schuwde Auguste Perret (1874-1954) tegenstellingen niet. Begrippenparen als skelet en invulling, orde en wanorde en duurzaam en tijdelijk spelen een belangrijke rol in zowel zijn theoretische verhandelingen als zijn bouwpraktijk. Misschien verklaart die voorliefde voor polariteiten ook het plotselinge vertrek van de briljante student Perret van de École des Beaux-Arts om bij het bouwbedrijf van zijn vader te gaan werken. In deze periode komt een gebouw tot stand dat in bepaalde opzichten bepalend is voor zijn verdere loopbaan en oeuvre. Het negen verdiepingen hoge appartementencomplex aan de Avenue de Wagram in Parijs, voltooid in 1902, is zowel een synthese van Louis Quinze en Art Nouveau als een proeve van moderne architectuur. De symmetrische gevel van het gebouw telt vijf traveeën, waarvan de buitenste twee uitkragen over het trottoir. De zesde bouwlaag is geaccentueerd door een colonnade. Deze markeert tevens de beëindiging van de op de gevel aangebrachte plantenmotieven die het gebouw vanaf de begane grond sieren. Boven de zesde bouwlaag ligt nog een verdieping met een kroonlijst, daarboven ontspringt de mansardekap

WindSong Cohousing Langley

The project WindSong Cohousing, in a suburb of the town of Langley in the Canadian province of British Columbia, will remind many people of communes from the 1970s. The residents of WindSong collectively work in the vegetable garden, often cook together, are intensely occupied with personal growth and spend at least three hours a month doing chores like picking up trash, cleaning and administrative paperwork. About 100 people live at WindSong, including singles, senior citizens and families. The initiative for the community began in the early 1990s, from an ecologically inclined ideal of a community that would take decisions collectively about where to live and how to build and maintain its own homes. In 1994 about 20 like-minded people found a woodland site of 2.5 hectares an hour outside of Vancouver, traversed by a stream and inhabited by ospreys, deer and other wild animals. Getting the project off the ground proved difficult. Not only did the labyrinth of regulations and permits form an obstacle, but it also took a sophisticated information campaign to convince neighbouring residents. Financing also proved tricky: although the costs do not vary significantly from those of regular new-build projects, banks were wary of the principle of a residential commune. In the end the Canada Mortgage and Housing Corporation supplied the loan.Het project WindSong Cohousing, in een buitenwijk van het stadje Langley in de Canadese provincie British Columbia, zal bij velen de associatie oproepen met woongroepen of communes uit de jaren 1970. De bewoners van WindSong bewerken gezamenlijk een groentetuin, koken vaak samen, houden zich intensief bezig met personal growth en verrichten tenminste drie uur in de maand klusjes als vuil ophalen, schoonmaken en administratief werk. In WindSong wonen zo’n 100 mensen, onder wie alleenstaanden, ouderen en families. Het initiatief voor de gemeenschap ontstond begin jaren 1990 vanuit een ecologisch getint ideaal van een gemeenschap die samen beslissingen neemt over waar te wonen en hoe de eigen woning te bouwen en te onderhouden. In 1994 waren er zo’n 20 gelijkgezinde deelnemers die een bosrijk, 2,5 ha groot terrein op een uur afstand van Vancouver vond, doorkruist door een beek en bewoond door visarenden, herten en andere wilde dieren. Het kostte moeite om het project tot stand te brengen. Niet alleen de wirwar aan regels en vergunningen vormde een obstakel, er was ook een uitgekiende informatiecampagne nodig om de omwonenden te overtuigen. Ook de financiering bleek lastig: hoewel de kosten niet noemenswaardig verschillen van reguliere nieuwbouwwoningen, stonden banken argwanend tegenover het principe van een woongroep. Uiteindelijk heeft de Canada Mortgage and Housing Corporation de lening gedekt

Quartier Masséna Parijs (FR)

