The project WindSong Cohousing, in a suburb of the town of Langley in the Canadian province of British Columbia, will remind many people of communes from the 1970s. The residents of WindSong collectively work in the vegetable garden, often cook together, are intensely occupied with personal growth and spend at least three hours a month doing chores like picking up trash, cleaning and administrative paperwork.
About 100 people live at WindSong, including singles, senior citizens and families. The initiative for the community began in the early 1990s, from an ecologically inclined ideal of a community that would take decisions collectively about where to live and how to build and maintain its own homes. In 1994 about 20 like-minded people found a woodland site of 2.5 hectares an hour outside of Vancouver, traversed by a stream and inhabited by ospreys, deer and other wild animals.
Getting the project off the ground proved difficult. Not only did the labyrinth of regulations and permits form an obstacle, but it also took a sophisticated information campaign to convince neighbouring residents. Financing also proved tricky: although the costs do not vary significantly from those of regular new-build projects, banks were wary of the principle of a residential commune. In the end the Canada Mortgage and Housing Corporation supplied the loan.Het project WindSong Cohousing, in een buitenwijk van het stadje Langley in de Canadese provincie British Columbia, zal bij velen de associatie oproepen met woongroepen of communes uit de jaren 1970. De bewoners van WindSong bewerken gezamenlijk een groentetuin, koken vaak samen, houden zich intensief bezig met personal growth en verrichten tenminste drie uur in de maand klusjes als vuil ophalen, schoonmaken en administratief werk.
In WindSong wonen zo’n 100 mensen, onder wie alleenstaanden, ouderen en families. Het initiatief voor de gemeenschap ontstond begin jaren 1990 vanuit een ecologisch getint ideaal van een gemeenschap die samen beslissingen neemt over waar te wonen en hoe de eigen woning te bouwen en te onderhouden. In 1994 waren er zo’n 20 gelijkgezinde deelnemers die een bosrijk, 2,5 ha groot terrein op een uur afstand van Vancouver vond, doorkruist door een beek en bewoond door visarenden, herten en andere wilde dieren.
Het kostte moeite om het project tot stand te brengen. Niet alleen de wirwar aan regels en vergunningen vormde een obstakel, er was ook een uitgekiende informatiecampagne nodig om de omwonenden te overtuigen. Ook de financiering bleek lastig: hoewel de kosten niet noemenswaardig verschillen van reguliere nieuwbouwwoningen, stonden banken argwanend tegenover het principe van een woongroep. Uiteindelijk heeft de Canada Mortgage and Housing Corporation de lening gedekt