In 2007 Paris saw the completion of the Quartier Masséna, a district consisting of 17 urban blocks, a park (Jardins Grands Moulins Abbé Pierre) and a number of transformed existing buildings (Bibliothèque des Grands Moulins, Université Paris Diderot and artists’ breeding ground Les Frigos) on its left bank. In his master plan Christian de Portzamparc used the principle of the îlot ouvert (Open Block) to organize dwellings and work spaces and to provide residents with a rich, collective outdoor space. The îlot ouvert is best described as a fragmented closed building block. Rather than forming a single urban volume, the building mass of an îlot ouvert is distributed over a number of buildings that in turn comprise different volumes of varying height and form. The collective outdoor space is accessed via patios in – and openings between – the buildings, which are closed off from the public street by fencing that follows the building line of the urban block. The îlot ouvert directly to the north of the university buildings demonstrates what block fragmentation can do for the dwelling and work space ratio. Here, four architects have designed four buildings, one on each corner of the urban block. The architects used the design freedom provided them to design totally different buildings. They each chose their own access and building typology, determined the assembly of the volumes and the material palette, and established how functions are organized at the building level. The way the volumes relate to their surroundings at ground level is also different.In 2007 kwam aan de Parijse rive gauche Quartier Masséna gereed, een wijk die bestaat uit 17 stedelijke bouwblokken, een park (Jardins Grands Moulins Abbé Pierre) en enkele getransformeerde bestaande gebouwen (Bibliothèque des Grands Moulins, Université Paris Diderot en kunstenaarsbroedplaats Les Frigos). Christian de Portzamparc gebruikte in zijn masterplan het principe van het îlot ouvert (open bouwblok) om het werken en wonen te organiseren, en een rijke collectieve buitenruimte voor de bewoners te introduceren. Het îlot ouvert laat zich het best omschrijven als een versnipperd gesloten bouwblok. In plaats van één stedelijk volume valt de bouwmassa in een îlot ouvert uiteen in verschillende gebouwen, die op hun beurt weer zijn samengesteld uit verschillende volumes van uiteenlopende hoogte en vorm. Het collectieve binnenterrein wordt bereikt via patio’s in – en openingen tussen – de gebouwen, die zijn afgesloten van de openbare straat door middel van hekwerken in de rooilijn van het stedelijk bouwblok. Wat deze versnippering van het bouwblok kan betekenen voor de verhouding wonen/werken, laat het îlot ouvert direct ten noorden van de universiteitsgebouwen zien. Vier architecten hebben hier vier gebouwen ontworpen die elk een hoek van het stedelijk blok innemen. Elke architect heeft de geboden ontwerpvrijheid gebruikt om totaal van elkaar verschillende gebouwen te ontwerpen. Ze hebben ieder een eigen ontsluitingsen gebouwtypologie gekozen, een volume-opbouw en materialenpalet bepaald en een functieverdeling op gebouwniveau vastgesteld. Ook de aansluiting op het maaiveld is per gebouw verschillend

‘O p naar de generieke opgave’

A number of cities in the Netherlands are struggling with a shortage of housing for students. As a result, student housing is one of the few residential building assignments still being taken on in the present economic climate. This is also the case with Groningen, where in 2010 an ambitious programme was started for the development of 4,500 student units by the year 2015. Called bouwjong!, the programme has been underway for some years now and it offers insight into the possibilities and impossibilities of carrying out such an assignment at the present juncture. In a compilation of two separate interviews, one with Groningen City Architect Niek Verdonk, initiator of bouwjong!, and one with architect Marlies Rohmer, who is both a curator and an inspirational guide for the project, Verdonk and Rohmer shed light on the strong points of the assignment, the importance of young people’s housing for the city and the effect that the present crisis has on the issue of housing for young people.Verschillende steden in Nederland hebben te maken met een tekort aan studentenwoningen. Dat maakt studentenhuisvesting tot een van de weinige woningbouwopgaven die in het huidige economische klimaat nog aangepakt worden. Dat geldt ook voor Groningen, waar in 2010, onder de noemer ‘bouwjong!’, een ambitieus programma werd gestart voor de bouw van 4.500 studenteneenheden tot 2015. Dit programma is sindsdien in ontwikkeling, en biedt zicht op de mogelijkheden en onmogelijkheden van de opgave in het huidige tijdsgewricht. In een compilatie van twee afzonderlijke gesprekken – met de Groningse stadsbouwmeester Niek Verdonk, initiator van bouwjong!, en met architect Marlies Rohmer, die als inspirator én curator bij het project betrokken is – laten Verdonk en Rohmer hun licht schijnen op de potenties van de opgave, het belang van jongerenwoningen voor de stad en op het effect dat de huidige crisis heeft op het vraagstuk van de jongerenhuisvesting

Oude Haven Rotterdam

The bombing of Rotterdam in May 1940 largely obliterated the centre of the city, including the Oude Haven (Old Port). Work immediately began on reconstruction. The Witteveen Plan, named after municipal architect G.W. Witteveen, was adopted in the same year as the bombing. After a general building freeze in 1942, the Plan became the subject of debate. It was followed in 1946 by C. van Traa’s reconstruction plan, modelled along more modern lines. During the postwar years the construction of major expansion estates such as Pendrecht and Ommoord alleviated the housing shortage, while (infrastructural) projects such as the Groothandelsgebouw, Lijnbaan and Coolsingel appeared in the centre. However, the area around Blaak and the Oude Haven remained untouched until the 1970s. Architect Jaap Bakema received the commission to design a library in the district, and Piet Blom a large housing estate, only in 1975.Bij het bombardement van Rotterdam, in mei 1940, werd het centrum van de stad – waaronder de Oude Haven – goeddeels weggevaagd. Met de wederopbouw werd meteen begonnen. Nog in het bombardementsjaar werd het plan-Witteveen aangenomen, genoemd naar stadsbouwmeester G.W. Witteveen. Na een algemene bouwstop in 1942 kwam het plan-Witteveen ter discussie te staan. Het werd in 1946 opgevolgd door het meer op moderne leest geschoeide wederopbouwplan van C. van Traa. In de naoorlogse jaren werd de woningnood gelenigd met grote uitbreidingswijken als Pendrecht en Ommoord. In het centrum verschenen (infrastructurele) projecten als het Groothandelsgebouw, de Lijnbaan en de Coolsingel. Het gebied rond Blaak en de Oude Haven bleef echter tot de jaren 1970 onaangeroerd. Pas in 1975 kregen de architecten Jaap Bakema en Piet Blom de opdracht om, respectievelijk, een bibliotheek en een grote woonwijk te ontwerpen voor dit gebied